Wychowanie - świadomie organizowana działalność społeczna, oparta na stosunku wychowawczym miedzy wychowankiem a wychowawcą, której celem jest wywołanie zamierzonych zmian w osobowości wychowanka.
Opieka to ogół działalności podejmowanej przez instytucje lub osoby w celu zaspokojenia codziennych potrzeb dzieci oraz wszechstronnego rozwoju ich osobowości
Kształcenie, ogół czynności i procesów umożliwiających ludziom poznanie przyrody, społeczeństwa i kultury, osiąganie wszechstronnego rozwoju fizycznego i umysłowego a także zdobycie pożądanych kwalifikacji zawodowych.
Wsparcie społeczne - to wszelkie działania podejmowane w celu rozwiązania trudnej sytuacji drugiego człowieka.
Środowisko wychowawcze - to szkoła, rodzina, środowisko.
Dojrzałość szkolna to osiągnięcie przez dziecko takiego stopnia rozwoju umysłowego, społecznego i fizycznego i emocjonalnego, który umożliwia mu przystosowanie się do wymagań szkoły.
Dojrzałość można rozumieć jako zbiór umiejętności dobrze przez dzieci opanowanych opartych na zdolnościach aktualnie u nich dojrzewających np.: dziecko rozpoznaje litery.
Gotowość odnosi się natomiast do sfery najbliższego rozwoju - czyli tego co dziecko może w niedługim czasie potencjalnie osiągnąć (np.: dziecko może opanować znajomość liter), wiążę się ona z przygotowaniem dziecka do podjęcia nauki w szkole. Gotowość szkolna jest wynikiem:
dojrzewania, rozwoju dziecka
własnej aktywności dziecka
pomocy dorosłych odpowiedzialnych za stworzenie odpowiednich warunków do uczenia się dziecka (rodzice, nauczyciele, przedstawiciele instytucji)
Przystosowanie społeczne oznacza funkcjonowanie zgodne z regułami współżycia społecznego, dostosowanie się do wymagań, jakie społeczeństwo stawia swoim członkom ze względu na ich płeć, wiek, pozycję socjalną"
Przystosowanie do środowiska szkolnego zawiera kategorie zachowań, które umożliwiają dziecku nawiązywanie kontaktów społecznych z rówieśnikami, np. uznanie społeczne osiągnięte w grupie społecznej, wypełnianie obowiązków społecznych, występowanie społecznych zachowań takich jak zainteresowanie życiem klasy i szkoły, zadowolenie z kontaktów społecznych nawiązywanych w grupie, inicjatywa społeczna, znajomość i akceptacja własnej pozycji zajmowanej w grupie.
Cele wychowawcze to
przystosowania jednostki do wymagań i warunków istniejących w społeczeństwie;
usprawniania ich w celu wykonywania zadań;
indoktrynacja: czyli upolitycznianie, urabianie świadomości poprzez propagowanie wzorców i haseł zwłaszcza odnoszących się do polityki i społeczeństwa, głoszonych przez określoną doktrynę, a także kształtowanie więzi ideowej z państwem, Kościołem, narodem, czy też partią, może być prowadzona przez media oraz oświatę.
DEFICYTY ROZWOJOWE - inaczej dysfunkcje, parcjalne lub fragmentaryczne zaburzenia rozwoju psychomotorycznego - opóźnienie rozwoju psychomotorycznego, wolniejsze tempo rozwoju określonych funkcji. Parcjalne zaburzenia rozwoju psychomotorycznego obejmują większy obszar czynności, na przykład motoryki, rozwoju mowy. Fragmentaryczne zaburzenia rozwoju psychomotorycznego obejmują mniejszy obszar czynności, na przykład tylko motoryki rąk lub tylko mowy czynnej.
Parcjalne deficyty rozwojowe to niedostateczny rozwój, jednej lub kilku funkcji psychicznych. Są to takie zaburzenia jak: dyslalia (wybiórcze zahamowanie rozwoju rozumienia i posługiwania się mową), dysleksja i dysortografia (zaburzenie identyfikacji znaku graficznego i dźwięku powodujące trudności posługiwania się pismem), dyskalkulia (zaburzenie posługiwania się liczbami).
Syndrom Nieadekwatnych Osiągnięć uważa się: „niewykorzystywanie możliwości przejawiające się w dużej rozbieżności pomiędzy ocenami i zachowaniami szkolnymi dziecka a jego wysokim potencjałem, takim jak: inteligencja, twórczość, mierzonym za pomocą testów, opinii nauczyciela i rodziców
Jakie mogą być konsekwencje niedostosowania wymagań do potrzeb dziecka?
dzieci zdolne - brak wyzwań, spadek motywacji do uczenia się, zbyt późne doświadczenie, że nauka wymaga wysiłku
dzieci z wolniejszym tempem rozwoju - niepowodzenia, wycofanie z samodzielnej pracy, brak chęci do zdobywania informacji, niepewność, negatywny stosunek do siebie
Przyczyny syndromu nieadekwatnych osiągnięć
Przyczyny rodzinne syndromu nieadekwatnych osiągnięć:
- nadopiekuńczość rodziców ( np. efekt długo oczekiwanej ciąży),
- chorobliwość,
- rywalizujące rodzeństwo,
- wyręczanie przez rodziców,
- wczesny rozwód, samotne macierzyństwo,
- zbyt wysokie lub zbyt niskie wymagania rodziców w stosunku do dziecka,
- zdezorganizowany dom - brak jasnych reguł postępowania,
- szkodliwe scenariusze (np. negatywne wspomnienia szkolne rodzica),
- zachowania pasywno - agresywne,
- bierność lub nadmierna konfliktowość.
Czynnikami szkolnymi wpływającymi na nieadekwatne osiągnięcia uczniów są:
- klimat nadmiernej rywalizacji i stres szkolny ( egzaminy zewnętrzne i w efekcie duże nastawienie na sukces i osiągnięcie wysokich wyników),
- brak dyscypliny i jasnych zasad postępowania w klasie szkolnej,
- przypisywanie uczniom „etykietek” (np. ucznia trudnego lub niezdolnego) zawężających ich możliwości i osłabiających motywacje do uczenia się),
- nadopiekuńczy lub zbyt surowy nauczyciel,
- brak indywidualizacji nauczania, nieefektywne metody.
Przyczyną parcjalnych deficytów rozwojowych są mikrouszkodzenia układu nerwowego czy też brak bodźców do prawidłowego rozwoju- nie wyćwiczenie funkcji różnych narządów.
Czynniki składające się na dojrzałość/gotowość szkolną
Na dojrzałość szkolną dziecka składają się nie tylko konkretne umiejętności, jak np. pierwsze próby czytania, pisania, mycie zębów czy owoców przed jedzeniem. Świadczą o niej także: umiejętność koncentracji, skupiania uwagi, rozmawiania, odpowiadania na pytania, reagowania na nakazy i zakazy. Dziecko dojrzałe do szkoły powinno rozumieć obowiązujące je normy oraz za co jest nagradzane i karane.
Czynniki dojrzałości, gotowość szkolnej są związane z:
-rozwojem werbalnym;
-dojrzałością społeczno-emocjonalną;
-wykonywaniem działań arytmetycznych;
-czynnościami motorycznymi;
-umiejętnością przystosowania się do warunków szkolnych;
-niewerbalnymi czynnościami poznawczymi.
PEDAGOGIKA DIALOGU
Proces dialogowy można nazwać wychowaniem ponieważ dzięki niemu następuje doskonalenie, a więc urzeczywistnianie się człowieczeństwa
Dialogiem pedagogicznym w ścisłym znaczeniu określamy taka relację miedzy wychowawcą a wychowankiem, gdy ten pierwszy w zamierzony sposób pragnie oddziaływać na tego drugiego.
Dialog jest dyskusją zmierzająca do wypracowania wspólnego stanowiska i kończącą się jakimś uzgodnieniem poglądów.
Dialog służy do likwidacji różnic i jego miejsce jest tam, gdzie różnice trzeba i można usuwać.
Dialog powinien być zorientowany na porozumienie i uzgadnianie różnic.
Dialog powinien być środkiem rozszerzającym możliwość zbiorowego działania
Koncepcję dialogu J. Tarnowskiego. Wyróżnia on trzy jego aspekty:
Dialog jako metoda (sposób) komunikacji, poprzez którą podmioty dążą do wzajemnego rozumienia, zbliżenia się i działania (w miarę możliwości).
Dialog jako proces; zachodzi wtedy, gdy chociażby jeden z elementów zawartych w metodzie został urzeczywistniony. Proces dialogowy może się zatem zacząć od któregokolwiek z elementów: poznawczego (rozumienie), emocjonalnego (zbliżenie się) lub prakseologicznego (współdziałanie) i stopniowo zmierzać (lub nie) do osiągnięcia pozostałych sfer.
Dialog jako postawa - gotowość otwierania się na zrozumienie, zbliżenie się i współdziałanie (w miarę możliwości) w stosunku do całej rzeczywistości.
Dialog według J. Tarnowskiego może przybierać różne formy:
Dialog rzeczowy; jego przedmiotem jest wszystko, co nas otacza, a więc świat zewnętrzny. Aby zaistniał, wystarczy, by partnerzy mieli kompetencje w danym zakresie. Jego celem jest prawda wyrażająca obiektywną rzeczywistość.
Dialog personalny, którego celem jest zjednoczenie osób zachodzące wówczas, gdy partnerzy uzewnętrzniają własne, osobiste doznania, upodobania, uczucia, radości i klęski, a także swoje najgłębsze "ja"; zakłada on wzajemne zaufanie.
Dialog egzystencjalny, oparty na całkowitym, wzajemnym darze partnerów z ich egzystencji. Aby zaistniał, konieczne jest wyrzeczenie się samego siebie, przezwyciężenie samolubstwa i egoizmu; jego celem jest wzajemne ofiarowanie przez partnerów dobra wypływającego z głębi ich egzystencji.
Sposoby rozumienia dialogu:
· konstruktywny spór, dyskusja prowadzona w kulturalny sposób;
· monolog (dialog fałszywy), kiedy każdy z partnerów skierowany jest ku sobie i w sobie samym zamknięty;
· dialog techniczny (handlowy, dyplomatyczny, naukowy), który nie dotyka głębi, w grę nie wchodzą tu uczucia, przyjaźń czy miłość; może w warunkach sprzyjających przejść w formę najwyższą;
· dialog autentyczny: partnerzy mówią lub milczą, ale każdy jest zwrócony ku drugiemu.
Tomas Gordon „wychowanie bez porażek a pedagogika dialogu
Koncepcję Thomasa Gordona zwaną „wychowaniem bez porażek” jest odmianą pedagogiki dialogu. Polega ona na szukaniu alternatywnego rozwiązania konfliktu na płaszczyźnie uczeń - nauczyciel, dziecko - rodzic, dorośli - młodzież. Tradycyjnie, spór rozwiązywany jest na zasadzie leseferyzmu (zbagatelizowania problemu) lub autorytatywności („racja” po stronie dominującej. Gordon proponuje rozwiązanie problemu na drodze zrozumienia, dialogu, pojednania, zaufania, wolności od lęku.
PEDAGOGIKA HUMANISTYCZNA
Pedagogika Humanistyczna została stworzona przez Carla Rogersa, amerykańskiego psychologa. Pedagogika Humanistyczna zakłada, że człowiek rozwija się samoistnie, jego naturalnym dążeniem jest dążenie do aktualizacji wrodzonego potencjału człowieka. Według Rogersa szkoła powinna zapewnić: bezpieczeństwo, akceptację i przynależność a w tedy dziecko będzie chciało się uczyć i poznawać świat. W szkole Rogersa powinna panować atmosfera: wolna,
ukształtowanie zdrowego i szczęśliwego dziecka, które będzie się samorealizować.
PEDAGOGIKA KULTURY zwana personalizmem pedagogicznym lub pedagogiką humanistyczną. Kierunek ten powstał jako próba pogodzenia się, a jednocześnie przeciwstawienia jednostronności tych dwóch poprzednich. Wg pedagogów kultury proces wychowania jest określony jako spotkanie jednostki ludzkiej (personalnej osoby) z dobrami kultury i określonymi warunkami, warunkami których się znajdują te trzy przedmioty (jednostka, otoczenie i dobra kultury). Człowiek bierze udział w tworzeniu dóbr kultury wzbogacając tym samym swoje siły duchowe i tworząc nowe wartości. Przedstawiciele to: Wilhelm Dilthey, a w Polsce: Zygmunt Mysłakowski, Bogdan Nawroczyński, Sergiusz Hessen, Bogdan Suchodolski.
WYCHOWANIE HUMANISTYCZNE
- neohumanizm wg B. Suchodolskiego; wg J. Gajdy
- edukacja zorientowana na świat wg A. Kurcz; wg L. Langer'a
- dyrektywy edukacyjne wynikające z procesów globalizacyjnych wg J. Gajdy
- uniwersalne kanony wolności edukacyjnych wg T. Lewowickiego i Z. Łomnego
- wychowanie pacyfistyczne jako jeden z elementów wychowania humanistycznego
PEDAGOGIKA KRYTYCZNA
· Jest to nurt radykalne krytyki praktyki szkoły przez niektórych pedagogów łączony z konstruktywnym postmodernizmem.
· Był konsekwencją powszechnego niezadowolenia z usług edukacyjnych i szkoły jako instytucji wychowawczej.
· Pedagodzy krytyczni uważają, że szkoła nie nadąża za rewolucją naukowo-techniczną, a tym samym za potrzebami i wyzwaniami tych przemian.
· Przedstawiciele: m.in. L. Witkowski, T. Szkudlarek.
Założenia pedagogiki krytycznej:
Społeczeństwo powinno być otwarte na dialog
Człowieka trzeba przygotować do odpowiedzialnego uczestnictwa w tym dialogu
Trzeba określić sposoby działania zbliżające świat (od tego jaki jest) do tego jaki powinien być
Cele pedagogiki krytycznej:
- Odsłanianie mechanizmów dominacji:
badania nad ukrytym programem
badania nad oporem edukacyjnym
badania nad przebiegiem reprodukcji kulturowej
- Demistyfikowanie, demaskowanie, odsłanianie ukrytych wymiarów procesów edukacyjnych;
- Wyjaśnienie, interpretacja te stronę szkolnego życia związaną z przymusem, przemocą, promowaniem uległości, zabijaniem indywidualności i niezależności;
- Wychowywanie ludzi tak, by byli zdolni do zmiany świata:
kształtowanie krytycznej postawy wobec rzeczywistości
kwestionowanie oczywistości
polityka różnicy - dostrzegać i akceptować różnice społeczne
polityka głosu - dopuszczać różnorodność wypowiedzi i uczyć aktywnego zabierania głosu we własnych sprawach
upełnomocnienie - uczyć aktywnego działania na rzecz zmiany społecznej
KRYTYKA ADAPTACYJNA
· nurt konserwatywny
· nurt liberalny
Krytyka adaptacyjna
· nazywana jest inaczej krytyka potoczną, obiegową
· stwierdzenie „bądź krytyczny” w języku tej krytyki oznacza: krytykuj wszelkie przejawy zła
· krytyka ta oznacza tyle, co sprzeciwianie się, niezgoda na zło
Na krytykę adaptacyjną składają się dwa zabiegi:
1. porównywanie czegoś co jest z czymś co być powinno
2. wydawanie oceny na podstawie której stwierdza się w jakim stopniu to, co istnieje, odbiega od tego co być powinno
Krytyka adaptacyjna w odmianie konserwatywnej
· to ruch zmierzający do uczynienia ze szkoły sprawnego instrumentu transmisji kultury - takiej, która zapewni młodzieży znaczący zasób wiedzy ważnej dla funkcjonowania w świecie rozwiniętej cywilizacji technicznej
Krytyka adaptacyjna w odmianie liberalnej
· nurt, który szkołę spostrzega jako instytucję antyhumanitarną, niszczącą indywidualność i wprowadzająca przemoc
· ten rodzaj krytyki uprawia ruch szkolnictwa alternatywnego, psychologia i pedagogika humanistyczna oraz antypedagogika
KRYTYKA EMANCYPACYJNA
· stanowi krytykę wiedzy i dąży do wyzwolenia ludzi z krępujących swobodę form życia społecznego
· hasło „bądź krytyczny” oznacza tutaj tyle co „nie ufaj oczywistości, miej odwagę powiedzieć NIE nawet tym poglądom, które uznane są za nienaruszalne”, kieruj się własnym rozumem
· chcąc być krytycznym należy uwolnić się od złudzeń
· przedmiotem tej krytyki są przesądy zakorzenione w ideologiach
· krytyka jest tutaj zdobywaniem samowiedzy, a celem człowiek wolny (od przesądów, ideologii itp.)
KRYTYKA HERMENEUTYCZNA
· związana jest z interpretacją, jest refleksja nad zakłamaniem
· hermeneutyka (jako nauka) przyjmuje, iż wszelkie poznanie polega niejawnym uwarunkowaniom
· stąd nasuwa się konieczność stałego tłumaczenia TEKSTU , a są nimi wszelkie przejawy obecności człowieka w świecie (religia, nauka, normy, obyczaje itp.)
· świadomość fałszywa (J. Habermasa) jest to świadomość będąca wytworem stosunków społecznych opartych na relacji panowania i zniewolenia, pozostających poza sferą uświadomienia (np. wiara Egipcjan, że faraon był bogiem)
Pedagogika krytyczna ujmuje edukację jako element systemu społecznego ściśle związany z jego funkcjami politycznymi
Edukacja zniewala w sensie unifikuje, ale wyzwolenie wymaga edukacji np. funkcją edukacji jest rozmieszczenie zasobów ludzkich w odpowiednich miejscach systemu społecznego
PISA
wytłumaczyć Pisa, kto się tym zajmuje i od kiedy, dziedziny
Polska w badaniach Pisa
inne państwa w badaniach, które przodują, które są ostatnie
konsekwencje dla polityki oświatowej badań
1. PISA- Programu Międzynarodowej Oceny Umiejętności Uczniów (Programme for International Student Assessment) - międzynarodowego badania koordynowanego przez OECD. Program PISA powstał w 1997 roku. Jego celem jest uzyskanie porównywalnych danych o umiejętnościach uczniów, którzy ukończyli 15 rok życia w celu poprawy jakości nauczania i organizacji systemów edukacyjnych.
*OEDC- Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju
-Punktem wyjścia jest pojęcie „alfabetyzmu” (literacy) odnoszące się do „zdolności stosowania wiedzy i umiejętności, analizowania, argumentowania i efektywnego komunikowania w procesie stawiania, rozwiązywania i interpretowania problemów w różnych sytuacjach”
-Badania mierzyły umiejętności 15 latków w zakresie czytania( refleksyjnego przetwarzania tekstów i rozumienia, w tym tekstów kultury), matematyki i nauk przyrodniczych.
2. Polsce udało się obniżyć w ost 9 latach odsetek uczniów, którzy osiągają najniższe wyniki w czytaniu. Podobnie w naukach przyrodniczych.
Odsetek uczniów osiągających najsłabsze wyniki w:
- czytaniu- 15%
- naukach przyrodniczych- 13%
-matematyce -20%- stanowi dla nas wyzwanie by obniżyć ten wynik
POLSKA zajmuje 5 miejsce w czytaniu, 7 w naukach przyrodniczych i 11 w matematyce.
Polscy uczniowie dobrze radzą sobie w rozwiązywaniu zadań, w których wymagane są proste operacje jak wyszukiwanie info w tekście. Mocną stroną naszych jest tez analiza tekstu, interpretacja, metafory, określanie głównej myśli tekstu. Problemy sprawia im zadanie wymagające operacji na tekstach i dostrzegania i opisywanie relacji między forma a treścią tekstu. Mocną stroną jest odczytywanie wykresów, diagramów, tabel. Kłopotem sa teksty o charakterze popkulturowym.
Wynik z matmy nie zmienił się zbytnio w stosunku do 2006 roku i wynosi 495pkt i jest niższy o 25 w stosunku do innych krajów biorących udział w badaniu. Badanie próbuje zmierzyć przygotowanie 15-latków do wykorzystania umiejętności matematycznych w otaczającym świecie.
Poprawa wyniku polskich uczniów w naukach matematyczno przyrodniczych. W 2006 średni wynik wynosił 498 w 2009 wynosi 508 i jest wyższy od średniej krajów OECD.
3.2009 rok:
Najlepsze wyniki w czytaniu: Szanghaj. Korea Południowa, Finlandia
W matematyce: Szanghaj, Singapur, Hongkong
W naukach przyrodniczych; Szanghaj, Finlandia, Hongkong
Fenomen fiński: polega na systemie edukacji.
- przedszkole dla każdego
- wszystko jest państwowe
- darmowe książki, dojazd, wyżywienie
- nauczyciele nie są kontrolowani
- nie ma ocen, tylko skala 4-10
- 2 razy w roku ocena opisowa uczniów
- nie ma konkurencji szkół ani nauczycieli
- odpowiedzialność za edukacje ponosi państwo
- każdy uczeń ma zapewnione darmowe korepetycje
- prawie całodobowa szkoła. Po lekcjach kółka i korepetycje
- licea ogólnokształcące i zawodowe, uczniowie sami wybierają fakultety
- gdy dziecko nie idzie do przedszkola uczy go matka i dostaje za to kase
4. Wyniki badań PISA maja odpowiadać na następujące pytania: W jakim stopniu młodzież jest przygotowana do podjęcia wyzwań przyszłości? Czy młodzi ludzie potrafią efektywnie analizować, rozumować i jasno przekazywać swoje myśli? Czy są przygotowani, by zachować zdolność uczenia się przez całe życie? Jak kształtować programy szkolne i systemy edukacji, by im w tym dopomóc? Jak zmniejszać różnice życiowych szans między młodymi ludźmi poprzez oświatę? To chyba nie o to chodzi. Ale starałam się
Z PISA TO MAM TYLE.
ANALFABETYZM
1. analfabetyzm i jego rodzaje
2. rola i zdania nauczyciela edukacji szkolnej
3. cechy społeczeństwa wiedzy, informacyjnego i informatycznego
1. Analfabetyzm, jego rodzaje
- deficyt rozwojowy polegający na braku umiejętności czytania i pisania i wykonywania czterech podstawowych działań arytmetycznych u osób, które osiągnęły określony wiek. Analfabeta całkowity nie potrafi w ogóle ani czytać ani pisać. Półanalfabeta ma pewne umiejętności ale nie potrafi ich wykorzystać.
-Analfabetyzm wtórny przejawia się brakiem umiejętności czytania i pisania u osób, które to potrafiły.
-Analfabetyzm społeczny przejawia się w życiu osoby, posiadającej umiejętności czytania i pisania , ale zamkniętej na sprawy świata i środowiska. Taka osoba jest więźniem własnej niewiedzy
- Analfabetyzm funkcjonalny- to niezdolność do rozumienia tekstów pisanych, które najczęściej występują w codziennym otoczeniu, brakiem umiejętności niezbędnej do zrozumienia i wypełniania dokumentów i formularzy i nieumiejętność wykonywania prostych obliczeń arytmetycznych.
3. Społeczeństwo informacyjne - terminem określa się społeczeństwo, w którym towarem staje się informacja traktowana jako szczególne dobro niematerialne, równoważne lub cenniejsze nawet od dóbr materialnych.
Społeczeństwo informacyjne odnosi się do technicznych narzędzi komunikacji, magazynowania i przekształcania informacji.
Teorie rozwoju społecznego tłumaczą społeczeństwo informacyjne jako kolejny etap rozwoju społecznego, po społeczeństwie przemysłowym. Nazywane jest również mianem społeczeństwa post nowoczesnego, ponowoczesnego lub poprzemysłowego. Z punktu widzenia społecznego podziału pracy, społeczeństwem informacyjnym będzie nazywana zbiorowość w której 50% plus jedna osoba lub więcej, spośród zawodowo czynnych, zatrudnionych jest przy przetwarzaniu informacji
Cechy charakterystyczne:
wysoko rozwinięty sektor usług, przede wszystkim sektor usług nowoczesnych (bankowość, finanse, telekomunikacja, informatyka, badania i rozwój oraz zarządzanie), w niektórych krajach w tym sektorze pracuje przeszło 80% zawodowo czynnej ludności, przy czym sektor usług tradycyjnych przekracza nieznacznie 10%
gospodarka oparta na wiedzy
wysoki poziom solaryzacji społeczeństwa
wysoki poziom analfabetyzmu funkcjonalnego w społeczeństwie
postępujący proces decentralizacji społeczeństwa
renesans społeczności lokalnej
urozmaicanie życia społecznego.
Społeczeństwo informatyczne:
Społeczeństwo wiedzy: jest to społeczeństwo w którym wytwarzania i przetwarzanie przedmiotów materialnych typowe dla produkcji fabrycznej zostanie zepchnięte na margines przez wytwarzanie i przetwarzanie wiedzy, która stanie się centralnym towarem gospodarki. Społeczeństwo wiedzy jest nowym typem społeczeństwa, które wydaje się powstawać w okresie gwałtownego rozwoju technologii informacyjnych i komunikacyjnych oraz gospodarki opartej na wiedzy. Do najważniejszych cech tworzącego się modelu społecznego można zaliczyć permanentną edukację, nową rolę nauki , rolę kapitału społecznego, zastosowanie wiedzy w praktyce, wzrost znaczenia kapitału społecznego, który jest podłożem rozwoju kapitału intelektualnego.
* edukacja nie jest koniecznie potrzebna do wiedzy. Cechą społeczeństwa wiedzy jest to, że ciągle się uczy, podnosi swoje kwalifikacje czyli i więcej się uczy tym większą ma wiedzę.
Czy wiedza jest wartością?
Jest, człowiek dużo się uczy z nadzieja, że wiedza przyniesie mu korzyści materialne.
Czy wiedza jest towarem?
Jest. Można wiedze kupić i sprzedać. Za studia się płaci. Lekarz sprzedaje swoją wiedzę. Prawnik też. Z jednej strony dobrze, że jest towarem dla tych co ją sprzedają. A inni ją kupują z nadzieją, że w przyszłości będą mogli ją sprzedać.
2. rola i zadania nauczyciela
- nauczyciel nie ma monopolu na wiedze
- jest tłumaczem wiedzy
- nie jest nośnikiem wiedzy
- nie jest źródłem wiedzy
- musi się ciągle doskonalić, dokształcać, powiększać wiedzę