Wkrótce potem Bella orzekła dziarskim tonem:
-No, najwyższa pora, malce, by zobaczyć, co kryje piękny świat!

-Ja już widziałam! -Przypomniała Łatka.

-Tak, ale reszta nie...
Koteczka zmartwiła się.

-To znaczy że ja już nie będę mogła zobaczyć po raz drugi?

Bella roześmiała się.

-Jasne że będziesz mogła!

-To dobrze... -Łatka odetchnęła z ulgą.

Po chwili kotka wypuściła kociaki na świeże powietrze. Bardzo się ucieszyły, że jest tak pięknie. Słońce świeciło, ptaki śpiewały.

-Bella, pomożesz mi upolować coś do zjedzenia? -Zawołał ją Mruczek. Bella pokiwała głową.

-Jasne!

Popatrzyła na kociaki.

-Ani mi się ważcie wyjść za płot. Bawcie się GRZECZNIE!

Pobiegła za bratem. Psotka uśmiechnęła się.

-Gonisz, Buria!

Buria zaczęła gonić. Nagle jej uwagę przykuła czarna kotka przy płocie.

-Halo! Maluchy! -Zawołała kotka, która w istocie była Tonią.

Psotka skrzywiła się.

-Nie znam cię! -Warknęła niemiło, ale Tonia wciąż była nieporuszona.

-Możesz poznać! -Uśmiechnęła się słodko. -Jestem Tonia, a wy?

-Bilon!

-Buria!

-Łatka!

-Mmm... Psotka....

-Chodźcie za mną, znam fajne miejsce na zabawę... -Zaproponowała kotka. Łatka zastanowiła się.

-Ale mama...
Bilon jednak pałał żądzą przygody.

-Phi tam! Chodźmy!

W końcu zdecydowali się pójść. Szli przez łąki, ludzkie zagrody, aż doszli do lasu.

-Witajcie w moim domu. Myślę, że wam się podoba! -Orzekła kotka.

Bilon uśmiechnął się. Tonia zmieniła ton głosu.

-Jesteście dziećmi Belli, tak?

-Tak, a czemu pytasz? -Zdziwiła się Łatka.

-Tej parszywej zabójczyni, IDIOTKI!
Psotka zadrżała.

-Nie podoba mi się to... Chodźmy stąd...

Odwróciła się, ale Tonia zagrodziła jej drogę.

-Nie uda to wam się... Nie tym razem...
Psotka skrzywiła się.

-Co to ma znaczyć? Już nie jesteś taka miła... Miałam rację, żeby ci nie ufać!

-Naiwne kociaki, naprawdę... -Prychnęła Tonia. Buria wykrzyknęła:
-Uciekajmy!

Tonia skoczyła na nią.

---