Główne założenia:
- Antypedagogika kładzie nacisk na podmiotowość dziecka.
- Nurt antypedagogiczny wychodzi z założenia, że każdy człowiek, rozwijając się, nosi w sobie naturalną skłonność do decydowania o sobie.
- Antypedagogika odcina się od wychowania polegającego na tłumieniu odczuć i pragnień dziecka.
- Antypedagogika rezygnuje z wychowania jako świadomego procesu mającego z góry określony cel, pozostawiając wolność wyboru dziecku.
- Myśleniu antypedagogicznemu przyświeca zasada: wspierać zamiast wychowywać, co wiąże się z odrzuceniem autorytetu wychowawcy.
- odrzucenie konkretnych tradycji dotyczących praktyki wychowawczej (np. opresji, etykietowania, mistyfikacji przeżyć, depersonalizacji, dominacji, manipulacji itp.)
- odrzucenie idei oraz funkcji wychowania
- negacja wszelkich pedagogicznych teorii
Przedmiotem badań antypedagogiki jest pseudowychowanie czyli wymiar przeciwieństwa, zakłamania czy pozorności wychowania.
Dla pedagogiki negatywnej pojęcie badań nad zjawiskiem pseudowychowania w edukacji pozwala na ukazanie go w dwóch wymiarach:
Negatywnym - występuje wtedy, kiedy staje się przedmiotem krytyki czy potępienia.
Pozytywnym - pojawia się w sytuacji uwydatniania dzięki niemu pożądanych stanów czy wartości.
Innym wymiarem badań pedagogiki negatywnej jest wskazywanie przez jej przedstawicieli, iż jakość edukacji w szkołach kryje w sobie wymiar antropologiczny a więc stosunku wychowawcy jako władcy do wychowanka jako podwładnego.
Postawy wrogie wobec dziecka, a mianowicie:
wrogość subiektywna - jest wyrazem osobistej nienawiści do dzieci czy ich nielubienia,
wrogość obiektywna - jest wyrazem obowiązującej w szkole przemocy strukturalnej czy symbolicznej wbrew własnej woli blokując lub degradując tym samym rozwój psychofizyczny podopiecznych.