1.Kto użyl pierwszy raz pojęcia pedagogika społeczna.

Po raz pierwszy pojęcie pedagogiki społecznej użył w 1834 roku F. Adolf Diesterweg w "Przewodniku do kształcenia nauczycieli niemieckich".

2.Co to jest pedagogika społeczna - definicja.

Pedagogika społeczna- jest nauką praktyczną rozwijającą się na skrzyżowaniu nauk o człowieku, biologicznych i społecznych z etyką i kulturoznawstwem (teorią i historią kultury) dzięki własnemu punktowi widzenia. Można go najkrócej określić jako zainteresowanie wzajemnym stosunkiem jednostki i środowiska, wpływem warunków bytu i kręgu kultury na człowieka w różnych fazach jego życia, wpływem ludzi na zapewnienie bytu wartościom poprzez ich przyjęcie i krzewienie oraz przetwarzanie środowisk siłami człowieka w imię ideału. (Helena Radlińska)

Natomiast według Aleksandra Kamińskiego, kolejnego znanego i zasłużonego naukowca dla pedagogiki społecznej, owa pedagogika jest:

nauką praktyczną;

nauką mającą służyć ludzkim potrzebom zarówno w kategorii jednostki jak i społeczeństwa;

nauką skupiającą się na warunkach środowiska wychowawczego, z uwzględnieniem faktu, iż są to czynniki wpływające na rozwój i efekty, które mogą zostać uzyskane poprzez szereg oddziaływa dydaktyczno wychowawczych;

nauką współpracującą z naukami biologicznymi i humanistycznymi, społecznymi.

Ponadto, mówiąc o definicjach pedagogiki społecznej, należy zaznaczyć, iż może być ona rozumiana w znaczeniu szerszym, oraz zawężonym. W ujęciu szerszym pedagogika społecznajest dziedziną nauki, która zajmuje się środowiskiem, jednostką oraz ich wzajemnymi oddziaływaniami na siebie. W oparciu o obserwowane oddziaływania nauka ta koncentruje się na powstających w ich wyniku czynnikach powodujących sukcesy, powodzenie, bądź porażki w oddziaływaniach wychowawczych i dydaktycznych. W ujęciu węższym pedagogika społecznarozumiana jest jako dyscyplina naukowa zajmująca się praca socjalną. Tym samym obejmuje swymi oddziaływaniami ludzi w każdym wieku.

Pedagogika społeczna jest częścią pedagogiki ogólnej. Zajmuje się tą częścią teorii wychowania, która skupiona jest wokół środków wychowawczych oddziałujących na wychowanka, które warunkują jego rozwój i decydują o rezultatach działalności wychowawczej. Pedagogika społeczna analizuje rodzaje potrzeb wychowawczych, które pojawiają się na różnych etapach życia wychowanka. W szczególny sposób pedagogika społeczna zajmuje się środowiskiem wychowawczym i całą społeczną sytuacją wychowanka.

3.Kto jest prekursorem polskim pedagogiki społecznej.

Helena Radlińska, Aleksander Kamiński, Ryszard Wroczyński, Stanisław Kowalski, Stanisław Szacki, Zygmunt Mysłakowski, Czesław Babicki, Kazimierz Jeżewski, Kazimierz Lisiecki.

4.Typy środowisk.

Rodzaje środowisk:

→ podział wg kryterium rodzaju bodźców środowiskowych:

środowisko naturalne - czyli układ geograficzny, obejmujący elementy otoczenia, będące dziełem samej natury i których na których istnienie nie miał wpływ człowiek; określane również jako środowisko fizyczne; innymi słowy - środowisko naturalne to Ziemia wraz z jej zasobami, ukształtowaniem powierzchni, jej klimat, fauna i flora

środowisko społeczne - stanowi układ ludzi oraz stosunki społeczne otaczające jednostkę; pedagogika społeczna zainteresowana jest empirycznym obrazem środowiska społecznego, a więc jego funkcjonowaniem i wychowawczym oddziaływaniem; wyróżnia się następujące elementy środowiska społecznego:

→ rozmieszczenie ludności oraz gęstość zaludnienia (od tych elementów uzależniona jest częstotliwość i różnorodność kontaktów społecznych)

→ struktura zawodowa ludności (świadcząca o stopie życia, zróżnicowaniu ekonomicznym i o poziomie kulturalnym)

relacje poszczególnych grup wieku (wskazują na biologiczny dynamizm ludności)

struktura i poziom wykształcenia

środowisko kulturowe - stanowi oddziałujące na jednostkę elementy dziedzictwa kulturowego człowieka (przy założeniu, iż przez kulturę rozumiemy sumę zobiektywizowanych elementów historycznego dorobku człowieka); dorobek działalności człowieka ma dwojaki charakter: może obejmować wytwory działalności ludzkiej bądź sposoby ich przeżywania: w pierwszym przypadku będą to dobra kultury, w drugim - o reakcje człowieka na owe dobra

W socjologii wyodrębnia się trzy typy środowiska społecznego:
a) środowisko makrospołeczne;
b) środowisko regionalne;
c) środowisko mikrospołeczne.

Środowisko lokalne: zbiorowość społeczna zamieszkująca niewielki, względnie zamknięty obszar; to system instytucji służących organizacji życia zbiorowego, mechanizmy regulujące zachowania jednostkowe i stosunki międzyludzkie. Wyróżniamy takie elementy środowiska lokalnego jak: odrębność, pewien stopień odizolowania od innych środowisk, cywilizacyjna, religijna i narodowa tożsamość; homogeniczność zawodowa i gospodarcza; znaczny wpływ i zdolność kontroli społeczności grupowej nad jednostką; powszechne utożsamianie się jej członków.

Środowisko wychowawcze: zespół warunków wśród których bytuje jednostka i czynników przekształcających jej osobowość, oddziałujących na nią przez jakiś określony czas lub stale; miejsce w którym dokonuje się proces wychowawczy.

5. Rodzaje bezrobocia.

Strukturalne To bezrobocie powstają na wskutek upadku pewnych branż gałęzi przemysłu , zmian w strukturze gospodarki. Dotyczy ono dużych grup ludności , obszarów bez regionów i możliwość rozwiązania tej sytuacji leży poza zakresem możliwości samej jednostki. Z reguły jest ono bezrobociem wydłużającym się w czasie a jego konsekwencje przekładają się na rodzinę osób bezrobotnych

Koniunkturalne System koniunkturalny gospodarki rozwija się nierównomiernie przechodząc od czasów pros perity do czasów secesji( przestoju) powoduje to zapotrzebowanie na pracowników na rynku

Frykcyjne (przejściowe) Jest to bezrobocie nieuniknione , które występuje w każdym rodzaju gospodarki Uważane za normy gospodarki oscylują na granicy do 4 %b Występują one z sytuacji kiedy pracownik z przyczyn zależnych bądź niezależnych od niego odchodzi z pracy ale w bardzo krótkim czasie znajdują kolejne zatrudnienie , bądź kiedy po ukończeniu edukacji przez pewien okres poszukuje atrakcyjnej dla siebie oferty

RODZAJE BEZROBOCIA NIETYPOWE :

Dobrowolne

a) kobiety :

- kobiety onieśmielone rynkiem pracy - małe szanse na znalezienie pracy przez rynek lokalny

- kobiety które rezygnują z pracy - które chcą „odchować dzieci”

b) roszczeniowi klienci którym nie opłaca się pracować

c ) osoby pracujące w szarej strefie ( na czarno)

d ) nisko wykwalifikowani pracownicy wykonujący żmudną i nudną pracę

e ) czerpią zysk z innego źródła aniżeli z wynagrodzenia ( np. złodzieje , prostytutki , grupy patologiczne - które pozyskują środki z nielegalnych źródeł )

Pod zatrudnienie

- dotyczy to osób pracujących na stanowiskach nie wymagających wysiłku ale kwalifikacji , które bezrobotni posiadają

- występuje ono najczęściej w sytuacji wysokiej stopy bezrobocia , kiedy pracodawca ma do wyboru wielu chętnych do pracy

Utajnione

- dochodzi do niego gdy osoby z różnych przyczyn zatrudniane są przez pracodawcę i również z różnych przyczyn nie świadczą pracy bądź świadczą ją w niewielkim zakresie

- z tego rodzaju bezrobociem mamy do czynienia np. gospodarstwa rolne , w firmach rodzinnych

6. Napisz, co to jest bezrobocie strukturalne.

To bezrobocie powstają na wskutek upadku pewnych branż gałęzi przemysłu , zmian w strukturze gospodarki. Dotyczy ono dużych grup ludności , obszarów bez regionów i możliwość rozwiązania tej sytuacji leży poza zakresem możliwości samej jednostki. Z reguły jest ono bezrobociem wydłużającym się w czasie a jego konsekwencje przekładają się na rodzinę osób bezrobotnych

7.Co to jest migracja?

MIGRACJA jest to proces przemieszczeń przestrzennych ludzi, zmiany miejsca zamieszkania (pobytu) osób, które przenoszą się z miejsca pochodzenia (miejsca wyjazdu) do miejsca przeznaczenia (miejsca przyjazdu). Migracje wywoływane są przez takie zjawiska, jak słaby rozwój gospodarczy określonego kraju lub występujący na nim nadmiar siły roboczej. Duży wpływ na ruchy migracyjne wywierają wojny, prześladowania religijne i polityczne, podboje, a również decyzje polityczne, zmierzające do zagospodarowania nowych obszarów.

Migracją lub ruchem migracyjnym w ścisłym znaczeniu nazywamy całokształt przesunięć prowadzący do zmiany miejsca zamieszkania osób, które przenoszą się z miejsca pochodzenia lub miejsca wyjazdu do miejsca przeznaczenia lub miejsca przyjazdu.

8.Funkcje rodziny.

1) materialno-ekonomiczna zaspokojenie potrzeb społecznych oraz zlenienie podst. środków do życia
2) opiekuńczo zabezpieczająca opieka wobec dzieci jak i osób starszych
3) legalizacyjno- kontrolna- akceptacja zachowań wcześniej uznawanych a dewiacyjne np.

Biopsychiczna

prokreacyjna

seksualna

Ekonomiczna

materialno - ekonomiczna

opiekuńczo - zabezpieczająca

Społeczno - wyznaczająca

stratyfikacyjna

legalizacyjno - kontrolna

Socjopsychologiczna

socjalizacyjno - wychowawcza

kulturalna

religijna

rekreacyjno - towarzyska

emocjonalno - ekspresywna

Funkcje rodziny wg. podziału Tyszki:

funkcje biopsychiczne (seksualna, prokreacyjna)

funkcje ekonomiczne (opiekuńczo-zabezpieczająca, materialno-ekonomiczna)

funkcje społeczno-wyznaczające (kontrolna, klasowa)

funkcje socjopsychologiczne (kulturalna, socjalozacyjno-wychowawcza, emocjonalno-ekspresyjna, rekreacyjno-towarzyska)

Przez wzgląd na trwałość oraz zmienność funkcji a także ich znaczenie dla rodziny, możemy podzielić je na pierwszorzędne (istotne) oraz drugorzędne (akcydentalne)

Funkcje pierwszorzędne

prokreacyjna (związana jest z podtrzymaniem gatunku ludzkiego, zaspokajaniem potrzeb emocjonalnych małżonków (ojcostwo, macierzyństwo) oraz zaspokajaniem potrzeb seksualnych

socjalizacyjna (związana jest z zapewnieniem potomstwu najlepszych warunków rozwoju (intelektualnego, fizycznego, emocjonalnego, moralnego itd.), oraz wprowadzaniem w arkana kultury społecznej i przygotowaniem do pełnienia określonych ról społecznych)

miłości

Funkcje drugorzędne

ekonomiczna

opiekuńcza

strafikacyjna

religijna

integracyjna

9.Style wychowania w rodzinie.

Styl autokratyczny - rodziny, w których dominuje ten styl charakteryzują się wyraźnym dystansem w relacji rodzic - dziecko. Kontakty są dość formalne, sztywne, bardzo rzadko okazuje się tu ciepło, troskę i wsparcie. Rodzice mają duże wymagania w stosunku do dzieci i nie akceptują możliwości słabości czy gorszego dnia dziecka. Zasady są zasadami, nie uznaje się okoliczności łagodzących ani sprzeciwu. To również brak akceptacji dla pomyłek, błędów i słabości. Nie rozmawia się o uczuciach, a tzw. trudne uczucia są zakazane, nieakceptowane.

Zdarza się, że tacy rodzice manipulują dzieckiem aby uzyskać swoje cele. Sprzeciw nie jest dozwolony, a jeśli ma miejsce są za niego srogie kary.

Indywidualne potrzeby i zdolności dziecka również nie są respektowane.

Ten styl wychowania niesie za sobą szereg negatywnych konsekwencji dla dziecka oraz dla relacji rodzic - dziecko, oto kilka z nich:

Dzieci mają niskie poczucie własnej wartości - zachowują się ulegle.

Lub przeciwnie - buntują się przeciwko wszystkim i wszystkiemu bez głębszej refleksji nad zasadnością buntu. Występuje trudność w podporządkowaniu się zasadom i normom społecznym.

Większe prawdopodobieństwa wystąpienia u nastolatka tzw. zachowań ryzykownych: używanie substancji psychoaktywnych - alkohol, narkotyki, papierosy; przedwczesna inicjacja seksualna, sporty ekstremalne, agresja, itp.

Brak wykształconego poczucia tożsamości - dziecko nie wie kim jest jako członek społeczeństwa, nie wie co lubi, czego nie lubi, jakie są jego pasje.

Styl liberalny - jest odwrotnością stylu autokratycznego. W rodzinie, w której panuje liberalny styl wychowania, dzieci mają dużo swobody. Rodzice nie stawiają zbyt dużo granic, a gdy je stawiają nie są konsekwentni w ich przestrzeganiu. Rodzi to w dziecku brak poczucia bezpieczeństwa, ze względu na brak stałości w zasadach i normach rodzinnych. Rodzice stosujący ten styl interesują się tym co się dzieje u dziecka czasami, gdy mają akurat na to ochotę, w większości czasu jest brak kontroli, przyzwalanie na aspołeczne zachowania. Bardzo charakterystyczne dla stylu liberalnego jest pobłażliwość i uległość w stosunku do dziecka, co objawia się w spełnianiu wszelkich zachcianek dziecka, akceptowaniu jego agresywnych lub niegrzecznych zachowań. Czasami w takich rodzinach wydaje się, że to dziecko decyduje o wielu sprawach.

Ten styl wychowania również niesie za sobą szereg negatywnych konsekwencji:

Dziecko ma kłopoty z nauką ponieważ nie jest wystarczająco zmotywowane.

Brak poczucia bezpieczeństwa ze względu na brak stałości zasad i norm rodzinnych.

Dzieci uczą się manipulować dorosłymi, aby uzyskać to czego chcą.

Dziecko odczuwa brak szacunku do siebie, ponieważ rodzice mu tego szacunku też nie  okazują, ale też nie uczą go szanować innych.

Styl demokratyczny - w rodzinie, w której dominuje ten styl, dziecko jest częścią życia rodzinnego. Bierze udział w dyskusjach i omówieniach spraw rodzinnych. Posiada swoje obowiązki, które przyjęło i zaakceptowało - nie były one narzucone a wspólnie przedyskutowane. Rodzice, którzy stosują ten styl wychowania na ogół nie stosują kar, zastępują je naturalnymi konsekwencjami oraz rozmowami i tłumaczeniem dlaczego pewnych rzeczy nie wolno robić. Stosują pochwały opisowe. W takiej rodzinie ważne jest szanowanie granic każdego jej członka zarówno rodziców jak i dzieci. Istotną cechą charakterystyczną rodzin ze stylem demokratycznym jest miłość i wzajemna życzliwość.

Konsekwencje dla dziecka ze stosowania takiego stylu przez rodziców są pozytywne:

Prawidłowy rozwój osobowości dziecka. Dziecko wie kim jest, co lubi, czego nie i jakie są jego talenty.

Autentyczna pewność siebie dziecka.

Dzieci szanują siebie i innych.

Dzieci mają poczucie bezpieczeństwa w związku ze stałością i jasnością zasad panujących w rodzinie.

Dzieci posiadają wysokie umiejętności społeczne.

Styl autokratyczny

Nazwa autokratyczny pochodzi od greckich słów autos - sam i kroton - władza. Nazywa się go również autokratywnym. Przeważał on w rodzinach, gdzie dominował ojciec (rodzina patriarchalna) lub matka (rodzina matriarchalna).

Pozytywy tego stylu:

-     każdy z członków rodziny zna swoje obowiązki i wie dokładnie, co mu wolno, a co nie,

-     kary i nagrody stosuje się konsekwentnie,

-     dyscyplina i podział ról pozwala na sprawną realizację zadań i mocny autorytet rodziców,

-     racjonalne ograniczenie swobody dziecka,

-     zadania i wymagania są dostosowane do możliwości dziecka,

-     istniejący dystans pomiędzy rodzicami a dzieckiem opiera się na serdeczności, wzajemnym szacunku i wzajemnym ujawnianiu swoich życzeń,

-     komunikowanie jest dwustronne, to znaczy, że dziecko może wypowiadać swoje zdanie,

-     rodzice, pouczając dziecko, równocześnie rozwiewają jego wątpliwości,

-     znaczącą rolę odgrywa perswazja i odwoływanie się do racji rozumowych.

Negatywy:

-     bezwzględna karność i posłuszeństwo,

-     nadmierna kontrola postępowania,

-     dystans,

-     rozkazy, naciski, karanie,

-     podejmowanie decyzji bez porozumienia się z dzieckiem,

-    jednostronne komunikowanie się - „dziecko ma tylko słuchać”,

- Rodzice autorytarni-nadużywają swojej władzy i okazują mało czułości. Tacy rodzice wydają rozkazy: "Zostaw to !","Zrób tak jak Ci każę !" itd. Dzieci takich rodziców mają zazwyczaj większe trudności we współżyciu społecznym, niższe poczucie własnej wartości i gorsze oceny w szkole. Niektóre są nadmiernie nieśmiałe, inne agresywne.

Konsekwencje autokratycznego stylu wychowania w skrajnej postaci są różne. Dzieci, przyjmując wzorce rodziców zachowujących się despotycznie, mogą posługiwać się przemocą wobec swych młodszych kolegów. Dziecko może też być zastraszone, uległe, niezdolne do samodzielnego działania i myślenia wskutek przyzwyczajenia się do wykonywania rozkazów i poleceń rodziców. W takiej atmosferze i w takich relacjach trudno jest o korzystny klimat do szczerego wyrażania swoich myśli i uczuć.

Styl liberalny

Styl wychowania charakteryzujący się daleko idącą swobodą dawaną dziecku nazywany jest stylem liberalnym (liber - wolny). Rodzice uważają, że nie należy hamować jego aktywności i spontaniczności. Ich rola ogranicza się tylko do zaspokojenia potrzeb materialnych i emocjonalnych oraz warunków do zabawy i nauki. W skrajnej postaci - zostawiają dziecko same sobie, nie starają się o kontakt z dzieckiem. W tym stylu brakuje pełniejszej socjalizacji, czyli uspołecznienia dziecka.

Pozytywny:

-    brak nacisków i presji na dziecko,

-     szacunek dla jego wolności,

-     umożliwienie mu uczenia się samodzielności i liczenia na siebie.

Negatywy:

-     ubogi stosunek uczuciowy, a nawet obojętność uczuciowa,

-     kontakt z dzieckiem nie sprawia przyjemności, bywa nawet trudny,

-     brak potrzeby opiekowania się dzieckiem i wpływania na jego rozwój,

-     nieangażowanie się w sprawy dziecka,

-     interwencja tylko w wyjątkowych przypadkach,

-     zaspokajanie zachcianek dziecka bez ich oceny.

Styl ten, stwierdza Ziemska, może dać „pozytywne rezultaty tylko przy prawidłowych postawach rodziców, natomiast przy nadmiernej pobłażliwości, ukrytym wygodnictwie rodziców, braku zainteresowania dzieckiem czy też uważaniu go za przemiłą zabawkę [...] działa niekorzystnie. Jest parawanem dla faktycznej obojętności uczuciowej rodziców lub egocentryzmu”. Styl ten charakteryzują więc zachowania pozorne czy wręcz postawy zafałszowane.

Styl demokratyczny

Najistotniejszą cechą tego stylu jest współdziałanie rodziców z dzieckiem z poszanowaniem jego praw. Styl ten sprzyja rozwijaniu inicjatywy i sprzyja wzrostowi zaangażowania dzieci, pobudza ich do refleksji i zwiększa ich odpowiedzialność. Stwarza korzystne warunki samodzielnego dojrzałego działania, jak również dzieci nie są tak bardzo podatne na manipulacje z zewnątrz.

Pozytywy tego stylu:

-     wzajemne zaufanie, sympatia i życzliwość,

-     wspólne planowanie, rozwiązywanie problemów i spędzanie wolnego czasu z         dzieckiem,

-     łagodne formy kontroli,

-     zasadniczo niestosowanie środków represji,

-     zamiast kar - perswazja i argumentacja,

-    nienarzucanie zadań.

Negatywem natomiast tego stylu może być tzw. demokracja pozorna.

Rodzice pozostawiają swobodę dziecku w drobnych sprawach, sami zaś decydują o najważniejszych. Może to stwarzać atmosferę zakłamania i nieszczerości. Dziecko buntuje się, staje się agresywne, domagając się faktycznych praw, które mu wcześniej zostały przyznane. Taka sytuacja może spowodować zerwanie pozytywnej więzi emocjonalnej z rodzicami.

Styl niekonsekwentny

Rodzice stawiają dzieciom różne, niekiedy przeciwstawne wymagania, inaczej je oceniają, za to samo zachowanie stosują odmienny układ kar i nagród. Takie postępowanie ma ujemne konsekwencje dla rozwoju osobowości dziecka: brak jednolitego stylu wychowania w rodzinie może wywołać u niego zachwianie równowagi emocjonalnej, objawy nadpobudliwości lub zahamowania psychoruchowego, poczucie zagrożenia i lęki. Aby przystosować się do trudnej sytuacji, dziecko ucieka się też często do kłamstwa lub pochlebstwa albo uczy się wykorzystywać różnice zdań między rodzicami na swoją korzyść. Niejednolitość wymagań oraz sposobów oceny i kontroli zachowania się dziecka może cechować postępowanie każdego z rodziców albo jednego z nich: ojca lub matki. Styl wychowania w rodzinie jest wówczas niekonsekwentny - charakteryzuje go zmienność i przypadkowość oddziaływań na dziecko. Wychowanie niekonsekwentne wiąże się z brakiem sprecyzowanych zasad postępowania wobec dziecka i swoistą biernością pedagogiczną matki i ojca. Wychowanie doraźne, wyłącznie od okazji do okazji i to za pomocą przypadkowych, często niewłaściwych metod, prowadzi do tego iż dziecko traci szacunek dla rodziców, którzy przestają być dla niego autorytetem, lecz także czuje się osamotnione i bezradne nie znajdując stałego oparcia, życzliwej pomocy u najbliższych osób. U niektórych dzieci doprowadza to do poczucia niepewności siebie maskowanej agresywnymi formami zachowania się. Cechą tego typu wychowania jest zmienność, niejednolitość i przypadkowość zabiegów wychowawczych w zależności od samopoczucia rodziców, sytuacji itp. Może polegać to na tym, że jeden rodzic rozpieszcza, a drugi terroryzuje albo oboje nie mogą się zdecydować  na podejmowanie konkretnych, stałych działań. Rodzice raz są dla dziecka bardziej  wyrozumiali, raz mniej. Albo w ogóle nie zwracają uwagi na jego wybryki albo surowo  za nie karzą. Postępowanie takie nie jest korzystne dla dziecka, bowiem uczy interesowności; zaburza poczucie bezpieczeństwa; powoduje niepewność, agresję,  osamotnienie, bezradność. "Utrudnia dziecku przyswojenie norm społecznych i moralnych, wywołuje poczucie niesprawiedliwości i krzywdy." (M. Gierowska-Przetacznik) Doprowadza do utraty  szacunku wobec rodziców.

Styl personalistyczny wychowania - optymalnym stylem wyrażania uczuć

Istnieje jednak coś, co nie mieści w opisywanych wcześniej stylach wychowania, style te więc wykazują pewne braki, nie obejmując całości zjawiska.

Człowiek jako niepodzielna jedność oprócz ciała i psychiki posiada duchowość i jako osoba jest największą wartością tu, na ziemi. Jest również osobą posiadającą godność religijną, ponieważ został stworzony na obraz i podobieństwo Boga.

Wydaje się, że w kontekście pełnej prawdy o człowieku rodzicom i dzieciom, wychowawcom i wychowankom można zaproponować tzw. styl personalistyczny wychowania. Podstawą relacji międzyosobowej w tym stylu jest miłość i odpowiedzialność w odniesieniu do siebie nawzajem i do Boga. Dziecko jest tutaj podmiotem i celem wszelkich oddziaływań rodziców, a jego wychowanie w rodzinie jest nadrzędne wobec innych struktur społecznych, politycznych i ekonomicznych.

Charakterystyczne cechy tego stylu to: uznanie wartości i godności, zrozumienie, przebaczanie, pełna akceptacja, odpowiedzialność, otwartość i empatia, gotowość pomocy, wzajemne zaufanie, dobry przykład, kierowanie się wartościami, dialog uznający prawa dziecka, odniesienie do Boga.

Warto dodać, że zostały przeprowadzone badania wśród 140 rodziców z trzech tarnowskich szkół podstawowych, które miały wskazać preferowany przez nich styl wychowania. Spośród opisywanych stylów wychowania rodzice zdecydowanej większości wskazali na styl personalistyczny.

10. Wymienić 7 placówek opiekuńczo wychowawczych.

- dom dziecka

- pogotowie opiekuńcze

- rodzinny dom dziecka

- zakłady wychowawcze

- ośrodki szkolno-wychowawcze

- młodzieżowe ośrodki wychowawcze

- całodobowe placówki opiekuńczo-wychowawcze typu interwencyjnego

- całodobowe placówki opiekuńczo-wychowawcze typu rodzinnego

- całodobowe placówki opiekuńczo-wychowawcze typu socjalizacyjnego

- publiczne i niepubliczne

11. Co to jest starość patologiczna.

Starość - stan będący efektem starzenia się, ostatni okres życia u ludzi. Starość ma przede wszystkim wymiar biologiczny (fizjologiczny), lecz także poznawczy, emocjonalny i społeczny. Starość i starzenie się to pojęcia, które nie zostały jeszcze jednoznacznie zdefiniowane, zarówno przez nauki biologiczne jak i społeczne. Pierwsze z tych pojęć traktowane jest jako zjawisko, faza życiowa, drugie natomiast jest procesem. Starość jako etap, stan w życiu człowieka ma char. statyczny, starzenie się natomiast, traktowane jako proces rozwojowy jest zjawiskiem dynamicznym. Starość patologiczna jest przede wszystkim wcześniejsza i krótka, szybko prowadzi ona do niedołęstwa i uzależnienia od pomocy os. drugiej. 

12. Wypisać jak dzieli się starość.

O najczęściej spotykanych zalicza się 4 okresy starości: - 60-69 lat - wiek początkowej starości,

- 70-74 lata - wiek przejściowy między początkową starością a wiekiem ograniczonej sprawności fizycznej i umysłowej,

- 75-84 lata - wiek zaawansowanej starości,

- 85 lat i więcej - niedołężna starość.

13. Funkcje placówki interwencyjnej.

Zapewniają dziecku pozbawionemu częściowo lub całkowicie opieki rodziców, znajdującemu się w sytuacji kryzysowej:

doraźną całodobową opiekę na czas trwania sytuacji kryzysowej,

dostęp do kształcenia dostosowane do jego wieku i możliwości rozwojowych

opiekę i wychowanie do czasu powrotu do rodziny naturalnej  lub umieszczenia w rodzinie adopcyjnej lub zastępczej, całodobowej  placówce  opiekuńczo- wychowawczej typu rodzinnego albo socjalizacyjnego

dostęp do pomocy psychologiczno- pedagogicznej odpowiedniej do zaburzeń i odchyleń rozwojowych lub specyficznych trudności w uczeniu się.

Do placówki interwencyjnej są przyjmowane dzieci od 11 roku życia na podstawie rozstrzygnięcia sądu w sprawach opiekuńczych, niezależnie od miejsca zamieszkania. W wyjątkowych sytuacjach do placówki interwencyjnej mogą być przyjmowane dzieci młodsze.

Placówka interwencyjna sporządza diagnozę psychologiczno- pedagogiczną dziecka i diagnozę jego sytuacji rodzinnej oraz ustala wskazania do dalszej pracy z dzieckiem.

Pobyt dziecka w placówce interwencyjnej nie może trwać dłużej niż 3 miesiące. 

14. Wypisać stopnie niepełnosprawności.

Trzy stopnie niepełnosprawności

Znaczny stopień niepełnosprawności

Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu w sposób uniemożliwiający podjęcie zatrudnienia albo zdolną do wykonywania zatrudnienia w szczególności w zakładzie pracy chronionej. Osoba o znacznym stopniu niepełnosprawności wymaga, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Zaliczenie do znacznego stopnia niepełnosprawności osoby zdolnej do wykonywania zatrudnienia w zakładzie pracy chronionej albo w zakładzie aktywizacji nie wyklucza możliwości podejmowania przez tę osobę zatrudnienia. Ograniczona możliwość samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie, bez pomocy innych osób, podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się, komunikację i komunikowanie się.

Umiarkowany stopień niepełnosprawności

Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu zdolną do wykonywania zatrudnienia na stanowisku pracy przystosowanym odpowiednio do potrzeb i możliwości wynikających z niepełnosprawności, wymagającą w celu pełnienia ról społecznych częściowej lub okresowej pomocy innej osoby w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Lekki stopień niepełnosprawności

Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu zdolną do wykonywania zatrudnienia, nie wymagającą pomocy innej osoby w celu pełnienia ról społecznych

15. Opisać umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Umiarkowany - do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych,

16. Formy migracji.

Jej głównymi formami są: emigracja ( wyjazd z kraju obywateli za granicę i osiedlenie się w innym państwie), imigracja przyjazd do danego kraju i osiedlenie się w nim obywateli państw obcych), reemigracja (powrót do ojczyzny emigrantów), repatriacja (powrót do ojczyzny osób przebywających przymusowo dłuższy czas poza granicami swego kraju, powrót emigrantów do kraju pochodzenia z przywróceniem praw obywatelstwa), readmisja (przekazanie danemu kraju cudzoziemców, którzy przybyli z jego terytorium).

Rodzaje migracji:

ze względu na długość trwania:

migracje stałe;

migracje okresowe.

Ze względu na kierunek:

zewnętrzne (odbywające się poza granice kraju);

wewnętrzne (w obrębie kraju).

ze względu na czynnik decydujący:

przymusowe;

dobrowolne.

formy migracji:

emigracja - wyjazd,

imigracja - przyjazd,

reemigracja - powrót z emigracji czasowej,

uchodźstwo - ucieczka,

ewakuacja - zorganizowana przez państwo w celu uniknięcia spodziewanego zagrożenia,

repatriacja - powrót obywateli z obcego terytorium zorganizowany przez ich państwo,

przesiedlenie (transfer) - przesiedlenie obywateli danego państwa w ramach jego granicy,

deportacja - przymusowe przesiedlenie danej osoby lub grupy osób na peryferie danego państwa lub poza jego granice

Migracje można podzielić ze względu na:

zasięg:

migracje wewnętrzne - przemieszczanie się ludności w granicach danej jednostki administracyjnej (miasto, gmina, województwo itp.) lub politycznej (państwo),

migracje zewnętrzne - przemieszczanie się ludności z jednej jednostki administracyjnej lub politycznej do innej.

czas trwania:

czasowe, w tym sezonowe i wahadłowe,

trwałe.

cel:

turystyka,

lecznictwo,

pielgrzymki,

zarobki.

---