2. Kryteria podziału prawa gospodarczego na prawo gospodarcze publiczne i prywatne.
Podział prawa gospodarczego na publiczne i prywatne w przeszłości opierano na kryterium interesu. Później jako podstawę podziału przyjęto sposób ochrony interesu. Następnie zgłoszono kryterium podmiotowe, wg którego prawo publiczne regulowało stosunki prawne z państwem. Bliska temu również była teoria stosunków podporządkowania ( prawo publiczne ) i stosunków koordynacji ( prawo prywatne ).
Publiczne prawo gospodarcze jest wyrazem władztwa państwa w gospodarce. Odzwierciedla powinności państwa wobec gospodarki, które wyrażane są w form9ie norm prawnych. Państwo określa w nich zakres swojego władztwa i jego formy prawne. W ten sposób państwo normuje także reguły zachowania przedsiębiorców, ustalone ze względu na funkcje państwa. Publiczne prawo gospodarcze ma zabezpieczyć funkcjonowanie gospodarki, lecz jednocześnie prawo to określa granice polityki gospodarczej państwa, wywodzące się z podstawowych zasad konstytucji. Prawo publiczne reguluje stosunki między podmiotami, gdzie jeden jest nadrzędne, a drugi podrzędny.
Prawo prywatne reguluje stosunki, czy też zawiera propozycje do zawierania stosunków prawnych pomiędzy równorzędnymi podmiotami na zasadach równorzędności bez podległości jakichkolwiek kompetencji, a zatem prawo prywatne reguluje zawieranie umów gospodarczych. Prawo gospodarcze prywatne to przede wszystkim prawo do obrotu gospodarczego, prawo umów gospodarczych. Z reguły prywatne prawo gospodarcze jest szczególnie istotne i ważne dla osób prywatnych rozpoczynających działalność gospodarczą na własny rachunek. Prawo prywatne reguluje stosunki prawne na zasadzie równorzędności uczestników i uprawnia zainteresowanych do uruchomienia aparatu przymusu państwowego. Zaliczamy tu prawo cywilne i handlowe, które reguluje indywidualne stosunki uczestników, pozostawiając dużą swobodę i wolność kontraktowania ( można zawierać każdy kontrakt, który nie jest sprzeczny z prawem ).