TROJAN
bóstwo, starsze od pomorskich, wątpliwe, ale pozostające bodaj w związku z grupą bóstw zbliżonych do Welesa.
Działania Trojana - w nieokreślonej jednak dziedzinie - opisują trzy źródła staroruskie
sądzi się, że Słowianie przejęli od jakiegoś ludu bałkańskiego rzymski kult cesarski boskiego Trajana (Divus Traianus, stąd może i Dyj, i Trojan). Jednak wyraźnie literacki charakter tych rozważań pisarzy kościelnych popierać wydaje się sceptycyzm Aleksandra Brucknera co do tego wywodu355. Że Trojan w jakiejś postaci - jednak nie cesarza, tylko jakiegoś troistego bóstwa - był przedmiotem czci, wskazywałoby Słowo o wyprawie Igora, które je wspomina, oraz południowosłowiańskie wierzenie o Trojanie, zmorze nocnej z woskowymi skrzydłami bądź z kozimi uszami, co pochodzić może z bałkańskiego substratu przedsłowiańskiego
Wspomniany zaś już wyżej obrzęd topienia lub grzebania kukły zwanej Germanem lub Trojanem należy do cyklu chtonicznego. Święty German, którego święto obchodzono 12 maja, odziedziczył u Słowian bałkańskich funkcje obrońcy przed gradem i powodzią. Ludowa etymologia wywodzi jego imię od gromu i grzmienia (gr'm). Wzywa się go, gdy nadciąga chmura gradowa
na posągu zbruckim najniższa postać podtrzymująca hierarchię świata jest trójtwarzowa. Nie ma więc potrzeby wierzyć euhemeryzmowi staroruskich pisarzy, jak nie wierzymy w ich objaśnienie Peruna. Nazwa Trojan, szeroko po-świadczona w słowiańskim nazewnictwie osób i miejscowości, ma zupełnie rodzimą budowę, a w swym mitologicznym zastosowaniu mogłaby odzwierciedlać jeszcze jedno wcielenie Welesa