• Transakcje
  Analiza transakcyjna to koncepcja psychologiczna interakcji międzyludzkich nazywanych transakcjami. Ludzie komunikują się ze sobą z trzech poziomów zwanych stanami ego; jest to stan Rodzica, Dorosłego i Dziecka. Komunikacja ta może przebiegać bezproblemowo (transakcje komplementarne), z problemami włącznie z zerwaniem kontaktu (transakcje krzyżowe) oraz mieć na celu osiągniecie innego niż oficjalnie wyrażamy efektu (transakcja kątowa i podwójna).
  Gry
  Transakcje prowadzone z wymienionych poziomów ego przebiegają czesto w ten sam powtarzalny sposób, który ma na celu zorganizowanie nam czasu codziennego spędzanego w towarzystwie innych ludzi oraz osiąganie określonej korzyści psychologicznej płynącej z tych kontaktów. Gracze często nie wiedzą, że grają. Gracze, którymi jeseśmy w mniejszym lub większym stopniu my sami, często odtwarzają z pamięci gry wpojone im w pracesie wychowania. Gry zatem nazwane mogą zostać psychologiczną dziedziczoną spuścizną rodzinną, która przechodzi z pokolenia na pokolenie jak rysy twarzy czy kształt paznokci. Można grać w gry banalne, których szkodliwość społeczna jest minimalna i społecznie akceptowalna (np. porównywanie stopnia upicia sie przez uczestników kilku kolejnych imprez "żebyś ty wiedział jak się strasznie upiłem tym winem które Marek mieszał ze Spritem na ostatniej imprezie."..). Można tez grać w gry "grubszego kalibru", które nazywane są grami drugiego (np. zastraszanie drugiego człowieka bez agresji fizycznej) i trzeciego stopnia (np. morderstwo w afekcie)
  Konformizm (pot. ulegający wpływom) (łac. conformo - nadaję kształt) - w psychologii społecznej to zmiana zachowania na skutek rzeczywistego, bądź wyobrażonego wpływu innych ludzi. Podporządkowanie się wartościom, poglądom, zasadom i normom postępowania obowiązującym w danej grupie społecznej. W tym rozumieniu jest to zmiana związana z faktem, że członek grupy miał początkowo inne zdanie czy inaczej się zachowywał niż grupa, a następnie je zmienił w kierunku zgodnym z oczekiwaniami grupy. Konformizm według Stanisława Miki to również zgodność, zbieżność istniejąca między członkami grupy, jeśli chodzi o zachowania, normy i postawy. Jako przeciwieństwo zachowania konformistycznego podawany jest nonkonformizm lub antykonformizm.
  W socjologii jest to jeden ze sposobów dostosowania jednostki społecznej. W ujęciu Roberta Mertona oznacza zgodę na realizację celów społecznych grupy przy pomocy społecznie uznawanych środków lub, w szerszym znaczeniu, realizacje norm społecznych i wartości danej grupy odniesienia. Odejście od zachowań konformistycznych określane jest w ujęciu Mertona jako dewiacja społeczna. Zachowania konformistyczne w grupach są wskaźnikiem dużej spójności tych grup.
  W latach 50. XX wieku opublikowane zostały badania Solomona Ascha, z których wynikało, że na konformizm jednostki duży wpływ mają inni członkowie grupy. W dalszych badaniach ustalono, że niektóre jednostki mają większą, a nawet trwałą skłonność poddawania się autorytetom. Określone zostały one jako osobowości autorytarne, jednostki zewnątrzsterowne w przeciwieństwie do wewnątrzsterownych nonkonformistów nie poddających się w łatwy sposób wpływom autorytetów.
  Na zachowania konformistyczne przede wszystkim ma wpływ ukształtowana w toku socjalizacji osobowość jednostki, lecz również typ relacji społecznych, w których jednostka uczestniczy, struktura grupy, istniejący w niej system aksjonormatywny czy rodzaj zadania które realizuje jednostka w grupie, sposób sankcjonowania działań czy formy kontroli społecznej. Na jednostkę jest wywierana silniejsza

presja wobec zachowań konformistycznych w grupach, które próbują kontrolować większą część jej życia, w szczególności są to wymieniane przez Ervinga Goffmana instytucje totalne.
Osobowości autorytarne i związane z nimi zachowania konformistyczne występują częściej w społeczeństwach, w których dominuje władza totalitarna, w społeczeństwach demokratycznych częściej tolerowane są odstępstwa od konformizmu.
Opisuje się różne poziomy głębokości konformizmu takie jak:
Uleganie. Gdy istnieje wyraźny konflikt między przekonaniem jednostki a presją grupy, w wyniku którego jednostka podporządkowuje się grupie, to ulega. Uleganie pojawia się jedynie wtedy, gdy grupa nacisku jest fizycznie obecna. Gdy grupa znika, jednostka wraca do swoich uprzednich przekonań czy zachowań. Motywem takiego zachowania jest zwykle lęk przed odrzuceniem przez grupę lub lęk przed karą. Nie kradnę, bo mnie złapią lub uznają za złodzieja.
Identyfikacja Gdy jednostce zależy, aby być podobnym do jakiejś grupy lub jakiejś osoby (jednostka identyfikuje się z tą grupą), to jej zachowania dopasowują się do wyobrażeń o tej jednostce. Na przykład, zależy mi na tym, aby mnie oceniano jako osobę inteligentną - zachowuję się tak jak wyobrażam sobie, że zachowuje się osoba inteligentna. Identyfikacja jest głębszą formą konformizmu, dopasowanie do grupy pojawia się bowiem nawet przy fizycznej nieobecności grupy. Nie kradnę, bo inteligentne osoby nie kradną. Gdy grupa zmienia swoje zdanie, ja także je zmieniam.
Introjekcja (lub internalizacja). Najgłębsza forma konformizmu, polega na uznaniu pewnych norm i wartości za własne. Nie kradnę, bo to jest złe. Jeśli grupa zniknie lub zmieni swoje zapatrywania, ja mimo to dalej zachowuję się zgodnie ze zinternalizowaną normą. Introjekcja jest jednym z zadań socjalizacji.
Motywy konformizmu[edytuj]

Wyróżnia się trzy podstawowe motywy zachowań konformistycznych:
Lęk przed odrzuceniem. Ludzie boją się ośmieszenia, odrzucenia i "wyjścia przed szereg", dlatego dostosowują się do zachowań innych w grupie. Inaczej przeżywają lęk przed tym, że nie będą akceptowani w grupie. (Szerzej zobacz: konformizm normatywny).
Pragnienie posiadania racji. W niektórych sytuacjach ludzie nie wiedzą jakie zachowania są słuszne. Naśladują więc innych, przyjmując, że skoro ktoś postępuje w dany sposób, to znaczy, że tak należy zrobić. Na przykład: skoro wszyscy stoją przed przejazdem kolejowym, mimo że nic nie jedzie, to znaczy, że należy stać z jakiegoś powodu. (Szerzej: Konformizm informacyjny).
Do zachowań konformistycznych jesteśmy mobilizowani poprzez istnienie sankcji za przestrzeganie (sankcje pozytywne) lub nieprzestrzeganie norm grupowych (sankcje negatywne). W niektórych małych grupach społecznych sankcje zmuszające ludzi do uległości mogą przybrać skrajną formę, jak na przykład miało to miejsce w sekcie Świątynia Ludu.
Czynniki związane ze skłonnością do ulegania[edytuj]

W pewnych warunkach jest bardziej prawdopodobne, że jednostka będzie podporządkowywać się grupie. Czynniki te wiążemy najczęściej z cechami grupy wywierającej nacisk, cechami zadania lub sprawy, której dotyczy nacisk lub cechami osoby, na którą wywierany jest nacisk. Dzieje się tak gdy:

 W danej sytuacji osoba ma duże poczucie niepewności.
Dana osoba ma niską samoocenę
Grupa składa się ze specjalistów
Grupa jest duża (według E. Aronsona - gdy istnieje jednomyślność to tendencja do podporządkowania się naciskowi grupy jest mniej więcej tak samo wielka wtedy, gdy jednomyślna większość składa się z trzech osób jak i wtedy gdy składa się z szesnastu osób)
Grupa jest jednomyślna
Zadanie powierzone jednostce przez grupę jest pilne. (Problem ten został przedstawiony w eksperymencie Johna M. Harleya i C. Daniel Batona).
Jednostce zależy na uczestniczeniu w grupie.
Łatwiej jest o konformizm wobec grup, których wartości, normy nie stoją w sprzeczności wobec norm zinternalizowanych już przez jednostkę.

Koło emocji Plutchika[edytuj]
Trójwymiarowy diagram Plutchika opisuje relacje między różnymi emocjami, analogicznymi do kolorów na kole. Wymiar pionowy reprezentuje intensywność, a koło poziome reprezentuje stopień podobieństwa. Emocje przeciwległe na kole są emocjami przeciwnymi. Według Plutchika nie możemy doświadczać ich w tym samym czasie. W dwuwymiarowym rzucie diagramu, emocje w pustych przestrzeniach tworzą podstawowe diady, które są mieszaniną dwóch podstawowych emocji.
Dziesięć postulatów[edytuj]

Plutchik opisuje swoje główne założenia w dziesięciu postulatach:
Pojęcie emocji ma zastosowanie na wszystkich poziomach ewolucji i podobnie jak do ludzi, odnosi się też do zwierząt.
Emocje mają ewolucyjne podłoże i u różnych gatunków rozwinęły różne formy ekspresji.
Emocje pełnią rolę adaptacyjną, pomagając organizmom przetrwać zagrożenia stwarzane przez środowisko.
Pomimo różnic w formach wyrażania emocji u różnych gatunków, można zidentyfikować pewne wspólne elementy oraz ogólne wzorce.
Istnieje niewielka liczba podstawowych, pierwotnych emocji stanowiących pewien prototyp
Wszystkie inne emocje są stanami pochodnymi, występują jako kombinacje, mieszaniny lub związki podstawowych emocji.

Pierwotne emocje są to hipotetyczne konstrukty, swojego rodzaju stany idealne, których właściwości i cechy są wnioskowane bezpośrednio.
Pierwotne emocje mogą być scharakteryzowane w postaci par biegunowych przeciwieństw.
Wszystkie emocje różnią się pod względem stopnia podobieństwa do siebie nawzajem.
Każda emocja może występować w różnym stopniu natężenia i na różnym poziomie pobudzenia

Deprywacja emocjonalna - sytuacja pozbawienia możliwości zaspokojenia potrzeby kontaktu emocjonalnego z innymi ludźmi i więzi emocjonalnej z opiekunami. U niemowląt prowadzi do poważnych i trwałych zaburzeń rozwoju (choroba sieroca,choroba szpitalna). Deprywacja emocjonalna występuje w warunkach izolacji, która niekoniecznie musi być skutkiem odrzucenia emocjonalnego.
Emocje pierwotne i emocje pośrednie

Procesy emocjonalne zwierząt i człowieka przebiegają na podobnym podłożu biologicznym. Wspólny jest ich mechanizm neurofizjologiczny.
Emocje u zwierząt. Istnieją jednak między nimi zasadnicze różnice. Emocje zwierząt powstają pod wpływem bodźców bezpośrednich, wiążą się z zaspokojeniem potrzeb biologicznych, takich jak potrzeba pokarmowa, wody, tlenu, snu, seksualna i inne. Emocje zwierząt istnieją tak długo, jak długo w polu zachowania istnieje przedmiot lub sytuacja, która je pobudziła. Zaspokojenie potrzeby staje się źródłem emocji pozytywnej, niemożność zaspokojenia wywołuje negatywna emocje.

 Emocje pierwotne. Emocje zwierząt nazywamy emocjami pierwotnymi. Charakterystyczną ich cecha jest to, że zwierze nie uświadamia sobie swoich emocji i ich związku z przeżytą sytuacja. Emocje pierwotne są aktywizowane głównie przez ośrodki podkorowe. Ośrodki te
z kolei aktywizują korę i przenoszą pobudzenie do narządów wykonawczych. Z doświadczeń Barda wynika, że zwierzęta laboratoryjne pozbawione kory mózgowej charakteryzują się wyraźnym spadkiem wrażliwości na bodźce emocjonalne. Trzeba, na przykład, użyć bardzo silnych bodźców bólowych aby uzyskać stan słabego nie zadowolenia. Jeśli jednak usunie się zwierzęciu odpowiednie ośrodki podkorowe, następuje wzmożenie reakcji emocjonalnej, jest ona jednak mało precyzyjna.
Emocje u ludzi. Różnica między emocjami zwierząt i ludzi wiąże się z wzrastającą 
u człowieka rolą kory mózgowej w procesach regulacyjnych. Wskutek wykształcenia się kory mózgowej możliwe było powstanie specyficznej dla człowieka świadomości. Dzięki świadomości, emocje człowieka mają charakter społeczny, cechuje je poznawcza treść oraz intencjonalność. Człowiek reaguje nie tylko na zjawiska i przedmioty, ale także na myśl 
o nich. Rozumie on stosunek między sytuacja wywołująca emocje a przeżyciem emocjonalnym.
Emocje pośrednie - uczucia. Te specyficzne ludzkie emocje nazywamy emocjami pośrednimi bądź uczuciami.
Uczucia aktywizowane są na ogół przez korę mózgową. Jest to możliwe w związku 
z posiadaniem przez każdego człowieka doświadczenia indywidualnego. Fizjologicznym podłożem odrębnego dla każdej jednostki doświadczenia są odpowiednie połączenia w korze mózgowej. Pod wpływem bodźca, a na podstawie posiadanego doświadczenia, zostaje dokonana w korze mózgowej ocena bodźca jako pozytywnego lub negatywnego. Stanowi ona pierwsze ogniwo procesu uczuciowego. W zależności od oceny bodźca, pobudzenie zostaje przekazane do odpowiednich ośrodków podkorowych i wywołuje w nich stan aktywności, przekazany następnie do narządów wykonawczych.
W takim ujęciu uczucia stanowią jakby wyższe piętro procesów emocjonalnych. Przeżywanie ich właściwie jest tylko człowiekowi, ponieważ reakcje uczuciowe powstają w oparciu 
o bodźce o zabarwieniu społecznym i wiążą się z wcześniejszym doświadczeniem jednostki.

Negocjacje - pojęcie, style, techniki

NEGOCJACJE (negotiations) - stanowią jeden z podstawowych wyznaczników działalności firmy na rynku. W ogólnym rozumieniu negocjacje traktowane są jako jeden ze sposobów na rozwiązywanie zaistniałych sytuacji konfliktowych. Bardziej specjalistyczna definicja określa negocjacje jako dwustronny proces komunikowania się, którego głównym założeniem jest dążenie do osiągnięcia porozumienia.

 Negocjacji nie należy traktować ani jako formy współpracy, ani tym bardziej jako bezpośredniego starcia. Uważane są one za połączenie kooperacji, czyli nastawienia na współdziałanie z asertywnością, która najogólniej rozumiana jest jako umiejętność stanowczego mówienia "nie". Do każdych negocjacji należy się wcześniej odpowiednio przygotować. W tym celu powinno się przede wszystkim zebrać i przeanalizować wszystkie cele, jakie mają być wynikiem tych negocjacji.
R E K L A M A czytaj dalej ↓

W przypadku negocjacji, dla ich powodzenia zwykle najważniejsze znaczenie ma czynnik psychologiczny, jak również charakter i osobowość poszczególnych osób prowadzących negocjacje. Istotną rolę odgrywa tu zatem m.in. ubiór, sposób wysławiania się, a także kultura osobista negocjatorów.
Podstawowy podział negocjacji obejmuje:
Negocjacje twarde - charakteryzują się stawianiem drugiej stronie zdecydowanych i konkretnych wymagań; partner w negocjacjach twardych traktowany jest jako przeciwnik. Specyficzne dla tego rodzaju negocjacji jest wywieranie presji na kontrnegocjatorze oraz zdecydowane unikanie wszelkich kompromisów;
Negocjacje miękkie - charakteryzują się częstym stosowaniem uników i znaczną uległością przynajmniej jednego negocjatora. Specyficzne jest dla nich poszukiwanie polubownego rozwiązania, nawet za cenę ewentualnych strat
własnych i nie osiągnięcia zamierzonego celu.
Skuteczny negocjator powinien być osobą wszechstronnie wykształconą, posiadającą bardzo dobre rozeznanie w aktualnej sytuacji polityczno-gospodarczej na świecie,
a przynajmniej we własnym kraju. Ponadto, powinien on posiadać wysoki poziom zdolności dyplomatycznych oraz umieć współpracować z innymi osobami.
Dla prawidłowego i skutecznego przebiegu negocjacji, niezbędne jest spełnienie określonych przesłanek:
interesy poszczególnych stron negocjacji powinny być w części wspólne, a w części sprzeczne - wynikające z indywidualnych założeń;
negocjacje muszą być traktowane jako wyjątkowo złożony proces komunikacji interpersonalnej;
negocjacje powinny wynikać ze sprzeczności interesów, która daje się poznać dzięki zajmowanemu stanowisku.
STYLE NEGOCJACJI:
Style negocjowania mogą być także nazywane metodami, sposobami, rodzajami, taktyką oraz strategią. Do głównych czynników mających największy wpływ na wybór stylu prowadzonych negocjacji należą:

NEGOCJACJE INTEGRATYWNE - jest to styl negocjowania, który preferuje podejście typu: wygrana - wygrana. Polega on na wynegocjowaniu porozumienia, które byłoby korzystne
i opłacalne dla obydwu partnerów negocjacji. Wśród najważniejszych zasad kształtujących negocjacje integratywne wymienić należy:
konieczność oddzielenia ludzi od zaistniałego problemu;
opracowywanie rozwiązań korzystnych dla każdej ze stron;
stosowanie wyłącznie obiektywnych kryteriów;
koncentrowanie się głównie na celach i założeniach, a nie na zajmowanym stanowisku.
TECHNIKI NEGOCJACJI:
Zgodnie z definicją M.Stalmaszczyka, techniki negocjacji to "sposoby werbalizowania żądań, czynienia ustępstw, kamuflowania nadmiernej chęci szybkiego osiągnięcia porozumienia, stosowania oporu przed zabiegami oponenta do przechylenia korzyści negocjacyjnej na swoją stronę, stosowania presji psychologicznej mającej osłabić sprawność negocjacyjną drugiej strony i inne temu podobne zabiegi i chwyty".
Z punktu widzenia technik wykorzystywanych w negocjowaniu, istotna rolę odgrywa umiejętność odpowiedniego ustępowania. "W negocjacjach handlowych, sposób ustępowania bywa ważniejszy niż samo ustępstwo. W zależności od sposobu, ustępstwo może ci ułatwić albo utrudnić przeprowadzaną transakcję" (G.Karrass).
Umiejętne i skuteczne ustępowanie w negocjacjach wiąże się z przestrzeganiem pewnych określonych zasad, wśród których najważniejsze to:
Ustępstwa nie mogą być zbyt duże - zazwyczaj największe znaczenie ma sam fakt pójścia na ustępstwo niż jego rozmiar. Należy pamiętać, że niewielkie ustępstwo zazwyczaj powoduje chęć rewanżu, natomiast duże - może prowadzić do zachłanności.
Ustępować należy z oporem i niezbyt szybko - konieczność dłuższego i bardziej przekonującego starania się daje w efekcie więcej satysfakcji i zadowolenia, ponieważ zdecydowanie bardziej ceni się coś, o co należy ciężej i dłużej zabiegać.
Nie każde ustępstwo należy odwzajemniać- nie w każdej sytuacji zachodzi potrzeba rewanżowania się za ustępstwo. Czasami zdarza się, że odwzajemnione ustępstwo nie jest sprawiedliwe.
Należy stopniowo zmniejszać ustępstwa- takie postępowanie wymusza na drugiej stronie konieczność wcześniejszego zadeklarowania się, np. podpisania umowy, co wynika z przeświadczenia, że wkrótce nadejdzie granica możliwości naszego partnera.
Należy zdecydowanie unikać zasady "dzielenia różnicy na pół" -

TECHNIKA SYTUACJI HIPOTETYCZNEJ typu "CO BY BYŁO, GDYBY…" - jest to technika, która, jak sama nazwa wskazuje, polega na zadawaniu pytań typu "co by było, gdyby…". Celem zadawania tego rodzaju pytań jest określenie realnych możliwości partnera w negocjacjach i wybadanie aktualnej sytuacji.
TECHNIKA OGRANICZONYCH KOMPETENCJI - technika ta polega na uzyskaniu przewagi nad przeciwnikiem poprzez odmówienie zaakceptowania propozycji. Swoją odmowę uzasadnia się brakiem odpowiednich kompetencji lub ograniczeniem w ich posiadaniu.
TECHNIKI POLEGAJĄCE NA WYKORZYSTANIU CZASU
Praktyczne przykłady technik związanych z wykorzystaniem czasu:
W pełni świadome przedłużanie negocjacji w przypadku, gdy drugiej stronie zależy na możliwie szybkim ich zakończeniu.
Świadome unikanie podjęcia ostatecznej decyzji w przekonaniu, że wkrótce dojdzie do korzystnej dla nas zamiany rozkładu sił.
Wyjątkowo szczegółowe i powolne analizowanie drobiazgów.
Rozpoczynanie rozmów później i kończenie ich wcześniej.
Nagłe odwoływanie spotkań negocjacyjnych.
Prowokowanie drugiej strony do utarczek słownych.
Występowanie z żądaniem zmiany miejsca, w którym prowadzone będą negocjacje.
Występowanie z żądaniem pełnego i dokładnego tłumaczenia tekstów.
Nagła zmiana składu zespołu negocjacyjnego.
Przywoływanie problemów z przeszłości, jak np. problematyczne reklamacje itp.
Technika terminów ostatecznych lub nieprzekraczalnych - technika polegają na wyznaczaniu przez jedną ze stron ostatecznego terminu zakończenia negocjacji. Strona uzasadnia swoje postępowanie pojawieniem się "ważnego powodu". Celem takiego działania jest wymuszenie na drugiej stronie wcześniejszego ustąpienia.
Technika celowego opóźniania rozpoczęcia negocjacji - strona przeciwna nie wie, ile ma jeszcze czasu do rozpoczęcia negocjacji. Takie postępowanie ma na celu maksymalne wykorzystanie korzyści wynikających z możliwości prowadzenia negocjacji w okresie największej aktywności człowieka.

Efekt aureoli

Reakcje na ludzi ładnych to przykład tego, co psychologowie nazywają

zjawiskiem aureoli. Polega ono na tym, Ŝe jakaś pozytywna cecha człowieka opromienia swoim blaskiem

wszystkie pozostałe jego cechy i decyduje o sposobie, w jakim widziany jest on przez innych. Wiele

danych dowodzi, Ŝe atrakcyjność fizyczna stanowić moŜe źródło takiej właśnie aureoli.

Na przykład mamy automatyczną skłonność do przypisywania ludziom ładnym takich pochlebnych cech,

jak utalentowanie, sympatyczność, uczciwość i inteligencja

Kapitanoza

Wpływ autorytetu może spowodować że reakcje człowieka stają sie nieracjonalne.Kapitanoza - jeżeli autorytet coś powiedział to jednostka przestaje analizować to co zostało powiedziane tylko to akceptuje - nie koryguje błednych decyzji, np. Załoga samolotu, nawet jeżeli jest osobiście jak najbardziej sprawązainteresowana, nie reaguje na katastrofalną pomyłkę eksperta, automatycznie podporządkowując się regule: „skoro tak mówi autorytet, to tak zapewne jest".

 

Konformizm, czyli uleganie wpływom -w psychologii społecznej to zmiana zachowania na skutek rzeczywistego, bądź wyobrażonego wpływu innych ludzi. Podporządkowanie się wartościom, poglądom, zasadom i normom postępowania obowiązującym w danej grupie społecznej. W tym rozumieniu jest to zmiana związana z faktem, że członek grupy miał początkowo inne zdanie czy inaczej się zachowywał niż grupa, a następnie je zmienił w kierunku zgodnym z oczekiwaniami grupy.

 

Analiza transakcyjna

to koncepcja struktury osobowości opisująca również relacje zachodzące między ludźmi. Zgodnie z nią każdy człowiek rozwija trzy stany „ja”: Ja-Rodzic , Ja-Dorosły , Ja-Dziecko . Są to najczęściej nieświadome, utrwalone w psychice dyspozycje decydujące o tym, jak zachowamy się w konkretnych sytuacjach życiowych. RODZIC - różnego rodzaju normy, zakazy, nakazy i programy określające, co powinniśmy robić i w jaki sposób postępować. Powstaje w wyniku relacji z matką i ojcem lub innymi opiekunami.DOROSŁY - nabyte umiejętności i zdolności, służące rozumieniu rzeczywistości i siebie. DZIECKO - wrodzone zachowania popędowe i wyuczone reakcje emocjonalne.

Psychologia emocji
Emocje - „e” + „movere” (łac.)„e” = „z”, „movere” = „poruszać się”, czyli
*Poruszać się z wewnątrz
*Wychodzić na zewnątrz
*Wychodzić poza stan dotychczasowy
*Zakłócenie pewnego stanu rzeczy

Wpływ emocji na zachowanie jednostki. Określenie różnych komponentów emocji (np. wg Reykowskiego afaktu,pobudzenia i treści emocji).

 Emocje różne pod względem treści różnią się pod względem reakcji, które uruchamiają. Reakcje te mają charakter:

n  zachowań ukierunkowanych (ucieczka, atak, zbliżenie) jak też

n  zachowań ekspresyjnych (mimika, pantomimika, reakcje wokalne)

 

Teoria gier

Przedmiotem teorii gier jest analiza modeli matematycznych konfliktu i kooperacji

pomiędzy inteligentnymi i racjonalnymi decydentami, zwanymi graczami. Dlatego

te» teoria gier jest w zasadzie częścią teorii decyzji. Dlatego też o graczu zachowującym się w pełni zgodnie z paradygmatem teorii gier

mówi się niekiedy jako o graczu superracjonalnym { potrafiącym w pełni oceniać

rezultaty sytuacji z niepewności oraz motywacje innych graczy.

 

TECHNIK NEGOCJACJI NIE UMIEM ,znam manipulacji ale to raczej nie jest to samo.

 

 

Można wyróżnić kilka rodzajów komunikacji wśród ludzi:

·         interpersonalna - zachodząca pomiędzy ludźmi; 

·         intrapersonalna - monolog wewnętrzny; 

·         społeczna - grupowa; 

·         zapośredniczona - przy użyciu urządzeń technicznych (telefon, komputer).

 

Reakcja biegunowa

ludzie o reakcji biegunowej., są to osoby, które kiedy coś usłyszą, to zanim świadomie pomyślą, wcześniej reagują słowami: A właśnie, że nie, ponieważ ich nieświadome umysły podążają już w przeciwną stronę. 
tzn, że proponujesz coś komuś i zanim skończysz ona już powie „nie!”

---