Endemitek należał do słodkich, delikatnych kocurków o dobrym czystym sercu i lekko dziecinnym zachowaniu. To właśnie urzekło Karinę w tym czarnym kociątku. Sama miała bardzo podobny charakter. W porównaniu do mocnej, upartej siostry Alfy, a Endemit do troskliwej ale zdecydowanej Delty stanowili dużą różnicę i byli jakby w cieniu starszego rodzeństwa.

Ten dzień zaczął się od burzy. Wszyscy siedzieli na stryszku, albo pod nim, byle tylko było ciepło i nie lało na głowy. Dobudóweczka została zburzona przedwczoraj, przy okazji wzięto graty z podstrysza, tam gdzie zabił się psi przywódca rok temu.

Alfa z Deltą byli na górze, pozostali na dole. Alfa patrzyła na Karinę znacząco, a Karina robiła żałośnie bezradną minę.

Stała w pobliżu Endemita. Zyzio był trochę dalej, przy ścianie na końcu podstrysza.

Wtem niebo przecięła piękna błyskawica. Po chwili usłyszeli donośny grzmot, tak głośny że wszyscy zadrżeli.

-Oj! -Jęknęła Karina ze strachu i zaczęła drżeć. Endemit zauważył jej lęk i podreptał do niej.

Hm, pomyślała Alfa. W zasadzie to ona powinna w przerażeniu wpaść na niego, jak było w planie, ale tak też jest dobrze...

-Boisz się burzy? -Spytał kociak.

-No -odparła Karina, wciąż drżąc ze strachu. Endemit przytulił się do niej i orzekł:

-Będzie nam raźniej. Ja też nie lubię tych grzmotów...

Potem zaczęli ze sobą jeszcze rozmawiać na temat burzy. Ojej, myślała Alfa. Układa się nieźle, dobrze że się buja w Endemicie a nie np. Zyziu, bo z nim mogłoby być gorzej...

Gdy burza się skończyła, kotki wyszły na zewnątrz. Słońce już świeciło, a na niebie rozpościerała się...

-Tęcza! -Pisnęła Karinka wesoło. -Jak romantycznie!

Wszyscy zaczęli gapić się w tęczę. Oprócz Zyzia, który spochmurniał i zaczął myśleć...

Endemit spojrzał na Karinę miło.

-Ładna tęcza-powiedział.

-Nooo! -Karina była w nią zapatrzona jak w obrazek.-Fantastyczna!

Gdy zachwyty nad tęczą skończyły się, Alfa i Karina rozmawiały na osobności.

-To było fajne! -Cieszyła się Alfa. -Ale trzeba działać dalej! Misja musi się skończyć powodzeniem!

Po krótkiej naradzie Karina znów poszukała Endemita. Siedział w miejscu dobudówki, z smutną minka.

-Co jest? -Zagadnęła koteczka, a on odrzekł:

-Kleszcze mnie pogryzły.

-Nie przejmuj się... To normalne o tej porze roku... Może porozmawiamy?

-No, chętnie-uśmiechnął się Endi, a Karina zaczęła gadać, tak jak Alfa nakazała: Najpierw o swoich doskonałych relacjach z siostrą, potem o przyjaźni, a na końcu przeszła na temat miłości.

-To piękne uczucie-powiedziała uroczyście. -Potrafi ranić, ale i daje dużo radości.

Endemit słuchał jej.

-Wiesz, lubię z tobą rozmawiać. Mówisz zawsze tak mądrze...

Karinie spodobał się komplement z ust ukochanego. Roześmiała się.

-Gadać każdy może.

-Ale nie tak samo. Niektórzy mówią tylko "Hejka, Co tam" i rozmowa się kończy. A jak ty rozmawiasz, to na różne ciekawe tematy, mądrze, rozwijasz temat jak możesz. Uwielbiam to.

-Dzięki. -Cieszyła się Karina. -A jakie jest twoje ulubione powiedzenie... ? Bo moje "nadzieja umiera ostatnia"

-Tak-przytaknął czarny kocurek. -Jest świetne. Bo nie tyczy się tylko śmierci, ale i miłości!

-Tak... Nadzieja umiera wtedy, gdy już się jest pewnym nieodwzajemnionej miłości, końca jej... Ja ciągle jestem uczepiona nadziei...

-Co? -Zdziwił się Endemit. -Jak..

Karina zesztywniała, a po chwili uciekła.

Przystanęła na stryszku.

-Jaka gafa, jaka gafa... Ojejjjj..

Alfa tymczasem rozmawiała z Deltą. Zyzio był na polowaniu.

Gdy Alfa wróciła, Karina o wszystkim jej opowiedziała. Alfa była jednak zadowolona.

-Po twoim zachowaniu teraz, i ucieczce po słowach że trzymasz się tej nadziei, on coś musi zrozumieć!

-Och nieee... -Jęczała Karinka, ale Alfa orzekła:

-Teraz albo nigdy. Karino, idę z nim pogadać. Powiem o twoim uczuciu...

-NIE! Krzyknęła Karina, ale Alfa popatrzyła na nią.

-Czy ja cię kiedykolwiek zawiodłam? Nie bój się, zrobię to delikatnie..

Gdy zniknęła, Karina miała w duchu nadzieję, że się powiedzie... I będzie razem z nim...

Uśmiechnęła się na myśl o byciu z Endemitem parą... Ciekawe jak będzie wyglądał gdy dorośnie? Przystojny czarny kocur o dobrym sercu...

A u jego boku taka bura Karina! To by było słodkie...

Ale jestem podobna do Alfy... Schodzę na inny temat, ale... Ona ma śliczną białą końcówkę ogonka... A ja nie. Szkoda...

Przypatrzyła się swojemu ogonowi. Alfa coś nie przychodzi... A może pójść tam! Posłuchać, o czym gadają?

Po tej myśli kicia zeszła ze strychu i poszła ich szukać.

Wyszła zza ściany i zobaczyła Alfę! Ale... Płacze?

Wtedy to zobaczyła!

Endemit leżał na ziemi, nie ruszał się, a oczy miał zamknięte.

Był martwy.

---