Architektura gotycka 

    Architektura gotycka jest ostatnim stylem budownictwa w średniowieczu, jej rozwój przypada na okres dojrzałego, późnego średniowiecza.
Styl ten ukształtował się we Francji w poł. XII w., a już pod koniec stulecia pojawił się w budownictwie angielskim.
Architektura ta odegrała dużą rolę w rozwoju budownictwa. Gotyk stosuje w swoich rozwiązaniach inne metody od wzorów klasycznych, lecz wkrótce osiąga najwyższy poziom techniki konstrukcyjnej. Śmiałe, lekkie i strzeliste konstrukcje o wnętrzach przestrzennych zastąpiły dotychczasowe ciężkie i masywne budowle.
Stosowanie zróżnicowanych układów przestrzenno-bazylikowych i halowych, dało różne możliwości w kształtowaniu wnętrz.

Zasadnicze cechy gotyku :

• zdecydowane wyodrębnienie elementów konstrukcyjnych

• lekkość sklepienia i jego konstrukcja

• zapewnienie stateczności

• możliwość dobrego oświetlenia

• znaczne uproszczenie rzutu.

Materiałem budowlanym, z którego wykonywano ściany, zależnie od warunków miejscowych, była cegła palona i kamień ciosowy. Na północy Europy budowano przeważnie z cegły, na południu z kamienia. Bogate detale architektoniczne w okresie gotyku wycinano z kamienia. Powszechnie już stosowany łuk prosty pozwalał na łatwe przekazywanie sił ze sklepień na podpory.

---