Wykład 1 03.03.2010

Jeśli chcemy zweryfikować hipotezę o tym, że ktoś ma zaburzenie psychiczne, musimy porównać jego obraz z matrycą (zasady kontekstualne Lewickiego, zasady podobieństwa rodzinnego).

Lewicki - żeby zdiagnozować zaburzenie, musimy mieć do czynienia z koniunkcją (współwystępowaniem) 3 czynników:

• powtarzalność zachowania,

• brak uzasadnienia dla danego zachowania,

• cierpienie (pojawiające się u danej osoby lub u jej otoczenia);

Obecnie dominujący sposób różnicowania normy i patologii - zasady podobieństwa rodzinnego.

O patologii można mówić, kiedy czyjeś zachowanie zbliża się do zachowania modelowego.

Im więcej z tych czynników się pojawia i im większa jest ich intensywność, z tym większą pewnością możemy mówić, że mamy do czynienia z patologią:

• cierpienie,

• trudności w przystosowaniu indywidualnym,

• naruszanie norm społecznych,

• nieracjonalność i dziwaczność,

• zachowania niekontrolowane, nieprzewidywalne,

• zachowania niekonwencjonalne,

• dyskomfort obserwatora;

Nie należy mówić o normie i patologii bez uwzględnienia kontekstu kulturowego (przykład muxe). Muxe - trzecia płeć; pozory kobiecego wyglądu, by mieć większy udział w życiu własnej społeczności; nie chcą być kobietami.

Istotna dla zakwalifikowania czegoś jako normy lub patologii jest protodiagnoza.

Analogia między syt. eksperymentu i diagnozy - te same efekty i terminy w obu przypadkach:

• lęk przed oceną, który modyfikuje zachowanie,

• przeświadczenie o konieczności zachowywania się w określony sposób,

(zob. slajd: Czynniki modelujące wyniki)

Współczesna psychopatologia zajmuje się raczej opisem zaburzeń niż określaniem przyczyn tych zaburzeń.

Paradygmaty ze sobą nie korespondują - nadają się do odmiennych zaburzeń.

1

---