ŻNIWA ŚMIERCI [w:] E. Kraskowska, Siostry Bronte:
-24.09.1848- w wieku 31 lat umarł Branwell Bronte.
Miesiące przed jego śmiercią upłynęły na plebanii w atmosferze udręki i ekstazy. (Udręka- pogarszający się stan Branwella i jego „alkoholowe wyczyny”; ekstaza- sukcesy literackie sióstr, których nie można było już dłużej skrywać przed najbliższymi).
-Kiedy Charlotte pokazała ojcu książkę, stary pastor bez zaskoczenia skwitował:” Czy wiecie, dziewczęta, że Charlotte napisała książkę, i to o wiele lepszą, niż można by przypuszczać?”.
-Dla Branwella wydarzenie to musiało być wstrząsem. Wprawdzie Charlotte po śmierci Branwella twierdzila, ze nie zdradziła mu tej tajemnicy i brat do końca o książce nic nie wiedział - to przypuszczalnie, przynajmniej częściowo w sekret wtajemniczyła go Emily.
O ile kilka lat przed tem to właśnie Branwell był nadzieją rodziny, to później stał się czarną owcą, nieudacznikiem zapijającym poczucie winy i klęski.
-w akcie zgonu B. Lekarz podał jako przyczynę śmierci chroniczny bronchit oraz wyniszczenie organizmu. On sam przedtem uskarżał się na brak snu. O ostatnich tygodniach jego życia wiemy niewiele- Charlotte w listach pisała o nim z niechęcią, wspominając jedynie, że choć odrobina alkoholu wywołuje w nim konsulsję.
-W tym czasie odwiedził go w Harworth przyjaciel, Francis Grundy. Posłał do Branwella list, w którym zaproponował spotkanie w gospodzie Pod Czarnym Bykiem. Najpierw przyszedł ojciec B- pastor obwieszczając Francisowi, że z Branwellem jest źle. Gdy przyszedł B. Oboje spędzili miły wieczór (nie stroniąc od alkoholu). Na spotkanie z Francisem Branwell wziął nóż, gdyż nie wiedział kogo się spodziewać ( był już nieco bardzo nie kojarzący, podejrzewał, ze spotka samego szatana). Branwell mówił, że już niedługo nadejszie jego koniec. Tak wyglądało ich ostatnie spotkanie.
-przed śmiercią Branwell-grzesznik i niedowiarek- zwrócił się ku Bogu. Charlotte z wielką radością napisała o tym w liście do Williama Williamsa.
CHOROBA EMILLY:
-28.09.1848-pogrzeb Branwella-> b. zimny, wietrzny dzień-> prawie wszyscy złapali jakieś infekcje. Jednak z końcem października przeziębienie Emily przerodziło się coś poważniejszego. Kaszel się nasilał i E. Miała coraz wieksze problemy z oddychaniem. Jednakże z uporem dalej wykonywała swoje obowiązki i odmawiała leków. (Chciałabym mieć w sobie tyle samozaparcia do czytania BN'ek!!!). Emily= autodestrukcja taka sama, jaką analizowała w postaciach swoich bohaterów- Katy i Heathcliff'ie. Pod koniec życia głodziła się. Zmarla przed Bożym Narodzeniem, 19.12. Domownicy domyślali się tej śmierci (dzień przed śmiercią straciła przytomność). W dniu śmierci po raz 1. zgodziła się na badanie lekarskie- jednak kiedy lekarz przyszedł, E. Już nie żyła...
- Po śmierci siostry, Charlotte intensywnie pisuje z Wiliamsem (ich staranna literackość w obliczu rodzinnych tragedii zdumiewa i przywodzi na myśl XX-wieczne eksperymenty terapeutyczne (np. pisanie dzienników). Sam akt pisemnego fomrułowania najgłębszych przeżyć miał przezyciężać kryzys. Wiliams był dla Charlotte prawdziwą podporą psych. I przyjacielem= nigdy nie łączyły ich stosuki erotyczne.
-rodzina Bronte polegała gł na domowych sposobach leczenia= z czasem wszyscy domownicy coraz bardziej podupadali na zdrowiu. Poza tym dolegliwości rodziny Bronte, takie jak choroby płuc i choroby układu pok. dokuczały większej części mieszkańców Haworth ze względu na tragiczny stan higieny oraz surowy klimat Gór Pienińskich.
CHOROBA ANNE:
-Po śmierci B. I Em pastor wpadł w depresję. Potem zachorowała najmłodsza z sióstr- łagodna, cicha i religijna Anne. Anne wraz z Charlotte i Ellen wybrały się w podróż do mającego jej pomóc Scarborough. Tam umarła i została pochowana przez Charlotte (by oszczędzić pastorowi napięć zw. z 3. pogrzebem).
-Wszystkie dzieci pastora umarły młodo, starości dożył tylko on sam.
Rozgrywające się na kontynencie wydarzenia Wiosny Ludów w niewielkim stopniu oddziaływały na życie w Haworth, to jednak przez domowników były śledzone z dużym zainteresowaniem.
-nastroje rewolucyjne w Anglii i Irlandii za sprawą ruchu czartysów- robotniczych związkowców działających na rzecz nowej ustawy parlamentarnej- Karty Ludu. Metody czartysów = strajki, wiece, petycje (coś a'la nasza Solidarność).
-w 1846 rewolty społ. nasiliły się wskutek kryzysu gospodarczego i wielkiego głodu w Irlandii. W wyniku takiego obrotu spraw= reformy poprawiające sytuacje biedoty, wprowadzenie 10-godzinnego dnia pracy i „Manifest Komunistyczny” Marksa i Engelsa.
-W konserwatywnej rodzinie Bronte rewolucje nie budziły euforii. Charlotte popierała czartysów, optowała za sprawiedliwością i humanitaryzmem. Swój stosunek do rewolt społ. wyraziła w książce, którą pisać zaczęła w 1848r.
-destrukcyjny wpływ , jaki Branwell niewątpliwie wywierał na życie rodziny, dla twórczości sióstr okazał się zbawienny: w dużej mierze wrażenie, jakie ich utwory zrobiły na czytelnikach, brało się z wykreowanej tam mrocznej aury (naturalizm, brutalność, patologiczne zachowania kobiet i mężczyzn). Brat udzielił im ciężkiej lekcji życia. Poza tym, żeby stworzyć realistyczną scenę śmierci Hindleya trzeba było mieć do czynienia z pijakiem.
(Mniej drastyczny opis śmierci, lecz także w wyniku alkoholizmu- w Dzierżawcy Wildfell Hall).
Wichrowe Wzgórza:
-akcja toczy się w latach 1771- 1802 i dotyczy dwóch pokoleń yorkshirskich rodów, Earnshawów i Lintonów. Oba rody, choć zamożne, różnią się od siebie pod względme klasowym: pierwsi wywodzą się ze wzbogaconych chłopów (yeomen), drudzy zaś z ziemiańskiej szlachty (gentry). Siedziba Earnshawów ma charakter wiejskiej farmy, dom Lintonów- luksusowa rezydencja. Ten aspekt klasowy ważny (Katarzyna Earnshaw pragnąca się wzbogacić, zmienić styl życia na bardziej „pański”, doświadczyć awansu społecznego poprzez małżeństwo z Edgarem Lintonem).
-Fabułę utworu poznajemy poprzez splatające się ze sobą 2 narracje: dziennik Lockwooda oraz gospodyni Lockwooda-Nelly Dean(ta ostatnia narracje-retrospektywna).
-recenzje- z reguly niezbyt pochlebne; powieść określana jako „dziwna”, „wulgarna” czy „prymitywna”.
-Bohaterowi „W.W.” pozostają we władaniu namiętności przekraczających skalę ludzkich doznań, toteż nie można ich postępków mierzyć zyczajną miarą. Powieśc ta bardziej niż oludziach mówi o wielkich, pierwotnych mocach, wobec których zaciera się opozycja dobra i zła. Przeciętny czytelnik „W.W.” czasów Bronte niewiele z tego mógł pojąć, dlatego książka odniosła sukces dopiero znacznie później.
Dzierżawca Wildfell Hall
-powieść ukazała się w 1848r.
-jej ukazanie pobudziło recenzentów do dyskusji na temat rzeczywistego autorstwa wszystkich powieści Bellów i ich „rodzinnego podobieństwa”. Czy jest to kobieta? A jeśli tak, t oczy kobieta mogłaby stworzyć tak brutalne sceny?
-jest to historia kobiety maltretowanej przez męża- degenerata, która dla ocalenia siebie i synka ucieka z domu i chroni się na odludziu, w dworze Wildfell.
-swą szkatułkową konstrukcją przypomina „W.W.”
-w 2. wydaniu powieści autorka dodała przedmowę, w której próbowała odeprzeć ataki recenzentów na jej powieśc jako brutalną.
-Na temat tożsamości Bellów Anne wypowiadała się w tym samym duchu co siostra (nieważne kto i jakiej płci napisał książkę- ważne że jest dobrze napisana).