WOJNA W AMERYCE W CZASIE II WOJNY ŚWIATOWEJ
1 września 1939 r. wybuchła Ii wojna światowa. Polska była pierwszą ofiarą zbrojnej agresji a także pierwszym krajem, który powiedział „nie” na upokarzające żądania niemieckiego przywódcy. 30 listopada 1939 r. zdecydowali się zaatakować Finlandię. W kwietniu 1940 r. wojska niemieckie wkroczyły do Danii, a następnie zaatakowali Norwegię. Po 10 czerwca Niemcy zdążyli już zająć Belgię, Holandię oraz Luksemburg i zaatakowali Francję. 18 czerwca generał Charles de Gautte wygłosił przez radio płomienne przemówienie do swoich rodaków, zachęcając ich do dalszego oporu. W czerwcu do wojny po stronie Niemiec przystąpiły Włochy. Celem ich ataku były przede wszystkim Bałkany, a następnie północna Afryka, gdyż przywódca Benito Mussolini marzył o wskrzeszeniu dawnego imperium rzymskiego.
Eliminacja floty francuskiej i blokada Wielkiej Brytanii przez Niemcy stworzyła Włochom niepowtarzalną okazję do zawładnięcia Morzem Śródziemnym i jego wybrzeżami. W lipcu 1940 r. flota Włoska podjęła próbę oczyszczenia Morza Śródziemnego z okrętów brytyjskich. Przygotowano atak na Grecję, Jugosławię, Egipt i Sudan.
W Afryce Wschodniej, po opanowaniu Etiopii i powstała duża armia włoska pod wodzą wice króla Abisynii księcia Amadeo d'Austy. Liczyła około 360 tysięcy ludzi. Władców było około 50 tysięcy resztę stanowili przedstawiciele różnych plemion afrykańskich przymusowo wcieleni do armii włoskiej. Armia była słabo i nie przygotowana do walki. Mimo to podjęła atak na Somali Brytyjskie, Kenię i Sudan. Początkowo odnosiła sukcesy, ponieważ siły brytyjskie były bardzo słabe. Druga armia włoska pod wodzą marszałka Rodolio Grazaniego działała w Afryce Północnej, walczyło w niej ok.230 tys. żołnierzy. We wrześniu Mussolini pod groźbą dymisji zmusił Grazaniego do podjęcia ofensywy w kierunku Egiptu. Siłami Brytyjskimi na Bliskim Wschodzie dowodził generał Archibald Persiwal Warell. Nie dysponował on dostateczną siłą. Rząd Brytyjski zorganizował jednak obwody ściągające żołnierzy z Kanady i Nowej Zelandii. W sierpniu 1940 r. Włosi opanowali Somoli Brytyjskie oraz część Kenii i Sudanu. 28 października 1940 r. Włochy wplątały się, więc w wojnę na trzech frontach: dwa fronty w Afryce i jeden w Grecji, a żaden nie był odpowiednio zaopatrzony. Grecy uzyskali pomoc brytyjską. Samoloty bombardowały flotę włoską w Tarencie. Wojna przybrała charakter pozycyjny. Ze strony włoskiej brało w niej udział 35 dywizji. Obie strony poniosły wielkie straty. Jesienią wojska brytyjskie w Afryce uzyskały wzmocnienie. W grudniu generał Warell przeszedł do kontrowersywy na Sidi Barami wypierając wojska włoskie z Egiptu. W ciągu dwóch miesięcy armia Grazaniego została rozbita. Klęskę poniosły też wojska księcia d'Austy w Afryce Wschodniej. Kapitulowały one w Etiopii 20 maja 1941 r. Włosi utracili swoje posiadłości kolonialne w Afryce. Mussolini został zmuszony do upokorzenia się wobec Hitlera i poproszenia go o pomoc. Hitler postanowił pomocy udzielić. Sforsowano specjalny Korpus Afrykańskich z generałem Erwinem Rómmlem na czele i w lutym w 1941 wspólnie z resztką wojsk włoskich, podjął on ofensywę przez Cyrenajkę i Lili do Egiptu. Hitler postanowił też wesprzeć Włochów. Aby ratować swojego sojusznika w lutym 1941 r. Hitler polecił przerzucić do Afryki „Afryka Korpus” pod nadzorem gen. Rómmla.
Korpus ten składał się z dwóch doskonale przygotowanych do działań na pustyni dywizji pancernych i jednej dywizji piechoty. W marcu „Afryka Korpus” przełamał słabe linie obronne. Brytyjczyków i zmusił do odwrotu do samych granic Egiptu. Anglicy jednak utrzymali w Libi umocniony port łabruk, zdobyty wcześniej we Włochach Niemcy okrążyli Tobruk broniony wtedy przez oddziały australijskie.
Raby przyjścia twierdzy z odsieczą zakończyły się w czerwcu 1941 r. niepowodzeniem. W czasie ośmiomiesięcznego oblężenia obrońcy twierdzy utrzymali swoje pozycje pomimo ciągłych ataków nieprzyjaciela.
Zakończenie działań wojennych w Afryce Północnej. 8 listopada 1942 r. wojska brytyjskie i amerykańskie dokonały Lesantu na porty francuskie Afryki Zachodniej i Północnej. Lądowanie sprzymierzonych w Casablance, Oranie i Algierze spotkało się z oporem oddziałów francuskich wiernych rządowi w Vichy. Po krótkotrwałych walkach oddziały te przeszły na stronę sprzymierzonych. W odwecie Niemcy zajęli w listopadzie 1942 r. nie okupowaną część Francji. Na przełomie listopada i grudnia 1942 r. wojska niemieckie w Afryce znalazły się w potrzasku. Od wschodu wypierała je do Tunisu zwycięska pustynna ofensywa brytyjskiej armii generała bernarda Montgomeryego, a od zachodu blokowali je Amerykanie. W maju 1943 r. resztki oddziałów niemieckich w Afryce poddały się sprzymierzonych.