Aranżowanie debaty publicznej.
Komunikacja jako proces organizowania wiadomości w celu stworzenia znaczenia.
Wiadomości mogą być wyrażane:
Słownie (werbalne)
Pozasłownie (niewerbalne)- czyli poprzez dźwięki, działania i gesty
[ćwiczenie w grupach- studenci konstruują wiadomości wykorzystując tylko słowa - czy możliwa jest refleksja? oraz formy pozasłowne?]
[ćwiczenie: zadaniem uczestników jest wyszukać takie słowa bądź wydarzenia, które mają różne znaczenia dla poszczególnych grup zawodowych społecznych, narodowościowych. Warunek: wyszukane słowo lub wyrażenia ma mieć przynajmniej cztery różne znaczenia]
Interakcyjny a transakcyjny model komunikacji
Model interakcyjny przedstawia komunikację jako uzgadnianie znaczenia pomiędzy nadawcą i odbiorcą. Sprzężenie zwrotne.
Model transakcyjny natomiast zakłada, że ludzie są równocześnie nadawcami i odbiorcami wiadomości. Komunikacja jako rodzaj spoiwa społecznego.
Elementy procesu komunikacji
uczestników komunikacji: nadawcę i odbiorcę,
przekaz - komunikat,
kanał transmisji przekazu,
szumy - zakłócenia,
sprzężenie zwrotne,
kontekst komunikacji.
Budowa własnego portretu komunikacyjnego.
Dyrektywy sprzyjające dobremu porozumiewaniu się.
Poznaj sam siebie. Zdaj sobie sprawę z prawdziwych celów, rób notatki, obserwuj swoje działania.
Zwracaj uwagę na drobiazgi, takie jak codzienne drobne umowy, obietnice, uczynki i słowa.
Uwzględnij chwiejność każdego i własną także. Słuchając bowiem dokonujemy wyboru, selekcjonujemy.
Nie spiesz się z ocenianiem, zanim ludzie się zrozumieją już się oceniają. Pośpiech w wydawanych ocenach jest źródłem błędów.
Bądź gotów przyznać się do pomyłki. To zwiększa otwartość i przybliża.
Zwracaj uwagę na sens, a nie na formę - pełniejszy odbiór gwarantuje dostrzeżenie ogólnego znaczenie.
Licz się z uczuciami drugiej strony. W żadnym przypadku nie rań drugiego człowieka.
Szanuj każde zadane pytanie, wskazuje ono na gotowość do poszukiwania. Ponadto jest dowodem, iż jesteś słuchany.
Różnica zdań może być korzystna. Wzbogaca obraz sprawy.
Przyjmij punkt widzenia swojego rozmówcy.
Bądź szczególnie taktowny mówiąc nie. Odmowa jest zawsze bolesna.
Unikaj udzielania rad. Lepiej naprowadzić rozmówcę na rozwiązanie niż mu je doradzić.
Buduj sprzężenie zwrotne. Jeśli możesz zadawaj wiele pytań i otwarcie ujawniaj swoje uczucia wobec rozmówcy.
Bądź wnikliwym obserwatorem szczególnie zachowań niewerbalnych partnera.
Mów jasno i rzeczowo. Dołóż wszelkich starań, aby być zrozumiałym dla tego właśnie człowieka, z którym się spotkałeś.
Okazuj szacunek dla partnera, nawet jeśli sądzisz, iż na niego nie zasługuje. Jednak nawet w tak niefortunnym układzie , szacunek jaki masz dla rozmówcy skłoni cię do wysiłku, zmobilizuje siły do uwagi i kooperacyjności w kontakcie. Łatwo bowiem przenosić odpowiedzialność za niepowodzenie na partnera, ale niewielki ma to sens, poza tym, iż doprowadzi do konfrontacji
Zasady prowadzenia skutecznej dyskusji w grupie
Umiejętności komunikacyjne wykorzystywane w sytuacjach zawodowych. Umiejętności kierowania dyskusją w grupie.
Rola moderatora w dyskusji. Zadbanie, aby osoby uczestniczące w dyskusji:
rozumiały cel i motywy rozmowy;
miały możliwość swobodnego wypowiadania własnych opinii;
widziały, że wypowiadane przez nie opinie stanowią podstawę do formułowania wniosków;
miały możliwość poznać opnie moderatora;
miały wrażenie, iż są słuchane;
zostaną pozytywnie potraktowane na zakończenie rozmów.
Zasady prowadzenia dyskusji - rozpoczęcie dyskusji
Rozpoczęcie rozmowy. Odniesienie się do podstawowego tematu, i celu. Formułowanie celu i tematu w ramach propozycji dla innych uczestników spotkania.
Np.„Chciałbym, żebyśmy dzisiaj porozmawiali o wypracowaniu nowego programu szkolenia i „Aranżowania debaty publicznej”. Po naszej rozmowie będziemy mogli podjąć decyzję czy przedstawić to szkolenie naszym klientom.”
„Chciałbym z tobą porozmawiać o sposobie, w jaki rozmawiasz z naszymi kontrahentami.”
Zasady prowadzenia dyskusji - stymulowanie rozmowy
Przedstawienie tematu - początek stymulowania rozmowy. Proponowanie przebiegu dyskusji. Na przykład:
„Proponuję, aby każdy z nas miał pięć minut na zaprezentowanie własnego stanowiska. Uwagi będziemy zapisywać na tablicy, a następnie podejmiemy decyzje.”
Zasady prowadzenia dyskusji - stymulowanie rozmowy
Poproszenie o wyrażenie opinii na dany temat.
Warto w takich sytuacjach zwrócić uwagę na dwa rodzaje możliwości:
Jeśli rozmówca wyraźnie się wycofuje, pomocne może być przedstawienie powodów, dla których zależy nam na jego opinii.
Jeśli opinie i sugestie mają charakter ogólnikowy, należy poprosić współdyskutanta o podanie konkretnych przykładów.
Zasady prowadzenia dyskusji - dzielenie się własnymi opiniami
W czasie dyskusji uczestnicy powinni otwarcie wygłaszać swoje opinie. Dotyczy to także prowadzącego rozmowę. Przedstawiając własne zdanie warto przestrzegać kilku zasad:
Należy mówić jak najkonkretniej i jak najbliżej tematu rozmowy;
Koncentrować się na problemach, a nie na osobach;
Prosić o informację zwrotną na temat wypowiadanych przez siebie kwestii;
Podkreślać związek tego, co mówimy ze zdaniem innych uczestników.
Zasady prowadzenia dyskusji - przestrzeganie zasad komunikacyjnych.
Każda grupa dyskusyjna może kierować się innymi, własnymi zasadami komunikacyjnymi. Dowolność doboru środków prowadzenia rozmowy. Przestrzeganie zasad komunikacyjnych.
Zasady prowadzenia dyskusji - podsumowywanie ustaleń. Przy dyskutowaniu jednego problemu - połączenie z zamykaniem rozmowy. W wypadku kilku problemów- moderator systematyczne podsumowuje ustalenia. Kontrola przebiegu. Podsumowanie- ustalenia, nazwanie omawianego zagadnienia, przedstawienie podjętych decyzji. Konsekwencje dla każdej z osób uczestniczących w debacie.
Zasady prowadzenia dyskusji - zamykanie spotkania
Zakończenie dyskusji, podziękowanie za spotkanie, podkreślenie pozytywnych aspektów, przedstawienie wypracowanego porozumienia danej sprawy. Utrzymanie dobrych relacji. Przygotowywanie gruntu do kolejnych rozmów.
Techniki erystyczne w publicznych dyskusjach
Istota technik erystycznych;
Mechanizmy erystyczne w praktycznych sytuacjach.
Obrona przed chwytami erystycznymi w czasie dyskusji publicznej;
Techniki odnoszące się przynajmniej pośrednio do tematu rozmowy
„Rozmydlenie”, czyli „uogólnienie”
„Szukanie dziury w całym”
„Zmiana tematu”
„Belka w oku”
„To już było”
„Fabrykowanie konsekwencji”
„Woda na młyn”
„Teza lub antyteza”
„Przykład przeciwieństwa”
„Odwrócenie argumentu”
Techniki działające bezpośrednio na widownię
„Do kamery”
„Autorytet”
„Drastyczny opis”
„Ironiczna niekompetencja”
„Przyklejanie etykietek”
„Potok bezsensownych słów” - bełkot
„Kabaret”
Techniki działające przede wszystkim na rozmówcę
„Wyprowadzenie z równowagi”
„Czarna teczka”
„Taktyka zapytań”
„Ad personam”
Konstruowanie wystąpienia publicznego.
Trudności występujące w trakcie planowania wystąpienia:
Jak dokonać wyboru tematu?
Jak rozstrzygnąć dylematy etyczne związane z planowaną przemową?
Co chcieliby usłyszeć słuchacze?
Jak szukać potrzebnych materiałów?
Jak sporządzić podręczne notatki?
Jak najefektywniej ćwiczyć przed publicznym wystąpieniem?
Wybór i zawężenie tematu
Działania inwencyjne.
Adresat przemówienia. Konfrontacja tematów.
Wybór i zawężenie tematu - wnioski
Wyznaczenie celów i motywu przewodniego
Cele generalne
Cele szczegółowe
Motyw centralny
Specyfika publiczności
Odbiór przekazu przez publiczność.
Zbieranie materiałów
Uporządkowanie dotychczasowego stanu swej wiedzy na temat pewnych zagadnień.
Przygotowanie konspektu
Plan wystąpienia.
Ostateczny konspekt.
Wybór schematu organizacyjnego przemówienia
Schematy organizacji przemówienia - schemat chronologiczny
Schematy organizacji przemówienia - schemat przestrzenny
Schematy organizacji przemówienia - schemat przyczynowy
Schematy organizacji przemówienia - schemat tematyczny
Schematy organizacji przemówienia - schemat zorientowany na słuchaczy
Schemat zorientowany na słuchaczy - układ znajomość - akceptacja
Schemat zorientowany na słuchaczy - układ kolejności przyswajania
Schemat zorientowany na słuchaczy - układ pytanie - odpowiedź
Schemat zorientowany na słuchaczy - układ problem - rozwiązanie
Schemat zorientowany na słuchaczy - układ kolejności eliminacji
Podstawowe kroki przy planowaniu, przygotowywaniu i przedstawianiu przemowy
Wybór i zawężenie tematu
Określenie celów
Zebranie informacji o publiczności i okolicznościach wystąpienia
Zgromadzenie materiału
Przygotowanie konspektu
Ćwiczenie przemówienia na głos
Przedstawienie przemowy
Komunikowanie niewerbalne
Klasyfikacja zachowań niewerbalnych
Warunki środowiskowe komunikacji
Środowisko fizyczne.
Środowisko przestrzenne (Proksemika)
Cechy komunikowania niewerbalnego
Funkcje komunikowania niewerbalnego
Charakterystyka fizyczna uczestników komunikacji. Ruchy i postawa ciała
Gesty
Postawa
Zachowania dotykowe
Mimika
Funkcja spojrzenia
Zachowania wokalne
Umiejętność słuchania
1. Nie uprzedzaj
2. Skoncentruj się
3. Patrz rozmówcy w oczy
4. Parafrazuj wypowiedzi partnera
5. Odzwierciedlaj własnymi słowami
Przeszkody w skutecznej komunikacji
1. Język
2. Niewłaściwa krytyka
3. Filtrowanie
4. Wybiórcze postrzeganie
5. Style komunikowania się w zależności od płci
Ćwiczenia - Prowadzenie dyskusji w grupie
1) Pomyśl o grupie do której należysz i zidentyfikuj problem lub temat, nad rozwiązaniem którego aktualnie pracuje owa grupa. Odwołując się do sześciu reguł udanej dyskusji grupowej, przedstawionych na wykładzie, zastanów się i następnie przedstaw, jak można je zastosować do przywołanej przez Ciebie konkretnej sytuacji, w celu wypracowania satysfakcjonującego rozwiązania problemu.
2) W małej 3-5 osobowej grupie stwórzcie listę stwierdzeń (ok. 4-6), których używają ludzie, aby zakłócić dyskusję. Jak należy te stwierdzenia przeformułować, aby skierować dyskusję na właściwy tor.
3) W malej 3-4 osobowej grupie wyszukajcie argumenty, które mogą być wykorzystane w dyskusji na ważny, aktualny społecznie problem w danym czasie. (Na przykład nadzór administracji nad organizacjami typu Amber Gold, problem marszy równości, itd, itp.) W następnej kolejności porankingujcie owe argumenty, id najbardziej istotnych do mniej ważnych.
4) Proszę przeprowadzić dyskusję punktowaną na wybrany przez siebie temat. Grupę podzielić na trzy podgrupy, każda z podgrup, przeprowadza dyskusję pozostałe osoby słuchają i punktują. Później następuje zamiana ról.
Rodzaje dyskusji grupowych
ćwiczenie- przeprowadzenie Debaty „za i przeciw”-
Ten rodzaj debaty jest wykorzystywany, gdy chcemy, aby studenci spojrzeli na ten sam problem z dwóch różnych punktów widzenia, przeanalizowali go, a następnie podjęli decyzję.
Do niewątpliwych zalet tej metody można zaliczyć:
Kształcenie umiejętności argumentacji,
Rozwijanie umiejętności twórczego i krytycznego myślenia,
Wspomaganie procesów demokratyzacji na uczelni,
Umożliwienie lepszego zrozumienia podejmowanych decyzji,
Tworzenie poczucia współodpowiedzialności za przyjęte rozwiązania,
Prowadzący debatę wybiera temat na tyle kontrowersyjny, aby wzbudzał odmienne zdania i emocje. Problem, teoretycznie przynajmniej, nie powinien wywoływać emocji negatywnych.
W zależności od koncepcji prowadzącego studenci mogą najpierw przygotowywać argumenty i dowody tylko dla swojej strony lub przygotowywać się do obrony obu stanowisk, a dopiero kilka dni przed debatą losować stanowisko, którego będą bronić. Jeżeli grupa ćwiczeniowa jest zbyt liczna nauczyciel może wprowadzić grupę obserwatorów. Zadaniem obserwatorów jest spostrzeganie zachowań dyskutantów, notowanie uwag odnośnie prezentowanych argumentów, wskazywanie mocnych i słabych stron debatujących, starają się również wychwycić popełnione błędy.
Debata jest kierowana - może nią kierować jedna lub dwie osoby. Do ich zadań należy czuwanie nad przebiegiem dyskusji, otwieranie debaty, przydzielanie i odbieranie głosu w razie przekroczenia limitu czasu, czuwanie nad ogólną kulturą rozmowy.
Debatujące strony przedstawiają własne argumenty. Każda osoba biorąca udział w dyskusji stara się zaprezentować najlepsze argumenty na poparcie swojego stanowiska. Debatujący siedzą po dwóch przeciwnych stronach. W pozostałych rodzajach dyskusji studenci siedzą w kręgu, dyskutują bowiem ze sobą, a nie kierują argumentów pod osąd nauczyciela.
Podsumowanie debaty sprowadza się do przeanalizowania jej i określenia kluczowych momentów, wskazania na doświadczenia warte wykorzystania w przyszłości. W podsumowaniu i ogólnej ocenie debaty można wykorzystać poniższe pytania:
Co należy ulepszyć w kolejnej debacie?
Które argumenty były najbardziej przekonujące?
Czy w wyniku przeprowadzonej debaty ktoś z uczestników zmienił swoje wcześniejsze zdanie?
Czy podczas debaty zaprezentowano ciekawe poglądy, które większość uczestników usłyszała po raz pierwszy?
Jeśli prowadzący chce pomóc debatującym stronom w ustaleniu płaszczyzny porozumienia, moderator dyskusji prosi, aby każda z grup spróbowała znaleźć wśród argumentów strony przeciwnej chociaż jeden argument, który mogłaby zaakceptować.
Praktyczne wskazówki dla studentów uczestniczących w debacie „za i przeciw”:
trzymać się blisko tematu;
starać się optymalnie uargumentować własne stanowisko;
próbować przewidzieć strategię przeciwnika;
argumenty należy łączyć w logiczną całość;
używać różnorodnych argumentów;
przytaczane argumenty popierać dowodami, na przykład danymi statystycznymi, poglądami różnych autorytetów;
uważnie słuchać argumentów strony przeciwnej, by móc formułować trafne kontrargumenty;
szukać słabych punktów w dowodzeniu przeciwnika;
nie mówić zbyt szybko, stosować umiejętnie pauzy;
nie czytać z kartki, odczytywać jedynie cytaty i dane statystyczne;
sporządzać notatki, może to pomóc przygotować kontrargumenty;
nigdy nie powtarzać wszystkiego od początku;
starać się oszczędnie gestykulować.
Dużą rolę w końcowej fazie debaty odgrywają obserwatorzy, którzy posługują się specjalnymi kartami oceny, wskazującymi mocne i słabe strony debaty, popełnione błędy, celne argumenty itd. Obserwatorzy decydują czyje argumenty okazały się bardziej przekonujące oraz czy podstawowa teza debaty została obroniona. Niekiedy debata może zakończyć się głosowaniem. Moment głosowania często jest ukoronowaniem debaty.
Podsumowując należy wskazać, że debata rozwija umiejętność:
logicznego myślenia i argumentowania,
twórczego rozwiązywania problemów,
ustnej komunikacji,
pisemnego porozumiewania się,
kreatywnego myślenia,
poszukiwania i porządkowania informacji (umiejętności te zdobywają studenci podczas przygotowywania się do dyskusji),
weryfikowania własnych, niekiedy powierzchownych poglądów.
Debata nie jest metodą idealną, wobec czego należy zwrócić również uwagę na pewne niebezpieczeństwa związane z wykorzystaniem dyskusji:
jedna ze stron może czuć się przegrana,
uczestnicy mogą nie identyfikować się ze stanowiskiem, którego musza bronić,
mogą pojawić się negatywne emocje związane z tematem,
może pojawić się zgubna rywalizacja.
Ćwiczenie- przeprowadzenie debaty oksfordzkiej
Debata oksfordzka - odmiana debaty „za i przeciw”
W tym rodzaju debaty biorą udział dwa kilkuosobowe zespoły, które reprezentują przeciwstawne poglądy wobec dyskutowanego zagadnienia. Temat tej debaty powinien być sformułowany w jasny i czytelny sposób. Uczestnicy zabierają głos na przemian, rozpoczyna przedstawiciel zespołu broniącego tezę.
W czasie trwania dyskusji głos mogą zabierać słuchacze, jasno określając, którego punktu widzenia bronią. Mogą oni również zadawać pytania wyjaśniające.
Przed rozpoczęciem powinien zostać ustalony maksymalny czas wypowiedzi, a wybrany wcześniej marszałek powinien dopilnować konsekwentnego przestrzegania go.
Najważniejszym momentem dyskusji jest głosowanie - słuchacze decydują wtedy, która teza była według nich uzasadniona w sposób najbardziej przekonujący.
Przeprowadzając tą debatę ważne jest przestrzenne ustawienie sali obrad. Członkowie obu dyskutujących ze sobą ekip powinni siedzieć naprzeciw siebie, słuchacze zwolennicy ich tez za nimi. Na ławach ustawionych prostopadle do debatujących stron zasiadają słuchacze niezdecydowani. W przeciwległym końcu sali, najlepiej na podwyższeniu miejsca zajmują marszałek i sekretarz debaty. Uczestnicy mogą zmieniać miejsca tylko w przerwach pomiędzy wystąpieniami.
Dyskutowanie z wykorzystaniem metody nazwanej „akwarium”
Kilka osób siedzi w kręgu i prowadzi dyskusję na wybrany temat. Pozostałe osoby siedzą wokół nich i są obserwatorami. Zadaniem obserwatorów jest analizowanie przebiegu dyskusji pod kątem doboru i skuteczności argumentacji, respektowania zasad regulaminowych, zachowań oraz ogólnego przebiegu dyskusji. Następnie role można odwrócić. Dotychczasowi obserwatorzy przejmują dyskusję, dyskutujący zaś odgrywają role obserwatorów.
Istota dyskusji typu „akwarium” jest wzajemne uczenie się i doskonalenie umiejętności, a nie tylko wyłapywanie błędów przeciwnika.
Dyskusja panelowa
Temat w dyskusji panelowej jest publicznie dyskutowany przez wyznaczoną grupę, czyli panel, którą kieruje osoba zwana moderatorem. Grupa owa wcześniej przygotowuje się do dyskusji i ustala dokładnie co ma być powiedziane. Wskazane jest, aby prezentowane wypowiedzi były kontrowersyjne.
Pierwsza część spotkania jest przygotowana. Prowadzący ją moderator na ogół wie, co każdy z uczestników panelu ma do powiedzenia i kieruje wypowiedziami trochę na wzór dyrygenta. Druga część spotkania jest otwarta dla uczestników z sali. Mogą oni zadawać pytania panelistom i komentować ich wypowiedzi, a także prezentować swój indywidualny punkt widzenia. Moderator udziela głosu panelistom i publiczności.
Na zakończenie przewodniczący krótko podsumowuje, co zostało powiedziane dodając swój komentarz. Dobrze przeprowadzona dyskusja panelowa nigdy nie kończy się jednoznacznym osądem, lecz pozostawia każdemu z uczestników poczucie wagi jego własnej opinii.
Dyskusja plenarna
Jest to swobodna dyskusja w grupie od kilkunastu do kilkudziesięciu osób. Skuteczna wymiana poglądów możliwa jest jednak w grupach nie większych niż 20 osób. Dyskusja plenarna jest technika pozwalającą studentom na zaprezentowanie swojej wiedzy, doświadczeń, pomysłów na dany temat.
Prowadzący dyskusję plenarną musi być dobrze przygotowany i mieć duże doświadczenie. Otwiera on obrady, przedstawia ich plan, zachęca do zabierania głosu, czuwa nad czasem wypowiedzi, przypomina o kulturze dyskutowania, podkreśla przechodzenie do następnych punktów dyskusji, podsumowuje jej dotychczasowe etapy, a potem jej całość zamyka podkreślając stanowiska wspólne i rozbieżne. Dyskusja plenarna nie powinna trwać dłużej niż 45 minut.
Dyskusja nieformalna
Dyskusja ta ma charakter swobodny. Wszyscy na równych prawach biorą w niej udział. Rola prowadzącego jest ograniczona tylko do inicjowania rozmowy, a następnie trzyma się on z boku, pozwalając uczestnikom na swobodna wymianę poglądów. Muszą oni jedynie respektować limity czasowe. Prowadzący powinien być jednak dobrym obserwatorem, aby dobrze rozumieć to, co się dzieje w grupie podczas dyskusji, po to, aby uczestnicy mogli nauczyć się czegoś z jej przebiegu.
Dyskusja nieformalna wykorzystywana jest do dzielenia się informacjami, prezentacji nowych poglądów, stylów myślenia.
Dyskusja sokratejska
Jest formą intelektualnej rozmowy koncentrującej się na tekście. Tekst jest rozumiany bardzo szeroko. Może nim być esej, raport, wiersz, film wideo, malarstwo, artykuł prasowy itd. Prowadzący wybiera dla studentów tekst. Po zapoznaniu się z nim uczniowie dyskutują siedząc w kręgu. W odróżnieniu od innych, dyskusja sokratejska koncentruje się przede wszystkim na krytycznym myśleniu i otwartych pytaniach. Pobudzanie krytycznego myślenia jest sercem sokratejskiej dyskusji. Dyskusja ta zmierza do tego, aby to, co było niejasne, stało się jasne, a to, co nie miało przyczyn, znalazło swoje uzasadnienie. Dyskusja sokratejska jest dochodzeniem do prawdy. Promuje twórcze myślenie, rozwija tolerancję wobec dwuznaczności.
Dyskusja z zaproszonym gościem
Pierwsza część spotkania należy do zaproszonej osoby, natomiast w drugiej uczestnicy zadają pytania, komentują to, co wcześniej usłyszeli.
Dyskusja punktowa
To metoda, która polega na ocenie zarówno treści merytorycznych wypowiadanych przez uczestników, jak i ich zachowania podczas debaty. Zaleta tej metody jest przyzwyczajenie studentów do prowadzenia dyskusji w kulturalny sposób, tak aby nikomu nie przerywać wypowiedzi, nikogo nie obrażać, aby nie monopolizować dyskusji i cały czas kontrolować sytuację, w której się uczestniczy.
W dyskusji bierze udział od 4 do 6 studentów. Siadają oni tak, aby mogli się wzajemnie widzieć a jednocześnie aby pozostałe osoby z grupy cały czas widziały dyskutujących. Dyskutując powinni widzieć również wywieszony na ścianie plan dyskusji, a także wypisane na planszy zasady punktacji.
Punkty dodatnie student może otrzymać za prezentację wiedzy merytorycznej, punkty ujemne zaś za sposób dyskutowania.
Plan dyskusji jest zasadniczym elementem dyskusji punktowanej. Może on być arbitralnie podany przez wykładowcę, może też być ustalony wspólnie ze studentami.
Rola planu jest porządkowanie dyskusji, ponieważ nie można przejść do kolejnego jej punktu jeżeli nie został omówiony dokładnie poprzedni.
Zasady dyskusji punktowanej:
Wykładowca przyznaje punkty za indywidualny wkład studenta w dyskusję, przewodniczącemu mogą w tym pomagać pozostali studenci ale ostateczna decyzja należy do niego.
Wskazanie ewentualnych błędów rzeczowych i logicznych w zasadzie należy do uczestników dyskusji.
Po zakończeniu dyskusji nauczyciel podsumowuje zarówno przebieg dyskusji jak i przedstawione w niej treści.
Wykładowca ustala czas trwania debaty, średnio około 15 minut.
Arkusz oceny dyskusji punktowej
Arkusz do oceny dyskusji punktowanej
Kryteria oceny |
Punkty |
Uczestnicy 1 2 3 4 |
Podanie faktów i informacji |
+3 |
|
Wciągniecie do dyskusji innej osoby |
+ 3 |
|
Komentarz lub uzupełnienie inf., wyjaśnienie błędu |
+ 3 |
|
Przerywanie wypowiedzi innych |
- 3 |
|
Monopolizowanie dyskusji |
- 3 |
|
Niewłaściwe uwagi o charakterze personalnym |
- 3 |
|
Przeproszenie za niewłaściwe zachowanie |
+ 1 |
|
RAZEM PUNKTÓW |
|
|
Ćwiczenia 8 - Wykorzystanie technik erystycznych w publicznej dyskusji
Numer zadania |
Treść polecenia |
Czas potrzebny na wykonanie zadania podczas ćwiczeń w minutach |
Nakład pracy studenta w domu w minutach |
8-1 |
Wykorzystując technikę „burza mózgów” należy wyszukać jak największą liczbę sytuacji z życia prywatnego, zawodowego i publicznego, w których mogą być z powodzeniem stosowane techniki erystyczne.
|
15 |
15 |
8-2 |
Czy coraz częstsze wykorzystanie podczas publicznych wystąpień prezentacji komputerowych raczej sprzyja posługiwaniu się chwytami erystycznymi, czy nie? Czy prezentacje komputerowe obniżają skuteczność publicznego przemawiania? Odpowiedź należy uzasadnić.
|
15 |
10 |
8-3 |
Wykładowca przygotowuje nagrane wystąpienie publiczne, a zadaniem studentów jest wyłowić jak największą liczbę technik erystycznych, poznanych na wykładzie, a wykorzystanych przez aktorów wystąpienia. Ważne, aby nagrany materiał nie trwał dłużej niż 3-4 minuty. Należy go zaprezentować studentom maksymalnie 2 razy.
|
||
8-4 |
Studenci w grupach 2 osobowych opracowują dialog, mający miejsce w różnorodnych sytuacjach społecznych, w który mają wpleść minimum cztery techniki erystyczne poznane na wykładzie. Na ćwiczeniach może być prezentowanych kilka wybranych dialogów.
|
40 |
120 |
9-1 |
Studenci opracowują krytycznie materiał prezentacji Dodatek A do ćwiczeń nr 10, a następnie prowadzący prosi o odpowiedź na kilkanaście pytań świadczących o zrozumieniu przedstawionych treści.
|
||
10-2 |
Dyskusja moderowana przez wykładowcę na temat: „W jakich branżach i dla osób na których stanowiskach umiejętność przygotowania raportu jest bardzo istotna?”.
|
||
9-3 |
Studenci w 2 osobowych grupach otrzymują przykładowy raport, w którym mają wskazać podstawowe części, które wchodzą w skład tego typu dokumentów. Następnie prezentują wyniki swojej pracy przed grupą, po czym następuje dyskusja, który z omawianych raportów jest najlepiej opracowany i dlaczego.
|
||
9-4 |
Studenci w grupach 3-5 osobowych mają przygotować raport z wybranego przez siebie obszaru badawczego. Na zajęciach prezentowane są 2- 3 najlepsze opracowania, ze wskazaniem błędów popełnianych przy redagowaniu tego typu dokumentów, ale bez wskazywania autorów. |
35 |
180 |
Przygotowanie raportu - Dyskusja
W rozdziale tym wyraża się swoją zdolność obserwowania, intuicję badawczą i wiedzę z danego zakresu. Czytelnik dyskusji oczekuje również przedstawienia wyników pracy dla rozwoju danej dyscypliny wiedzy i wskazania kierunków przyszłych badań w celu wyjaśnienia ewentualnych kwestii odkrytych w czasie prowadzenia opisanych badań.
Przygotowanie raportu - Wnioski
Wnioski powinny być:
Sformułowaniami ujawnionych problemów
Uogólnieniami wynikającymi ze stwierdzeń przedstawionych w dyskusji
Zaleceniami do przeprowadzenia badań we wskazanym kierunku
Przygotowanie raportu - Spis literatury
Spis wskazanej literatury powinien być kompletny i aktualny.
Literatura obowiązkowa:
Dobek - Ostrowska B., Podstawy komunikowania społecznego, Wrocław 1999.
Kochan M., Pojedynek na słowa, Kraków 2005.
Pease A., Język ciała, Kraków 1999. (oraz wydania późniejsze)
Rusinek M., Załazińska A., Retoryka podręczna, Kraków 2005.
Stankiewicz J., Komunikowanie się w organizacji, Wrocław 1999. (oraz wydania późniejsze)
Literatura uzupełniająca:
Benedikt A., Mowa ciała, Wrocław 2005.
Gladwell M., Punkt przełomowy, Kraków 2009.
Grobel L., Sztuka wywiadu, Warszawa 2006.
Hall E.T., Ukryty wymiar, Warszawa 1997.
Vrij A., Wykrywanie kłamstw i oszukiwania, Kraków 2009.