METODA WERONIKI SHERBORNE WE WSPOMAGANIU ROZWOJU DZIECKA
Metoda Weroniki Sherborne oparta jest na ruchu. Ruch towarzyszy człowiekowi od chwili narodzin do śmierci .”Język ruchu” lub inaczej ”język ciała” stanowi ok.70% komunikacji międzyludzkiej W metodzie Ruchu Rozwijającego ruch połączony został z kontaktem fizycznym będącym źródłem doznań dotykowych. Wskutek bliskiego kontaktu z matką lub inną osobą dorosłą dziecko zaspokaja podstawowe doznania bodźców sensomotorycznych, potrzebę ruchu, jak również potrzeby wyższe, psychologiczne: miłości, bezpieczeństwa, poczucia wzrostu i rozwoju, siły, mocy i sprawstwa, więzi społecznej z drugim człowiekiem.
W metodzie W. Sherborne wyróżnia się kilka kategorii ruchu:
ruch prowadzący do poznania własnego ciała - pozwala on na poznanie poszczególnych części ciała szczególnie stóp, kolan, nóg i bioder, ponieważ na nich opiera się ciężar ciała. Poznanie własnego ciała i kontrola nad jego ruchami prowadzi do ukształtowania się własnej tożsamości: wyodrębnienia własnego „ja” od otoczenia (nie „ja”)
ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym. Ta kategoria ruchu ma na celu wykształcenie orientacji w przestrzeni, by na tej podstawie mógł się wytworzyć związek miedzy człowiekiem i tym co go otacza. Nieumiejętność korzystania z „wolności przestrzeni” prowadzi do zahamowań, poczucia zagrożenia, niechęci do nowych sytuacji, zasklepienia się w sobie i usztywnienia swoich zachowań, a w konsekwencji do izolacji z otoczeniem.
Ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem. Sprzyja on wytworzeniu się zaufania do drugiego człowieka i na tej podstawie budowania związku z drugim człowiekiem. Pomaga on w nawiązaniu pozytywnych i znaczących kontaktów z innymi osobami, opartych na wzajemnym poznaniu i zrozumieniu potrzeb partnera oraz wzajemnym zaufaniu. Ruch ten często przypomina zabawy dzieci z dorosłymi zwane „baraszkowaniem” wyróżnia się tu
ruch „z” (jeden z partnerów jest bierny a drugi opiekuńczy względem niego.)
ruch „przeciwko” (współdziałanie z partnerem, ale pozbawione agresji.)
ruch ”razem” ( jednakowe zaangażowanie partnerów.)
ruch prowadzący do współdziałania w grupie. Ruch ten jest podobny do ruchu poprzedniej kategorii, z tą tylko różnicą, że wzrasta liczba uczestników. Współdziała kilka osób. Mówi się tu o współpracy.
Ruch kreatywny. Cechami tego ruchu jest spontaniczność, kreatywność, swoboda. Przykładem tego ruchu może być taniec, szczególnie polegający na pełnej swobodzie ruchów.
Tak więc poprzez ruch rozwijana jest:
Świadomość własnego ciała i usprawniania ruchowego,
Świadomość przestrzeni i działania w niej,
Dzieleni przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu.
Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawniania motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i związku w tym możliwości ruchowych. Ponieważ dzięki temu zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której dziecko się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Dlatego dziecko czuje się bezpieczne, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze.
Założenie metody ukazują szerokie możliwości stosowania jej w pracy z dziećmi z różnego rodzaju odchyleniami w rozwoju. Może być przydatna do pracy z dziećmi z zaburzeniami intelektualnymi, motorycznymi, emocjonalnymi oraz trudnościami w nawiązywaniu kontaktów społecznych.
W Polsce metoda W .Sherborne wykorzystywana jest w placówkach oświatowych i służby zdrowia dla dzieci z różnymi zaburzeniami rozwoju i różnorodnymi potrzebami edukacyjnymi:
dzieci upośledzonych umysłowo,
dzieci autystycznych,
dzieci z wczesnym mózgowym porażeniem dziecięcym, dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzenia zachowania, dzieci z niekorzystnych środowisk wychowawczych np. domów dziecka,
dzieci głuchych i niewidomych.
Na podstawie książki „METODA WERNIKI SHERBORNE W TERAPII I WSPOMAGANIU ROZWOJU DZIECKA” M. Bogdanowicz, B. Kisiel, M. Przasnyskiej opracowała Krystyna Sztramska