Nadszedł listopad. Jedzenia było coraz mniej, nie było już w czym przebierać. Zostały tylko nieliczne gatunki ptaków i nieliczne gryzonie. W dodatku maluchy już nie były takimi "maluchami". Togo skończył już 7 miesięcy, niebawem skończą je Armeti, Erik i Zoja. Narik, Elana i Rita urodzili się najpóźniej, bo aż 27 kwietnia, więc jeszcze poczekają.
Armeti przechadzał się z Zoją po łące. Był 4 listopada, kotki przyglądały się ze zgrozą widokom.
-Co się dzieje, Armeti? -Spytała Zoja licząc na to, że jej ukochany zna odpowiedzi na wszystko. -Słońce już tak mocno nie świeci, ptaki uciekają, trawa szarzeje...
-Mama mówiła mi kiedyś o czterech porach roku. -Odpowiedział jej. -Teraz jest jesień, zbliża się zima. Po zimie nastanie wiosna, a następnie znów upalne lato.
-A co to zima? Co się wtedy dzieje?
-Przekonamy się już niedługo. Podobno listopad to ostatni jesienny miesiąc.
Wtem usłyszeli krzyk Elany. Pobiegli szybko w miejsce, z którego dochodził pisk.
Elana wrzeszczała, bo zobaczyła lisa. Lis był zainteresowany kotkiem, więc pobiegł za nią.
Erik skoczył na niego. Lisa to jednak nie powstrzymało, ścigał Elanę dalej.
W końcu ją dogonił. Przewrócił zszokowaną koteczkę i zaczął podskakiwać. Był to młody lisek, Armeti orzekł:
-Może chce się z nami pobawić?
- Albo i nie... -Orzekła Zoja.
Lisek zachęcał Elanę, by poszła za nim.
-Może potrzebuje pomocy?
-Dowiemy się. Chodźmy za nim. -Zdecydował Armeti.
Doszli za nim do lasu. Wtedy usłyszeli pisk jakiegoś zwierzęcia. Oczom kociąt ukazała się dorosła lisica. Jej noga była uwięziona w pułapce.
-To pewnie jego matka.
-Musimy coś zrobić! -Pisnęła Rita.
Rozległy się czyjeś kroki.
-Sprawdzę, kto to. -Orzekł Narik.
Pobiegł za drzewo. Po chwili wrócił zdyszany.
-Tu idzie człowiek... Myśliwy!
Togo zrywał się już do ucieczki, ale drogę zagrodziła mu Zoja.
-Chyba jej tak nie zostawimy?!
-Lisy a koty to coś innego! Tak chce los, nie będziemy mu mieszać szyków...
Armeti zdenerwował się nie na żarty.
-Tak chce los?! -Krzyknął do kocurka. -A może my nie chcemy! Czy nie przeciwstawialiśmy się losowi, gdy porwano Elanę, gdy ratowaliśmy Ritę... Los chciał zabić nas już nie jeden raz! Ale to mu nie przyjdzie tak łatwo.
Myśliwy podbiegł do lisicy i zaczął odczepywać pułapkę z jej łapy. Nie zwracał narazie uwagi na kocięta.
-Lisico, uciekaj, jak ci odczepi to z nogi! -Szepnął Narik.
Lisica pokiwała głową.
Myśliwy odczepił pułapkę. Jednak nie zdążył złapać lisicy, bo ta ruszyła wraz z kociętami do ucieczki.
-Więcej czy mniej strzałów-trudno!- I zaczął strzelać ku uciekinierom.
Trafił lisicę. Ta osunęła się bez ruchu na ziemię. Myśliwy jednak dalej strzelał w kocięta i synka lisicy.
Synka także trafił. I biegł za kociętami.
-Rozdzielamy się! -Zakrzyknął Erik.
Każdy pobiegł w inną stronę. Myśliwy, jak na złość, pobiegł za Armetim. Kocurek uciekając zaczął ciężko oddychać. Łzy napłynęły mu do oczu w bezsilnej złości. Dlaczego akrat teraz zaczęły go opuszczać siły? W obliczu śmierci!
Przystanął zrozpaczony, by nabrać tchu. Myśliwy skorzystał z okazji i strzelił w niego. Armeti poczuł, że odpływa do góry... Tak lekko...
Zoja spotkała pozostałych.
-Dobrze że was widzę... A gdzie Armeti?!
-Nie wiem... -Westchnęła Elana. Zoja zaczęła nawoływać:
-Armeti! Armeti! Gdzie ty... Och! Nie!
Kocięta zobaczyły myśliwego, niosącego Armetiego na rękach. Kociak nie ruszał się i miał zamknięte oczy. Zoja zaczęła się miotać.
-Nieeeeeee!!!!! Armeti kochanie!!!!! Nieeeeeeee!!!!!!
Rozpłakała się.