Prawie wszystko o aniołach


Prawie wszystko o aniołach

Odwieczna tradycja religijna, powszechne przeczucie pokoleń podpowiada, że istniejš owe istoty tak inne, a zarazem jakoœ bliskie człowiekowi. Bliskie - a przecież niewyobrażalne.

• Posłańcy od Boga

• Œwięty Michał Archanioł - Któż jak Bóg

• Œwięty Gabriel Archanioł - mšż lub wojownik Boży

• Œwięty Rafał Archanioł - Bóg uleczył

• Luteranie o aniołach

• Aniołowie według islamu

• Od raju do Troady - aniołowie w Piœmie Œwiętym

• Anioł Stróż

• Modlitwy do aniołów

• Więcej modlitw do aniołów

• Opowieœć o dwóch aniołach (pps)

• Aniołowie koloru herbaty

Przypowieœć o bliskoœci aniołów

KS. TOMASZ HORAK

Jak wyglšda anioł? Każde dziecko wie, bo od małego napatrzyło się na obrazek nad łóżeczkiem: łška na skraju przepaœci, mostek dwoje dzieci i On, Anioł Stróż - ów opiekun o pięknej twarzy. No i te wspaniałe skrzydła... Archaniołowi możemy dodać miecz bšdŸ lilię i gotowe. Ten wizerunek też znamy.

A ja otwieram Biblię i czytam: "Oto przyszedł Anioł Pana i usiadł pod drzewem terebintu w Ofra... Gedeon młócił na klepisku zboże... I ukazał mu się Anioł Pana..." (Sdz 6,11nn). Ani słowa jak wyglšdał. W każdym razie Gedeon rozmawia z nim, jak z człowiekiem. Dopiero, gdy laska Anioła (a więc miał laskę) wznieciła niezwykły ogień, Gedeon zrozumiał, że to był Anioł. Jest to opowieœć z czasów odległych - kilkanaœcie wieków przed Chrystusem. Narodziny Jezusa poprzedziło zjawienie się anioła. Ewangelista Łukasz tak o tym pisze: "Zachariaszowi ukazał się anioł Pański, stojšcy po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego. Lecz anioł rzekł do niego..." (Łk 1,11nn). Było więc anioła widać w realnym, konkretnym miejscu. I znowu rozmowa. Ale jak wyglšdał? Ani słowa. I skšd pewnoœć, że to anioł? Niepewnoœć Zachariasza dotyczyła treœci anielskiego posłannictwa, nie jego realnoœci. I jeszcze coœ - anioł mówi o sobie "Ja jestem Gabriel..." Ważne to spostrzeżenie, bo wskazuje na osobowš identycznoœć owej niezwykłej istoty. A na koniec realnoœć niemoty Zachariasza! Szeœć miesięcy póŸniej anioł nazwany tym samym imieniem zjawia się u Maryi. Tym razem zaskakuje brak widoku anioła. Nawet zwrot mówišcy, że "Anioł wszedł do Niej" jest odmaterializowany. Nie wiemy, czy wszedł do domu, do pokoju, do jakiegoœ miejsca, czy też duchowe wnętrze Maryi zostało wypełnione jego obecnoœciš? Jest rozmowa. Jest reakcja Maryi: "Ona zmieszała się na te słowa..." I to wszystko (Łk 1,26nn).

Kim sš aniołowie? Bo odwieczna tradycja religijna, powszechne przeczucie pokoleń podpowiada, że istniejš owe istoty tak inne, a zarazem jakoœ bliskie człowiekowi. Bliskie - a przecież niewyobrażalne. Œw. papież Grzegorz Wielki (zm. 604) pisze: "Należy wiedzieć, że imię anioł nie oznacza natury, lecz zadanie. Duchy œwięte w niebie sš wprawdzie zawsze duchami, ale nie zawsze można nazywać je aniołami, lecz tylko wówczas, kiedy przybywajš, by coœ oznajmić". Przybywajš skšdœ, dokšdœ... Do naszego, materialnego, w czasie i przestrzeni zamkniętego œwiata. Przybywajš ze œwiata nieskrępowanego przestrzeniš, czasem, ani materiš. Nie potrafimy sobie wyobrazić czegoœ, co jest tak inne niż nasze doœwiadczenia. Ale doœwiadczamy też w jakiœ niepojęty sposób bliskoœci tego innego œwiata. Co nas z nim łšczy? To, co w człowieku duchowe: rozum, wola, uczucia. Wysłannicy tego œwiata sš więc bez wštpienia istotami wolnymi, inteligentnymi, zdolnymi reagować na to, co spotykajš. I sš to istoty dobre - nie tylko dobrem ich własnych poczynań, lecz bez reszty wypełnione Dobrem płynšcym z Boga. Nie jesteœmy w stanie pojšć ani głębi tego dobra, ani tego "oddechu" wolnoœci, jaki ono w sobie niesie, bo zewnętrznie jesteœmy osaczeni, a wewnętrznie skażeni złem. Dlatego tak bardzo potrzebujemy bliskoœci istot dobrych. Może więc... Może więc wymyœliliœmy je sobie? Może nie tylko wspaniałe anielskie skrzydła sš tworem naszej fantazji, ale sami aniołowie zrodzili się w naszych sercach i umysłach? Rozumiem tę intelektualnš ostrożnoœć. Ale czy w ten sam sposób nie można zaprzeczyć istnienia Boga i w ogóle całego œwiata niematerialnego? Stajemy zatem wobec podstawowego problemu wiary - a jest ona zarówno "widzeniem niewidzialnego" (Hbr 11,1nn), jak i zdolnoœciš posługiwania się rozumem, a wreszcie także umiejętnoœciš ryzykowania. Ryzyko oparte o przemyœlenia, argumenty, wielowiekowš tradycję, o niepojętš siłę obserwowanš i przeżywanš przeze mnie osobiœcie i tylu ludzi wokół mnie? Przecież to żadne ryzyko. Wybrałem wiarę. Także w istnienie œwiata dobrych, mšdrych, pięknych istot duchowych. A wspaniałe skrzydła i dzieci nad przepaœciš? Czyż nie sš po prostu przypowieœciš o pięknie, dobroci i bliskoœci obu œwiatów: materialnego i duchowego?

Więcej na następnej stronie

Posłańcy od Boga

Kim jest anioł? (gr. angelos — posłaniec, zwiastun)

1) w sensie œciœle teologicznym - osobowa, lecz niematerialna istota rozumna i wolna, stworzona przez Boga;

2) w sensie szerszym (etymologicznym) - posłaniec Boży; w tym znaczeniu słowo to odnosi się także do ludzi, którzy byli wysłannikami Boga, np. Mojżesz (Lb 20,16), Jan Chrzciciel (Mt 11,10-11), biskupi Koœciołów w Azji Mniejszej (Ap 1,20), oraz do Mesjasza (Mch 1,1).

Aniołowie dobrzy i Ÿli oraz inne, podobne do nich istoty nie sš zjawiskiem specyficznie biblijnym, stšd w Piœmie œw. możliwa jest obecnoœć elementów zapożyczonych z innych kultur; Objawienie spełnia wobec tych obcych wštków rolę oczyszczajšcš i dajšcš boskš gwarancję ostatecznego kryterium.

W Starym Testamencie Aniołowie występowali zwykle jako posłańcy Boga do œwiata i poœrednicy w Jego zbawczych planach; tworzš niebieski dwór (tzw. zastępy), zwani niekiedy Synami Boga (Hb 1,6; 2,1; Dn 3,92), Œwiętymi (Hb 5,1; 15,15; Ps 89,6.8; Dn 4,10), Czujnymi (Dn 4,10), Ksišżętami (Dn 10,13.20; 12,1). Wœród Aniołów szczególnie wyróżniał się Anioł Jahwe (Rdz 16,7.9; Wj 3,2; Lb 22,22-35; Sdz 13,12) lub Anioł Boga (Rdz 13,6.9; 21,17), przez którego Bóg ujawniał swojš obecnoœć, mówił i działał. Aniołowie, we wszystkim od Boga zależni, wyznaczani na opiekunów poszczególnych narodów lub do spełnienia okreœlonych zadań, otrzymujš stosowne do tego imiona (np. Michał, Rafał, Gabriel). Szczególne zainteresowanie Aniołami w niektórych okresach mogło być znakiem żywszego odczucia - transcendencji i majestatu Boga. W ST mowa jest także o Cherubach, którzy chronili wejœcie do raju (Rdz 3,24) i byli nosicielami Boga (2 Sm 22,11; Ps 18,11). W swej wizji proroczej Izajasz widział także Serafinów (Płonšcych), którzy byli przed Tronem Boga (Iz 6,2 n. 6).

W Nowym Testamencie, wraz z przyjœciem Chrystusa, jedynego Poœrednika, rola Aniołów wyraŸnie maleje; pojawiali się obok Chrystusa (Mt 4,11; Łk 22,43) jako słudzy Dobrej Nowiny i znak obecnoœci Królestwa Bożego (Zwiastowanie, Narodzenie, Getsemani, Zmartwychwstanie i in.). Paweł Apostoł podkreœlał absolutne pierwszeństwo Chrystusa: Aniołowie w Chrystusie zostali stworzeni (Kol 1,16) i zjednoczeni z Bogiem (Kol 1,20).

Uwzględnianie rodzajów literackich nakazuje ostrożnoœć w wycišganiu z Pisma œw. wniosków dotyczšcych zwłaszcza natury Aniołów, ich liczby i klasyfikacji ("chóry", hierarchia). Objawienie wypowiada się o Aniołach zawsze w kontekœcie historii zbawienia; wypowiedzi o Aniołach stanowiš naœwietlenie centralnych prawd wiary, przede wszystkim tajemnicy Chrystusa i zbawienia œwiata.

Wczesna Tradycja chrzeœcijańska nie dysponowała pojęciem czystej duchowoœci; podkreœlała odmiennoœć Aniołów oraz ich zwišzek ze œwiatem, przypisujšc Aniołom specjalnš eterycznš materię. Powszechne dziœ przekonanie o całkowitej niematerialnoœci Aniołów ugruntowało się w Koœciele dopiero od VI w. pod wpływem neoplatońskich teorii o czystych duchach, stanowišcych ogniwo poœrednie między Bogiem i œwiatem. Obecnie, w zwišzku z podkreœlaniem przynależnoœci Aniołów do materialnego œwiata i historii, pojawiajš się próby zrewidowania scholastycznej tezy głoszšcej całkowitš niematerialnoœć Aniołów i zastšpienie jej m.in. ideš ogromnego wszechœwiata, zamieszkiwanego przez osobowe kosmiczne "Moce", posyłane niekiedy przez Boga z jakšœ misjš do ludzi.

IV Sobór Laterański (1215) stwierdził, ze oprócz rzeczy widzialnych stworzył Bóg œwiat duchów niewidzialnych, tj. Aniołów. Ten jedyny dotyczšcy Aniołów dogmat, stwierdzajšcy wprost nie tyle ich istnienie i duchowoœć, co raczej całkowitš zależnoœć od Stwórcy, powtórzony został na I Soborze Watykańskim (1870). Ze względu na przypisywane Aniołom funkcje kosmiczne uzasadnione wydaje się tradycyjne przekonanie o ich stworzeniu przed człowiekiem, na poczštku czasów.

W powszechnym nauczaniu Koœcioła i teologii Aniołowie przedstawiani sš nie jako zwykłe personifikacje sił kosmicznych, lecz jako rzeczywiœcie istniejšce, duchowe i osobowe istoty, obdarzone œwiadomoœciš i wolnoœciš. Podobnie jak ludzie, powołani zostali najprawdopodobniej od pierwszego momentu stworzenia do życia w przyjaŸni z Bogiem; celem ostatecznym jest dla nich również uszczęœliwiajšce widzenie Boga; majš udział w łasce Chrystusa; powszechnie przyjęło się włšczanie ich do jedynego, Chrystusowego porzšdku stworzenia i Przymierza. Przyjęcie Bożego daru łaski było przedmiotem ich wolnego wyboru; ta ich decyzja - pozytywna lub negatywna - okreœliła również w jakimœ sensie historiozbawczš sytuację człowieka.

Wiara w Anioła Stróża, opiekuna i orędownika danego poszczególnym ludziom przez Boga, ma potwierdzenie w starej tradycji żydowskiej (por. Reguła Zrzeszenia z Oumran oraz apokryfy: Apokalipsa Barucha i Księga Henocha); w NT - "Strzeżcie się, żebyœcie nie gardzili żadnym z tych małych, bo mówię wam: Aniołowie ich w niebie wpatrujš się zawsze w oblicze Ojca mojego" (Mt 18,10); wiarę w Anioła Stróża u pierwszych chrzeœcijan odnotowały też Dz 12,16; w tradycji Ojców Koœcioła, którzy uczyli, że każdy człowiek otrzymuje swojego Anioła (Klemens Aleksandryjski, Orygenes, Ambroży, Hieronim), a przynajmniej otrzymuje go człowiek ochrzczony (Orygenes, Bazyli, Jan Chryzostom).

Aniołowie sš istotami z natury swojej różnymi od ludzi. Ponieważ należš do stworzeń, a przez to sš nam bliscy, Koœciół obchodzi ich œwięto.

Do ostatniej reformy kalendarza koœcielnego (14 lutego 1969) każdy z tych aniołów miał oddzielne œwięto: œw. Michał - 29 wrzeœnia, œw. Gabriel - 24 marca i œw. Rafał - 24 paŸdziernika. Obecnie wszyscy trzej archaniołowie sš czczeni jednego dnia w randze œwięta. O każdym z nich powiemy z osobna.

Więcej na następnej stronie

Œwięty Michał Archanioł - Któż jak Bóg

Koœciół czci na ołtarzach pod tym imieniem 16 osób: 1 archanioła, 11 œwiętych, 3 błogosławionych i 2 błogosławione. Wœród nich wymienić warto œw. Michała, biskupa Kijowa (+ 992) i œw. Michała, księcia Nowogrodu, Halicza i Kijowa, który zginšł z ršk Tatarów w roku 1245 oraz Polaka bł. Michała Kozala, biskupa - męczennika obozów koncentracyjnych.

Œw. Michał w Piœmie œwiętym

Hebrajskie imię "Mika'el" znaczy: "Któż jak Bóg". Według podania, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Panu Bogu i do buntu namówił częœć aniołów, wtedy miał wystšpić archanioł Michał i z okrzykiem "Któż jak Bóg" wypowiedzieć wojnę szatanom.

W Piœmie œwiętym jest wymieniany œw. Michał pięć razy. I tak w księdzie Daniela jest nazwany "jednym z przedniejszych ksišżšt nieba" (Dn 13,21) oraz "obrońcš ludu izraelskiego" (Dn 12,1). Œw. Jan Apostoł okreœla go w Apokalipsie jako stojšcego na czele duchów niebieskich, walczšcego z szatanem (Ap 12,7). Œw. Juda Apostoł podaje, że jemu właœnie zostało zlecone, by strzegł ciała Mojżesza po jego œmierci (Jud 9).

Œw. Paweł Apostoł również o nim wspomina (1 Tes 4,16). Stary Testament wymienia niejeden raz ludzi, którzy nosili to imię (Lb 13,14; 1 Krn 5,13; 6,40; 7,3; 8,16; 12,20,27; 2 Krn 21,24; Ezd 8,8).

Jeszcze więcej akcentujš znaczenie œw. Michała księgi apokryficzne: Księga Henocha, Apokalipsa Barucha, Apokalipsa Mojżesza itp., w których œw. Michał występuje jako najważniejsza osoba po Panu Bogu, jako wykonawca planów Bożych odnoœnie ziemi, rodzaju ludzkiego i Izraela. Michał jest księciem aniołów, który ma klucze do nieba. Jest aniołem sšdu i Bożych kar, ale też aniołem Bożego miłosierdzia. Pisarze wczesnochrzeœcijańscy przypisujš mu wiele ze wspomnianych atrybutów; uważajš œw. Michała za anioła od szczególnie ważnych zleceń Bożych. Piszš o nim: Tertulian, Orygenes, Hermas, Didymus itp.

Kult œw. Michała w Koœciele

Kult œw. Michała archanioła w chrzeœcijaństwie jest bardzo dawny i żywy. Sięga on wieku II. Symeon Metafrast pisze, że we Frygii, w Małej Azji, miał się objawić œw. Michał w Cheretopa i na pamištkę zostawić cudowne Ÿródło, do którego œpieszyły liczne rzesze pielgrzymów. Podobne sanktuarium było w Chone, w osadzie odległej 4 km od Kolosów, które nosiło nazwę "Michelion". W Konstantynopolu kult œw. Michała był tak żywy, że posiadał on tam już w VI wieku aż 10 poœwięconych sobie koœciołów, w IX wieku koœciołów i klasztorów pod jego wezwaniem było już tam 15. Sozomenos i Nicefor wspominajš, że nad Bosforem istniało sanktuarium œw. Michała, założone przez cesarza Konstantyna (w. IV). W samym zaœ Konstantynopolu w V wieku istniał obraz œw. Michała, czczony jako cudowny w jednym z klasztorów pod jego imieniem. Liczni pielgrzymi zabierali ze sobš czšstkę oliwy z lampy płonšcej przed tym obrazem, gdyż według ich opinii miała ona własnoœci lecznicze. Sanktuarium swoje miał œw. Michał nadto w Akroinos Nicopolis i w Gordium Eudokias w Galacji. W Egipcie było bardzo wiele œwištyń pod wezwaniem œw. Michała. W Etiopii każdy 12 dzień miesišca był poœwięcony œw. Michałowi. Głoœne sanktuarium miał œw. Michał archanioł także w Bułgarii przy klasztorze w Lesnowo (w. XIV). W Europie Zachodniej sš po dzień dzisiejszy najważniejsze sanktuaria œw. Michała: w Italii na górze Gargano (Apulia) i we Francji na wyspie St. Michel.

Podanie głosi, że œw. Michał miał się pojawić na Monte Gargano w grocie kilka razy w latach 492-494, kiedy biskupem Nisipontu (Manfredonii) był œw. Wawrzyniec Maiorano. Kiedy Longobardowie na tym właœnie miejscu zwyciężyli Saracenów w roku 663, przypisywali swoje zwycięstwo œw. Michałowi. Jeszcze w roku 1656 miał się pojawić œw. Michał biskupowi Manfredonii i zapewnić go w czasie szalejšcej zarazy, że epidemia na jego proœbę ustanie, co się też stało. Monte Gargano wznosi się osobno ponad 800 m nad poziomem morza. Na jego szczycie jest miasteczko z ruinami zamku po Normanach. Sanktuarium jest w pobliżu. Do groty œwiętej prowadzi 87 schodów pod bazylikę. Napis przy wejœciu głosi: "To jest na całym œwiecie najsłynniejsze miejsce, gdzie 16 X raczył objawić się œmiertelnym. Tu jest ta œwięta skała, gdzie stanęły jego stopy". Sanktuarium jest do dnia dzisiejszego licznie nawiedzane. Opiekę nad nim roztaczajš zakonnicy œw. Wilhelma.

Najgłoœniejsze sanktuarium we Francji mieœci się na małej wysepce skalistej, wyrastajšcej z morza. Jest tam klasztor benedyktynów. Dawna nazwa wysepki Merkurego została zmieniona na "St. Michel". Tam to bowiem - jak głosi podanie - w roku 708 trzy razy pojawił się œw. Michał biskupowi z Arsanches - œw. Aubertowi. W 966 wódz normański, Ryszard I, wprowadził na tę skalistš wyspę benedyktynów. Filip II August, król Francji (+ 1223), rozbudował koœciół i klasztor. Wieża koœcioła stanowiła najwyższy punkt wyspy (117 m). Rewolucja francuska (1792-1799) wypędziła z Wyspy Œw. Michała benedyktynów, a Napoleon założył tam więzienie. Obecnie znów sš tam benedyktyni (od roku 1966). W roku 1975 prawie 5 milionów turystów i pielgrzymów nawiedziło to sanktuarium.

Z innych znanych sanktuariów œw. Michała należy wymienić sanktuarium na górze Gauro nad Sorrento koło Neapolu z roku 820, w Galtanisetta na Sycylii, w Bobbio (w. VII), w Piemoncie "La Sagradi S. Michele" (w. X), w Anglii na wzgórzu Tombe, gdzie koœciół miał wystawić œw. Aubert na żšdanie œw. Michała, który mu się we œnie objawił. Katedra w Brukseli (Belgia) jest pod wezwaniem Œw. Michała. Zawiera bardzo bogaty skarbiec.

Œw. Michał był uważany za głównego patrona i opiekuna Izraela. W Nowym Testamencie doznawał czci jako szczególny opiekun Koœcioła. Papież Leon XIII ustanowił osobnš modlitwę, którš kapłani odmawiali po Mszy œwiętej z ludem do œw. Michała o opiekę nad Koœciołem. Œw. Michała obrały sobie za szczególnego patrona m. in. Niemcy i Austria.

Małopolska miała również kiedyœ œw. Michała za patrona. Król Portugalii, Alfons Henryk, ustanowił zakon pod wezwaniem Œw. Michała w roku 1167.

W Polsce zaœ powstały dwa zgromadzenia zakonne pod wezwaniem Œw. Michała: męskie i żeńskie, założone przez sługę Bożego Bronisława Markiewicza (+ 1912): michaelici i michaelitki. Najstarszy wizerunek, jaki dochował się do naszych czasów - to płaskorzeŸba, która obecnie znajduje się w British Museum, pochodzšca z VI wieku w stylu rzymskim, oraz mozaika w Rawennie w koœciele Œw. Apolinarego z VI w.

Œw. Michał w pierwotnym chrzeœcijaństwie należał do najpopularniejszych postaci w hagiografii. Od VI wieku uchodzi on za pogromcę Lucyfera i zbuntowanych złych duchów a to na podstawie tradycji żydowskiej i księgi Apokalipsy (12,7). Piszš o tym wyraŸnie: Kasjodor, Eukumeniusz, Andrzej z Cezarei i inni. Jest uważany w starożytnym chrzeœcijaństwie za opiekuna Koœcioła œwiętego, tak jak kiedyœ był aniołem Synagogi, Izraela. On stoi u wezgłowia umierajšcych, kiedy toczy się bój ostatni o ich wieczne zbawienie z szatanem. On także towarzyszy duszom w drodze do nieba, waży na sšdzie Bożym ludzkie czyny.

Kult œw. Michała w Polsce

J. Krzyżanowski wymienia 47 przysłów zwišzanych z imieniem Michała. Na œw. Michała kończono wypasanie bydła na wspólnych pastwiskach. Dzień œw. Michała był dniem umów najmu i dniem płacenia trzeciej raty w roku obowišzujšcego podatku, gdyż z tym dniem upływał trzeci kwartał.

Znani Polacy nosili to imię: Michał Korybut Wiœniowiecki (+ 1673), król polski; Jeremi Michał Wiœniowiecki (+ 1651), wojewoda ruski, największy magnat na Ukrainie; Michał Serwacy Wiœniowiecki (+ 1744), hetman polny litewski, wojewoda wileński; Michał Gliński (+ 1534), marszałek nadworny litewski; Michał Kleofas Ogiński (+ 1833), kompozytor; Michał Grabowski (+ 1886), powieœciopisarz, działacz z Turcji; Michał Bałucki (+ 1901), komediopisarz; Michał Arct (+ 1916), zasłużony wydawca; Michał Bobrzyński (+ 1935), historyk; Michał Drzymała (+ 1937), chłop z Wielkopolski ("Wóz Drzymały"); Michał Kajka (+ 1940), poeta mazurski; Michał Marian Siedlecki (+ 1940), zoolog, podróżnik; Michał Walicki (+ 1966), historyk sztuki.

Z naszej literatury sš znani: Michaœ Kossakowski z "Horsztyńskiego" J. Słowackiego; Michał Wołodyjowski z Trylogii H. Sienkiewicza; Michałko z noweli B. Prusa pod tym samym tytułem; Michał z "Leœnika" M. Kuncewiczowej; Michał z opowiadania J. Zawieyskiego "Pokój Głębi".

O wielkiej czci, jakiej kiedyœ w naszym narodzie doznał œw. Michał, œwiadczy bardzo wielka liczba koœciołów w Polsce pod jego wezwaniem. Jest ich prawie 350. Katedra łomżyńska jest pod jego imieniem.

O popularnoœci œw. Michała œwiadczy i to, że aż 222 miejscowoœci w naszym kraju zawdzięcza swojš nazwę imieniu œw. Michała.

Obraz œw. Michała znajduje się w herbach 11 miast: Białej Podlaskiej, Dokudowa, Dolska, Kodnia, Łańcuta, Mieœcisk, Płazowa, Sanoka, Słomnik, Strzelina i Strzykowa.

Więcej na następnej stronie

Œwięty Gabriel Archanioł - mšż lub wojownik Boży

Imię jego jest również teoforyczne, znaczy bowiem, tyle, co "mšż Boży" albo "wojownik Boży". W hagiografii imię to nosiło 6 œwiętych i 2 błogosławionych.

W Starym Testamencie spotykamy się dwa razy z tym imieniem w księdze Daniela proroka. W pierwszym wypadku wyjaœnia anioł Danielowi znaczenie tajemniczej wizji Barana i Kozła, ilustrujšcej podbój przez Grecję potężnych państw Medów i Persów (Dn 8,13-26). W drugim wypadku archanioł Gabriel wyjaœnia prorokowi Danielowi przepowiednię Jeremiasza o 70 tygodniach lat (Dn 9,21-27; Jr 25,113). Nie jest wykluczone, że œw. Gabriel jest także owš tajemniczš osobš: "ubranš w lniane szaty", o obliczu podobnym "do blasku błyskawicy", która pojawiła się Danielowi (10,4-12).

W Nowym Testamencie spełnia œw. Gabriel doniosłš misję: zwiastuje w imieniu Pana Boga Zachariaszowi narodzenie syna, œw. Jana Chrzciciela oraz Najœw. Maryi Pannie narodzenie Jezusa Chrystusa (Łk 1,11-38).

Kult œw. Gabriela w Koœciele

Tradycja chrzeœcijańska zaliczyła go do archaniołów. Być może pozostawał stróżem Najœwiętszej Rodziny: oznajmił Józefowi o zamiarze Heroda zamordowania Chrystusa Pana i nakazał mu uciekać do Egiptu (Mt 2,13). On też oznajmił Józefowi o œmierci Heroda i nakazał mu powrócić do Nazaretu (Mt 2,29-20). Być może właœnie œw. Gabriel był także aniołem pocieszenia w Ogrójcu, i on zjawił się przy zmartwychwstaniu Chrystusa i przy wniebowstšpieniu.

Liczne obrzšdki w Koœciele uroczystoœć œw. Gabriela majš w swojej liturgii tuż przed lub tuż po uroczystoœci zwiastowania. Tak było również w liturgii rzymskiej do roku 1969. Ostatnia reforma złšczyła uroczystoœć trzech archaniołów razem. Na Zachodzie osobne œwięto œw. Gabriela przyjęło się póŸniej, gdyż dopiero w wieku dziesištym. Papież Benedykt XV w roku 1921 rozszerzył je z lokalnego na ogólnokoœcielne. Papież Pius XII, 1 kwietnia 1951 roku, ogłosił œw. Gabriela patronem telegrafu, telefonu, radia i telewizji. (Warto wiedzieć, że trzy serwery, na których umieszczone sš internetowe strony Stolicy Apostolskiej noszš imiona trzech archaniołów). Najstarszy obraz œw. Gabriela znajduje się w pięknej mozaice w bazylice Œw. Apolinarego w Rawennie. Pochodzi z wieku VI. Scena zwiastowania była tak bardzo ulubionym tematem artystów, że chyba nie było wœród nich większego, który by jej nie przedstawił. Archanioł Gabriel jest czczony przez Żydów, chrzeœcijan i muzułmanów. Zaliczany jest do ksišżšt nieba (archaniołów) i stawiany w rzędzie siedmiu wielkich duchów, stojšcych przed tronem Boga.

W 1705 roku œw. Ludwik Grignion de Montfort założył rodzinę zakonnš pod nazwš Braci Œw. Gabriela. Zajmujš się głównie opiekš nad głuchymi i niewidomymi.

Kult œw. Gabriela w Polsce

Wœród znanych Polaków nosili to imię między innymi: Gabriela Zapolska (+ 1921), pisarka; Gabriel Narutowicz (+ 1922), pierwszy prezydent Rzeczypospolitej Polskiej; oraz Gabriel Korbut (+ 1936), historyk literatury, autor cenionej bibliografii "Literatura Polska od poczštku do I wojny œwiatowej".

21 miejscowoœci w Polsce wywodzi swojš nazwę od imienia Gabriela.

Więcej na następnej stronie

Œwięty Rafał Archanioł - Bóg uleczył

Hebrajskie Rafael oznacza "Bóg uleczył". Nawišzuje przeto do przepięknego opowiadania, które spotykamy w księdze Tobiasza. Archanioł Rafał przeprowadza szczęœliwie Tobiasza Młodego aż do dalekiej Persji, ratuje go w drodze od pożarcia przez wielkš rybę, odbiera szczęœliwie od krewnego pienišdze kiedyœ pożyczone, namawia go, aby Tobiaszowi oddał swojš córkę za żonę, leczy tę córkę, wreszcie uzdrawia starego Tobiasza - ojca, przywracajšc mu nie tylko majštek, ale i wzrok. Księga ta należy do opowieœci biblijnych, w których wštek legendarny i ludowy wišże moralna myœl religijna. Niemniej osoba œw. Rafała archanioła jest przedstawiona z całš wyrazistoœciš (Tb 5,4-12,22). Po dokonaniu dzieła œw. Rafał odsłania przed zdumionymi Tobiaszami, kim jest: "Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stojš w pogotowiu i wchodzš przed majestat Pański" (Tb 12,15).

Kult œw. Rafała w chrzeœcijaństwie

Ponieważ zbyt pochopnie używano imion, które siedmiu archaniołom nadały apokryfy żydowskie, dlatego synody: w Laodycei (361) i w Rzymie (492 i 745) zakazały ich nadawania. Pozwoliły natomiast nadawać imiona: Michała, Gabriela i Rafała, gdyż o tych wyraŸnie mamy wzmianki w Piœmie Œwiętym. Poczštkowo w koœciele na Zachodzie oddawano kult osobno tylko œw. Michałowi. W niektórych jednak stronach dzień œwięta wszystkich trzech archaniołów łšczono razem. Z wolna jednak wyodrębniała się czeœć œw. Gabriela i œw. Rafała. W VII wieku istniał już w Wenecji koœciół ku czci œw. Rafała. W tym samym wieku miasto Cordoba w Hiszpanii ogłosiło go swoim patronem. W XV wieku wiele diecezji miało już jego osobne œwięto, podobnie jak œw. Gabriela. W roku 1921 papież Benedykt XV wyznaczył na cały Koœciół obchód œw. Rafała na dzień 24 paŸdziernika, podobnie jak tym samym zarzšdzeniem naznaczył na dorocznš pamištkę œw. Gabriela 24 marca. Œw. Rafał jest czczony jako patron chorych i podróżnych.

Kult œw. Rafała w Polsce

Wœród znanych Polaków imię Rafała nosili m.in.: Rafał Leszczyński (+ 1592), wojewoda brzesko-kujawski, protektor "braci czeskich"; Rafał Leszczyński (+ 1636), wojewoda bełski, przywódca protestantów polskich; Rafał Leszczyński (+ 1703), podskarbi wielki koronny, ojciec króla polskiego, Stanisława Leszczyńskiego; Rafał Malczewski (+ 1965), syn Jacka Malczewskiego, malarz; Rafał Wojaczek (1945-1971) - tragicznie zmarły poeta.

Z hagiografii polskiej sš znani: o. Rafał z Proszowic (+ 1534), bernardyn, który odbierał czeœć ołtarzy jako błogosławiony oraz przede wszystkim œw. Rafał Kalinowski (1835-1912) karmelita bosy, beatyfikowany i kanonizowany przez Jana Pawła II i bł. o. Rafał Chyliński, franciszkanin (1694-1741) również beatyfikowany przez Papieża-Polaka (1991).

Topografia polska wymienia 10 miejscowoœci, których nazwa wywodzi się od imienia œw. Rafała.

Więcej na następnej stronie

Luteranie o aniołach

29 wrzeœnia Koœciół obchodzi Dzień Archanioła Michała i Wszystkich Aniołów. Samo słowo anioł jest tłumaczeniem łacińskiego wyrażenia angelus, które z kolei oddaje greckie angelos. Œw. Augustyn zauważył, że "anioł jest okreœleniem funkcji (nomen officii), a nie natury" (Sermo VII, 3).

Religia żydowska miała bardzo rozwiniętš i żywš naukę o aniołach. Aniołów okreœlano na podstawie zadania, jakie spełniały: malakim - posłańcy, malak - posłaniec, wierzono, że Jahwe Bóg posługuje się tymi istotami dla wykonania swojej woli, zwiastowania jej (1 Mż 1,1; 28,12; 32,2; Ps 103,20); oraz według ich zwišzku z Bogiem: "wojsko Jahwe" (Joz 5,14), "wojsko niebieskie" (1 Krl 22,19). Aniołów uważano za wysłanników Boga, a często był to On sam. Bóg posyłał ich w celu ochrony ludzi lub ukarania. Wœród aniołów występuje szczególnie Anioł Jahwe (Rdz 16,7) lub Anioł Boży (Rdz 21,17). W 1 Księdze Mojżeszowej cheruby i połyskujšce miecze strzegły bram Edenu. Aniołowie oddalili się od człowieka, kiedy człowiek oddalił się od Boga. Aniołowie sprawujš liturgię przed Bogiem, œpiewajš Œwięty... (Iz 6,1-3).

Nauka o aniołach szczególnie rozwinęła się w póŸniejszych czasach. Obraz tego rozwoju znajdujemy w Księgach: Hioba, Daniela, Tobiasza, a zwłaszcza w apokryfach (Księga Henocha, Księga Jubileuszów). Aniołowie przyjmujš wówczas różne okreœlenia: "Synowie Boży" (jako istoty stojšce blisko Boga - Hi 1,6; 2,1; Dn 3,92), "Synowie nieba", "Œwięci" (Hi 5,1; 15,15). Angelologię rozwinęła również wspólnota qumrańska.

Także Nowy Testament potwierdza łšcznoœć pomiędzy œwiatem aniołów i œwiatem ludzi. Sš to pouczenia przede wszystkim w œwietle Wcielenia Słowa Bożego, które inauguruje królestwo Boże na ziemi. Należy podkreœlić obecnoœć aniołów i ich działanie w całym życiu Chrystusa. Posłańcy Boga sš również sługami Jezusa. Inny uderzajšcy fakt w Nowym Przymierzu, to działania aniołów w życiu Koœcioła. To oni cieszš się z nawrócenia grzeszników, przychodzš z pomocš uwięzionemu pierwszemu z Apostołów (Dz 5,19; 8,26; 10,3-8; 12,15; 1 Kor 4,9). Wreszcie Apokalipsa ukazuje udział aniołów i ludzi w historii. Dla autora Objawienia Koœciół ziemski i Jeruzalem niebieskie stanowiš tylko dwie fazy (etapy) tej samej rzeczywistoœci. Mieszkańcy nieba, œwięci, aniołowie modlš się za pielgrzymów na ziemi, aniołowie odkrywajš ludziom w mocy Boga Jego plany i przychodzš z pomocš Koœciołowi w walce z mocami ciemnoœci.

Tak Stary, jak i Nowy Testament znajš różne grupy aniołów: Moce (Rz 8,38; 1 Kor 15,24; Ef 1,21), Władze (1 Kor 15,24; Ef 1,21; Kor 1,16), Zwierzchnoœci (Rz 8,38), Panowania (Ef 1,21), Trony (Kor 1,16), a oprócz tego także cherubini i serafowie oraz archaniołowie. Każda z wymienionych grup spełnia okreœlone zadanie. Aniołowie wychwalajš Boga, Panowania - adorujš, Zwierzchnoœci - drżš, Moce i Serafini - współwychwalajš.

Najbardziej znanym z aniołów jest Archanioł Michał. Według tradycji chrzeœcijańskiej i żydowskiej, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciw Bogu, Archanioł Michał miał wystšpić jako pierwszy z okrzykiem: "Któż jak nie Bóg!" (z hebr. Mika'el - oznacza "któż, jak nie Bóg").

W Piœmie œw. nazywany jest "jednym z przedniejszych ksišżšt nieba" (Dn 13,21), obrońcš ludu (Dn 12,1) i pogromcš Smoka-szatana (Ap 12,7). Œw. Juda Apostoł twierdzi, że to właœnie Michałowi zostało zlecone strzeżenie ciała Mojżesza po jego œmierci. Michał występuje jako wykonawca planów Bożych, szczególny opiekun Izraela, a póŸniej Koœcioła. Jest księciem aniołów. Jest aniołem sšdu i kar Bożych, a także aniołem Bożego miłosierdzia.

Imię innego archanioła - Gabriel oznacza tyle, co "mšż Boży", "wojownik Boży". W Starym Testamencie spotykamy się z nim dwa razy w księdze proroka Daniela. W pierwszym wypadku archanioł Gabriel tłumaczy prorokowi sens wizji o baranie i koŸle (Dn 8,13-26), a w drugim - archanioł Gabriel wyjaœnia prorokowi Danielowi przepowiednię Jeremiasza o 70 tygodniach-latach (Dn 29,10; Jr 25,11 n). Najbardziej znanym posłannictwem Gabriela było zwiastowanie Zachariaszowi w Jerozolimie narodzenia syna, Jana Chrzciciela, oraz Marii Pannie - narodzenia Jezusa, Syna Bożego (Łk 1,1-80).

Anioły sš częstokroć utożsamiane z działaniem samego Boga. Można bowiem dopatrywać się w wielu posłannikach Bożych w Starym i Nowym Testamencie samego Boga, który ukazuje się nam w takiej postaci, która jest nam najbliższa sercu i poznaniu. Nie możemy Go na razie widzieć, lecz jak dzieci przybiera On dla nas formę nam bliskš i przez nas kochanš, takš której się nie boimy i wzbudza w nas ufnoœć. Bóg jest dla nas miłoœciš, a ta jest dla każdego inna. Do każdego Jego Dobra Nowina przychodzi w inny sposób. Przez czytanie Pisma Œw., przez kontakt z drugim człowiekiem lub dzięki... aniołom.

LITURGIA NA DZIEŃ ARCHANIOŁA MICHAŁA I WSZYSTKICH ANIOŁÓW (29 WRZEŒNIA) 2001 R.

Hasło dnia: Anioł Pański zakłada obóz wokół tych, którzy się go bojš. (Ps 34,8)

Psalm dnia: Ps 103,19-22 lub Ps 148

Pieœń dnia: Przed Twym tronem Boże w niebie (246)

Bóg wszechstworzenia œwięty Pan (245)

Barwa liturgiczna: biała

Introit

Ks: Błogosławcie Panu, Aniołowie Jego. Alleluja!

Zb: Potężni siłš, wykonujšcy Słowo Jego. Alleluja!

Ks: Błogosławcie Panu wszystkie zastępy Jego. Alleluja!.

Zb: Słudzy Jego, pełnišcy wolę Jego. Alleluja!

Ks: Pan na niebiosach utwierdził Swój tron. Alleluja!

Zb: A Królestwo Jego panuje nad wszystkimi. Alleluja! (Ps 103)

Teksty liturgiczne i kazalne:

S: Joz 5, 13-15 III

L: Obj 12,7 - 12a (12b) II

E: Łk 10, 17-20 I

Dz 5,17-21 (22-27a) 27b-29 IV

Mt 18,1-6.10 V

Hbr 1,7.13-14 VI

Graduale:

Chwalcie Go, wszyscy Aniołowie Jego, * chwalcie Go wszystkie zastępy Jego! Alleluja! (Ps 148,2)

Antyfona:

Ks: Aniołom Swoim polecił. Alleluja!

Zb: Aby cię strzegli na wszystkich drogach twoich. Alleluja! (Ps 91,11)

Kolekty:

1. Wszechmogšcy Boże, Stwórco wszystkiego co jest widzialne i niewidzialne!

Dziękujemy Ci, że czuwasz nad nami przez swoich aniołów œwiętych.

Naucz nas wdzięcznoœci za wszystko, co nas spotyka na drodze życia naszego.

Przede wszystkim chwalimy Cię za ratunek dany nam we krwi Jezusa Chrystusa,

Pana naszego, przez którego racz nas wysłuchać w Duchu Œwiętym, Pocieszycielu naszym.

2. Boże miłosierny, Panie całego stworzenia! Ciebie wieczniechwalš wszyscy aniołowie, oddajš Ci czeœć i uwielbienie.

Prosimy Cię, daj nam ducha modlitwy, abyœmy Ciebie w Koœciele Syna Twojego także czcili i sławili po wszystkie dni życia naszego.

Wysłuchaj nas przez Jezusa Chrystusa, który z Tobš i z Duchem Œwiętym żyje i króluje na wieki wieków.

za stronš www.luteranie.pl

Więcej na następnej stronie

Aniołowie według islamu

Oprócz wymienianych z imienia aniołów Dżibrila (Gabriela), który przekazał Muhammadowi Koran, Micha'ila, Israfila i Azra'ila (dwaj ostatni nie sš wspomniani w Koranie), Haruta i Maruta, a także upadłego anioła Iblisa, Koran zna jeszcze dwie grupy aniołów: "stróżów ognia" (piekielnego: 74,31) oraz "blisko dopuszczonych" (4,172). Anioły sš duchowymi istotami, wychwalajšcymi i wysławiajšcymi Boga. Uchodzš za istoty nieskazitelne, o pięknej postaci.

Ich zadanie polega na podtrzymywaniu we wszechœwiecie - na polecenie Boga - ładu wewnętrznego. Strzegš i chroniš ludzi, odnotowujš ich czyny i odbierajš dusze zmarłych.

Anioła Gabriela okreœla się w Koranie jako "Wiernego Ducha" lub też "Œwiętego Ducha". W 19.17 otrzymuje on miano "Naszego Ducha", jawišcego się Marii jako "człowiek doskonały". Gabriel i Michał pełniš funkcje poœredników w procesie objawienia: Gabriel często występuje w roli posłannika. Israfil pojawia się tylko w eschatologicznych legendach. Iblis został wygnany z rajskich "ogrodów", ponieważ wzbraniał się oddać pokłon człowiekowi, którego Bóg stworzył jako istotę dobrš. Aniołowie sš sługami Boga i towarzyszš ludziom oraz innym stworzeniom. Wyzbyci zaœ własnej woli i rozumienia nie mogš popełnić żadnego grzechu.

Monika i Udo Tworuschka "Islam. Mały słownik"

Więcej na następnej stronie

Od raju do Troady - aniołowie w Piœmie Œwiętym

Słowo "anioł" pojawia się w Biblii ponad 300 razy

Zaprzeczać istnieniu aniołów - pisze pewien chrzeœcijański filozof w porywie œwiętego gniewu na to powszechne sprzysiężenie, którego ofiarš padajš te œwięte Duchy - znaczy tyle, co wyrwać z Biblii co drugš stronę..., a o rytuale nie należałoby w ogóle wspominać. "Poczšwszy od anioła z raju aż do anioła z Apokalipsy, który zaręcza, że nie będzie czasu - pisze ze swej strony Paul Claudel - poczšwszy od anioła, który pojawił się w Mambre, aż do anioła, który ukazał się Zachariaszowi, poczšwszy od tych, którzy wychłostali Heliodora, aż do tego, który towarzyszył młodemu Tobiaszowi, poczšwszy od tego, który pocieszał Hagar, aż do tego, który uwolnił z kajdan œwiętego Piotra, przez całš historię œwiętš przebiegajš ci bracia groŸni, pouczajšcy i współczujšcy."

Istotnie, ta pełna tajemnic czynna obecnoœć aniołów snuje się poprzez całš Bibliš, chociaż nie wszędzie występujš oni w niej tak widocznie, jak w Księdze Rodzaju i w Apokalipsie, w Księdze Tobiasza i w Księgach Machabejskich, w Ewangeliach i w Dziejach Apostolskich.

"Ojcze, jak wielkš mam mu dać zapłatę? - pyta młody Tobiasz swego ojca Tobiasza po powrocie z podróży do Medii. - Nie poniosę szkody, jeœli dam mu połowę majštku, który on przyniósł ze mnš. On przecież mnie przyprowadził w zdrowiu, żonę mojš wyzwolił i pienišdze przyniósł ze mnš, i ciebie uleczył. Jakš więc mam mu dać zapłatę?" (Tb 12,2-3).

Tymi słowy młody Tobiasz ukazał żywy obraz materialnych i duchowych dobrodziejstw, jakich mu udzielił jego anioł stróż. Zdarzenie to ilustruje nam to, co w krótkich i dobitnych słowach wyraża Psalm 91 o wspomagajšcej roli naszego niewidzialnego opiekuna: "Bo swoim aniołom dał rozkaz o tobie, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach. Na rękach będš cię nosili, abyœ nie uraził swej stopy o kamień. Będziesz stšpał po wężach i żmijach, a lwa i smoka będziesz mógł podeptać" (Ps 91, 11-12).

Według komentarza œw. Roberta Bellarmina, Doktora Koœcioła, słowa te należy interpretować zarówno w sensie dosłownym, jak i przenoœnym. Aniołowie stróżowie ochraniajš ludzi przed cielesnymi niebezpieczeństwami i roztaczajš nad nimi pieczę w ich duchowych potrzebach. Biblia daje o tym œwiadectwo: nic, co dotyczy ludzi, nie jest dla nich obojętne, wszystko, co odnosi się do wędrówki ludzi do wiecznej (chwały) ojczyzny, interesuje aniołów. Mogliby oni słowa rzymskiego poety Terencjusza zastosować do siebie i jeszcze je uzupełnić: Jesteœmy przyjaciółmi ludzi i nic, co ludzkie, nie jest nam obojętne. Wyzwolenie sił natury, napady zwierzšt, ludzkie namiętnoœci, intrygi, sprzysiężenia, wojny, wszystko może stać się przedmiotem rozstrzygajšcej ingerencji aniołów, jeœli tylko wchodzi w grę los przyjaciół Boga. W Księdze Tobiasza widzimy archanioła Rafała w postaci młodego towarzysza podróży, jak troszczy się o uleczenie oczu starego Tobiasza, które stały się ofiarš całkiem banalnego przypadku - ciepłych odchodów z gniazda jaskółczego. Słyszymy również tego samego Rafała, jak udziela rad małżeńskich młodemu Tobiaszowi oraz jak przypomina mu, że obowišzek wdzięcznoœci wobec Boga jest ważniejszy aniżeli wszystkie ludzkie zobowišzania i uczucia (Tb 12,17.18.20).

Umierajšc z pragnienia na pustyni

Wielokrotnie ukazuje nam Stary Testament aniołów troszczšcych się o cielesne dobro ludzi: anioł objawia się Hagar i jej synowi Izmaelowi, umierajšcym z pragnienia na pustyni, i sprawia, że wokół nich wytryska Ÿródło (Rdz 21,19). Anioł dodaje otuchy prorokowi Eliaszowi, który pogršżony w rozpaczy, położywszy się pod drzewem jałowca, jęknšł: "Wielki już czas, o Jahwe! Odbierz mi życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków! Po czym położył się tam i zasnšł. A oto anioł, tršcajšc go, powiedział mu: Wstań, jedz. Eliasz spojrzał, a oto przy jego głowie podpłomyk i dzban z wodš. Więc podniósłszy się zjadł i wypił, i znowu się położył. Powtórnie anioł Jahwe wrócił i tršcajšc go, powiedział: Wstań, jedz, bo przed tobš długa droga! Powstawszy zatem, zjadł i wypił. Następnie mocš tego pożywienia szedł czterdzieœci dni i czterdzieœci nocy aż do Bożej góry" (1 Krl 19,4-8). Innym razem anioł pochwycił proroka Habakuka w momencie, kiedy przygotowywał jedzenie dla żeńców, i w jednej chwili przeniósł go z Judei do Babilonu, właœnie nad brzeg lwiej jamy, w której był zamknięty inny prorok: "Danielu, Danielu! WeŸ posiłek, który ci Bóg przysyła!" (Dn 14,37) Również aniołowie przez czterdzieœci lat dostarczali Hebrajczykom manny w ich wędrówce do ziemi Kanaan (Wj 16; Ps 7,24): każdego ranka, z wyjštkiem szabatu, w którym "była podwójna iloœć tego, co będš zbierać codziennie" (Wj 16,5), aniołowie pozwalali znajdować im mannę, pokarm podobny do ziarna koriandra (Wj 16,1-8. 31).

Skuteczna pomoc aniołów ukazała się przede wszystkim w burzliwym życiu Jakuba. Uciekajšc przed gniewem swego brata Ezawa, miał sen. "We œnie ujrzał drabinę opartš na ziemi, sięgajšcš swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy wchodzili w górę i schodzili w dół. A oto Jahwe stał na jej szczycie i mówił: Ja jestem Jahwe, Bóg Abrahama i Bóg Izaaka. Ziemię, na której leżysz, oddaję tobie i twemu potomstwu. A potomstwo twe będzie tak liczne jak proch ziemi, ty zaœ rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, na północ i na południe; wszystkie plemiona ziemi otrzymajš błogosławieństwo przez ciebie i przez twych potomków. Ja jestem z tobš i będę cię strzegł, gdziekolwiek się udasz; a potem sprowadzę cię do tego kraju. Bo nie opuszczę cię, dopóki nie spełnię tego, co ci obiecuję" (Rdz 28, 12-15).

Aniołowie ukażš się znów Jakubowi podczas jego powrotnej drogi z Haranu, by mu zapewnić pomoc Bożš przy jego spotkaniu z Ezawem (Rdz 32). Jakub tak głęboko przeżywał tę obecnoœć aniołów podczas całego swego dramatycznego życia, że błogosławišc swe dzieci przed œmierciš będzie dziękował Bogu za to, że kierował nim przez całe życie, a Jego anioł "bronił go od wszelkiego złego" (Rdz 28,12-25).

Wiele razy w Starym Testamencie aniołowie interweniowali, by ludzi uczynić lepszymi. I tak na pustyni anioł ukazał się Hagar, która pod wpływem surowego traktowania przez Sarę, żonę Abrahama, uciekła od niej. Ale on nakazał jej powrócić do swej pani (Rdz 16,9). Anioł powstrzymał rękę Abrahama gotowš już do zadania œmiertelnego ciosu swemu synowi Izaakowi, zwišzanemu na ołtarzu (Rdz 22,12). Anioł powstał, by odradzić prorokowi Balaamowi ogłoszenie przekleństw pod adresem ludu Bożego (Lb 22).

Aniołowie - zgodnie z etymologiš ich imienia - sš zwiastunami. Oto Bóg posyła anioła do Abrahama, by mu przepowiedział narodziny Izaaka; do Zachariasza w œwištyni, by mu zwiastował narodziny Jana Chrzciciela. To anioł w imieniu Boga przekazuje Danielowi i prorokowi Zachariaszowi objawienia co do przyszłoœci; również w Apokalipsie anioł podaje Janowi do wiadomoœci to, co ma zapowiedzieć.

Oni chwycili go za rękę

Kiedy Abraham powierzał swemu słudze Eliezerowi delikatnš misję, by w Haranie, mieœcie jego przodków, znalazł żonę dla jego syna Izaaka, zalecił mu ufnoœć w opiekę anioła stróża: "Jahwe, któremu służę, poœle z tobš swego anioła i sprawi, że zamiar twój powiedzie ci się, że weŸmiesz żonę dla mego syna z rodziny mojej, z rodu mojego ojca" (Rdz 24,40). Podobna wiara ożywiała ojca Tobiasza, gdy po jego odejœciu tymi słowy pocieszał swojš żonę: "Nie martw się! Nasze dziecko pójdzie w drogę zdrowe i zdrowe powróci do nas, a oczy twoje zobaczš ten dzień, w którym on zdrów przyjdzie do ciebie. Nie martw się i nie lękaj o niego, siostro. Towarzyszy mu bowiem dobry anioł, więc będzie miał szczęœliwš podróż i wróci zdrowy" (Tb 5,21-22).

Aby ocalić swoich podopiecznych, aniołowie nie cofajš się przed bardziej energicznš ingerencjš. I tak gdy Lot i rodzina wahali się, czy majš opuœcić Sodomę zagrożonš deszczem siarki i ognia, dwaj mężowie "chwycili go, jego żonę i dwie córki za ręce - Jahwe bowiem litował się nad nimi - i wycišgnęli ich, i wyprowadzili poza miasto" ( Rdz 19,16). Anioł zamknšł paszczę lwów w jaskini, do której król Dariusz kazał wrzucić proroka Daniela: "Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknšł paszczę lwom: nie wyrzšdziły mi one krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego" (Dn 6,23). Aniołowie okazali podobnš moc nad siłami natury, kiedy ochronili przed niechybnš œmierciš trzech młodzieńców żydowskich, których król Nabuchodonozor kazał wrzucić do rozpalonego pieca z tego powodu, że odmówili pokłonu złotemu posšgowi. Szadrak, Meszak i Abed-Nego zostali zwišzani w swych ubraniach przez oprawców i wrzuceni do ognistego pieca, który rozpalono siedemkroć więcej, niż zwyczajnie go rozpalano. Tymczasem trzej młodzieńcy, którzy całkowicie zaufali Bogu, chodzili wœród płomieni nie tknięci przez nie, podczas gdy słudzy królewscy nie ustawali w rozpalaniu pieca naftš, smołš, pakułami i chrustem. Płomień wzbijał się czterdzieœci dziewięć łokci wysoko ponad piec i popalił tych Chaldejczyków, którzy znajdowali się obok niego: "Jednak anioł Pański zstšpił do pieca wraz z Azariaszem i jego towarzyszami i usunšł płomień ognia z pieca, sprowadzajšc do œrodka pieca jakby orzeŸwiajšcy powiew wiatru, tak że ogień nie dosięgnšł ich wcale, nie sprawił im bólu ani nie wyrzšdził krzywdy" (Dn 3,49-50). Uszczęœliwieni tš cudownš opiekš Bożš okazanš za poœrednictwem anioła mogli jeszcze ci młodzieńcy jednogłoœnie wielbić Boga w hymnie, który Koœciół wprowadził następnie w swojš liturgię.

Więcej na następnej stronie

Chodzšc w poœrodku ognia

Otóż sam król, naoczny œwiadek tego cudu, stwierdził obecnoœć anioła w piecu ognistym przy boku trzech Hebrajczyków: "Lecz widzę czterech mężów rozwišzanych, przechadzajšcych się poœród ognia, i nie dzieje im się nic złego; wyglšd czwartego przypomina anioła... Niech będzie błogosławiony Bóg Szadraka, Meszaka i Abed-Nega, który posłał swego anioła, by uratował swoje sługi. W Nim pokładali swš ufnoœć i przekroczyli nakaz królewski, oddajšc swe ciało, aby nie oddawać czci ani pokłonu innemu bogu poza Nim" (Dn 3,92,95).

Ileż rozsšdku i sprawiedliwoœci wykazał ów król pogański: był on wzruszony na widok ludzkiego majestatu anioła i wychwalał moc wiary tych trzech młodzieńców i ich wiernoœć względem Boga! Do głębi przejęty tym cudem posunšł się tak daleko, że sam oddał czeœć Bogu prawdziwemu: "Dlatego wydaję rozkaz, by bez względu na przynależnoœć narodowš, rodowš czy język, każdy, kto by wypowiedział bluŸnierstwo przeciw Bogu Szadraka, Meszaka i Abed-Nega, został rozerwany w kawałki, a dom jego żeby stał się rumowiskiem. Bo nie ma innego Boga, który by mógł zapewnić ratunek jak Ten" (Dn 3,96).

Faraon wymyœlał wcišż nowe przeszkody, by wstrzymać wyjœcie Izraelitów z Egiptu i opóŸnić ich powrót do ziemi Kanaan. W końcu, by ostatecznie złamać opór monarchy i uwolnić swój lud, Bóg zastosował najskuteczniejszš plagę: podczas jednej nocy rękš anioła pozabijał wszystkich pierworodnych tak wœród ludzi, jak i zwierzšt (por. Wj 12,31-33).

Następnie za poœrednictwem swego anioła Bóg będzie prowadził Hebrajczyków przez czterdzieœci lat, wœród tysišca trudnoœci, znad brzegu Nilu aż do Ziemi Obiecanej. By przeszkodzić armii egipskiej w atakowaniu tyłów Izraela, anioł rozcišgnšł między Hebrajczykami a Egipcjanami gęstš mgłę, przypominajšcš sztucznš zasłonę dymnš w dzisiejszej wojnie (Joz 24,7).

We dnie anioł rozwijał nad Hebrajczykami ogromnš chmurę, aby ich chroniła przed prażšcymi promieniami słonecznymi, a w nocy œwieciła przed nimi kolumna ognia, by oœwiecać im drogę. Obecnoœć anioła była jednak uzależniona od wiernoœci Hebrajczyków: "Oto Ja posyłam anioła przed tobš, aby cię strzegł w czasie twojej drogi i doprowadził cię do miejsca, które ci wyznaczyłem. Szanuj go i bšdŸ uważny na jego słowa. Nie sprzeciwiaj się mu w niczym, gdyż nie przebaczy waszych przewinień, bo imię moje jest w nim. Jeœli będziesz wiernie słuchał jego głosu i wykonywał to wszystko, co ci polecam, będę nieprzyjacielem twoich nieprzyjaciół i będę odnosił się wrogo do odnoszšcych się tak do ciebie. Mój anioł poprzedzi cię" (Wj 23,20-23).

Widzimy z powyższych opowiadań, iż szczególnie gdy w grę wchodzi egzystencja narodu wybranego, Bóg przynagla wówczas swoich aniołów, zawsze chętnych do słuchania Jego rozkazów i gotowych do wypełnienia ich (Ps 103, 21), by pospieszyli mu z pomocš. "Czyż nie sš oni wszyscy duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na pomoc tym, którzy majš posišœć zbawienie?" (Hbr 1,14).

Oto ukazał im się jeŸdziec

Kiedy Izraelici zbliżyli się do bram Jerycha, anioł dodawał odwagi Jozuemu obiecujšc zwycięstwo, a póŸniej, w okresie Sędziów, anioł znów przygotował Gedeona do walki z Madianitami i pomógł mu w odniesieniu zwycięstwa.

To Bogu i asystencji anioła zawdzięcza Judyta powodzenie w swym niemal szaleńczym przedsięwzięciu, iż weszła do samego œrodka obozu Asyryjczyków i tam pozbawiła życia ich wodza, Holofernesa: "Jako jest prawdš, że Bóg żyje, tak strzegł mnie anioł jego od mojego wyjœcia podczas pobytu i przy moim powrocie, a Pan nie dopuœcił, aby służebnica Jego została zhańbiona, lecz bez żadnej skazy grzechu przywrócił mnie wam, weselšcš się ze swego zwycięstwa" (Jdt 13,20 - Wlg.).

Pomoc aniołów okazała się jeszcze bardziej oczywista w historii Machabeuszów, owych dzielnych wojowników walczšcych przeciwko Syryjczykom, którzy okupowali ich kraj. Machabeusze bronili przy tym czci prawdziwego Boga przeciwko szerzšcemu się bałwochwalstwu. Pismo œw. opowiada o trzech błyskawicznych interwencjach aniołów.

Po klęsce zadanej wojskom syryjskim przez Żydów, wódz syryjski Tymoteusz postanowił zemœcić się na powstańcach i w tym celu zebrał wielkš liczbę wojska i niemało konnicy z Azji. Przed decydujšcš bitwš towarzysze broni Judy Machabeusza zwrócili się do swego Boga z proœbš o pomoc. Błagali oni Boga, "aby był wrogiem ich wrogów i aby się tym przeciwstawił, którzy im się przeciwstawiajš" (2 Mch 10,26; por. Wj 23,22). "Gdy rozgorzała zażarta walka, ukazało się przeciwnikom z nieba pięciu wspaniałych mężów, na koniach ze złotymi uzdami, którzy stanęli na czele Żydów. Oni to wzięli Machabeusza pomiędzy siebie, osłonili własnš broniš i tak strzegli go od ran, na przeciwników zaœ rzucali pociski i pioruny, a ci porażeni œlepotš rozbiegli się w największym zamieszaniu. Poległo zaœ dwadzieœcia tysięcy pięciuset, a z konnicy szeœciuset żołnierzy" (2 Mch 10, 29-31).

Do głębi wzburzony tš klęskš Lyzjasz, kanclerz i pierwszy minister króla syryjskiego, zebrał około 80 tysięcy żołnierzy i ruszył przeciwko Żydom, aby wzišć odwet na nich. Wœród Żydów powstała panika: "Kiedy zaœ żołnierze Machabeusza dowiedzieli się, że on oblega twierdzę, błagali Pana, wœród wzdychania i łez, łšczšc się z tłumem, aby na ratunek Izraelowi wysłał dobrego anioła" (2 Mch 11,6). "Kiedy zaœ oni razem podnieœli się pełni zapału, ale byli jeszcze w Jerozolimie, ukazał się przewodzšcy im jeŸdziec w białych szatach i złotej zbroi, a wywijał włóczniš" (2 Mch 11, 7n). Cudowne to zjawisko tak ich zapaliło do bohaterstwa, "że nie tylko w ludzi, ale w najdziksze zwierzęta i w żelazne mury gotowi byli godzić" (2 Mch 11,9). Lyzjasz "nie był jednak pozbawiony rozumu, a rozważajšc klęskę, którš poniósł, doszedł do przekonania, że Hebrajczycy niezwyciężeni sš dlatego, że potężny Bóg jest ich sprzymierzeńcem. Posłał więc proœbę o pokój za cenę wszelkich sprawiedliwych warunków" (2 Mch 11,13-14).

Kilka lat póŸniej Syryjczycy rozpętali nowš walkę przeciwko Hebrajczykom, tym razem pod wodzš Nikanora. Żydzi znów błagali o pomoc anioła Pańskiego. Bóg i tym razem zesłał im cudownš pomoc i odnieœli zwycięstwo.

Kiedy Syryjczycy oblegali jeszcze Judeę, a Heliodor, kanclerz króla Seleukosa IV, postanowił zagrabić skarb znajdujšcy się w œwištyni, anioł Pański znów pospieszył z pomocš. Całš Jerozolimę opanowało wzburzenie na wieœć o tym œwiętokradzkim zamiarze i wszyscy zwrócili się do Boga z proœbš o pomoc. Jednakże Heliodor, nie przejmujšc się tym poruszeniem miasta, napadł na œwištynię i dotarł nawet do samego skarbca. "Jeszcze razem ze swojš strażš był on obok skarbca, kiedy Władajšcy duchami i każdš potęgš dokonał wielkiego objawienia, do tego stopnia, że wszyscy, którzy odważyli się tam przyjœć, uderzeni mocš Bożš padali bezsilni i strwożeni. Ukazał się im bowiem jakiœ koń przybrany najozdobniejszym czaprakiem, niosšcy na sobie strasznego jeŸdŸca. [Koń] rzuciwszy się gwałtownie, zawisł nad Heliodorem przednimi kopytami, a jeŸdziec ukazał się w złotej zbroi. Ponadto ukazali się mu dwaj inni młodzieńcy o nadzwyczajnej sile, uderzajšcej pięknoœci i w przepięknych szatach. Oni to stanęli z obydwóch stron i bez przerwy go biczowali, zadajšc mu wiele uderzeń" (2 Mch 3,24-26). Tak oto za przyczynš błyskawicznej interwencji trzech aniołów skarb œwištyni został uratowany.

ŤPomóż nam!ť

Interwencje aniołów w Nowym Testamencie sš nam bardziej bliskie, a ich objawienia, wolne od "barokowej" scenerii, nie budzš wštpliwoœci.

Aniołowie zwiastujš tajemnicę Wcielenia Słowa Maryi, Jego narodzenie pastuszkom, Jego zmartwychwstanie œwiętym niewiastom, a apostołom Jego triumfalne przyjœcie po raz wtóry pod koniec czasów. Aniołowie służš Jezusowi po kuszeniu na pustyni i anioł umacnia Go w ogrodzie w Getsemani. Jezus wielokrotnie mówi o aniołach: o aniołach dzieci, którzy oglšdajšc ustawicznie Boże Oblicze czuwajš nad ich niewinnoœciš: o radoœci aniołów z powodu nawrócenia nawet jednego grzesznika; o legionach aniołów, którzy gotowi sš Go bronić podczas Jego pojmania; o miriadach aniołów, którzy będš towarzyszyć Chrystusowi, przychodzšcemu na sšd pod koniec czasów; o aniołach rozdzielajšcych wybranych od odrzuconych.

Szczególnie uderzajšca jest rola aniołów w życiu œw. Józefa. Objawiajš mu się oni w rozstrzygajšcej godzinie jego decyzji podczas snu i nakazujš mu, by nie wahał się wzišć Maryi z Nazaretu za małżonkę; by uciekał do Egiptu z Dziecištkiem Jezus, by Je ocalić przed wœciekłoœciš Heroda, i w końcu, po œmierci tego króla, by wrócił do Palestyny i osiadł w Nazarecie.

Aniołowie uczestniczš w sposób widzialny w poczštkach Koœcioła: najpierw uwalniajš dwunastu apostołów uwięzionych przez Żydów, potem Piotra, uwięzionego po raz wtóry. Interweniujš, by skierować działalnoœć apostołów i ich współpracowników na kraje pogańskie. Anioł żšda od Piotra, by spotkał się z Korneliuszem setnikiem rzymskim w Cezarei, aby ochrzcił go wraz z całym jego domem. Anioł wzywa Filipa diakona, aby udał się w drogę wiodšcš z Jerozolimy do Gazy, aby nawrócić na wiarę chrzeœcijańskš pewnego Afrykańczyka, skarbnika królowej Kandaki z Etiopii. Następnie anioł w postaci Macedończyka objawia się Pawłowi w Troadzie w nocy podczas snu i prosi, by przeprawił się przez morze i zaniósł Ewangelię do Europy: "Przepraw się do Macedonii i pomóż nam" (Dz 16,9).

Georges Huber, "Mój anioł pójdzie przed tobš"

Więcej na następnej stronie

Wiara w osobistego anioła stróża jest rozpowszechniona w wielu religiach œwiata. Już wczesny Koœciół chrzeœcijański, zgodnie z przekazami żydowskimi, wierzy w to, że Bóg przydziela każdemu człowiekowi anioła, który towarzyszy mu na wszystkich jego drogach, poczšwszy od narodzin aż po œmierć i poza niš — do raju. Jeszcze kilka lat temu tego typu wiara była wyœmiewana przez teologię akademickš. Miała ona być wyłšcznie wyrazem dziecinnego wyobrażenia, które nie ma nic wspólnego z objawieniem chrzeœcijańskim. Dziwi więc, że według sondy przeprowadzonej przez magazyn "Focus" sporo Niemców wierzy w osobistego anioła stróża. NajwyraŸniej wiara ta jest dla wielu osób łatwiejsza niż wiara w Boga i w Jezusa Chrystusa.

W ezoteryce zapanowała moda na mówienie o aniołach, które można zobaczyć, które stojš u boku każdego człowieka, które udzielajš mu ważnych nauk i które pomagajš mu panować nad własnym życiem. Objawienia anielskie budzš zainteresowanie licznych czytelniczek i czytelników. Wydaje mi się wszelako, że ezoteryka zbytnio koncentruje się na tym, co nadzwyczajne. Jednakże za pomocš ksišżek, kongresów i seminariów poœwięconych aniołom wzbudza w zeœwiecczonym œwiecie zainteresowanie ludzi tym, co przekracza banalnoœć ich codziennoœci. Dzięki aniołom do ich często powierzchownego życia wkracza to, co tajemnicze.

ANIOŁ STRÓŻ

W Ewangelii według œw. Mateusza Jezus mówi do swych uczniów: "Strzeżcie się, żebyœcie nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrujš się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie" (Mt 18,10).

Pojęcie "mały" nie oznacza w tym przypadku wyłšcznie dzieci, lecz także nieznanych, niezauważanych, prostych członków wspólnoty chrzeœcijańskiej. Jezus mówi więc, że każdy z tych małych, pogardzanych ludzi ma swego anioła, który spoglšda w oblicze Boga. Ten ustęp Biblii sprawił, że w Koœciele powstała nauka na temat osobistego anioła stróża. Wyobrażenie tego typu aniołów istnieje w wielu religiach œwiata. Jezus przyjmuje w tym przypadku wyobrażenie żydowskie i rozwija je. Bo w tradycji rabinicznej aniołowie stróżowie istniejš jedynie na ziemi i nie mogš spoglšdać w oblicze Boga. Jezus pragnie więc powiedzieć nam, iż każdy człowiek posiada swego anioła stróża, który równoczeœnie oglšda Pana. Każdy człowiek cieszy się specjalnš ochronš Boga, który wysyła do niego swego posłańca. Ojcowie Koœcioła interpretowali ten ustęp jako wiarę w to, iż poczšwszy od chwili narodzin, wszyscy majš swego osobistego anioła stróża. Koœciół trzyma się tej nauki po dzień dzisiejszy. Co to oznacza? NajwyraŸniej Koœciół jest przekonany o tym, iż Bóg przydziela każdemu własnego anioła. Niektórzy Ojcowie Koœcioła nauczali nawet, że aniołowie ci biorš udział w akcie płodzenia (Orygenes, Tertulian, Klemens z Aleksandrii). Człowiek nie istnieje bez swego anioła, nie jest bez niego całoœciš. Ojcowie Koœcioła przydzielali aniołów nie tylko pojedynczemu człowiekowi, lecz także różnym narodom, a nawet poszczególnym wspólnotom. W Objawieniu œw. Jana wizjoner kieruje swoje przekazy do aniołów poszczególnych wspólnot (por. Ap 2).

Tak więc każde dziecko ma swego anioła stróża. Wielu dorosłych opowiada mi o tym, jak ważne było dla nich w dzieciństwie jego wyobrażenie. To on ich wspierał poœród tego niepewnego œwiata. Dzieci majš naturalne wyczucie anielskiej rzeczywistoœci. Francuska psycholog dziecięca Françoise Dolto opowiada w swych wspomnieniach, iż zwišzek z aniołem stróżem okreœlał jej codziennoœć. Żyła wraz z nim, tak jakby on rzeczywiœcie obok niej istniał: "Kiedy szłam spać, kładłam się tylko na połowie łóżka, aby zrobić miejsce dla mojego anioła, by mógł spać obok mnie, i przypominałam sobie przebieg dnia, który zawsze był katastrofalny, ponieważ podobno popełniłam wiele głupstw. Ja jednak nie miałam pojęcia, jak do tego doszło, i nie rozumiałam, co zrobiłam znów Ÿle, a to mnie bardzo martwiło" (Stubbe, 8). Autorka jest równoczeœnie przekonana o tym, ze anioł stróż nie opuszcza jej przez całe życie. Pojawia się u jej boku za każdym razem, kiedy szuka miejsca do zaparkowania. Uważa ona, że: "Anioł stróż dziecka œpi koło niego, anioł stróż człowieka dorosłego zawsze czuwa" (tamże, 58).

Rodzice nie mogš upilnować wszystkich dróg, którymi kroczš ich dzieci. Im bardziej starajš się czuwać nad swymi pociechami, tym większy strach i tym większš agresję w nich prowokujš. Zwłaszcza ci rodzice, którzy pragnš zachować całkowitš kontrolę, często doœwiadczajš, iż zdarza się dokładnie to, czego się najbardziej obawiali. W takich przypadkach pomocna jest wiara w anioła stróża, który chroni dzieci przed niebezpieczeństwami. Co jednak majš poczšć z tš wiarš rodzice, których dzieci zostały w drodze do szkoły pobite albo nawet wykorzystane seksualnie? Anioł stróż nie posiada nieograniczonych kompetencji. Nie możemy stawiać mu żšdań ponad miarę. Powinniœmy zadbać o to, czego sami możemy dopilnować. Przede wszystkim powinniœmy być mšdrzy i odpowiednio oceniać rzeczywistoœć tego œwiata. A mimo to zawsze będzie istniał "międzyobszar", którego nie da się przewidzieć ani uregulować. Wtedy dobrze jest, gdy rodzice powierzš swe dzieci opiece anioła stróża. On złagodzi ich lęki. Bo mimo wszelkiej troski nie mogš oni zagwarantować, ze ich dziecko wróci cało ze szkoły czy z przedszkola albo nie zrani się podczas zabawy. Ten, kto stara się uchronić swe dziecko przed wszelkimi niebezpieczeństwami z obawy, iż może się zdarzyć coœ złego, sprawia, ze staje się ono œlepe na rzeczywiste zagrożenia. Dziecko samo musi się przekonać, co potrafi. Zawsze może się przy tym zdarzyć jakiœ wypadek — dziecko może Ÿle ocenić swe możliwoœci. Zaufanie do anioła stróża i konieczne œrodki zapobiegawcze muszš iœć w parze. Nie potrafimy wytłumaczyć, dlaczego mimo obecnoœci aniołów niektóre dzieci zostajš narażone na niebezpieczeństwo i ginš. Możemy się modlić do anioła stróża. Nie mamy jednak gwarancji, że będzie on mógł zareagować. Jeœli anioł stróż ratuje nas przed zagrożeniem, to zawsze w jego działaniu ma swój udział również łaska Boska, którš nie jesteœmy w stanie dysponować.

Każdy z dorosłych choć raz w życiu był bliski nieszczęœliwego wypadku. Wyprzedzał na autostradzie, nie zauważajšc samochodu, który też chciał wyprzedzić. Jeszcze raz się udało. Wiele osób mówi w takiej sytuacji spontanicznie: "miałem czujnego anioła stróża". Albo wjeżdżał wprost w korek aut i wyhamował w ostatnim momencie. Albo jego samochód się wywrócił, a on wyszedł z niego cało. Wszystko to sš takie zdarzenia, które sprawiajš, że wierzymy w to, iż anioł stróż uchronił nas przed niebezpieczeństwem. W takich razach w anioła stróża wierzš nie tylko praktykujšcy chrzeœcijanie. Zdarza się, że mówi o nim nawet ateista. Przeczuwa on, że jest chroniony przez jakšœ wyższš instancję i że ochrona ta jest niezależna od jego mocy. Anioł stróż obdarza nas ufnoœciš, że jadšc do pracy, zawsze dotrzemy na miejsce zdrowi. Koi nasz lęk przed zadaniami, które musimy wykonać i które mogš się nam nie powieœć.

Więcej na następnej stronie

Wyobrażenie anioła stróża jest tak dalece rozpowszechnione, że można je odnaleŸć w każdej ludzkiej duszy. Mówiš o nim Żydzi, Grecy nazywajš go daimonion, Rzymianie genius. Nawet jeœli wielu ludzi nie wierzy dziœ w Boga lub ma trudnoœci z nawišzaniem osobistego stosunku ze Stwórcš, wierzš oni w anioła stróża. Wiara ta jest rodzajem "poszukujšcej wiary" w Boga. Bo ten, kto mówi o swoim aniele stróżu, wie, ze pochodzi on od Boga, że sam Bóg postawił tego anioła u jego boku. Równoczeœnie jednak ten, kto mówi o aniele stróżu, nie musi się wcale przyznawać od razu do wiary w całš dogmatykę chrzeœcijańskš. Wyraża jedynie to, czego sam doœwiadczył. Doœwiadczenie to otwiera go na anielski wymiar. Anioły sš stworzeniami Boga; Jego zbawcza bliskoœć objawia się dzięki ich obecnoœci w konkretnej konstelacji niebezpieczeństw — podczas jazdy samochodem, podczas pożaru domu, przy poœlizgnięciu się na ulicy. Anioł jest skonkretyzowaniem obecnoœci Boga. Przez niego Bóg działa w naszej codziennoœci. O wiele więcej jest dziœ takich ludzi, którzy akceptujš to boskie oblicze, niż tych, którzy w jednoznaczny sposób nazywajš Boga swym ojcem i matkš.

Jezus mówi, że aniołowie stróżowie patrzš w oblicze Pana. Za ich poœrednictwem każdy człowiek ma kontakt z Bogiem. Każdy jest w Jego pobliżu. Każdy za poœrednictwem swego anioła dosięga Królestwa Bożego. Człowiek nie jest ograniczony wyłšcznie do tego, co widzialne i wykonalne. Jest otoczony tajemnicš. Nie jest sam, gdy jest samotny. Nie jest opuszczony, gdy idzie sam jeden przez las. Język religijny, który również w postmodernizmie jest dla wielu całkowicie zrozumiały, zostałby przetłumaczony przez psychologa w następujšcy sposób: wyobrażenie anioła stróża kontaktuje człowieka z obronnymi i ochronnymi siłami jego podœwiadomoœci. Pomaga mu w tym, by bardziej na siebie uważał oraz by poddawał się życiu w sposób mniej obarczony strachem. To, co psychologia stara się z pewnym wysiłkiem wytłumaczyć, jest w podœwiadomy sposób dla wielu zupełnie jasne. Ludzie nie żyjš wyłšcznie w rzeczywistoœci swego krytycznego rozumu, ale też w "międzyobszarach", w których zdajš sobie sprawę z istnienia łšcznoœci między niebem a ziemiš, między tym, co widzialne, a tym, co niewidzialne. A ponieważ sš obeznani z tym "międzyobszarem" już od dzieciństwa, potrafiš zaakceptować wyobrażenie anioła stróża. Nie myœlšc o tym w sposób krytyczny, sš w głębi serca przekonani, iż towarzyszy im anioł stróż i chroni ich przed niebezpieczeństwami.

Helmut Hark, ewangelicki ksišdz i psychoterapeuta, często posługuje się w terapii wyobrażeniami anioła stróża. W grupie samopoznania poprosił jej uczestników, by zastanowili się nad osobistym znaczeniem ich anioła stróża. Otrzymał następujšce odpowiedzi:

"Chroni na drodze. Wspiera. Trzyma zło z dala od człowieka. Działa poprzez szczęœliwe zbiegi okolicznoœci. Dzięki niemu dziejš się rzeczy. Pojawia się w sytuacjach granicznych. Dzięki niemu otrzymuję zachętę do dobrych uczynków. Jest bratem bliŸniakiem duszy. Jest moim osobistym patronem chronišcym. Czasem mnie ostrzega. Stanowi dla mnie wyższš inteligencję. Przemawia do mnie za pomocš głosu wewnętrznego. Jest duchowym prawizerunkiem mojej duszy... Inspiruje mojš wyobraŸnię. Dzięki niemu skuteczne stajš się uzdrawiajšce energie. Dzięki niemu wpadam na zbawcze pomysły" (Hark, 141 i n.).

Poglšdy te œwiadczš o tym, że również ci ludzie, którzy raczej trzymajš się z dala od Koœcioła, majš dziœ przeczucie, iż nie sš pozostawieni sami sobie. Przekonanie, że towarzyszy im anioł stróż, że ostrzega ich przed niebezpieczeństwem i wkracza, by ich ratować, wyraża ich wiarę w boskš opiekę i pomoc. Bardzo często nie potrafiš sobie wyobrazić Boga jako takiego. Konkretyzuje się On dla nich w postaci anioła. W ten sposób wkracza w ich codziennoœć. Podczas terapii wyobrażenie opiekuńczego anioła działa często jako wzmocnienie i uzdrowienie. I tak Helmut Hark opowiada o kobiecie, którš cišgle przeœladowały gwałtowne myœli samobójcze. Zobaczyła we œnie anioła, "który przekazał jej nowe, nieznane dotšd poczucie życia" (Hark, 143). Nagle myœli o samobójstwie zniknęły bez œladu. Hark mówi o duchowych energiach anioła stróża, które często zwyciężajš i uzdrawiajš autodestrukcyjne wzorce życiowe.

Wiara w anioła stróża jest czymœ więcej niż tylko dziecinnym wyobrażeniem rozkosznego aniołka, który mi wszędzie towarzyszy. Jeœli będziemy w niego wierzyć również jako ludzie doroœli, nie tylko pokonamy nasze lęki przed codziennymi niebezpieczeństwami na drodze i w pracy oraz przed groŸnymi chorobami. Anioł stróż przekazuje nam także poczucie, iż z naszych osobistych kryzysów wychodzimy wzmocnieni. A ten, kto — być może w trakcie terapii — zajmuje się historiš swych urazów i czasem, nie majšc pojęcia, jak się wydostać z labiryntu własnego dzieciństwa, staje się bezradny, będzie cišgle doœwiadczać uzdrawiajšcego działania anioła stróża. Intelektualne zrozumienie naszych urazów nie uzdrowi nas jeszcze. Niektórzy zaczynajš nawet wštpić w siebie i w obarczajšcy ich życiorys. Wiara w anioła stróża pozwala ufać, ze poœrodku tego terapeutycznego procesu stanie się coœ na kształt cudu, że na dnie duszy pojawi się uzdrawiajšca moc, że zjawi się nam we œnie anioł, który przekaże nam dogłębny wglšd w nas samych, lub że nagle, nie wiadomo dlaczego, zniknie strach lub samobójcze myœli. Wiara w anioła stróża uwalnia nas od niezdrowej koncentracji na chorobotwórczych czynnikach historii naszego życia. Pozwala nam też odkryć istniejšce w nas uzdrawiajšce energie. Anioł stróż towarzyszył nam i chronił nas już w dzieciństwie. Jest także teraz z nami i działa w głębi naszego wnętrza, chronišc nas i uzdrawiajšc.

fragment ksišżki Anselma Grüna "Każdy ma swego anioła" wydanej przez wydawnictwo "ZNAK".

Więcej na następnej stronie

Modlitwy do aniołów

Aniele Boży Stróżu mój,

Ty zawsze przy mnie stój

Rano, we dnie, w wieczór, w noc

Okaż swojš siłę, moc.

Duszy, ciała mego broń

I od grzechu zawsze chroń

Wspieraj czyny me,

Z pokorš błagam Cię.

Ref: Do rajskich drzwi zaprowadŸ mnie Aniele Stróżu

BšdŸ przy boku mym przez wszystkie życia dni.

Bez Ciebie słaby jestem sam i trudno dojœć do

nieba bram. Nie opuszczaj mnie Aniele Stróżu mój.

Aniele Boży Stróżu mój,

Ty zawsze przy mnie stój.

Rano, we dnie, w wieczór, w noc

Okaż swojš siłę, moc.

Pragnę z Tobš w niebie być

Razem œpiewać, Boga czcić

Więc jasnoœciš Swš

Oœwiecaj drogę mš.

Ref:

Litania do Anioła Stróża

Kyrie, elejson, Chryste, elejson, Kyrie, elejson.

Chryste, usłysz nas, Chryste, wysłuchaj nas.

Ojcze z Nieba Boże, zmiłuj się nad nami.

Synu, Odkupicielu œwiata, Boże, zmiłuj się nad nami.

Duchu Œwięty, Boże, zmiłuj się nad nami.

Œwięta Trójco, jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Œwięta Maryjo, Królowo Aniołów, módl się za nami.

Œwięty Aniele, mój Mocarzu, módl się za nami.

Œwięty Aniele, który mnie ostrzegasz przed niebezpieczeństwem, módl się za nami.

Œwięty Aniele, mój Doradco, módl się za nami.

Obrońco, módl się za nami.

Zarzšdco, módl się za nami.

Przyjacielu, módl się za nami.

Orędowniku, módl się za nami.

Patronie, módl się za nami.

Kierowniku, módl się za nami.

Opiekunie, módl się za nami.

Pocieszycielu, módl się za nami.

Bracie, módl się za nami.

Nauczycielu, módl się za nami.

Pasterzu, módl się za nami.

Œwiadku, módl się za nami.

Pomocniku, módl się za nami.

Stróżu, módl się za nami.

Przewodniku, módl się za nami.

moja Ochrono módl się za nami.

który mnie pouczasz, módl się za nami.

który mnie oœwiecasz, módl się za nami.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy œwiata, przepuœć nam, Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy œwiata, wysłuchaj nas Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy œwiata, zmiłuj się nad nami.

Chryste usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.

Módl się za nami, mój Œwięty Aniele Stróżu.

Abyœmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

Módlmy się:

Boże Wszechmogšcy, Który w swej nieomylnej dobroci przydzieliłeœ wszystkim wiernym już w łonie matki Anioła Stróża, aby im towarzyszył, wspomagał w bojach chrzeœcijańskiego życia i we wszystkich dobrych przedsięwzięciach, i chronił w niebezpieczeństwach, spraw, abym z Jego Pomocš mógł osišgnšć szczęœcie wieczne. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.

Amen.

Więcej na następnej stronie

Modlitwy do aniołów

Do Anioła Stróża

Œwięty Aniele Stróżu, który z Bożego nakazu czuwasz nade mnš, abym nie poniósł szkody na duszy i ciele, bšdŸ moim doradcš, abym nie zboczył z dobrej drogi życia, pomóż mi powstać, gdy upadnę, dodawaj odwagi. Proszę także Byœ w porę podsuwał mi dobre myœli i pragnienia, których spełnienie będzie podobało się Bogu i będzie przynosiło pożytek ludziom. Gdybym jednak okazywał lekceważenie względem Ciebie i Twoich starań o moje dobro, wstrzšœnij mnš, stań mi na drodze, bšdŸ przeszkodš dla mnie. Proszę także, aby twoja obecnoœć była otuchš dla mnie, gdy przyjdzie godzina osamotnienia i œmierci. Czuwaj nade mnš, aż doprowadzisz mnie przed oblicze Ojca Niebieskiego. Amen.

Jeszcze jedna modlitwa

Boże, któryœ nam na drodze niebezpiecznej życia tego aniołów Twoich na obrońców i przewodników przeznaczyć raczył, daj, prosimy, abyœmy ich natchnieniom będšc zawsze powolnymi, z drogi wiodšcej do wiecznej szczęœliwoœci nie zbłšdzili i od wszelkich niebezpieczeństw ochronieni byli. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.

Modlitwa œw. Alojzego

Miły Bogu Aniele, który mnie, w œwiętš Twojš opiekę oddanego, od poczštku życia mego bronisz, oœwiecasz i prowadzisz, ja Ciebie jako Patrona mego czczę i kocham; Twojej opiece cały się oddaję, pokornie Cię proszę, byœ mnie, lubo niewdzięcznego i przeciw natchnieniom twoim wykraczajšcego nie opuszczał, lecz byœ mnie błšdzšcego łaskawie poprawiał, nieumiejętnego nauczał, upadajšcego podŸwignšł, strapionego cieszył, w niebezpieczeństwach zostajšcego ratował, aż mnie do wiecznej szczęœliwoœci doprowadzisz. Amen.

Do œw. Michała Archanioła

Œwięty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce ze złem

Przeciw niegodziwoœci złego ducha bšdŸ nam obronš.

Niech go Bóg pogromić raczy, a Ty, Ksišże wojska niebieskiego,

mocš Bożš stršć do piekła szatana i inne duchy zła,

które na zgubę dusz ludzkich po tym œwiecie kršżš.

Do œw. Rafała Archanioła

Œwięty Rafale Archaniele, który czuwasz przed majestatem Bożym i z polecenia Stwórcy, byłeœ przewodnikiem w niebezpiecznej wędrówce Tobiasza. Czuwaj nad drogami naszego życia, ostrzegaj przed niebezpieczeństwami jakie nas zgubić mogš. Ty odpędzałeœ demony i uzdrawiałeœ mocš Bożš. Broń nas przed uległoœciš złu, a gdy zdrowie i życie nasze zagrożone będzie, wstawiaj się za nami u Boga, przedstawiaj nasze sprawy i bšdŸ nam pomocny. Amen.

Do œw. Gabriela Archanioła

Œwięty Gabrielu Archaniele, który byłeœ zawsze zwiastunem dobrej nowiny, dopomagaj nam do spokojnego przyjmowania wszelkich wieœci. Byœmy nigdy nie ulegali panice, a zawsze umieli zaufać Bogu, którego łaskš jesteœmy umocnieni. Przyczyniaj się także do tego, aby oznajmiana nam prawda stawała się dla nas jasna i zrozumiała, byœmy umieli przyjšć to, co Bóg w swej dobroci nam objawia. Amen.

Więcej na następnej stronie

Aniołowie koloru herbaty

Marcin Jakimowicz

Duchy dobre i złe. Sš bliżej, niż myœlisz…

Cóż my, poziome robaki, możemy powiedzieć o anielskich duchach? Strzegš każdego kroku człowieka. I choć ten często lekceważšco odwraca się do nich plecami, wiernie pilnujš, by przestrzegał Bożych przykazań. Przekazujš słowa Boga ze stuprocentowš precyzjš. Sš twardzi i wierni jak miedŸ, ale nie zatrzymujš nawet promyka Bożego blasku. Choć sš potężni, największš przyjemnoœć sprawia im służenie ludziom. Aniołowie. Sš bliżej, niż myœlisz. ”WeŸmy konkretny przykład, aniołów” - znany francuski teolog o. Thomas Philippe rozpoczšł swojš konferencję.

Na twarzach zebranych pojawił się nieœmiały uœmiech. Nic dziwnego, współczesny œwiat włożył aniołów między bajki. Występujš z rusałkami i skrzatami. A przecież to prawdziwa rzeczywistoœć, o której mowa jest we wszystkich najważniejszych religiach monoteistycznych. Współczesne wizerunki goœci z nieba widzimy w serialach, filmach, ksišżkach i czasopismach. Można œmiało powiedzieć, że zapanowała moda na anioły. To wyraz ogromnej tęsknoty za tym, co niewypowiedziane i niedotykalne. Wszystko, co można powiedzieć o aniołach, wynika z Biblii i œwiadectw œwiętych.

- To, co wiemy o aniołach, mówi nam o niebie. Niebo nie jest puste - zastępy aniołów œpiewajš nieustannie, sprawujšc liturgię w Jeruzalem niebieskim - woła brat Efraim, założyciel francuskiej Wspólnoty Błogosławieństw. Talmud powiada, że ”aniołowie sporzšdzajš z ludzkich modlitw korony, po czym wkładajš je na głowę Œwiętego Jedynego”. Słowo anioł wywodzi się z greckiego angelos - posłaniec, emisariusz i znaczeniowo bliskie jest hebrajskiemu słowu malak, jakim w Biblii okreœla się duchy niebiańskie.

Anioły bez cellulitu

Półki sklepów z dewocjonaliami zalegajš małe figurki przedstawiajšce pulchniutkie aniołki z mikroskopijnymi skrzydełkami. Podobne rzeŸby uœmiechajš się rubasznie w większoœci barokowych koœciołów. Tymczasem te popularne wizerunki nie majš nic wspólnego z biblijnymi obrazami aniołów! Anioł ukazujšcy się Danielowi jest tak potężny, że rzuca proroka na twarz (Dn 10,5-6). Daniel jest przerażony, ze strachu drżš mu kolana, a ludzie, widzšc go przywartego do ziemi i dygocšcego, uciekajš w popłochu. Więcej, po spotkaniu z goœciem z nieba Daniela ”ogarnęła niemoc i chorował przez wiele dni” (Dn 8, 27). A przecież anioł nie uczynił mu niczego złego! Nic dziwnego, że pierwszymi słowami, które aniołowie kierujš do ludzi jest często proœba: ”Nie bójcie się! ”. Sš odbiciem potęgi Najwyższego i choć dysponujš niewyobrażalnš mocš, nie przypisujš sobie chwały.

Nie lubiš zdradzać swoich imion. Kiedy Jakub zmagał się z aniołem nad potokiem Jabbok, zapytał: ”Jak ci na imię? ”, a ten odrzekł: ”Czemu pytasz mnie o imię? ”. I nie odpowiedział. Dlaczego? ”Aniołowie nie zdradzajš imion, by swš tożsamoœciš, blaskiem obecnoœci nie odwrócić uwagi człowieka od czci imienia Bożego. Anielskie imiona to właœciwie… komplementy prawione Panu” - opowiada o. Augustyn Pelanowski - ”Potężny Michał woła Któż jak Bóg!, Rafał: Pan uzdrawia!, a Gabriel obwieszcza Bóg jest mocš! ”.

Stojš przed samym tronem Najwyższego, lecz blasku, jaki je przeszywa, nie przypisujš sobie. To dopiero pokora! Przebywanie w obecnoœci Boga tak udoskonala ich naturę, że piękno ich osobowoœci mogłoby odwrócić naszš uwagę od samego Stwórcy. Niemożliwe jest nie zafascynować się pięknem aniołów, jeœli ma się słabš relację z Bogiem. Wiedzš o tym i dlatego usuwajš się w cień.

Więcej na następnej stronie

Naturę anielskš opisuje hebrajskie słowo haszmal (Ez 8,2). Słowo to we współczesnym słownikach oznacza… elektrycznoœć. To bršzowo-żółto-srebrna przejrzysta jasnoœć. ”Sš twardzi jak miedŸ, ale wobec Bożego œwiatła sš przeŸroczyœci. Majš kolor… herbaty - uœmiecha się o. Pelanowski. - Anioł jest jak szkło, przez które widzimy to, co jest za nim, ale szkła nie widzimy. Możemy jednak rozbić o nie głowę” - dodaje paulin.

”Oto stał pewien człowiek ubrany w lniane szaty, a jego biodra były przepasane czystym złotem, ciało zaœ jego było podobne do tarsziszu, jego oblicze do blasku błyskawicy, oczy jego były jak pochodnie ogniste, jego ramiona i nogi jak błysk polerowanej miedzi, a jego głos, jak głos tłumu” - opowiadał przejęty prorok Daniel (Dn 10,5-6).

Bardzo często obecnoœć anioła i Boga przenika się wzajemnie. Abraham, pod dębami Mamre rozmawiajšc z trzema wędrowcami, używa na przemian liczby pojedynczej i mnogiej. Niektórzy w postaciach tych widzš archaniołów, inni (m. in. słynny malarz ikon Andriej Rublow) samš Trójcę. Jakub zmaga się z aniołem, ale nad ranem słyszy zdumiony: ”Walczyłeœ z Bogiem”.

Występujš już na pierwszych stronach Biblii. Strzegš raju, chroniš Lota, ratujš Hagar i jej dziecko, nawiedzajš wštpišcego Abrama, towarzyszš prorokom, a œpišcy Jakub widzi ich wchodzšcych i schodzšcych po drabinie łšczšcej niebo z ziemiš. W Nowym Testamencie zwiastujš nowinę o narodzinach Mesjasza, usługujš Mu na pustyni, pocieszajš przerażonego Jezusa w Ogrójcu i oznajmiajš Jego zmartwychwstanie.

Dworzanie, zarzšdcy i słudzy

Liczba aniołów jest ogromna (Dn 7,10). Nie ma dwóch aniołów równych sobie - każdy z nich w inny sposób odbija doskonałoœć Bożš. Tradycja Koœcioła ukazuje dziewięć chórów anielskich, które z kolei dzielš się na trzy hierarchie. Trzy pierwsze chóry najbliższe Boga to Serafini, Cherubini i Trony. Przebywajš przed majestatem Bożym, nieustannie kontemplujšc oblicze Stwórcy i darzšc Go największš miłoœciš. Druga hierarchia (Panowania, Moce i Władze) odpowiedzialna jest za harmonijne funkcjonowanie wszechœwiata, trzecia (Zwierzchnoœci, Archaniołowie i Aniołowie) opiekuje się królestwami, państwami, narodami i poszczególnymi ludŸmi. Pierwsze trzy chóry to jakby dworzanie Boży, drugie - zarzšdy, a trzecie - pokorni wykonawcy poleceń. Podział ten utrwalił się w chrzeœcijańskiej tradycji i został uznany za kanoniczny przez œw. Tomasza z Akwinu.

Najwięcej wiemy o archaniołach. Najznamienitszy z nich - Michał - w miejsce upadłego Lucyfera został księciem aniołów. Dowodzi zastępami anielskimi, jest rzšdcš niebios, udaremnia plany nieprzyjaciela, sam będšc prawdziwym traktatem teologicznym: ”Któż jak Bóg? ”. Jest aniołem œmierci, pogromcš smoka, opiekunem Koœcioła na ziemi. Jest też aniołem skruchy, miłosierdzia, sprawiedliwoœci i uœwięcenia. Gabriel jest aniołem zwiastowania, najpierw Zachariaszowi (o narodzinach Jana), a potem Maryi (o narodzinach Syna Bożego). Jest też zwiastunem gniewu Bożego. Midrasze opowiadajš, że to on właœnie odpowiedzialny był za zrównanie z ziemiš Sodomy i Gomory. Rafał to ”Uzdrowienie Boże”. Jest patronem chorych, lekarzy i podróżnych.

Człowiek ma skłonnoœć do bałwochwalstwa. Druga Księga Królewska ukazuje króla Manassesa budujšcego ołtarze wojskom anielskim i oddajšcemu im boskš czeœć. Papież Zachariasz zakazał w roku 745 kultu archaniołów Uriela, Raguela, Tubuela i Oribela, bo wierni bardziej byli zainteresowani nimi niż ich Stwórcš.

Królowš aniołów nie jest anioł lecz… człowiek. To Maryja. Zafascynowani pokorš Matki Bożej spełniajš każde Jej polecenie.

Więcej na następnej stronie

Służba nie drużba

Umiłowanym zajęciem aniołów jest służba. Usługujšc, przeœcigajš się w naœladowaniu Syna Bożego, który: ”istniejšc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobnoœci, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjšwszy postać sługi” (Flp 2, 6-7). Służš Bogu w okamgnieniu. Nie wahajš się, nie zatrzymujš Bożej laski. Jak błyskawice przenoszš Jego Słowo z miejsca na miejsce. Nie ulegajš namiętnoœciom, nie służš ze względu na interes i pomagajš niezależnie od tego, czy ktoœ ich prosi, czy nimi gardzi.

Izajasz pisze: ”Ujrzałem Pana siedzšcego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał œwištynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po szeœć skrzydeł; dwoma zakrywał swš twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał. I wołał jeden do drugiego: Œwięty, Œwięty, Œwięty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały. Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a œwištynia napełniła się dymem” (Iz 6, 4). Midrasze dodajš, że serafini zasłaniajš swe twarze przed Bogiem, który… pragnie im służyć.

Rano, wieczór, we dnie, w nocy

”Każdy wierny ma u swego boku anioła jako opiekuna i stróża, aby prowadził go do życia” - głosi Katechizm Koœcioła Katolickiego (336). Dzieci w to goršco wierzš, ba - wedle brata Efraima - majš zdolnoœć widzenia goœcia z nieba! A doroœli? Żyjšc w nieustannym poœpiechu, nadmiernie racjonalizujšc rzeczywistoœć, zatracajš gdzieœ po drodze œwiadomoœć obecnoœci i nie zauważajš owoców działania ich osobistego opiekuna. Anioł Stróż zna doskonale naszš duszę, dba o nasze zdrowie i życie cielesne. Jednak sprawy doczesne podlegajš jego opiece tylko o tyle, o ile w jakimœ stopniu zależy od nich zbawienie człowieka. W historii Koœcioła znaleŸć można ludzi, którzy widzieli swojego anioła. Œwięta Gemma Galgani rozmawiała z niebiańskim stróżem jak ze starszym bratem, a o. Pio często posyłał ich z różnymi wiadomoœciami. Jak twierdzi kardynał Journet: ”Aniołowie pokazujš się tym, którzy ich miłujš i wzywajš ich pomocy”.

Oskarżyciele

”Wierzę w Boga” - chwali się wielu ludzi. Cóż z tego? Szatan też wierzy. Więcej: on zna doskonale Pana Zastępów. O jego postawie decyduje inne kryterium… miłoœć. Aniołowie pokornie wielbiš Boga, stojšc w Jego chwale, demony chwałę tę przypisujš sobie. Bóg, stwarzajšc niebieskie zastępy, poddał je próbie, nakazujšc, by złożyły hołd Adamowi. Nie wszystkie posłuchały tego rozkazu. Na czele buntowników stanšł duch zwany w żydowskiej tradycji Samaelem, a w chrzeœcijańskiej Lucyferem. Bóg stršcił go z niebios wraz z jego poplecznikami, których pokonał w walce archanioł Michał. Od tego dnia Lucyfer skierował swš nienawiœć na Adama i jego potomstwo. Szatan miał być cherubinem lub serafinem, czyli jednym z tych, którzy stali najbliżej Boga, nieustannie płonšc miłoœciš do Stwórcy. Zachwycił się jednak bardziej sobš niż Bogiem, toteż ogień jego podziwu zaczšł trawić jego samego.

Niezwykle ciekawy jest jedyny opis tego ducha, jaki znajdziemy w Piœmie Œwiętym (Ez 28). ”Jako wielkiego cheruba opiekunem ustanowiłem cię na œwiętej górze Bożej, chadzałeœ poœród błyszczšcych kamieni. Byłeœ doskonały w postępowaniu swoim od dni twego stworzenia, aż znalazła się w tobie nieprawoœć. Pod wpływem rozkwitu twego handlu wnętrze twoje napełniło się uciskiem i zgrzeszyłeœ, wobec czego zrzuciłem cię z góry Bożej i jako cherub opiekun zniknšłeœ spoœród błyszczšcych kamieni.

Serce twoje stało się wyniosłe z powodu twej pięknoœci, zanikła twoja przezornoœć z powodu twego blasku. Rzuciłem cię na ziemię, wydałem cię królom na widowisko. Mnóstwem twoich przewin, nieuczciwoœciš twego handlu zbezczeœciłeœ swojš œwištynię. Sprawiłem, że ogień wyszedł z twego wnętrza, aby cię pochłonšć, i obróciłem cię w popiół na ziemi na oczach tych wszystkich, którzy na ciebie patrzyli. Wszystkie spoœród narodów, które cię znały, zdumiały się nad tobš. Stałeœ się dla nich postrachem. Przestałeœ istnieć na zawsze”.

Ty się nie liczysz!

”Przestał istnieć na zawsze” - to jego imię. ”Hebrajska wykładnia imienia: LO-CIFIR, znaczy ťten, który się nie liczyŤ, albo ťten, który nie jest zapisanyŤ” - opowiada o. Pelanowski. Nic dziwnego, że Jezus, witajšc uczniów radujšcych się z tego, że poddajš im się złe duchy, powiedział: ”Cieszcie się, że wasze imiona zapisane sš w niebie” (Łk 10,20). Jezus dodał wówczas: ”Widziałem szatana spadajšcego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stšpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi”.

Więcej na następnej stronie

”Diabeł był aniołem, który zgrzeszył, po czym przekonał tylu aniołów, ilu tylko mógł do tego, by razem z nim odeszli od Boga” - pisał Orygenes. Wielu twierdzi, że aż jedna trzecia z nich wybrała drogę buntu. Ma ich symbolizować apokaliptyczna ”trzecia częœć gwiazd, które zostały zrzucone na ziemię”. ”Nienawiœć, jakš szatan żywi do Boga oraz wrogoœć ku jego dzieciom nie jest dziełem Bożym. Nie jest też wynikiem żadnych wad w procesie tworzenia. Zło jest owocem pychy szatana oraz jego sprzeciwu wobec Boga” - wyznaje znany demonolog o. Michael Scanlan.

Demon dzieli i oskarża. To jego główne zadanie. ”Oskarżyciel braci naszych został stršcony, ten, co dniem i nocš oskarża ich przed Bogiem naszym” (Ap 12,10). Stajšc przed Bogiem, przekonuje Go, że Hiob jest jego nieprzyjacielem, a w serce człowieka sšczy jad, że złoœliwy Bóg jest winny jego nieszczęœć.

Częstszym jego kłamstwem jest ukazywanie raju jako nudy. To zresztš logiczne - ojciec kłamstwa nie może ukazać nam prawdziwie najważniejszej rzeczywistoœci œwiata, którš zresztš utracił na zawsze. A przecież opisane przez Ezechiela niebo tryska ogniem, żywiołem, jest niesłychanie dynamiczne i pełne życia. Tymczasem dzisiejsze reklamy tak przedstawiajš... piekło.

Smok, wšż, małpa i ryczšcy lew

Zły duch nie ma mocy stwórczej. Œredniowieczna ikonografia często przedstawiała go jako małpę. Małpuje to, co stworzone przez Pana, i odwraca znaczenie obrazów. Biblia ukazuje go również przez inne obrazy: smoka, lwa, drapieżnego ptaka i węża.

”Niegdyœ najdoskonalszy z aniołów, ukazany jest jako... zwierzę i to jeszcze bez nóg, bez skrzydeł i bez ršk. Cóż za degradacja istnienia! Ze szczytu piramidy najdoskonalszych stworzeń aż na dno beznożnych gadów - opowiada o. Pelanowski. - Oœlizły, beznogi i bezręki stwór skradajšcy się niezauważenie do ofiary, trudny do uchwycenia i usłyszenia. Jego syczenie jest delikatne, ale nic tak nie przypomina ludzkiego zbuntowanego szemrania. Rozdwojony język przypomina o dwulicowoœci. Trudno go uchwycić, ale za to łatwo na niego nadepnšć, ale tego rodzaju spotkanie kończy się zazwyczaj ukšszeniem”.

Takie ukšszenie bywa bolesne. W skrajnych przypadkach niezbędna jest modlitwa Koœcioła o uwolnienie opętanego - egzorcyzm. Może on być odmawiany jedynie przez biskupa lub z jego wyraŸnego polecenia. W zwykłych pokusach i zniewoleniach można odmawiać modlitwy o charakterze egzorcyzmów prywatnych. Bardzo skutecznš broniš jest również Różaniec - modlitwa Niewiasty, która ”zdepcze głowę węża”. Moc szatana nie jest nieskończona. Jest silny, ponieważ jest duchem, ale jednak stworzeniem. I choć jego działanie powoduje wielkie duchowe szkody, jest ono dopuszczone przez Opatrznoœć Bożš.

”Syn Boży przybył na ziemię, aby zniszczyć królestwo złego ducha, a już sama obecnoœć Jezusa sprawia, że demony drżš z trwogi i odczuwajš lęk” - opowiada o. Michael Scanlan. - ”Wypędzanie demonów stanowiło większš częœć publicznej działalnoœci Jezusa. Zły duch doskonale wie, że jego klęska jest pewna. Jednak walka trwa, a my żyjemy w okresie przejœciowym między zadaniem œmiertelnego ciosu szatanowi przez krzyż a ostatecznš klęskš jego panowania, która nastšpi z chwilš ponownego przyjœcia Pana”. O przyjœciu tym powiadomi nas głos tršby. Zagrajš na niej aniołowie.

Był pewien pustelnik, który wypędzał

złe duchy i pytał się ich: ”Co was wypędza:

posty? ”. Odpowiedziały: ”My nie jadamy,

ani nie pijamy”. ”Czuwania? ”.

Odrzekli: ”My nie œpimy! ”. ”Życie pustelnicze? ”.

Odparli: ”My sami mieszkamy na pustelni”.

Więc co was wypędza?

Odpowiedzieli: ”Nic nas pokonać nie może oprócz pokory”.

Pierwsza Księga Starców

--------------------------------------------------------------------------------

(29.09.2003 godz. 06:53)

http://arc.wiara.pl/tematcaly.php?curr_hit=10&idenart=1064811215



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
PRAWIE WSZYSTKO O ANIOŁACH
PRAWIE WSZYSTKO O ANIOŁACH
PRAWIE WSZYSTKO O RATOWNICTWIE WODNYM
ORTOPEDIA, Zagadnienia kliniczne, kliniczne prawie wszystko
kordek klucz prawie wszystko dobrze sprawdzic
geografia ekonomiczna prawie wszystkie wykady
O noworodku prawie wszystko, Dziecko, ABC dziecka ABC ciąży
O programach prawie wszystko
Prawie wszystko o oponach
Chemia Fizyczna - dokumenty, Chemia fizyczna prawie wszystko, Omówić pojęcie: układ, otoczenie, para
Prawie wszystko o erozji szkliwa zębowego
Na temat wyk adni prawa prawie wszystko
E 26 - Prostowniki i stabilizatory napiecia, Prawie wszystkie układy elektroniczne, począwszy od pro
Prawie wszystkie pytania - dobre odpowiedzi, Politologia i Dziennikarstwo
kliniczne, Zagadnienia kliniczne, kliniczne prawie wszystko
prawie wszystko skrocona wersja, żywienie człowieka i ocena żywności, semestr 4, genetyka
Ekonomia - Prawie wszystko co bylo na wykladach i po za nimi, AM SZCZECIN, EKONOMIA

więcej podobnych podstron