4444


W 11 EMULSJE KOSMETYCZNE

Emulsjami kosmetycznymi są kinetycznie trwałe układy zdyspergowane złożone z dwóch głównych faz tj. hydrofilowej fazy wodnej zawierającej składniki hydrofilowe i fazy hydrofobowej zawierającej hydrofobowe substancje tłuszczowe pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego lub pochodzenia mineralnego. Układy emulsyjne są termodynamicznie nietrwałe i dążą do osiągnięcia minimum energii wewnętrznej. Kinetyczną trwałość emulsji zapewniają składniki stabilizujące emulsję (surfaktanty emulgatory, substancje typu hydrokoloidów zwiększające lepkość układu zdyspergowanego) powoduje, że emulsje kosmetyczne wykazują wymaganą i gwarantowaną trwałość kinetyczną przez co najmniej 365 dni, po których emulsje te ulegają z różnych przyczyn rozpadowi, tracą jednorodność i rozdzielają się np. na fazę wodną i olejową. Emulsje o małej trwałości, nie osiągającej 1 roku, są praktycznie nieprzydatne jako emulsje kosmetyczne i nie mogą być wprowadzane na rynek kosmetyków. Otrzymanie trwałej emulsji kosmetycznej spełniającej żądane wymagania użytkowe i mikrobiologiczne jest zadaniem trudnym, wymagającym dużej

wiedzy i doświadczenia osób lub zespołów opracowujących te wyroby.

Ze względu na własności fizyczne emulsji kosmetycznych, można podzielić je na następujące grupy:

kremy - bardzo lepkie, nie płynące od „twardych”, trudno topiących się i rozprowadzających na skórze do

„miękkich” i łatwo rozprowadzających się,

śmietanki - łatwo lub trudno płynące emulsje kosmetyczne o podwyższonej lepkości,

mleczka - mało lepkie, płynne emulsje kosmetyczne,

toniki - najmniej lepkie zbliżone zachowaniem do płynów.

Pod względem zastosowań emulsje kosmetyczne można podzielić na:

oczyszczające, natłuszczające, nawilżające, odżywcze, ochronne.

TYPY EMULSJI

Podstawowe typy emulsji kosmetycznych to O/W (olej rozproszony w wodzie; olej w wodzie), w której olej jest rozproszony w wodzie stanowiącej fazę ciągłą emulsji,

lub W/O (woda rozproszona w oleju; woda w oleju), w której woda jest rozproszona w oleju stanowiącym fazę ciągłą.

Bardziej złożone typy emulsji to O/W/O [emulsja typu olej w wodzie (O/W) rozproszona w oleju stanowiącym globalną fazę ciągłą] lub W/O/W [emulsja typu woda w oleju (W/O) rozproszona w wodzie stanowiącej globalną fazę ciągłą].

Emulsje kosmetyczne typu O/W wykazują dużą skłonność do rozwoju mikroflory bakteryjnej i dlatego muszą być dobrze konserwowane dodatkiem środków konserwujących. Emulsje tego typu stanowią najczęściej kremy dzienne nawilżające, nawilżająco-natłuszczające i podkładowe pod makijaż. Do kremów dziennych często wprowadza się ekstrakty i wyciągi roślinne, soki z owoców, warzyw i jarzyn. Na bazie emulsji O/W preparowane są rozmaite kremy zawierające rozpuszczalne w wodzie substancje czynne takie jak: kolagen, alantoina, aminokwasy, itp.

Emulsje kosmetyczne typu W/O wykazują własności doskonałego nawilżania i zmiękczania skóry oraz rozpuszczania zanieczyszczeń skóry. Zalety te są dość często pomijane ze względu na ich niezbyt dużą trwałość oraz estetykę. Są szczególnie polecane dla cery suchej, ponieważ zatrzymują wodę zaabsorbowaną przez skórę poprzez tworzenie

i osadzanie na skórze ciągłej, okluzyjnej warstewki ochronnej. Emulsje te charakteryzują się niskim lub obojętnym pH i wykazują mniejszą tendencję do rozwoju drobnoustrojów. Mogą być nośnikami aktywnych, rozpuszczalnych w oleju dodatków. Uwalnianie z nich biologicznie czynnych substancji zachodzi wolniej niż z emulsji O/W. Nadają się do

wytwarzania emulsji dla dzieci i niemowląt.

Emulsje W/O łatwiej roztapiają się lub miękną po nałożeniu na skórę. Wytwarzają bardziej odbijającą światło i błyszczącą warstewkę niż emulsje O/W. Powodują uczucie większego natłuszczenia skóry. Emulsjami kosmetycznymi typu W/O są zwykle kremy tłuste, półtłuste, kremy na noc, zmiękczające i do masażu. Zawierają one najczęściej

lanolinę i jej pochodne, olej norczy, lisi, avokado, żółwiowy, a także rozpuszczalne w tłuszczach substancje czynne jak np. witaminy A, E, F, mleczko pszczele, itp.

Rozpoznawanie emulsji kosmetycznych

Typy emulsji kosmetycznych (O/W lub W/O) można rozpoznawać: dogodnie bądź metodą rozcieńczania emulsji w wodzie destylowanej i/lub w oleju parafinowym, bądź metodą barwnikową stosując barwniki rozpuszczalne w wodzie lub barwniki rozpuszczalne w olejach.

W metodzie rozcieńczania kroplę (lub małą próbkę emulsji nie płynącej) dodaje się do wody i/lub do oleju parafinowego i delikatnie miesza. Jeśli próbka rozprasza się w wodzie dając jednorodną mętną mieszaninę, to jej fazą ciągłą jest woda i mamy do czynienia z emulsją typu olej w wodzie (O/W). Jeśli próbka emulsji zachowa się podobnie w oleju parafinowym, to jej fazą ciągłą jest wtedy olej i badana emulsja jest typu woda w oleju (W/O).

W metodzie barwnikowej stosuje się dwa rodzaje barwnika - rozpuszczalny w wodzie (np. Oranż metylowy) lub rozpuszczalny w oleju (np. Sudan IV). Próbkę badanej emulsji nanosi się na szkiełko, na jej powierzchnię nanosi się szczyptę oranżu metylowego i obserwuje zachowanie się barwnika. Jeśli barwnik zabarwia próbkę emulsji i wnika

do jej wnętrza oznacza to, że badana emulsja jest typu olej w wodzie (O/W, woda jest fazą ciągłą). Podobne zjawisko wystąpi w przypadku emulsji typu W/O i zastosowania barwnika Sudan IV.

- w metodzie barwnikowej lepszym sposobem stwierdzania rozpuszczenia się danego barwnika w odpowiedniej dla niego fazie (wodnej lub olejowej) emulsji kosmetycznej o nieznanym składzie, jest obserwacja próbki emulsji z barwnikiem pod mikroskopem.

Ramowy skład emulsji kosmetycznej przedstawia się następująco:

Emulgatory - pojedyncze lub mieszanina emulgatorów naturalnych lub syntetycznych [surfaktanty otrzymane z surowców pochodzenia naturalnego przekształconych w emulgatory w bezpiecznych (nie naruszających drastycznie naturalnego charakteru produktu) dla człowieka procesach chemicznych],

Hydrofobowe (oleofilowe) substancje tłuszczowe i mineralne - oleje mineralne, alkohole tłuszczowe, estry kwasów i alkoholi tłuszczowych, triglicerydy, oleje roślinne,

Woski pochodzenia naturalnego,

Glikole, gliceryna i inne alkohole wielowodorotlenowe

Składniki konserwujące,

Składniki pomocnicze - antyutleniacze, polimery hydrofilowe, regulatory pH i in.,

Składniki specjalne - silikony, wyciągi i ekstrakty roślinne, soki z owoców i jarzyn, witaminy, substancje białkowe, środki

promieniochronne i in.,

Kompozycja zapachowa,

Woda.

EMULGATORY

1. Siarczan laurylosodowy, anionowy

2. Sole nasyconych kwasów tłuszczowych, anionowy

3. Sole estrów alkilowych kwasu sulfobursztynowego, anionowy

4. Chlorek cetylotrimetyloamoniowy, kationowy

5. N-Dodecylo-N,N-dimetylobetaina, amfoteryczny

6. Oksyetylenowany alkohol stearylowy, niejonowy

7. Mono- i diestry kwasów tłuszczowych i sorbitanu

8. Emulgatory o złożonej strukturze wytworzone z surowców naturalnych

i syntetycznych

9. Lecytyna, amfoteryczny

10. Cholesterol, niejonowy

11. Lanolina i pochodne lanolinowe, niejonowe

EMULGATORY c.d

1. Siarczan laurylosodowy, anionowy

R = Na, N(CH2CH2OH)3

2. Sole nasyconych kwasów tłuszczowych, anionowy

R = Na, K, Ca, Mg, Al, N(CH2CH2OH)3

3. Sole estrów alkilowych kwasu sulfobursztynowego, anionowy

R = Alkil C6-C10 / R1 = Na, K

4. Chlorek cetylotrimetyloamoniowy, kationowy

5. N-Dodecylo-N,N-dimetylobetaina, amfoteryczny

6. Oksyetylenowany alkohol stearylowy, niejonowy

7. Mono- i diestry kwasów tłuszczowych i sorbitanu

R = Alkil C12-C18

8. Lecytyna, amfoteryczny

Hydrofobowe (oleofilowe) substancje tłuszczowe i mineralne

Triacyloglicerole - stosowane w formie olejów roślinnych: sojowy, oliwkowy, słonecznikowy,awokado, z wiesiołka, z ogórecznika.

Kwasy tłuszczowe- stosowane są prawie wszystkie kwasy tłuszczowe pełniąc jednocześnie rolę czynnika natłuszczającego skórę i nadającego połysk perłowyemulsjom.

Alkohole tłuszczowe -stosuje się alkohole o długości łańcucha węglowodorowego C12÷C18. Jednym z częściej stosowanych jest alkohol cetylowy, który pełni funkcję czynnika natłuszczającego skórę i stabilizującego emulsję. Dzięki

wysokiej temperaturze topnienia alkohole tłuszczowe tworzą na powierzchni skóry cienki film ochronny, zapobiegający nadmiernemu wysychaniu skóry.

Estry kwasów tłuszczowych i alkoholi rozgałęzionych

(izopropylowy i izobutylowy)

Estry te umożliwiają wprowadzenie do bazy tłuszczowo-woskowej dużej ilości lanoliny oraz innych wosków, a także olejów mineralnych. Estry posiadają właściwości zmiękczające i penetrujące naskórek nie pozostawiając odczucia tłustości powierzchni skóry. W grupie omawianych estrów kwasów tłuszczowych znajdują się również estry izopropylowe kwasów lanolinowych, otrzymywane w reakcji transestryfikacji lanoliny, co znacznie podwyższa penetrację naskórka przez lanolinę.

Woski naturalne

W emulsjach kosmetycznych stosowane są trzy główne woski pochodzenia zwierzęcego: wosk pszczeli, olbrot i lanolinę. Wosk pszczeli zawiera ok. 80% palmitynianu mirystylu, wysokocząsteczkowe kwasy tłuszczowe - cerotynowy i melissanowy (ok. 10%), ok. 5% alkoholi C26÷C30.

Olbrot, palmitynian cetylowy pozyskiwany jest przez krystalizację oleju z głowy kaszalota. Posiada właściwości zmiękczające skórę oraz stabilizujące emulsję.

Lanolina zawiera głównie mieszaninę estrów i poliestrów wysokocząsteczkowych alkoholi i kwasów tłuszczowych z domieszką wolnych alkoholi, kwasów i węglowodorów.

Surowce pochodzenia mineralnego

Należą do nich: olej parafinowy, olej wazelinowy, wazelina, parafina, cerezyna i ozokeryt. W emulsjach kosmetycznych woski te pełnią rolę substancji wpływających na konsystencję, stabilność i strukturę fizykochemiczną.

Oleje silikonowe

Najbardziej rozpowszechnione są oleje metylosilikonowe (dimetikony)

Oleje silikonowe posiadają doskonałą zdolność mieszania się z olejami roślinnymi, estrami kwasów tłuszczowych i z wielu innymi surowcami kosmetycznymi.

Oprócz liniowych stosowane są również silikony cykliczne (cyklometikony), które są bardzo łatwolotnymi cieczami nie

podrażniającymi skórę. W emulsjach kosmetycznych najczęściej stosowane są tetra- i pentamery jako emulgatory i koemulgatory.

GLIKOLE, GLICERYNA I INNE ALKOHOLE

WIELOWODOROTLENOWE

Są to składniki hydrofilowe, które kontrolują wymianę wilgoci pomiędzy skórą a powietrzem.

Najczęściej stosowane są trzy surowce: gliceryna, glikol propylenowy i sorbitol. Nieco mniej niż często wykorzystywane są do omawianego celu oksyetylenowana gliceryna i oksyetylenowany sorbitol i także glukoza, mannitol i glikol polioksyetylenowy.

SKŁADNIKI KONSERWUJĄCE

Wymagania:

• brak toksyczności i oddziaływania drażniącego i uczulającego,

• wysoka aktywność wobec mikroorganizmów (bakterii Gram-dodatnich i

Gram-ujemnych oraz grzybów i drożdży),

• wysoka efektywność działania,

•rozpuszczalność w wodzie,

•brak wyczuwalnego zapachu, barwy i smaku,

•odporność na dezaktywujące działanie pozostałych składników

kosmetyków.

Efektywność działania wielu konserwantów zależy od pH środowiska. Przykładowo wiele konserwantów posiada grupy o charakterze kwasowym (kwas sorbowy, kwas dehydrooctowy, pochodne fenolu - parabeny) i nie są one aktywne w środowisku zasadowym.

Składniki konserwujące: parabeny, kwas sorbowy, formaldehyd, bronopol, kwas dehydrooctowy, DMDM- hydantoina, Germall II, Germall 115, fenoksyetanol.

METODY WYTWARZANIA EMULSJI KOSMETYCZNYCH:

Metody wytwarzania emulsji kosmetycznych, nie biorąc pod uwagę technologicznie właściwej aparatury do produkcji tych emulsji, można podzielić na następujące:

metoda „gorąco-gorąco” - jest stosowana w przypadku hydrofobowych składników emulsji, które w temperaturze otoczenia są ciałami stałymi. Składniki stałe przeprowadza się w stan ciekły przez ich stopienie i ogrzanie do temperatury ok. 800C. Ciekłe składniki olejowe ogrzane do 800C miesza się następnie z częścią wodną ogrzaną równieŜ do tej samej

temperatury lub odwrotnie i emulguje,

metoda „gorąco-gorąco i zimno” - jest stosowana najczęściej przy produkcji kremów O/W z zastosowaniem emulgatorów pomocniczych, które przez ogrzanie do temperatury ponad 600C przeprowadza się w stan płynny, a w przypadku stosowania wosków temperaturę podnosi się do ponad 800C. W metodzie tej część gorącej fazy wodnej poddaje się wmieszaniu w gorącą część olejową, a następnie dodaje się pozostałą część zimnej części wodnej, intensywnie miesza połączone składniki emulsji i homogenizuje. Taki sposób postępowania zapobiega „szokowemu” ochładzaniu stopionej części olejowej i powstawaniu niejednorodnego kremu o strukturze „ziarnistej”.

metoda „gorąco-zimno” - w tej metodzie stosuje się część wodną emulsji o temperaturze 15÷170C i część olejową o temperaturze ok. 800C. Metoda ta wymaga dynamicznego mieszadła i intensywnie działającego homogenizatora. Istotne jest również bardzo dokładne dozowanie składników.

metoda „zimno-zimno” - jest to najlepsza metoda wytwarzania emulsji kosmetycznych pod każdym względem. Obydwie części składowe emulsji (wodna i olejowa) nie muszą być podgrzewane przed jak i w trakcie homogenizowania, co umożliwia wytwarzanie emulsji w prostych i tanich mieszalnikach. Otrzymywane emulsje kosmetyczne są trwałe i mało wrażliwe na działanie podwyższonej temperatury.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
4444
4444
4444
4444
4444
Doc 4444 ZAŁĄCZNIK 1
Doc 4444 ROZDZIAŁ 16
Doc 4444 ROZDZIAŁ 05
Doc 4444 ROZDZIAŁ 09
Doc 4444 ROZDZIAŁ 07
Doc 4444 ROZDZIAŁ 08
Doc 4444 DODATEK 1
4444
Doc 4444 ROZDZIAŁ 15
Doc 4444 ROZDZIAŁ 03
Doc 4444 ROZDZIAŁ 10

więcej podobnych podstron