Dziecko rozpoczynające w wieku siedmiu lat naukę w szkole powinno poprawnie wymawiać wyrazy ze słownika dziecka siedmioletniego. Trudności mogą mu sprawiać jedynie wyrazy nowe, o skomplikowanej strukturze fonetycznej.
Dzieciom wstępującym do szkoły czasem trudność sprawia zauważenie, wyróżnienie, wymówienie dźwięków w różnych połączeniach. Najtrudniejsza okazuje się analiza dźwięków w wyrazie i złożenie ich w całość, czyli synteza.
Rozwój sprawności artykulacyjnej dzieci w młodszym wieku szkolnym przebiega przede wszystkim na płaszczyźnie automatyzacji zdobytych umiejętności, opanowania wyrazów trudnych oraz lepszego operowania środkami ekspresji (akcent, intonacja, wysokość tonu, naśladowanie wymowy innych osób).
Wyrażanie się w mowie pisanej to dla dziecka nowe, bardzo trudne zadanie, jakie przed nim stawia nauka szkolna.
Mowa jest sposobem porozumiewania się z otoczeniem. Głównym czynnikiem rozwoju mowy dziecka bywa zamierzone i świadome oddziaływanie otoczenia ludzkiego. Zaburzenia w wymowie są często uwarunkowane środowiskowo (gwara).
Niektóre środowiska nie dostarczają dziecku właściwych wzorów do naśladowania. W tej sytuacji wzrasta rola kształcenia językowego w szkole.
Rozwijając mowę dzieci należy stwarzać im w codziennym życiu takie warunki, aby chciały i miały możliwość mówienia z dorosłymi. Dzieci łatwiej opanowują mowę innych osób.
W rozwoju myślenia i mowy dziecka znajduje swoje odbicie ogólny rozwój całej jego osobowości.
Por. B. Racławski : Poradnik fonetyczny dla nauczycieli. Warszawa. W S i P. 1986
1
17