Łatka otworzyła oczy. Jak ten świat jest piękny! Rozejrzała się i zobaczyła rodzeństwo, mamę... Cuda!

-Widzę skarbie, ze otworzyłaś już oczka, jesteś pierwsza z rodzeństwa! -Usłyszała łagodny głos matki.

Łatka tylko miauknęła, bo nie umiała jeszcze mówić.

Bella roześmiała się wesoło.. Na stryszek wlazł znów Mruczek. Coraz częściej uciekał ze swojego domu, by odwiedzać siostrę i ukochane maluchy.

-Ta panieneczka już oczka otworzyła, jeśli dobrze widzę... -Zauważył kocur i wyszczerzył zęby. Bella uśmiechnęła się i odparła:

-Dobrze widzisz. Super no nie?

-Tak... Urocze są, powiem ci...

Burito wskoczył na górę i podał Belli upolowanego gołębia.

-O, dzięki Burito. -Rzekła kotka. -Jak tam w terenie?

-Pogoda sprzyja, słoneczka świeci... -Odpowiedział bury kocur radośnie. -Idź sobie na pole pobiegać, jak chcesz. Ja się zajmę malcami...

Bella wybiegła z radością na zewnątrz. Wybiegła przez płot i ruszyła między ludzkie bloki, by poszukać czegoś ciekawego.

Usłyszała coś. I nie mogła uwierzyć własnym oczom. W jej stronę biegł pies. W tej sytuacji jej wspomnienia zapanowały nad nią. Poczuła, że znów jest maleńką Bellą, która ucieka przez śmiercią... Zaczęła biec, wciąż jakby była kociakiem. Pies ścigał ją.

Bella wdrapała się na drzewo. Pamięta to... Teraz powinien przybiec Mruczek...

Nie, nie przybiegł. Przyszła tam czarna kotka...
To był brutalny powrót do rzeczywistości.

-Tonia! Odwal się!
Tonia stała tam dalej, ale widać było że nie zaplanowała jeszcze sposobu zemsty.

-W życiu! Zapomniałaś, że się mszczę za mamę?

-Głupia... daj sobie spokój! -Zirytowała się Bella.

-Śnisz... Hm... Jak tam twój mąż?

-Bądź pewna że dobrze się trzyma! Odczep się od naszej rodziny! -Padła ostra odpowiedź, ale przeciwniczka tylko zaśmiała się drwiąco.

-Uuuu... Aż się boję!

-Tonia! Odejdź stamtąd, natychmiast!
To znów był Burito. Tonia nie chciała zadzierać z obojgiem naraz.

-Nara!- Krzyknęła do Belli i uciekła.

Łatka umiała już chodzić i mówić. Nie umiała jeszcze jeść, ale miała nadzieję że się szybko nauczy. Buria, Bilon i Psotka byli super rodzeństwem. Jednak Psotka miewała swoje humorki, a Bilon był kapryśny. Największą przyjaźń więc Łatka odczuwała z Burią.
Bilon nie mógł usiedzieć na miejscu.

-Mama jest na polu... Co robimy?

-Berek? -Zaproponowała Buria ostrożnie, ale Łatka skrzywiła się.

-Niee, to już nudne... Może chowany?

-Jasne, ja szukam! -Zawołała Psotka.

Kociaki rozbiegły się po różnych kątach. Bilon schował się w pudełku, Buria obok wejścia na stryszek, za tablicą "Lody Algida", a Łatka uciekła za płoty, które zajmowały większa część strychu...

Łatka została znaleziona jako pierwsza. Psotka zauważyła koniuszek jej ogona pod płotem. Zaczęła się rozglądać, i myśleć, leciutko uderzając nogą w pudełko. Wtem się wywróciła i na nie spadła.

-Auć! -Odezwał się głos z pudełka. Psotka roześmiała się.

-Znaleziony!

-To niesprawiedliwe!! Żądam powtórki! -Marudził Bilon.

Buria zachichotała. Nikt nie wpadnie na to, gdzie ona może być.

Nagle zauważyła jakiś ruch. Przed sobą ujrzała ogromnego, czarnego pająka, bardzo blisko! A nie był to przyjemny widok!

-AGH! -Wrzasnęła i odskoczyła do tyłu. Poczuła, że stoi na krawędzi.

-Iiiik! -Pisnęła tylko i spadła.
Kocięta przerażone podbiegły do dziury. Zobaczyły Burię, którą niosła Bella, patrząca na nich z niezadowoleniem.

-Nieładnie, malcy.... Ledwo co ją uratowałam... Bawcie się spokojniej! -Upomniała dorosła kotka.

Kociaki zrobiły smutne minki.

---