Minął rok...
Dwa...
Mijały lata...
-Bella! Bella! Bella, ty głucha... Wstawaj!
Kotka niechętnie podniosła głowę z miękkiego siana.
-Uch... co tu robisz i kim jesteś? -Spytała niechętnie.
-Ricki mnie zwą. -Padła odpowiedź. -Parę kotów pragnęło poskarżyć się na to, że siedzisz ciągle na tym stryszku, jesz, śpisz i tyle... Wyjdź na zewnątrz! Nie gnij na stryszku!
-Będę gnić na tym stryszku, bo to mój stryszek, przeżywam żałobę czy się to komu podoba, czy nie! -Odpowiedziała kotka niezbyt grzecznym tonem.
Ricki westchnął i zeskoczył po drabince na dół. Bella uśmiechnęła się słabo. Miała dosyć żałosnych osiedlowych kotów sprawdzających, czy kotka Bella jeszcze ciągnie swój żywot. Prychnęła. Nie wygonią jej też na dwór. Stryszek to tak miłe i przytulne miejsce, w dodatku nie dzieli go z nikim innym. Schodzi tylko na dół, by cos upolować czy załatwić swoje potrzeby.
Chyba teraz taka jest. W żołądku burczy niemiłosiernie.
Wystawiła głowę na dwór. Jej czerwone, opuchnięte oczy zaślepiło na moment słońce. I kto by pomyślał, że dziś kończy pięć lat. Pięć lat... Rodzice, Mruczek...
Skąd te skojarzenia?
Rozpłakała się, jak zwykle. Położyła się na trawie i zaczęła śpiewać:
Nie widzę już żadnych przeszkód
Oporu stawiać nie chcę
Mogę więc umrzeć bo po co
Żyć mi na ziemi?
Bez brata, rodziców i reszty...
co wspierać potrafiliby mnie
Me życie zdeptane, zniszczone
Może już końca dobiegnąć
Umrzeć chcę....
-I to mówi córka moich przyjaciół! Nieładnie!
Bella odwróciła głowę zaskoczona. Stanęła twarzą w twarz z uśmiechniętą burą kotką i pulchnym kocurem-mieszanką brytyjskiej rasy.
-Nie kojarzysz mnie pewnie, jestem Rita-przyjaciółka Armetiego i Zoi! A to Togo, również ich przyjaciel!
Bella rozpłakała się.
-Czemu płaczesz? -Zdziwiła się kocica. -Owszem, słyszałam o śmierci rodziny... Ale to było już dawno...
-Nadal mam po nich żałobę!
Togo spojrzał na zabiedzoną, zmizerniałą kotkę i pokręcił głową z niezadowoleniem.
-Żałobą nazywasz zmarnowane pięć najpiękniejszych lat życia?!
Bella spuściła głowę.
-Wiem, ze ich kochałaś. My także ich uwielbialiśmy. Ale oni na pewno nie chcieliby zmarnować życia córce... Pięć lat straciłaś... W coś się urobiła, kobieto!
-I co mam teraz zrobić? -Spytała Bella drżącym głosem. Dopiero teraz uświadomiła sobie, co straciła.
Rita była w swoim żywiole. Pomaganie zabiedzonym-to jej specjalność!
-Wytrzyj oczy, wyglądasz jak spaniel... A potem mała rundka wokoło tego ładnego terenu... Gruba i zaniedbana... Fe! Potem wyczeszemy futerko... I dieta! Konieczna! Następnie...
Bella roześmiała się. Rita była taka miła... Poczuła w niej jakby matkę... Taką troskliwą...
Wtedy poczuła się dziwnie samotna.
- Ale nie odchodźcie jeszcze, proszę... Zostańcie na trochę...
Rita poklepała ją po ramieniu.
- Póki nie ustatkujesz sobie życia, będziemy tu przy tobie...
Kotka krzyknęła z radości. Super!
-Nie tak głośno, bo będziemy głusi i na nic ci takie towarzystwo... A teraz owa rundka... Ach, i ładny teren znalazłaś...
Bella pobiegła dookoła terenu. Potem popatrzyła na swoje odbicie w kałuży. Widzi zmianę. Oczy lepiej wyglądają... Może to dzięki jej nastrojowi?
-Zmieniłaś się trochę... -Stwierdził Togo.
Bella przytaknęła.
- I ja sadzę, że nie tylko zewnętrznie... -Dodała Rita z ciepłym uśmiechem.