ĆWICZENIA DLA OKRESU MIKRO i MINI TENISA
Dwóch zawodników stoi naprzeciwko siebie po obu stronach siatki. Zagrywają do siebie piłki w dowolny sposób - albo po koźle (uderzenia z forhendu i z bekhendu) albo z powietrza (wolej).
To samo ćwiczenie, z tym że liczymy udane uderzenia:
Która para przebije najwięcej piłek bez błędu ?
Która para przebije najwięcej piłek w ustalonym czasie ?
Dwóch zawodników stoi naprzeciwko siebie po obu stronach siatki. Zagrywają do siebie piłki jedynie z forhendu, bekhend jest zabroniony i należy obiegać piłki nadlatujące na stronę bekhendową. Z czasem ćwiczenie to przeprowadza się także na całym korcie.
To samo ćwiczenie, tym razem jednak wolno grać tylko bekhendem.
Te same ćwiczenia zagrywając wolejem.
Dwóch zawodników stoi naprzeciwko siebie, jeden zagrywa wszystkie uderzenia (zarówno po koźle, jak i z woleja) po linii, a drugi po crossie („koperta”)
Dwóch zawodników stoi naprzeciwko siebie, uderzają piłki wyłącznie forhendami lub wyłącznie bekhendami, używając przy tym zarówno prawej jak i lewej ręki
To samo ćwiczenie jak wyżej, z tym że teraz należy z obu stron grać oburącz.
Dwóch zawodników stoi naprzeciwko siebie na wysokości słupka od siatki. Poruszają się w kierunku drugiego słupka, grając przy tym:
• wyłącznie z forhendu, • wyłącznie z bekhendu lub • wyłącznie z woleja
To samo ćwiczenie, z tym że zawodnicy próbują poruszać się tyłem
Obaj zawodnicy muszą grać na przemian z woleja i po koźle
Obu zawodnikom wolno grać wyłącznie półwolejem
ĆWICZENIA DLA OKRESU MINI TENISA:
Po jednej stronie siatki ustawiony jest trener (później dwóch zawodników), po drugiej pozostali trzej (później dwaj) zawodnicy. Trener (zawodnik) wykonuje z każdym ćwiczącym zawodnikiem serię 10 - 20 uderzeń:
• dowolnie forhendem i bekhendem
• przy pomocy jednego tylko sposobu uderzenia
• jw. wolejem
Analogiczne ćwiczenie, z tym że zawodnicy muszą uderzać piłkę:
• wyłącznie po crossie
• wyłącznie po linii
• stojący po jednej stronie siatki - wyłącznie po crossie, stojący po drugiej stronie siatki - wyłącznie po linii („koperta”, „ósemka”); możliwy jest także wariant, w którym zagrywa się kilkakrotnie po crossie (lub po linii) i potem zmienia kierunek na zagrania po linii (lub po crossie)
• stojący po jednej stronie siatki zagrywa zawsze z narożnika forhendowego (lub bekhendowego) na przemian na forhend i na bekhend, stojący po drugiej stronie siatki odgrywa piłki zawsze w ten narożnik, w którym ustawiony jest partner („trójkąt”)
• jw. lub też bez określonej kolejności zagrań, za to za linię serwisową, a później także w podzieloną na dwie części tylną strefę kortu
• podobnie jak wyżej, z tym że należy celować w zaznaczone pola
• stojący po jednej (obu) stronach siatki zagrywają piłki wyłącznie półwolejem
• stojący po jednej stronie siatki zagrywają wyłącznie wolejem, stojący po drugiej stronie - wyłącznie półwolejem
• zagrywanie piłek ze zmienną długością i prędkością
• zagrywanie piłek forhendem po crossie, stojąc w narożniku bekhendowym i bekhendem po crossie - stojąc w narożniku forhendowym
W przypadku uderzeń po koźle, szkolenie techniczne rozszerza się o analogiczne ćwiczenia zagrań rotacyjnych - topspina i slajsa.
Do szkolenia włącza się także serwis. Na podstawie długoletnich pozytywnych doświadczeń, nauczanie serwisu można podzielić na cztery części:
4.1 Z biomechanicznego punktu widzenia, serwis zasadniczo można przyrównać do zwykłego rzutu, w którym rakietą „rzuca się” w piłkę. W związku z tym, aż prosi się by kształtowanie umiejętności wykonania serwisu rozpocząć od ćwiczenia rzutów, szczególnie dzisiaj, gdy większość dzieci albo wcale nie umie rzucać albo robi to kiepsko. Rozpocząć można od rzutów piłką tenisową, później piłką palantową (200 g) i na końcu lekką piłką lekarską (0,5 kg). Potem można jeszcze wprowadzić rzuty starymi, zużytymi rakietami, ponieważ rzut rakietą najlepiej oddaje dynamiczny ruch ręki przy uderzeniu. Zaleca się doskonalenie zarówno długości, jak i dokładności rzutów, zwracając przy tym uwagę na angażowanie całego ciała (łańcuch kinematyczny i ruch rotacyjny).
4.2 Następna część dotyczy podrzutu piłki. Z reguły sprawia on początkującemu duże kłopoty, ponieważ wykonywany jest zazwyczaj nieco mniej sprawną ręką. Bardzo pomocny w takim wypadku może być jakiś zawieszony przedmiot, stanowiący punkt odniesienia dla celności podrzutu (np. metalowa obręcz, najlepiej o regulowanej wysokości zawieszenia). Należy przy tym pamiętać, że podrzutu nie uczy się w sposób izolowany lecz w ścisłym połączeniu z jednoczesnym odprowadzeniem rakiety do tyłu, na wysokość barków. Podrzucona piłka zostaje ponownie chwycona w tą samą rękę.
4.3 Trzecia część obejmuje pełen ruch uderzenia wraz z odpowiednią pracą ciała (najpierw rozciągnięcie mięśni poprzez skręt a potem rotacja tułowia w przód) ale bez piłki.
4.4 Wreszcie następuje połączenie elementów części drugiej i trzeciej, zakończone uderzeniem piłki. Na początku zaleca się wykonywać ćwiczenia w kierunku płotu lub ściany, aby pole serwisowe nie stanowiło miernika poprawności wykonania ruchu serwisowego, co najczęściej powoduje nadmierne nieświadome napięcie mięśniowe u ćwiczącego.
W drugiej kolejności naucza się returnu. Na tym etapie wystarczy ćwiczenie returnu jako samodzielnego uderzenia.
Jednocześnie z rozwijaniem umiejętności wykonania serwisu i returnu należy włączyć do szkolenia smecz.
Potem można już ćwiczyć całe kombinacje uderzeń jak: serwis i wolej czy uderzenie atakujące i wolej wraz z nieodzownymi w takich sytuacjach - returnem i mijanką, a także inne warianty rozgrywania piłek. Pozwala to na pogłębianie i rozszerzanie zdolności spostrzegania, antycypowania i podejmowania decyzji oraz tak ważnych w tenisie wyczynowym zachowań intuicyjnych - niezbędnych dla późniejszego konstruowania kombinacji taktycznych.
2