4 Prawo Unii Europejskiej 2010 2011(1), Wszystko i nic


Prof. dr hab. Anna Wyrozumska

Katedra Europejskiego Prawa Konstytucyjnego UŁ

Jean Monnet Chair of European Constitutional Law

PRAWO UNII EUROPEJSKIEJ

1. Prawo pierwotne i wtórne

1. Prawo pierwotne

(Traktaty, akty R lub RE o charakterze konstytucyjnym, ogólne zasady prawa)

2. Umowy międzynarodowe Unii

3. Prawo wtórne

4. Akty wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa

Prawo Pierwotne

Prawo wtórne

Brak formalnej hierarchii źródeł prawa UE

2. Prawo Pierwotne

2.1. Traktaty

2.2. Akty konstytucyjne Rady lub Rady Europejskiej (akty organiczne)

Artykuł 25 TFUE

(…) Rada, stanowiąc jednomyślnie zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą i po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego, może uchwalać przepisy w celu uzupełnienia praw (…)[obywateli Unii]. Przepisy te wchodzą w życie po ich zatwierdzeniu przez Państwa Członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.

Decyzje Rady Europejskiej, np.:

Czy należy do prawa pierwotnego decyzja RE art. 48 ust. 7

Jeżeli Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej lub tytuł V niniejszego Traktatu przewiduje, że Rada stanowi jednomyślnie w danej dziedzinie lub w danym przypadku, Rada Europejska może przyjąć decyzję upoważniającą Radę do stanowienia większością kwalifikowaną w tej dziedzinie lub w tym przypadku. Niniejszego akapitu nie stosuje się do decyzji mających wpływ na kwestie wojskowe lub obronne.

Jeżeli Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przewiduje, że akty ustawodawcze przyjmowane są przez Radę zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, Rada Europejska może przyjąć decyzję zezwalającą na przyjęcie takich aktów zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą.

Wszelkie inicjatywy podejmowane przez Radę Europejską na podstawie akapitu pierwszego lub drugiego są przekazywane parlamentom narodowym. W przypadku gdy parlament narodowy notyfikuje swój sprzeciw w terminie sześciu miesięcy od takiego przekazania, decyzja, o której mowa w akapicie pierwszym lub drugim, nie zostaje przyjęta. W przypadku braku sprzeciwu Rada Europejska może przyjąć taką decyzję.

W celu przyjęcia decyzji, o których mowa w akapicie pierwszym lub drugim, Rada Europejska stanowi jednomyślnie po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego, wyrażonej przez większość członków wchodzących w jego skład.

2.3. Ogólne zasady prawa

3. Umowy międzynarodowe Unii

3.1. Kompetencje Unii

3.1.1. Wyraźne szczegółowe: wyłączne, dzielone lub koordynacyjne/wspierające, WPZiB

Np. art. 207 TFUE, dawny art. 133 TWE (wspólna polityka handlowa), art. 217 TFUE, dawny art. 310 TWE (umowy stowarzyszeniowe), art. 186 TFUE, dawny art. 170 (badania i rozwój technologiczny), art. 219 TFUE, dawny art. 111 ust. 1-3 i 5 (umowy dotyczące kursu wymiany euro), art. 191 TFUE, dawny art. 174 (4) TWE (środowisko naturalne), art. 211 TFUE, dawny art. 181 ust. 1 TWE (współpraca dla rozwoju), art. 37, dawny art. 24 TUE (wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa), art. 49 TUE, dawny art. 49 TUE, umowy dotyczące członkostwa w UE

Nowe podstawy:

Dzielone = UE i PCz mogą zawierać umowy

Koordynacyjne, wspierające np.

np. umowy zawarte przez WE w 1995 r. z USA i Kanadą na podstawie art. 149 i 150 TWE dotyczące programów współpracy w dziedzinie szkolnictwa wyższego i szkolenia zawodowego (decyzje Rady dotyczące tych umów 2001/196/WE, 2001/197/WE, Dz. U. UE L17/7 i 15).

3.1.2. Kompetencje ogólne TL

Artykuł 216 TFUE

1. Unia może zawierać umowy z jednym lub z większą liczbą państw trzecich lub organizacji międzynarodowych, jeżeli przewidują to Traktaty, lub gdy zawarcie umowy jest niezbędne do osiągnięcia, w ramach polityk Unii, jednego z celów, o których mowa w Traktatach, albo gdy zawarcie umowy jest przewidziane w prawnie wiążącym akcie Unii, albo gdy może mieć wpływ na wspólne zasady lub zmienić ich zakres.

2. Umowy zawarte przez Unię wiążą instytucje Unii i Państwa Członkowskie.

opinia 1/76:

„Gdy tylko prawo Wspólnoty nadało pewne uprawnienia instytucjom Wspólnoty, w ramach ich systemu wewnętrznego, by osiągnąć dany cel, Wspólnota ma prawo zaciągania zobowiązań międzynarodowych potrzebnych do osiągnięcia tego celu nawet w braku odpowiedniego wyraźnego postanowienia. Dzieje się tak w szczególności w sytuacjach, w których uprawnienia wewnętrzne zostały już wykorzystane w celu ustanowienia środków służących osiągnięciu wspólnej polityki. Uprawnienie to nie jest jednak ograniczone do tych sytuacji. Aczkolwiek wewnętrzne środki Wspólnoty są przyjmowane tylko gdy umowa międzynarodowa jest zawarta i wchodzi w życie, [...] uprawnienie do związania Wspólnoty wobec państw trzecich wynika w sposób dorozumiany z postanowień Traktatu tworzących kompetencję wewnętrzną, w takim zakresie, w jakim udział Wspólnoty w umowie międzynarodowej jest konieczny dla osiągnięcia jednego z celów Wspólnoty”.

 

sprawa 22/70 ERTA

„21. (…) zgodnie z art. 5 [obecnie art. 4 ust. 3 TFUE zasada lojalnej współpracy] państwa członkowskie winny, z jednej strony, podjąć wszelkie właściwe działania w celu zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z traktatu lub z aktów wydawanych przez instytucje, a z drugiej strony powstrzymać się od jakichkolwiek działań, które mogłyby zagrozić urzeczywistnieniu celów traktatu;

22.   (…) z postanowień tych, rozpatrywanych łącznie, wynika, iż państwa członkowskie nie mogą, w sytuacji gdy ustanowiono wspólnotowe normy prawne mające na celu realizację celów traktatu, podejmować poza ramami instytucjonalnymi Wspólnoty zobowiązań mogących naruszyć te normy lub zagrozić ich skuteczności” (tak oficjalna wersja polska orzeczenia na stronie TS, w wersji angielsko-języcznej which may affect those rules or alter their scope = czyli tak samo jak w TUE.

Potwierdzenie w serii wyroków z 2002 r. w sprawach umów open skies (dotyczących liberalizacji usług lotniczych z USA), dotyczyły one Danii, Szwecji, Finlandii, Belgii, Luksemburga, Austrii i Niemiec, np. C-467/98 Komisja przeciwko Danii

      1. kompetencje wyłączne

Artykuł 3 TFUE

1. Unia ma wyłączne kompetencje w następujących dziedzinach:

a) unia celna;

b) ustanawianie reguł konkurencji niezbędnych do funkcjonowania rynku wewnętrznego;

c) polityka pieniężna w odniesieniu do Państw Członkowskich, których walutą jest euro;

d) zachowanie morskich zasobów biologicznych w ramach wspólnej polityki rybołówstwa;

e) wspólna polityka handlowa.

2. Unia ma także wyłączną kompetencję do zawierania umów międzynarodowych, jeżeli ich zawarcie zostało przewidziane w akcie ustawodawczym Unii lub jest niezbędne do umożliwienia Unii wykonywania jej wewnętrznych kompetencji lub w zakresie, w jakim ich zawarcie może wpływać na wspólne zasady lub zmieniać ich zakres.

    1. Procedura art. 218 TFUE

    1. Kontrola prewencyjna i następcza

Państwo Członkowskie, Parlament Europejski, Rada lub Komisja mogą uzyskać opinię Trybunału Sprawiedliwości w sprawie zgodności przewidywanej umowy z Traktatami. W przypadku negatywnej opinii Trybunału, przewidywana umowa nie może wejść w życie, chyba że nastąpi jej zmiana lub rewizja Traktatów.

    1. Skutki prawne zawartych umów

    1. Umowy mieszane

4. Prawo wtórne

4.1. Akty prawne Unii wymienione w art. 288 TUE/ art. 249 TWE

Artykuł 288 TFUE (dawny artykuł 249 TWE)

W celu wykonania kompetencji Unii instytucje przyjmują rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie.

Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.

Decyzja wiąże w całości. Decyzja, która wskazuje adresatów, wiąże tylko tych adresatów.

Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.

4.1.1. Wiążące akty prawne

Rozporządzenie:

Dyrektywa:

Obowiązkiem organów państwa w okresie transpozycji jest powstrzymanie się od podejmowania działań, które mogłyby poważnie narazić na szwank przewidziane rezultaty dyrektywy

Implementacja/ transpozycja dyrektywy:

— dyrektywy muszą być implementowane w wyznaczonym okresie

— implementacja musi być:

— zupełna (sprawy 239/85 Komisja przeciwko Belgia, 235/84 Komisja przeciwko Włochy),

— efektywna (sprawa 14/83 von Colson).

Środki w przypadku braku implementacji lub wadliwej implementacji:

— skarga przeciwko państwu członkowskiemu do TSUE (wnosi ją Komisja lub państwo członkowskie; art. 258-260 TFUE)

— wyegzekwowanie przez jednostki odnoszące korzyść z dyrektywy (skarga do sądu krajowego):

Norma prawna zawarta w postanowieniu dyrektywy może być bezpośrednio stosowana jeśli:

Skutek pośredni dyrektywy oznacza obowiązek interpretowania prawa krajowego zgodnie z postanowieniami dyrektywy

Decyzja:

4.1.2. Akty o charakterze ustawodawczym, delegowanym i wykonawczym

Akty ustawodawcze

Artykuł 289 TFUE

1. Zwykła procedura ustawodawcza polega na przyjęciu rozporządzenia, dyrektywy lub decyzji wspólnie przez Parlament Europejski i Radę na wniosek Komisji. Procedurę tę określa artykuł 294.

2. W szczególnych przypadkach przewidzianych w Traktatach przyjęcie rozporządzenia, dyrektywy lub decyzji przez Parlament Europejski z udziałem Rady lub przez Radę z udziałem Parlamentu Europejskiego stanowi specjalną procedurę ustawodawczą.

3. Akty prawne przyjmowane w drodze procedury ustawodawczej stanowią akty ustawodawcze.

4. W szczególnych przypadkach przewidzianych w Traktatach akty ustawodawcze mogą być przyjmowane z inicjatywy grupy Państw Członkowskich lub Parlamentu Europejskiego, na zalecenie Europejskiego Banku Centralnego lub na wniosek Trybunału Sprawiedliwości lub Europejskiego Banku Inwestycyjnego.

Art. 17 ust. 2 TUE

O ile Traktaty nie stanowią inaczej, akty ustawodawcze Unii mogą zostać przyjęte wyłącznie na wniosek Komisji. Pozostałe akty są przyjmowane na wniosek Komisji, jeżeli Traktaty tak stanowią.

Akty nieustawodawcze: delegowane i wykonawcze

Akty delegowane

Artykuł 290 TFUE

1. Akt ustawodawczy może przekazywać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego.

Akty ustawodawcze wyraźnie określają cele, treść, zakres oraz czas obowiązywania przekazanych uprawnień. Przekazanie uprawnień nie może dotyczyć istotnych elementów danej dziedziny, ponieważ są one zastrzeżone dla aktu ustawodawczego.

2. Warunki, którym podlega przekazanie uprawnień, są wyraźnie określone w aktach ustawodawczych i mogą być następujące:

a) Parlament Europejski lub Rada może zadecydować o odwołaniu przekazanych uprawnień;

b) akt delegowany może wejść w życie tylko wtedy, gdy Parlament Europejski lub Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie przewidzianym przez akt ustawodawczy.

Do celów litery a) i b) Parlament Europejski stanowi większością głosów wchodzących w jego skład członków, a Rada większością kwalifikowaną.

3. W nagłówku aktów delegowanych dodaje się przymiotnik „delegowane” albo „delegowana”.

Akt delegowany to akt:

Akt delegujący kompetencje:

Akty wykonawcze

Artykuł 291

1. Państwa Członkowskie przyjmują wszelkie środki prawa krajowego niezbędne do wprowadzenia w życie prawnie wiążących aktów Unii.

2. Jeżeli konieczne są jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają uprawnienia wykonawcze Komisji lub, w należycie uzasadnionych przypadkach oraz w przypadkach określonych w artykułach 24 i 26 Traktatu o Unii Europejskiej, Radzie.

3. Do celów ustępu 2 Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, ustanawiają z wyprzedzeniem przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez Państwa Członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję.

4. W nagłówku aktów wykonawczych dodaje się przymiotnik „wykonawcze” albo „wykonawcza”.

4.1.3. Postanowienia dotyczące wiążących aktów prawnych

Artykuł 295

Parlament Europejski, Rada i Komisja konsultują się wzajemnie oraz za wspólnym porozumieniem ustalają warunki współpracy. W tym celu mogą one, w poszanowaniu Traktatów, zawierać porozumienia międzyinstytucjonalne, które mogą mieć charakter wiążący.

WYBÓR RODZAJU AKTU, UZASADNIENIE

Artykuł 296

(dawny artykuł 253 TWE)

Jeżeli Traktaty nie przewidują rodzaju przyjmowanego aktu, instytucje dokonują wyboru, jakiego rodzaju akt ma w danym przypadku zostać przyjęty, w poszanowaniu obowiązujących procedur oraz zasady proporcjonalności.

Akty prawne są uzasadniane i odnoszą się do propozycji, inicjatyw, zaleceń, wniosków lub opinii przewidzianych w Traktatach.

Rozpatrując projekt aktu ustawodawczego, Parlament Europejski i Rada powstrzymują się od przyjmowania aktów nieprzewidzianych przez procedurę ustawodawczą obowiązującą w danej dziedzinie.

PUBLIKACJA

Artykuł 297

(dawny artykuł 254 TWE)

1. Akty ustawodawcze przyjęte zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą są podpisywane przez przewodniczącego Parlamentu Europejskiego i przewodniczącego Rady.

Akty ustawodawcze przyjęte zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą są podpisywane przez przewodniczącego instytucji, która je przyjęła.

Akty ustawodawcze są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Wchodzą one w życie z dniem w nich określonym lub, w jego braku, dwudziestego dnia po ich publikacji.

2. Akty o charakterze nieustawodawczym przyjęte w formie rozporządzeń, dyrektyw oraz decyzji, w przypadku gdy te ostatnie nie wskazują adresata, są podpisywane przez przewodniczącego instytucji, która je przyjęła.

Rozporządzenia, dyrektywy, które są skierowane do wszystkich Państw Członkowskich, jak również decyzje, które nie wskazują adresata, są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Wchodzą one w życie z dniem w nich określonym lub, w jego braku, dwudziestego dnia po ich publikacji.

Inne dyrektywy, jak również decyzje, które wskazują adresata, są notyfikowane adresatom i stają się skuteczne wraz z tą notyfikacją.

Artykuł 298

1. Wykonując swoje zadania, instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii korzystają ze wsparcia otwartej, efektywnej i niezależnej administracji europejskiej.

2. Z poszanowaniem regulaminu i warunków przyjętych na podstawie artykułu 336, Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, określają stosowne przepisy.

Artykuł 299

(dawny artykuł 256 TWE)

Akty Rady, Komisji lub Europejskiego Banku Centralnego, które nakładają zobowiązanie pieniężne na podmioty inne niż Państwa, stanowią tytuł egzekucjny.

Postępowanie egzekucyjne jest regulowane przez przepisy procedury cywilnej obowiązujące w Państwie, na terytorium którego ma ono miejsce. Klauzula wykonalności jest nadawana, bez jakiejkolwiek kontroli innej niż weryfikacja autentyczności tytułu, przez wyznaczony w tym celu przez rząd Państwa Członkowskiego organ krajowy, o którym zostanie powiadomiona Komisja i Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.Po dopełnieniu tych formalności na wniosek zainteresowanego, może on przystąpić do egzekucji zgodnie z ustawodawstwem krajowym, wnosząc sprawę bezpośrednio do właściwego organu. Postępowanie egzekucyjne może być zawieszone wyłącznie na mocy orzeczenia Trybunału. Jednakże kontrola prawidłowości przeprowadzenia egzekucji podlega właściwości sądów krajowych.

4.1.4. Akty niewiążące prawnie

Zalecenia

Artykuł 292 TFUE

Rada przyjmuje zalecenia. Rada stanowi na wniosek Komisji we wszystkich przypadkach, gdy Traktaty przewidują przyjmowanie aktów przez Radę na wniosek Komisji. Rada stanowi jednomyślnie w dziedzinach, w których jednomyślność wymagana jest do przyjęcia aktu Unii. Komisja, a w szczególnych przypadkach przewidzianych w Traktatach również Europejski Bank Centralny, przyjmują zalecenia.

Przykłady:

Artykuł 60 (dawny artykuł 53 TWE):”Państwa Członkowskie dokładają starań w celu zliberalizowania usług w zakresie wykraczającym poza zobowiązanie wynikające z dyrektyw uchwalonych na podstawie artykułu 59 ustęp 1, jeśli ich ogólna sytuacja gospodarcza i sytuacja w danym sektorze na to pozwalają. W tym celu Komisja kieruje zalecenia do zainteresowanych Państw Członkowskich”

Artykuł 97 (dawny artykuł 77 TWE): „Opłaty i należności pobierane przez przewoźnika w związku z przekraczaniem granic niezależnie od ceny transportu nie powinny przekraczać rozsądnego poziomu, przy uwzględnieniu rzeczywistych kosztów efektywnie poniesionych w związku z przekroczeniem granicy. Państwa Członkowskie podejmują starania, aby stopniowo obniżyć te koszty. Komisja może kierować do Państw Członkowskich zalecenia w celu zastosowania niniejszego artykułu.”

„nie mogą być ....uważane za nieposiadające skutku prawnego”. Skutek ten polega na tym, iż „sądy krajowe są zobowiązane do wzięcia pod uwagę zaleceń w celu rozstrzygnięcia sporów im przedstawionych, w szczególności gdy rzucają one światło na interpretację środków krajowych przyjętych w celu implementowania ich lub gdy mają na celu uzupełnienie wiążących postanowień Wspólnoty”.

Opinie

4.2. Akty niewymienione w art. 288 TFUE

4.2.1. Porozumienia międzyinstytucjonalne

Np: Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy PE, R, K w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami z 2006 r.

Art. 295 TFUE PE, R i KE ”konsultują się wzajemnie oraz za wspólnym porozumieniem ustalają warunki współpracy. W tym celu mogą one, w poszanowaniu Traktatów, zawierać porozumienia międzyinstytucjonalne, które mogą mieć charakter wiążący.”

Art. 17 ust. 1 TUE

Komisja wspiera ogólny interes Unii i podejmuje w tym celu odpowiednie inicjatywy. (…) Podejmuje inicjatywy w zakresie rocznego i wieloletniego programowania Unii w celu osiągnięcia porozumień międzyinstytucjonalnych.

4.2.2. Akty nienazwane /nieformalne

/soft law/ np. programy, kodeksy postępowania, obwieszczenia, wytyczne

5. Akty powiązane z prawem Unii

5.1. Umowy zawarte między państwami członkowskimi na podstawie dawnego art. 293 TWE

Np.

Konwencja brukselska o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych z 1968 r. (zastąpiona rozporządzeniem nr 44/2001)

Konwencja o wzajemnym uznawaniu spółek i osób prawnych z 1968 r.

Konwencja rzymska o prawie właściwym dla zobowiązań umownych z 1980 r.

Konwencja arbitrażowa o unikaniu podwójnego opodatkowania w przypadku korekty zysków powiązanych przedsiębiorstw z 1990 r.

— wiążą państwa członkowskie

— nowe państwo członkowskie nie jest automatycznie nimi związane

— nie są prawem Unii, ale wchodzą w zakres acquis communautaire

— stanowią formę harmonizacji prawa krajowego

— mogą wychodzić poza ramy Traktatów, ale muszą być z nim zgodne

— nie mogą zmieniać istniejącego prawa Unii (sprawa 33/64 Torfwerk)

— art. 267 TFUE nie jest do nich automatycznie stosowany

5.2. Akty przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie

— nie są prawem Unii, ale wchodzą w zakres acquis communautaire

— o ich skutkach prawnych rozstrzyga prawo międzynarodowe

— państwo członkowskie decyduje o procedurze krajowej

Przykład:

Decyzja przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie mianowania sędziów Sądu

Art. 254 TFUE sędziowie Sądu są mianowani za wspólnym porozumieniem przez rządy państw członkowskich.

DECYZJE

DECYZJA PRZEDSTAWICIELI RZĄDÓW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH UNII EUROPEJSKIEJ

z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie mianowania sędziów Sądu (2010/400/UE)

PRZEDSTAWICIELE RZĄDÓW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 19,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 254 i 255,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Na mocy postanowień Traktatów co trzy lata należy dokonać częściowego odnowienia składu sędziowskiego Sądu. Na okres od dnia 1 września 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2016 r. należało mianować czternastu sędziów Sądu.

(2) W dniu 23 czerwca 2010 r. konferencja przedstawicieli rządów państw członkowskich mianowała na wyżej wymieniony okres dziesięciu sędziów Sądu ( 1 ).

(3) Aby dokończyć częściowe odnowienie składu sędziowskiego Sądu, rządy państw członkowskich powinny jeszcze mianować sędziów na cztery pozostałe stanowiska.

(4) Rządy odnośnych państw członkowskich zaproponowały odpowiednio odnowienie mandatu sędziego Sądu Ottó CZÚCZA oraz mianowanie Marca van der WOUDEGO. Komitet, który został ustanowiony w art. 255 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zaopiniował dwóch wyżej wymienionych kandydatów do wykonywania funkcji sędziego Sądu. Chociaż kandydatura Ottó CZÚCZA została pierwotnie wycofana, rząd odnośnego państwa członkowskiego poinformował, że proponuje, by osoba ta ponownie pełniła mandat sędziego Sądu.

(5) Należy zatem mianować dwóch członków Sądu na okres od dnia 1 września 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2016 r.; sędziowie na dwa pozostałe stanowiska zostaną mianowani w późniejszym terminie,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Ottó CZÚCZ i Marc van der WOUDE zostają niniejszym mianowani na sędziów Sądu na okres od dnia 1 września 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2016 r.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 8 lipca 2010 r.

W imieniu Rady

J. DE RUYT

Przewodniczący

6. Akty w zakresie działań zewnętrznych Unii tytuł V TUE

Artykuł 21

1. Działania Unii na arenie międzynarodowej oparte są na zasadach, które leżą u podstaw jej utworzenia, rozwoju i rozszerzenia oraz które zamierza wspierać na świecie: demokracji, państwa prawnego, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, zasad równości i solidarności oraz poszanowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych oraz prawa międzynarodowego.

Unia dąży do rozwijania stosunków i budowania partnerstwa z państwami trzecimi oraz z organizacjami międzynarodowymi, regionalnymi lub światowymi, które wyznają zasady, o których mowa w akapicie pierwszym. Sprzyja ona wielostronnym rozwiązaniom wspólnych problemów, w szczególności w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Unia określa i prowadzi wspólne polityki i działania oraz dąży do zapewnienia wysokiego stopnia współpracy we wszelkich dziedzinach stosunków międzynarodowych, w celu:

a) ochrony swoich wartości, podstawowych interesów, bezpieczeństwa, niezależności i integralności;

b) umacniania i wspierania demokracji, państwa prawnego, praw człowieka i zasad prawa międzynarodowego;

c) utrzymania pokoju, zapobiegania konfliktom i umacniania bezpieczeństwa międzynarodowego zgodnie z celami i zasadami Karty Narodów Zjednoczonych, jak również z zasadami Aktu końcowego z Helsinek oraz celami Karty Paryskiej, w tym z celami i zasadami dotyczącymi granic zewnętrznych;

d) wspierania trwałego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz środowiskowego krajów rozwijających się, przyjmując za nadrzędny cel likwidację ubóstwa;

e) zachęcania wszystkich krajów do integracji w ramach gospodarki światowej, między innymi drogą stopniowego znoszenia ograniczeń w handlu międzynarodowym;

f) przyczyniania się do opracowywania międzynarodowych środków służących ochronie i poprawie stanu środowiska oraz zrównoważonego zarządzania światowymi zasobami naturalnymi, w celu zapewnienia trwałego rozwoju;

g) niesienia pomocy narodom, krajom i regionom dotkniętym klęskami żywiołowymi lub katastrofami spowodowanymi przez człowieka; oraz

h) wspierania systemu międzynarodowego opartego na silniejszej współpracy wielostronnej i na dobrych rządach na poziomie światowym.

(…)

6.1. Decyzje Rady Europejskiej (art. 22 TUE):

6.2. Akty wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa

Unia prowadzi wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa poprzez:

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa:

Akty WPZiB

Artykuł 24

(dawny artykuł 11 TUE)

1. Kompetencje Unii w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa obejmują wszelkie dziedziny polityki zagranicznej i ogół kwestii dotyczących bezpieczeństwa Unii, w tym stopniowe określanie wspólnej polityki obronnej, która może prowadzić do wspólnej obrony.

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa podlega szczególnym zasadom i procedurom. Jest określana i realizowana przez Radę Europejską i Radę stanowiące jednomyślnie, chyba że Traktaty przewidują inaczej. Wyklucza się przyjmowanie aktów ustawodawczych. Wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa wykonuje wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Państwa Członkowskie, zgodnie z Traktatami. Szczególną rolę Parlamentu Europejskiego i Komisji w tej dziedzinie określają Traktaty. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie jest właściwy w zakresie tych postanowień, z wyjątkiem właściwości do kontrolowania przestrzegania artykułu 40 niniejszego Traktatu i do kontroli legalności niektórych decyzji przewidzianych w artykule 275 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

2. W ramach zasad i celów swoich działań zewnętrznych Unia Europejska prowadzi, określa i realizuje wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa, opartą na rozwoju wzajemnej solidarności politycznej między Państwami Członkowskimi, określaniu kwestii stanowiących przedmiot ogólnego zainteresowania i osiąganiu coraz większego stopnia zbieżności działań Państw Członkowskich.

3. Państwa Członkowskie popierają, aktywnie i bez zastrzeżeń, politykę zewnętrzną i bezpieczeństwa Unii w duchu lojalności i wzajemnej solidarności i szanują działania Unii w tej dziedzinie.

Państwa Członkowskie działają zgodnie na rzecz umacniania i rozwijania wzajemnej solidarności politycznej. Powstrzymują się od wszelkich działań, które byłyby sprzeczne z interesami Unii lub mogłyby zaszkodzić jej skuteczności jako spójnej sile w stosunkach międzynarodowych.

Rada i wysoki przedstawiciel czuwają nad poszanowaniem tych zasad.

Artykuł 26

1. Rada Europejska określa strategiczne interesy Unii, ustala cele oraz określa ogólne wytyczne wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, łącznie ze sprawami mającymi wpływ na kwestie polityczno-obronne. Przyjmuje niezbędne decyzje.

Jeżeli wymaga tego sytuacja międzynarodowa, przewodniczący Rady Europejskiej zwołuje nadzwyczajne posiedzenie Rady Europejskiej w celu określenia strategicznych kierunków polityki Unii w obliczu takiej sytuacji.

2. Rada opracowuje wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa oraz podejmuje decyzje niezbędne do określenia i realizacji tej polityki na podstawie ogólnych wytycznych i strategicznych kierunków określonych przez Radę Europejską.

Rada i wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa zapewniają jednolitość, spójność i skuteczność działań Unii.

3. Wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa realizują wysoki przedstawiciel oraz Państwa Członkowskie, stosując środki krajowe i unijne.

Artykuł 275 TFUE

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie jest właściwy w zakresie postanowień dotyczących wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa ani w zakresie aktów przyjętych na ich podstawie.

Trybunał jest jednak właściwy w zakresie kontroli przestrzegania artykułu 40 Traktatu o Unii Europejskiej oraz orzekania w sprawie skarg wniesionych na warunkach przewidzianych w artykule 263 akapit czwarty niniejszego Traktatu, dotyczących kontroli legalności decyzji przewidujących środki ograniczające wobec osób fizycznych lub prawnych przyjętych przez Radę na podstawie tytułu V rozdział 2 Traktatu o Unii Europejskiej.

Decyzje Rady:

Umowy międzynarodowe UE

Przyjęte przed 1 grudnia 2009 r. wspólne stanowiska, wspólne działania, umowy itp. nadal wiążą! /art. 9 Protokołu nr 36

7. Akty przyjęte przed 1 grudnia 2009 r. w zakresie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych

Protokół nr 36 w sprawie postanowień przejściowych

Artykuł 9

Skutki prawne aktów instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii przyjętych na podstawie Traktatu o Unii Europejskiej przed wejściem w życie Traktatu z Lizbony zostają utrzymane do czasu uchylenia, unieważnienia lub zmiany tych aktów w zastosowaniu Traktatów. To samo dotyczy konwencji zawartych między Państwami Członkowskimi na podstawie Traktatu o Unii Europejskiej.

Artykuł 10

1. Jako środek przejściowy i w odniesieniu do aktów prawnych Unii w dziedzinie współpracy policyjnej i współpracy sądowej w sprawach karnych, które zostały przyjęte przed wejściem w życie Traktatu z Lizbony, w dniu wejścia w życie tego Traktatu instytucje dysponują następującymi uprawnieniami: uprawnienia przyznane Komisji na mocy artykułu 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nie mają zastosowania, a uprawnienia przyznane Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej na mocy tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej - w wersji tego Traktatu obowiązującej przed wejściem w życie Traktatu z Lizbony - pozostają niezmienione, także w przypadku gdy zostały one uznane zgodnie z artykułem 35 ustęp 2 wspomnianego Traktatu o Unii Europejskiej.

2. Zmiana aktu prawnego, o którym mowa w ustępie 1, pociąga za sobą stosowanie - w odniesieniu do tego zmienionego aktu prawnego i względem Państw Członkowskich, do których taki zmieniony akt ma zastosowanie - uprawnień instytucji wspomniane w tym ustępie zgodnie z Traktatami.

3. W każdym przypadku środek przejściowy, o którym mowa w ustępie 1, przestaje obowiązywać pięć lat po dacie wejścia w życie Traktatu z Lizbony.

(…)

Środki przejściowe dotyczące aktów III filaru przyjętych przed 1 grudnia 2009 r. (art. 10 Protokołu nr 36):

Akty prawne dawnego III filaru

wspólne stanowiska — ustalają sposób postępowania UE w danej sprawie,

decyzje ramowe — środek harmonizacji prawa krajowego państw członkowskich,

decyzje

umowy międzynarodowe państw członkowskich

umowy międzynarodowe UE (dawny art. 24 w zw. z art. 38 TUE)

Dawny Artykuł 34 TUE

1. W dziedzinach objętych niniejszym tytułem Państwa Członkowskie wzajemnie się informują i konsultują ze sobą w ramach Rady, mając na względzie koordynację swych działań. W tym celu ustanawiają współpracę między swymi właściwymi jednostkami administracyjnymi.

2. Rada, w stosownej formie i według właściwych procedur przewidzianych w niniejszym tytule, przyjmuje środki i sprzyja współpracy, przyczyniając się do osiągnięcia przez Unię jej celów. W związku z tym, stanowiąc jednomyślnie z inicjatywy Państwa Członkowskiego lub Komisji, Rada może:

a) przyjmować wspólne stanowiska ustalające sposób postępowania Unii w określonej sprawie;

b) podejmować decyzje ramowe w celu zbliżania przepisów ustawowych i wykonawczych. Decyzje ramowe wiążą Państwa Członkowskie w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawiają jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Nie mogą one wywoływać skutku bezpośredniego;

c) podejmować decyzje dla osiągnięcia jakichkolwiek innych rezultatów, zgodnych z celami niniejszego tytułu, z wyłączeniem zbliżania przepisów ustawowych i wykonawczych Państw Członkowskich. Decyzje te są wiążące i nie mogą wywoływać skutku bezpośredniego. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, przyjmuje środki niezbędne do wykonania tych decyzji na poziomie Unii;

d) sporządza konwencje, których przyjęcie zaleca Państwom Członkowskim, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi. Państwa Członkowskie wszczynają właściwe procedury w terminie ustalonym przez Radę.

Jeśli te konwencje nie stanowią inaczej, wchodzą one w życie po ich przyjęciu przez co najmniej połowę Państw Członkowskich w tych Państwach. Rada przyjmuje środki wykonawcze do tych konwencji większością dwóch trzecich Państw-Stron.

3. Jeżeli przyjęcie uchwały przez Radę wymaga większości kwalifikowanej, głosy jej członków ważone są zgodnie z artykułem 205 ustęp 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Uchwały Rady wymagają do ich przyjęcia co najmniej 62 głosów „za”, oddanych przez co najmniej 10 członków.

4. W kwestiach proceduralnych Rada przyjmuje uchwały większością głosów swoich członków.

Dawny Artykuł 35

1. Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, z zastrzeżeniem warunków określonych w niniejszym artykule, jest właściwy do orzekania w trybie prejudycjalnym o ważności i wykładni decyzji ramowych i decyzji, wykładni konwencji sporządzonych na mocy niniejszego tytułu oraz ważności i wykładni środków wykonawczych do tych konwencji.

2. Każde z Państw Członkowskich może, w oświadczeniu złożonym w chwili podpisywania Traktatu z Amsterdamu lub w jakimkolwiek późniejszym terminie, uznać właściwość Trybunału Sprawiedliwości do orzekania w trybie prejudycjalnym na warunkach określonych w ustępie 1.

3. Państwo Członkowskie, składając oświadczenie na podstawie ustępu 2, wskazuje, że:

a) każdy sąd tego państwa, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu według prawa krajowego, może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości z wnioskiem o rozpatrzenie w trybie prejudycjalnym pytania podniesionego w sprawie przed nim zawisłej i dotyczącego ważności lub wykładni aktu, o którym mowa w ustępie 1, jeżeli sąd ten uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna do wydania wyroku;

b) każdy sąd tego państwa może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości z wnioskiem o rozpatrzenie w trybie prejudycjalnym pytania podniesionego w sprawie przed nim zawisłej i dotyczącego ważności lub wykładni aktu, o którym mowa w ustępie 1, jeżeli sąd ten uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna do wydania wyroku.

4. Każde Państwo Członkowskie - niezależnie od tego, czy złożyło oświadczenie na mocy ustępu 2 - ma prawo przedkładać Trybunałowi Sprawiedliwości memoriały lub uwagi na piśmie w sprawach, o których rozstrzyga on na podstawie ustępu 1.

5. Trybunał Sprawiedliwości nie jest właściwy w sprawie oceny zgodności z prawem lub proporcjonalności działań policji bądź innych organów ścigania jednego z Państw Członkowskich ani wykonywania przez Państwa Członkowskie obowiązków dotyczących utrzymania porządku publicznego i ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego.

6. Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy w zakresie kontroli legalności decyzji ramowych i decyzji, jeżeli skargę wniosło Państwo Członkowskie lub Komisja, podnosząc zarzut braku kompetencji, naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, naruszenia niniejszego Traktatu lub jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z jego stosowaniem lub nadużycia władzy. Skargi przewidziane w niniejszym ustępie powinny być wniesione w terminie dwóch miesięcy od daty publikacji zaskarżanych decyzji ramowych i decyzji.

7. Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy do orzekania w każdym sporze między Państwami Członkowskimi dotyczącym wykładni lub stosowania aktów przyjętych na podstawie artykułu 34 ustęp 2, o ile spór ten nie został rozstrzygnięty przez Radę w ciągu sześciu miesięcy od daty jego wniesienia pod obrady przez jednego z jej członków. Trybunał Sprawiedliwości jest również właściwy do orzekania w każdym sporze między Państwami Członkowskimi a Komisją dotyczącym wykładni lub stosowania konwencji sporządzonych na mocy artykułu 34 ustęp 2 lit. d).

1


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
3 Instytucje i organy UE 2010 2011(2), Wszystko i nic
Prawo Unii Europejskiej 03 2011
Prawo Unii Europejskiej 05 2011
Prawo Unii Europejskiej 02 2011
prawo unii europejskie dla administracji 19 11 2010
Prawo Unii Europejskiej 31.03.2011, Prawo Unii Europejskiej
Prawo Unii Europejskiej 24.02.2011, Prawo Unii Europejskiej
Prawo Unii Europejskiej 14.04.2011, Prawo Unii Europejskiej
prawo unii europejskiej dla administracji 08 10 2010
Prawo Unii Europejskiej 24.03.2011, Prawo Unii Europejskiej
prawo unii europejskie dla administracji 19 11 2010
prawo unii europejskiej dla administracji 08 10 2010
Prawo Unii Europejskiej
Prawo Unii Europejskiej dla administracji 22 pazdziernika 2010r, Administracja UKSW Ist, Prawo UE d
orzeczenia pyt 47, Instytucje i prawo Unii Europejskiej
wykład3 - Eutanazja, Stomatologia UMED, prawo medyczne, prawo i etyka w stomatologii 2010-2011

więcej podobnych podstron