Tragizm oznacza konflikt równorzędnych wartości moralnych w wyniku, którego jednostka działająca świadomie w imię wielkiego szlachetnego celu jest skazana na klęskę. Mówi się, że tragizm stanowi o istocie tragedii. W utworze Szekspira widzimy klęskę Makbeta podobnie jak w utworze Sofoklesa porażkę Edypa.
Tragizm obydwóch bohaterów, zarówno bohatera Sofoklesa i Szekspira upodabnia ich do siebie, co sprawia, że porównanie charakterystyk jest możliwe. Król Edyp był władcą, który znał potrzeby poddanych, przejmował się ich losem, łączył się z nimi w bólu i cierpieniu, jednocześnie pokazując jak bardzo jednoczy się z nimi. „O biedne dzieci, ja wiem, czego chcecie, wiem, że cierpicie, wszyscy…” wszyscy utworze pokazano cierpienie ludu, gdzie każdy dba o własne dobro. Sofokles ukazuje problemy Edypa, który musi zmagać się nie tylko z nimi, lecz z cierpieniem całego miasta. Będąc władcą czuje się za nie odpowiedzialny: „.. a cierpiący jeszcze mojemu nierówni bólowi, bo was jedynie własna wola wzrusza, a z całym miastem płacze moja dusza..” Makbet w przeciwieństwie do Edypa był początkowo dobrym, szlachetnym rycerze dbającym o dobro innych, kochającym ojczyznę, lecz gdy smakuje władzy zmienia się w człowieka, który aby osiągnąć cel zrobi wszystko. Po przepowiedni wiedźm Makbet odkrywa w sobie żądzę władzy, lecz zdaje sobie sprawę, że, aby to osiągnąć Dunkan musi zginąć. Po pojawieniu się u bohatera myśli o morderstwie króla, ten nie usiłuje jej odrzucić. Przełomowym momentem w życiu Makbeta było zabicie Dunkana. Zaraz po tej tragedii odezwało się u niego sumienie, ale nie na długo, gdyż żądza objęcia tronu była silniejsza. Po koronowaniu Makbet przypomniał sobie przepowiednie wiedźm, które mówiły, ze zostanie królem. Przy tym zdarzeniu był obecny Banko. Makbet czując się zagrożony zabił swojego przyjaciela. Pojawienie się na uczcie ducha Banka nie wywołało na nim nic więcej, jak tylko przerażenie. Natomiast w przypadku zabójstwa Dunkana było inaczej, żałował tej śmierci. Makbet nadal żył w przekonaniu, że aby utrzymać władzę kolejne zbrodnie są koniecznością. Przez takie postępowanie uznano go za władcę okrutnego krwawego. Kolejne przepowiednie wiedźm okazały się dla Makbeta zgubne. Po śmierci rodziny Makdufa, tan wrócił z Anglii. Aby stanąć twarzą w twarz z Makbetem. Makbet pewny siebie prosi Makdufa, aby przestał walczyć, bo nie chce kolejnej śmierci. Ta pewność go zgubiła. Widzimy tutaj powrót dawnych cech rycerskich bohatera, takich jak np. odwaga. Makbet poniósł klęskę - Makdufa go zabił. Makbet był bohaterem, który cechował się pochopnym podejmowaniem decyzji.
Porównując Edypa i Makbeta widzimy wiele przeciwieństw. Fatum od samego początku ciążyło nad Edypem i nie miał możliwości zmiany losu. Makbet natomiast miał prawo wyboru miedzy dobrem i złym i nie ciążyło nas nim żadne przekleństwo. Poza tym Edyp popełnił winę tragiczną, gdy Makbet z całą świadomością wiedział, kogo zabija i nie popełnił jej. Cechą łączącą bohaterów Sofoklesa i Szekspira jest wiara w przepowiednie. Obaj wierzyli, że wyroki spełnia się. Edyp zaufał proroctwom mając na celu dobro państwa. Natomiast Makbet zaufał im dla własnych korzyści. Edyp poznawszy prawdę o swoim życiu sprzeciwił się przepowiedniom, podczas gdy Makbet ze spokojem przyjął wiadomość o swojej rychłej śmieci. Jednocześnie Edyp dążył do poznania prawdy wiedząc, że lud cierpi przez niego, w przeciwieństwie, gdy Makbet świadomy swych zbrodni popełnia kolejne, usiłując, żeby prawda nie wyszła na jaw. Makbet był mściwy, uległy żonie i władzy, pozbawiony skrupułów i wszystkich wyższych uczuć, takich jak miłość czy litość. Edyp był stanowczy, odważny, gwałtowny i sprawiedliwy, lecz okazał się tchórzem. Pomimo tylu przeciwieństw obaj bohaterowie ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny, nieważne czy były one popełnione świadomie czy też nie. Widzimy tutaj, że życie nie zawsze jest sprawiedliwe i zawsze musimy ponieść konsekwencje za popełnione czyny.