Słownik pojęć :
.Afazja - (gr. Aphasía - niemota); zaburzenia mowy wynikające z uszkodzenia mózgu a nie mięśni artykulacyjnych ani słuchu. Jest kilka jej typów: niezdolność wyrażania myśli słowami, niezdolność rozumienia słów, wybiórcze zaburzenia pamięci, niezdolność łączenia sylab w słowa i inne.
Afonia - całkowita utrata mowy lub mówienie szeptem, spowodowane czynnikami psychogennymi. Organiczne ośrodki mowy nie są uszkodzone.
Agnozja - (gr. Agn?sia - nieświadomość); utrata zdolności do rozpoznawania bodźców w zakresie poszczególnych zmysłów (np. wzrokowy, słuchowy), jak również zróżnicowanie bodźców (np. dotykowych) docierających z różnych części ciała. Czyli utrata zdolności do rozpoznawania przedmiotów.
Agrafia - zaburzone zdolności pisania na tle uszkodzeń w korze mózgowej.
Akalkulia - całkowity brak zdolności matematycznych, niemożność wykonywania nawet prostych działań rachunkowych. Występuje na tle rozlanego uszkodzenia mózgu lub uszkodzenia okolic płatu ciemieniowego i potylicznego.
Alfabet Braille'a - alfabet pisma wypukłego dla osób niewidomych, które odczytują je opuszkami palców. Podstawowym znakiem jest sześciopunkt.
Alfabet palcowy (daktylny) - system znaków literowych używany do porozumiewania się z osobami głuchymi oraz głuchych między sobą. Każdej literze pisma odpowiada określony układ palców, często przypominający graficzny kształt litery.Analizator - narząd zmysłowy, inaczej aparat nerwowy służący do odbierania, analizy i syntezy bodźców zmysłowych. Jest złożony z receptora, nerwu przewodzącego i ośrodka w korze mózgowej, mającego swe jądro, w którym jest największe skupienie komórek nerwowych danego analizatora i część rozproszoną, czyli pojedyncze komórki rozlane w innych okolicach kory mózgowej. Zależnie od rodzaju odbieranych bodźców wyróżnia się analizator: wzrokowy, dotykowy, kinestetyczny, smakowy, węchowy itp.
Anamneza -(gr. Anámn?sis - przypomnienie); badanie przebiegu rozwoju jednostki (anamneza osobnicza), na tle rodziny (anamneza rodzinna). Zebranie danych dotyczących etiologii zaburzeń, upośledzenia i innych czynników wpływających na ich przebieg.
Anomalia chromosomalna - aberracja (nieprawidłowość, odchylenia) struktury np. translokacja chromosomu lub w zakresie liczby chromosomów np. trisomia chromosomalna.Apraksja ruchowa -(gr. Apraksía - bezczynność); zaburzenia czynności ruchowych utrudniających wykonywanie ruchów skomplikowanych, precyzyjnych np. w pisaniu, spowodowane uszkodzeniem sfery ruchowej w korze mózgowej.
Astenia - (gr. Asthéneia - słabość, od asthen?s - słaby); zmniejszona aktywność biologiczna, większa męczliwość. Występuje w stanach chorobowych, ale także jako objaw niedożywienia, stanów depresyjnych w związku z niepowodzeniami życiowymi.
Astygmatyzm - (niezborność) wada refrakcji, czyli nieprawidłowe załamywanie światła w układzie łamiącym oka.
Asymetria - jedna strona ciała różni się od drugiej, układają się lub poruszają niejednakowo.
Ataksja - typ m. p. dz., w którym dziecko ma duże trudności z utrzymaniem równowagi, jest chwiejna, niestabilna, jego ruchy są słabo kontrolowane w czasie, zakresie i kierunku.
Atetoza - typ m. p. dz. charakteryzujący się niestabilnym napięciem mięśniowym i obecnością ruchów mimowolnych.
Autyzm - osłabienie lub utrata kontaktu z otoczeniem, skłonności do zamknięcia się w sobie, do urojeń.
Chromosomopatia - (gamestopatia), zaburzenie rozwojowe wywołane nieprawidłowością komórki rozrodczej w postaci aberracji chromosomów.
Daktylologia - system porozumiewania się za pomocą alfabetu palcowego stosowany przez głuchych.
Debilizm - lekki niedorozwój umysłowy w granicach I.I.75 - 50, od 1968 r. stosuje się określenie „lekki niedorozwój umysłowy” odpowiadający I.I.67 - 52.
Diagnoza w pedagogice specjalnej - ma na celu ustalenie u jednostek z odchyleniami od normy możliwości rozwoju, doboru środków i metod wspierających rozwój, ustalenie skuteczności stosowanych metod rewalidacyjnych w zależności od upośledzenia.
Diplegia -di podwójny typ obejmujący głównie nogi, często również ręce, lecz w mniejszym zakresie.
Dyfazja rozwojowa - opóźniony rozwój prawidłowego wymawiania słów i kształtowania mowy z powodu uszkodzenia neurologicznego.
Dysgrafia (agrafia), zaburzenie czynności wymagających dobrej analizy i syntezy wzrokowej.
Dyskalkulia - strukturalne zaburzenie zdolności matematycznych mające swe źródło w genetycznych lub wrodzonych nieprawidłowościach tych części mózgu, które stanowią fizjologiczne podłoże dojrzewania zdolności matematycznych zgodnie z wiekiem. Występuje bez jednoczesnego zaburzenia ogólnych zdolności umysłowych. Może przejawiać się zaburzeniami różnych zdolności matematycznych, które mogą być sprzężone z innymi zaburzeniami parcjalnymi, szczególnie percepcji wzrokowej i słuchowej.
Dysleksja - utrudnienie, zaburzenie w czasie czytania. Przejawia się w niedokładnym czytaniu, w wadliwej wymowie, przemieszczaniu części słów.
Dziedziczenie dominujące - przekazywanie określonej cechy konstytucyjnej (choroby, upośledzenia) potomstwu poprzez gen jednego z rodziców.
Dziedziczenie sprzężone z płcią - przekazywanie określonej cechy konstytucyjnej (choroby, upośledzenia) poprzez gen matki synom, a gen ojca córkom.
Embriopatia - wada rozwojowa wywołana organicznym uszkodzeniem płodu (embrionu).
Encefalopatia - zaburzenie psychonerwowe wywołane organicznym uszkodzeniem mózgu na skutek urazu, infekcji, zatrucia, niedotlenienia.
Fenyloketonuria - (choroba Follinga), zaburzenie przemiany aminokwasów dziedziczone recesywnie.
Fizjoterapia - leczenie ruchem.
Fonacja - zdolność do wydawania dźwięków głosowych.
Gametopatia - wada rozwojowa wywołana nieprawidłowością komórki rozrodczej o charakterze dziedzicznym bądź nabytym na drodze mutacji, czyli na drodze zmian komórki rozrodczej w ciągu życia jednostki, np. mutacja komórek rozrodczych u kobiet starszych ( po 40 r.ż.) stanowiąca przyczynę zespołu Downa - mongolizm.
Głucho - niewidomy - osoba pozbawiona wzroku i słuchu, czyli dotknięta upośledzeniem sprzężonym analizatora słuchu i wzroku.
Głuchoniemy - osoba głucha, u której nie wykształcono mowy głosowej na drodze specjalnych ćwiczeń artykulacyjnych, z wykorzystaniem wrażeń wzrokowo - dotykowych.
Głuchota - wada słuchu uniemożliwiająca całkowicie lub w stopniu wysokim odbiór bodźców dźwiękowych i nie pozwalająca na normalny rozwój mowy.
Hamowanie - określenie techniczne używane w usprawnianiu. Specjalne techniki wspomagania ruchów mające na celu wyeliminowanie spastycznych lub atetotycznych wzorców, które uniemożliwiają lub zaburzają prawidłowe poruszanie się.
Hemiplegia - (gr. Pl?g? - cios, rana, bijatyka, katastrofa, nieszczęście) - porażenie połowicze, typ m.p.dz. asymetrycznego, w którym tylko jedna połowa ciała jest objęta porażeniem.
Hipotonia - obniżone napięcie mięśniowe przeszkadzające w utrzymaniu pozycji antygrawitacyjnych, a także trudności w rozpoczynaniu ruchów z powodu utraty fiksacji stawów.
Idiotyzm - głębokie upośledzenie umysłowe. Termin wycofany z diagnostyki i klasyfikacji upośledzenia umysłowego w roku 1968 przez WHO. Od roku 1968 dla określenia populacji osób z najgłębszym stopniem upośledzenia umysłowego używa się terminów „głęboki niedorozwój umysłowy” lub „głębokie upośledzenie umysłowe”.
Iloraz inteligencji (I.I.) - globalny wskaźnik poziomu inteligencji danej jednostki wynikający ze stosunku jej wieku, rozwoju umysłowego (ustalonego przez psychologa do wieku życia).
Imbecylizm - umiarkowane upośledzenie umysłowe. Termin wycofany z diagnostyki i klasyfikacji upośledzenia umysłowego w roku 1968 przez WHO. W nowej klasyfikacji tegoż upośledzenia wprowadzono określenia: umiarkowany niedorozwój umysłowy dla populacji osób z I.I. 36 - 51 oraz znaczny niedorozwój umysłowy dla populacji osób z I.I. 20 - 35. Stosowane są też określenia „umiarkowane upośledzenie umysłowe” i „znaczne upośledzenie umysłowe”.
Inteligencja - ogólna zdolność umysłowa, tj. wpływająca na poziom wszystkich procesów intelektualnych, poznawczych, a w szczególności myślenia i uczenia się. Wiąże się ściśle ze zdolnością szybkiej adaptacji do nowej sytuacji zewnętrznej.
Język migowy (mowa migowa) - system znaków manualno - mimicznych używanych przez osoby głuche do porozumiewania się między sobą.
Kinezyterapia - rodzaj terapii ogólnej polegającej na ogólnym wzmacnianiu organizmu poprzez stosowanie różnych rodzajów ruchu.
Klonus - drżenie mięśni spastycznych po ich nagłym rozciągnięciu.
Kluczowe punkty kontroli - części ciała położone w jego centrum, z których można redukować spastyczność a jednocześnie ułatwiać bardziej prawidłowe reakcje ruchowe.
Kompensacja - zastąpienie obiektywnie istniejących lub subiektywnie odczuwalnych braków w jednej dziedzinie działalności człowieka przez wzmożoną aktywność w innej. Kompensacja może dotyczyć zmysłów, np. braku słuchu czy wzroku. Może też być kompensacja społeczna - zastąpienie niepełnosprawności fizycznej osiągnięciami na polu nauki czy kultury.
Kontrola głowy - zdolność do wyczuwania czy pozycja głowy jest prawidłowa.
Koordynacja - powstawanie schematycznych postaw i ruchów, w których współpraca mięśni jest kontrolowana przez mózg. Jest to potrzebne dla utrzymania równowagi.
Kwadriplegia -typ mózgowego porażenia dziecięcego, w którym całe ciało jest objęte porażaniem.
Monoplegia - mono - jeden najrzadziej obserwowany typ mózgowego porażenia dziecięcego, w którym tylko jedna kończyna jest objęta porażeniem.
Lateralizacja - asymetria funkcjonalna ciała. Uwarunkowana jest dominacją jednej półkuli mózgowej.
Logopedia - nauka o przekazywaniu i odbiorze informacji słownej (pato - logopedia = nauka o zaburzeniach w przekazywaniu i odbiorze mowy).
Maszkaronizm (gargolizm) - genetycznie uwarunkowane zaburzenie przemiany mukopolisacharydów. Powoduje upośledzenie umysłowe różnego stopnia - najczęściej znacznego i głębokiego.
Mikrocefalia (małogłowie) - nieprawidłowo mała głowa u dziecka jako rezultat pierwotnego małogłowia.
Mongolizm (zespół Downa) - zespół zaburzeń rozwojowych, opisany przez I.Downa w 1966 r. Rozwój umysłowy najczęściej na poziomie umiarkowanym i znacznym.
Mózgowe porażenie dziecięce - zespół niepostępujących objawów chorobowych spowodowanych zaburzeniem czynności mózgu, a zwłaszcza neutronów ruchowych, powstały w czasie ciąży, porodu lub okresie okołoporodowym w wyniku niedotlenienia mózgu, procesów zapalnych, wylewów śródczaszkowych, wcześniactwa.
Mutyzm, niemota - zanik mowy z przyczyn innych niż fizjologiczne tj. nie związany z uszkodzeniami narządów mowy. Mutyzm może być wybiórczy, gdy dziecko nie mówi w obecności konkretnej osoby, a w obecności innych komunikacja werbalna odbywa się normalnie.
Niedosłuch - wada słuchu utrudniająca odbiór bodźców dźwiękowych, w tym także odbiór i rozumienie mowy. Może przejawiać się w upośledzeniu percepcji słuchowej od 20 do 60 decybeli. Ubytek słuchu w zakresie 40 - 80 decybeli. Proces rehabilitacji osób niedosłyszących przebiega odmiennie od rehabilitacji osób głuchych. Osoby niedosłyszące powinny być zaopatrywane w aparaty słuchowe jako podstawowy typ oprzyrządowania.
Niedowidzenie, ambliopia- poważny ubytek wzroku, następstwo wielu chorób lub nieskorygowania wady wzroku.
Niewidomy - osoba pozbawiona zdolności odbierania bodźców wzrokowych spowodowanej uszkodzeniem analizatora wzrokowego.
Odruch asymetryczny toniczny szyjny - obrót głowy powoduje, że ręka po stronie twarzy usztywnia się w wyproście, a druga w zgięciu.
Ociemniałość - utrata wzroku w dowolnym okresie życia z zachowaniem pamięci doznań optycznych. Nie bez znaczenia dla procesu rehabilitacji osób ociemniałych jest w jakim okresie życia nastąpiła utrata wzroku. Im w późniejszym wieku fakt ten miał miejsce, tym proces rehabilitacji będzie miał przebieg efektywniejszy.
Ociężałość umysłowa - może być rzeczywista albo pozorna - spowodowana zaniedbaniami wychowawczymi. Umożliwia naukę w szkole normalnej pod warunkiem indywidualnego traktowania ucznia.
Ogłuchły - głuchy, który stracił słuch wtedy, gdy mowę już częściowo opanował. Im wcześniej następuje utrata słuchu, tym bardziej zagraża utrata mowy.
Oligofrenia - (gr. Olígos - mały); w klasyfikacji wg stopnia upośledzenia mowy (normy po VIII rewizji Międzynarodowej Klasyfikacji Przyczyn Chorób i Zgonów WHO); upośledzenie w stopniu lekkim (I.I.52 - 67), w stopniu umiarkowanym (I.I. 36 - 51), znacznym (20 - 35), głębokim (poniżej 20).
Oligofrenopedagogika - (gr. Olígos - mały, nieznaczny, słaby; gr. Phr?n - przepona, dusza, świadomość, rozum, uczucie); dział pedagogiki specjalnej zajmujący się nauczaniem i wychowaniem dzieci upośledzonych umysłowo.
Ortodydaktyka - (gr. Orthós - prosty, słuszny, prawdziwy); dydaktyka uwzględniająca swoiste warunki nauczania jednostek upośledzonych. Tzw. dydaktyka prostująca.
Ortopedagogika - dział pedagogiki zajmujący się nauczaniem i wychowaniem jednostek niepełnosprawnych.
Otępienie umysłowe (demencja) - postępująca (przejściowa lub trwała) degradacja umysłowa spowodowana chorobą lub uszkodzeniem organicznym mózgu.
Paraplegia - porażenie obustronne, występujące symetrycznie zwłaszcza w dolnej części ciała.
Pedagogika specjalna - dział pedagogiki ogólnej zajmujący się psychopedagogicznymi podstawami i drogami nauczania i wychowania osób z zaburzeniami i odchyleniami od normy.
Perseweracje - niepotrzebne powtarzanie ruchów lub/i zdań lub słów.
Pronacja (nawrócenie) - zwrócenie stopy wewnętrzną krawędzią w dół, ręki - dłonią w dół.
Pozycja pronacyjna ciała - leżenia na brzuchu.
Pozycja supinacyjna ciała - leżenie na plecach.
Przykurcz - ograniczenie ruchomości stawu z powodu stale wzmożonego napięcia mięśni.
Psychomotoryka - całość zjawisk i procesów zachodzących przy wykonywaniu przez człowieka czynności ruchowych, w których istotną rolę odgrywają takie proste cechy ruchów, jak: celowość, precyzja, siła.
Readaptacja - ponowne przystosowanie człowieka chorego lub inwalidy do czynnego, samodzielnego życia w społeczeństwie i do pracy zawodowej z uwzględnieniem jej wykonania - rehabilitacja kompleksowa.
Reakcje stowarzyszone - wzrost usztywnienia mięśniowego i/lub ruchów mimowolnych przy podejmowaniu wysiłków lub pokonywania większych trudności (również psychicznych).
Receptor - narząd zmysłowy.
Rehabilitacja - zorganizowane współdziałanie lecznictwa usprawniającego i ogólnego, reedukacji psychicznej i zawodowej w celu przystosowania do normalnego życia w społeczeństwie osób, które wskutek wad wrodzonych lub nabytych są inwalidami okresowo lub na stałe. Rehabilitacja jest procesem społecznym, który z zastosowaniem najnowszych zdobyczy nauk medycznych i techniki przywraca w optymalnych granicach sprawność uszkodzonych lub upośledzonych narządów albo aktywizuje możliwości kompensacyjne ustroju. Rehabilitacja przywraca poszkodowanym poczucie własnej wartości społecznej i zawodowej oraz należne im miejsce w rodzinie i społeczeństwie.
Rewalidacja - krąg zabiegów pedagogiczno - leczniczych w pracy z jednostkami odchylonymi od normy, mających na celu przystosowanie do życia w społeczeństwie ludzi normalnych - rehabilitacja.
Ruch bierny - wykonywany z dzieckiem bez jego pomocy ani współpracy.
Ruchy automatyczne - ruchy, które wykonuje się nie myśląc o nich i nie wkładając w wykonanie znaczniejszego wysiłku.
Ruchy dowolne - ruchy celowe wykonywane z koncentracją.
Spastyczność - na skutek uszkodzenia mózgu mięśnie stają się sztywne, ich napięcie jest zbyt duże. Pacjent, mając duże trudności z przezwyciężeniem tego usztywnienia jest w większym lub mniejszym stopniu uwięziony w pewnych nieprawidłowych pozycjach, utrudnia mu to lub uniemożliwia poruszanie się.
Spazm - nagłe, mimowolne napięcie mięśni.
Stereognozja - zdolność do rozpoznawania kształtów, wielkości, wagi przedmiotów.
Supinacja - odwracanie np. ręki dłonią do góry, stopy wewnętrzną krawędzią do góry.
Surdopedagogika - dział pedagogiki specjalnej zajmujący się wychowaniem i nauczaniem jak żyć z wadami słuchu.
Szkoła specjalna -szkoła metodami programem i metodami nauczania dostosowanymi do dzieci z zaburzonym rozwojem. Klasy w szkołach specjalnych są znacznie mniej liczne, co umożliwia indywidualne podejście do poszczególnych uczniów. W szkołach specjalnych występuje daleko posunięta zasada poglądowości nauczania ucznia. W szkołach specjalnych w celu jak najszybszego przygotowania absolwentów do pracy zarobkowej w trzech klasach ostatnich wprowadza się ciągi uzawodowione.
Szkoła życia - jest to specjalny rodzaj placówek oświatowo - wychowawczych, podejmujących działalność rewalidacyjną w stosunku do młodzieży umiarkowanie i znacznie upośledzonej umysłowo, która za względu na zakres i stopień upośledzenia nie mogła znaleźć miejsca w szkołach podstawowych specjalnych. Głównym zadaniem szkoły życia jest rewalidacja młodzieży, przystosowanie jej do pracy, oraz wyposażenie tych dzieci w umiejętności i nawyki niezbędne w życiu codziennym.
Terapia mowy - ćwiczenia stosowane w celu rozwijania i poprawiania mowy oraz sprawności jedzenia.
Terapia zajęciowa - usprawnianie w celu ukierunkowania dziecka na możliwie największą niezależność w życiu codziennym.
Tonus mięśniowy - wyjściowy stan napięcia mięśni w czasie spoczynku i w ruchu, regulowany w normalnych warunkach podświadomie w ten sposób, że napięcie jest dostatecznie wysokie, żeby przeciwstawić się pociąganiu przez siłę grawitacji, w pozycji wyprostowanej, lecz nie jest nigdy za silne, aby zaburzyć nasze ruchy.
Tyflopedagogika - dział pedagogiki specjalnej zajmujący się nauczaniem i wychowaniem osobników niewidomych i słabo widzących.
Upośledzenie sprzężone - upośledzenie wielorakie i co najmniej skumulowane podwójne np. głuchota i ślepota, ślepota i upośledzenie umysłowe itp.
Wodogłowie (hydrocefalia) - wada centralnego układu nerwowego polegająca na nadmiernym gromadzeniu się płynu mózgowo - rdzeniowego w komórkach mózgowych (wodogłowie wewnętrzne) lub przestrzeniach podoponowych (wodogłowie zewnętrzne).
Wzorce ruchowe - przy każdym ruchu, lub zmianie pozycji przez ten ruch spowodowanej, mózg pobudza mięśnie do działania zawsze w dobrze skoordynowanych grupach - wzorcach.