Rozpętało się prawdziwe piekło. Wszystko działo się błyskawicznie. Kocięta rzuciły się na szczura, który spadł na półki. Zdechł, lecz i kocięta nie wyszły z tego bez obrażeń. Najgorsze miało nastapić za chwilę.
-Pokonaliśmy go!- Trisza rozpłakała się i wyjąkała: -Lecz trochę za późno... Melanio...
To trudne, wiem. -Próbował pocieszyć Armeti. -Ja też straciłem kogoś bliskiego...
Czemu on zawsze myśli o ojcu?!
-Na pewno Melaniemu będzie lepiej... -dodała Rita spokojnie.
Trisza zadrżała. Woda była coraz wyższa, a wciąż lało. Legowiska były całkowicie zatopione.
Nagle do piwnicy wpłynęła fala wody. Kocięta krzyknęły z przerażeniem i wskoczyły na półkę. Czas upływał i upływał. Trisza nagle jęknęła.
-A co z rodzicami? Ta fala...
Armeti skoczył na szafkę, dryfującą po wodzie.
-Pójdę sprawdzić!
-Idę z tobą! -zdecydowała Rita.
-Ja też! -Wtrąciła Trisza. Armeti nie chciał się zgodzić.
-To niebezpieczne, a wy...
-My co? Jesteśmy kociczkami to mamy być gorsze, nic z tego Armeti! -Obruszyła się Trisza, a Rita mruknęła zadowolona:
-Właśnie!
Armeti westchnął. Nie chciał narażać tej dwójki na to wszystko. Co, jeśli się poślizgną i utopią? On będzie winny, gdyż ich nie dopilnował...
-Zgoda, ale idźcie za mną! Uwaga na wodę! Jest całkiem głęboka!
Koteczki wskoczyły na szafkę. Armeti prowadził je do legowiska rodziców Triszy po bezpieczniejszych obiektach, takich jak inne szafki czy półki.
-Nie ma! -Krzyknęła Trisza, gdy przeszukała wzrokiem piwniczkę. -Nie ma ich!
-Musimy stąd wyjść na zewnątrz! -Oznajmił Armeti dobitnie. -Tam będzie nam lepiej myśleć, co zrobić dalej...
Kocurek wskoczył na półkę obok wyjścia.
-Wiem, ze koty nie lubią pływać, ale umieją! -Uśmiechnął się lekko i wskoczył do wody, co zaraz po nim zrobiły Trisza i Rita. Popłynęli do wyjścia. Wbiegli po schodach do góry i wyskoczyli na dwór.
Już nie padało. Granatowe niebo oświecały migoczące gwiazdy. Na trawie stał Kleks ze zrozpaczoną miną.
-Odeszła... Nie żyje...
Trisza pierwsza podbiegła do ojca.
-Tato, co się stało?!
Ojciec Triszy zwrócił ku kociętom zapłakane oczy.
-Kochanie, twoja matka nie żyje...
-Tato...
-A co z Melaniem? Gdzie on jest? -Przypomniał sobie o swoim synu. Trisza spuściła wzrok.
-Nie żyje! Zabił go szczur!
Rozpłakała się. Kleks jęknął z żalem.
-Kochanie, ja muszę zapewnić ci wszelkie szczęście. Muszę odejść. Sam.
-A ja to co? -Zdziwiła się koteczka.
-Chcę twojego dobra. Idź z Armetim i Ritą, do ich domu. Tam zamieszkaj. I pamiętaj mnie. Ja odchodzę. Muszę pogodzić się z wielkimi stratami...
-Tato... Kocham cię! -Powiedziała Trisza, próbując otrzeć kapiące niemiłosiernie łzy.
-Ja ciebie też kochanie, dlatego chcę dla ciebie najlepiej! Armeti i Rita wyglądają na dzielnych, zahartowanych i mocnych, zapewne tacy są -westchnął cicho i dodał: -Dasz sobie radę, malutka. Wierzę w ciebie. Żegnaj!
Uciekł stamtąd, roniąc ciężkie łzy. Trisza rozpłakała się na dobre. Straciła rodzinę i to w jedną okrutną noc!
Armeti i Rita stali również cali we łzach. To straszne. A Armeti jęczał o tatę, i nie mógł się z tym pogodzić. Co ma zrobić Trisza?
-Trisza... -Zaczął powoli. -Czy chcesz na pewno iść z nami? To niebezpieczna, ciężka wyprawa...
-Tylko to mi zostało. Zresztą, myślę że tam u was jest lepiej. Żegnaj, mamo, tato... Melanio, żegnaj także i ty... Kocham was.
Piwnica została pusta. Tylko wydeptana trawa na dworze wskazywała na to, że ktoś żywy tam był tej nocy. Okrutnej nocy, która zabrała życia dwóm kotom, odbierając je zarówno tym dwóm, żywym. Tylko w inny sposób. I wcale nie w lepszy.