Pozycje ułożeniowe;
w leżeniu tyłem; wdech mamy utrudniony (przepone uciskają narządy wew), wydech ułatwiony,
w leżeniu z wysoko uniesionymi kd- wdech mamy utrudniony wydech ułatwiony,
w leżeniu na lewym boku; prawe płuco pracuje efektywniej, przepona też,
w pozycji zasadniczej; wdech mamy ułatwiony wydech mamy utrudniony, narzady wew idą w dół i przepona ma więcej miejsca.
Cel ćwiczeń oddechowych; utrzymanie prawidłowej wentylacji płuc, zwieszkenie ruchomości klatki piersiowej, zwiększenie siły mm oddechowych, pobudzenie do efektywnego kaszlu, charakter ćwiczen; leczniczy- w chorobach przewlekłych układu oddechowego, kompensacyjny- kompensacje istniejacych zaburzen, rozluźniający- kiedy wykonujemy ćwiczenia w trakcie wykonywania ćwiczeń leczniczych, zapobiegawcze- gdy jeszcze nie doszlo do jakiejs powaznej choroby,
Przeciwskazania; niewydolność oddechowa, niedawny krwotok płucny, inne zalecone przez lekarza.
Ćwiczenia oddechowe; ćwiczenia bierne- kiedy fizjoterapeuta wykonuje za pacjenta, cw czynno-bierne; pacjent wykonuje czynny wdech a fizjoterapeuta poprzez np. ruch RR będzie mu ułatwiał czynny wydech, ćw wspomagane; fizjoterapeuta poprzez ruchy RR pomaga pacjentowi wykonywać wdech lub wydech, ćw z oporem; podczas wdechu lub wydechu fizjoterapeuta uciska klatke piersiową.
Wdech musi być krótszy od wydechu, 1do 3, 1 krok wdech 3 kroki wydech.
ASTMA: podczas ataku pacjent siada i łapie za krawędź łóżka lub krzesła i ściąga łopatki w dół.
Pozycje ułożeniowe (rozstrzenie oskrzeli)
Przednia część płuca ,płat górny-odchylic do tyłu pacjenta, tylna część pochylic pacjenta do przodu.
Dolna część górnego płata- pozycja na plecach ,płasko lub z wyżej uniesionym zagłówkiem.
Środkowy płat : leżenie tyłem jeżeli przednią część, to leżenie przodem . 2 wariant głową w dół .
Górna część płata dolnego- pacjent z głową w dół.
Jeżeli zajęta podstawa dolnego płata to pozycja zwieszona na kozetce lub koziołku.
ASYMETRYCZNE ZAJĘCIA
Podstawa części dolnej górnego płata po prawej stronie układamy na lewym boku . Jeżeli przednia część to lekko zrotowany w tył i na odwrót.
Środkowy płat płuca prawego: na płasko po stronie przeciwnej bądź z lekko opuszczoną głowa . Dolny płat : na boku przeciwnym i głowa w dół .
Podstawa dolnego lata z głowa zwieszona w dół.
Rozedma płuc- brak elastyczności płuca i pęcherzyków płucnych.
Efektywny kaszel; pacjent siedzi w pozycji pół leżącej, kładziemy mu ręce na klatce piersiowej na dolnych żebrach wczasie wydechu dociskamy, a w czasie wdechu puszczamy gwałtowonie kl piersiową.
Płaskostopie (łac. pes planus) - zniekształcenie stopy polegające na obniżeniu się jej fizjologicznych sklepień, w wyniku czego staje się ona płaska
STOPA WYDRĄŻONA (pes excavatus) Jest to zniekształcenie występujące w przypadku zmian mielodysplastycznych i polega ona na nadmiernym wysklepieniu łuków podłużnych z jednoczesnym spłaszczeniem poprzecznym stopy, a nawet odwróceniem łuku obwodowego.
Obraz kliniczny: Palce ustawiają się młotkowato. Zniekształcenie, początkowo podatne na redresję, utrwala się, dołączają się bolesne modzele przodostopia. W okresach przyśpieszonego wzrostu zmiany zwykle nasilają się. Mogą również rozwinąć się komponenty stopy końsko-szpotawej i przywiedzionej. Leczenie zachowawcze:
We wczesnych okresach polega na używaniu obuwia ze sztywną podeszwą i paskiem dociskającym łuk podłużny oraz na ćwiczeniach mięśni stopy. Leczenie operacyjne:
Wskazane może być wówczas, gdy brak jest poprawy po leczeniu zachowawczym i zniekształcenie narasta.
Przyczyny płaskostopia; nadmierna waga dziecka, obnizone nap miesniowe, od koslawych kolan, zle obuwie, uwarunkoania genetyczne. Stopa wydrązona- łuk wew stopy jest uwydatniony.
Chód; jest cyklicznym gubieniem i odzyskiwaniem środka ciężkowści.
I determinant chodu; skręt miednicy w pł poziomej 4stopnie do przodu I 4 do tyłu, razem 8, przy czym udo nogi wykrocznej ustawia się w rotacji zewnętrznej względem miednicy, udo nogi podporowej w rotacji wew, wydłużenie kroku bez obniżenia srodka ciężkości- skret biodra (miednicy),
II - pochylenie miednicy w pł czołowej, równocześnie z uniesieniem nogi w chwili rozpoczecia wykroku miednica po stronie wykrocznej nieco sie obniża, na skutek czego po stronie podporu powstaje względne odiwdzenie, obniżenie miednicy po stronie wykrocznej zmusza kolano do zgiecia, aby aby uchronić stopę przed zaczepieniem palcami o podłogę. Dziekie temu uniesienie środka cięzkości zredukowane jest o połowę,
III - zgięcie kolanba w fazie podporu, w fazie podporu gdy stopa styka się z podłożem kolano jest wyprostowane, zaraz potem zgina się do kata 15 az stopa przyłozy się podeszfa do podłoża po czym po okresie pełnego obciążenia nastepuje znow jego calkowite wyprostowanie, zgecie kolana redukuje wysokosc unoszenia srodka ciezkowsci,
IV - ruch stopy I st skokowo-goleniowego; gdy pieta nogi wykrocznej styka się z podlozem, stopa jest uniesiona grzbietowo, zaraz potem zgina sie podeszfowo, przyklada sie do podloza I ustala, po fazie pelnego obciazenia stopy pieta zaczyna sie unosic, stopa zgina sie podeszfowo, przejscie tej stopy to przetaczanie na stopie,
V - skojarzone ruchy w st kolanowym, stwach stopy; kolano zgina sie zawsze wtedy, gdy funkcjonalna dlugosc konczyny zwieksza sie w skutek unoszenia kostek, zgiecie kolana amortyzuje funkcjonalne wydluzenie, ktore powodowaloby niekorzystne zwieszenie amplitudy ruchu srodka ciezkosci w gore I w dol,
VI- ruchy bozne miednicy; przesuwanie miednicy na boki w pl poprzecznej w konczynie obciazonej, ten boczny ruch miednicy łaczy się poprzednio wymienionymi ruchami, a mianowicie z rotacja (I wyznacznik), I przechyleniem bocznym (II wyznacznik).
1