Karina zaszyła się w kącie podstrysza (tam gdzie dwa lata temu Łatka). Nie miała zamiaru wychodzić.
Najpierw Endemit, a teraz ukochana Alfa... To okropne, jak to wszystko rani... Nadzieja... Umarła. Nic już...
-Karina?
To Delta.
-Nie chcesz coś zjeść... Napić się...?
-Nie, zostaw mnie samą.
-Ale Karinko, ty już nie jesz cały dzień, i nie pijesz niczego!
-To nic. PA! -Powiedziała kotka zdenerwowana.
Gdy Delta wyszła przez okienko z powrotem na zewnątrz, Zyzio już stał tam.
-Co z nią? -Zapytał.
-Nie je, nie pije... Boję się o nią
-Przejdzie jej niedługo. Straciła dwie bliskie osoby. Ona kochała się w Endemicie, a Alfa była jej siostrą bliźniaczką...
Delta westchnęła.
-Coraz nas mniej... -Orzekła smutno.
Delta trzymając świeżą rybę w zębach, znów pojawiła się u Kariny.
-Daj spokój. Nic nie zjem.
-Karina-zaszlochała Delta kładąc rybę na ziemi. -Musisz coś zjeść, żeby żyć, proszę cię jesteś dla nas ważna!
Ale Karina straciła chęć życia. Chciała tylko spotkać Alfę jeszcze raz... Endemita...
Trzeciego dnia po śmierci Alfy Delta zastała ją nieżywą. Na pyszczku zmarłej widniał leciutki uśmiech.
Delta wpatrywała się w trzy groby. Lał deszcz, jak wtedy...
Przycupnęła przy ścianie. Płakała, ale łzy ginęły wśród kropli deszczy na jej pyszczku.
-Delta?
Zyzio... Czego on znów chce?
Podszedł do niej.
-Delta... Wiesz ja od dawna chciałem ci to powiedzieć... Kocham cię.
Delta osłupiała patrzyła w groby. Co on powiedział?
-Delta, Delta! Słyszysz mnie?
-Tak...
Zyzio wbił oczy w ziemie, zawiedziony. Delta przysunęła się do niego i przytuliła.
-Ja ciebie też.
Stali tak długo i patrzyli w krople deszczu, bębniące o rynny, spadające na chodnik, trawę i groby...