Anna Grzebyk
Pedagogika 2008/2009
Nr albumu 16451
Recenzja książki Adele Faber, Elaine Mazlish
„ Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały - Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”
„ Jak pomóc dzieciom, by radziły sobie z własnymi uczuciami” Tak zatytułowany jest pierwszy rozdział poradnika „ Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały - Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły ” Adele Faber, Elaine Mazlish. Jest to druga książka ich autorstwa, w której to chcą pomóc rodzicom (zwłaszcza młodym) i odpowiedzieć na nurtujące ich pytania. Jest doskonałą lekturą także dla tych, którzy pragną zrozumieć zachowanie i postępowanie dziecka.
Zaletą tej książki jest to, że została napisana w niezwykle prosty sposób, dający możliwość szybkiego zrozumienia. Pozwala rozwiązać wiele problemów dotyczących prawidłowego wychowywania dziecka, jak i reagowania w trudnych sytuacjach.
Zostały przedstawione w niej nowe metody wychowawcze i praktyczne sposoby ich wdrożenia. Dzięki nim będziemy mogli znaleźć taką metodę, która będzie odpowiednia dla konkretnego dziecka. Każde dziecko jest inne i czego innego oczekuje. Wskazówki te pozwolą nam przerwać krąg bezużytecznych rozmów, a pozwolą znaleźć taki sposób komunikacji, który będzie przynosił oczekiwane rezultaty.
Poradnik pokazuje nam, jak w niezwykły sposób możemy porozumieć się z naszymi dziećmi, aby osiągnąć to do czego dążymy. Radzi, co mówić, jak i kiedy mówić oraz jak słuchać. Uczy także jak ustanowić jasne granice pomiędzy rodzicem, a dzieckiem.
Książka ta składa się z siedmiu rozdziałów, które zawierają cenne rady, jak również propozycje dialogów i ćwiczenia. Dobrym rozwiązaniem są też rysunki, na które można zerknąć nawet w pośpiechu i przypomnieć sobie model postępowania w danej sytuacji.
Rozdział „ Jak pomóc dzieciom, by radziły sobie własnymi uczuciami ” opowiada nam o tym, że rodzice rzadko akceptują odczucia swoich dzieci. Bagatelizują je, co prowadzi do złego samopoczucia, a co za tym idzie, złego zachowania dzieci. Najprostszy sposób to wczuć się w sytuację dziecka.
Rozdział drugi „ Zachęcanie do współpracy ” powstał dla rodziców, aby umieli radzić sobie ze swoimi negatywnymi uczuciami. Najważniejsze jest to, by być autentycznym. To jak mówisz do dziecka jest tak samo ważne jak to co mówisz.
Rozdział trzeci „ Zamiast karania ”, autorki w tym rozdziale chcą przestrzec rodziców przed stosowaniem kar i gróźb, których niestety używa się w codziennych kontaktach z dziećmi. Przedstawione są dwie sceny, oraz pytania na które należy odpowiedzieć. Stanowią one w pewnym stopniu bodziec zmuszający do refleksji nad własnym postępowaniem. Okazuje się, że każdą informację (np. o złym zachowaniu) można przekazać dziecku nie urażając go. Przedstawiona jest również dyskusja na temat „ Karać czy nie karać ”. Ja osobiście jestem przeciwnikiem stosowania kar, uważam że stosownie ich prowadzi do nienawiści, oporu, poczucia bezwartościowości i rozczulania się nad samym sobą. Stosowanie przez rodziców tego typu kar nie powstrzymuje agresji, a wręcz przeciwnie, wzmaga ją. Dziecko oczywiście musi odczuć konsekwencję swojego złego zachowanie, ale nie w postaci kary.
W tym rozdziale zawarte są także propozycje metod, które mogą być wprowadzone zamiast stosowania kar.
Kolejny rozdział nosi tytuł: „ Zachęcanie do samodzielności ”. Jednym z ważniejszych celów tego rozdziału jest to, jak pomóc dzieciom rozłączyć się z rodzicami. Pomóc im stać się niezależnymi ludźmi, którzy pewnego dnia będą gotowi do samodzielnego życia.
„ Pochwały ” - Jednym z najważniejszych czynników, które mają wpływ na zachowanie dziecka jest pochwała. To ona motywuje je do działania. Kiedy dziecko widzi, że jego trud zostaje doceniony, zauważony znajduje w sobie chęci do dalszego działania. Wzrasta także samoocena, która ma duży wpływ na proces myślenia człowieka, jego emocje, wartości i cele.
Trzeba jednak uważać, gdyż pochwała udzielona w złym „ momencie ” może wywołać mieszane uczucia, np.
- prowadzić do natychmiastowego zaprzeczenia :
( Zawsze wyglądasz elegancko ! Trzeba było mnie widzieć godzinę wcześniej )
Rozdział „ Uwalnianie dzieci od grania ról ” ma na celu przekonanie rodziców o tym, żeby nie określali swoich dzieci mianem: półgłówka, lenia, uparciucha.
Jeśli określasz dziecko mianem półgłówka, może ono zacząć tak myśleć o sobie. Spowoduje to zaniżenie samooceny, a w konsekwencji zamknięcie się na świat zewnętrzny. Jeśli twierdzisz, że twoje dziecko jest złośliwe, może okazać się, że będzie chciało udowodnić jak bardzo potrafi być złośliwe.
Jeśli już dojdzie do takiej sytuacji, wykorzystaj najbliższą okazję pokazania dziecku, że nie jest tym za kogo się uważa. Stwórz sytuację, w której dziecko spojrzy na siebie inaczej. Pochwal za dobre zachowanie. Kiedy zajdzie taka potrzeba, bądź „ skarbnicą wiedzy ”.
Proces ten jest dosyć skomplikowany, pociąga on za sobą potrzebę gruntownej zmiany postawy wobec dziecka, ale połączenie wielu elementów, tj. umiejętności wychowawczych i miłości do dziecka mogą zdziałać cuda.
Reasumując, rodzicielstwo to trudna sztuka życia. Nie ma w niej czasu na powtórki lub poszukiwanie bezpiecznej odpowiedzi. Dzięki tej książce mamy większe szanse na uniknięcie popełnianych przez rodziców błędów wychowawczych. Jestem pod ogromnym wrażeniem prostoty przekazu tych cennych rad i na pewno będę je wdrażać w życie swoje rodziny. Gorąco zachęcam do przeczytania tego poradnika wszystkich tych, którzy chcą nauczyć się porozumiewać i polepszyć swoje relacje z dziećmi.