SPRP, Bzdury


SPRP

1. SYSTEM POLITYCZNY - oznacza podstawową strukturę w ramach, której toczy się życie polityczne. W ujęciu instytucjonalnym s.p. oznacza ogół instytucji za pośrednictwem, których podejmowane są decyzje polityczne. W tym samym sensie s.p. można utożsamić z ustrojem państwowym. W ujęciu racjonalnym s.p. - to ogół zależności, jakie powstają w procesie walki o władzę lub jej utrzymanie. Tak rozumiany s.p. jest systemem konstrukcyjnym tworzonym „w głowie badacza” i obejmuje odkrywane i uporządkowane racje podporządkowania, współpracy, rywalizacji, walki. Ten sposób definiowania s.p. prowadzi do zwrócenia mniejszej uwagi na jego aspekt normatywny, więcej zaś na jego funkcjonowanie (aspekt opisowy). W ujęciu funkcjonalnym s.p. opisywany jest jako struktura integrująca wspólnotę społeczną.

Dla T.Parsona s.p. jest strukturą, która służy „mobilizacji przez przywódców politycznych zasobów niezbędnych dla osiągania celów zbiorowych”. Największy rozgłos uzyskała koncepcja systemu politycznego D.Eastona. rozpatruje on s.p. jako proces dwustronnego przepływu informacji pomiędzy otoczeniem społecznym i instytucjami władczymi.

2. FUNKCJE SYSTEMU POLITYCZNEGO.

minimalizowanie działań odwołujących się do przemocy.

4. ISTOTA I CHARAKTERYSTYKA SYSTEMU REALNEGO SOCJALIZMU NA

PRZYKŁADZIE POLSKI.

W okresie bezpośrednio powojennym, w sferze stosunków społeczno - ekonomicznych i politycznych, ukształtował ustrój sektorowy model gospodarczy, (państwowy, spółdzielczy i prywatny), przy wzrastającym wpływie sektora państwowego.

Ten pluralizm, w życiu gospodarczym, ograniczono niebawem metodami administracyjnymi i w ten sposób dał znać o sobie prymat polityki nad gospodarką. Pluralizm znajdował także odbicie w systemie politycznym.

Wtedy legalnie działającą partią, była partia opozycyjna - Polskie Stronnictwo Ludowe. Niebawem nastąpiło odejście od systemu demokracji (po wyborach sejmowych 1947). Przywódcy PPR uznali wtedy, że kraj został odbudowany, a władza uległa pewnej stabilizacji. Przystąpiono do określania perspektywicznych celów rozwojowych; budowy podstaw socjalizmu opartego na systemie monopartyjnym, szybkiego uprzemysławiania, odbudowy kraju ze zniszczeń wojennych, zlikwidowania analfabetyzmu. Warunkiem utworzenia systemu monopartyjnego było połączenie ruchu robotniczego. Nowy model organizowania i sprawowania władzy znalazł swoje odbicie w uchwałach Kongresu Zjednoczeniowego. Od tego momentu PZPR sprawowała uprzywilejowaną pozycję, która znalazła odzwierciedlenie w Konstytucji. Pozostałe partie i organizacje społeczne spełniały funkcje pomocnicze. Pierwsze 10 lat rządów powojennych PZPR w Polsce było okresem szybkiego awansu społecznego, warstw dotąd upośledzonych. Im ustrój umożliwił zdobycie wykształcenia, udział w życiu publicznym. Ludzie znaleźli pracę, zwiększył się zasięg upowszechnienia książki i kultury.

Nastąpiła ucieczka ludności ze wsi do miast, szybki proces uprzemysłowienia i urbanizacji. Jednocześnie ograniczono wolności obywatelskie, stosowano terror w kontaktach władzy ze społeczeństwem. Reformowanie ustroju, który w Polsce w pierwszej fazie przybrał postać tzw. „demokracji ludowej”, a następnie nosił nazwę „realnego socjalizmu”, rozpoczęto w latach po październiku 1956. Przejawiało się to głównie w sferze stosunków międzynarodowych, odrodzenia indywidualnego rolnictwa, zmniejszenia ograniczeń w zakresie kultu religijnego. Były to jednak stosunkowo niewielkie korekty, a z biegiem czasu z wielu z nich się wycofano. Dalej idąc zmiany nastąpiły w latach 80 - tych, gdy próbowano dostosować niektóre instytucje państwowe do nowego układu sił w społeczeństwie. Efekty przekształceń okazały się być odwrotne do zamierzonych.

5. TRANZYCJA DEMOKRATYCZNA.

Pojęcie to odnosi się do odcinka czasu, jaki dzieli dwa wyodrębnione analitycznie momenty: początek rozmontowywania reżimu niedemokratycznego oraz osiągnięcie stanu konsolidacji rozważań politycznych.

Tranzycja oddziela jeden typ reżimu politycznego od drugiego. Jest to, więc okres pomiędzy tym, co się skończyło, a tym, co się jeszcze w pełni nie ukształtowało; kres, w którym wynik przemian stanowi niewiadomą.

Tranzycja rozpoczyna się w momencie sformułowania deklaracji o przeprowadzeniu rywalizacyjnych wyborów, a kończy wówczas, gdy nowy reżim zostaje „zainstalowany”.

Fazy: - preparacyjna (pojawia się wola polityczna);

- podejmowania decyzji politycznych dotyczących ukonstytuowania reżimu

demokratycznego;

- normalizacji politycznej.

TRANZYCJA POLITYCZNA - okres przejściowy dzielący dwa wyodrębnione momenty: początek rozmontowywania określonego reżimu politycznego oraz osiągnięcie stanu konsolidacji nowego reżimu. Jego treścią jest intensywna zamiana polityczna.

Tranzycja jest więc odcinkiem czasowym pomiędzy tym, co się skończyło, a tym co się jeszcze w pełni nie ukształtowało.

FORMY TRANZYCJI: a) pakt polityczny (Okrągły Stół)

b) zerwanie (formy szybkie i bezkrwawe)

c) przemieszczanie (Rumunia, ostra postać).

6. FAZY DEMOKRATYZACJI.

DEMOKRATYZACJA- proces zmiany procesu politycznego a właściwie reżimu politycznego mający bardzo głęboki i radykalny charakter.

Realizacji zmiany systemu politycznego służy wielu instytucjonalno-proceduralnych rozstrzygnięć, które uwzględniają wewnętrzne i zewnętrzne środowisko w ramach których przebiegają reformy.

FAZY PROCESU:

ETAP 1 - Transformacja demokratyczna-zmiana reżimu politycznego rozpoczynająca się z chwilą upadku poprzedniego, poprzedniego kończąca się gdy zostaną utrwalone instytucje i procedury demokratyczne;

ETAP 2 - Konsolidacja demokracji-:

Warunki do demokratyzacji:

a) koncepcja funkcjonalistyczna(długa perspektywa), ogromną rolę odgrywają czynniki tkwiące w otoczeniu systemu: ekonomiczne i społeczne, np. poziom rozwoju ekonomicznego kraju, charakter i wzorce kulturowe.

b) koncepcja polityczno-instytucjonalna(krótka perspektywa).

Dużą rolę odgrywają polityczne zmiany reżimu politycznego, szczególnie aktorzy sceny politycznej i podejmowane przez nich decyzje i ich strategie polityczne. Niektórzy twierdzą że proces demokratyzacji powinien być analizowany szczegółowo w ramach konkretnych przypadków narodowych, a każdy z nich jest fundamentalnie odmienny.

c) wg Herbata

Polska demokracja oznaczała zawarcie pierwszego i ostatniego zarazem porozumienia politycznego pomiędzy liderami partii, dysponującej do tego momentu monopolem władzy, a przedstawicielami zjednoczonej w ramach „solidarności” opozycji.

W 1989 roku liderzy PZPR mieli przeciwko sobie zdezorientowaną i zaniepokojoną „bazą partyjną”, której znaczna część odrzucała sens i możliwość pertraktacji z „solidarnością”. Niektóre odłamy radykalnej opozycji otwarcie dyskredytowały samą ideę porozumienia, domagając się przejścia władzy bez żadnego paktowania komunistycznymi i ich sojusznikami.

7. KONSEKWENCJE „OKRĄGŁEGO STOŁU”

Transformacja ustrojowa oparta została na porozumieniach okrągłego stołu. Podstawowe porozumienia były następujące:

pluralizm polityczny- swobodne zrzeszanie się w ramach demokratycznego ładu ustrojowego ( w organizacjach społecznych, politycznych, zawodowych)

Zasada ta miała ograniczenie wynikające z „kontaktu”, bowiem zapewniała przewagę dotychczasowej stronie rządowej

Pełni on do tej pory dwie główne role: organu, któremu uchwalane przez sejm ustawy przedstawia się do akceptacji oraz instytucji mogącej korzystać z władzy ustawodawczej.

- bezpośrednie sterowanie procesami gospodarczymi i bezpośredni zarząd nad przedsiębiorstwami.

Jego zadaniem jest prowadzenie śledztw i wnoszenie do sądów oskarżenia

Samorząd- wprowadzono do struktur terytorialnych.

8. TRANZYCJA KU DEMOKRACJI W POLSCE

Polska Tranzycja rozpoczęła się w charakterystyczny sposób oznaczający zawarcie pierwszego porozumienia politycznego pomiędzy liderami partii dysponującej do tego momentu monopolem władzy a przedstawicielami zjednoczonej w ramach „Solidarności” opozycji Transakcja zawarta w początku 1989 obejmowała różne elementy, z których najistotniejsze znaczenie ma otwarcie drogi ku rywalizacyjnym wyborom.

Deklaracja dokonania takich wyborów w 1993 była czynnikiem przesądzającym zainicjowanie tranzycji ku demokracji.

Cechy Polskiej tranzycji:

Zmontowana z wielkim trudem siedmiopartyjna koalicja pod przewodnictwem H. Suchockiej, - mimo iż dysponuje niewielką przewagą - utrzymała się do 28.05.1993. W lutym tego roku zdołała ona doprowadzić do uchwalenia budżetu w mocno kryzysowej sytuacji. Uchwalona została Mała Konstytucja nawiązująca do standartowych rozwiązań demokracji liberalnej.

10. LEGITIMIZACJA POLITYCZANA

Pierwszy wymiar:

  1. legitymizację legalną opierającą się na przeświadczeniu, że posłuszeństwo wynika z faktu istnienia prawa stanowionego i przestrzegania go przez reprezentantów władzy;

  2. L. tradycyjna - wynika z uznania ogromnej roli istniejących od dawna porządków, opiera się na mocy zwyczaju;

  3. L. charyzmatyczna - akcentująca emocjonalną postawę wobec przywódcy bez graniczne oddanie się.

Drugi wymiar:

11.SEJM I SENAT

Sprawują w RP władzę ustawodawczą. Sejm sprawuje kontrolę nad działalnością Rady Ministrów. Organy te wybierane są na 4-letnią kadencje. Wybory zarządza prezydent RP nie później niż na 90 dni przed upływem 4 lat od rozpoczęcia kadencji. Ważność wyborów stwierdza Sąd Najwyższy.

Skład sejmu:

13. FUNKCJE SEJMU.

Uprawnienia sejmu: uchwala ustawy, podejmuje uchwały, powołuje rząd, uchwala coroczny budżet państwa, decyduje o stanie wojny i pokoju.

Funkcjonowanie sejmu: obraduje na sesjach - pierwsza powinna być zwołana w ciągu 30 dni od dnia wyborów, obrady są jawne, sejm powołuje komisję, określa jej rodzaj i liczbę.

14. PROCES USTAWODAWCZY

Inicjatywę ustawodawczą ma: grupa 15 posłów, Komisja Sejmowa, Senat, Prezydent, RM, grupa 100 tyś obywateli. Proces ten przebiega w 3 czytaniach:

I czytanie - najczęściej na posiedzeniu komisji ( projekty o większym znaczeniu czyta się na posiedzeniach plenarnych ), - wnioskodawca uzasadnia swój projekt, - pytania posłów i odpowiedzi wnioskodawcy, odbywa się ogólna debata, - I czytanie kończy się skierowaniem projektu do właściwej komisji lub odrzuceniu go w całości;

II czytanie - na posiedzeniu plenarnym, - komisja przedstawia Sejmowi sprawozdanie o projekcie, - przeprowadza się debatę, przyjmuje wnioski i poprawki, - w razie zgłaszania poprawek projekt kierowany jest ponownie do właściwych komisji.

III czytanie - odbywa się po przedstawieniu sprawozdania przez komisje lub niezwłocznie po drugim czytaniu, - następuje uchwalenie ustawy bądź odrzucenie( zwykłą większością głosów), - uchwaloną przez Sejm ustawę Marszałek przesyła Senatowi, - senat ma 30 dni żeby przyjąć ustawę, wprowadzić poprawki lub ją odrzucić. Jeżeli w ciągu tych dni nie podejmie odpowiednie uchwały to ustawę uważa się za przyjętą, - uchwała odrzucająca ustawę lub wprowadzająca poprawki może być odrzucona przez Sejm bezwzględną większością głosów, - przyjętą przez Sejm i Senat Marszałek przekazuje Prezydentowi, który ma 21 dni na podjęcie decyzji. Może ustawę podpisać i zarządzić jej ogłoszenie w Dzienniku

Ustaw. Może zgłosić weto ustawodawcze, które sejm może odrzucić 3/5 głosów, a wtedy prezydent ma 7 dni na podpisanie ustawy. Może również zwrócić się do Trybunału Konstytucyjnego.

15. SKŁAD SENATU.

Funkcje Senatu:

Geneza Senatu: - w RP senat został przywrócony w 1991r. Tradycja senatu w Polsce sięga początków polskiego parlamentu i jako izba wyższa istniał on nie przerwanie od XV wieku do 1947r. W wyniku referendum w 1947r. został zniesiony na skutek walki o władzę w Polsce powojennej.

Rola Senatu - uczestniczy w uchwalaniu ustaw przez sejm, bierze udział w podejmowaniu decyzji przez wyrażanie zgody na akty sejmu lub prezydenta, bądź tworząc wraz z sejmem specjalne ciało - Zgromadzenie Narodowe, które zwoływane jest przez Marszałka Sejmu i Senatu, i Senat łączy się w Zgromadzenie Narodowe w celu przyjęcia przysięgi od nowo wybranego Prezydenta, nie zdolności trwałej prezydenta do sprawowania urzędu ze względu na stan zdrowia.

17. SPOSÓB POWOŁYWANIA RZĄDU PO 1989R.

18. ODWOŁYWANIE RZĄDU WEDŁUG KONSTYTUCJI.

Sejm wyraża RM wotum nieufności większością ustawowej liczby posłów, na wniosek zgłoszony, przez co najmniej 16 posłów i wskazujący imiennie kandydata na stanowisko Prezesa RM. Jeżeli uchwała została przyjęta przez Sejm, Prezydent przyjmuje dymisję RM i powołuje wybranego przez Sejm nowego Prezesa RM i na jego wniosek pozostałych członków RM oraz odbiera od nich przysięgę.

Sejm może wyrazić ministrowi wotum nieufności. Wniosek o wyrażenie wotum nieufności może być zgłoszony, przez co najmniej 69 posłów. Prezes RM składa dymisję na pierwszym posiedzeniu nowo wybranego Sejmu. Składa dymisję RM również w razie:

  1. nie uchwalenia przez Sejm wotum zaufania dla RM;

  2. wyrażenia RM wotum nieufności;

  3. rezygnacji Prezesa RM.

Prezydent przyjmując dymisję RM, powierza jej dalsze sprawowanie obowiązków do czasu powołania nowej RM. Prezydent może odmówić przyjęcia dymisji RM.

20. RADA MINISTRÓW.

Skład:

21. PREZYDENT RP W ŚWIETLE MAŁEK KONSTYTUCJI.

Prezydent był wybierany przez naród. Czuwał nad przestrzeganiem konstytucji, stał na straży suwerenności i bezpieczeństwa państwa, nienaruszalności i bezpieczeństwa państwa, nienaruszalności jego terytorium oraz przestrzeganiu umów międzynarodowych;

- miał sprawować ogólne kierownictwo w dziedzinie stosunków zagranicznych,

- miał prawo weta ustawodawczego lub skierowania ustawy do Trybunału Konstytucyjnego;

- miał prawo rozwiązać Sejm w 3 sytuacjach:

a) jeśli w ciągu 3 miesięcy nie uchwalono ustawy budżetowej,

b) jeżeli nie powiodą się kolejne etapy utworzenia rządu,

c) jeżeli Sejm wyrazi rządowi nie konstruktywne wotum nieufności;

- Prezydent brał udział w powoływaniu rządu, ale nie posiadał żadnych kompetencji wobec rządu już istniejącego,

- powoływał sędziów, zawsze na wniosek Krajowej Rady Sądowniczej,

- powoływał lub brał udział w powoływaniu kierownictwa Sądu Najwyższego i NSA.

- stosował prawo łaski,

- ponosił tylko odpowiedzialność konstytucyjną.

22. PREZYDENT W KONSTYTUCJI.

Jest najwyższym przedstawicielem RP i gwarantem ciągłości władzy państwowej, czuwa nad przestrzeganiem Konstytucji, stoi na straży suwerenności i bezpieczeństwa państwa oraz nienaruszalności i niepodzielności jego terytorium. Wykonuje swoje zadania w zakresie i na zasadach określonych w Konstytucji i ustawach. Jest wybierany przez Naród w wyborach powszechnych, równych, bezpośrednich i w głosowaniu tajnym na 5 lat i może być ponownie wybrany tylko raz. Ważność wyboru stwierdza Sąd Najwyższy. Prezydent RP jako reprezentant państwa w stosunkach zewnętrznych:

  1. ratyfikuje i wypowiada umowy międzynarodowe, o czym zawiadamia Sejm i Senat,

  2. mianuje i odwołuje pełnomocnych przedstawicieli RP w innych państwach i przy organizacjach międzynarodowych;

  3. przyjmuje listy uwierzytelniające.

W państwie:

23. ODPOWIEDZIALNOŚĆ PREZYDENTA.

Nie ponosi odpowiedzialności politycznej. Za akty urzędowe Prezydenta podejmowane za kontrasygnatą Prezesa RM bierze polityczną odpowiedzialność osoba, która współpracuje z Prezydentem. Za akty podejmowane przez Prezydenta samodzielnie odpowiada on jedynie konstytucyjnie. Prezydent może być pociągnięty do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu za naruszenie Konstytucji lub ustaw (odpowiedzialność konstytucyjna) oraz za popełnienie przestępstwa (odpowiedzialność karna). Postawienie Prezydenta w stan oskarżenia może nastąpić na mocy uchwały Zgromadzenia Narodowego, podjętej na wniosek, co najmniej ¼ ogólnej liczby członków ZN. Taką uchwałę ZN może podjąć tylko większością ⅔ ustawowej liczby jego członków. Z chwilą postawienia w stan oskarżenia Prezydent nie może tymczasowo sprawować rządu. Zastępuje go, na ogólnych zasadach Marszałek Sejmu lub Marszałek Senatu. W razie uznania przez Trybunał Stanu, iż narzucone Prezydentowi czyny zostały przez niego popełnione w sposób zawiniony. Trybunał Stanu orzeka złożenie Prezydenta z urzędu.

24. WYBORY.

Regularne odnawianie składu Parlamentu, w wyniku decyzji podejmowanych w szczególnej procedurze przez ogół obywateli posiadających pełnie praw publicznych.

FUNKCJE WYBORÓW:

  1. selekcyjno - kreacyjna - kształtowanie list wyborczych, mechanizm prawyborów, obsadzanie ról publicznych;

  2. legitymizacyjna - uprawnienie grupy wyborczej, legalności, zgodnie z prawem przeprowadzony mechanizm;

  3. artykulacyjno - programująca - wyrażenie preferencji programowej;

  4. partycypacyjna - forma uczestnictwa obywateli w życiu publicznym.

25. ZASADY PRAWA WYBORCZEGO.

  1. WOLNE - system wyborczy jest dostosowany do wymogów demokracji pluralistycznej, czyli umożliwia udział w wyborach wszelkim grupom i organizacjom politycznym. Wolne wybory to takie, w których wyborca ma możliwość korzystania z przysługujących mu praw bez przymusu i ograniczeń. Przepisy prawa wykluczają istnienie monopolu w wystawianiu kandydatów, określaniu programów wyborczych i ich propagowanie. Gwarancja wolnych wyborów jest powierzenie nadzoru odpowiednim organom ( Komisje Wyborcze, Sąd Najwyższy)

  2. POWSZECHNE - określa krąg obywateli, którzy mają wybierać lub mają być wybierani do organów przedstawicielskich. Nie ma obowiązku brania udziału w wyborach. Istotą jest dopuszczenie osób, które można uznać za psychicznie dojrzałe i mogące w świadomy sposób uczestniczyć w rozstrzyganiu spraw politycznych. Nie można stosować podziałów na płeć, rasę, majątek.

  3. RÓWNE - w sensie formalnym, wyborca ma jeden głos, w sensie materialnym ukształtowanie okręgów wyborczych w taki sposób, aby siła każdego głosu była taka sama. Zasadą równości materialnej objęte są wybory do sejmu i prezydenta.

  4. BEZPOŚREDNIE - wyborcy oddają głos bezpośrednio na kandydata, decydując w ten sposób o personalnym składzie organów przedstawicielskich, każdy głosuje bezpośrednio.

  5. TAJNE - ma stanowić gwarancje nieskrępowanego wyrażenia indywidualnej woli wyborcy, swobody w podejmowaniu decyzji wyborczej.

26. ZASADY PRAWA WYBORCZEGO.

Jest wybierany przez Naród w wyborach powszechnych, równych, bezpośrednich i w głosowaniu tajnym, na 5-letnią kadencję i może być ponownie wybrany tylko raz. Na prezydenta może zostać wybrany obywatel polski, który kończy 35 lat i korzysta z pełni praw wyborczych do Sejmu. Kandydata zgłasza, co najmniej 100 tyś obywateli mających prawo wybierania do Sejmu. Wybrany zostaje kandydat, który otrzymał więcej niż połowę ważnie oddanych głosów. Jeżeli żaden z kandydatów nie uzyska wymaganej większości, 14-tego po pierwszym głosowaniu przeprowadza się kolejne głosowanie. W ponownym głosowaniu wyboru dokonuje się z pośród dwóch kandydatów, którzy w pierwszym głosowaniu otrzymali kolejno największą liczbę głosów w pierwszym głosowaniu. W takim przypadku kolejną datę głosowania odracza się o kolejne 14 dni. Wybrany zostaje kandydat, który w ponownym głosowaniu otrzymał więcej głosów. Kadencja rozpoczyna się w dniu objęcia przez niego urzędu. Wybory Prezydenta zarządza Marszałek Sejmu. Ważność wyboru stwierdza Sąd Najwyższy. Wyborcy przysługuje prawo zgłoszenia do Sądu Najwyższego protestu przeciwko ważności wyboru Prezydenta na zasadach określonych w ustawie. W razie stwierdzenia nieważności wyboru Prezydenta RP przeprowadza się nowe wybory. Prezydent obejmuje rząd po złożeniu wobec Zgromadzenia Narodowego przysięgi. Prezydent nie może piastować żadnego innego urzędu ani pełnić żadnej innej funkcji publicznej z wyjątkiem tych, które są związane ze sprawowanym urzędem.

28. WYBORY PARLAMENTARNE W POLSCE.

1989R. - wybory kontraktowe.

27.10.1991 - głosowało 43% uprawnionych, UD 12,3%, SLD 12%, Wyborcza Akcja Katolicka 8,7%, PSL, PC, KPN - 7,5%, NSZZ Solidarność 3%, do Sejmu weszli przedstawiciele 29 grup;

19.09.1993 - frekwencja nieco wyższa, SLD 20%, PSL 15%, Unia Demokratyczna 10%, Unia Pracy 7%, KPN, BBWR 5%;

1993 i 1997 - lista państwowa, 69 mandatów do rozdysponowania;

1997 - AWS 33,8%, SLD 27%, UW 13,4%, PSL 7,3%, ROP 5,6%, 5% progu nie przekroczyły UP, UPR, ugrupowania emeryckie, nastąpiło zjednoczenie rozproszonych w 1993 sił postsolidarnościowych.

29. SYSTEM PARTYJNY W POLSCE I JEGO EWOLUCJA.

Od 1991 system partyjny jest rywalizacyjny. Pierwsze demokratyczne wybory w powojennej Polsce odbyły się w atmosferze dominacji konfliktu między zwolennikami starego i nowego reżimu politycznego.

  1. W początkowej fazie rozwoju w Sejmie kontraktowym system partyjny został zdominowany przez dwa bloki. Z jednej strony PZPR, z drugiej Solidarność, która we wrześniu 1989r. uformowała nie komunistyczny, poza partyjny gabinet z T. Mazowieckim na czele.

  2. Rząd Bieleckiego, w Sejmie nie ukształtowały się jeszcze partie polityczne legitymujące się odrębną tożsamością programową, organizacyjną.

  3. Wybory z 10.1991 przyniosły układ silnie spolaryzowany, co nie sprzyjało tworzeniu silnego gabinetu. W tym okresie staje się zasadą tworzenia gabinetów wielopartyjnych mniejszościowych.

  4. Gabinet Olszewkiego partycypowały 4 partie: Porozumienie Centrum, ZChN, Partia Chrześcijańska Demokratów, Porozumienie Ludowe.

  5. Gabinet Suchockiej stworzyło 7 ugrupowań: Unia Demokratyczna, ZChN, Kongres Liberalno - Demokratyczny, PL, PChD, Stronnictwo Ludowo - Chrześcijańskie.

  6. Następne elekcje w 1993 i 1997 przyniosły znaczną koncentrację systemu partyjnego. W 1993 dochodzą do władzy SLD, PSL, kontrolują 66%. Sformułowały się trzy koalicje rządzące: Pawlak 1993 - 1995, Oleksy 1995 - 1996, Cimoszewicz 1996 - 1997, wybory 1997 znów zmiana w ramach parlamentarnego układu sił AWS 34%. Stery przejęła koalicja AWS i UW, Buzek 10.11.1997.

  7. 2001 - SLD, UP, PSL, Miller.

  1. INSTYTUCJONALIZACJA PARTII W SYSTEMIE RP.

Instytucjonalizacja - proces nabierania przez partie polityczne cech instytucji działających legalnie, z punktu widzenia porządku prawnego obowiązującego w danym państwie.

0x01 graphic

11



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
sprp.to2, nauka - szkola, hasło integracja, rok I
sprp Stany nadzwyczajne
sprp II
Bzyczy bzyk znad Bzury zbzikowane bzdury, materiały na studia, I rok studiów, Emisja głosu
SPRP Wykład, Kiniorek90
EtykaNikomachejska, Matematyka, Szkolne bzdury
kolejne bzdury, psychologia KUL rok 1 semestr 1, filozofia paluśińska
SPRP notatki, UKSW politologia
Molekularne bzdury UPŻ
SPRP skrypt
zal1 119 05, bzdury, Zarządzanie Kryzysowe
SPRP-skrypt, Politologia, System polityczny RP
sprp, nauka - szkola, hasło integracja, rok I
SPRP I
sprp.to2, nauka - szkola, hasło integracja, rok I
Bzdury
Alan Sokal modne bzdury

więcej podobnych podstron