Gdy w zawartej umowie występują z równym nasileniem cechy umowy o pracę i innej umowy (np. zlecenia ochrony mienia), wówczas rozstrzygająca o typie umowy jest wola stron (wyrok SN z dnia 18 czerwca 1998 r., I PKN 191/98)

Jeżeli jednak osoba wykonująca własną działalność gospodarczą pozostaje równocześnie z jakimś podmiotem zatrudniającym pracowników (pracodawcą) w stosunku prawnym, w którym przeważają elementy umowy o pracę, to stosunek ten jest stosunkiem pracy (por. wyrok SN z dnia 24 lipca 2001 r., I PKN 560/00)

Pracodawcami nie są też gminy jako takie ani kierownicy urzędów gminnych (burmistrzowie, wójtowie), lecz same urzędy gminne zatrudniające pracowników samorządowych (wyrok SN z dnia 21 grudnia 1992 r., I PRN 52/92 ).

Dla kierownika gminnego ośrodka pomocy społecznej pracodawcą jest ten ośrodek, mimo że jego zatrudnienie i zwolnienie należy do rady gminy, a wójt (burmistrz) mogą mu wydawać polecenia dotyczące pracy (wyrok SN z dnia 20 października 1998 r., I PKN 390/98)

Do zakresu zastosowania art. 23 ¹ "obojętny jest przedmiot działalności prowadzonej przez nowego pracodawcę w oparciu o majątek przejęty w całości lub w części od poprzedniego pracodawcy, a więc nie musi to być działalność tego samego czy podobnego rodzaju" (wyrok SN z dnia 3 czerwca 1998 r., I PKN 159/98 )

Zgodnie z art. 23¹ § 1 k.p. - w razie przejęcia zakładu pracy przez inny zakład staje się on stroną w stosunku pracy z pracownikami przejętego zakładu. Stosunek ten następuje z mocy prawa, a więc nowy zakład nie musi zawierać z pracownikami przejmowanego zakładu pracy umów o pracę(wyrok SN 1990-09-28 OSNC 1991/10-12/130 )

Pracodawcę przejmującego na zasadzie art. 23(1) § 2 k.p. inny zakład pracy wiążą warunki indywidualnych umów o pracę wynikające z zakładowego systemu wynagradzania obowiązującego w przejmowanym zakładzie ( wyrok SN 1993-06-15 PiZS 1993/12/79)

Warunki te wiążą nowego pracodawcę do czasu zmiany treści stosunków pracy z przejętymi pracownikami (por. uchwała SN z dnia 11 marca 1998 r., III ZP 3/98).

Do zakresu zastosowania art. 23 ¹ "obojętny jest przedmiot działalności prowadzonej przez nowego pracodawcę w oparciu o majątek przejęty w całości lub w części od poprzedniego pracodawcy, a więc nie musi to być działalność tego samego czy podobnego rodzaju" (wyrok SN z dnia 3 czerwca 1998 r., I PKN 159/98 )

Przejęciem zakładu pracy w znaczeniu art. 23 ¹ jest także przejście zakładu prowadzonego przez osobę fizyczną oraz między takimi osobami (por. wyrok SN z dnia 21 lipca 1994 r., I PRN 48/94).

1. Art. 23¹ k.p. jest przepisem bezwzględnie obowiązującym (ius cogens). Powstanie stosunku pracy z nowym pracodawcą na poprzednich warunkach następuje nawet wtedy, gdy strona przekazująca zakład i strona przejmująca go umówiły się inaczej. Nie można w szczególności wyłączyć stosowania tego przepisu umową cywilnoprawną (np. umową dzierżawy). Przekształcenie stosunku pracy po stronie podmiotowej następuje "automatycznie" w wyniku przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę, niezależnie od tego, czy i jakiego rodzaju decyzja (porozumienie) została podjęta co do "przekazania" pracowników.

2. Art. 23¹ k.p. ma zastosowanie także wówczas, gdy pracodawcy (poprzedni i następny) nie działali zgodnie dla osiągnięcia celu przewidzianego w omawianym przepisie, natomiast doszło do faktycznego przejścia majątku i zadań zakładu pracy na innego pracodawcę ( wyrok SN 2010-03-09 I UK 326/09 ).

Bezwzględnie obowiązująca natura norm prawnych wynikająca z art. 23 ¹ wyłącza modyfikowanie treści stosunków pracy, chyba że co innego wynika z wyraźnej woli obu stron stosunku pracy i nie zmierza do obejścia standardów ochrony pracownika zawartych w art. 23¹ (por. wyrok SN z dnia 24 maja 2007 r., I PK 340/06).

Przepis art. 23(1) k.p. ma zastosowanie w razie zmiany przez przedsiębiorcę wykonawcy usługi, jeżeli nowy wykonawca przejmuje istotne składniki mienia związane z wykonywaniem tej usługi przez jego poprzednika ( III PK 51/09 wyrok SN 2010-02-04 ).

Przejście zakładu pracy na innego pracodawcę w trybie art. 23¹ k.p. nie wyklucza dobrowolnych modyfikacji warunków zatrudnienia w drodze zgodnego porozumienia stron dla osiągnięcia celów korzystnych dla każdej strony stosunku pracy. I PK 169/08 wyrok SN 2009-02-12, też I PK 174/08, I PK 167/08, I PK 166/08

Przepis art. 23 ¹ ma zastosowanie także wtedy, gdy w następstwie likwidacji pracodawcy należący do niego przed likwidacją zakład pracy przechodzi na innego pracodawcę (por. wyrok SN z dnia 19 lipca 1995 r., I PRN 36/95).

Zachowują zatem moc zawarte z pracownikami umowy o wspólnej odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie, jeśli nie zostały wypowiedziane przed przejściem zakładu na nowego pracodawcę (por. uchwała SN z dnia 15 maja 1992 r., I PZP 28/92)

Przejęcie części zakładu pracy w trybie art. 23¹ § 1 KP w okresie wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę powoduje, że nowy pracodawca wstępując z mocy prawa w uprawnienia i obowiązki poprzedniego pracodawcy jest związany wypowiedzeniem umowy o pracę, jeżeli nie dokona czynności zmierzających do jego cofnięcia przed datą rozwiązania stosunku pracy. I PKN 101/98 wyrok SN 1998-05-13

Nowy pracodawca odpowiada wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych solidarnie ze zbywcą części zakładu pracy za niewypełnione zobowiązania finansowe na rzecz tego zakładu, m.in. za składki na ubezpieczenie społeczne pracowników i Fundusz Pracy (uchwała SN z dnia 1 kwietnia 1998 r., III ZP 2/98)

Pracownik, który ma interes prawny w ustaleniu istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem w następstwie zdarzenia wyczerpującego znamiona art. 23¹, może domagać się przed sądem ustalenia tego stosunku prawnego na podstawie art. 189 k.p.c. (wyrok SN z dnia 1 lipca 1999 r., I PKN 133/99).

Sytuacja finansowa pracodawcy, stanowiąca podstawę zawieszenia stosowania przepisów prawa pracy (art. 9¹ i art. 241²⁷ k.p.) lub postanowień umów o pracę (art. 23^1a k.p.) nie podlega kontroli sądu ( III PK 91/05 wyrok SN 2005-12-06 ).

Problem umów przedwstępnych nie został unormowany bezpośrednio w przepisach kodeksu pracy. Nie oznacza to, że takie umowy w stosunkach pracy są niedopuszczalne. Nie ma zdanych przeszkód prawnych, by strony w umowie przedwstępnej zobowiązały się do zawarcia oznaczonej umowy o pracę. Podstawę prawną do zawarcia umowy przedwstępnej stanowi art, 389 k.c., który - z mocy art. 300 k.p. - ma odpowiednie zastosowanie do stosunków pracy. Na podstawie powołanego przepisu umowa przedwstępna powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej oraz termin, w ciągu którego ma być ona zawarta ( wyrok SN 1977-03-15 I PRN 22/77 ).

Jeżeli strona, która zobowiązała się zawrzeć umowę o pracę jako pracodawca, dopuszcza się zwłoki w wykonaniu umowy przedwstępnej, druga strona (niedoszły pracownik) może dochodzić roszczenia o zawarcie przyrzeczonej umowy bądź zapłaty odszkodowania na podstawie przepisów prawa cywilnego (art. 390 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Roszczenia takie nie przysługują osobie, wobec której nie dotrzymano przyrzeczenia nawiązania stosunku pracy na innej podstawie niż umowa o pracę (powołania, mianowania, wyboru). Umowa przedwstępna może bowiem dotyczyć tylko zawarcia umowy o pracę, a nie nawiązania stosunku pracy także na innych podstawach (por. uchwała SN z dnia 4 maja 1979 r., I PZP 5/79,także do tej kwestii . wyrok SN z dnia 3 października 1979 r., I PRN 128/79 orzeczenie SN z dnia 10 września 1997 r., I PKN 243/97

Nawiązanie stosunku pracy wymaga zgodnego oświadczenia woli pracownika i zakładu pracy. Oświadczenie woli może być wyraźne i ujęte w formie pisemnej, jak tego wymagają przepisy kodeksu pracy, bądź też dorozumiane, wynikające z zachowania się stron. Takie dorozumiane zawarcie umowy o pracę istnieje zwykle wówczas, gdy zakład pracy dopuszcza pracownika do wykonywania pracy i płaci mu wynagrodzenie. ( wyrok SN 1977-08-31 I PRN 112/77 ).

W literaturze i orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się jednak pogląd, że umowa o pracę, która nie została zawarta jako umowa terminowa (na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy ani na okres próbny), jest ze swej istoty umową na czas nieokreślony, nawet jeżeli nie została tak nazwana (uchwała SN z dnia 10 września 1976 r., I PZP 48/76, OSNC 1977, nr 4, poz. 65; por. też uchwała SN z dnia 21 listopada 1978 r., I PZP 28/78, OSNCP 1979, nr 5, poz. 92, oraz orzeczenie SN z dnia 5 maja 1976 r., I PR 79/76, Sł. Prac. 1977, nr 1, s. 27).

Do zawarcia umowy na czas określony jest wystarczające wskazanie w niej, że strony zawierają tę umowę na oznaczony czas, np. na okres jakiegoś sezonu (artystycznego itp.), jeżeli koniec tego okresu jest z góry stronom znany (por. uchwała 7 sędziów SN z dnia 30 października 1990 r., III PZP 16/90).

Strony mogą w okresie trwania umowy o pracę na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem ( uchwała SN 1994-06-14 I PZP 26/94 ).

Zawarcie długotrwałej umowy terminowej po to, ażeby można ją w dowolnym momencie swobodnie rozwiązać, pozostaje w sprzeczności ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa do zatrudnienia terminowego i z zasadami współżycia społecznego ( wyrok SN 2009-02-25 II PK 186/08 ).

Przedłużenie przez strony czasu trwania drugiej umowy o pracę na czas określony, w sytuacji gdy zawarcie trzeciej umowy terminowej prowadziłoby do skutku określonego w art. 25¹ KP, bez istnienia szczególnych okoliczności usprawiedliwiających takie przedłużenie, należy uznać za zmierzające do obejścia prawa. Zgodnie z art. 58 § 1 KC w związku z art. 300 KP oraz art. 18 § 2 KP w miejsce nieważnych postanowień umowy przedłużającej czas trwania umowy o pracę na czas określony wchodzą wówczas postanowienia art. 25¹ KP, a więc dochodzi do zawarcia trzeciej umowy terminowej, powodując jej przekształcenie w umowę o pracę na czas nie określony. ( wyrok SN 2000-11-21 I PKN 93/00 ).

Jeżeli pracownik w piśmie zawierającym ofertę rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron oznaczył datę tego rozwiązania, to następuje ono tylko w przypadku złożenia przez pracodawcę do tego czasu oświadczenia woli o przyjęciu oferty (art. 30 § 1 pkt 1 k.p. w zw. z art. 66 § 1 i art. 67 k.c.) - wyrok SN z dnia 14 września 1998 r., I PKN 315/98)

Ustalenie rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron nie wyklucza możliwości rozwiązania tej umowy przed oznaczonym terminem w razie powstania warunków do niezwłocznego jej rozwiązania przez pracodawcę (art. 52 i 53 k.p.) lub przez pracownika (art. 55 k.p.) (wyrok SN z dnia 15 grudnia 2000 r., I PKN 162/2000 )

Uznanie, że doszło do zawarcia umowy, mocą której strony stosunku pracy zlikwidowały skutki uprzedniego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, wymaga ustalenia, że strony zmierzały do osiągnięcia takiego celu (wyrok SN z dnia 9 lutego 1999 r., I PKN 563/98 )

Wyrażenie przez pracodawcę zgody na rozwiązanie umowy o pracę w drodze porozumienia stron, w sytuacji gdy wcześniej złożył jednostronne oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, oznacza, że cofnął w sposób dorozumiany wcześniejsze oświadczenie (wyrok SN z dnia 29 września 1998 r., I PKN 346/98)

Jeżeli pracownik w piśmie zawierającym ofertę rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron oznaczył datę tego rozwiązania, to następuje ono tylko w przypadku złożenia przez pracodawcę do tego czasu oświadczenia woli o przyjęciu oferty (art. 30 § 1 pkt 1 k.p. w zw. z art. 66 § 1 i art. 67 k.c.) (wyrok SN z dnia 14 września 1998 r., I PKN 315/98)

Niedopuszczalne jest ustalenie wbrew woli pracownika innego sposobu rozwiązania stosunku pracy niż określony w dokumentach sporządzonych przez pracodawcę (wyrok SN z dnia 8 czerwca 1999 r., I PKN 98/99 ).

Termin rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron z przyczyn dotyczących pracodawcy może być określony zdarzeniem przyszłym, zwłaszcza gdy zdarzenie to (likwidacja stanowiska pracy) jest przez strony przewidywane po okresie dłuższym niż okres wypowiedzenia przez pracodawcę oraz przy zastrzeżeniu, że termin ten może ulec jedynie przesunięciu (wyrok SN z dnia 20 października 1998 r., I PKN 317/98 ).

Wykonywanie przez byłego pracownika w ciągu kilku dni czynności pracowniczych bez wiedzy pracodawcy nie świadczy o zgodnym zamiarze nawiązania umowy o pracę (wyrok z dnia 11 kwietnia 2000 r., I PKN 575/99 ).

Pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony (np. sezon artystyczny), którzy zostali wybrani do zarządu zakładowej organizacji związkowej , korzystają z ochrony przewidzianej w art. 39 ustawy z dnia 8 października 1982 r. o związkach zawodowych [...] jedynie w okresie, na który umowa o pracę została zawarta.

( uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 30 października 1990 r., III PZP 16/90 ).

Ustne oświadczenie woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę przekazane pracownikowi przez bezpośredniego przełożonego jest skuteczne (wyrok SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 631/98, OSNAPiUS 2000 ).

Brak w aktach osobowych pracownika odpisu pisma o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia nie świadczy o tym, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło bez zachowania formy pisemnej i bez podania na piśmie przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Spełnienie tych warunków przez zakład pracy może być wykazane innymi środkami dowodowymi (wyrok SN z dnia 21 czerwca 1994 r., I PRN 35/94 ).

Pisemne oświadczenie woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie musi wskazywać terminu ustania stosunku pracy, który to skutek następuje zawsze w dacie dojścia oświadczenia do adresata w sposób umożliwiający mu realne zapoznanie się z jego treścią (art. 61 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Złożenie oświadczenia ze wskazaniem terminu przypadającego przed tą datą nie jest więc naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 § 1 k.p.) - wyrok SN z dnia 6 października 1998 r., III ZP 31/98 )

Wypowiedzenie , w którym brak pouczenia pracownika przez pracodawcę o prawie odwołania się od wypowiedzenia oraz o terminie dokonania tej czynności może stanowić okoliczność usprawiedliwiającą przekroczenie terminu do złożenia odwołania [...] (wyrok SN z dnia 23 listopada 2000 r., I PKN 117/00).

Podanie przez pracodawcę przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę (art. 30 § 4 k.p.) może nastąpić w odrębnym piśmie doręczonym pracownikowi wcześniej lub równocześnie z pismem zawierającym wypowiedzenie umowy (wyrok SN z dnia 17 listopada 1998 r., I PKN 331/98).

Doręczenie pracownikowi za pomocą faksu pisma pracodawcy wypowiadającego umowę o pracę jest skuteczne i powoduje rozpoczęcie biegu terminu przewidzianego w art. 264 § 1 k.p., ale stanowi naruszenie art. 30 § 3 k.p. (uchwała SN z dnia 2 października 2002 r., III PZP 17/2002).

Pracodawca nie ma natomiast obowiązku wysłuchania pracownika i poinformowania go o zamiarze wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę (por. wyrok SN z dnia 19 maja 1997 r., I PKN 172/97).

Złożenie oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia [...] ma miejsce także wtedy, gdy pracownik, mając realną możliwość zapoznania się z jego treścią, z własnej woli nie podejmuje przesyłki pocztowej zawierającej to oświadczenie (wyrok SN z dnia 11 grudnia 1996 r., I PKN 36/96 ).

Pracownikowi w okresie wypowiedzenia przysługują te same uprawnienia - łącznie z uprawnieniem do wynagrodzenia w określonej wysokości - co innym pracownikom. Jeśli więc wszystkim pracownikom przyznane zostały podwyżki wynagrodzeń, a pominięto tylko powoda z tej tylko racji, iż znajduje się w okresie wypowiedzenia, należy to traktować jako nieuzasadnioną szykanę i naruszenie prawa (wyrok SN z dnia 13 listopada 1990 r., I PR 352/90).

Wypowiedzenie umowy o pracę powoduje jej rozwiązanie także wtedy, gdy oświadczenie to złożył niewłaściwy organ osoby prawnej, zwłaszcza jeżeli pracodawca podejmuje później czynności potwierdzające ustanie stosunku pracy (wyrok SN z dnia 16 czerwca 1999 r., I PKN 117/99 ).

Wręczenie pracownikowi wypowiedzenia umowy o pracę i nagłe pogorszenie się z tego powodu stanu jego zdrowia nie jest wypadkiem przy pracy w pojęciu art. 6 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (wyrok SN z dnia 4 października 2000 r., I PKN 70/00 ).

O długości okresów wypowiedzenia (art. 36 § 1 k.p.) decyduje okres zatrudnienia u danego pracodawcy, liczony od dnia zawarcia umowy o pracę do daty jej rozwiązania z upływem okresu wypowiedzenia (art. 32 § 2 k.p.) - wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r., I PKN 34/99 ).

Oświadczenie woli pracodawcy o skróceniu okresu wypowiedzenia w trybie art. 36¹ § 1 k.p. może być złożone tylko łącznie z wypowiedzeniem umowy o pracę, a nie w okresie późniejszym (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990 r., I PR 391/90 ).

Korzystając z możliwości skrócenia okresu wypowiedzenia na podstawie art. 36¹ § 1 k.p., może ograniczyć się do wskazania, w piśmie skierowanym do pracownika zawiadamiającym o rozwiązaniu umowy o pracę, skróconego okresu wypowiedzenia (por. uchwała SN z dnia 6 sierpnia 1992 r., I PZP 48/92 ).

Skrócenie przez zakład pracy okresu wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 36¹ § 1 k.p. powoduje rozwiązanie tej umowy z upływem skróconego okresu ( uchwała SN 1992-07-09 I PZP 20/92 ).

Okres, o jaki skrócono wypowiedzenie umowy o pracę (art. 36¹ § 1 k.p.), za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie, wlicza się do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy zobowiązanym do wypłaty odszkodowania, jeżeli w tym okresie pracownik pozostawał bez pracy (art. 36¹ § 2 k.p.) ( uchwała SN Skład: 7 sędziów 1990-04-23 III PZP 3/90).

Okoliczności uzasadniające wypowiedzenie powinny istnieć przed zawiadomieniem związku zawodowego o zamiarze wypowiedzenia (art. 38 § 1 k.p.) - por. wytyczne dotyczące wykładni art. 45 k.p. i praktyki sądowej stosowania tego przepisu w zakresie zasadności wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, uchwała pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN z dnia 27 czerwca 1985 r., III PZP 10/85

Upływ czasu, dzielący zakończenie postępowania przewidzianego w art. 38 § 1 k.p. od mającego nastąpić wypowiedzenia pracownikowi przez kierownika zakładu pracy umowy o pracę, może uzasadniać konieczność ponownego zawiadomienia rady zakładowej o zamiarze wypowiedzenia (uchwała Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN z dnia 19 maja 1978 r., V PZP 6/77, OSNCP 1978 ).

Obowiązek konsultacji jest zachowany, gdy choć jedna z przyczyn mających uzasadnić rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę podana radzie zakładowej była rzeczywista uchwała Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN z dnia 19 maja 1978 r., V PZP 6/77, OSNC 1978,

Ponowne zwrócenie się do zakładowej organizacji związkowej jest wymagane także wtedy, gdy u pracodawcy dokonywane są wprawdzie w dalszym ciągu zmiany organizacyjne (zmniejszanie zatrudnienia z przyczyn ekonomicznych, produkcyjnych, technologicznych), jednakże nie są to te konkretne przekształcenia strukturalne (np. ograniczenie określonej produkcji) [...], które zostały wskazane jako przyczyna zwolnienia danego pracownika lub grupy pracowników (wyrok SN z dnia 17 grudnia 1997 r., I PKN 438/97, OSNAPiUS 1998, nr 21, poz. 629).

Ponownej konsultacji z zakładową organizacją związkową wymaga też wypowiedzenie umowy o pracę po przywróceniu pracownika do pracy z innej przyczyny niż podana poprzednio (wyrok SN z dnia 12 stycznia 1998 r., I PKN 454/97, OSNAPiUS 1998, nr 22, poz. 654).

Przewidziany w art. 39 k.p. zakaz wypowiedzenia umowy o pracę obejmuje również pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, którym brakuje nie więcej niż 2 lata do osiągnięcia ustawowo obniżonego wieku emerytalnego, jeżeli dalszy okres zatrudnienia umożliwia im uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem niższego wieku emerytalnego ( wyrok SN z dnia 28 marca 2002 r., I PKN 141/01 )

W razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy nie stosuje się art. 38, 39 i 41 KP i przepisów szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę (art. 41¹ § 1 KP), także do wypowiedzenia zmieniającego (art. 42 § 1 KP) ( wyrok SN 2001-03-15 I PKN 447/00).

Przepis art. 41¹ § 1 Kodeksu pracy, wyłączający ochronę pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, ma zastosowanie tylko w razie ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika (art. 15 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze, tekst jednolity: Dz.U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361 ze zm.) i nie ma zastosowania w razie ogłoszenia upadłości z możliwością zawarcia układu (art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze) ( I PZP 2/10 uchwała SN 2010-03-16 ).

Osoba, wobec której nie dotrzymano obietnicy powołania na przyrzeczone stanowisko, nie ma z tego tytułu roszczenia o nawiązanie stosunku pracy ani roszczenia o odszkodowanie (por. uchwała SN z dnia 4 maja 1979 r., I PZP 5/79, OSP 1980)

Nie zostało natomiast wyłączone odszkodowanie przewidziane w art. 56 i 58 w razie odwołania pracownika w sposób równoznaczny z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia mimo braku przyczyn, o których mowa w art. 52 lub 53 (por. orzeczenie SN z dnia 2 października 1990 r., I PRN 29/90)

Z odwołania powinno wynikać, czy jest ono równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę, czy z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia. W drugim przypadku powinno zawierać przyczynę (przyczyny) uzasadniające rozwiązanie stosunku pracy według art. 52 lub 53 (por. wyrok SN z dnia 10 września 2004 r., I PK 704/03)

Pracownikowi, który został odwołany przez właściwy organ ze skutkiem przewidzianym w § 2 art. 70, nie przysługuje ani roszczenie o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie za czas pozostawania bez pracy, ani też roszczenie o ustalenie, że stosunek pracy z nim został rozwiązany z naruszeniem przepisów o odwołaniu lub z przyczyn nieuzasadnionych (por. uchwała SN z dnia 9 kwietnia 1976 r., I PZP 10/76)

stosunek pracy nawiązany na podstawie powołania nie przekształca się nigdy "automatycznie" w stosunek pracy oparty na umowie o pracę (por. wyrok SN z dnia 27 marca 1979 r., I PRN 26/79)

stosunek pracy na podstawie wyboru zbliżony jest do stosunku pracy opartego na umowie o pracę zawartej na czas określony uchwała SN z dnia 8 grudnia 1994 r., I PZP 50/94

stosunek pracy na podstawie wyboru rozwiązuje się wyłącznie wskutek wygaśnięcia mandatu. Nie może zatem ustać wskutek wypowiedzenia ani rozwiązania bez wypowiedzenia (por. wyrok SN z dnia 4 grudnia 1979 r., I PR 93/79)

W stosunkach pracy nawiązanych na podstawie wyboru nie mają zastosowania przepisy art. 42 i 43 o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (por. wyrok NSA z dnia 24 września 1997 r., II SA 941/97)

Pracownikom zatrudnionym na podstawie wyboru nie przysługują w żadnym razie roszczenia z tytułu nieuzasadnionego odwołania. Rezygnacja bowiem z pracy osoby wybranej na stanowisko należy do sfery uznania organu decydującego o wyborze (por. uchwała SN z dnia 27 stycznia 1995 r., I PZP 57/94).

Złożenie zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy trwającej po rozwiązaniu stosunku pracy z wyboru, przez pracownika pozostającego w związku z nim na urlopie bezpłatnym, nie powoduje wygaśnięcia stosunku pracy na podstawie art. 74 k.p., nawet w przypadku, gdy pracownik w ciągu 7 dni nie zgłosił zamiaru powrotu do pracy (wyrok SN z dnia 22 stycznia 2003 r., II UK 12/02,

---