Ewolucja praw człowieka wywodzi się z czasów starożytnych, kiedy na mocy pierwszych kodeksów prawnych precyzowano relacje na linii jednostka-państwo.
Kodeks Hammurabiego był pierwszym, który określał zasady współżycia społecznego i kary za ich łamanie
W 539 r. p.n.e. został spisany tzw. Cylinder króla Cyrrusa Wielkiego, który gwarantował m.in. wolność wyznania, zakazywał niewolnictwa.
Z III w. p.n.e. pochodzi prawodawstwo hinduskiego króla Aśoki Wielkiego (Edykty Aśoki) oparte na zasadach tolerancji religijnej, politycznej i kastowej oraz pacyfizmu i humanitaryzmu.
Wydana prze zbryt. Króla Jana bez w Ziemi 1215r. Wielka Karta Swobód, ograniczała nadużywanie prawa przez państwo, akcentowała prawa jednostki.
Przywileje szlacheckie w Polsce, szczególnie akt konfederacji Warszawskiej z 1573 r. gwarantujący pełne swobody wyznaniowe i opiekę państwa.
Zwieńczeniem idei filozofów m.in. Rousseau i Locke była Karta Praw stanu Wirginia (głównie określająca równość praw wyborców) oraz amerykańska Deklaracja niepodległości (1776), w którym stwierdzono, że wszyscy ludzie rodzą się równi.
Zasady te powtarzała Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela z 1789 r.
XIX i XX wiek to konwencje genewskie kolejno w 1864, 1906 i 1949 r., które odnosiły się do traktowania osób poszkodowanych w czasie konfliktu zbrojnego, ochrony rannych i chorych żołnierzy oraz do traktowania jeńców wojennych.
Po I wojnie- rozwój prawodawstwa dot. Mniejszości narodowych.
Po II wojnie światowej, która obfitowała w ludobójstwa, prawa człowieka miały charakter priorytetowy. Uchwalono Kartę Narodów Zjednoczonych, a później Powszechną deklarację Praw człowieka. , których dopełnieniem były Międzynarodowy Pakt Praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowy Pakt Praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych.