4 maja 2011
Państwo i Samorzšdy
1)Pojęcie i istota państwa
Państwo jest politycznš organizacjš szerszej grupy ludzi, pewnej społecznoœci funkcjonujšcš na danym terytorium w oparciu o przyjęty system władzy
Elementy konstytutywne państwa:
naród
terytorium
władza
Państwo jest społecznoœciš naturalnš, niezbędnš dla człowieka w jego rozwoju historycznym i osobowoœciowym (społeczna natura człowieka); przynależnoœć poprzez urodzenie
Państwo jest tzw. społecznoœciš pełnš i doskonałš- odebranš i samowystarczalnš
odpowiadajšcš na wszystkie podstawowe potrzeby doczesne ludzi.
Z powyższš cechš państwa zwišzana jest jego suwerennoœć, która oznacza prawo do sprawowania najwyższej władzy wobec swych obywateli
-Ograniczeniem tego prawa jest tylko prawo naturalne.
Podstawowš funkcjonowania państwa jest prawo nadajšce mu pewnie ustrój i ład. Państwo-władza stanowi prawo i czuwa nad jego przestrzeganiem.
Podstawowym celem istnienia państwa jest dbałoœć o dobro wspólne obywateli i jego rozwój
Cel ten wyznacza służebny charakter państwa wobec swych obywateli.
2)Zadania państwa
Wypływajš z jego podstawowej misji i celu- dobra społecznego i doba obywateli
Dbałoœć o pokój i porzšdek wewnętrzny i zewnętrzny
-Ochrona suwerennoœci i integralnoœci kraju
-Stanowienie i czuwanie nad przestrzeganiem ustanowionego porzšdku prawnego
-Pozytywne: rozwój integracji społecznej i międzynarodowej
-Budowa autorytetu i zaufania do państwa
Zapewnienie właœciwej wolnoœci obywateli i swobody ich działalnoœci
-W sferze politycznej, społecznej, gospodarczej i kulturowej.
Dbałoœć o dobrobyt swych obywateli i jego rozwój
-Szczególna ochrona i wsparcie ludzi słabych i biednych najbardziej narażonych na niesprawiedliwoœć
Pomoc rodzinie w edukacji dzieci i młodzieży
Budowa odpowiedniego systemu rozwoju dziedzictwa kulturowego kraju
Zagwarantowanie możliwoœci rozwoju i praktykowania wiary przez obywateli
-Właœciwa współpraca z instytucjami religijnymi
Dbałoœć także o swych obywateli poza granicami kraju
3)Władza i ustrój polityczny
Władza polityczna jest niezbędna dla funkcjonowania państwa, a zatem jest elementem naturalnym (stšd: „Pochodzi od Boga-Stwórcy”)
-Im szersza wspólnota, tym większa potrzeba władzy- szczególnie państwo
-Jan Chryzostom, IV w.
Władza stanowi zasadę jednoœci i porzšdku
Winna kierować działaniami obywateli w celu realizowania dobra wspólnego
Stanowi prawo i czuwa nad jego przestrzeganiem- sama winna zachowywać i kierowć się zasadami moralnymi i prawem
Podmiotem władzy społecznej jest cały naród, wszyscy obywatele
-Oni decydujš o formie władzy i delegowaniu uprawnień konkretnym ludziom.
Forma władzy (ustrój) nie wynika z prawa naturalnego- jest to domena decyzji społeczeństwa zwišzana z jego rozwojem historycznym i kulturowym
Podstawowe cechy władzy:
-Najwyższa i suwerenna (nie ma wyższej władzy wewnętrznej i niezależna od czynników zewnętrznych)
Ograniczone prawo naturalne i wola społeczeństwa
-Niepodzielna i niezmienna- istotne elementy władzy nie mogš być oddane innym społecznoœciom i jednostkš i nie ulegajš zmianie.
-Bezstronna i służebna- ze względu na swój cel ma charakter służebny wobec osoby ludzkiej i całego społeczeństwa nie może mieć charakteru partykularnego.
4)Demokracja i jej zasady
Gr. Demos krateo- rzšdy ludu
Demokracja to system „który zapewnia udział obywateli w decyzjach politycznych i rzšdzonym gwarantuje możliwoœć wyboru oraz kontrolowania własnych rzšdów” (CA 46)
Najczęstsza forma występujšca obecnie, ale jedna z możliwych form władzy- zapewniajšcych wypełnienia podstawowego celu władzy i państwa
Niebezpieczeństwo wykrzywienia formy władzy- potrzeba kierowania się prawem oraz zachowania podstawowych norm i zasad moralnych
Deklaracja władzy- nie co do szczegółów, ale jako dbałoœć o dobro społeczne (inaczej nie najwyższa i nie bezstronna)
5)System totalitarny i autorytarny
Totalitaryzm- uzurpacja władzy
-często zdobyta siłš lub podstępem
-trwałe naruszanie istotnych elementów dobra wspólnego
Przykłady: komunizm, faszyzm, nazizm.
Bezstronny i służebny charakter władzy wykluczš tę formę (nie respektuje ona także wyższoœci praw naturalnych)
Czasami uprawniony jest system autorytarny, dyktatorski- uzasadnieniem dobro kraju, potrzeba realizacji podstawowych zadań państwa.
-Zasadniczo w wyjštkowych przypadkach zagrożenia państwa i podstawowego dobra obywateli (np. wojna, rewolucja wewnętrzna, poczštkowy rozwój i kształtowanie państwa, wykonywanie podstawowych zadań przez państwo)
-Ta forma winna mieć jednak charakter przejœciowy- do czasu ustšpienia przyczyn.
6)Prawa i obowišzki obywatelskie
„osoba ludzka jest i powinna być zasadš, podmiotem i celem wszystkich urzšdzeń społecznych” (KDK 25)
Pełnia dobra osobowego osišgana jest wspólnie z dobrem społecznoœci naturalnych takich jak rodzina i państwo
Podstawš praw i obowišzków obywatelskich jest zasada personalizmu (godnoœci osobowej) Główna zasada regulujšca i porzšdkujšca relację obywatel-państwo to sprawiedliwoœć, która winna być wzmocniona i pogłębiona przez miłoœć.
Z nich wypływajš prawa i obowišzki obywatelskie.
Każdy obywatel podmiotem wszystkich praw człowieka, zaœ w relacji do państwa mówimy w sposób szczególny o prawach politycznych człowieka
Prawa polityczne:
Prawo do: udziału we władzy państwowej, kontroli władzy państwowej, krytyki władzy państwowej, oporu wobec władzy państwowej, stowarzyszania się dla celów politycznych, wolnoœci przekonań politycznych, odwołania się od decyzji władzy.
Obowišzki: służba cywilna, służba wojskowa, podatki
7)Społecznoœci niższego rzędu
Państwo jest społecznoœciš pełnš łšczšcš w sobie wiele różnych niższych społecznoœci ludzkich
W relacjach państwo-społeczeństwo niższego rzędu szczególne znaczenie:
-zasada pomocniczoœci- państwo powinno pozostawiać możliwie szerokš swobodę działania niższym społecznoœciom.
-zasada solidarnoœci- potrzeba współudziału i wspierania tych wspólnot i koordynowania ich działalnoœci dla stworzenia harmonijnego organizmu społecznego
Te niższe społecznoœci pozwalajš wdrażać obywateli do samodzielnego zarzšdzania -samorzšdnoœci i samoorganizowana się
Rodzaje społecznoœci niższego rzędu (wewnštrzpaństwowych)
Terytorialne, zawodowe, klasowe, wolne stowarzyszenia
8)Samorzšd terytorialny
Różne poziomy samorzšdu i administracji- struktury państwa
Zaletš samorzšdnoœci jest bliski kontakt z poszczególnym człowiekiem, znajomoœć jego sytuacji i potrzeb.
Podstawowy pion opiera się na samoorganizacji grupy rodzin: wieœ, gmina, bloki, osiedla, dzielnice
Większe okręgi mogš mieć znacznš autonomię. (zwłaszcza gdy uwarunkowania historyczne, narodowe)
Przywišzanie do „małej ojczyzny” może być duże nawet na równi z miłoœciš do ojczyzny
Samorzšdy posiadajš pewnš samodzielnoœć organizacyjnš i finansowš, zależnš od dojrzałoœci społeczeństwa, ale potrzeba też kontroli państwa.
9)Społeczeństwo obywatelskie
Społeczeństwo obywatelskie- stanowi całoœć stosunków i zasobów kulturowych i wspólnotowych względnie niezależnych zarówno od polityki jak i ekonomii.
Jest ono Ÿródłem i miejscem powstawania i rozwoju wolnego i solidarnego zrzeszania się grup obywateli w celu realizacji swych potrzeb i obrony swych interesów
Te wszelkie formy wolnego stowarzyszania się i realizacji celów społecznych winny być wspierane przez państwo, ale państwo ma prawo do pewnej kontroli ich działalnoœci (min. zatwierdzanie statutów stowarzyszeń)
Będšc osobami prawnymi stowarzyszenia majš prawo do własnoœci, zawierania umów prywatnych, nauczania, publikacji, prowadzenia działalnoœci charytatywnej etc.
Wagę i znaczenie społeczeństwa obywatelskiego i powstajšcych w nim stowarzyszeń mocno podkreœla NSK (min. BXVI, CV)
10)Państwo a wspólnoty religijne
Wolnoœć sumienia i wyznawania religii jako podstawowe prawo obywatela, które zobowišzuje państwo-władza
-Ograniczone dobrem wspólnym i obiektywnym porzšdkiem moralnym
Inne prawa religijne:
-Prawo nauczania i ewangelizacji
-Prawo wolnoœci sprawowania kultu
-Prawo posiadania własnych uregulowań wewnętrznych
-Prawo wznoszenia budowli sakralnych
-Prawo posiadania potrzebnych dóbr do prowadzenia swej działalnoœci etc.
Ze względu na historyczne i kulturowe uwarunkowania jedna wspólnota religijna może uzyskać specjalne uznanie ze strony państwa, ale nie może to powodować dyskryminacji prawnej i społecznej innych grup religijnych (KNSK 423)
11)Koœciół katolicki a państwo
Autonomia i niezależnoœć:
-Dwie społecznoœci doskonałe, ale inna natura i cel
-Każda wspólnota winna działać w swoim porzšdku.
Potrzeba współpracy- jeden człowiek
-NajwyraŸniej w tzw. sprawach mieszanych (np. małżeństwo, służba wojskowa, pomoc charytatywna)
„wspólnota polityczna i Koœcioła sš w swoich dziedzinach od siebie niezależne i autonomiczne. Obydwie jednak wspólnoty, choć z różnego tytułu służš powołaniu jednostkowemu i społecznemu tych samych ludzi” (KDK 76)
Sposoby ułożenia relacji państwo-Koœciół
-Cezaropapizm (-)
-Teokracja (-)
-W demokracji lub systemie autorytarnym
Koœciół państwowy (+, ale gdy zdecydowanie dominuje jedna religia i nie ma dyskryminacji innych)
Rozdział-zasada neutralnoœci:
-Separcaja na zasadach współpracy (+)
-Separacja tolerujšce (+, gdy duża różnorodnoœć religijna)
-Speracaja wroga (-)
Skrajna laickoœć (-) - nieuznawanie żadnych religii.
Konkordat- umowa prawna między państwem i Koœciołem regulujšca podstawowe wzajemne relacje