Za twórcę pedagogiki porównawczej jako dyscypliny naukowej jest uważany ;
1) Marc- Antoinea Julliena de Paris i Pedro Rosello;
2) Sadler, Kandel i Schneider.
Dwie podstawowe koncepcje uprawiania komparatystyki pedagogicznej; 1) dążenie do odkrywania tego, co jest wspólne, w celu upowszechnienia
najlepszych rozwiązań praktyki oświatowej,
2) poszukuje tego wszystkiego, co swoiste, indywidualne i
uwikłane w kontekst społeczno- kulturowy badanych krajów.
Trzy nurty komparatystyki pedagogicznej.
1.Jullien de Paris fra.( 1775-1848) jego koncepcje miały na celu podniesienie poziomu szkolnictwa francuskiego poprzez wykorzystanie najlepszych wzorów, jakie występują w innych krajach w zakresie teorii i praktyki pedagogicznej. Jego zdaniem wychowanie można by poznać na podstawie faktów i obserwacji. Gromadząc, porządkując i porównując r11; można odkrywać pewne zasady prawidłowości.
2.Pedro Rossello fran. ( 1897 r11; 1970) jego zdaniem pedagogika porównawcza stanowi instrument porozumienia międzynarodowego, a badaniami można objąć cały świat, by w rezultacie wykryć prądy w obrębie wychowania. Stworzenie teorii wychowania dwie zasady;
r6;życie społeczne i szkoła nawzajem na siebie oddziaływają,
r6;fakty oświatowe pozostają wobec siebie w stosunku wzajemnej zależności.
Koncepcją Rosello była filozofia pozytywistyczna, zakładająca możliwość i konieczność wykrywania praw rozwoju m.in. w naukach społecznych.
Wniosek, który wyciągnął , że szkoła ( wychowanie) jest systemem naczyń połączonych i zmiany w niej wzajemnie się warunkują w wyniku zaistnienia określonych przyczyn szczegółowo przez niego przedstawionych.
Twierdził m. In, że; wzrasta wpływ państwa na wychowanie ; szkoła średnia upowszechnia się; wydatki na szkolnictwo szybko rosną; szkoła pamięci szybko przekształca się w szkołę intelektu, a ta ostatnia w szkołę praktycznego działania; w kształceniu nauczycieli dba się bardziej o przygotowanie pedagogiczne niż specjalistyczne ( przedmiotowe).
3.Michael E. Sadler ang. ( 1861- 1943) zwolennik poglądu, że w badaniach porównawczych należy wnikać w siłę duchową narodu, by lepiej zrozumieć zasady działania oświaty. Każde badane zjawisko należało rozpatrywać na tle kontekstu społeczno- kulturowego, którego głębokie i wszechstronne poznanie miało się przyczynić do podniesienia wartości badań komparatystycznych . Sadler sformułował dwie myśli ciągle aktualne;
r6;to, co się dzieje poza szkołą, znaczy nawet więcej niż to, co w szkole, dla zrozumienia systemu wychowania,
r6;praktyczna korzyść z badań porównawczych zagranicznych systemów oświaty polega na tym, że zaczynamy lepiej rozumieć nasz własny system wychowawczy.
4. Kontynuator myśli Sadlera r11; Isaac Kandel ( 1881 r11; 1965) r11; był zdania, że r porównanie systemów oświatowych w kilku krajach może być realizowane za pomocą różnych metod, w zależności, od pewnego stopnia, od celówr1; Jedną z metod może być analiza statystyczna r11; gdy porównuje się wydatki na oświatę, zapisy do szkół, czy poziom drugoroczności dzieci.
Komparatysta r11; sam musi przygotować odpowiednie narzędzie pomiaru, a głównym jego zadaniem jest; ustalenie znaczenia oświaty, szkoły podstawowej i średniej w świetle sił politycznych, społecznych i kulturalnych , które określają charakter narodowych systemów oświaty.r1;
Na postulowaną przez Kandela metodę badań składają się;
r6;pis wybranych problemów wspólnych dla badanych krajów,
r6;wyjaśnienie lub interpretacja przyczyn badanych zjawisk,
r6;analiza porównawcza,
r6;tworzenie filozofii pedagogiki.
Kandel pisał, że r pedagogika porównawcza jest dziedziną interdyscyplinarnąr1; i sugerował, że niezależnie od znajomości języka i kultury innych krajów, komparatysta powinien dysponować wiedzą dotyczącą różnych teorii politycznych, historii, pedagogiki i ekonomii politycznej.
Wkład Kandela do rozwoju pedagogiki porównawczej polegał przede wszystkim na poszerzeniu wiedzy na temat rozumienia systemów oświatowych i ich funkcjonowania w ogólności.

---