Złe humorki
Tego ranka zajączka Milusia obudził promyk słońca, który połaskotał go w uszko. Potem promyk przeskoczył na nosek zajączka, Miluś kichnął i zerwał się na równe łapki.
- Ojej, jak późno! - podrapał się w łepetynkę - Pora wstawać!
Kiedy Miluś pomyślał sobie, ile wspaniałych rzeczy może zrobić tego dnia, uśmiechnął się i klasnął w łapki.
- Jaki wspaniały ranek! - powiedział sam do siebie - Uwielbiam, kiedy słońce tak cudnie świeci! Na pewno cały dzień też będzie taki słoneczny i wesoły.
Miluś umył pyszczek, zjadł śniadanko i wyszedł na poranny spacer.
Poranek w lesie był cudowny. Słoneczko nie zdążyło jeszcze rozgrzać powietrza swym gorącem, na trawach kołysały się krople rosy, wszędzie unosił się świeży, delikatny zapach. Gdzieś wysoko przemykały ptaki, wyśpiewując swe radosne pieśni, o tym jak wspaniale jest żyć. Wiatr kołysał główkami żółtych, różowych i fioletowych kwiatów na polance. Nad nimi krążyły pszczoły, które już od świtu uwijały się przy pracy.
Zajączek kicał dróżką, rozglądając się ciekawie. Nagle nie wiadomo skąd przed Milusiem pojawiła się wiewiórka Zosia, która zeskoczyła z drzewa. Zajączek nie zdążył się zatrzymać i za chwilę oboje po zderzeniu leżeli na ziemi. Orzeszki, które Zosia niosła w kieszeni fartuszka, rozsypały się i zniknęły w trawie.
- Ślepy jesteś, czy co!? - krzyknęła zadziornie wiewióreczka - Zobacz, co najlepszego zrobiłeś! Pogubiłam orzeszki, które zbierałam przez cały ranek!
Miluś najpierw otworzył pyszczek ze zdumienia, ale zaraz zmarszczył brwi:
- Sama jesteś ślepa! Skaczesz z drzewa i nie sprawdzasz, czy drogą przypadkiem ktoś nie idzie! Mogłabyś trochę uważać!
- Phi! - prychnęła wiewiórka - Też coś!
I pobiegła dalej. A zajączek Miluś zauważył, że jego wspaniały humor schował się gdzieś, może w trawie razem ze zgubionymi orzeszkami Zosi. Zajączka nie cieszył już ani śpiew ptaków, ani pachnące kwiaty czy uwijające się wśród nich pszczoły. Już miał zamiar wracać do swej norki i nie wychodzić z niej do wieczora, kiedy usłyszał:
- Dzień dobry, zajączku!
Miluś rozejrzał się wokoło, ale nikogo nie zauważył.
„ Chyba mi się wydawało…” - pomyślał.
- Dzień dobry, zajączku! - usłyszał znowu i dopiero wtedy ujrzał maleńka biedroneczkę, siedzącą na liściu paproci.
- Dzień dobry, dzień dobry… - burknął niezbyt grzecznie. Wprawdzie biedronka nic złego mu nie zrobiła, ale był w takim paskudnym humorze, że nie miał ochoty na pogaduszki z jakąś nieznajomą biedronką.
- My się chyba nie znamy…- pokręcił wąsikiem i dodał już trochę spokojniej - Nigdy przedtem cię tutaj nie widziałem.
- To prawda - przyznała biedroneczka - Ale chciałam tylko przywitać się z tobą!
Biedroneczka rozpostarła swoje małe skrzydełka i zanim Miluś zdążył coś jeszcze powiedzieć, odfrunęła. Ale to miłe powitanie sprawiło, że poczuł się znacznie lepiej i zły humor nagle gdzieś się ulotnił.
„ W taki piękny poranek wypada chyba powitać wszystkich moich leśnych znajomych.' - pomyślał zajączek i ruszył dalej przed siebie leśną dróżką, podśpiewując pod noskiem wesołą piosenkę.
- Witaj, pszczółko! - krzyknął w stronę Bzu-bzuni krążącej nad kwiatkami - Jaki miły ranek!
- Dzień dobry, kukułeczko! - pomachał w jej stronę długimi uszkami - Życzę ci miłego dnia!
- Jak się masz, jeżyku!? Wybierzemy się razem na spacer? - krzyknął do kolczastej kulki, która właśnie wysunęła nosek spod liści.
I wszystkie zwierzątka z uśmiechem odpowiadały na jego powitania i myślały sobie, jaki ten Miluś jest miły i sympatyczny.
Potem zajączek pomógł mrówkom przenieść sosnowe igiełki do mrowiska i zaśpiewał z żabkami ich ulubioną piosenkę. Uśmiechał się do wszystkich, a z każdym uśmiechem darował każdemu odrobinę dobrego humoru. Nawet wiewiórka Zosia przestała się dąsać na zajączka i zaprosiła go na orzechowe ciasteczka.
Kiedy wieczorem zajączek układał się do snu w swoim mięciutkim zajęczym łóżeczku pomyślał, że od jutra każdy dzień będzie rozpoczynał z uśmiechem i radosnym pozdrowieniem.