1 .2 OSIE I PŁĄSZCZYZNY RUCHU

Płaszczyzny ciała: czołowa, strzałkowa, poprzeczna

Osie ciała:

• pionowe (łac. axes verticales) - (na przecięciu płaszczyzny czołowej i strzałkowej),

• poprzeczne (poziome) (łac. axes transversales) - (na przecięciu płaszczyzny czołowej i poprzecznej),

• strzałkowe (łac. axes sagittales) - (na przecięciu płaszczyzny strzałkowej i poprzecznej).

3. Przedstaw wzorzec ruchowy częściowy

wzorzec lokalny to np. ruch w1 osi i płaszczyżnie (zgięcie i wyprost)

4.Przedstaw wzorzec ruchowy globalny

reedukacja podporzadkowana jest sekwencji ruchów podobnych do ruchów wykonywanych

w zyciu codziennym , sa to wzorce ruchów globalnych np aby sięgnąć do góry zgięcie i

lekkiw odwiedzenie w st barkowym, i zgięcie nadgarstka

>>>>????<<<<

WZORCE RUCHOWE

1) wyprostny- wyprostny

2) wyprostny-zgieciowy ( w st.łokciowym )

3) zgieciowo-wyprostny (w st.łokciowym )

I. P.w

STAW RAMIENNY STAW ŁOKCIOWY REKA

-wyprost -wyprost -wyprost palców

-odwiedzenie -pronacja przedramienia -wyprost nadgarstka

-rotacja wewnetrzna -przywiedzenie dołokciowe

Chwyt : reka jednoimienna = dłon pacjeta , reka rónoimienna = powy
ej

st.nadgarstkowego

Chwyt wzorca powrotnego : reka jednoimienna = pow.grzebietowa palców i nadgarstka

reka rónoimienna = powy
ej st.łokciowego

Ruch:zgiecie palców,nadgarstka,przywiedzenie nadgarstka dopromieniowe,suplinacja

przedramienia,zgiecie,przywiedzenie,rotacja zew w st.ramiennym

Ruch powrotny:wyprost pralców, nadgarstka,przywiedzenie nadgarstk

5. Opisz cechy prawidłowej postawy

Jest wiele definicji prawidłowej postawy ciała, oto dwie z nich:

1) Przez prawidłową postawę należy rozumieć taką, której układ poszczególnych odcinków ciała względem siebie jest zharmonizowany, a utrzymanie jej wymaga minimalnego napięcia układu mięśniowego i nerwowego

2) Postawa prawidłowa to taki kształt ciała wynikający z budowy i nawykowego usytuowania poszczególnych jego części, który sprzyja podstawowym funkcjom organizmu.

Postawa prawidłowa - nie jest to pojęcie jednoznaczne. Zależy ona od takich czynników jak: wiek (np. postawa starcza, postawa małego dziecka), pora dnia, posiłki, zmęczenie ...

Oceny prawidłowej postawy ciała - w zależności o wieku - dokonujemy wg następujących zasad:

POSTAWA MAŁEGO DZIECKA

· barki nie wystają do przodu

· tył głowy z plecami są w jednej linii (można to sprawdzić prosząc dziecko o podejście do ściany)

· wypukły brzuszek

· lekkie wgłębienie (lordoza) w odcinku lędźwiowym kręgosłupa

· cały tułów pochylony do przodu

· lekkie zgięcie bioder i kolan

· do 4-5 roku życia występuje płaskostopie

POSTAWA DZIECKA W WIEKU SZKOLNYM

· klatka piersiowa spłaszcza się nieco, przez co zaokrąglenie barków staje się wyraźniejsze

· brzuch jest nieco mniej wypukły

· lordoza (wgłębienie w odcinku lędźwiowym) jest wyraźniejsze

· cały tułów pozostaje lekko pochylony do przodu

· proste nóżki

· nieco mniejsze zgięcie bioder i kolan

· całkowity zanik płaskostopia

WIEK DORASTANIA

· wyprostowana postawa ciała

· zmniejszenie się wystawania brzucha

· zanik zgięcia w biodrach i kolanach

POSTAWA U OSOBY DOROSŁEJ

· głowa nieznacznie wysunięta do przodu

· brzuch jest płaski, cofnięty w stosunku do klatki piersiowej

· wygięcia kręgosłupa w kształcie litery S

1. Ocena - przód - pł.czołowa

- ustawienie głowy i szyi

- ustawienie linii barków

- układ brodawek

- trójkaty talii

- ustawienie kolców biodrowych przednich

- ustawienie kolan ( wysokosc podstaw rzepek)

- odległosc pomiedzy kolanami

- ustawienie stóp (odległosc pomiedzy kostkami przysrodkowymi)

2. Ocena tyłem - pł.czołowa

- ustawienie głowy i szyi

- ustawienie linii barków

- przebieg linii wyrostków kolczystych kregów

- uło_enie łopatek

- ocena trójkatów talii

- kolców biodrowych tylnych górnych

- linia fałdów posladkowych

- ustawienie kolan

- ustawienie kostek przysrodkowych

3.Ocena bokiem - pł.strzałkowa

- ustawienie głowy wzgledem tułowia

- wysklepienie klatki piersiowej i brzucha

- krzywizny kregosłupa

- stawy biodrowe

- stawy kolanowe

6.OPISZ CECHY PRAWIDŁOWEGO ZAKRESU RUCHU

zakres ruchu ustalają dwie kości, względnie dwa odcinki ciała biorące udział w danym ruchu. Zakres ruchu zalezy od stopnia elastyczności i długości miesnia, od elastyczności torebki i więzadeł oraz od kształtu i prawidłowości powierzchni stawowych.

jest jeszcze ze jest pelny , posredni, wew , i zew

8.Opisz typy czucia końcowego - nie za bardzo wiadomo o co chodzi

Opór końcowy

Uczucie przy palpacji, zależne od struktur tkankowych, w końcowej fazie ruchów biernych.

Opór końcowy może być:

• miękki - elastyczny = opór mięśni, opór ścięgien,

• silny - elastyczny = opór więzadeł,

• twardy - elastyczny = opór chrzęstny,

• twardy - nieelastyczny = opór kości

(WSZĘDZIE W LITERATURZE CZUCIE KOŃCOWE DOTYCZY STAWÓW I MANIPULACJI NA NICH WIĘC OPISUJE POD TYM KĄTEM JEŚLI CHODZI O NORMALNE BADANIE CZUCIA TO :

BADANIE CZUCIA POWIERZCHOWNEGO :

- oczy powinny byc zasłoniete

- porównywac symetrycznie

- okreslajac granice uposledzenia czucia rozpoczynamy badanie od stosowania

bodzca na obszarze na którym stwierdza sie uposledzenie czucia

?

??czucie dotyku :

- badamy kawałkiem papieru, lub waty

???czucie bólu :

- badamy stępioną igłą lub szpilką

- okresowo stosuje sie bodziec dotykowy i chory ma okreslic co czuje

(ostre, czy tepe)

??czucie temperatury :

- dotykamy probówka z zimna i ciepła (50o) woda (jak nie mamy probówek pod ręką to można dotknąć łyżką wyjętą z ciepłej herbaty i normalna łyzką ze stołu albo młoteczkiem neurologicznym)

BADANIE CZUCIA GŁEBOKIEGO :

- chory ma zamknięte oczy

- wykonujemy ruchy bierne kończyna badanego i polecamy mu określić

kierunek ruchu i ułożenie kończyny

- zaczynamy od części dystalnych

??jeśli badany określi prawidłowo ruchy i ułożenie kciuka wówczas

nie badamy czucia głębokiego w innych stawach (zaburzenia

występują najpierw w częściach odsiebnych)

??jeśli są zaburzenia w badaniu kciuka badamy dalej stawy bliższe

i określamy zakres zaburzeń

??można też polecić naśladować choremu te ruchy w drugiej kończynie

??wkładamy choremu do reki różne przedmioty i ma powiedzieć co to jest

(z zamkniętymi oczami)

9. OPISZ CEL ĆWICZEŃ BIERNYCH:

• zachowanie pełnego zakresu ruchów w stawach

• zachowanie pełnej długości i elastyczności mięśnia

• zamiana ruchu biernego na czynny

• opóźniają postęp zmian degeneracyjnych

• wspomaganie ,,pompy miernikowej”

• zapobieganie odleżynom

• oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy

• nie dopuszczenie do utraty elastyczności i sprężystości tkanek miękkich

otaczających stawy (torebek i więzadeł)

10.OPISZ PRZECIWWSKAZANI DO ĆWICZEŃ BIENYCH:

• stany pourazowe po złamaniach kości długich z niepełnym zrostem

• stany zapalne stawów różnego pochodzenia

• stany po zwichnięciu i innych urazach stawowych i okołostawowych

• występowanie silnego bólu podczas ćwiczeń

• urazy skóry, mięśni i innych tkanek miękkich

11. OPISZ TECHINKĘ WYKONYWANIA ĆWICZEŃ BIERNYCH REDRESYJNYCH:

Wykonywanie ćwiczeń redresyjnych ułatwia uprzednie przygotowanie stawu i części miękkich, które mają być poddane tym ćwiczeniom. Przygotowanie polega na rozpulchnieniu i rozluźnieniu stawu i tkanek otaczających go przez okład parafinowy lub ciepłą kąpiel. Ćwiczenia redresyjne wykonujemy w pozycjach izolowanych, przy dobrej stabilizacji odcinka bliższego stawu, w którym ruch się odbywa. Odcinek bliższy stawu powinien spoczywać na podłożu i należy go jeszcze ustabilizować, przytrzymując jedną ręką lub przywiązując do podłoża; może też go stabilizować osoba druga. Przytrzymanie musi mieć miejsce jak najbliżej stawu. Odcinek dalszy ujmujemy jedną lub dwiema rękami, również blisko stawu. Przy takiej stabilizacji i ujęciu ruch redresyjny będzie się odbywał w stawie, którego zakres ruchu chcemy zwiększyć. Nieprzestrzeganie tej zasady i przytrzymanie tak bliższego odcinka, jak i uchwycenie dalszego z dala od stawu stwarza długie dźwignie działania i przy wykonywaniu ćwiczenia redresyjnego wyładowanie siły może nastąpić nie w stawie, a powyżej lub poniżej niego, powodując złamania. Może nastąpić to dosyć łatwo, gdyż w przypadkach przykurczu i ograniczeń ruchu w stawie występuje przeważnie mniejsze uwapnienie kości danego odcinka ciała i często przykurcz w stawie jest silniejszy aniżeli zwartość kości.Ruch redresyjny należy prowadzić ostrożnie. Siła, z którą wykonujemy ruch, powinna stopniowo narastać, a sam ruch może mieć nawet charakter sprężynujący. Zakres ruchu redresyjnego będzie zależny od stopnia przykurczu i zmian unieruchamiający staw. Najczęściej podczas zabiegu będziemy mogli go zwiększyć tylko o kilka stopni. Jednorazowe ćwiczenia

redresyjne nie powinny przekraczać 30 minut, uwzględniając jeszcze kilkuminutowe przerwy. Zaleca się wykonywać je 1-2 razy dziennie.

12. ZDEFINIUJ ĆWICZENIA BIERNE:

Są to ćwiczenia wykonywane przez kinezyterapeutę bez współudziału pacjenta. Zasadniczym celem tych ćwiczeń jest zmiana ruchu biernego na czynny. Fizjologicznie znaczenie ćwiczeń biernych polega na wspomaganiu działania mechanizmu tzw. pompy mięśniowej.

13. OPISZWSKAZANIA DO ĆWICZEŃ BIERNYCH

a) porażenia niedowłady mięśni szkieletowych
b) zwiększone patologiczne napięcie mięśniowe (spastyczne)
c) nie utrwalone ograniczenia ruchomości w stawach
d) zła trofika tkanek miękkich w częściach narządu ruchu objętych procesem patologicznym
e) potrzeba utrzymania odpowiedniej długości i elastyczności w mięśniach szkieletowych.
f) ćwiczenia przygotowujące kończyny do ruchu po długim unieruchomieniu
g) choroby układu krążenia

14.P-WSKAZANIA DO REDRESJI

Ostry stan zapalny stawu, tkanek okołostawowych, mięśni, ostry okres chorób układów krążenia i oddechowego, niewydolność krążenia i oddechowa, stany gorączkowe, ciężki ogólny stan chorego, odwapnienie kości, morfologiczne zmiany w kościach. Nie wolno wykonywać redresji przy ograniczeniu ruchomości stawu łokciowego powstałej w następstwie złamania w obrębie stawu. Czasami jest to wskazane ale musi być wyraźne zlecenie lekarza i w jego obecności. Redresje są przeciwwskazane wówczas, gdy przywrócenie prawidłowego zakresu ruchów w stawie można uzyskać przez ćwiczenia czynne, wolne, czynne z oporem oraz stałe posługiwanie się kończyną przy wykonywaniu codziennych czynności.

15. OPISZ TECHNIKĘ WYKONYWANIA ĆWICZEŃ BIERNYCH.

Wykonanie: ruchy w stawach wykonuje terapeuta. Dla ułatwienia pracy może on podwiesić ćwiczone części ciała chorego, np. ciężką kończynę dolną przy ruchach przywodzenia i odwodzenia uda. Odcinek bliższy ćwiczonego stawu musi być ustabilizowany tak, aby ruch odbywał się tylko w tym stawie i nie był wspomagany przez ruch w innych stawach. Stabilizację uzyskuje się przez odpowiednio dobrana pozycję wyjściową lub przez zastosowanie pasów stabilizujących. Chwyt stosowany przy ćwiczeniach biernych musi być pewny- nie może sprawiać choremu bólu. Ruchy należy wykonywać płynnie we właściwej płaszczyźnie i wokół fizjologicznej osi stawu. Należy ćwiczyć wszystkie ruchy w stawie w pełnym zakresie , jeżeli jest to możliwe. W stawach bolesnych nie wolno nigdy przekraczać granicy bólu. Wykonując ruchy bierne w stawie trzeba odciąga od siebie kości tworzące staw, aby zmniejszyć nacisk i tarcie powierzchni stawowych o siebie . Wszystkie ruchy w ćwiczonym stawie powtarza się 20-30 razy w czasie jednego zabiegu, z uwzględnieniem fazy ruchu , powrotu do pozycji wyjściowej i krótkiej przerwy. Tempo ćwiczeń jest wolne i rytmiczne. Ćwiczenia bierne wykonuje się 1- 2 razy dziennie.

17 OPISZ POZYCJĘ WYJŚCIOWĄ DLA ĆWICZEŃ RUCHÓW BIERNYCH W STAWACH KOŃZYN DOLNYCH , TUŁOWAI ORAZ GŁOWY

Pozycją wyjściową dla ćwiczeń ruchów biernych w stawach kończyn dolnych, tułowia oraz głowy i szyi jest pozycja leżąca.

Pozycją wyjściową dla ćwiczeń ruchów biernych w stawach kończyn górnych jest pozycja siedząca na krześle z wygodnym oparciem dla tułowia, sprzyjająca rozluźnieniu mięśni

PYTAN 16, 18,19 nie ma na kartce

20. Zdefiniuj ćwiczenia redresyjne

Rozciągania - zwane powszechnie redresjami są to zarówno ćwiczenia, jak i inne sposoby służące do zniesienia przykurczu tkanek miękkich okołostawowych lub mięśni. Dla uzyskania rozciągnięcia wymienionych tkanek używa się odpowiednio dawkowanej siły. Cel: zniesienie ograniczenia zakresu ruchów w stawie spowodowanego przykurczem tkanek miękkich.

21. CHARKTERYSTYKA I TECHNIKA RUCHÓW W ĆWICZENIACH BIERNYCH:

• Ruch należy wykonywać płynnie we właściwej płaszczyźnie i wokół fizjologicznej osi stawu

• Należy ćwiczyć wszystkie ruchy w stawie w pełnym zakresie, jeżeli jest to możliwe

• W stawach bolesnych nie wolno nigdy przekraczać granicy bólu

• trzeba odciągnąć od siebie kości tworzące staw, aby zmniejszyć nacisk i tarcie powierzchni stawowych o siebie

• Wszystkie ruchy w ćwiczonym stawie powtarza się 20-30 razy w czasie jednego zabiegu, z uwzględnieniem fazy ruchu, powrotu do pozycji wyjściowej i krótkiej przerwy.

• Tempo ćwiczeń jest wolne i rytmiczne.

• Ćwiczenia wykonuje się 1-2 razy dziennie.

22 POZYCJE WYJŚCIOWE I CHWYTY W ĆWICZENIACH BIERNYCH:

• Stosuje się pozycje izolowane, czyli w leżeniu (dla ćwiczeń kończyn dolnych, tułowia, głowy i szyi) lub siadzie (dla ćwiczeń kończyn górnych.

• Odcinek bliższy powinien spoczywać na podłożu i należy go dodatkowo ustabilizować przez podtrzymanie jedna ręką lub przywiązanie do podłoża, po to aby ruch odbywał się tylko w jednym stawie i nie był wspomagany przez ruch w innych stawach.

• Odcinek dalszy ujmujemy jedną lub dwoma rękoma.

• Chwyt musi być pewny, ale nie może sprawiać choremu bólu.

23.OPISZ WSKAZANIA DO CEWICZEŃ REDRESYJNYCH

-w porażeniach wiotkich i spastycznych mięśni, w niedowładach, jako wstępne ćw. po długim unieruchomieniu stawów

- likwidacja ograniczeń ruchu w stawach

24.OPISZ TECHNIKE WYKONYWANIA STRETCHINGU IZOMETRYCZNEGO

* najpierw statycznie, jak najsilniej napinać mięsień, który chcemy rozciągnąć przez 10 - 30 sekund,

* na 2-3 sekundy zupełnie go rozluźnić,

* następnie łagodnie jak najbardziej rozciągnąć mięsień ( nie doprowadzając do uczucia bólu ) i pozostawić w tej pozycji 10-30 sekund.

24 - Rozciąganie izometryczne - (w skrócie: naprężyć - rozluźnić - rozciągnąć) także należy do kategorii rozciągania statycznego (nie wykorzystuje ruchu). Wykonując pozycje podobne do tych, które stosuje się w rozciąganiu statycznym pasywnym i dodatkowo wykonując silne napięcie rozciągniętych mięśni, możemy spowodować odruchowe rozluźnienie i w następstwie wzrost rozciągnięcia. Ostatecznie, po osiągnięciu maksymalnego na tym poziomie treningu rozciągnięcia, utrzymujemy je przez 30 sekund lub dłużej. To zwiększa siłę mięśni w tej pozycji. Rozciąganie izometryczne jest najszybszą (najskuteczniejszą) metodą rozciągania i sprawdza się znacznie lepiej niż rozciąganie dynamiczne lub statyczne. Pozwala również wzmocnić rozciągane mięśnie i zmniejsza ból towarzyszący rozciąganiu!

26.OPISZ POZYCJE WYJŚCIOWE I CHWYTY WYKORZYSTYWANE W TEJ

TECHNICE :

Pozycje wyjściowe jak w PIR. Szukamy największego zakresu ruchu w danym stawie i po tym napinamy izometrycznie dany mięsień lub grupę mięśni ( najlepiej opierając o coś stabilnego lub z pomocą drugiej osoby). Siła z jaką napinamy stanowi 30-60 % siły max. Napięcie trwa 30 s po tym przerwa (rozluźnienie) również 30 s ( bez zmiany położenia kończyny), po czasie rozluźnienia szukamy kolejnego (większego) zakresu w rozciąganym stawie. Czynność powtarzamy 3 razy.

27. OPISZ TECHNIKĘ WYKONYWANIA RELAKSACJI POIZOMETRYCZNEJ:

1. Przed rozpoczęciem rozciągania dany mięsień należy maksymalnie rozluźnić przybierając odpowiednią pozycję wyjściową lub wykorzystując różnego rodzaju poduszki, wałki itp.

2. Podczas ruchu rozciągającego oddalmy od siebie przyczepy m wywołując w pewnym momencie pierwsze, minimalne uczucie rozciągania lub bolesności (gdziekolwiek w obszarze rozciągania lub w sąsiadujących okolicach)

3. Wówczas ćwiczący zatrzymuje ruch i izometrycznie (bez ruchu) napina rozciągany mięsień przez 8-10 sekund (nacisk w kierunku przeciwnym do ruchu rozciągającego)

4. W czasie izometrycznego napinania m wywołane wcześniej minimalne uczucie rozciągania lub bolesności powinno zniknąć lub zmniejszyć się wyraźnie. Jeśli przy pierwszej próbie nacisku nie ma oczekiwanego efektu oznacza to, że osiągnięto zbyt duży zakres ruchu. Należy wtedy cofnąć ruch i ponownie dojść do pierwszego objawu rozciągania.

5. Jeśli podczas nacisku (8-10 sek.) maleje uczucie rozciągania, wówczas uwalniamy nacisk i po kilkusekundowej przerwie prowadzimy ruch alej do wystąpienia kolejnego uczucia minimalnego rozciągania lub bólu.

6. Zakończenie ćwiczenia to ta faza rozciągania w której mimo izometrycznego napinania m nie maleje uczucie bólu lub rozciągnięcia.

7. Jeśli dolegliwości dominują po jednej stronie ciała, relaksację zaczynamy od strony mniej dokuczliwej.

28. W JAKICH PRZYPADKACH WYKORZYSTUJEMY TECHNIKĘ RELAKCACJI POIZOMETRYCZNEJ:

• przy podwyższonym napięciu spoczynkowym mięśni

• przy zaburzeniach równowagi statycznej mięśni i więzadeł

• przy obniżonej elastyczności mięśni i skróceniu ich długości spoczynkowej

30.PODZIAŁ ĆWICZEŃ CZYNNYCH

• Ćw. czynne w odciążeniu

• Ćw. czynne w odciążeniu z oporem

• Ćw. czynne wolne

• Ćw. czynne z oporem

31.Przedstaw zasady zmiany pozycji wyjściowych w ćwiczeniach czynnych

. zaczynamy od pozyci najnizszych czyli do lezenie tylem, w miare cwiczenia przechodzimy do siedzenie. konczac na staniu

33. Opisz ćwiczenia czynne w odciążeniu

Cwiczenia czynne w odciaeniu

Czynne-wykonywane samoczynnie przez pacjenta

W odciaeniu - bez pokonywania siły grawitacji

Sposoby uzyskiwania odciaen

-podwieszenie ; UGUL , terapii master, łóka ortopedyczne
w pł.równoległej

-zmniejszenie tarcia ; gładkie powierzchnie, „wrotki”,
w pł.prostopadłej

-srodowisko wodne ( zanurzenie pozorna utrata masy ciała)

-reka terapeuty

Rodzaje odciaen

-odciaenie całkowite zrównowaone - podwieszenie osiowe

-odciaenie całkowite niezrównowaone - podwieszenie pozaosiowe

-odciaenie czesciowe - uzalenione od poziomu zanurzenia w wodzie

Cel: -przeciwdziałanie zanikom miesniowym

-przyrost siły

-zapobieganie przykurczom

-zwiekszenie zakresu ruchu

Wskazania : -zanik i znaczne osłabienie siły miesni ( +1, 2,+2 w skali Lovetta)

-słaby zrost kostny

-zmiany chorobowe powierzchni stawowych

Przeciwwskazania : takie jak w cw.biernych

Wskazówki metodyczne :

-pozycja wyjsciowa ;analogiczna do testu Lovetta na ocene 2

-płaszczyzna wykonywanego ruchu równoległa do podłoa ( prócz ruchów rotacji)

-odciaenie za pomoca podwieszek ( wygodne , bezpieczne)

-zawieszenie osiowe powinno byc utworzone bezposrednio nad stawem w którym

wykonywany jest ruch

-zawieszenie pozaosiowe , przesuniety punkt zawieszenia konczyny w kierunku

wykonywanego ruchu ułatwia ruch
( -2)

Przesuniecie punktu zawieszenia konczyny przeciwnie do kierunku wykonywanego ruchu,

utrudnia ruch
(+2)

Typy zawieszenia :

-dogłowowe

-odgłowowe

-czas trwania cwiczenia 3-10 min dla kadej płaszczyzny

-ruch powinien byc w pełnym zakresie

34. WYMIEŃ SPOSOBY ODCIĄŻENIA:

a)System podwieszek

• Podwieszenie osiowe:

- punkt zaczepienia linek połączonych z podwieszkami znajduje się prostopadle nad osią ruchu (prostopadle nad stawem, w którym odbywa się ruch)

-ruch odbywa się w płaszczyźnie poziomej wokół osi pionowej przy pełnym odciążeniu i zrównoważeniu ćwiczonej kończyny

- ruch powinien zaczynać się od momentu bezwładności kończyny, tzn. że po każdym wykonaniu ruchu kończyna pozostaje przez chwilkę w pozycji wyjściowej

• Podwieszenie pozaosiowe

- punkt zaczepienia linek połączonych z podwieszkami znajduje się poza osią ruchu

- ruch odbywa się w pełnym odciążeniu ćwiczonej kończyny, lecz bez jej zrównoważenia

-ruch odbywa się jakby po wycinku koła mając moment wznoszenia (utrudnianie) oraz opadania (wspomaganie):

• Wspomaganie(ułatwienie)- przesunięcie punktu zawieszenia w kierunku wykonywanego ruchu

• Utrudnienie- przesunięcie punktu zawieszenia w kierunku przeciwnym do wykonywanego ruchu

-tempo ćwiczeń: zależy od aktualnej siły mięśniowej (niewielka siła- tempo wolne; w miarę przyrostu siły - szybsze)

- chory ćwiczy zwykle 1 raz dziennie

-czas trwania ćwiczeń grupy mięśni wykonujących określone ruchy wynosi ok.2minuty (można go zwiększyć w zależności od przyrostu siły i wytrzymałości mięśni- nie przekraczamy 5 minut!)

- pozycja wyjściowa musi być tak dobrana, aby ruchy odbywały się w płaszczyźnie poziomej (z wyjątkiem ruchów rotacyjnych)

- podwieszki założone tak, aby kończyna była w pełnym odciążeniu

b)Środowisko wodne

- stwarza najlepsze warunki dla pracy słabszych mięśni

- powoduje odciążenie, rozluźnienie mięśni

- umożliwia wykorzystanie siły unoszącej ciało (dynamiczna siła parcia) dla wspomagania ruchów

• Miski, wanienki do odciążenia np. ręki

• Wanny, basen (nigdy nie zanurzamy głowy w wodzie !!!)

c)Ręka fizjoterapeuty

d)Śliska powierzchnia-zmniejszenie tarcia o podłoże:

-talk

- sukno (satyna)

-krążki z waty

-„wrotki” terapeutyczne

- przy wszystkich tych sposobach pozycje wyjściowe są takie same jak przy podwieszeniu osiowym, z tym że ruch odbywa się po gładkiej powierzchni podłożonej pod ćwiczoną kończynę.

e)Powierzchnia ustawiona pod kątem

-ta metoda ma podobny efekt jak w podwieszeniu pozaosiowym:

• Wspomaganie(ułatwienie)-ruch po płaszczyźnie w dół

• Utrudnienie- ruch po płaszczyźnie w górę

f) pozycja

35. OPISZ ĆWICZENIA CZYNNE W ODCIĄŻENIU Z OPOREM

Ćwiczenia te umożliwiają słabym mięśniom:

• Wykonanie ruchu

• Pokonywanie nieznacznego oporu

- dzieje się tak na skutek wyeliminowania masy kończyny przez jej podwieszenie

-uzyskujemy możliwość dawkowania oporu- co prowadzi do zwiększenia siły mięśniowej

CEL:

• Uzyskanie przyrostu siły słabych mięśni

• Odżywienie kości

• Zwiększenie wytrzymałości mięśni

• Zwiększenie masy mięsni

• Zapamiętywanie ruchów (podtrzymywanie wzorców ruchowych)

• Podnoszenie ogólnej wytrzymałości organizmu

• Powiększenie pojemności płuc

WYKONANIE:

-Kończynę ćwiczoną odciąża się zazwyczaj za pomocą podwieszenia osiowego w UGULu

(cel- odciążenie kończyny)

-mankiet założony na ćwiczona kończynę łączy się z ciężarem poprzez linkę, przebiegającą przez bloczek kierunkowy i bloczek dodatkowy (cel-uzyskanie oporu)

-umieszczenie bloczków:

• Bloczek kierunkowy- umieszcza się na bocznych ścianach w celu uzyskania przebiegu linki w płaszczyźnie ruchu.

Powinien on być tak umieszczony, aby w chwili wykonania ½ zakresu ruchu w stawie linka łącząca mankiet z bloczkiem kierunkowym przebiegała prostopadle do długiej osi ćwiczonego odcinka ciała (opór narasta wówczas stopniowo osiągając maksimum w ½ zakresu ruchu, po czym stopniowo maleje)

• Bloczek dodatkowy- umieszcza się na siatce sufitowej w celu umożliwienia swobodnego i bezpiecznego dla chorego ruchu ciężarka

• długość linki regulujemy tak, aby w pozycji wyjściowej od ćwiczeń ciężarek spoczywał na podłodze

• tempo ćwiczeń zależy od aktualnej siły mięśniowej (niewielka siła- tempo wolne; w miarę przyrostu siły - szybsze)

36. WSKAZANIA I PRZECIWWSKAZANIA DO WYKONYWANIA ĆWICZEŃ W ODCIĄŻENIU Z OPOREM :

• zastosowanie:

- osłabienie siły mięśniowej wynoszacej od +2 do 3 a nawet +3

• cele:

- uzyskanie przyrostu siły mięśniowej osłabionych grup

mięśniowych

- wzmożenie torowania proprioceptywnego

• wskazania:

- osłabienie siły mięśniowej

-uzyskanie poprawy koordynacji nerwowo-mieśniowej

-uruchomienie działań wspomagających pompę mięśniową

-likwidacja wzmożonego naięcia mięśniowego

• przeciwwskazania:

- przypadki pourazowe po złamaniach z niepełnym zrostem (zrost

po 3-4 miesiącach)

- stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych

- stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych

- stany zapalne żył

- rany skóry, mięśni i tkanek miękkich

- stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów

(konsultacja z lekarzem)

- zła tolerancja na ból

- temperatura powyżej 38°

- ciśnienie skurczowe powyżej 160 rozkurczowe powyżej 100

- ogólny ciężki stan pacjenta

37.Opisz zasady wykonywania wyciągów terapeutycznych w kinezyterapii

38. OPISZ SPRZĘT POTRZEBNY DO WYKONYWANIA WYCIĄGÓW TTERAPEUTYCZNYCH W KINEZYTERAPII

lozko, tella glissona, system bloczkowy obciazenie

39. OPISZ ĆWICZENIA CZYNNE WOLNE:

• Zastosowanie:

- przy sile mięśniowej na 3

• Cele:

- zwiększenie siły i wytrzymałości przede wszystkim określonej

grupy mięśniowej

- utrzymanie i zwiększenie zakresów ruchu w stawach

- poprawa koordynacji ruchowej

• Wskazania:

- osłabienie siły mięśniowej (minimum 3)

- ograniczenia zakresu ruchomości

- wzmożone spoczynkowe napięcie mięśni

- zaburzenia koordynacji nerwowo-mięśniowej

• Przeciwwskazania:

- stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych

- stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych

- stany zapalne żył

- rany skóry, mięśni i tkanek miękkich

- stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów

(konsultacja z lekarzem)

- występowanie bólu przy ćwiczeniach (silne nie ustępujące

dolegliwości)

- temperatura powyżej 38°

- ciśnienie rozkurczowe powyżej 100 skurczowe powyżej 160

(spoczynkowe)

- ogólny ciężki stan pacjenta

- stan po tomografii komputerowej z kontrastem

- stan po nakłuciu dolędźwiowym (np. pobieranie płynu

mózgowo-rdzeniowego)

• Metodyka:

-pw. taka jak przy testowaniu danego ruchu na 3

-choremu należy dokładnie objaśnić sposób wykonania ruchu i

pozycję wyjściową

-zaczynamy od ćwiczeń łatwych i prostych w pozycjach izolowanych

-po ich opanowaniu i poprawie siły mięśniowej przechodzimy do

ćwiczeń trudniejszych, bardziej złożonych

• Zasady wykonywania ruchu:

- ruchy płynny i rytmiczny (tylko wtedy pomaga w rozluźnieniu i

poprawie koordynacji nerwowo-mięsniowej)

- ruch wykonywany we właściwej płaszczyźnie i wokół

fizjologicznej osi stawu

• czas zależy od wydolności pacjenta

• stopniowo zwiększamy liczbę powtórzeń i tempo

• tempo ćwiczeń dostosowane do możliwości chorego

• przy ćwiczeniach tych nie używa się przyborów

40. Sposoby obciążenia w ćwiczeniach czynnych z obciążeniem

- urządzenia ciężarkowo- bloczkowe, ciężary nie podłączone do bloczków (ciężarki, woreczki z piaskiem, piłki lekarskie), sprężyny, substancje elastyczne i dające się modelować (gąbki, piłeczki gumowe, plastelina), środowisko wodne, ręce kinezyterapeuty.

41. OPISZ TRENEIG OPOROWY WG. McQUEENA

• Metoda McQueena

przed przystąpieniem do ćwiczeń czynnych z oporem określonej grupy

mięśni należy ustalić wielkość aktualnego oporu i liczbę powtórzeń ruchów

- posłużyć się można wzorami opracowanymi przez różnych autorów

jek: de Lorme i Watkins, McQueena

McQueen:

- metoda obciążeń submaksymalnych

- 4 serie po 10 powtórzeń z obciążeniem submaksymalnym

umożliwiające wykonanie wszystkich powtórzeń w pełnym zakresie

- jeżeli pacjent jednorazowo pokonuje opór 10 kg to powinien

wykonać 10 powtórzeń z obciążeniem 9 kg (90%)

- po wykonaniu skurczu należy wyraźnie zaznaczyć wykonanie

ruchu w pełnym zakresie utrzymując położenie przez 2-3 s.

- czas przerwy między seriami: około 2 minut

- ilość dni treningowych w tygodniu: 3

42. POISZ TRENING OPOROWY Z PROGRESYWNIE ROSNĄCYM OBCIĄŻENIEM

Trening z narastającym oporem według De Lorma - trening prowadzi się przez 5 dni w tygodniu (od poniedziałku do piątku), a maksymalną siłę mięśni mierzy się w każdy poniedziałek i na jest ona podstawą do obliczenia i ustalenia obciażęń stosowanych podczas ćwiczeń. Ćwiczy się 3 sety po 30 powtórzeń 1 set -- 50 % max obciążęnia 2 set -- 75 % max obc. 3 set -- 100 % max obc.

43opiszTrening oxfordzki.
Metoda Hettingera-Müllera
- oparta na skurczu izometrycznym (tzw. krótkie ćwiczenia izometryczne)
- 1 seria z 10 powtórzeniami z obciążeniem submaksymalnym (90%)
- może wzrosnąć do 3 razy dziennie
- czas trwania napięcia 5-6 s
- każde napięcie w serii musi być poprzedzone pełnym rozciągnięciem mięśni
- czas przerwy między napięciami od 5 do 10 s
- ilość dni treningowych w tygodniu - 5

43. Program Oksfordzki - (5 razy w tygodniu) spada obciążenie, 10 setów, odmiana z obciążeniem progresywnie malejącym, 1 set: maksymalne obciążenie w każdym kolejnym -0,5 kg

44. Zwykłe ćwiczenia izometryczne

-stosowane w I etapach usprawniania pacjentów unieruchomionych

-napięcie mięśniowe sięga 80-100% napięcia max

-czas skurczu 5:6 przerwy 10 sekund

-trening zaczyna się od napięć o krótszym i mniejszym natężeniu

-2 powtórzenia dla ustawienia kątowego

-codziennie

45. Krótkie ćwiczenia izometryczne ( zwykłe z oporem zewnętrznym)

-opór max ( 90%)

-czas skurczu od 5:6 sekund, przerwy 5-10 sekund

-10 powtórzeń =1 set ( max 3 sety)

-5 razy w tyg.

- co 1-2 tygodnie kontrola ciężaru wyjściowego

46. Długie ćwiczenia izometryczne ( zwykłe z oporem zewnętrznym)

-od33-66% max oporu

-czas skurczu 30 sekund ( 1 skurcz dziennie)

-7 razy w tyg.

- co 1-2 tygodnie kontrola ciężaru wyjściowego

47.Opisz cechy cwiczeń synergistycznych

Synergia polega na dostosowawczej zmianie napięcia w grupie agonistów podczas wykonywania ruchu w zależności od różnej wielkości oporów zewnętrznych. Współpraca różnych grup mięśni nie przebiega z jednakowym nasileniem w czasie. Wyróżniamy następujące rodzaje synergizmów:
bezwzględne - są to wrodzone i utrwalone w procesie filogenezy reakcje neuromięśniowe występujące u każdego osobnika już w momencie urodzenia. To m.in. odruch ssania. Do najbardziej znanych w narządzie ruchu należą:
- w obrębie tułowia. Skłon głowy i szyi w przód z oporem w pozycji leżąc tyłem powoduje napięcie mięśnia prostego brzucha
- skłon głowy i szyi w tył z oporem w pozycji leżąc przodem wywołuje napięcie mięśni pośladkowych wielkich
- w obrębie kończyn górnych. Wyprost w stawie pomieniowo-nadgarstkowym z oporem w pozycji nawrócenia przedramienia, powoduje napięcie mięśnia trójgłowego ramienia
- w obrębie kończyn dolnych. Wyprost stopy z oporem w stawie skokowo-goleniowym powoduje napięcia mięśnia czwoogłowego uda
względna - ich cechą charakterystyczna jest fakt iż są one osobniczo różne. Tzn. U jednego pacjenta lepszy efekt napięciowej daje aktywizacja jakiejś odległej terytorialnie grupy mięśniowej, a u drugiego identyczny cel osiąga się dzięki aktywizacji innej. Bardzo istotnymi sa tu badania elektromiograficzne, które określają wielkość potencjałów elektrycznych występujących w pracujących zespołach mięśniowych.
Za pomocą omawianej grupy ćwiczeń nie można osiągnąć efektu wzmacniania mięśni. Pomagają one jedynie opóźnić występowanie prostych zaników z nieczynności
Wskazania do stosowania ćwiczeń synergistycznych: planowane z różnych względów unieruchomienie części ciała, w dalszym procesie leczenia. Pozwala to na wykonanie odpowiednich niezbędnych działań przygotowawczych.
Wskazania metodyczne:
zmiana co 10 dni ruchu który wywołuje przerzut pobudzenia w żądane miejsce narządu ruchu
ruchy stymulujące odpowiednie napięcie mięśniowe muszą być wykonywane w pełnym czynnym za0kresie i przeciw odpowiedniemu oporowi

48. OPISZ PRZYKŁADY ZASTOSOWANIA CWICZEŃ SYNERGISTYCZNYCH

• -unieruchomienie konczyny calkowite lub czesciowe w opatrunku gipsowym

• - ćwiczenie przeszczepionych miesni

• zbyt słaby miesień żeby wykonać nim ruch - synergistycznie wtedy można użyc innych mieśni żeby ćwiczyć osłabiony miesień z pomocą innych

• planowane unieruchomienie kończyny

• oparzenie

• niemożnośc dotarcia do kończyny

ciekawostkasynergie nie wzmacniaja miesni tylko moga zapobiec zanikom

n10 dni cwiczeń i zmiana ruchu bo słabnie bodzcowanie synergią, jak najwiecej zespołów dynamicznych wciągnać do synergii, pełny zakres i odpowiedni opór, aż do pełnego zmęczenia (czyli opory submaksymalne)

49.PODAJ PRZYKŁADY SYNERGII IPSILATERALNEJ I KONTRALATERALNEJ

Ipsilateralne : to ćwiczenia synergistyczne, w których do pobudzenia żądanego mięśnia wykorzystuje się ruchy tą kończyną, w której się on znajduje, np. ćwiczymy z max oporem staw skokowy gdy unieruchomienie dotyczy uda

Kontralateralne: do pobudzenia żądanego mięśnia wykorzystuje się ruchy przeciwną kończyną, no ćwiczymy k.dolną zdrową z max oporem.

50.PODAJ PRZYKŁADY SYNERGII AGONISTYCZNEJ I ANTAGONISTYCZNEJ

. synergia agonistyczna: odwiedzenie ramienia pociąga za sobą wzrost tonusu w części środkowej m. naramiennego w drugiej kończynie.

synergia antagonistyczna: pobudzenie poprzez maks. Opór zginaczy kolana powoduje przerzut napięcia do jego prostownika po stronie przeciwnej.

- próba zgięcia lewego biodra wyzwala współnapięcie mięśnia pośladkowego wielkiego raz mm. Kulszowo-goleniowych w prawej kończynie dolnej.

52. podział ćwiczen oddechowych ogólnych:

bierne, czynne statyczne - chory wykonuje wdech i wydech okreslonym torem w określonym rytmie. Można wykonywać symetrycznie i asymetrycznie . Ważny jest dobór pozycji i środowiska, czynne dynamiczne- połączone ze współruchami kończyn i tułowia

53. CEL ĆWICZEŃ ODDECHOWYCH OGÓLNYCH

• Wyrobienie prawidłowego toru oddechowego

• Zapewnienie prawidłowego działania układu oddechowego

• Nie dopuszczanie do zmian uwsteczniających w układzie oddechowym

• Poprawa wydolności układu odechowego

• Odtwarzanie i utrzymywanie wyznaczniki właściwej pracy układu oddechowego

• Zmniejszanie zmian inwolucyjnych

• Kształtowanie prawidłowej postawy

54. WSKAZANIA I PRZECIWWSKAZANIA DO ĆWEICZEŃ ODDECHOWYCH OGÓLNYCH.

• Zwiększenie ruchomości stawów klatki piersiowej i przepony

• Wzmocnienie mieśni wdechowych i wydechowych

• Zwiekszenie pojemności życiowej płuc

• Udrożnienie drzewa oskrzelowego

• Korekcja postawy w obrębie układu oddechowego

Praktycznie nie ma przeciwwskazań. Należy uzyskać akceptacje lekarza gdy proces choroby jest zlokalizowany w narządach wewnętrznych np. jeśli jest to zawał

55.POZYCJE UŁATWIAJĄCE WDECH

- pozycja leżenie na plecach, leżenie na boku prawym - dla płuca lewego, i vice versa, pozycja w siedzeniu, wysoka lub półwysoka, w staniu. Do pozycji przy wdechu unoszenie, odwodzenie, rotacja zewnętrzna ramion, wyprost ze skłonu ułatwia wdech. W czasie ataku astmy pozycja Ortophnoe- podpieramy się rękoma w lekkim pochyleniu stoimy.

56.POZYCJE UTRUDNIAJĄCE WYDECH

- pozycja w leżeniu na brzuchu, na prawym boku - prawego płuca, adekwatnie dla lewego, pozycja w siedzeniu z woreczkiem na barkach, w leżeniu na plecach z woreczkiem na klatce piersiowej,

57 W JAKICH PRZYPADKACH WYKONUJEMY ĆWICZENIA RELAKSACYJNE:

- to ćw. obniżające napięcie mięśniowe, wyrabiając umiejętność świadomego i kontrolowanego zmniejszenia napięcia mięsni do wielkości tonusu spoczynkowego, a nawet regulacji serca i mechanizmu oddechowego.

Ćwiczenia wykonujemy w :

- stanach nadmiernego napięcia mięśniowego

- stanach wzmożonego napięcia psychofizycznego

- jako przerywnik w innych ćwiczeniach

- jako środek w odnowie biologicznej

- stanach bólowych

- jako element wszelkich ćwiczeń leczniczych

58. JAK DZIELIMY ĆWICZENIA RELAKSACYJNE:

Ze względu na drogę złożonego celu ćwiczenia można podzielić na dwie grupy

1. gimnastyczne ćwiczenia rozluźniające:

1. Rozluźnienie lokalne

1. ćw. bierne

- osiowe podwieszenie kończyny ( podtrzymanie przez terapeutę) z następstwem wprowadzenia kończyny w ruch wahadłowy lub wibracyjny

2. ćw. czynne

- wykonywanie ruchów wahadłowych „zwisająca” kończyna

- bezwładne opadanie uniesionej wcześniej kończyny

- nauka świadomego napinania i rozluźniania określonej grupy mięśni

- nauka różnicowego rozluźniania

Pozycje do ćw. Relaksacyjnych tak jak grupy mięśniowej na 2 w skali Lovetta

2. Rozluźnienie ogólne

Przez przyjęcie odp. Pozycji relaksacyjnej, w której ciało powinno być całkowicie podparte, a mięśnie rozciągnięte w najmniejszym stopniu. Olsen podaje 5 pozycji

- leżenie tyłem

- przodem

- bokiem

- pozycja półsiedząca

- pełne podwieszenie

Pozycja wyjściowa do ćwiczeń:

- leżenie na twardym podłożu z kończynami ustawionymi w niewielkim odwiedzeniu, stawy kolanowe ugięte, naturalne krzywizny ciała podparte,

- leżenie na boku kończyny górne podparte i odciążone na poduszkach, głowa spoczywa na poduszce,

- pełne podwieszenie na podwieszkach, każda część ciała spoczywa na osobnej podwieszce zamocowanej do ramy nad chorym,

Ćwiczenia wykonuje się na ogół w ciągu 20-30 min 1-2 razy dziennie.

2. ćwiczenia relaksacyjno- rozluźniające oparte na koncepcjach osobowości jako całości, bądź też związane z odkrywaniem możliwości własnego ciała

- stopniowe rozluźnienie wg Jacobsona dotyczy poszczególnych grup mięśniowych i służy zdobyciu umiejętności regulacji napięcia oraz uzyskania ekonomicznego zużycia energii w czasie wysiłku. Podstawą kontroli napięcia mięśniowego jest tu uświadomienie sobie przez ćwiczącego sygnalizacji płynącej z proprioreceptorów mięśniowych, a wiec nauka poznawania i odróżnienia bodźców regulujących aktywność mięśniową.

- trening autogenny Schulza zmierza do rozluźnienia całego ciała- po kolei poszczególnych jego części do całkowitego „bezwładu”. Uzyskuje się tu również zwolniony, regulowany rytm oddechowy oraz odprężenie psychiczne. W ćw. tych chodzi o wywołanie wyobrażenia myślowego i dowolne zahamowanie napięcia toniczno- emocjonalnego w stanach podświadomości.

Pyt 61 podaj definicje chodu

Chód jest serią cyklicznych, naprzemianstronnych ruchów kończyn i tułowia, powodujących przemieszczanie środka ciężkości ciała do przodu. Częścią aktywną chodu jest przenoszenie środka ciężkości, a reaktywną - wykonywanie kroków oraz ruchy kończyn górnych. Chód jest najbardziej ekonomiczny, gdy pacjent potrafi w prawidłowy sposób przenosić ciężar ciała na obie kończyny.

62.Opisz cechy i parametry prawidłowego chodu

Chód jest automatyczny, ekonomiczny i rytmiczny. Jeżeli szybkość jest od 0.9 do 1.5 m/s lub 110-120 kroków/min, długość kroku 70-80cm. Szerokość ścieżki 8cm. Faza podparcia 60%, wymachu 40%. Powyżej 70kr/min włącza się kontrrotacja tułowia. Powyżej 70kr/min chód jest normalny i charakterystyczny dla każdego człowieka. Cechuje się rytmiczną i płynną zmianą poszczególnych jego faz, których czas trwania powinien być jednakowy dla jednej i drugiej nogi. Osie dynamiczne stóp powinny być stawiane równolegle do siebie a kolejność ich obciążania to pięta, brzeg boczny, przodostopie, uniesienie piety, oderwanie stopy (odbicie). Podczas chodu obserwujemy harmonijne współruchy kk.górnych i tułowia. Dwunożny, przedsiębieżny, symetryczny, naprzemienny, harmonijny.

65. JAKIE ZAKRESY RUCHÓW WARUNKUJĄ PRAWIDŁOWY CHÓD:

Staw biodrowy: zgięcie 25 wyprost 20

Staw kolanowy: zgięcie 65 wyprost 0

Staw skokowy zgięcie 25(zgięcie podeszwowe) wyprost 15(zgięcie grzbietowe)

66. PRZEDSTAW WYZNACZNIKI CHODU

- 1- boczne przemieszczenia miednicy

- 2- ustawienie miednicy i obu stawów biodrowych w pł. czołowej w fazie podporu jednonóż

- 3- ustawienie miednicy i obu stawów biodrowych w pł. poprzecznej w okresie podwójnego podporu

- 4- wielkość kąta zgięcia stawu kolanowego w fazie pełnego podporu. 5-20

- 5- wielkość zgięcie st.kolanowego w czasie przenoszenia

- 6- kątowa wielkość zakresu ruchu stawów skokowo-goleniowych

- 7- długościowy

- 8- czasowy

- 9- koordynacyjny

68. sranie w banie i w sumie to samo co w 62.

12. Ćwiczenia bierne- w ćwiczeniach biernych ruchy w stawach pacjenta wykonuje kinezyterapeuta stąd nazwa: ćwiczenia bierne. Współdziałanie pacjenta polega tylko na usiłowaniu jak największego rozluźnienia mięśni. CEL: niedopuszczenie do wytworzenia się zrostów w stawie, przykurczów torebki stawowej, mięśni, ścięgien, ułatwienie krążenia krwi i chłonki, zapobieganie odleżynom, zachowanie czucia proprioceptywnego i pamięci ruchowej

Pyt. 67 Opisz wyznaczniki chodu

Wyznacznik I - boczne przemieszczenie miednicy czasie chodu.
- określa konieczność bocznych przesunięć miednicy w czasie chodu wynikających z naprzemianstronnego obciążenia KKD determinujących drogę OSC w płaszczyźnie poprzecznej. W fazie obciążenia właściwego miednica musi znajdować się w takim położeniu by rzut S.C. znajdował się nad płaszczyzną podporu ograniczoną do powierzchni stopy KD podporowej.
- w momencie, gdy druga stopa przyjmuje funkcję podporową miednica podąża w jej stronę, co wymaga złożonych ruchów odcinka L kręgosłupa stawu biodrowego składających się z przywiedzenia, odwiedzenia i rotacji.
Wyznacznik II - ustawienie miednicy i obu stawów biodrowych w płaszczyźnie czołowej fazie podporu jednonóż.
- miednica ustawia się lekko ukośnie opadając w stronę KD przenoszonej. Staw biodrowy kończyny podporowej ustawia się w przywiedzeniu, którego wartość kątowa wynosi ok. 5°. Staw biodrowy KD przenoszonej jest o tę samą wartość odwiedzony.
- miednica przed większym opadaniem w kierunku KD podporowej powstrzymuje mm. pośladkowy średni strony podporowej. Jego niewydolność manifestuje się większym opadaniem po stronie przenoszenia zwiększając zakres odwiedzenia i przywiedzenia w obstawach- określany jest objawem Trendelenbur'a.
Wyznacznik III - ustawienie miednicy i obu stawów biodrowych w płaszczyźnie poprzecznej w okresie podwójnego podporu.
- miednica powinna zrotować się w osi długiej głównej ciała w kierunku nogi wykrocznej rozpoczynającej podpór i jednocześnie ku tyłowi, w stronę kończyny zakrocznej, w sumie po 5° w obie strony. O tyle samo muszą zrotować się stawy biodrowe obu KKD- wykroczna na zewnątrz, zakroczna do wewnątrz.
Wyznacznik IV - wielkość kąta zgięcia stawu kolanowego w fazie pełnego podporu
- wynosi on około 5-20°. Takie ustawienie kolana pozwala na chód minimalną amplitudą wychyleń SC ciała w górę i w dół w płaszczyźnie strzałkowej i zbliża sinusoidalną linię, po której ten punkt się porusza do prostej, co czyni marsz bardziej ergonomicznym.
- marsz ze sztywnym kolanem zwiększa znacznie koszt energetyczny chodu (znaczące u osób cierpiących na duża nadwagę, na cukrzycę, choroby układu sercowo- naczyniowego, amputacje KKD)
Wyznacznik V- wielkość zgięcia stawu kolanowego w fazie przenoszenia
- to wymagana wielkość skrócenia czynnościowego KD w fazie przenoszenia, gdy oś poprzeczna stawu skokowo-goleniowego mija płaszczyznę czołową KD winna przemieszczać się do przodu dokładnie w płaszczyźnie strzałkowej poprowadzonej przez staw biodrowy.
- miednica w tej fazie po tej właśnie stronie przenoszenia jest nieco obniżona (Wskaźnik II), co wymaga znacznego, funkcjonalnego skrócenia KD po to by mogła „zmieścić się między miednicą a podłożem”
- skrócenie odbywa się w trzech stawach, ale najważniejsze jest w stawie kolanowym, by chód był prawidłowy staw kolanowy musi mieć możliwość zgięcia dokuta około 65°.
Wyznacznik VI -kątowa wielkość zakresów ruchu stawu skokowo-goleniowego
- kątowa wielkość ruchów stawu skokowo- goleniowego płaszczyźnie strzałkowej, które jest potrzebne w prawidłowym chodzie musi wynosić od 15° (początek przetoczenia) do 20° zgięcia (koniec fazy propulsji).
Wyznacznik VII - długościowy
- długościowy - prawidłowy stereotyp chodu jako taki, w którym kroki obu kk. są równe
- skracanie kroku jednej strony powoduje utykanie będące wynikiem bólu bądź ograniczania ruchomości prowadzących od zaburzeń koordynacji czyniąc go niepewnym i męczącym (skrajna odmiana i krok dostawny)
Wyznacznik VIII - czasowy
- czasowy - czas obciążenia obu kończyn winien być jednakowy
- chód analogiczny charakteryzuje się skracaniem czasu podporu przeskakiwaniem nad bolącą kończyną. Pacjent wydłuża fazę podporu na jednej KD przygotowując drugą ostrożnie do kontaktu z podłożem, po czym bardzo szybko wykonuje współruchy tułowia i KKG, stara się przestawić KD niebolącą, efektem, czego jest nierówność kroków i zaburzenie wzorca.
Wyznacznik IX - koordynacyjny
- Koordynacyjny - polega na prawidłowej koordynacji tułowia i KKG z KKD. W warunkach prawidłowych ruchom KKD towarzyszą jednoimienne ruchy rotacyjne miednicy i różnoimienna rotacja wymachem rąk.
- im wyższa prędkość i dłuższy krok tym większa amplituda ruchów kończyn górnych i jej obręczy, które zapobiegają nadmiernemu wychyleniu miednicy w kierunku kończyn dolnych i zmniejszają amplitudę wychylenia S.C. w płaszczyźnie czołowej i poprzecznej.

68. JAKIE SĄ WARUNKI EKONOMICZNEGO CHODU:

Szybkość 0,91-1,51 m/s

Dł kroku 78cm

Szerokość ścieżki 8cm

T podporu/t przenoszenia: 60/40

Powyżej 70 kroków włącza się kontrotacja tułowia

71.Przykłady zaopatrzenia ortopedycznego do nauki chodu

*kule (pachowe,łokciowe)

*balkonik

*poręcze

*parapodium dynamiczne

*laska

*terapeuta jesli może być zaopatrzeniem

Łuski

72.Opisz typy chodu z kulami

Chód dwutaktowy

1-obie kule na raz

2-obie stopy

1-kula (lewa) +noga (prawa)

2- kula(prawa) +noga (lewa)

1-lewa kula+lewa noga

2- prawa kula+prawa noga

1- 2kule na raz +1 noga

2- jedna noga

Chód trójtaktowy

1. obie kule

2. jedna noga

3. druga noga

1 jedna kula

2 Druga kula

3 Obie nogi

Chód czterotaktowy

1. kula (lewa )

2. noga (prawa)

3. kula (prawa)

4. noga (lewa)

1. kula (lewa)

2. kula (prawa)

3. noga (lewa)

4. noga (prawa)

73.Przedstaw typy chodu patologicznego

• chod kaczkowaty,

• koszacy,

• kompasowy

• ,brodzacy,

• marynarski

• startujacy,z nadmierna rotacja wewnetzna zewnetrzna

• ,utykajacy,

• Parkinsonowski

74. Ocena wydolności czynnościowej w warunkach Sali gimnastycznej

• PRÓBA HARWARDZKA-proba stopnia lub bieg na biezni,

• WINGATE TTEST

• PVC 170 / 140

• wskaźnik cramptona,

• proba ortostatyczna

• cykloergometr

75.NA JAKIE CZĘŚCI DZIELIMY BADANIA FIZYKALNE

PODMIOTOWE - WYWIAD, PRZEGLĄDANIE KARTOTEKI, POZNANIE ODCZUĆ PACJENTA.

PRZEDMIOTOWE - BADANIE PARAMETRÓW FIZJOLOGICZNYCH, ZAKRESÓW RUCHÓW, SIŁY MIĘŚNIOWEJ.

1. Testy kodowe (skale numeryczne) na ich podstawie badający ocenia funkcje badanego - subiektywnie i wg arbitralnie ustalonej punkcji;

2. Testy instrumentalne przeprowadza się, wykorzystując instrumenty pomiarowe, natomiast wyniki pomiarów są oceną obiektywną i ilościową, wyrażoną w jednostkach systemu SI.

76. Opisz zasady badania podstawowych funkcji życiowych.

TĘTNO:

spowodowane przez skurcze serca, uderzenie wyczuwalne na ścianie naczyń przez przepływającą krew. Tętno wyczuwamy na powierzchownie biegnących naczyniach gdzie możemy docisnąć do twardych struktur.

Pomiaru tętna dokonujemy w celu wykrycia:

• Liczby- częstość

• Napięcia- siły

• Miarowości- rytmu serca

Miejsca badania:

• Tętnica promieniowa

• T szyjna

• Udowa

• Ramienna

Zaburzenia krążenia:

• Grzbietowa cześć stopy

• T podkolanowa

• T piszczelowa tylna

Badamy opuszkiem 2,3,4 palca przez 15 sekund i mnożymy 4x

Średnia wartość tętna dla dorosłych to 64-72 uderzeń na minutę. <60 to bradykardia, 100< tachykardia.

CIŚNIENIE:

Jest siłą jaką przepływający strumień krwi wywiera na ściany naczyń krwionośnych. Mierzymy na t ramiennej wartość zmienia się pulsacyjnie w trakcie pulsacyjnej pracy serca. Rozróżniamy ciśnienie max- skurczowe i min- rozkurczowe

Metody- przez pomiar osluchowy i inwazyjna- przez cewnik w naczyniu.

Dorośli skurczowe 110-139 rozkurczowe 65-94

Oddech: tak ja w ratownictwie czy się klatka rusza itp.

77. omów wpływ kinezyterapii na tkanki i narządy:

Wpływ na układ kostny.

Układ kostny stanowi funkcję podporową i ochronną organizmu. Pełni rolę biernego narządu ruchu, niemniej jednak podczas systematycznie uprawianych ćwiczeń fizycznych, w tkance kostnej zachodzą istotne zmiany. Kość jest żywą tkanką, która podlega stałej przebudowie, wymianie soli mineralnych, modelowaniu i przystosowaniu do aktualnej sytuacji biomechanicznej, biologicznej-zależnie od potrzeb ruchowych i obciążenia narządu ruchu. Bodźcem do wzmacniania kości i odkładania soli mineralnych jest przerywany ucisk mechaniczny i rozciąganie, zachodzące podczas ruchu.

Systematyczny trening przede wszystkim przyspiesza i reguluje prawidłowy rozwój kości, szczególnie, jeśli chodzi o ich długość i grubość. Zmiany potreningowe oddziałują również na strukturę tkanki kostnej oraz na skład chemiczny kości.

Wpływ na stawy

Ćwiczenia fizyczne wywierają znaczący wpływ na kształtowanie powierzchni stawowych. Sprawność stawu zależy od stanu chrząstki stawowej. Powierzchnie stawowe pokrywa chrząstka szklista, która pozbawiona jest unaczynienia i unerwienia. Odżywia się ona z jednej strony stawu z naczyń krwionośnych podchrzęstnej warstwy kości, a z drugiej od strony stawu płynem stawowym. Warunkiem dobrego stanu czynnościowego chrząstki stawowej jest zmiana ciśnienia i nacisku na powierzchnie stawowe. Unieruchomienie (podczas choroby lub urazu) lub ograniczenie ruchomości stawu upośledza odżywianie chrząstki. Prawidłowa, gruba warstwa chrząstki szklistej sprawia, że siły nacisku na staw rozkładają się równomiernie na całą powierzchnię działając amortyzująco na wstrząsy.

Kolejną ważną rolą wpływu ćwiczeń fizycznych na staw jest odpowiednia długość i elastyczność elementów okołostawowych (torebek i więzadeł) oraz ich wytrzymałość. Pozwalają one na utrzymanie pełnego zakresu ruchu w stawie, a w przypadku jego ograniczenia- mogą wpłynąć na powiększenie zakresu ruchu.

Ruch działa korzystnie na omawiany aparat tylko w jego optymalnych granicach Zarówno niedobór czy jednostronność ruchów, przeciążenie jednorazowe lub długofalowe - mogą tu działać szkodliwie.

Wpływ na układ mięśniowy.

Tkanka mięśniowa dzięki zawartości specjalnego białka kurczliwego zwanego aktomiozyną- charakteryzuje się kurczliwością, która jest podstawą ruchu. Białko to posiada zdolność zamiany energii chemicznej na mechaniczną. Na podstawie cech budowy i funkcji można rozróżnić u człowieka trzy zasadnicze odmiany tkanki mięśniowej:

- tkankę mięśniową poprzecznie prążkowaną,

- tkankę mięśniową poprzecznie prążkowaną serca,

- tkankę mięśniową gładką.

Mięśnie szkieletowe stanowią największą masę tkankową organizmu. Połączone z kośćcem za pomocą ścięgnistych przyczepów podczas skurczu powodują ruch poszczególnych części ciała względem siebie, zmianę położenia ciała, oddychanie i inne funkcje życiowe. Czynność mięśni szkieletowych jest ściśle związana z ruchem zależnym od naszej woli.

Pod wpływem treningu zwiększa się masa mięśni. Przerost mięśni bywa szczególnie widoczny po treningu siłowym i szybkościowym.

Ćwiczenia wywierają również korzystny wpływ na ukrwienie mięśni, przez co dostarczają duże ilości tlenu i składników odżywczych oraz szybciej są usuwane produkty szkodliwe- co głównie ma miejsce podczas ćwiczeń dynamicznych.

Ćwiczenia ruchowe nie tylko oddziałują na siłę i wytrzymałość mięśni, ale również rozwijają lub przywracają mięśniom zdolność reagowania na bodźce układu nerwowego. Wpływają i kształtują ich tonus, a w przypadku upośledzenia - przywracają prawidłową czynność mięśni.

Wpływ na układ krążenia.

Ćwiczenia fizyczne w układzie krążenia powodują korzystne zmiany tak w stosunku do samego mięśnia sercowego, jak i sprawności krążenia obwodowego. W tym pierwszym zakresie dochodzi przede wszystkim do hipertrofii mięśnia sercowego, co daje większą siłę skurczu podnosząc jednocześnie pojemność wyrzutową serca. Charakterystyczną cechą wytrenowanego mięśnia jest większa pojemność minutowa serca, która ułatwia lepsze zaopatrywanie pracujących tkanek w składniki odżywcze i tlen, a także szybsze usuwanie produktów przemian tkankowych w organizmie.

Systematyczne uprawianie ćwiczeń fizycznych powoduje także dość duże zmiany również we krwi, szczególnie w odniesieniu do jej objętości i składu. Istotne zmiany występują również w lepkości krwi -zostaje obniżona, co łącznie z jej rozcieńczeniem zwiększa przepływ mięśniowy i usprawnia zaopatrzenie tlenowe tkanek w stresie wytrzymałościowym.

Trening wpływa również na zwiększenie czerwonych ciałek krwi z jednoczesnym wzrostem zawartości hemoglobiny we krwi. Podniesienie pod wpływem ćwiczeń poziomu hemoglobiny we krwi i mioglobiny w mięśniach znacznie zwiększa ogólną pojemność tlenową organizmu.

Wpływ na układ oddechowy.

W układzie oddechowym podstawowe zmiany spowodowane ćwiczeniami fizycznymi dotyczą mechaniki oddychania. Ruch głównie kształtuje klatkę piersiową i usprawnia czynność mięśni oddechowych. Stosunkowo ważny dla mechaniki oddychania jest również wpływ ćwiczeń na postawę ciała oraz sprawność mięśni oddechowych.

Ćwiczenia fizyczne powodują również zmiany w samej tkance płucnej, gdzie przez otwarcie nieczynnych pęcherzyków płucnych zwiększa się podstawowe parametry wentylacyjne płuc.

Kolejne zmiany potreningowe powodują pogłębienie oddychania i zwolnienie rytmu oddechowego, co sprawia, że funkcja układu oddechowego osoby wytrenowanej jest bardziej efektywna w porównaniu z funkcją tego układu u osoby niewytrenowanej.

Tak, więc sprawność układu oddechowego warunkuje odpowiednie zaopatrzenie organizmu w tlen, a tym samym wpływa na ogólną wydolność organizmu.

Wpływ na układ nerwowy

Ćwiczenia ruchowe wpływają głównie na układ nerwowy angażując bodźce niezbędne do prawidłowego funkcjonowania części ruchowej.. Odgrywają też zasadniczą rolę w nauczaniu czynności ruchowych, zarówno nowych jak i utraconych.

Ponadto rozwijają pamięć ruchową oraz szybkość i łatwość oddziaływania na bodźce zewnętrzne. Ćwiczenia wpływają na zdolność utrzymania równowagi ciała, a w przypadku zaburzeń - poprawiają je. W tym ujęciu ćwiczenia fizyczne stanowią nie tylko wspomniany bodziec dla układu nerwowego, ale też wpływają kształtującą na reakcje tego układu.

Wpływ na układ trawienny i moczowo-płciowy.

Ćwiczenia fizyczne rozwijają sprawność mięśni gładkich i pośrednio wpływają na funkcjonowanie żołądka, jelit i wątroby. W wątrobie gromadzi się zapas glikogenu, który bierze udział w procesach metabolicznych. Dzięki zwiększeniu aktywności odpowiednich enzymów poprawia się w wątrobie przemiana węglowodanów, białek i tłuszczów. Powoduje to wzrost zasobów energetycznych oraz możliwość ich wykorzystania i uzupełnienia.

Ćwiczenia zapobiegają zaparciom i zaleganiu moczu w drogach moczowych, a przez to przeciwdziałają tworzeniu się infekcji i tworzeniu się kamieni moczowych.

Stosowane ćwiczenia przez kobiety przygotowujące się do porodu, pozwalają na szybsze i bezpieczniejsze rozwiązanie. W połogu ćwiczenia fizyczne zapobiegają powstawaniu zakrzepów i przyspieszają powrót macicy na swoje miejsce, poprawiając jednocześnie sylwetkę ciała kobiety.

78. Opisz płaszczyzny i osie ciała oraz zakresy ruchomości stawów

Osie ciała:

Pionowe lub długie (axes verticales s. longitudinales), różnobiegunowe, z których najdłuższa przechodząca przez szczyt głowy nazywa się osią główną - wyznacza kierunek górny i dolny (directio superior et inferior).W życiu płodowym kierunek ten określa się jako głowowy i ogonowy (directio cranialis et caudalis) .Na kończynach pojęciu kierunek górny odpowiada określenie bliższy (proximalis), zaś dolny kierunek odpowiada pojęciu dalszy (distalis).

Poprzeczne lub poziomie (axes transversales s. horizontales) biegną prostopadle do poprzednich z prawej na lewą stronę, wyznaczając kierunek boczny i przyśrodkowy (directio lateralis et medialis).

Strzałkowe (axes sagitales), biegnące poziomo i prostopadle do obu poprzednich (w kierunku przednio-tylnym).W stosunku do tej osi używa się określeń kierunek przedni (directio anterior) lub brzuszny (ventralis) oraz kierunek tylny (directio posterior) lub grzbietowy (dorsalis).

Płaszczyzny ciała:

Przez w/w osie można przeprowadzić płaszczyzny:

- płaszczyznę strzałkową (planum sagitale) - wyznaczoną przez oś pionową i strzałkową, dzielącą ciało na część prawą (dexter) i lewą (sinister) - jedna z tych płaszczyzn przechodząca przez środek ciała nazywa się płaszczyzną środkową (planum medianum);

- płaszczyznę czołową (planum frontale) - wyznaczoną przez oś pionową i poprzeczną, dzielącą ciało na część przednią (anterior) i tylną (posterior);

- płaszczyznę poziomą (planum horizontale) - wyznaczoną przez oś strzałkową i poprzeczną, dzielącą ciało na część górną (superior) i dolną (inferior).

Zakresy: Zembaty wita.

Pyt 79. Opisz pomiary długości i obwodów kończyn

Kończyna górna

Długość względna -- wyr barkowy łopatki - wyr rylcowaty k. promieniowej

Długość bezwzględna --guzek większy k. ramiennej- - wyr rylcowaty k. promieniowej

Długość absolutna--guzek większy k. ramiennej—koniec opuszki najdłuższego palca

Długość ramienia- guzek większy k. ramiennej- wyrostek łokciowy kości łokciowej/nadkłykieć boczny k. ramiennej

Długość przedramienia -- wyrostek łokciowy kości łokciowej- rylcowaty k. łokciowej

Długość ręki- środek linii łączącej wyr rylcowate- koniec opuszki najdłuższego palca

Ramienny pierwszy ( krótki)

Krawędź dołu pachowego - brzeg przykręgosłupowy łopatki

Ramienny pierwszy (długi)

Wcięcie szyjne rękojeści mostka- brzeg przykręgosłupowy łopatki

Ramienny drugi

Obwód ramienia w najgrubszym miejscu

Łokciowy

Przez wyr. Łokciowy i nadkłykcie kości ramiennej

Przedramienia pierwszy

Obwód przedramienia w najgrubszym miejscu

Przedramienia drugi

Przez wyrostki rylcowate kości przedramienia

Kończyna dolna

Długość względna - kolec biodrowy przedni górny—kostka przyśrodkowa goleni

Długość absolutna—krętarz większy kości udowej—kostka boczna goleni

Długość bezwzględna -- krętarz większy kości udowej-zewnętrzna krawędź stopy na wys kostki bocznej

Długość uda-- krętarz większy kości udowej—szpara stawu kolanowego po stronie bocznej

Długość podudzia—szpara stawu kolanowego po stronie przyśrodkowej—kostka przyśrodkowa goleni

Długość stopy—guz piętowy- koniec opuszki najdłuższego palca

Obwody

Pośladkowy pierwszy (krótki)

Krętarz większy- szara posladkowa

Pośladkowy pierwszy (długi)

Spojenie łonowe- szpara pośladkowa

Udowy pierwszy

Obwód uda w najgrubszym miejscu

Udowy drugi

Obwód uda mierzony 6 cm powyżej podstawy rzepki

Kolanowy

Na wys szpary stawu

Goleniowy pierwszy

Obwód podudzia w najgrubszym miejscu

Goleniowy drugi

Tuz ponad kostkami goleni

80. Opisz pomiar zakresów ruchu kręgosłupa

Odcinek szyjny

Zgięcie -guzowatość potyliczna zewnętrzna- wyrostek kolczysty VII kęgu

Wyprost- szczyt bródki -wcięcie jarzmowe rękojeści mostka

Zgięcie boczne- wyr sutkowaty kości skroniowej- wyr barkowy łopatki

Skręt-szczyt bródki-wyr barkowy łopatki

Odcinek piersiowy

Zgięcie -wyr kolczysty 1 kręgu piersiowego - wyr kolczysty 12 kręgu (ew30cm poniżej)

Odcinek lędźwiowy

Zgięcie - wyr kolczysty 1 i 5 kręg lędźwiowy

Wyprost- koniec wyr mieczykowatego- guzki łonowe kości łonowej

Odcinek piersiowo-lędźwiowy

Zgięcie boczne- szczyt dołu pachowego- najwyższe miejsce talerza kości biodrowej

Skręt- wyr mieczykowaty- kolec biodrowy przedni górny

Całkowity skłon kręgosłupa-guzowatość potyliczna zewn. - podstawa grzebienia pośrodkowego k.krzyzowej

Pyt 81 Przedstaw punkty charakterystyczne wykorzystywane do pomiaru długości KKG

• wyr barkowy łopatki

• guzek większy k. ramiennej

• wyrostek łokciowy kości łokciowej/nadkłykieć boczny k. ramiennej

• wyr rylcowaty k. promieniowej

• wyr. rylcowaty k. łokciowej

• koniec opuszki najdłuższego palca

Pyt 82 Przedstaw punkty charakterystyczne wykorzystywane do pomiaru długości KKD

• kolec biodrowy przedni górny

• krętarz większy kości udowej

• szpara stawu kolanowego po stronie bocznej

• szpara stawu kolanowego po stronie przyśrodkowej

• kostka przyśrodkowa goleni

• kostka boczna goleni

• koniec opuszki najdłuższego palca

• guz piętowy

83 Przedstaw punkty charakterystyczne wykorzystywane do ruchomości KKD

*krętarz wiekszy

*kolec biodrowy przedni gorny

*rzepka

*kłykieć boczny k.udowej / glowa strzałki (róznie Pisza)

*kostka boczna

*palec V

*paluch

84 Przedstaw punkty charakterystyczne wykorzystywane do ruchomości KKG

*wyrostek barkowy

*guzek wiekszy kosci ramiennej

*wyrostek łokciowy

*nadkłykieć boczny kości ramiennej

*głowa III kości śródręcza

*wyrostek rylcowaty kości łokciowej

* linia łącząca wyrostki rylcowate k. łokciowej i promieniowej

85 Przedstaw punkty charakterystyczne wykorzystywane do ruchomości kręgosłupa

Kręgosłup

*guzowatość potyliczna zewnetrzna - wyrostek kolczysty C7

*bródka - wciecie szyjne rękojeści mostka

* wyrostek barkowy- wyrostek sutkowaty

*wyrostek barkowy -bródka

*odległość miedzy wyr kolczystym Th1-Th12 (kazać skłon zrobic)

*wyrostki kolczyste L1-L5

*spojenie łonowe -wyrostek mieczykowaty

*grzebien biodrowy-ostanie żebro chrzęstne

*wyrostek kolczysty L5-wyrostek mieczykowaty

86. Przedstaw prawidłowe zakresy ruchów w stawach

Staw ramienny

*zgięcie 90'

*prostowanie 60'

*odwodzenie 90'

*przywiedzenie70' od linii pośrodkowej ciła

*rotacja do wewnątrz 80-90'

*rotacja na zewnątrz 60'

Ruchy powyżej 90' zachodza wraz z ruchem łopatki

Staw łokciowy

*zgiecie 130'

*prostowanie 130'

*nawracanie 90*

*odwracanie 80*

Staw nadgarstkowy

*zgiecie grzbietowe 80'

*zgiecie dłoniowe 60-70'

*odwodzenie promieniowe 20'

*odwodzenie łokciowe 30'

Stawy ręki

Kciuk:

*odwiedzenie 70”

*przywodzenie 70'

*zgiecie (staw miedzypaliczkowy 80') , ( sródrecznopalczkowy 60') (nadgarstkowo-srodreczny 20')

*przeciwstawianie opuszka kciuka dotyka opuszke/podstawę palca V

Palce II-V

*zginanie & prostowanie (staw miedzypaliczkowy dalszy 90') (staw miedzypaliczkowy bliższy 100') (śródręczno-paliczkowy 90')

Staw biodrowy

*zgiecie 110-120'

*postawnie 30'

*odwiedzenie 50'

*przywodzenie 40'

*rotacja wew./zew 45'

Staw kolanowy

*zgiecie = prostowanie 135'

*Zginanie podeszwowe 50'

*zginanie grzbietowe 20'

*nawracanie 25'

*odwracanie 35'

87.Proste testy potrzebne do oceny funkcjonalnej pacjenta oraz oceny postepu terapii

-Pomiar tętna

-Pomiar liczby oddechów

-pomiar ciśnienia krwi

-pomiary ruchomości stawów

-pomiary obwodów

-pomiary długości kończyn

+ ten test z kartki z wysiłq fizycznego co sie lezalo 10 min i potem wtawalo ale nie pamietam nazwy ;-

- stanie na jednej nodze

- wspięcie się na palce

- splecienie dłoni na karku

- dotknięcie dłonią ramienia

- skłon w przód

- test Thomasa (przykurcz zgięciowy st. biodrowego)

- jaskółka

88. PODAJ PRZYKŁADY SPRZĘTÓW I URZĄDEŃ STOSOWANYCH W KINEZYTERAPII:

• Stoły rehabilitacyjne - łamane, z regulowaną wysokością

• Materace

• Ławeczki gimnastyczne

• Drabinki gimnastyczne

• Tablice do cwiczeń manualnych

• Poręcze do nauki chodzenia, tor przeszkód, schody

• UGUL (podwieszki, linki, esiki, karabińczyki, ciężarki, kamaszki, pasy stabilizacyjne, pas do wyciągu za miednicę, pętla Glissona)

• Wałki, kliny

• Ciężarki

• Woreczki z piaskiem

• Taśmy Terraband

• Laska rehabilitacyjna

• Piłki (o różnej wielkości, elastyczności i masie; małe np. ruch chwytny dłoni, duże np. lekarskie do cw. ogólnie usprawniających)

• Poduszki sensomotoryczne

• Rotor (kkg, kkd)

• Cykloergometr

• Stepper

• Bieżnia

• Stół pionizacyjny

89. PRZEDSTAW METODĘ TERAPEUTYCZNĄ STOSOWANĄ W KINEZYTERAPII Z PODANIEM PRZYKŁADÓW I JEJ SPECYFIKI:

Metoda McKenzie

Jest to metoda służąca do diagnozowania i leczenia bólu kręgosłupa. Twórca tej metody, fizjoterapeuta Robin McKenzie, za główną przyczynę bólu kręgosłupa uznał czynnik mechaniczny (przeciążenia statyczne i dynamiczne kręgosłupa). Podczas ruchów kręgosłupa jądro miażdżyste ulega przesunięciu: do przodu przy ruchu przeprostnym, do tyłu przy zgięciu kręgosłupa w przód. To właśnie trwałe tyłoprzesunięcie jądra miażdżystego jest jedną  głównych przyczyn powstania zespołów bólowych.

Przemieszczanie się jądra może być wywołane poprzez określone ruchy powtarzalne lub pozycje statyczne, gdy zachowana jest ciągłość zewnętrznej ściany pierścienia włóknistego, a więc gdy nie uległ uszkodzeniu system hydrostatyczny dysku. To przemieszczanie się jądra miażdżystego wraz z ruchami i pozycjami dwóch sąsiednich kręgów nazwano wewnątrzdyskowym modelem dynamicznym.

Podstawą leczenia jest stosowanie określonych środków mechanicznych. W terapii wykorzystuje się pozycjonowanie pacjenta (odpowiednio dobrana pozycja statyczna) oraz wykorzystanie przez niego odpowiedników dobrego ruchu leczniczego. U części pacjentów konieczne jest zastosowanie przez terapeutę specyficznych procedur manualnych (po wykluczeniu wszelkich przeciwwskazań do ich zastosowania).

Metoda McKenzie rozróżnia trzy zespoły bólowe kręgosłupa pochodzenia mechanicznego:
1. zespół posturalny,
2. dysfunkcyjny,
3. zespół zaburzeń strukturalnych.

Dla każdego z tych zespołów są przewidziane odpowiednie programy lecznicze.
W metodzie tej duży nacisk kładzie się także na profilaktykę i edukację pacjenta, mającą na celu zmniejszenia ryzyka nawrotu choroby. Pozwala ona wielu Pacjentom, samodzielnie, po odpowiednim wyedukowaniu, radzić sobie z bólem. Celem nadrzędnym jest zabezpieczenie Pacjenta przed nawrotem dolegliwości. Metoda McKenzie jest metodą uznaną i szeroko stosowaną w wielu krajach na całym świecie.

90.OPISZ WSKANIA I PRZECIWWSKAZANIA DO WYKONYWANIA ĆWICZEŃ LECZNICZYCH

• Wskazania:

-w schorzeniach narządu ruchu na skutek zmian zapalnych lub infekcyjnych

- w uszkodzeniach narządu ruchu na skutek urazu, w złamaniach, zwichnięciach, skręceniach, ćwiczenia są wskazane we wszystkich okresach leczenia

1) w okresie unieruchomienia części dotkniętych urazem zaleca się ćwiczenia czynne kończyn zdrowych, ćwiczenia statyczne( skurcze izometryczne) mięśni objętych unieruchomieniem oraz ćwiczenia ogólnie usprawniające

2) w okresie, w którym stwierdza się zrost złamania, gojenie się rany, zaleca się ćwiczenia mobilizujące uszkodzoną część narządu ruchu w celu przywrócenia jej pełnej sprawności

3) w okresie rekonwalescencji wskazane są ćwiczenia zarówno odnoszące się do uszkodzonej części narządu ruchu, jak i ćwiczenia ogólnie usprawniające w celu przywrócenia choremu pełnej sprawności fizycznej

- we wrodzonych zmianach narządu ruchu, np. w anomaliach trzonów kręgowych, żeber, rozszczepie kręgosłupa ćwiczenia zaleca się już w pierwszych miesiącach życia- wspomagają one rozwój narządu ruchu i zapobiegają jego zniekształceniom

- w zaburzeniach narządu ruchu w wyniku zmian lub uszkodzeń układu nerwowego, np. w porażeniach połowiczych, po złamaniu kręgosłupa, po uszkodzeniu nerwów obwodowych

- w zmianach zniekształcających( arthrosis) narządu ruchu jako czynnik podtrzymujący jego sprawność

- w chirurgii ortopedycznej, np. przed lub po zabiegu operacyjnym- ćwiczenia oddechowe, ogólnie usprawniające

• Przeciwwskazania:

- ostry stan zapalny stawów, kości lub mięśni

- ciężki stan ogólny chorego, wysoka temperatura ciała, niewydolność krążenia

- rozległe zmiany zapalne skóry

-silny ból podczas ćwiczeń

- względnym przeciwwskazaniem jest brak zrostu lub słaby zrost w miejscu złamania- wówczas wskazane są ćwiczenia kończyn zdrowych, skurcze izometryczne części narządu ruchu objętej unieruchomieniem

OPISZ TECHNIKĘ I OGÓLNE ZASADY WYKONYWANIA ĆWICZEŃ LECZNICZYCH.

1) OPISZ TECHNIKĘ I OGÓLNE ZASADY WYKONYWANIA gimnastyki porannej

- jest stosowana w szpitalach, ośrodkach rehabilitacyjnych, sanatoriach

- gimnastykę prowadzi się na salach chorych, na sali gimnastycznej przy otwartym oknie lub po wywietrzeniu sali

- w skład gimnastyki wchodzą proste ćwiczenia czynne

- większość ćwiczeń powinna być prowadzona w pozycjach izolowanych

- po ćwiczeniach wymagających większego wysiłku wskazane są ćwiczenia oddechowe i rozluźniające

- po zabiegach operacyjnych zasób ćwiczeń powinien obejmować jak najwięcej ćwiczeń oddechowych

- chorzy leżący w opatrunkach gipsowych ćwiczą kończynami nie obciążonymi unieruchomieniem

- tempo ćwiczeń należy dostosować do sprawności i wydolności pacjentów

- czas trwania gimnastyki wynosi przeciętnie 10-15 min na salach chorych, a 30 min n asali gimnastycznej

91. Gimnastyka poranna - ćwiczenia poranne

Polegają na wykonywaniu wszystkich ruchów w stawach dostępnych dla ćwiczeń. Są to ćwiczenia łatwe , nie powodujące zmęczenia.

Cel: wprowadzenie do dziennej aktywności ruchowej czynności narządów i organów zwolnionych zgodnie z fizjologią przez odpoczynek i sen. Sen zwalnia częstość tętna,oddech, zwalnia aktywność procesów nerwowych, obniża się spoczynkowe napięcie mięśniowe, zwalnia się perystaltyka jelit, obniża się temp ciała i metabolizm komórkowy

Stosujemy ćwiczenia torem przeponowym, ćwiczenia przeprowadzamy od odwodu do wew. angazując coraz większe grupy mięśniowe, aktywność wolna, pełne zakresy, bez ćwiczeń oporowych, dobieramy do grupy pacjentów w zależności od jednostki chorobowej. Wykonujemy w pokojach chorych, w sali gimn. lub na wolnym powietrzu, pomieszczenia powinny być przewietrzone. Przed rozpoczęciem ćwiczeń pytamy o samopoczucie, w razie potrzeby zwalnia się z ćwiczeń do czasu decyzji lekarza w tej sprawie. Ćwiczeń nie robi się u pacjentów u których nie ma jeszcze ustalonego rozpoznania. Czas trwania w pokoju chorych około 15min, na powietrzu i Sali gimn. do 30min.

92 OPISZ TECHNIKĘ I OGÓLNE ZASADY WYKONYWANIA gier i zabaw

- w czasie gry wykonuje się wiele ruchów złożonych, powtarzanie czynności kształci i rozwija pamięć ruchowa,

- w większości gier podstawową czynnością jest chwyt połączony z rzutem, pchnięciem lub odpychaniem- czynności wpływające na sprawność kg

- jest wiele gier, w których biorą udział głównie kkd: gry te rozwijają sprawność tych kończyn, zwiększają wydolność chodu i biegu

- działanie psychoterapeutyczne: mobilizujący wpływ na chorych apatycznych i rozładowywać napięcie u nadpobudliwych

- przy rozległych zmianach narządu ruchu wskazane są gry w pozycjach leżących lub siedzących

- gry dobiera się w zależności od wskazań, tworząc zespoły o podobnym stopniu upośledzenia sprawności fizycznej i miej więcej w tym samym wieku

- miejscem zabawy może być sala gimnastyczna luz boisko

- czas trwania jednej gry ok. 20- 30 min

- można zastosować także naukę tańca- najpierw kinezyterapeuta z pacjentem, a potem pacjenci mogą tańczyć ze sobą

93 OPISZ TECHNIKĘ I OGÓLNE ZASADY WYKONYWANIA ćwiczenia w terenie i na wolnym powietrzu

- w okresie letnim wskazane jest prowadzenie ćwiczeń na wolnym powietrzu

- wybieramy miejsca suche, zacienione, możliwie równe

- płaską część terenu przeznacza się na boisko do gier, do ćw zespołowych i indywidualnych

- ćw zespołowe można prowadzić na trawie kocach, materacach

- ćw indywidualne na stołach lub kozetkach

- część terenu należy wydzielić na miejsce do nauki chodzenia- wyposaża się go w poręcze do nauki chodzenia, w schody o różnych wysokościach stopni, ławeczki do siedzenia

- nierówną część terenu z małym wzniesieniem można przeznaczyć na miejsce do nauki chodzenia z przeszkodami

- jedna lub dwie aleje w parku wydziela się jako miejsce do nauki chodzenia o kulach

- czas trwania ćwiczeń zależy od temp. i wilgotności powietrza

- najbardziej dogodną porą do ćwiczeń są godziny 9-12 i 15-17

94. OPISZ TECHNIKĘ I ZASADY TWORZENIA GRUP KINEZYTERAPEUTYCZNYCH

ćwiczenia zespołowe na sali gimnastycznej:

a) do zespołu dobiera się pacjentów o podobnych zaburzeniach narządu ruchu i mniej więcej tym samym stopniu sprawności fizycznej, np. paraplegików, hemiplegików

b) wprowadza się specjalne ćw., które rozwijają mechanizmy kompensacyjne

c) tempo ćwiczeń dostosowuje się do najmniej sprawnego pacjenta w zespole

d) czas trwania ćwiczeń wynosi 30-45 minut, należy przewidzieć kilka przerw

e) ćwiczenia mogą być prowadzone przy muzyce

….Dlatego bardzo ważną determinantą jest w prowadzeniu zajeć jest:

1. stan funkcjonalny

2. rodzaj schorzenia

3. stan ogólny

4.wskazania i przeciwskazani do ćwiczeń

5 wiek i płeć

95. Skala Lovetta

Lovett rozróżnia następujące stopnie siły mięśnia:

    0º - to brak czynnego skurczu mięśnia.

    1º - ślad czynnego skurczu mięśnia.

    2º - wyraźny skurcz mięśnia i zdolność wykonania ruchu przy pomocy i odciążenia odcinka ruchomego.

    3º - zdolność do wykonywania ruchu czynnego samodzielnego z pokonaniem ciężkości danego odcina

    4º - zdolność do wykonania czynnego ruchu z pewnym oporem

    5º - prawidłowa siła, tj. zdolność wykonywania czynnego ruchu z pełnym oporem.

 

Skala ta może być wyrażona w procentach i wtedy: 

    0º  = 0%

    1º = 10%

    2º = 25%

    3º = 50%

    4º = 75%

    5º = 100%

8.Opisz typy czucia koncowego

miękkie:np zgięcie w st kolanowym, biodrowym, łokciowym bo duza masa

mm.(opór mm i ściegien)

elastyczne: wszystkie rotacje +gra stawowa (opór wiezadeł)

twarde nieelastczne (opór kostny):wyprost łokcia

twarde elastyczne:wyprost kolana (opór chrzęstny)

dyktował srokowki

7. Opisz sposoby badania czucia koncowego

spsób to bierne wykonanie pełnego(lub możliwie najwiekszego) zakresu

ruchu w danym stawie, opór występuje w końcowej fazie ruchu

60.Opisz warunki przeprowadzenia cwiczen propercepcji

alby mówić o cwiczeniu na propriocepcję pacjent musi ćwiczyć:

-czucie ustawienia kończyny

-czucie napięcia mięśniowegi

-czucie ruchu

59. opisz cwiczenia propercepcji

To większoć ćwiczeń jakie wykonujem na praktach

np:

nogi na duzym wałku i podnoszenie miednicy

wciskanie poduszki sensomotorycznej

ćw na piłce teraband

.....

zawsze zaczynamy od ćwiczeń w pozycjach niskich, przed przejściem do

pozycji wyższej te niskie muszą być wykonane perfekt

3. przedstaw wzorzec ruchowy czesciowy

wzorzec lokalny to np. ruch w1 osi i płaszczyżnie (zgięcie i wyprost)

4 .przedstaw wzorzec ruchowy globalny

globalny to ruchy z życia codziennego np aby sięgnąć do góry zgięcie i

lekkiw odwiedzenie w st barkowym, i zgięcie nadgarstka

71.

balkonik, kule, laska,łuski,

70. Przedstaw zasady wyboru i przystosowania zaopatrzenia ortopedycznego do nauki chodu

jażeli pacjen słaby to balkonik po to by miał więcej punktów podparcia,

dobieramy do wzrostu, każdy sprżet dobieramy indywidualnie do pacjenta,

długość kuli powinno sie dobierać na stojąco,

55.POZYCJE UŁATWIAJĄCE WDECH

- pozycja leżenie na plecach, leżenie na boku prawym - dla płuca

lewego, i vice versa, pozycja w siedzeniu, wysoka lub półwysoka, w staniu. Do

pozycji przy wdechu unoszenie, odwodzenie, rotacja zewnętrzna ramion, wyprost

ze skłonu ułatwia wdech. W czasie ataku astmy pozycja Ortophnoe- podpieramy

się rękoma w lekkim pochyleniu stoimy.

56.POZYCJE UTRUDNIAJĄCE WYDECH

- pozycja w leżeniu na brzuchu, na prawym boku - prawego płuca,

adekwatnie dla lewego, pozycja w siedzeniu z woreczkiem na barkach, w leżeniu na

plecach z woreczkiem na klatce piersiowej,

57 W JAKICH PRZYPADKACH WYKONUJEMY ĆWICZENIA RELAKSACYJNE:

- to ćw. obniżające napięcie mięśniowe, wyrabiając umiejętność

świadomego i kontrolowanego zmniejszenia napięcia mięsni do wielkości

tonusu spoczynkowego, a nawet regulacji serca i mechanizmu oddechowego.

Ćwiczenia wykonujemy w :

- stanach nadmiernego napięcia mięśniowego

- stanach wzmożonego napięcia psychofizycznego

- jako przerywnik w innych ćwiczeniach

- jako środek w odnowie biologicznej

- stanach bólowych

- jako element wszelkich ćwiczeń leczniczych

58. JAK DZIELIMY ĆWICZENIA RELAKSACYJNE:

Ze względu na drogę złożonego celu ćwiczenia można podzielić na dwie

grupy

I) gimnastyczne ćwiczenia rozluźniające:

1) Rozluźnienie lokalne

a) ćw. bierne

- osiowe podwieszenie kończyny ( podtrzymanie przez terapeutę) z

następstwem wprowadzenia kończyny w ruch wahadłowy lub wibracyjny

b) ćw. czynne

- wykonywanie ruchów wahadłowych „zwisająca” kończyna

- bezwładne opadanie uniesionej wcześniej kończyny

- nauka świadomego napinania i rozluźniania określonej grupy mięśni

- nauka różnicowego rozluźniania

Pozycje do ćw. Relaksacyjnych ? tak jak grupy mięśniowej na 2 w skali

Lovetta

2) Rozluźnienie ogólne

Przez przyjęcie odp. Pozycji relaksacyjnej, w której

ciało powinno być całkowicie podparte, a mięśnie rozciągnięte w

najmniejszym stopniu. Olsen podaje 5 pozycji

- leżenie tyłem

- przodem

- bokiem

- pozycja półsiedząca

- pełne podwieszenie

Pozycja wyjściowa do ćwiczeń:

- leżenie na twardym podłożu z kończynami ustawionymi w niewielkim

odwiedzeniu, stawy kolanowe ugięte, naturalne krzywizny ciała podparte,

- leżenie na boku kończyny górne podparte i odciążone na poduszkach,

głowa spoczywa na poduszce,

- pełne podwieszenie na podwieszkach, każda część ciała spoczywa na

osobnej podwieszce zamocowanej do ramy nad chorym,

Ćwiczenia wykonuje się na ogół w ciągu 20-30 min 1-2 razy dziennie.

II) ćwiczenia relaksacyjno- rozluźniające oparte na koncepcjach

osobowości jako całości, bądź też związane z odkrywaniem możliwości własnego

ciała

- stopniowe rozluźnienie wg Jacobsona dotyczy poszczególnych grup

mięśniowych i służy zdobyciu umiejętności regulacji napięcia oraz uzyskania

ekonomicznego zużycia energii w czasie wysiłku. Podstawą kontroli napięcia

mięśniowego jest tu uświadomienie sobie przez ćwiczącego sygnalizacji

płynącej z proprioreceptorów mięśniowych, a wiec nauka poznawania i

odróżnienia bodźców regulujących aktywność mięśniową.

- trening autogenny Schulza zmierza do rozluźnienia całego ciała- po

kolei poszczególnych jego części do całkowitego „bezwładu”. Uzyskuje

się tu również zwolniony, regulowany rytm oddechowy oraz odprężenie

psychiczne. W ćw. tych chodzi o wywołanie wyobrażenia myślowego i dowolne

zahamowanie napięcia toniczno- emocjonalnego w stanach podświadomości.

Pyt 61 podaj definicje chodu

Chód jest serią cyklicznych, naprzemianstronnych ruchów kończyn i

tułowia, powodujących przemieszczanie środka ciężkości ciała do przodu.

Częścią aktywną chodu jest przenoszenie środka ciężkości, a reaktywną

- wykonywanie kroków oraz ruchy kończyn górnych. Chód jest najbardziej

ekonomiczny, gdy pacjent potrafi w prawidłowy sposób przenosić ciężar

ciała na obie kończyny.

62.Opisz cechy i parametry prawidłowego chodu

Chód jest automatyczny, ekonomiczny i rytmiczny. Jeżeli szybkość jest

od 0.9 do 1.5 m/s lub 110-120 kroków/min, długość kroku 70-80cm.

Szerokość ścieżki 8cm. Faza podparcia 60%, wymachu 40%. Powyżej 70kr/min włącza

się kontrrotacja tułowia. Powyżej 70kr/min chód jest normalny i

charakterystyczny dla każdego człowieka. Cechuje się rytmiczną i płynną zmianą

poszczególnych jego faz, których czas trwania powinien być jednakowy dla

jednej i drugiej nogi. Osie dynamiczne stóp powinny być stawiane

równolegle do siebie a kolejność ich obciążania to pięta, brzeg boczny,

przodostopie, uniesienie piety, oderwanie stopy (odbicie). Podczas chodu obserwujemy

harmonijne współruchy kk.górnych i tułowia. Dwunożny, przedsiębieżny,

symetryczny, naprzemienny, harmonijny.

65. JAKIE ZAKRESY RUCHÓW WARUNKUJĄ PRAWIDŁOWY CHÓD:

Staw biodrowy: zgięcie 25 wyprost 20

Staw kolanowy: zgięcie 65 wyprost 0

Staw skokowy zgięcie 25(zgięcie podeszwowe) wyprost 15(zgięcie

grzbietowe)

68. JAKIE SĄ WARUNKI EKONOMICZNEGO CHODU:

Szybkość 0,91-1,51 m/s

Dł kroku 78cm

Szerokość ścieżki 8cm

T podporu/t przenoszenia: 60/40

Powyżej 70 kroków włącza się kontrotacja tułowia

71.Przykłady zaopatrzenia ortopedycznego do nauki chodu

*kule (pachowe,łokciowe)

*balkonik

*poręcze

*parapodium dynamiczne

*laska

*terapeuta jesli może być zaopatrzeniem

Łuski

72.Opisz typy chodu z kulami

Chód dwutaktowy

1-obie kule na raz

2-obie stopy

1-kula (lewa) +noga (prawa)

2- kula(prawa) +noga (lewa)

1-lewa kula+lewa noga

2- prawa kula+prawa noga

1- 2kule na raz +1 noga

2- jedna noga

Chód trójtaktowy

1- obie kule

2- jedna noga

3- druga noga

1 jedna kula

2 Druga kula

3 Obie nogi

Chód czterotaktowy

1. kula (lewa )

2. noga (prawa)

3. kula (prawa)

4. noga (lewa)

1. kula (lewa)

2. kula (prawa)

3. noga (lewa)

4. noga (prawa)

73.Przedstaw typy chodu patologicznego

• chod kaczkowaty,

• koszacy,

• kompasowy

• ,brodzacy,

• marynarski

• startujacy,z nadmierna rotacja wewnetzna zewnetrzna

• ,utykajacy,

• Parkinsonowski

74. Ocena wydolności czynnościowej w warunkach Sali gimnastycznej

• PRÓBA HARWARDZKA-proba stopnia lub bieg na biezni,

• WINGATE TTEST

• PVC 170 / 140

• wskaźnik cramptona,

• proba ortostatyczna

• cykloergometr

75.NA JAKIE CZĘŚCI DZIELIMY BADANIA FIZYKALNE

PODMIOTOWE - WYWIAD, PRZEGLĄDANIE KARTOTEKI, POZNANIE ODCZUĆ PACJENTA.

PRZEDMIOTOWE - BADANIE PARAMETRÓW FIZJOLOGICZNYCH, ZAKRESÓW RUCHÓW,

SIŁY MIĘŚNIOWEJ.

1. Testy kodowe (skale numeryczne) na ich podstawie badający ocenia funkcje

badanego - subiektywnie i wg arbitralnie ustalonej punkcji;

2. Testy instrumentalne przeprowadza się, wykorzystując instrumenty

pomiarowe, natomiast wyniki pomiarów są oceną obiektywną i ilościową,

wyrażoną w jednostkach systemu SI.

76. Opisz zasady badania podstawowych funkcji życiowych.

TĘTNO:

spowodowane przez skurcze serca, uderzenie wyczuwalne na ścianie naczyń

przez przepływającą krew. Tętno wyczuwamy na powierzchownie biegnących

naczyniach gdzie możemy docisnąć do twardych struktur.

Pomiaru tętna dokonujemy w celu wykrycia:

• Liczby- częstość

• Napięcia- siły

• Miarowości- rytmu serca

Miejsca badania:

• Tętnica promieniowa

• T szyjna

• Udowa

• Ramienna

Zaburzenia krążenia:

• Grzbietowa cześć stopy

• T podkolanowa

• T piszczelowa tylna

Badamy opuszkiem 2,3,4 palca przez 15 sekund i mnożymy 4x

Średnia wartość tętna dla dorosłych to 64-72 uderzeń na minutę. <60

to bradykardia, 100< tachykardia.

CIŚNIENIE:

Jest siłą jaką przepływający strumień krwi wywiera na ściany naczyń

krwionośnych. Mierzymy na t ramiennej wartość zmienia się pulsacyjnie w

trakcie pulsacyjnej pracy serca. Rozróżniamy ciśnienie max- skurczowe i

min- rozkurczowe

Metody- przez pomiar osluchowy i inwazyjna- przez cewnik w naczyniu.

Dorośli skurczowe 110-139 rozkurczowe 65-94

Oddech: tak ja w ratownictwie czy się klatka rusza itp.

66. PRZEDSTAW WYZNACZNIKI CHODU

- 1- boczne przemieszczenia miednicy

- 2- ustawienie miednicy i obu stawów biodrowych w pł. czołowej w fazie

podporu jednonóż

- 3- ustawienie miednicy i obu stawów biodrowych w pł. poprzecznej w

okresie podwójnego podporu

- 4- wielkość kąta zgięcia stawu kolanowego w fazie pełnego podporu.

5-20

- 5- wielkość zgięcie st.kolanowego w czasie przenoszenia

- 6- kątowa wielkość zakresu ruchu stawów skokowo-goleniowych

- 7- długościowy

- 8- czasowy

- 9- koordynacyjny

68. sranie w banie i w sumie to samo co w 62.

12. Ćwiczenia bierne- w ćwiczeniach biernych ruchy w stawach pacjenta

wykonuje kinezyterapeuta stąd nazwa: ćwiczenia bierne. Współdziałanie

pacjenta polega tylko na usiłowaniu jak największego rozluźnienia mięśni. CEL:

niedopuszczenie do wytworzenia się zrostów w stawie, przykurczów torebki

stawowej, mięśni, ścięgien, ułatwienie krążenia krwi i chłonki,

zapobieganie odleżynom, zachowanie czucia proprioceptywnego i pamięci ruchowej

73Typy chodu patologicznego

-chód spastyczny lub no ycowy przy niedowładzie spastycznym konczyn

-chód paretyczny przy niedowładzie wiotkim

-chód ataktyczny przy ataksji mó d kowej

-chód tylnopowrózkowy zaburzenia czucia głebokiego

-chód parkinsonowski brak współudziału kg , drobnym kroczkeim

-chód defiladowy uszkodzenie układu pozapiramidowego

-chód histeryczny zaburzenie czynnosci

-chód szczudłowy pora enie zginaczy podeszwowych stopy

-chód zapadajacy przykurcz zgieciowy stawów biodrowych i kolanowych

-chód kłaniajacy przykurcz i sztywnosc stawów biodrowych i kolanowych

(ograniczenie ruchu w odcinku ledzwiowym)

-chód brodzacy niewydolnosc zginaczy grzbietowych stopy

-chód kaczkowaty zwichniecie stawów biodrowych ( II) w przypadku

dysplazji

-chód kołyszacy koslawosc i szpotawosc kolan i podudzi

-chód antalgiczny przeciwbólowy, przy ostrodze pietowej, stan zapalny

kosci,

wiezadeł

-chód marynarski nadmierne ruchy miednica i barkami

-chód majestetyczny przedłu ony wykrok

-chód drobnym krokiem zmniejszony wykrok

-chód sztywny sztuczna oscylacja miednicy i barków (zerwanie łakotek)

-chód normosteniczny fizjologiczny

-chód asteniczny wolny , ostro ny

-chód hipersteniczny szybki, ywy

-chód utykajacy przy niesymetrycznych konczynach

-chód unoszacy sztywnosc kolan ( przemieszczenie sie srodka cie kosci)

-chód nieharmonijny zwichniecie jednego stawu biodrowego ( I)

-chód koszacy w niedowładzie połowicznym

-chód na szerokiej podstawie podparcia(nistabilny) przy zaburzeniach

czucia

1

---