Rolnictwo precyzyjne - gospodarowanie wspomagane komputerowo, oparte głównie na gromadzeniu danych o przestrzennym zróżnicowaniu plonów w obrębie pola. Rejestracja wielkości plonu w miejscu pola o dokładnie określonych współrzędnych odbywa się w kombajnie zbożowym wyposażonym w miernik plonów oraz w oparciu o satelitarny referencyjny system globalnego pozycjonowania (ang. DGPS Differential Global Positioning System). Dane te, po przeniesieniu do komputera, wyposażonego w odpowiednie oprogramowanie, przetwarzane są w barwną mapę plonów, której analiza i interpretacja stanowią najistotniejszy element tej technologii. Na podstawie mapy plonów stosuje się wybiórczo zabiegi nawożenia i ochrony roślin polegające na tym, że te części pola, które mogą wydać większy plon otrzymują odpowiednio dostosowane do niego wyższe nawożenie i intensywniejszą ochronę roślin, natomiast te, które mają mniejszy potencjał plonotwórczy - otrzymują odpowiednio mniej. Używa się do tego celu maszyn do precyzyjnej aplikacji agrochemikaliów. Koncepcja rolnictwa precyzyjnego zapewnia uzyskiwanie większych plonów wyższej jakości, obniżenie kosztów produkcji oraz ograniczenie skażenia środowiska.
rolnictwo precyzyjne - wykorzystywanie technologii informatycznych do dopasowania dawek nakładów (nawozów, środków ochrony) do potencjalnego zapotrzebowania uprawianej rośliny,
Wspomniana precyzja w rolnictwie to innymi słowy sposób prowadzenia gospodarstwa, wykorzystujący komputer i technologię GPS. System rolnictwa precyzyjnego najczęściej wykorzystuje bardzo dokładne (zmienne) nawożenie. Nie jest to jedyny ważny element. Cały proces składa się z kilku, które, współdziałając, mogą przynieść znaczne oszczędności:
zebranie informacji o zróżnicowaniu plonów w obrębie pola i tworzenie tak zwanych map plonów - jest to jedna z metod określenia zasobności gleby (na mapach dokładnie widać, w którym miejscu plon był większy a w którym niezadowalający),
zlecenie przeprowadzenia dokładnego pomiaru powierzchni pola i badań zasobności gleby w potas, fosfor, magnez,
siew przy użyciu maszyn wyposażonych w komputer i odbiorników GPS (siew ze zmienną gęstością),
wprowadzenie zmiennego dawkowania nawożenia (Yariable Ratę Aplication), przeprowadzanie zabiegów ochrony roślin maszynami wyposażonymi w komputer i przy użyciu odbiorników GPS,
dokładne spisywanie wszystkich przeprowadzonych zabiegów (wykorzystanie wspomagających programów komputerowych),
zbiór kombajnem z miernikiem plonu.
Uprawa konserwująca (ang. conservation tillage, niem. konservierende Bodenbearbeitung) - sposób uprawy z wykorzystaniem mulczowania, mający na celu ochronę gleby przed degradacją oraz zachowanie jej produktywności. Najczęściej odnosi się to do roślin jarych wysiewanych w szerokie rzędy, np. buraka cukrowego, kukurydzy, które sieje się w przemarznięty międzyplon ścierniskowy (facelia, gorczyca, rzodkiew). Siew, za pomocą specjalnych siewników, może następować w międzyplon (mulcz) płytko wymieszany z rolą lub bezpośrednio w przemarzniętą masę. Przy takiej technologii uprawy, wykorzystując warunki siedliska, plony roślin można utrzymać na zbliżonym do uprawy tradycyjnej poziomie.
Technologia uprawy konserwującej polega na wyeliminowaniu z jesiennej uprawy roli najbardziej energochłonnej uprawki, jaką jest orka przedzimowa oraz na rezygnacji z wiosennej uprawy, bądź też ograniczeniu jej do jednego płytkiego zabiegu, którego zadaniem jest wymieszanie mulczu międzyplonowego z rolą.
Jednym z ważniejszych czynników decydujących o wielkości uzyskiwanego plonu jest nawożenie, a Program wprowadza ograniczenia w tym zakresie. W pakiecie „Rolnictwo zrównoważone" rolnik może zastosować do 150 kg N/ha na gruntach ornych i do 120 kg N/ha na użytkach zielonych. Azot może być pobierany w nadmiernej ilości przez rośliny, czego skutkiem jest zmniejszenie odporności na stresy powodowane przez warunki pogodowe i czynniki chorobotwórcze. Azot nie wykorzystany przez rośliny ulega rozproszeniu w środowisku wywołując ujemne skutki. Dobrze przygotowany plan nawozowy umożliwia rolnikowi właściwe nawożenie fosforem i potasem, zgodnie z wymaganiami pokarmowymi uprawianych roślin i zasobnością gleby.
Rolnictwo zrównoważone promuje system stosowania tak małej ilości nawozów jaka jest możliwa i tak dużej, jaka jest konieczna. Jest to rolnictwo bardziej precyzyjne i dokładne, wymagające od rolnika doświadczenia i wszechstronnej wiedzy, co wiąże się z łatwością i szybkością diagnozowania objawów chorobowych i potrzeb pokarmowych.
Bioróżnorodność, różnorodność biologiczna, zróżnicowanie osobników fito- i zoocenozy.
Bioróznorodność należy rozpatrywać na różnych poziomach organizacji przyrody jako:
1) bioróżnorodność gatunkową, czyli rozmaitość wszystkich roślin, zwierząt i mikroorganizmów występujących na Ziemi,
2) bioróżnorodność ekologiczną, a więc rozmaitość zgrupowań ekologicznych, biocenoz, ekosystemów i krajobrazów,
3) bioróżnorodność genetyczną, czyli rozmaitość genów obecnych w pulach genowych populacji różnych gatunków.
Zwiększenie bioróżnorodności można osiągnąć przez uprawę jak najszerszego zestawu odmian roślin uprawnych, wprowadzanie upraw współrzędnych i ograniczenie stosowania agrochemikaliów, a także przez wprowadzanie nowych ras zwierząt gospodarskich.
Dla zachowania i wzbogacania różnorodności biologicznej duże znaczenie ma zróżnicowanie siedlisk i oddziaływania człowieka, w szczególności ochrona siedlisk słabo lub wcale przekształconych (naturalnych).
Kluczowe znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej w przestrzeni rolniczej mają:
Na terenach leśnych kluczowe znaczenie dla utrzymania różnorodności biologicznej mają:
spróchniałe drzewa i powalone pnie (martwe drewno),
torfowiska i polany śródleśne.
Metoda mechaniczna eliminuje stosowanie herbicydów, wymaga natomiast większych nakładów pracy. Pielęgnację tą metodą prowadzi się od posadzenia do zwarcia rzędów. Najczęściej używanymi narzędziami do tego celu są: obsypniki, brony chwastowniki lub pielniki.
Do mechanicznej pielęgnacji stosuje się takie narzędzia, jak: brona, pielnik i obsypnik. W uprawie redlinowej do okresu wschodów zaleca się stosowanie obsypników skrzydełkowych z broną chwastownikiem lub broną posiewną. Ilość zabiegów zależy od stanu wilgotności i zachwaszczenia plantacji. Zabiegi wykonywane na glebie za suchej lub za wilgotnej są szkodliwe, prowadzą do zwiększenia zbrylenia i obniżki plonów.
Pielęgnacja mechaniczno-chemiczna Sposób ten polega na wykonaniu na plantacji 1-2 zabiegów mechanicznych do momentu wschodów ziemniaka i oprysku herbicydem na świeżo obsypane redliny. Herbicydy zalegają w płytkiej warstwie tuż pod powierzchnią gleby i przez dłuższy czas niszczą wschodzące chwasty
Polega ona na mechanicznych zabiegach do wschodów ziemniaka, a zabiegi powschodowe zastępujemy opryskiem herbicydowym. Pielęgnację mechaniczną przed wschodami wykonujemy tak jak w metodzie mechanicznej. Oprysk herbicydami wykonujemy tuż przed wschodami roślin przy użyciu dysz płaskostrumieniowych dających oprysk średnio - lub grubokroplisty. Na glebach zwięzłych oprysk wykonujemy tuż po obsypywaniu, a na glebach lekkich 2 - 3 dni po obsypaniu.
Pielęgnacja wyłącznie chemiczna jako trzecia z metod ochrony plantacji przed chwastami jest stosowana na niewielkim procencie plantacji ziemniaka. Polega na dwukrotnym zastosowaniu herbicydów w okresie bezpośrednio po posadzeniu i ponownie w okresie wschodów.