Następnego dnia Buria i Kate wybrały się na spacer, minęły dopiero trzy dni od powrotu Łatki. Dzieciaki narzekały wciąż na brzuchy, ale nic nie mówiły.

Pogrzeb Burito odbył się w ciszy i spokoju. Nikt nie chciał, żeby wszystkie te koty-plotkarze itd. zaczęły gadać głupoty i rozsiewać plotki, Burito tego nie cierpiał i na pewno nie chciałby się znaleźć na językach tych kotów, których nienawidził.

A więc, życie toczyło się dalej. Może Mruczek zabrał Burito do siebie-mówiono ze smutkiem. Może...

Kate nudziła się.

-Mamo... Chodźmy na spacerek!

-No dobrze...-Kotka westchnęła, ale zdecydowała się pójść z córką. Była przecież miłą i dobrą matką...

Powiedziała reszcie, że idzie z Kate w miejsce koło gołębników. Źle jej się kojarzyło (ostateczna rozgrywka z Tonią), ale Kate uwielbiała patrzyć się stamtąd z betonowego wysuniętego schodka na głęboką, błyszczącą wodę w niewielkim zbiorniku.

Tak więc poszła tam.

-Jupi! Mościk! Idę się pogapić na wodę! -Zaśmiała się wesoło Kate i pobiegła na swoje stałe stanowisko. Buria zaśmiała się wesoło i położyła na wilgotnej jeszcze trawie. Przymknęła oczy wsłuchując się w ptasie trele.

Kate tymczasem spoglądała wesoło w wodną toń. W nocy padało, więc wody było jeszcze więcej niż zwykle.

Puszka trawiło dziwne uczucie.

Łatka spoglądała na dzieci. Dziwne myśli włóczyły się po jej głowie. Miała dziwne przeczucie...

-Mamo... -Powiedziała do Belli. -Boję się.

-Czego?

-Nie wiem... Coś jest nie tak, czuję to..

Kate podskakiwała wesoło. Schodek był śliski. Raz podskoczyła niefortunnie, i zawisnęła nad wodą.

-Och...mamo!

Buria tymczasem nie słuchała córki, ale ptasiego śpiewu.

-MAMOO! -Wrzasnęła rozdzierająco kotka. To już Buria usłyszała. Lecz gdy podbiegła, było za późno... Kate nie miała szans w wodnej topieli...

Buria stała tak nad wodą, nie mogąc pojąć co się wydarzyło...

-NIE! -Wrzasnęła nagle Łatka.

-Co jest? -Zdziwiła się Bella.

-Nie wiem... -Łatka nie rozumiała o co chodzi. Nie wiedziała przecież o tym, że niektóre osoby są połączone pewną więzią-w tym przypadku-siostrzaną...

-NIEEEE!

Buria stała nad wodą i krzyczała rozdzierającym serce szlochem. Łatka była też zdruzgotana... Ta więź z siostrą była aż tak wielka, że nawet czuła jej ból. Buria cierpiała, obwiniła za to siebie.

-Czemu ja... Głupia, zamiast pilnować córki słuchałam ptaszków... To wszystko moja wina!

Chodziła tak, bez celu aż do nocy. Po co ma teraz wracać do domu? Nie ma dla kogo...

Przechodząc przez ciemną cichą ulicę spoglądnęła w kałużę. Przyglądając się swemu odbiciu, zapomniała o całym świecie. Patrzyła się tylko w swój znienawidzony wizerunek i myślała, jak okrutnie postąpiła.

Łatka nie spała.

Z zamyśleń Burię wyrwał dziwny odgłos i światło. Co to?

O, nie!

Tak, to auto. Buria odwróciła się i zobaczyła ogromnego tira...Odwróciła się chcąc rzucić do ucieczki...

-NNNNIEEEEEEE!!!!!!

Łatka wiła się i szarpała. Wszyscy natychmiast się obudzili. Bella pobiegła do córki.

-O co chodzi? Łatka?! Odezwij się!

Łatka czuła, że jest źle... Poczuła okrutny ból... Głowa jej niemalże pękała, co się dzieje?!

-NIE, NIEEE! NIEEEEE!!

Padła wycieńczona na ziemię bez przytomności.

---