Wulkany centralne- wybuch zachodzi w jednym lub kilku punktach. Lawy zasadowe- zawierają mało krzemionki, mają małą lepkość, są rzadkie rozlewają się daleko od miejsca wypływu. Wulkany efuzywne (lawowe)- zawierają lawę zasadową, ich erupcja ma spokojny przebieg, gdyż gazy się łatwo uwalniają. Lawy kwaśne- zawierają dużo krzemionki, mają dużą lepkość, szybko krzepną, tworzą krótkie potoki. Często, tamując ujście magmy zastygają już w kraterze, co morze spowodować jego rozerwanie (powstaje wtedy kaldera- rozległe zagłębienie w górnej części stożka wulkanu). Materiały piroklastyczne-zastygłe cząstki lawy o różnej wielkości. Należą do nich: bomby- bryły lawy zastygłej w powietrzu, mające wrzecionowaty kształt i rozmiary nie przekraczające wielkości ludzkiej głowy. Lapille- kamyki zbliżone wielkością do orzecha. Piaski i popioły wulkaniczne- drobne cząstki rozpylonej lawy, osadzone tworzą skały zwane tufem. Pumeks- powstaje z zastygania lawy wypełnionej pęcherzykami powietrza, jest lżejszy od wody. Materiał piroklastyczny może być wyrzucany na duże odległości, nawet do 80km. Oprócz pyłów wulkany mogą wyrzucać parę wodną i gazy: dwutlenek węgla, dwutlenek siarki, siarkowodór. Gorące gazy są równie niebezpieczne, jak gorące popioły, mogą bowiem spowodować uduszenie ludzi znajdujących się w pobliżu eksplodującego wulkanu. Wulkany eksplozywne- wulkany wyrzucające ogromne ilości materiału piroklastycznego. Mało jest wulkanów tego typu, natomiast są liczne wulkany wygasłe zwane maary. Stratowulkany- wulkany w których erupcje gwałtowne (eksplozywne) występują na zmianę z efuzywnymi. Stożki tych wulkanów są zbudowane z naprzemianległych warstw zastygłej lawy powstałej w wyniku erupcji spokojnej i materiału piroklastycznego.
Wulkany liniowe (szczelinowe)- wulkany nie mające stożka, lawa wypływa wzdłuż szczeliny i po obu jej stronach tworzy rozległe pokrywy bazaltowe, często występują na obszarze grzbietów oceanicznych. Płyty litosfery- wielkie jednostki skorupy ziemskiej, części litosfery czyli zewnętrznej powłoki ziemi o grubości ok. 120km, składającej się ze skorupy ziemskiej oraz tzw. strefy perydotytowej. Przyczyną ruchu płyt litosfery są prądy konwencjonalne magmy powstałe wskutek przepływu ciepła pomiędzy jądrem, gdzie występuje temp. ok. 4500°C, a litosferą. Ryfty- głębokie pęknięcia skorupy oceanicznej, przez które wylewa się lawa, zastygająca później na krawędziach płyt. W tych miejscach, gdzie występują prądy konwekcyjne zstępujące w tzw. strefach subdykacji, dochodzi do zanurzenia płyty oceanicznej, która wsuwa się pod płytę kontynetalną. W strefie subdukcji powstają rowy oceaniczne, a na płycie kontynentalnej tworzą się wulkany. Wybrzeża Pacyfiku tworzy tzw. pacyficzny pierścień ognia, znany nie tylko ze zjawisk wulkanicznych, ale również trzęsień ziemi. Są to tzw. tektoniczne trzęsienia ziemi, występujące w obszarze granic płyt litosfery. Miejsce w którym tworzy się trzęsienie, nazywamy ogniskiem hopocentrum, natomiast punkt na powierzchni Ziemi leżący nad ogniskiem nosi nazwę epicentrum. Do epicentrum fale sejsmiczne docierają najszybciej, cechuje je duża energia dlatego w epicentrum powstają największe zniszczenia. Trzęsienia ziemi mierzymy za pomocą sejsmografów. W użyciu są dwie różne skale: 12- stopniowa Mercellego, oparta na analizie szkód i skala Richtera 9- stopniowa, w której każdy stopień oznacza trzęsienie energii o 60 razy większej od energii stopnia niższego.