Mimo, że wszystkie gatunki zbóż wykorzystywane są zarówno na paszę dla zwierząt, jak i na pokarm dla ludzi, to niektóre z nich uznawane są za typowo paszowe. Takim zbożem jest pszenżyto, które powstało ze skrzyżowania pszenicy z żytem. Przy jego tworzeniu duży udział mieli polscy hodowcy.
Pszenżyto nabiera coraz większego znaczenia ze względu na swe cechy. Charakteryzuje się małymi wymaganiami środowiskowymi - może być uprawiane na piaszczystych glebach, a tych w Polsce jest najwięcej. Posiada dużą odporność na choroby. Uzyskiwane plony są zadawalające, a wartość pokarmowa ziarna może konkurować z pszenicą. Jest ono głównie wykorzystywane w gospodarstwach z wysoką obsadą trzody chlewnej lub drobiu.
Wartość pokarmowa ziarna pszenżyta wynika z dość wysokiej zawartości białka, (powyżej 10%) o korzystnym składzie aminokwasowym i wysokim współczynniku strawności. Białko zawiera najwięcej (po owsie) lizyny, która jest dobrze wykorzystywana przez zwierzęta. Podstawowym składnikiem ziarna są węglowodany, głównie skrobia (50-60%).
Pszenżyto posiada mniej włókna surowego niż owies, jęczmień i pszenica oraz więcej węglowodanów łatwostrawnych. Pod względem zawartości tłuszczu i składników mineralnych, ziarno nie wykazuje istotnych różnic w porównaniu z żytem i pszenicą. Nie obserwuje się także większych różnic w poziomie energii brutto.
Pszenżyto ma zbliżoną do pszenicy zawartość czynników antyżywieniowych, a 3-4 razy mniejszą niż żyto. Ziarno może być stosowane w mieszankach dla brojlerów i prosiąt (nawet do 90% dawki), bez negatywnego wpływu na poziom wyników produkcyjnych. Jest również doskonałą paszą dla przeżuwaczy i surowcem do sporządzania kiszonek ze strączkowymi.
Uprawę tego gatunku cechują niska kapitałochłonność oraz niewielkie wymagania przedplonowe i siedliskowe, dlatego do jego uprawy zachęcam przede wszystkim hodowców trzody chlewnej. Oprócz odmian ozimych, na rynku dostępne są także odmiany jare. Przy starannej agrotechnice, racjonalnym nawożeniu i ochronie chemicznej - można osiągnąć plon 5 ton/ha.