SOCJOLOGIA OGÓLNA - ćwiczenia
Wprowadzenie:
SOCJOLOGIA → nauka o zbiorowości; wg J. Szczepańskiego: o tworzeniu się zbiorowości, ich strukturze, procesach zachodzących w tych zbiorowościach
przedmiot badań: istota społeczna w swoim społecznym otoczeniu
socjologia - diagnoza życia społecznego
1837 r. - „Kurs filozofii pozytywnej” A. Comte - podzielił socjologię na kilka poddziedzin:
Socjologia ogólna:
socjologia społeczna
dynamika społeczna
Socjologia szczegółowa:
socjologia miasta
socjologia pracy
socjologia wsi i rolnictwa
socjologia wiedzy
socjologia religii
socjologia antropologii społecznej itd.
Inne dyscypliny:
socjologia stresu
socjologia wolnego czasu
Funkcje socjologii:
diagnostyczna, krytyczna
prognostyczna (krótkoterminowa)
teoretyczna
socjotechniczna (co zrobić, aby coś się stało; zachowanie się masy)
demaskatorska
ideologiczna
Jednostka jako istota społeczna
Jednostka w społecznym otoczeniu. Człowiek w perspektywie socjobiologii. Socjalizacja. Wpływ kręgów społecznych na socjalizację jednostki. Pojęcie osoby w antropologii i socjologii. Osobowość społeczna. Kulturowe uwarunkowania a typy osobowości.
B. Szacka, Wprowadzenie do socjologii
SOCJALIZACJA → złożony wielostronny proces uczenia się, który sprawia, że człowiek z istoty biologicznej staje się istotą społeczną (przynależną do określonego społeczeństwa i kultury)
rola socjalizacji w procesie kształtowania osobowości człowieka - upodabnianie ich do innych w otoczeniu
Wpływ na jednostkę wywierają:
instytucje - rodzina, szkoła, kościół, inne
grupy rówieśnicze, przyjaciele
organizacje, miejsca, otoczenie
Na drodze socjalizacji uczymy się:
podstaw interakcji społecznych - systemy znaczeń, znaki (język, symbole) i posługiwanie się nimi
normy i wzory zachowań np. zaspokajanie potrzeb biologicznych, reakcje emocjonalne, zachowanie i rozpoznawanie różnych sytuacji, wartości
wartości
umiejętność posługiwania się przedmiotami
kształtowanie własnej osobowości i określanie własnej tożsamości
Trzy mechanizmy socjalizacji:
wzmacnianie - wynagradzanie i karanie
naśladowanie - podejmowanie wzorców
przekaz symboliczny - pouczenia słowne otoczenia oraz teksty pisane
Rodzaje socjalizacji:
SOCJALIZACJA PIERWOTNA (socjalizacja początkowa):
w okresie dzieciństwa, jednostka staje się członkiem społeczeństwa
wzory zachowań i podstawowe role społeczne
kształtowanie osobowości podstawowej
uczucia, więź emocjonalna z rodzicami
przejmowanie sposobu widzenia, wartości, postaw i wzorów zachowania od rodziców
pod koniec pojawia się „uogólniony inny”; odkrycie ogólnospołecznych reguł - internalizacja
SOCJALIZACJA WTÓRNA:
wprowadzenie człowieka w elementy życia społecznego
szkoła, nauka
człowiek dokonuje wyborów
nie wymaga więzi emocjonalnej
czasem naśladowanie mechanizmów socjalizacji pierwotnej
kształtuje się osobowość modalna
INTERNALIZACJA → najważniejszy aspekt socjalizacji, proces uwewnętrznienia przez jednostkę elementów rzeczywistości społecznej (wartości, normy, role, sposoby zachowania się oraz interpretacji świata) właściwych rodzinie, grupom społecznym, społeczeństwo, którego jest członkiem; zinternalizowane treści uznaje ona za swoje własne, obiektywne i obowiązujące
RESOCJALIZACJA → naśladowanie mechanizmów socjalizacji pierwotnej; cel: przemiana człowieka, wymazanie ze świadomości dotychczasowych treści i wprowadzanie nowych; przekształcenie obrazu świata i siebie samego
ROLE SPOŁECZNE → wzory zachowań odnoszące się do różnych pozycji ludzi w zbiorowościach
OSOBOWOŚĆ → nie jest zbiorem przypadkowych cech, ale całością nadającą zachowaniom człowieka jednolitość i wewnętrzną spójność
Na osobowość człowieka składa się:
sposób reagowania ruchowego i emocjonalnego
wyobraźnia i pamięć
postawy, motywacje, dążenia, zainteresowania
postrzeganie siebie i otoczenia
pragnienia
dręczące konflikty, życie osobiste i wewnętrzne
zachowania społeczne
OSOBOWOSC PODSTAWOWA → elementy osobowości występujące u przedstawiciela danej kultury (zharmonizowanych z jej instytucjami); podłoże postaw uczuciowych i systemu wartości zbiorowości
różnice w osobowościach podstawowych - różnice w wychowywaniu dzieci
OSOBOWOŚĆ MODALNA → typ osobowości występujący najczęściej w danej zbiorowości (populacji)
Osobowość człowieka nowoczesnego:
otwartość na nowe doświadczenia
łatwość akceptacji zmian - innowacyjności, gotowość podejmowania ryzyka
rozbudzona potrzeba osiągnięć
negowanie fatalizmu, przekonanie o możliwości zapanowania nad siłami przyrody
orientacja na teraźniejszość i przyszłość
aspiracje oświatowe i zawodowe
dążenie do zdobywania szerokich informacji
umiejętność kalkulowania i przewidywania
nastawienie liberalne i demokratyczne
POZYCJA SPOŁECZNA → sposób usytuowania człowieka w zbiorowości
Rodzaje pozycji społecznych:
przypisane - na ich zajmowanie człowiek nie ma wpływu; wyznaczone bez udziału woli wraz z urodzeniem
osiągane - człowiek sam je zdobywa lub zostają mu narzucone, lecz ma na to jakiś wpływ
ROLA SPOŁECZNA → zespół praw i obowiązków związanych z daną pozycją; schemat zachowania związanego z pozycją; (scenariusz pozycji - wyznacznik sposobu zachowania się)
Trzy elementy konstrukcyjne roli:
zachowania nakazane
zachowania zakazane
margines swobody *(poszczególne role różnią się szerokością marginesu swobody)
KONFLIKT RÓL → różne role wymagają w tym samym czasie sprzecznych ze sobą zachowań
DOBÓR RÓL → sposób minimalizacji konfliktów ról - pozycje osiągane dobierane tak, aby pasowały do pozostałych
Dwa kierunki zainteresowań rolą społeczną:
podejście funkcjonalno - strukturalne:
role jako czynniki porządkujące rzeczywistość społeczną i składniki struktury społecznej
normy obyczajowe (zachowanie się w różnych sytuacjach)
role jako czynnik stabilizacji społecznej
coś zewnętrznego w stosunku do człowieka - gotowe, narzucone bądź przyjęte ubrania - gorsety
zbiorowość rozumiana jako układ ról - rozumienie struktury społecznej jako układu ról
podejście interakcyjne:
role społeczne jako coś gotowego, z zewnątrz narzuconego człowiekowi lub powstałego w procesach międzyosobniczych reakcji
jak odgrywane są role, a nie jakie są
nie ważne miejsce roli w strukturze, lecz to, jak jest odgrywana przez poszczególne osoby
Rola społeczna a osobowość:
osobowość człowieka ma wpływ na sposób odgrywania roli
człowiek ucząc się ról czyni je elementami struktury własnej osobowości
wpływ odgrywanych ról na osobowość jest silniejszy niż wpływ osobowości na role
KONTRSOCJALIZACJA → kultywowanie przeciwnych reguł i wzorów niż te uznawane przez grupy, od których chcemy się dystansować, będące naszymi negatywnymi grupami odniesienia (stajemy się takimi, jakimi społeczeństwo nie chciałoby nas widzieć; socjalizacja dewiacyjna)
PRÓZNIA SOCJOLOGICZNA → pusta przestrzeń miedzy publiczną sferą polityki a prywatną sferą rodzinna, która zazwyczaj jest wypełniana przez dobrowolne stowarzyszenia
SOCJALIZACJA ODWROTNA → sytuacja spotykana w warunkach szybkiej zmiany kulturowej, kiedy młode pokolenie stara się wdrożyć tradycjonalnie nastawione pokolenie starsze do nowych wzorów kulturowych: stylów bycia, mówienia, ubierania się, rozrywki, twórczości artystycznej itp. (młodsze pokolenie socjalizuje pokolenie starsze („Pokolenie X”), „zeros” np. osoby z pewnego pokolenia nie umieją obsłużyć video, komputera)
SOCJALIZACJA ANTYCYPUJĄCA, WYPRZEDZAJĄCA → istnieją grupy społeczne, do których chcielibyśmy należeć; naśladowanie, aspirowanie do pewnej grupy - cechy zewnętrzne, sposoby zachowania itd.; naśladowanie reguł i wzorów, a zwłaszcza sposobu i stylu życia środowisk, do których aspirujemy i w których chcielibyśmy zostać zaakceptowani
AKULTURACJA → wdrażanie jednostki do nowego kręgu kultury:
kompetencja jednokulturowa - przyswojenie idei, przekonań, norm, wartości, symboli charakterystycznych dla tylko jednej, konkretnej kultury
kompetencja wielokulturowa - (kosmopolityczna) znajomość i umiejętność stosowania wielu różnych wzorów życia i różnorodnych idei pochodzących z kilku kultur
Czy jednostka może obyć się bez socjalizacji? Stanowiska mówiące o socjalizacji:
socjalizacja niezbędna do istnienia człowieka w pełni, jako istoty biologicznej i społecznej
behawioryzm - proces uczenia się, system nagród i kar
psychoanaliza (Freud) - w człowieku istnieją dwie siły, które się nawzajem zwalczają:
id (to) - coś, co wynika z biologii człowieka
superego - przekaz społeczny (sumienie)
<ego> - nasza osobowość
SUPEREGO → domena osobowości, w której zakodowane zostają reguły kulturowe - nakazy i zakazy dotyczące właściwego postępowania - powodujące dyskomfort psychiczny, zwany poczuciem winy lub wstydu, w przypadku ich naruszenia
UOGÓLNIONY INNY → to termin używany w socjologii i psychologii społecznej, określający ogólne reguły społeczne, normy i wartości, które jednostka społeczna zaczyna dostrzegać w procesie socjalizacji wtórnej i pojmować, że reguły, według których działa, nie są regułami tylko jej znaczących innych, czyli bliskich osób, z którymi się utożsamia, ale są one ogólnie przyjęte w społeczeństwie.
ZNACZACY INNY → osoba znacząca - osoba, która w procesie socjalizacji odgrywa istotna rolę przy kształtowaniu się osobowości jednostki społecznej, w socjalizacji pierwotnej są to rodzice lub rzadziej opiekunowie, w socjalizacji wtórnej mogą to być inne osoby wywierające znaczny wpływ na system wartości lub wzorce zachowań jednostki - nauczyciele, księża, zwierzchnicy w pracy zawodowej, małżonkowie - zależnie od sytuacji, w jakiej znalazła się jednostka, oraz od wcześniej już ukształtowanych struktur osobowości, od znaczących innych jednostka społeczna uczy się, często poprzez naśladownictwo, odgrywania podstawowych dla danego społeczeństwa ról społecznych
STOSUNEK SPOŁECZNY (P. Sztompka) → normatywnie określony schemat oczekiwanych interakcji między partnerami zajmującymi pewne pozycje społeczne i pełniącymi związane z nimi role
M. Mauss, Socjologia i antropologia
imię jednostki nie było przyporządkowane jej konkretnie, lecz określonej pozycji społecznej (imiona zmieniają się)
indywidualność uzależniona od grupy społecznej
chrześcijaństwo - chęć bycia niezależnym
D. Morris, Ludzkie zoo, Naga małpa
Cechy uzyskane przez człowieka w drodze ewolucji:
owłosienie (mniejsze)
dwunożny chód
wyprostowana postawa
częściowo roślinożerny i mięsożerny (współpraca)
podział ról: kobieta, mężczyzna (związek monogamiczny)
człowiek rozwinął możliwości zabijania chęcią zdobywania pożywienia
nasze zachowania uwarunkowane przez biologię
rozwój mózgu człowieka do 23 roku życia
długi proces socjalizacji
Treści ogólne:
bezosobowe relacje międzyludzkie - kontrola społeczna
podwójny status - wpływ na nasze zachowanie społeczne (nie ma barier zachowania w stosunku do obcych)
altruizm
„prawa izolujące”, wojna
walka o status, zastępstwo superstatusu (skutki społeczne, polityczne)
wytwarzanie się odrębnej kultury, symboliki, obyczajów
niemożliwe jest utworzenie społeczeństwa globalnego
dekalog dominacji; cechy: zjawisko patologicznej władzy, podejmowanie decyzji przy minimum informacji
plemię - superplemię - zaniedbanie życia rodzinnego (dopiero w społeczeństwie przemysłowym)
zjawisko naśladowania statusu
konsekwencje: frustracja ludzi, przeadresowanie agresji, samobójstwo, samobójstwo rozszerzone
ewolucja kulturowa wyprzedziła ewolucję biologiczną
SOCJOBIOLOGIA → system badań wszelkich form zachowania społecznego zarówno u zwierząt jak u człowieka (ugruntowana na naukach społecznych)
R. Trivers:
zaszokowanie - wzór stanie się nieprawdziwym, nie będą podejmowane postawy altruistyczne
gwałt jest zjawiskiem naturalnym - samiec pokazuje, że ma dobry materiał genetyczny)
E. O. Wilson:
jeden z ojców socjobiologii
„O naturze ludzkiej” 1978
Konrad Zachariasz Lorenz
czym się różni homo sapiens od drapieżnika
„O agresji”, „Tak zwane zło”
Współcześni: Van den Bergh, Raymond, B. Szacka
Podział socjobiologii ze względu na przedmiot zainteresowania:
*(wykształcił się po II wojnie światowej)
pop - człowiek; nie ma narzędzi, obserwacja porównawcza, międzykulturowa
narrow - inne zwierzęta społeczne niż człowiek (owady, ssaki); metody matematyczne, predykcje, prognozy
Socjobiologia opiera się na czterech filarach:
Karol Darwin - przyjęta teza; człowiek podlega ewolucji - pochodzi od zmodyfikowanych gatunków
William Hamilton - teza łącznej wartości dostosowawczej (inclusive fitness)
Trzy tezy Hamiltona:
jednostką doboru naturalnego u wszystkich gatunków społecznych nie jest jednostka, grupa, populacja ani gatunek, lecz gen
R. Dawkins „Samolubny gen” - rozpatrywanie człowieka tak jak inne gatunki; wehikuły genów; przekazanie w przyszłość genów; jesteśmy maszynami genetycznymi
przekazanie jak największej ilości swoich kopii w przyszłość (podstawowy mechanizm wyjaśniający zachowania społeczne)
nosiciele tych samych kopii genów są osobnikami ze sobą spokrewnionymi - promowanie osobników spokrewnionych (nie wyjaśnia zachowań altruistycznych)
R. Trivers - teoria optymizacji - altruizm twardy, altruizm odwzajemniony
M. Smith - teoria gier - zjawisko kultury i konfliktów
F. Znaniecki, Ludzie teraźniejsi, a cywilizacja przyszłości
osobowość kulturalna człowieka składa się z różnych aktywnych układów
człowiek kształtuje samego siebie jako istotę społeczną
organizm umożliwia życie kulturalne i jego istnienie, ale nie determinuje go
sposób, w jaki człowiek zdobywa środki dla swojego utrzymania warunkuje całokształt jego osobowości
w procesie socjalizacji istnieje pewna natura wrodzona człowieka, oraz spora doza indywidualności niesprawdzalnej i niedefiniowalnej przez naturę
część osobowości kulturalnej - osobowość społeczna wymagana do uzyskania osobowości kulturalnej
biologia ludzka wpływa na osobowość kulturalną
osobowość poznawczą nabywamy w toku uczenia się (wtórna)
osobowość techniczno-ekonomiczna kształtuje świadomość
Integracja aktywnych układów:
OSOBOWOŚĆ POZNAWCZA → wynik związków strukturalnych i genetycznych, jakie zachodzą między systemami kulturalnymi, należącymi do tej samej obiektywnej dziedziny kultury
OSOBOWOŚĆ SPOŁECZNA → uczestnictwo w unormowanych systemach społecznych
KRĄG SPOŁECZNY → jednostka będąca ośrodkiem zainteresowania jest połączona z innymi unormowanymi stosunkami społecznymi i ogół tych, którzy się nim interesują wspólnie, z jednej strony wymaga od niego, by jego zachowanie się było zgodne z jakimiś normatywnymi wymaganiami, z drugiej strony zapewnić mu się stara pewne świadczenia
ROLA OSOBISTA → wzór osobowy, według którego jednostka i krąg ujmują i kształtują jego osobę, który jest narzucony mu i przyjęty przez nią jako jej indywidualna rola w danym kręgu
OSOBA SPOŁECZNA → indywidualny człowiek w określonej roli osobistej, którą faktycznie odgrywa w odpowiednim kręgu społecznym
DĄŻNOŚCI OSOBOTWÓRCZE → dążności do kształtowania własnej osoby według danego wzoru osobowego
WSPÓŁCZYNNIK HUMANISTYCZNY → postawa metodologiczna, określająca nastawienie badawcze względem przedmiotu badań, koncepcja ta mieści się w teoretyczno-metodologicznej orientacji nazywanej socjologią humanistyczną, ogólna idea współczynnika humanistycznego polega na tym, aby analizować działania społeczne z uwzględnieniem ich znaczenia dla aktorów działających, innymi słowy, badacz powinien brać pod uwagę, co dane działania znaczą dla aktorów działających, starać się przyjmować "punkt widzenia" badanych, koncepcje znaczeniowo zbliżone do współczynnika humanistycznego: rozumienie (Verstehen) Maxa Webera, wczuwanie (Einfuehlung) Wilhelma Dilthey'a, empatia Stanisława Ossowskiego.
Wzór osobowy:
JAŻŃ ODZWIERCIEDLONA → osobnik ujęty tak, jak przedstawia się sobie samemu, gdy uświadamia lub wyobraża sobie, że jest przedmiotem zainteresowania pewnego kręgu społecznego; powstaje u osobnika w związku z odbiciem tego przedstawienia, które w jego mniemaniu inni ludzie o nim mają
ciało - wygląd zewnętrzny, akcenty kładzione są na te cechy, na które uwagę zwraca otoczenie
psychika - zachowanie otoczenia wskazuje, jakie cechy psychiczne ważne są w danej roli społecznej
STAN SOCJALNY → całokształt tych praw, które osobnikowi przyznaje i stara się zapewnić dany krą społeczny, bądź z własnej inicjatywy, bądź działając z ramienia i pod kontrolą większej wspólnoty lub grupy; prawom tym odpowiadają obowiązki względem osobnika ze strony uczestników kręgu, których wykonywania krąg od nich wymaga
stanowisko moralne - prawo (obyczajowe lub ustawowe) osoby społecznej do tego, by być traktowaną jako mniej lub więcej ważny przedmiot czynnych obowiązków moralnych, prawo wymagania, aby uczestnicy kręgu w postępowaniu względem niej objawiali czynnie pozytywne dążności społeczne (ważną rolę odgrywa hierarchia stanowisk)
pozycja ekonomiczna - przyznane osobnikowi przez dany krąg społeczny prawo do utrzymywania bytu moralnego na pewnym poziomie
sfera bezpieczeństwa - wszystkie te wartości człowieka, które dany krąg społeczny uznaje za słusznie do niego należące i które chroni od uszkodzenia przez ujemne działanie innych
sfera prywatności - wszystkie te czynności osobnika, które dany krą świadomie wyłącza z zakresu regulacji społecznej, traktuje jako sprawy ściśle osobiste, „prywatne”
FUNKCJA SPOŁECZNA → ogół obowiązków, jakie osoba posiada w danym kręgu społecznym
zadanie rzeczowe - zobowiązanie do brania określonego udziału w pewnych systemach kulturalnych, wspólnych danej osobie i kręgowi
aktywność moralna osoby - osobiste stosunki między daną osobą a uczestnikami jej kręgu z osobna lub razem
indywidualistyczna - osoba ma obowiązki wobec jednostek z kręgu
zespołowa - osoba ma obowiązki względem całego kręgu
ZNACZENIE ŻYCIOWE → wpływ, jaki odgrywanie przez danej roli wywiera:
na jego własne życie (znaczenie subiektywne)
na życie kulturalne i społeczne jego środowiska (znaczenie obiektywne)
***
DĄŻNOŚĆI SPOŁECZNE → dążności do zajęcia określonej pozycji w kręgu społecznym:
zróżnicowanie w ustosunkowaniu jednostki względem kręgu społecznego
dążności do przystosowania osobistego - człowiek dobrowolnie stara się odpowiedzieć wymaganiom kręgu społecznego - usiłuje odegrać tę rolę, którą krąg mu narzuca i tak, jak krąg tego żąda
dążności do samodzielności społecznej - człowiek stara się urzeczywistnić własne sprawdziany osobowe i wybiera sam swoją rolę, a przynajmniej odgrywa nadaną mu rolę tak, jak sam uważa za najlepsze
zróżnicowanie w nastawieniu pesymistycznym lub optymistycznym względem własnej osoby społecznej
dążności ekspansyjne - dążność do rozszerzania własnej roli
dążności restrykcyjne - poczucie własnej małowartościowości
TYPY BIOGRAFICZNE → osoby ukształtowane w wieku wychowawczym głównie pod wpływem określonej klasy kręgów:
ludzie dobrze wychowani - największy wpływ kręgów wychowawczych
ludzie pracy - największy wpływ kręgów pracy
ludzie zabawy - największy wpływ kręgów zabawy
Inne typy biograficzne:
ludzie biograficznie przeciętni - brak przewagi wpływu jednego kręgu czy jednej dążności
ludzie zboczeńcy - biografie nie podpadają pod żadną z powyższych klas
nadnormalny - wykonuje role w sposób innowacyjny, pozytywny, chce je ulepszać
podnormalny - wykonuje role społeczne w sposób nieprawidłowy
w USA potrzebny nowy typ biograficzny - „ludzie mądrzy a dobrzy”
Grupy społeczne i ich typologia
Zbiór społeczny. Kategoria społeczna. Grupa społeczna. Klasyfikacja grup.
J. Mucha, Cooley
Charles Horton Cooley (1864 - 1929) - amerykański psycholog społeczny i socjolog, zaliczany do przedstawicieli pragmatyzmu społecznego; studiował na Uniwersytecie Michigan; doktorat z ekonomi; profesor na Uniwersytecie w Ann Arbor, w 1917 roku zostaje przewodniczącym American Society
jednostki nie istnieją poza społeczeństwem, a rozwój osobowości odbywa się dzięki procesowi uczenia się poprzez komunikowanie się z innymi ludźmi
koncepcja jaźni odzwierciedlonej - stanowiącej podstawowy element osobowości jednostki
pojęcie grup pierwotnych - w których w procesie socjalizacji kształtuje się jaźń odzwierciedlona (jako pierwszy wprowadził to pojęcie)
GRUPY PIERWOTNE:
charakteryzują się zażyłym obcowaniem i współdziałaniem
odgrywają podstawową role w kształtowaniu natury społecznej i ideałów jednostki
jedność grup pierwotnych związana z harmonią, miłością (jednak jest zróżnicowana)
forma grup zależy od konkretnego stanu cywilizacji
tworzenie się zażyłości i więzi w grupie
pierwotność jako danie jednostce najwcześniejszego, najpełniejszego doświadczenia społecznej jedności
są źródłem życia dla jednostki oraz dla instytucji społecznych (mają uniwersalną naturę)
są uniwersalne, czynią nas ludźmi, konstytuują naszą społeczną naturę
grupy pierwotne - stosunki pokrewieństwa, przyjaźni, sąsiedztwa
Uniwersalne sfery grup pierwotnych: (nie zmieniają się pod wpływem czasu)
rodzina
grupa zabawowa
sąsiedztwo
grupa starszych wspólnotowego typu
Grupa sąsiedzka:
odgrywała główną rolę w pierwotnym życiu uczuciowym
współcześnie - przemiany w grupie sąsiedzkiej, zażyłość sąsiedzka przerwana na skutek szerszych kontaktów, to czyni nas obcymi
NATURA LUDZKA:
geneza natury ludzkiej ściśle związana z życiem rodzinnym i sąsiedzkim; pewna cecha grup pierwotnych
jest uniwersalna i niezmienna dopóki niezmienna jest grupa pierwotna; rozumiana jako stosunkowo trwały element społeczny; stabilna i powszechna, posiada typowe cechy
uczucia i impulsy, które są wyższe niż uczucia i impulsy zwierząt; przysługują ludzkości jako całości (sympatie, sentymenty, miłość, resentyment, ambicja, próżność, cześć oddana bohaterom, poczucie społecznego dobra i zła itd.)
nie jest czymś istniejącym odrębnie w jednostce, lecz naturą grupową, czy pierwotną fazą rozwojową społeczeństwa (prosty i ogólny warunek istnienia społecznego umysłu)
J. Szczepański, Elementarne pojęcia socjologii
ZBIÓR SPOŁECZNY → pewien ogół osób wyróżnionych na podstawie cechy wspólnej przez obserwatora zewnętrznego (bez względu na to czy ludzie uświadamiają sobie posiadanie tej cechy; osoby te nie muszą być połączone więzią)
KATEGORIA SPOŁECZNA → ogół osób wyróżnianych na podstawie cechy wspólnej, ważnej społecznie (inaczej grupy statystyczne)
pojęcie typowo statystyczne
kategorie społeczne mogą się przekształcić w zbiorowość, jeżeli wspólność cechy wyróżniającej staje się podstawą powstawania więzi między ludźmi tę cechę posiadającymi
ZBIOROWOŚĆ SPOŁECZNA → dowolne skupienie ludzi, w którym wytworzyła się i utrzymuje, chociażby przez krótki czas pewna więź społeczna
zaliczamy do niej: grupy społeczne, klasy i warstwy społeczne, społeczeństwo, społeczeństwo globalne, grupy celowe, naród
KRĄG SPOŁECZNY → zestaw typowych innych pozycji, z którymi dana pozycja jest powiązana, wyznaczający typowe kierunki interakcji i selekcjonujący typowych partnerów, z którymi nawiązuje kontakt każdy, to pozycję tę zajmuje (styka się jednostka pełniąc rolę społeczną); zespoły osób (nieraz o zmiennym składzie), spotykające się stale i utrzymujące stałe styczności osobiste, lecz nieposiadające wyraźnej zasady odrębności ani wykrystalizowanej organizacji wewnętrznej
niektórzy socjolodzy uważają kręgi za rodzaj grup społecznych; J. Szczepański nie zgadza się z tym - brak organizacji wewnętrznej w kręgach, tak jak w grupie społecznej
krąg wywiera mniejszy wpływ na postępowanie członków niż grupa, gdyż nie posiada rozbudowanego systemu sformalizowanej kontroli, a ponadto w kręgu brak stałych stosunków, a zatem i trwałych obowiązków członków wobec siebie
POZYCJA PERMETYCZNA → każda z pozycji wchodzących do kręgu społecznego, usytuowana na „perymetrze” kontaktów i interakcji, jakie najczęściej nawiązuje każdy, kto zajmuje jakąś pozycje społeczną
ŚRODOWISKO SPOŁECZNE → układ przedmiotów i innych organizmów żywych, które otaczają człowieka i wywierają jakiś wpływ na procesy zachodzące pod naskórkiem jego organizmu
środowisko społeczne można rozpatrywać w dwojaki sposób
Dwie definicje środowiska społecznego:
subiektywna - pewien zestaw przedmiotów, który znajduje się poza organizmem, ale na ten organizm oddziałuje
obiektywna - wszystko to, co znajduje się poza organizmem, niezależnie od tego, czy wywiera na ten organizm wpływ czy nie
WSPÓLNOTA → zbiorowość połączona dość silnie więzią społeczną, terytorialna, która zaspokaja własne potrzeby (np. wieś), zbiorowość terytorialna, w ramach której członkowie mogą zaspokajać swoje podstawowe potrzeby i wskutek tego zbiorowości tego typu mogą być względnie samowystarczalne, a czasem nawet względnie odizolowane
społeczności są zazwyczaj stosunkowo niewielkie, występuje w nich więź sąsiedzka
GRUPA SPOŁECZNA → minimum trzy osoby połączone ze sobą więzią społeczną, posiadające pewne wspólne wartości i oddzielone od innych zbiorowości wyraźną zasadą odrębności
Czynniki istotne dla powstania grupy:
organizacja wewnętrzna, formy kontroli i wzory działania
wartości niezbędne do funkcjonowania: ośrodek skupienia, symbole, idee wyrażające cele i przedmioty materialne
niezbędne jest poczucie przynależności do grupy (poczucie „my-oni”), świadomość „my” - u Znanieckiego „współczynnik humanistyczny”
„zasada odrębności” - to, co różni grupę od innych grup i zbiorowości, i co członkowie uważają za podstawę cech wyróżniających ich od członków innych grup
Organizacja wewnętrzna grupy:
Każda grupa stawia swoim członkom różne wymagania i wymaga przystosowania się do jej wartości:
wzór fizyczny (pozytywny - cechy wymagane lub negatywny - cechy niepożądane) - wygląd zewnętrzny lub negatywne określenie, jaki człowiek nie powinien być
wzór moralny - zespół cech moralnych, jakie członek powinien przejawiać w swoim postępowaniu - jego naruszenie spotyka się z surowszą represją niż naruszenie wzoru fizycznego
ZADANIA GRUPY → ustalone i świadomie zdefiniowane stany rzeczy i zjawiska, które grupa jako całość chce osiągną lub wywołać
ZASADA ODRĘBNOŚCI → zapewnia identyczność grupy, odróżnia ją od kręgu i społeczności lokalnych (wiadomo, kto należy, a kto nie) - jej zmiana zmienia charakter grupy
WOLA ZBIOROWA GRUPY → suma lub synteza dążeń członków do realizowania zadania zbiorowego
przejawia się konsekwentnym i efektywnym realizowaniem zadań grupy
jest wywoływana przez realizację zadań grupy
SOLIDARNOŚĆ GRUPY → poczucie wspólności, identyfikacja poszczególnych jednostek należących do grupy z innymi członkami
WARTOŚCI:
w sposób szeroki: materialne i niematerialne
w sposób wąski: niematerialne
GRUPY CELOWE → grupy, które zostały organizowane planowo dla realizacji tylko jednego celu lub jednej grupy celów i w których istnieje tylko więź sformalizowana ze względu na osiągnięcie danego celu (brak więzi osobistej, uczuciowej, dominuje więź rzeczowa i stosunki oparte na stycznościach rzeczowych)
Atrybuty:
charakter kontraktowy
atmosfera impersonalności
silnie zhierarchizowana
posiada wyodrębnioną strukturę
Powstawanie grup celowych:
potrzeby ludzkie i dążenie do ich zaspokojenia
przekształcenie się potrzeb w interesy
interesy przekształcają się w cele (konkretyzacja interesu)
kolejne realizacje celów są etapami na drodze realizacji interesów
Więź w grupach celowych:
charakteryzuje się istnieniem rozbudowanego systemu instytucji i urządzeń sformalizowanych, pozwalających na współpracę ludzi, którzy nie spotykają się bezpośrednio, którzy są zainteresowani tylko tymi cechami innych członków, które są potrzebne dla osiągania założonych celów, i które pozwalają kierować dążeniami i działaniami członków w sposób koordynujący ich działania dla osiągania założonych celów
organizacja musi prowadzić do wytworzenia hierarchii, kierownictwa, sformalizowanych form stosunków regulujących podział pracy i ustalający zasady kierownictwa
wytworzenie „atmosfery impersonalności”, tzn. sposobu załatwiania spraw w sposób sformalizowany, określony przepisami w imię efektywności, uniezależniony od ingerencji osobistych postaw i dążeń indywidualnych członków
Tendencje w grupach celowych (zrzeszeniach):
IMPERATYW ORGANIZACYJNY → tak nazywane są te cztery tendencje
tendencja do jedności, do jednoczenia się, konsolidacji zrzeszeń pokrewnych czy podobnych
tendencja do koordynacji i centralizacji
powstanie kategorii wyspecjalizowanych kierowników, ekspertów, organizatorów i techników wyspecjalizowany w wykonaniu zadań technicznych, w kierowaniu zrzeszeniem i osiąganiu wysokiej efektywności
powstanie zamkniętej grupy wysokiego kierownictwa stojącego na czele, odrywanie się kierownictwa od mas
F. Tönnies, Wspólnota i stowarzyszenie. Rozprawa o komunizmie i socjalizmie jako empirycznych formach kultury
Ferdynand Tönnies (1855 - 1936) - niemiecki socjolog i filozof, założyciel Niemieckiego Towarzystwa Socjologicznego; otrzymał doktorat z zakresu filologii klasycznej; przez ponad 50 lat prowadził zajęcia i wykłady na uniwersytecie w Kilonii
koncepcje Gesellschaft i Gemeinschaft, kategorii tych używał głównie jako podstawowego wyróżnika podziału wszystkich typów grup społecznych na pierwotne i wtórne
ZWIĄZEK → grupa utworzona pod wpływem wzajemnego oddziaływania; istota lub rzecz o wspólnym działaniu wewnętrznym i zewnętrznym
WSPÓLNOTA → trwała forma współżycia (ogarniająca wszystkich), „żywy organizm” - coś naturalnego
ma charakter wspólnoty, gdy we współżyciu przeważają sytuacje wzajemnego poparcia i afirmacji
im mniej ludzie pozostający w styczności czuja się związani ze wspólnotą, tym bardziej występują wobec siebie jako wolne podmioty swej woli i możliwości działania
wspólne dobra - ludzie ze wspólnoty korzystają z nich
naturalne prawo - porządek współżycia, wyznacza właściwą dziedzinę lub funkcję, zakres obowiązków i uprawnień
rozwój - industrializacja niesie ze sobą nie tylko pozytywne skutki
CECHA |
WSPÓLNOTA |
STOWARZYSZENIE |
wola |
organiczna |
arbitralna |
powstanie |
od początku istnienia ludzkości |
epoka przemysłowa, industrializacja |
trwałość |
trwała |
nietrwałe, przejściowe |
zasada powstania więzi |
umowa |
wyrachowanie, kalkulacja |
uczestnictwo |
całą swoją osobowością |
konkretną, wyróżnioną rolą społeczną |
środki kontroli społecznej |
tradycja, obyczaj |
prawo |
własność |
zbiorowa |
prywatna |
czym kierują się ludzie |
wiara, elementy zinternalizowane tkwiące w człowieku |
wzgląd opinii publicznej, zewnętrzne formy kontroli społecznej |
Wspólnotę i stowarzyszenie opisuje się za pomocą różnych metafor |
„utracona wspólnota” (Nowak) - pusta przestrzeń pomiędzy jednostką a państwem, brak nieformalnych grup społecznych
epoka przemysłowa - więzi stają się coraz słabsze, zanika wspólnota, pojawia się stowarzyszenie; w 1912 roku II wydanie pracy, w którym autor wycofuje się z tej myśli: wspólnota i stowarzyszenie to dwa typy skrajne, idealne (typy te odnoszą się do rzeczywistości, jednak niekoniecznie identyczne)
Typy wspólnot:
WSPÓLNOTA KRWI - POKREWIEŃSTWO:
naturalna jedność - wspólny stosunek do istoty człowieczeństwa
dom, wspólnota nie jest uzależniona od bliskości przestrzennej
pragnienie bliskości - zaspokojenie potrzeby miłości
autorytet naturalny - ojciec
WSPÓLNOTA TERYTORIUM - SĄSIEDZTWO:
jej wyrazem jest współzamieszkiwanie; więź życia animalnego
wspólny stosunek do posiadanej ziemi
wspólnoty wiejskie
styczności, przyzwyczajenie
współzamieszkiwanie podstawą wspólnoty, ale nie warunkiem
autorytet - książę, jego źródłem jest władza i potęga
WSPÓLNOTA DUCHA - PRZYJAŹŃ:
wspólne, jednomyślne działanie, więź życia mentalnego
stosunek do świętych miejsc i bóstw
wspólnota ducha
niezależna od pokrewieństwa i sąsiedztwa
w celu utrwalenie - swobodne i częste kontakty
powstała na skutek zgodnej pracy i jednolitego sposobu myślenia
czczona boskość - nadaje przyjaźni żywą i trwałą postać
więź duchowa
powstają na skutek przypadku bądź wolnego wyboru
autorytet - wspólna dla wszystkich osoba „mistrza”
STOWARZYSZENIE → przejściowa forma współżycia, mechaniczna, sztuczna; „stykanie się ze sobą niezależnych osób”
KAPITAŁ KULTUROWY → sieć nieformalnych powiązań społecznych, które umożliwiają trwałość społeczeństwa
Grupy społeczne istnieją, gdyż ludzie chcą się łączyć:
spontanicznie (wola organiczna)
refleksyjnie (wola racjonalna, arbitralna)
J. Turowski, Socjologia. Małe struktury społeczne
ZBIÓR, ZBIOROWOŚĆ → pewna statystycznie wyodrębniona grupa ludzi
KATEGORIA SPOŁECZNA → zbiorowość wyróżniona ze względu na społecznie ważną cechę
ZBIOROWOŚĆ SPOŁECZNA → zbiorowość, której członkowie pozostają w stosunkach społecznych, wiążących ich - wytworzyły one wewnętrzną organizację i jej członkowie pozostają interakcji społecznej
GRUPA SPOŁECZNA → zbiór ludzi, którzy w dążeniu do wspólnych wartości związani są więzią społeczną i wytworzyli wewnętrzną organizację
Minimum osób, aby grupa społeczna mogła zaistnieć:
dwie osoby dają pewność istnienia stosunku społecznego (J. Wiatr też uważał, że wystarczą dwie osoby), ale większa ich liczba daje większe możliwości, pewne zjawiska związane z grupą społeczną mogą zaistnieć dopiero przy grupie trzech osób (koalicja, mediacja, reprezentowanie)
w miarę wzrostu liczebności grupy rośnie liczba możliwych stosunków interpersonalnych w postaci interakcji - [n(n-1)]/2
Wpływ liczebności członków na pozostałe elementy konstytutywne:
zwiększenie liczby członków zwiększa możliwość osiągnięcia celów w grupach zadaniowych, jeśli zadania są podzielne
zwiększenie liczby członków zmniejsza jednolitość grupy, powoduje różnice w poglądach, zmniejsza zgodność w ujmowaniu celów i zgodność działań
w grupach dużych częstotliwość i poziom komunikacji są niższe niż w grupach małych - wyższy poziom komunikowania podnosi lojalność wobec grupy
tylko proste idee są w stanie poruszać masy - to, co ma być wspólne dla wszystkich musi zostać przystosowane przez najprymitywniejszych (Georg Simmel)
PRAWO OLSONA → im większa liczebność grupy, tym mniejsza tendencja do aktywnego uczestnictwa członków grupy w jej działaniu
PRAWO PARKINSONA → rozrost grupy nie jest funkcjonalnie uzasadniony
Wpływ wartości wspólnych czy organizacji wewnętrznej na liczebność grupy:
grupy elitarne dążą do ograniczenia napływu nowych członków
każda grupa określa wzór fizyczny i moralny, jaki członek grupy powinien spełniać - daje to grupie środki identyfikacji i odrębności
WARTOŚCI WSPÓLNOGRUPOWE → wspólne wartości, jakie członkowie zbiorowości, przez swe współdziałanie osiągają lub osiągnąć zamierzają
grupa społeczna polega na skupianiu się zbioru ludzi wokół wspólnych wartości
zadania są pożądanymi stanami rzeczy, czyli wartościami, jakie zamierzają osiągnąć
FUNKCJA GRUPY → co dana grupa wnosi, jaki jest jej wkład i znaczenie dla innych systemów społecznych, jakie są rezultaty i skutki jej działania (mogą być jawne i ukryte)
WIĘŹ SPOŁECZNA (więź grupowa) → fakt uzależnienia się bądź zjednoczenia się członków danego zbioru ludzi wokół określonych wartości czy pełnionych funkcji społecznych
więź jest więc ogółem stosunków społecznych wiążących członków w danym zbiorze ludzi oraz postaw członków tego zbioru do grupy jako całości
Stosunek społeczny wiążący członków grupy:
zorganizowany system elementów składowych grupy, który obejmuje instytucje grupowe, stosunki społeczne itp.
ma zapewnić trwanie i rozwój grupy
organizacja grupy zapewnia współżycie członków grupy
Świadomość grupowa:
zespala i jednoczy jednostki w jedną całość społeczną jakiegoś rodzaju
Dwuaspektowy (strukturalno-świadomościowy) charakter więzi społecznej
Trojakie rozumienie więzi grupowej:
psychospołeczne - świadomość grupowa, jako poczucie łączności
August Comte - naturalne dążenie do współdziałania
identyfikacja realna ( rzeczywiste członkostwo) i potencjalna (aspiracja do członkostwa)
więź dystrybutywna (łączność jest następstwem łączności z jednostkami) i więź kolektywna (łączność z celami)
strukturalne - istnienie zależności wzajemnych, wynikających z podziału funkcji w organizmie społecznym (Herbert Spencer)
Ogół stosunków społecznych wiążących jednostki w grupie:
podstawa zależności
obiektywna - wynikające ze struktury społeczeństwa
subiektywna - wynikające z indywidualnych zamierzeń jednostki
układ wzajemnych zobowiązań i uprawnień
system wzajemnych czynności regulowanych przez partnerów
dwuaspektowe:
dające się rzeczowo określić wspólności i związki między ludźmi
stany i akty świadomości
Typologia więzi według Pawła Rybickiego:
więź naturalna - występuje w grupach społecznych, w których pochodzenie i pokrewieństwo tworzą podstawy społecznego powiązania ludzi i ich wzajemnej przynależności
więź zrzeszeniowa - powstaje na zasadzie dobrowolnych związków kreowanych przez ludzi, którzy przystępując do danego zrzeszenia uzależniają się wzajemnie od siebie i zobowiązują do odpowiednich działań
więź stanowiona - jest przeciwieństwem więzi zrzeszeniowej i występuje w takich zbiorowościach, w których podział członków i systemy styczności i stosunków zostają narzucone z zewnątrz lub ustalone siłą czy też prawem stanowionym przez szersze grupy społeczne
Wewnętrzna organizacja grupy:
POZYCJA SPOŁECZNA → wiązka uprawnień i obowiązków pojmowanych nie w sensie prawnym, ale jako splot uprawnień i obowiązków społecznie przez otoczenie uznawanych za przysługujące danej jednostce lub kategorii jednostek czy też jako obowiązki oczekiwane, żądane lub kierowane przez otoczenie w stosunku do danej osoby czy danych osób
ROLA SPOŁECZNA → rodzaj, zakres i wzory czynności, jakie jednostka wykonuje czy powinna wykonywać w imieniu i na rzecz grupy, wynikające z zajmowanej przez nią pozycji społecznej
INSTYTUCJA → zespoły ról i stanowisk, obejmujące czynności określone publicznie, a skierowane do realizacji funkcji grupy, oraz zespoły osób czynności te sprawujących przy użyciu przydzielonych im urządzeń i odpowiednich środków rzeczowych
Znaczenie:
umożliwiają realizowanie celów przez grupę
skłaniają jednostki i podgrupy do wykonywania ról im przydzielonych
zapewniają wewnętrzną spójność grupie
zapewniają ciągłość grupie
WŁADZA → uprawnienie i możność wpływania na postępowanie innych
Typy panowania idealnego wg Maxa Webera:
legalny
tradycjonalistyczny
charyzmatyczny
Typy przywództwa wg Lewina:
model autokratyczny
model demokratyczny
model laissez faire
Sześć płaszczyzn stosunków między przełożonym i podwładnym:
komunikacja
podejmowanie decyzji
rozkład odpowiedzialności
sposób kontroli, stosowanie systemu kar i nagród
zakres dyscypliny
miejsce przełożonego w strukturze grupy
KOMUNIKACJA W GRUPIE → polega na przekazywaniu informacji między uczestnikami życia społecznego, a dokonuje się za pomocą języka i różnych znaków oraz symboli
Funkcje:
funkcja informacyjno-organizatorska - przekazywanie wiadomości między stanowiskami w grupie
funkcja motywacyjno-inspirująca - wytworzenie atmosfery zaangażowania i wspólnoty wśród członków grupy
Elementy systemu łączności:
NADAWCA → powinien przekazywać treści ważne i znaczące, nowe, dostosowane do potrzeb odbiorcy, interesujące go i zapewniające mu aktywny odbiór, uczestnictwo w recepcji wiadomości (dezyderaty socjotechniczne)
MEDIA
KANAŁY INFORMACJI (wg Barnarda)
warunki sprawnego funkcjonowania:
wszystkie kręgi winny być zawiadamiane o istnieniu odpowiednich kanałów i sposobie korzystania z nich
objęcie kanałami wszystkich stanowisk i połączenie ich z centralnym ośrodkiem dyspozycyjnym
uczynienie kanałów możliwie najkrótszymi
wykorzystanie całego kanału przy przekazie informacji
zapobieganiu przerywaniu przepływu informacji
kontrola autentyczności przekazywanych informacji
modele:
DYSTANS → odległość jednego stanowiska od następnego (suma dystansów)
„koło”
„łańcuch” - poziomy
„koncentryczny” - oś, gwiazda
„hierarchiczny”
właściwości
w zależności od systemu kształtuje się przepływ informacji
najkorzystniejsze jest stanowisko, które pozwalana bezpośrednie połączenie z największą ilością stanowisk
najgorsze jest stanowisko na uboczu
najkorzystniejszy jest system z największą ilością połączeń bezpośrednich
ODBIORCA
Kultura jako wytwór życia społecznego - różne ujęcia
Pojęcie kultury. Kultura duchowa i materialna. Korelaty kulturowe. Globalne i selektywne rozumienie kultury.
S. Czarnowski, Kultura
inteligencja twórcza - cecha gatunkowa i biologiczna, pozaspołeczna
konieczność rozwoju w rozwoju kultury, która sprawia, że każdorazowy jej stan jest warunkiem stanu jej następnego, twórczość jednostek pomnaża lub zmienia to, co było przed nimi
tylko jednostka, która nie jest osamotniona i współpracuje z innymi przyczynia się do budowania gmachu kultury
społeczeństwo - nie tylko zbiór jednostek, także to, co jest za nimi i pomiędzy nimi (ogromna masa dóbr materialnych, praktykowanych sposobów opanowania i wyzyskania przyrody, narzędzi, technik, teorii, obyczaje, formy obcowania, praktyki religijne, etyka, estetyka)
dzięki zbiorowości człowiek uczy się być istotą kulturową - zbiorowości zorganizowanej, przechowującej zdobycze duchowe i materialne i pomnażającej je
cywilizacja - pewien stopień kultury najwyższy zakładający w rozwoju ogólnym ludzkości przebycie poprzednich stopni niższych - pierwotności, barbarzyństwa
kultura jednostki - fakt różnicowania psychiki indywidualnej w wyniku skrzyżowania się wielu różnych wpływów kulturowych, zgromadzeniu, wytworzeniu i zespoleniu się z nią zróżnicowanych elementów kultury
nie cały dorobek zbiorowości zaliczany może być do kultury; element dorobku kulturowego zaliczany może być dopiero wtedy do kultury, gdy będzie dobrem wspólnym szeregu grup ludzkich, gdy oderwie się od jego wytwórcy / wytwórców i będzie mógł być przyjęty przez inne grupy, gdy ustali się jako wzór niezależny od przypadkowych okoliczności
im dalej rzecz społeczna postąpiła na drodze zobiektywizowania, tym łatwiej staje się elementem kultury
elementy kulturowe szybko się rozprzestrzeniają - jednak sposób ich użycia może być inny
im bardziej wszechstronne narzędzie - im więcej przedstawia możliwości w sposobie użycia i zastosowania, tym chętniej zostaje przyjęte
poznanie kultury jest także kulturą
KULTURA → całokształt zobiektywizowanych elementów dorobku społecznego, wspólnych szeregowi grup i z racji swej obiektywności ustalonych i zdolnych rozszerzać się przestrzennie
kultura - dobro zbiorowe i zbiorowy dorobek, owoc twórczy i przetwórczy wysiłku niezliczonych pokoleń
o kulturze możemy mówić dopiero wówczas, gdy odkrycie, czy wynalazek zostaje zachowany, gdy jest przekazywany z pokolenia na pokolenie, gdy staje się dorobkiem trwałym zbiorowości ludzkiej, nie przyzwyczajeniem poszczególnej jednostki, czy jej mniemaniem osobistym
kultura - stan w danej chwili, w danej zbiorowości, warunkuje wejście w jej skład nowego odkrycia
kultura jest w swej istocie zjawiskiem międzygrupowym
kultura jest zjawiskiem geograficznym - rozszerza się na pewnych obszarach, łącząc w wyższego rzędu wspólnotę zamieszkałe tam grupy
J. Gajda, Antropologia kulturowa. Wprowadzenie do wiedzy o kulturze
B. Malinowski, Szkice z teorii kultury
zachowania są uwarunkowane kulturowo
powstanie kultury wymusiło powstanie nowych potrzeb z ta kulturą związanych - powstało środowisko wtórne, które wytwarza nowe potrzeby wtórne (wytwarzane przez kulturę)
aby zaspokajać potrzeby ludzie muszą łączyć się w grupy - instytucje
kultura składa się z instytucji
metoda badania Malinowskiego - obserwacja uczestnicząca (regulowanie, porządkowanie pewnych zjawisk; sposób analizy - narzędzie służące nam do porównywania różnych kultur
KULTURA → pewna całość służąca zaspokajaniu potrzeb, które są zaspokajane przez instytucje, które mogą być częściowo połączone lub autonomiczne
INSTYTUCJA → może być częściowo autonomiczna lub połączona, służy zaspokajaniu potrzeb; zbiorowości ludzi powiązanych wspólnym zadaniem, wspólnymi regułami i dysponujących wspólnymi urządzeniami technicznymi (na potrzeby pierwotne odpowiada pierwotna organizacja instytucjonalna - instytucje zaopatrzenia w żywność, pokrewieństwa, małżeństwa i reprodukcji, ochrony i obrony przed zagrożeniami; na potrzeby wtórne odpowiadają instytucje prawne, ekonomiczne, wychowawcze i polityczne), sens każdej instytucji jest zrozumiały tylko w kontekście całego swoistego systemu, w którym występuje
Każda instytucja składa się z:
zasady naczelnej (założonych celów, centralnych wartości)
personelu
norm (technicznych lub powinnościowych)
urządzeń materialnych
działań podejmowanych przez personel
funkcji, jaką realnie pełni
HOLIZM → żaden rys kulturowy nie może być rozpoznany bez innych
RYS KULTUROWY → najmniejszy element kultury, który daje się wyodrębnić
KOMPLEKS KULTUROWY → powiązany zbiór elementów kulturowych o wspólnej treści lub wspólnej funkcji
KONFIGURACJA KULTUROWA → zbiór różnorodnych elementów kulturowych skupionych wokół jednego obiektu, idei czy wartości (np. kultura samochodowa)
Potrzeby podstawowe (biologiczne): (związane z natura biologiczną)
nutrytywne (odżywcze)
reprodukcyjne
higieniczne
Potrzeby pochodne: (związane z naturą społeczną)
instrumentalne - potrzeby ciała
integratywne - potrzeby duchowe
ANALIZA FUNKCJONALNA → najpierw badanie potrzeb
ANALIZA INSTRUMENTALNA → konieczna jest organizacja do zaspokojenia potrzeby
Cechy funkcjonalizmu:
holizm - nie rozpoznaje oddzielnie każdego rysu, kompleksu, konfiguracji, pojmuje kulturę jako całość (pojedynczy element nie może być rozpoznawany oddzielnie)
determinizm - żaden z rysów, kompleksów kulturowych nie pojawia się przypadkowo
biologiczna interpretacja natury człowieka - człowiek ma wiele różnych natur (niektóre potrzeby)
statyczne podejście - pomiary w punkcie, nie pokazuje dynamiki zmian
INSTYTUCJA (wg Szczepańskiego):
grupa osób
ważne istotne role społeczne (np. prokurator, sędzia)
zespół pewnych środków i urządzeń materialnych służących do
zespół form organizacyjnych, które zostały powierzone określonym osobom, które pełnią ważne z punktu widzenia społecznego funkcje
ZAPÓŹNIENIE KULTUROWE → element kultury, który nie pasuje do innych elementów danej konfiguracji lub kompleksu kulturowego; coś, co opóźnia, utrudnia zmianę kulturową
PRZEŻYTEK KULTUROWY → element tradycji kulturowej, który został całkowicie pozbawiony swojej pierwotnej funkcji (teraz pełni inną)
AKULTURACJA → proces wdrażania jednostki do kultury innej niż ta, którą nabyła przez wychowanie (socjalizacja)
HOMOGENIZACJA KULTURY → proces ujednolicania kultury na obszarze danego społeczeństwa, w wyniku mieszania się dwóch różnych kultur, charakteryzujący się tym, iż elementy kulturowe zaczynają się do siebie całkowicie upodabniać, np. zwyczaje, moda, sposób pisania artykułów w prasie, ich treści itp. zazwyczaj duży wpływ na homogenizacje kultury ma kultura dominująca, która w małej mierze przyswaja sobie elementy kulturowe z otoczenia, w którym dominuje, natomiast w znacznym stopniu wpływa na kształtowanie się kultur będących w jej zasięgu, wobec homogenizacji przeciwstawne są ruchy kontrkulturowe
S. Ossowski, Dzieła rozdz. Kulturowe dziedzictwo grupy społecznej i jego zewnętrzne korelaty
Psychologiczna - definicję tego typu sformułował Stanisław Ossowski:
KULTURA → jest pewnym zespołem dyspozycji psychicznych przekazywanych w łonie danej zbiorowości przez kontakt społeczny i uzależniony od całego systemu stosunków międzyludzkich
KORELAT → składnik korelacji (A → B - jeżeli A to B), A i B są korelatami
A → B
korelat postawy - wzory reakcji uczuciowych,
mięśniowych i umysłowych
KULTURA → wzór reakcji uczuciowych, mięśniowych, umysłowych (postawy wobec pewnych przedmiotów)
A - korelat może być dwojakiego rodzaju:
sposób reagowania, technika i styl wytworzenia
sposób reagowania - wzory reagowania na wytworzone przedmioty
wzory reakcji mogą odnosić się do przedmiotów o różnej ogólności (przedmioty, zespoły przedmiotów)
Teorie rozwoju kultury
Ewolucja i wewnętrzne źródła rozwoju kultury. Dyfuzja wzorów kulturowych i jej rodzaje. Funkcjonalizm. Memetyka, socjotyp, mem (Memetyczna koncepcja rozwoju kultury). Kulturowe determinanty funkcjonowania systemu społecznego.
M. Biedrzycki, Genetyka kultury
przedmiotem ewolucji kulturowej są replikatory kulturowe zwane memami
nośnikiem memów są geny (osobniki - opakowania dla genów, wehikuły genów)
zmiany cech kulturowych zachodzą nieporównywalnie szybciej niż zmiany cech determinowanych genetycznie
szybkie tempo zmian kulturowych powoduje w konsekwencji odmienny sposób przekazu informacji genetycznych i kulturowych
ewolucje biologiczna i kulturowa wpływają na siebie wzajemnie
wzmacniania wpływu kultury na pulę genową populacji
nie można wykluczyć dziedziczenia cech ukrytych
David Hull - odrzucił koncepcję wehikułów, realnie istniejące idee SA same w sobie replikatorami
MEMETYKA → teoria replikatorów kulturowych, koncepcja zakładająca, że ewolucją kultury rządzi pewien powtarzalny mechanizm, mający wiele cech wspólnych z ewolucja kulturową, (ang. memetics) to badania ewolucji memów, czyli najmniejszych jednostek informacji kulturowej będących jako całość przedmiotem powielania
MEM → (od słowa memesis - naśladownictwo) odrębna porcja informacji, której fizycznym odbiciem są odpowiadające im struktury w mózgach
Sposoby replikacji memów:
powielają się dzięki przekazowi kulturowemu, czyli naśladownictwu, mogąc przy tym nieznacznie się zmieniać
można przypuszczać, że znana z ewolucji biologicznej zasada wypierania gorszych replikatorów przez lepsze będzie się tutaj stosowała - w ewolucji kulturowej działa dobór naturalny
Nośniki memów:
nośnik memów ze względu na swój stopień komplikacji, żyje własnym życiem, memy mają znaczną autonomię w stosunku do genów
nośnikiem memów są nie tylko uporządkowane w bliżej nieokreślony sposób grupy neuronów, ale również nośniki informacji w postaci książek, dyskietek itp.
Bouner - przeciwnie do Dawkinsa twierdził, że nośnik memów składa się neuronów, jest zależny od działania genów, można nawet mówić o asymetrycznych zależnościach między genami a memami
Podział replikatorów:
replikatory linii zarodkowej - potencjalni przodkowie nieskończonej liczby potomnych replikatorów (geny w gametach, gen wirusa, geny w potomstwie, gen w genomie, w jednokomórkowcach, cząsteczki związków chemicznych)
replikatory ślepego zaułka - przodki skończonej liczby replikatorów potomnych (nośnik DNA)
replikatory aktywne - ich właściwości wpływają na prawdopodobieństwo powielania się
replikatory pasywne - miałyby nie wywierać wpływu na powielanie się
Przekaz informacji:
informacja genetyczna - przekazywana w drodze transferu pionowego - dziedziczenie
informacja kulturowa - przekazywana w drodze transferu poziomego, zachodzi między dowolnymi, zazwyczaj niespokrewnionymi osobnikami; ale może być też transfer pionowy
KULTUROGEN → materialny wytwór kultury, zachowanie lub konstrukcje myślowe, które stopniowo wpływają na tempo ewolucji w mózgu
KOEWOLUCJA → współzależności między ewolucją biologiczną a kulturową (może mieć także negatywne skutki np. dziedziczenie biedy, może stanowić przykład dryfu memetycznego), współzależna ewolucja dwóch lub większej liczby gatunków, z których w każdym zachodzi stopniowe dostosowanie do pozostałych, na zasadzie pewnego rodzaju sprzężenia zwrotnego, koewolucja może mieć miejsce np. w przypadku drapieżnika i jego ofiary albo owadów i roślin przez niezapylanych
SOCJOTYP → w memetyce jest to wynik ekspresji memów
WIRUS UMYSŁU → ang. Mind Virus, Virus of the Mind) pojęcie z zakresu memetyki - każda informacja, która zawiera rozkaz samo powielania się (może zawierać elementy groźby lub zachęty), każdy wirus umysłu może stanowić przykład dryfu memetycznego
J. Gajda, Antropologia kulturowa..
M. Harris, Krowy, świnie, wojny i czarownic: Matka krowa; Potlacz
R. Linton, Dyfuzja
DYFUZJA → z jednego kręgu kulturowego do drugiego; przepływ elementów kulturowych lub całych kompleksów czy konfiguracji kulturowych między odmiennymi kulturami
Dyfuzja:
zasada użyteczności (sposób, w jaki zachodzi)
kontakt kulturowy - charakter dobrowolny, styczność bezpośrednia, komunikatywność, ważne jest, kto go przekazuje, częstość kontaktu
cechy przekazywanego elementu - komunikowalny, w łatwy sposób przekazywane są wartości materialne, najtrudniej przekazać elementy symboliczne np. religię
Ratzer - determinizm geograficzny
twórca pojęcia krąg kulturowy (culture area)
istnieje pewna ograniczona liczba kultur podstawowych, a między nimi zachodzi dyfuzja
Struktura i stratyfikacja społeczna
Pojęcie struktury społecznej, stratyfikacji społecznej, klasy społecznej i warstwy społecznej. Cechy konstytutywne klas. Dychotomiczny schemat struktury społecznej.
J. Błuszkowski, Struktura społeczna
SPOŁECZEŃSTWO → jest zbiorowością ludzi stanowiącą względnie autonomiczną i zamkniętą całość, wyodrębnioną na zasadzie terytorialnej, ekonomicznej, politycznej i kulturowej
Społeczeństwo:
morficzne - społeczeństwo zbudowane z elementów posiadających swój kształt, funkcje i strukturę
amorficzne - społeczeństwo względnie jednolite, pozbawione struktury lub mające strukturę szczątkową.
STRUKTURA SPOŁECZNA → system stosunków, który daje sprowadzić się do trzech kategorii: stosunków zależności wzajemnych wynikających ze społecznego podziału pracy i funkcji, stosunków zależności jednostronnych wynikających z grupowych przywilejów i upośledzeń oraz stosunków hierarchii i gradacji
struktura społeczna może być w różnym stopniu sformalizowana (uregulowana przez system prawny) i zinstytucjonalizowana (chroniona przez instytucje społeczne)
struktura społeczna to zbiór segmentów, których składa się społeczeństwo oraz układ zależności zachodzących między nimi
struktura społeczna stanowi niezbędną formę istnienia i konieczny warunek normalnego funkcjonowania współczesnych społeczeństw, pozbawienie struktury prowadziłoby je do dezintegracji i upadku, bez struktury nie byłoby ani życia codziennego, ani ciągłości i trwałości społeczeństwa
Czynniki kształtujące strukturę społeczną:
poziom rozwoju ekonomicznego
społeczny podział pracy
zasoby siły roboczej
stosunki własnościowe
proporcje między sektorami gospodarki
Dwa sposoby rozumienia pojęcia struktury:
rzeczowe - struktura jest zbiorem elementów wyizolowanych z otoczenia
atrybutywne - struktura jako zbiór elementów wzajemnie ze sobą powiązanych
Podział struktury społecznej:
MAKROSTRUKTURA → jest cechą społeczeństwa globalnego i wielkich struktur społecznych. Makrostrukturę tworzą klasy i warstwy społeczne, grupy społeczno - zawodowe, wielkie społeczności terytorialne, grupy wyznaniowe, naród, państwo oraz wzajemne zależności między nimi. Całości te mają charakter złożony, obejmując wiele poziomów organizacyjnych i szczebli zależności między różnymi rodzajami grup i instytucji społecznych
MIKROSTRUKTURA → jest właściwością małych grup społecznych tworzących ponadindywidualne całości typu wspólnot rodzinnych, przyjacielskich i towarzyskich. Małe struktury społeczne oparte są na interakcjach bezpośrednich zachodzących między ich członkami. Cechą konstytutywną małych grup jest więź osobista i bezpośrednie oddziaływanie na siebie członków. Diady - związki dwuosobowe mające duże znaczenie w procesie tworzenia się grup
Sieć więzi tworzących mikrostrukturę:
więź poznawcza - obejmuje wzajemne poznanie się partnerów na skali zna - nie zna partnera, wystąpienie tego składnika warunkuje proces tworzenia się pozostałych składników więzi
więź emocjonalna - obejmuje wzajemne odnoszenie się partnerów na płaszczyźnie uczuciowej na skali dodatnie - ujemne
więź wartościująca - obejmuje wzajemną ocenę partnerów więzi na płaszczyźnie aksjologicznie na płaszczyźnie pozytywna - negatywna
więź partycypacyjna - obejmuje zamiary partnerów wchodzenia w związki działania na skali zamierza - nie zamierza
SOCJOMETRIA → zajmuje się badaniem więzi społecznych w małych grupach
SKŁAD SPOŁECZNY → obejmuje kategorie ludzi wyodrębnionych ze względu na jakieś ważne dla życia społecznego kryteria oraz odzwierciedla stosunki ilościowe między nimi
FUNKCJONALNY SCHEMAT STRUKTURY SPOŁECZNEJ
w schemacie funkcjonalnym struktura społeczna ujmowana jest jako system stosunków zależności wzajemnych wynikających z podziału funkcji i wymiany usług
struktura społeczna związana jest z podziałem i organizacją pracy w skali całego społeczeństwa
funkcjonalną teorię struktury społecznej w rozwiniętej postaci sformułował T.Parsons
funkcjonalny system struktury społecznej jest wytworem integracyjnej teorii społeczeństwa, teoria ta ujmuje strukturę społeczną jako zintegrowany system utrzymywany w równowadze i harmonii przez utrzymujące się procesy
jeśli elementy struktury społecznej ulegają rozpadowi, przewidywalność i regularność zostają zminimalizowane, pojawia się stan anomii
ANOMIA → chaosu społeczno - kulturowy, spowodowany zanikiem norm w danej strukturze
R. K. Merton wyróżnił 5 typów indywidualnego przystosowania:
na podstawie analizy funkcjonalnej stosunków między jednostką i społeczeństwem
KONFORMIZM → zapewnia równowagę i ciągłość społeczeństwa, zorientowany jest na podstawowe wartości społeczne
INNOWACJA → spowodowana jest szybkim dążeniem jednostki do sukcesu, związanym z wykorzystaniem środków instytucjonalnie zakazanych.
RYTUALIZM → polega na odrzuceniu celów osiągnięcia wielkiego sukcesu i szybkiego awansu społecznego, ostra konkurencja powoduje niepokój o utrzymanie statusu, stwarza potrzebę bezpieczeństwa i powoduje działania zrutynizowane.
WYCOFANIE → wyraża odrzucenie celów kulturowych i środków instytucjonalnych. Jednostki pozostają w społeczeństwie, ale są w nim ludźmi autentycznie obcymi.
BUNT → prowadzi do negacji celów i wartości uznawanych w społeczeństwie. Wyprowadza jednostki poza strukturę społeczną oraz skłania je do tworzenia wizji i wdrażania struktury społecznej zasadniczo przekształconej.
Społeczeństwo globalne w dążeniu do utrzymania równowagi dzielą się na podsystemy wyspecjalizowane w spełnianiu 4 podstawowych funkcji:
EKONOMIKA → wytwarza dochody oddane do dyspozycji społeczeństwa (funkcje adaptacyjne)
POLITYKA → tworzy warunki konieczne dla osiągnięcia celów społeczeństwa jako systemu (funkcje mobilizujące)
FUNKCJE INTEGRACYJNE → wiążą wartości kulturowe z motywacjami ludzi. Dzięki nim system może funkcjonować bez konfliktów wewnętrznych.
FUNKCJE KULTYWOWANIA WZORÓW → i usuwanie napięć wewnątrz jednostek systemu.
Funkcjonalna teoria społeczeństwa R. Dahrendorf'a:
1. Każde społeczeństwo jest względnie trwałą i stabilną strukturą elementów (stabilność)
2. Każde społeczeństwo jest zintegrowaną strukturą elementów (integracja)
3. Każdy element społeczeństwa jest funkcjonalny, zapewniając utrzymanie społeczeństwa jako sprawnie funkcjonującego systemu (koordynacja funkcjonalna)
4. Każda struktura społeczna opiera się na uznawaniu przez ich członków wspólnych wartości (consensus)
Integracyjna teoria społeczeństwa |
Konfliktowa teoria społeczeństwa |
Stabilność |
Chwiejność |
Integracja |
Konflikt |
Koordynacja funkcjonalna |
Dezintegracja |
Consensus |
Przymus |
DYCHOTOMICZNY SCHEMAT STRUKTURY SPOŁECZNEJ
schemat dychotomiczny przyjmuje z reguły postać dwuczłonowego podziału biegunowego społeczeństwa na grupy o przeciwstawnych cechach: uprzywilejowanych - upośledzonych, posiadających - nie posiadających, pracujących - nie pracujących, wyzyskujących - wyzyskiwanych, bogatych - biednych, rządzących - rządzonych
między tymi członami podziału zachodzą jednostronne zależności typu władzy lub decydowania o czyichś losach. Pan ma władzę nad niewolnikiem, feudał nad chłopem pańszczyźnianym, kapitalista wpływa na położenie robotnika
w schemacie dychotomicznym strukturę społeczną ujmuje się jako system zależności jednostronnych, wynikających z grupowych przywilejów i upośledzeń, przede wszystkim przywileju posiadania mniej lub bardziej trwałych środków przymusu względem innych członków społeczeństwa, jednostronne zależności postrzegane są zazwyczaj jako podleganie czyjejś władzy ekonomicznej lub politycznej
dychotomiczny schemat struktury społecznej jest elementem konfliktowej teorii społeczeństwa, teoria ta ujmuje strukturę społeczną jako formę organizacji utrzymywanej przez przymus, konfliktowy charakter ma marksistowska koncepcja struktury klasowej społeczeństwa - Karol Marks utrzymywał, że między klasą posiadającą środki produkcji i klasą pozbawioną tych środków występuje sprzeczność interesów rodząca konflikty
WŁADZA EKONOMICZNA → wyraża się w przewadze ekonomicznej jednych ludzi nad drugimi. Przewaga ta wynika z władania środkami produkcji, pozwalając stosować przymus ekonomiczny wobec tych, którzy owych środków nie posiadają.
WŁADZA POLITYCZNA → oznacza zdolność narzucania i wykonania decyzji, czyli wpływania na ludzi tak, aby zachowali się w sposób pożądany i oczekiwany.
GRADACYJNA KONCEPCJA STRUKTURY SPOŁECZNEJ
w schemacie gradacyjnym struktura społeczna ujmowana jest jako system stosunków porządkujących opartych na zasadach klasyfikacyjnych
społeczeństwo dzielimy na grupy wyodrębnione ze względu na stopień posiadanej przez nie cechy, jest ono postrzegane jako porządek hierarchiczny obejmujący elity społeczne, warstwy średnie oraz warstwy wyższe
struktura społeczna w tym ujęciu jest układem warstw społecznych rozmieszczonych jedna nad drugą
warstwą podstawową jest warstwa średnia, zajmuje ona średnią pozycję w systemie stratyfikacji społecznej (wg Arystotelesa bogaci i biedni tworzą warstwy marginalne)
w schemacie dychotomicznym klasami podstawowymi są klasy przeciwstawne, mieszczące się na biegunach struktury społecznej
WARSTWA → w sensie stratyfikacyjnym jest grupą ludzi, którzy zajmują tę samą pozycję na określonej skali pionowej
POZYCJA SPOŁECZNA → (wg M. Webera) oznacza położenie społeczne jednostek w społeczeństwie, wynikające z przypisywanych im praw i przywilejów, stylu życia i poważania społecznego.
Dwie wersje schematu gradacji:
gradacja prosta - system warstw wyższych i niższych oparty na stopniowaniu jednej obiektywnie wymierzalnej cechy, może być to: stopień zamożności, poziom konsumpcji, stopień wykształcenia, stopień udziału we władzy
gradacja syntetyczna - ma charakter złożony, obejmuje jednocześnie kilka kryteriów gradacji (ekonomiczne, polityczne, edukacyjne)
PRESTIŻ → subiektywne kryterium stratyfikacji oparte na podstawach emocjonalnych i wartościujących związanych z obiektywnymi czynnikami stratyfikacji - wykształceniem, zawodem, dochodami, zamożnością, rozmiarami konsumpcji czy stylem życia
DEKOMPOZYCJA CZYNNIKÓW STATUSU SPOŁECZNEGO → rozbieżność pozycji zajmowanych przez różne grupy społeczne na poszczególnych skalach uwarstwienia, wywołująca napięcia i niezadowolenie społeczne (np. dotyczy to inteligencji zajmującej wysoką pozycję na skali wykształcenia a niską na skali dochodów)
Przykład gradacji syntetycznej: (Pierre Bourdieu wprowadza cztery rodzaje kapitału)
ekonomiczny
kulturowy (umiejętności, uprawnienia, obyczaje, sposoby życia itp.)
społeczny - wynika z dwóch poprzednich, kręgi społeczne - znajomości
symboliczny - umiejętność posługiwania się symbolami, aby uprawomocnić te poprzednie kapitały
Posiadanie tych kapitałów warunkuje istnienie klas społecznych, w ramach których występują fakcje: (w obrębie klasy niższej, średniej lub wyższej)
dominująca
pośrednia
zdominowana (duży kapitał kulturowy, a mały ekonomiczny)
S. Ossowski, O strukturze społecznej
M. Weber, Klasy stany partie
stanowisko Maxa Webera ujmuje istnienie klas społecznych z ukształtowaniem się w XIX w. w krajach europejskich ustroju kapitalistycznego
posługuje się pojęciem - godność - prestiż, stan - warstwa
ład społeczny, ład ekonomiczny, ład polityczny
KLASY (wg Maxa Webera) → kategorie ludności różniące się sytuacją ekonomiczną na rynku kapitalistycznym, na którym panuje współzawodnictwo i konkurencja, klasy są ugrupowaniami ludzi o jednakowym położeniu rynkowym, które determinuje szanse życiowe poszczególnych klas, klasy nie są grupami społecznymi, gdyż nie posiadają organizacji wewnętrznej, stanowią podłoże powstawania grup (np. związki zawodowe, partie polityczne)
klasa robotnicza - Erwerklassen
klasa posiadaczy - Besitzklassen
„walka klas” w ujęciu M. Webera odbywa się jedynie w sferze działalności gospodarczej
nie można sprowadzać wszystkich konfliktów ideologicznych czy politycznych do klasowych uwarunkowań
obok zróżnicowania klasowego występuje autonomiczne zróżnicowanie wg statusów (stratyfikacja)
WARSTWA SPOŁECZNA (wg Maxa Webera) → zbiór ludzi, który uznaje siebie i jest uznawany przez innych za wyższy lub niższy społecznie ze względu na zajmowane pozycje społeczne, warstwy są grupami, posiadającymi określony poziom prestiżu oraz reprezentują określony styl życia
WARSTWA SPOŁECZNA (wg Jana Szczepańskiego) → zbiór ludzi, mniej lub bardziej oddzielony od innych kryteriami wyższości lub niższości społecznej, Przy czym podstawą tego oddzielenia jest pewien dystans społeczny oparty na kryteriach posiadania, stylu życia, wyobrażenia
Marks
społeczeństwo opiera się na (społecznym) ekonomicznym przymusie pracy (nie ma tego obecnie - teraz ma on charakter polityczny)
społeczeństwo zaszczepia nam „wirus umysłu”
struktura społeczna nie jest prosta ani złożona
stosunek własności środków produkcji nie jest warunkiem istnienia klas
pojawiają się warstwy
decydująca dla ekonomicznej pozycji ludzi jest własność, posiadanie dóbr
1
10