Immunitet prokuratorski.
Na początku należy to bardzo wyraźnie podkreślić: sens większości immunitetów nie polega na zagwarantowaniu komukolwiek bezkarności w przypadku naruszenia prawa karnego. Immunitet służy wyłącznie zapewnieniu osobie, która z niego korzysta warunków do prawidłowego wykonywania obowiązków, jakie zostały na nią z racji pełnionej funkcji nałożone. Zasada ta w całej rozciągłości dotyczy immunitetu prokuratorskiego. Immunitet przyznany prokuratorowi ma charakter wyłącznie formalny. Chroni on prokuratora przed szykanami za jego postawę procesową, odwetem środowisk kryminalnych czy zamachami na prokuratorską niezależność ze strony innych służb czy władz.
W przeciwieństwie do immunitetów tzw. materialnych, które gwarantują bezkarność czynów stanowiących przestępstwo, prokurator takiej odpowiedzialności podlega w pełnym zakresie. Prokuratorski immunitet formalny jedynie modyfikuje tryb tej odpowiedzialności. Postępowanie przygotowawcze przeciwko prokuratorowi wszczyna i prowadzi wyłącznie prokurator. Postanowienia o wszczęciu śledztwa w sprawie o przestępstwo popełnione przez prokuratora nie może więc wydać policjant, funkcjonariusz Straży Leśnej czy innego organu o podobnych uprawnieniach. Prokurator przyłapany na gorącym uczynku przestępstwa podlega zatrzymaniu na zasadach ogólnych. Rozwiązanie to stanowi istotne ułatwienie w razie konieczności zabezpieczenia dowodów. Stosowane może być np. w przypadku ujawnienia w toku kontroli drogowej stanu nietrzeźwości prokuratora kierującego pojazdem. Zatrzymanie w innych sytuacjach wymaga zgody przełożonego dyscyplinarnego, a pociągnięcie do odpowiedzialności karnej, czyli np. postawienie zarzutu przestępstwa, tymczasowe aresztowanie, wniesienie aktu oskarżenia itd. wymaga zezwolenia sądu dyscyplinarnego. Sąd ten może też polecić niezwłoczne zwolnienie prokuratora zatrzymanego na gorącym uczynku. Do czasu wydania zezwolenia na pociągnięcie prokuratora do odpowiedzialności karnej organ prowadzący śledztwo może jednak wykonać wszystkie czynności procesowe, których odłożenie na czas późniejszy mogłoby doprowadzić do utraty lub zniekształcenia dowodów. Uprawnienie to, stosownie do utrwalonej praktyki, należy traktować jako obowiązek zabezpieczenia dowodów w każdej sytuacji tego wymagającej, np. dokonanie oględzin miejsca wypadku drogowego, uznanie za dowód rzeczowy dokumentu z podrobionym podpisem czy zarządzenie obdukcji lekarskiej ofiary pobicia. Organ procesowy właściwy do wniesienia oskarżenia ma też obowiązek podejmowania działań niezbędnych do uzyskania zezwolenia, którego wydanie leży w kompetencji niezawisłego i podlegającego tylko ustawom sądu dyscyplinarnego. Procedura ta może w niektórych sytuacjach opóźnić moment pociągnięcia prokuratora do odpowiedzialności. W żadnym jednak stopniu odpowiedzialności tej nie znosi. Jeżeli sąd zgody nie wyraża, oznacza to tylko tyle, że nie ma wystarczających przesłanek do przyjęcia, że prokurator faktycznie przestępstwo popełnił. Wypadnie dodać, że niezależnie od odpowiedzialności karnej, uczynek prokuratora podlega równoległemu osądzeniu w trybie dyscyplinarnym. Od opisanych tu reguł są tylko dwa wyjątki, kiedy to odpowiedzialność karna prokuratora podlega ograniczeniu na rzecz odpowiedzialności wyłącznie dyscyplinarnej. Tylko dyscyplinarnie prokurator odpowiada za wykroczenie oraz za znieważenie uczestnika procesu karnego przy wykonywaniu czynności służbowych. Dotkliwe sankcje zawodowe przewidziane w postępowaniu dyscyplinarnym to jednak problem do osobnego omówienia