OPIS TEORETYCZNY
Siatka dyfrakcyjna jak sama nazwa wskazuje jest to siatka która ma równe rozmieszczone szczeliny w równych od siebie odstępach na nieprzezroczystym ekranie. Jeśli na taką siatkę prostopadle na jej powierzchnie pada wiąska światła np. z lasera to każda szczelina siatki staje się źródłem drgań co powoduje rzucanie światła w różnych kierunkach zgodnych z oczkami w danej siatce. Zjawisko takie nazywamy dyfrakcją.
Siatkę dyfrakcyjną możemy otrzymać za pomocą narysowania na płasko-równoległej płytce szklanej równoległych lini. Do rysowania na szkle używamy diamentu.
W czasie przeprowadzania doświadczenia można zaobserwować, że wiązka światła pada na siatkę dyfrakcyjną a ta rozdziela fale świetlne w różnych kierunkach o różnej jej sile. Co pozwala zaobserwować że w niektórych miejscach światło się wzmacnia a w niektórych zaś wygasza. Promienie wzmacniają się jeżeli dwa sąsiednie promienie będą równe całkowitej wielkości długości fali padającego światła.
Światło będzie sie wzmacniać jeżeli będzie spełniać warunek:
n λ = d sin ϕ
gdzie:
d - odległość między szczelinami siatki dyfrakcyjnej
n - rząd widma
λ - długość fali