Relacje interpersonalne czyli związki między ludźmi to sposób wyrażania między dwoma lub więcej partnerami interakcji uczuć i postaw (co wynika z psychologicznego podziału pomiędzy ja i ty). Relacje koncentrują się na wzajemnych stosunkach ich uczestników, które odnoszą się do pozytywnych bądź negatywnych powiązań pomiędzy partnerami, których wyrazem mogą być na przykład: agresja, wrogość, atrakcyjność interpersonalna, miłość, zakochanie, intymność, obojętność, nienawiść, konflikt, zerwany kontakt, dystans emocjonalny, admiracja, skupienie uwagi, przemoc, manipulacja, kontrolowanie, lekceważenie.Relacje interpersonalne można podzielić na rzeczywiste (oparte na faktach, z jasno wyznaczonymi rolami) i przeniesieniowe (bazujące na oczekiwaniach lub mylone z relacjami do innych osób).Psychologiczna warstwa relacji interpersonalnych jest wynikiem korelacji jakości partnerów, okoliczności, w których zachodzą oraz predyspozycji podmiotu, które wynikają z osobowości, jednak ich źródło może zostać zawężone do "ja" społecznego."Ja" społeczne jest tą strukturą, która odpowiada za typ relacji interpersonalnych. Jeśli przybiera ono obronne kształty, następuje izolacja społeczna, wtedy relacje będą wyrażać nieufność, podejrzliwość i lęk. Tam, gdzie te odniesienia są otwarte i pozytywne wówczas relacje ujawniają się jako otwarcie na partnera, poszukiwanie z nim kontaktu oraz osiąganie wspólnych celów.Zmiana relacji w kierunku bardziej pozytywnym polega w znacznej mierze na uczeniu się nowych umiejętności: przekazywania adekwatnych informacji o swoich potrzebach i oczekiwaniach od partnera, uczenia się unikania sytuacji podwójnego komunikatu, uczenia się słuchania partnera i odróżniania poziomu informacji o treści od poziomu informacji o relacji. Jest to uczenie się dostrzegania wpływu własnych i partnera stanów emocjonalnych i schematów poznawczych na procesy zniekształcania informacji nadawanych i odbieranych.
Agresja (łac. aggresio - napaść) to w psychologii określenie zachowania ukierunkowanego na zewnątrz lub do wewnątrz, mającego na celu spowodowanie szkody fizycznej lub psychicznej.
Wyróżniana jest m.in.:
agresja wroga - agresja, która ma na celu zranienie lub zadanie bólu.
agresja instrumentalna - agresja służąca innemu celowi niż zranienie lub zadanie bólu, np. zastraszenie, usunięcie konkurencji itp.
agresja prospołeczna - chroniąca interesy społeczne, obrona
agresja indukowana - powstająca w efekcie psychomanipulacji.
agresja odroczona
W psychologii nie ma zgody co do przyczyn i mechanizmów powstawania zachowań agresywnych
Nie wszyscy zgadzają się jednak z definicją agresji, przyjmowaną w psychologii społecznej. Niektórzy badacze rozumieją agresję raczej jako wrodzony popęd, a nie zachowanie. Tak rozumiana jest agresja w teoriach psychologii głębi, np. w psychoanalizie i teoriach pochodnych, psychologii ewolucyjnej oraz po części w neuropsychologii. Wg badaczy z tego nurtu agresja jest popędem wrodzonym, który działa podobnie jak popęd seksualny: wraz z upływem czasu dochodzi do kumulowania się napięcia popędowego, które co pewien czas musi zostać rozładowane w odpowiednim zachowaniu. Ludzie różnią się siłą popędu (czytaj: częstością aktów agresywnych) oraz dojrzałością mechanizmów, które przekładają siłę popędu (impuls popędowy) na zachowanie - czyli dojrzałością reakcji agresywnych. Badacze z tego nurtu skupiają się na opisaniu rozwoju agresji w ciągu życia oraz badaniu biologicznego podłoża agresji (np. wpływu hormonów, genów, neurotransmiterów i innych czynników biologicznych na zachowania agresywne). Zobacz też: teoria agresji wrodzonej.
Jeszcze inne ujęcie proponuje teoria frustracji - agresji. Badacze ci są zdania, że przyczyną zachowań agresywnych są nieprzyjemne sytuacje i stany - frustracje. W myśl tej teorii zachowania agresywne są zwykle sprowokowane przez czynniki zewnętrzne, które wywołują u ludzi nieprzyjemne stany wewnętrzne takie jak gniew, lęk, ból, nuda etc. Instynktowną reakcją na te nieprzyjemne stany staje jest zachowanie agresywne. Badacze z tego nurtu opisywali przyczyny pojawiania się frustracji, czynniki nasilające frustrację oraz procesy poznawcze, od których zależy interpretowanie danej sytuacji jako frustrującej, w odróżnieniu od sytuacji wywołującej deprywację.