Dzień Edukacji Narodowej - scenariusz przedstawienia Na scenie znajduje się 7 recytatorów (z tyłu sceny) i 2 narratorów (z boku sceny): Uroczystość rozpoczyna zespół taneczny - tańczą do dowolnej muzyki, po zakończeniu schodzą ze sceny. Narrator 1: Już od niepamiętnych czasów dzień 14 października obchodzimy jako Dzień Edukacji Narodowej, znany również nieoficjalnie jako Dzień Nauczyciela. Eleganckie stroje uczniów i nauczycieli, kwiaty i życzenia powodują, że święto to upływa pod znakiem radości i w ciepłej atmosferze. Ale... czy zastanawialiście się drodzy Państwo, kim tak naprawdę jest osoba, która posiada nadludzką moc uciszenia w ciągu sekundy trzydziestki rozbrykanych uczniów? Narrator 2: Wśród naszych kochanych pedagogów występuje wiele malowniczych typów, bez których szkoła straciłaby bardzo wiele ze swej atrakcyjności. Dziś zdarza się niepowtarzalna okazja do zaprezentowania najbardziej charakterystycznych osobowości. Oczywiście, wszelkie podobieństwo do osób powszechnie znanych jest jak najbardziej przypadkowe. Od tego momentu rozlegnie się rytmiczna muzyka i na scenę wchodzić będą poszczególne osoby. Każda z nich najpierw przejdzie kilka kroków w konwencji pokazu mody, potem stanie na środku i wysłucha swego opisu, a następnie przejdzie na tył sceny. Na scenę wchodzi osoba ubrana na biało, z przypiętymi skrzydłami, jest uśmiechnięta, a w ręce trzyma dziennik. Przechodzi kilka kroków, muzyka wycisza się, a wtedy Narrator 1 opowiada o niej. Narrator 1: Typ 1 - Anioł Jest cierpliwy, nie podnosi głosu i często się uśmiecha, co sprawia, iż uczniowie sądzą, że wejście mu na głowę nie będzie przedstawiało większych trudności. Ale uwaga! Ten sam anioł, spokojnie i bez nerwów może zakomunikować Ci, że właśnie dostałeś jedynkę lub naganę. Zrobi to jednak w sposób tak uprzejmy, że nawet nie będziesz mieć do niego pretensji. Co więcej - mniej odporni na jego wpływ uczniowie mogą nawet uznać, że wstawienie im jedynki to ich wina i zaczną się uczyć. Muzyka staje się głośniejsza, Anioł przechodzi na tył sceny, wchodzi następna osoba. Jest ubrana bardzo modnie, żuje gumę i robi z niej balony, w ręce - dziennik. Przechodzi kilka kroków, staje na środku sceny w pozie niedbałej. Narrator 2: Typ 2 - Luzak Luzak ubiera się zgodnie z najnowszymi tendencjami w modzie, na szkolnych dyskotekach tańczy do upadłego i ogólnie rzecz biorąc lubi przebywać z uczniami. Niestety - jego zachowanie w czasie lekcji jest dla szkolnej braci bardzo stresujące: najpierw powie coś zabawnego, wprowadzi miły nastrój, a kiedy wszyscy są przekonani, że nic złego już się nie wydarzy, Luzak zaczyna pytać, albo zapowiada sprawdzian i robi to śmiertelnie poważnie. Pomimo tego Luzak jest ogólnie lubiany, bo jak tu nie lubić kogoś, kto lubi nas? Muzyka staje się głośniejsza, Luzak przechodzi na tył sceny, wchodzi następna osoba. Jest ubrana w bardzo dopięty kostium, na nosie okulary, mina poważna, w ręce dziennik. Przechodzi kilka kroków, staje na środku sceny na baczność. Narrator 1: Typ 3 - Służbista Zawsze elegancki, punktualny i dobrze zorganizowany. Ma doskonały wzrok i słuch, więc na lekcji nie ma szans na podpowiadanie i ściąganie, czym doprowadza uczniów do rozpaczy, bo jak wiadomo - dla wielu z nas nie ma nic gorszego od systematycznej nauki. Co gorsza - ma swój własny zeszyt z notatkami, więc nie można mu wmówić, że nic nie było zadane. Jego wielką zaletą jest to, że jeśli coś obiecuje - zawsze dotrzymuje słowa. Niestety, dotyczy to również klasówek. Muzyka staje się głośniejsza, Służbista przechodzi na tył sceny, wbiega następna osoba. Ma na sobie strój sportowy, zamiast iść - biegnie truchtem, a podczas odczytywania swojego opisu nie stoi, tylko wierci się w miejscu. W ręce - dziennik.

Narrator 2:
Typ 4 - Aktywista
Wybiera on stroje swobodne i nie krepujące ruchów, co ułatwia mu szybkie przemieszczanie się po szkolnych korytarzach. Można go rozpoznać po charakterystycznym, lekko nieprzytomnym spojrzeniu, które mówi nam, że Aktywista ma wiele spraw na głowie. Ale i on bywa niebezpieczny, bo podczas przerw w sposób najbardziej nieoczekiwany pojawia się w różnych miejscach i wyłapuje szalejącą w najlepsze brać szkolną. Jest przez nas lubiany za pomysłowość i urozmaicanie życia szkoły.

Muzyka staje się głośniejsza, Aktywista przechodzi na tył sceny, wchodzi następna osoba. Jest ubrana na czarno, minę ma grobową, porusza się wolno i dostojnie, staje na środku sceny i uważnie przygląda się publiczności.

Narrator 1:
Typ 5 - Sceptyk
Typ ten, jako osoba podchodząca do życia z dużą dozą rezerwy, wybiera stroje w ciemnych kolorach i klasyczne w kroju. Z ogromną rezerwą podchodzi przede wszystkim do poziomu wiedzy uczniów, więc chcąc się upewnić, jak wiele umie wywołany do odpowiedzi, magluje go choćby i całą lekcję. Zdobyta u niego piątka lub czwórka jest powodem do dumy, a ktoś, kto taką ocenę otrzymał, cieszy się szacunkiem i uznaniem kolegów. Sceptyk, zajęty maglowaniem, nie ma czasu na pogaduszki z uczniami, ale z racji tego, że zawsze traktuje ich poważnie, zaskarbił sobie ich szacunek i sympatię.

Wszystkie typy nauczycieli przechodzą jeszcze raz po scenie, a następnie schodzą z niej.

Narrator 2:
Przedstawiliśmy już wszystkie typy nauczycieli, ale co z uczniami? Teraz czas na nich.

Narrator 1:
To pójdzie nam znacznie szybciej, ponieważ istnieje wiersz, który bardzo trafnie scharakteryzuje uczniów i ich relacje z nauczycielami. Ale zanim on nastąpi - chwila muzyki.

Na scenę wychodzi zespół taneczny, tańczy do dowolnej muzyki..
Po zakończeniu tańca, na scenie pojawiają się: Recytator 1, Recytator 2 i Recytator 3. Wygłaszają wiersz Wiktora Woroszylskiego pt. "My i nasza Pani". Recytator 1: Recytator 2:My jesteśmy najzwyklejsze dzieci. Więc dla porządku trochę zżyma,Mowa! Aniołkami nas nie nazwiesz. Głos podnosi, nieraz dwóję wlepi, Zdarza nam się bić, przeszkadzać, śmiecić Ale długo w gniewie nie wytrzyma:I po prostu robić Pani na złość.
 Znowu się uśmiecha. Już jest lepiej.
 Zdarza nam się lekcji nie odrobić, Jak jest zła, to człowiek też się boczy,Brudne łapy mieć i kleks w zeszycie. Dobra - to jej gotów wleźć na głowę,Pani wie, że nic się nie da zrobić: No i tak się nasze życie toczy. Inni nie będziemy. To jest życie. Czasem szare, czasem kolorowe

.Recytator 3:
Ale nie jest tajemnicą dla niej,
Ani dla nas - że choć się czubimy
W gruncie rzeczy my i nasza Pani,

Co tu gadać, bardzo się lubimy.

Narrator 2:
A kto się lubi, ten się czubi, mówi stare przysłowie. A teraz...

Narrator 1:
Skoro święto, to nie może zabraknąć życzeń!

Na scenę wychodzi 4 recytatorów. Wygłaszają wiersz pt. "Kwiaty dla nauczycieli" ( niestety, nie znam nazwiska autora)

Recytator 1:
Za to, że wiemy dokąd Wisła płynie
I gdzie się mieści Tatr najwyższy grzbiet,
I jakie nosił król Sobieski imię,
Że rzekę trzeba pisać przez "er zet"
Recytator 2:
Za to, że wiemy, co Kopernik zdziałał
I ile to jest siedem razy trzy...
Gdzie Rzym, gdzie Krym, gdzie Niedźwiedzica Mała.
Że rok ma trzysta sześćdziesiąt pięć dni...

Recytator 3:
Że tak dokładnie pamiętamy przecież
o tym, że woda przy stu stopniach wrze,
Że polskie statki płyną z portu Szczecin,
Że na wieży Mariackiej strażak w trąbkę dmie...

Recytator 4:
Za to wszystko, co jeszcze dla nas tajemnicą
(przed nami jeszcze wiele szkolnych lat),
za to składamy Wam dziś wiele życzeń,
z nimi jesienny, najpiękniejszy kwiat

Wszyscy uczestnicy występu biorą przygotowane wcześniej kwiaty, podchodzą do nauczycieli i pracowników obsługi i składają im życzenia. Następnie wracają na scenę i kłaniają się.

KONIEC

---