1

Sprawa z art 190 par 1. Uchył do ponownego rozpoznania. Przed rozprawą pokrzywdzona cofa wniosek o ściganie. Prokurator umarza i obciąża ją kosztami.

Odp

Podstawa prawna: art. 12 kpk

Mozna cofnać tylko do rozpoczęcia przewoduc sądowego na pierwszej rozprawy głównej, ta po uchyle nie jest już pierwsza. Salamon dodatkowo pytał się, czy jak się np zmieni skład sędziowski bo któryś ze członków umrze, to będzie znowu pierwsza rozprawa główna czy nie? Ja wywodziłem, że nie, chyba trafnie:)

2.

Sprawa apelacyjna. Oskarżony został powiadomiony o terminie, ale zawiadomienie otrzymał później niż 7 dni przed rozprawą. w dniu rozprawy przysłał faksem zaświadczenie lekarskie i wniósł o odroczenie rozprawy.

Art. 450 kpk, 117 kpk, 353 kpk,

generalnie obecność fakultatywna. Problem polega na tym czy się stosuje art. 353 kpk w postępowaniu apelacyjnym.

Z uzasadnienia tego wyroku wynika że się stosuje

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna

z dnia 14 lutego 2001 r.

V KKN 395/98

LexPolonica nr 385135

Jednym z głównych elementów rzetelnego procesu jest restrykcyjne przestrzeganie prawa do obrony (art. 6 ust. 3 lit. b oraz c EKPCz).

Z uzasadnienia

(…)a przede wszystkim należy zachować między terminem powiadomienia oskarżonego o terminie rozprawy odwoławczej a samą rozprawą odstęp co najmniej równy temu, o jakim mowa jest w art. 353 § 1 kpk. Raz jeszcze należy bowiem z całym naciskiem podkreślić, iż wymogi sprawiedliwości proceduralnej trzeba zachowywać niezależnie od tego, czy sprawa z punktu widzenia ocen materialno - prawnych oraz dowodowych jawi się jako wątpliwa lub skomplikowana, czy też jako nader prosta i oczywista. Taka postawa organów procesowych zyskuje na znaczeniu w kontekście rosnącej ilości skarg do organów strasburskich i wobec faktu, że organa te wielkie znaczenie przypisują właśnie kwestii zachowania gwarancji przewidzianych przez prawo wewnętrzne i ocenianych przez pryzmat reguł rzetelnego procesu. Jednym z głównych elementów rzetelnego procesu jest restrykcyjne przestrzeganie prawa do obrony (art. 6 ust. 3 lit. b oraz c EKPCz).

Więc należało uznać że doręczenie na mniej niż 7 dni nie jest prawidłowe i ze względu na art. 353 par 2 kpk rozprawę na żądanie oskarżonego należało odroczyć - nieuwzględnienie takiego wniosku jest względną przyczyną odwoławczą.

3.

Został wydany wyrok zaoczny w wykroczeniach. Obwiniony otrzymał ten wyrok. W terminie 7 dni wniósł lakoniczne pismo, w którym stwierdził że nie zgadza się z karą grzywny w kwocie 2000 zł i chce uzasadnienia wyroku. Wyrok z uzasadnieniem został mu wysłany.

Podejmij dalsze czynności (w kazusie były daty, których dokładnie nie pamiętam, w każdym razie chodziło o to, że sprawa odwoławcza była wyznaczona w terminie, który przekraczał już 2 letni termin przedawnienia, pytanie było co sąd zrobi w tym przypadku)

Art. 5 par 1 ust 4, negatywna przesłanka postępowania w postaci przedawnienia.

Sąd zaskarżony wyrok uchyli i postępowanie umorzy.

Zestaw 2

W jednej sprawie występował X oskarżony o przestępstwo z art. 280 par. 2 kk i Y oskarżony o przestępstwo z art. 291 kk. Sąd postanowił wyłączyć do odrębnego rozpoznania sprawę oskarżonego Y, z uwagi na to ze sie on nie stawił na rozprawę. Sąd pouczył, że na to postanowienie nie przysługuje zażalenie. Następnie przesłuchał w charakterze oskarżonego Y w sprawie oskarżonego X. Czy sad postąpił słusznie? W jakim charakterze powinien zostać przesłuchany Y. Czy przysługuje mu prawo do odmowy zeznań?

Podstawa prawna: art. 34 § 3 i art. 35 § 3 oraz art. 182 § 3 k.p.k.

Odpowiedź: Poprawnie sąd pouczył o tym, że nie przysługuje zażalenie, natomiast niesłusznie przesłuchany w charakterze oskarżonego; powinien być przesłuchany w charakterze świadka. Ma prawo odmówić składania zeznań.

Szerokie omówienie:

Łączność przewidziana w § 1 i 2 art. 34 nie ma charakteru bezwzględnego, dlatego przy występowaniu trudności w łącznym rozpoznaniu spraw można wyłączyć i odrębnie rozpoznać sprawę poszczególnych osób lub o poszczególne czyny (art. 34 § 3). Za rozdzielaniem jednej, złożonej i w zbytnich rozmiarach sprawy (np. co do liczby oskarżonych) przemawiają niekiedy względy praktyczne i techniczne, zwłaszcza zaś realne możliwości jej rozpoznania i przeprowadzania na rozprawie głównej (wyrok SN z 13 marca 1980 r. - I KR 20/80, niepubl.). Wzgląd na zasady ekonomiki procesowej, a częstokroć niemożność objęcia jednym postępowaniem wszystkich współdziałających ze sobą sprawców i innych osób, o których mowa w art. 34 § 1, powoduje konieczność wnoszenia odrębnych aktów oskarżenia (post. SN z 20 sierpnia 1997 r. - II KZ 146/77, OSNPG 1978, nr 1, poz. 17).

Na postanowienie o wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub poszczególne czyny zażalenie nie przysługuje. Wydanie dopiero postanowienia o przekazaniu wyłączonej sprawy innemu sądowi stanowi rozstrzygnięcie w przedmiocie właściwości i podlega zaskarżeniu (zob. uchwałę SN z 24 października 1989 r. - V KZP 16/89, OSNKW 1990, nr 1-3, poz. 1).

Co do odmowy - wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 września 2002 r., II AKa 192/2002:

Wyłączenie do odrębnego rozpoznania sprawy jednego (kilku) z oskarżonych sprawia, że uzyskuje on (oni) status świadka wraz z prawem do odmowy zeznań (art. 182 § 3 k.p.k.).

W postępowaniu przyspieszonym poszkodowany złożył w terminie 3 dni wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku warunkowo umarzającego postępowanie. Sąd odmówił. Czy słusznie?

Podstawa prawna: art. 517f § 1 i 422 § 3 k.p.k.

Odpowiedź: Pokrzywdzony nie może (może tylko strona). Odmowa słuszna, ale powinien dokonać jej prezes sądu.

Art. 517f. § 1. W terminie zawitym 3 dni od daty ogłoszenia wyroku strona może złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Wniosek ten może być zgłoszony ustnie do protokołu albo sporządzony na piśmie. Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Art. 422 § 3. Prezes sądu odmawia przyjęcia wniosku złożonego przez osobę nieuprawnioną lub po terminie. Na zarządzenie prezesa przysługuje zażalenie.

Szersze omówienie: Problem sprowadzał się do tego, czy można zastosować w postępowaniu przyspieszonym przepis art. 422 § 1, umożliwiający pokrzywdzonemu złożenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia i doręczenie wyroku z uzasadnieniem. Wprawdzie w postępowaniu tym stosuje się przepisy ze zwyczajnego, ale tylko wtedy, gdy regulujące przyspieszone nie stanowią inaczej, a w tym wypadku stanowią (art. 517f § 1 k.p.k.). Natomiast przepis art. 422 § 3 ma zastosowanie, ponieważ normy odnoszące się do przyspieszonego nie regulują zagadnienia odmowy przyjęcia. W myśl zaś art. 422 § 3 odmawia prezes sądu, a nie sąd. Zarządzenie jest zaskarżalne (art. 422 § 3 zd. 2).

Panu X został wręczony mandat. Po kilku dniach dostał wezwanie z Policji, aby go zwrócić, albowiem Policja doszła do wniosku, że jest on za niski. Pan X nie odesłał mandatu, a Policja złożyła wniosek o ukaranie. Jaką decyzję powinien wydać Prezes Sądu?

Art. 98. § 1. W postępowaniu mandatowym można nakładać grzywnę w drodze mandatu karnego:

1) wydawanego ukaranemu po uiszczeniu grzywny bezpośrednio funkcjonariuszowi, który ją nałożył,

2) kredytowanego, wydawanego ukaranemu za potwierdzeniem odbioru,

3) zaocznego.

§ 2. Mandatem karnym, o którym mowa w § 1 pkt 1, może być nałożona grzywna jedynie wobec osoby czasowo przebywającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub niemającej stałego miejsca zamieszkania albo pobytu. Mandat taki staje się prawomocny z chwilą uiszczenia grzywny funkcjonariuszowi, który ją nałożył.

§ 3. Mandatem karnym, o którym mowa w § 1 pkt 2, może być nałożona grzywna jedynie wobec osoby innej niż wymieniona w § 2. Mandat powinien zawierać pouczenie o obowiązku uiszczenia grzywny w terminie 7 dni od daty przyjęcia mandatu oraz o skutkach nieuiszczenia grzywny w terminie. Staje się on prawomocny z chwilą pokwitowania jego odbioru przez ukaranego.

§ 4. Mandatem karnym zaocznym można nałożyć grzywnę w razie stwierdzenia wykroczenia, którego sprawcy nie zastano na miejscu jego popełnienia, gdy nie zachodzi wątpliwość co do osoby tego sprawcy; mandat taki pozostawia się wówczas w takim miejscu, aby sprawca mógł go niezwłocznie odebrać.

§ 5. Mandat karny, o którym mowa w § 1 pkt 3, powinien wskazywać, gdzie w terminie 7 dni od daty jego wystawienia ukarany może uiścić grzywnę, oraz informować o skutkach jej nieuiszczenia w tym terminie. Staje się on prawomocny z chwilą uiszczenia grzywny we wskazanym miejscu i terminie.

Art. 5. § 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:

1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia,

2) czyn nie zawiera znamion wykroczenia albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia wykroczenia,

3) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze,

4) nastąpiło przedawnienie orzekania,

5) obwiniony zmarł,

6) obwiniony jest:

a) uwierzytelnionym w Rzeczypospolitej Polskiej, szefem przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa obcego,

b) osobą należącą do personelu dyplomatycznego tego przedstawicielstwa,

c) osobą należącą do personelu administracyjnego lub technicznego tego przedstawicielstwa,

d) członkiem rodziny osób wymienionych w lit. a)-c) i pozostaje z nimi we wspólnocie domowej,

e) inną osobą korzystającą z immunitetu dyplomatycznego, na podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych,

f) kierownikiem urzędu konsularnego lub innym urzędnikiem konsularnym państwa obcego albo inną osobą zrównaną z nimi na podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych,

7) obwiniony z mocy przepisów szczególnych nie podlega orzecznictwu na podstawie niniejszego kodeksu,

8) postępowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało prawomocnie zakończone lub wcześniej wszczęte, toczy się,

9) brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela albo żądania ścigania pochodzącego od osoby uprawnionej lub zezwolenia na ściganie, gdy ustawa tego wymaga,

10) zachodzi inna okoliczność wyłączająca z mocy ustawy orzekanie w postępowaniu na podstawie niniejszego kodeksu.

§ 2. Przepisu § 1 pkt 6 nie stosuje się:

1) do osób w nim wymienionych, jeżeli są obywatelami polskimi lub mają w Polsce miejsce stałego zamieszkania, przy czym osoby, o których mowa w lit. f), nie podlegają orzecznictwu na podstawie niniejszego kodeksu, tylko w zakresie czynności pełnionych w toku i w wykonaniu funkcji urzędowych,

2) jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

§ 3. Przepisu § 1 pkt 6 można nie stosować do obywatela państwa obcego, z którym nie ma w tym przedmiocie umowy, a państwo to nie zapewnia wzajemności.

§ 4. Do chwili otrzymania wymaganego przez ustawę zezwolenia na ściganie lub żądania ścigania organ prowadzący czynności wyjaśniające może dokonywać czynności niecierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów, a także czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy żądanie będzie złożone lub zezwolenie będzie wydane.

Z kazusu wynika ze mandat jest prawomocny więc prezes odmówi wszczęcia postępowania.

Zestaw 3

1. 435 kpk - uchylenie wyroku na korzyść współoskarżonego,\

Podstawa prawna:

art. 435 kpk

Odpowiedź:

Trudno wywnioskować, o co chodzi w tym kazusie, przytaczam więc kontrowersyjne kwestie dotyczące tego artykułu, o których warto pamiętać.

Art. 435. Sąd odwoławczy uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść współoskarżonych, choćby nie wnieśli środka odwoławczego, jeżeli je uchylił lub zmienił na rzecz współoskarżonego, którego środek odwoławczy dotyczył, gdy te same względy przemawiają za uchyleniem lub zmianą na rzecz tamtych.

Przekraczanie przez sąd odwoławczy granic podmiotowych zaskarżenia orzeczenia możliwe jest wyłącznie w związku ze stwierdzeniem okoliczności wymienionych w art. 435 kpk, nawet wówczas, gdy w stosunku do osoby, wobec której orzeczenie nie zostało zaskarżone, występuje jedna z bezwzględnych przyczyn jego uchylenia. Oznacza to, że w tym zakresie, w jakim orzeczenie nie zostało podmiotowo zaskarżone, ujawnienie się jednej z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 pkt 1-11 kpk dopóty nie może stanowić podstawy jego uchylenia, dopóki nie zostanie ujawniona ta sama przesłanka uchylenia orzeczenia wobec osoby, w stosunku do której zostało ono zaskarżone, a zatem dopóki to samo uchybienie (art. 435 kpk - „te same względy”) nie zostanie przyjęte za powód wzruszenia orzeczenia w części zaskarżonej podmiotowo.

(tak postanowienie SN z dnia 12 kwietnia 2006 r. II KK 335/2005, LexPolonica nr 415564)

Uchylenie lub zmiana orzeczenia na korzyść współoskarżonych, w trybie określonym w art. 435 kpk, nie dotyczy orzeczenia wydanego wobec współoskarżonych w innej sprawie.

(tak wyrok SN z dnia 17 listopada 2005 r. II KK 216/2005, LexPolonica nr 399767)

Użyty w art. 435 kpk termin „współoskarżony” nie odnosi się do każdej osoby odpowiadającej przed sądem w tym samym postępowaniu, ale jedynie do osoby, która stanęła pod zarzutem popełnienia przestępstwa we współsprawstwie z oskarżonym, którego środek odwoławczy dotyczy.

(tak wyrok SN z dnia 8 października 2003 r. IV KK 256/2003, LexPolonica nr 376605)

Ustawowy zwrot „choćby nie wnieśli środka odwoławczego” (art. 435 kpk) należy w postępowaniu kasacyjnym (art. 518 kpk) rozumieć w ten sposób, że dotyczy współskazanych, którzy wnieśli środek odwoławczy i objęci byli prawomocnym wyrokiem sądu odwoławczego kończącego postępowanie (art. 519 kpk), lecz nie wnieśli kasacji, chyba że chodzi o sytuacje określone w art. 520 § 2 i § 3 kpk.

(tak wyrok SN z dnia 5 listopada 2002 r., IV KK 303/2002, LexPolonica nr 365151)

2. w postępowaniu II instancyjnym sędzia zorientował się, że brak wniosku o ściganie,

Podstawa prawna:

art. 439 § 1 pkt 9 kpk, art. 17 § 1 pkt 10 kpk

Odpowiedź:

Sąd II instancji powinien uchylić wyrok w całości.

Wynika to wprost z przepisu, jakikolwiek komentarz zbędny.

3. kpsw - wyrok zaoczny - wszystko na ten temat

Podstawa prawna:

art. 71 § 4 kpw, 67 § 3 kpw, 35 § 2 kpw, art. 83 kpw

Wyrok zaoczny to wyrok wydany na rozprawie zaocznej w postępowaniu zwyczajnym, w sytuacji, o której mowa w art. 71 § 4 kpw oraz w art. 67 § 3 kpw:   

71 § 4 kpw

W razie nieusprawiedliwionej nieobecności obwinionego, któremu doręczono wezwanie na rozprawę, przeprowadza się rozprawę zaocznie, chociażby nie był on przesłuchany w toku czynności wyjaśniających, chyba że sąd uzna udział obwinionego za konieczny i rozprawę odroczy, po ewentualnym przeprowadzeniu postępowania dowodowego, w szczególności po przesłuchaniu świadków, którzy stawili się na rozprawę. Jeżeli jednak obecność obwinionego jest konieczna, a nie stawił się on bez usprawiedliwienia, sąd może zarządzić jego zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie przez Policję.

67 § 3 kpw 

Zawiadomienie kierowane do obwinionego, którego obecności na rozprawie nie uznano za obowiązkową, powinno zawierać pouczenie, że może on nie stawiając się do sądu nadesłać swoje wyjaśnienia. Wyjaśnienia te podlegają odczytaniu na rozprawie. Rozprawa ma wówczas charakter zaoczny.

Nie są wyrokami zaocznymi wyroki wydane w sytuacjach opisanych w art. 91 § 3 kpw (organ określony w § 2 może odstąpić od zatrzymania i przymusowego doprowadzenia sprawcy do sądu, zobowiązując go do stawienia się w sądzie w wyznaczonym czasie i miejscu ze skutkami wezwania, o których mowa w art. 71 § 4. Wydanego wówczas pod nieobecność obwinionego wyroku nie uważa się za zaoczny) oraz art. 92 § 1 pkt 3 kpk (w postępowaniu przyspieszonym sąd zobowiązuje obwinionego do pozostania do dyspozycji sądu do zakończenia rozprawy pod rygorem wydania orzeczenia pod jego nieobecność; tak wydanego wyroku nie uważa się za zaoczny), a także w sytuacjach przewidzianych w kpk, które stosuje się poprzez art. 81 kpw.

Do wyroków zaocznych stosujemy następujące przepisy, które odnoszą się tylko do nich:

35 § 2 kpw

Wyrok zaoczny doręcza się z urzędu obwinionemu i jego obrońcy, jeżeli został ustanowiony; termin do żądania doręczenia uzasadnienia tego wyroku biegnie od daty jego doręczenia.

Poza wypadkiem, o którym mowa w art. 92 § 1 pkt 5 kpw, jeżeli ustawa stanowi, że wydanego wyroku nie uważa się za zaoczny (patrz art. 376 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 81 oraz art. 377 § 1, 3 i 6 k.p.k. w zw. z art. 81 k.p.w.), stosuje się § 1 art. 35.

Art. 83 kpw

W razie niedoręczenia obwinionemu wyroku zaocznego, w terminie 3 miesięcy od dnia wydania, sąd może umorzyć postępowanie, jeżeli upłynął już termin przedawnienia karalności wykroczenia.

Umorzenie postępowania jest prawem, a nie obowiązkiem sądu. Przepis stanowi co prawda ogólnie o niedoręczeniu obwinionemu wyroku zaocznego, to jednak w wypadku, gdy spowodowane ono zostało bezczynnością sądu albo wcale nieoczywistą niemożliwością doręczenia, należałoby uznać, że umorzenie postępowania byłoby przedwczesne. Należy bowiem mieć na uwadze, że wyrok wydany przed ustaniem karalności wykroczenia może być doręczony obwinionemu po ustaniu karalności wykroczenia i uprawomocni się on, jeżeli nie zostanie zaskarżony. Należałoby więc w takim wypadku podejmować próbę doręczenia obwinionemu wyroku zaocznego.

(tak J. Lewiński w Komentarzu do KPW, Lexis Nexis 2005)

WAŻNE: Od wyroku zaocznego wydanego w postępowaniu w sprawach o wykroczenia zawsze przysługuje apelacja (a nie sprzeciw) - art. 103 kpw. Apelacja przysługuje od każdego wyroku sądu pierwszej instancji - z wyjątkiem wyroku nakazowego (od wyroku tego przysługuje sprzeciw - patrz art. 506 k.p.k. w zw. z art. 94 § 1 k.p.w.).

Zestaw 4

1. Obrońca z urzędu w kasacji kwestionował wysokość kary, brak zawieszenia, nadto brak przejścia na wypadek mniejszej wagi, czy taka podstawa kasacyjna jest dopuszczalna. Czy należą mu się koszty za obronę z urzędu?

Podstawa Prawna

523§1 „...kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary.”

Odpowiedź

Wydaje mi się za kasacja w całości jest dopuszczalna. (poniżej fragment komentarza Grzegorczyka).

Zakaz wnoszenia kasacji "wyłącznie z powodu niewspółmierności kary" należy rozumieć jedynie jako możliwość kwestionowania kary w prawomocnym wyroku, ale tylko wtedy, gdy w zasadny sposób podnosi się zarzuty rażącego naruszenia prawa materialnego lub procesowego, które to uchybienia mogły spowodować wymierzenie kary rażąco niewspółmiernej, a nie jako dopuszczalność wnoszenia kasacji z powodu tej niewspółmierności, o ile tylko nie będzie to zarzut jedyny, a więc gdy będzie on towarzyszył innym, choćby i bezzasadnym zarzutom. Zasadne jest zatem twierdzenie wyrażone w w. SN z 3 listopada 1999 r. (IV KKN 206/99, OSNKW 1-2/2000, poz. 15), że "wolno w kasacji twierdzić, iż kara jest niewspółmierna, pod warunkiem jednak, że zarzuca się rażącą obrazę prawa materialnego lub procesowego, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia o karze".

(z Grajewskiego)

Zgodnie z art. 523 § 1 in fine kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary. Pozostaje nadal aktualny kierunek wykładni przepisu art. 463a § 1 d.k.p.k. oraz art. 523 w brzmieniu poprzedzającym nowelizację z 20 lipca 2000 r., który podkreślał właśnie niedopuszczalność wniesienia kasacji wyłącznie z powodu niewspółmierności kary. W doktrynie podnoszono, że wprawdzie kasacja nie może być wniesiona z powodu niewspółmierności kary, ale skarżący może w związku z zarzutem naruszenia prawa materialnego (a nawet prawa procesowego przez niewyjaśnienie okoliczności mających istotne znaczenie dla wymiaru kary) wskazywać, że zarzucane uchybienie mogło spowodować wymierzenie rażąco niewspółmiernej kary. Czynnik ten może mieć znaczenie dla ustalenia, czy in concreto naruszenie prawa miało rzeczywiście charakter rażący, czy zatem mogło ono w istotny sposób wpłynąć na treść zaskarżonego orzeczenia (Z. Doda, J. Grajewski, A. Murzynowski, Kasacja..., s. 29). Podobny kierunek wykładni prezentuje SN w wyroku IV KKN 206/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 15).

2. Oskarżony w ostatnim słowie wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań złożonych przez niego wcześniej w tym postępowaniu. Sąd udał się na naradę, zaś po naradzie oddalił wniosek dowodowy, twierdząc, że wniosek jest spóźniony i że jest sprzeczny z art. 389 par. 1 kpk. Oceń postępowanie sądu.

hmm. Nie do końca widzę problem. Wniosek nie jest spóźniony, sąd mógł na nowo otworzyć przewód sądowy (409 kpk) i dopuścić dowód z przesłuchania oskarżonego, no i adekwatnie odczytać jego poprzednie wyjaśnienia.

3. Sąd odwoławczy w postępowaniu w sprawie o wykroczenie przeprowadził szereg dowodów, czy powinien, ponadto w trakcie rozprawy nastąpiła zmiana składu. Ostatecznie sąd utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Czy powinien sporządzać uzasadnienie z urzędu? Czy przewodniczący może zarządzić rozpoznanie sprawy w postępowaniu odwoławczym w składzie 3 sędziów?

Przeprowadzenie dowodów przez sąd odwoławczy - tak mógł a to w oparciu o art. 106a KPSW o ile miało to charakter uzupełnienia przewodu sądowego, a nie wykonanie go na nowo

Uzasadnienie - Zgodnie z art. 107§2 KPSW wyrok utrzymujący w mocy orzeczenie sporządza się tylko na wniosek; inne wyroki z urzędu w terminie 7 dni

Skład sądu - Sąd odwoławczy zgodnie z art. 14 §5 obraduje w składzie 1 osobowym, chyba że Prezes sądu zarządzi orzekanie w składzie 3 osobowym

Zmiana skład - wydaje mi się że zmiana składu w trakcie rozpoznawania sprawy byłaby oczywiście naruszeniem prawa. Pytanie tylko czy byłaby to BPO z art. 104§1 pkt.1 ??

Zestaw 5

Prowadzono sprawę o 177 kk, okazało się że jest to wykroczenie (przed postępowaniem sądowym). Czy prokurator może wstąpić do takiej sprawy?

Odp. Tak, prokurator może zawsze przejąć sprawę od Policji.

Przestępstwo prywatnoskargowe okazało się w toku przewodu być publiczno skargowym. Co dalej?

Odp. Jest to przyczyna umorzenia (brak skargi uprawnionego oskarżyciela), należy sprawę umorzyć i zawiadomić prokuratora o tym.

Zestaw 6

1.powództwo cywilne

Nie wiadomo o co chodzi; z moich zapisków (kazusy z wcześniejszych lat) wynika ze może chodzić o:

SN IV KKN 466/99 W wypadku gdy sąd w postępowaniu karnym, rozpatrując apelację albo kasację wniesioną tylko co do rozstrzygnięcia o powództwie cywilnym, dochodzi do wniosku, że w tym zakresie sprawa powinna być rozpoznana ponownie, to zgodnie z unormowaniem art. 16 albo 17 pkt 4 kpc w zw. z art. 70 kpk, uchyla wydane w tym postępowaniu wyroki w zaskarżonej części, a więc co do powództwa cywilnego, i przekazuje sprawę do rozpoznania w postępowaniu cywilnym właściwemu rzeczowo i miejscowo sądowi rejonowemu albo okręgowemu.

I KR 246/76 Wypadki, w których sąd pozostawia powództwo cywilne bez rozpoznania ze względu na zaistniałe przeszkody natury formalnej, wyliczone są w art. 55 kpk. Do wypadków takich nie zostało zaliczone wyłączenie sprawy jednego z oskarżonych objętych powództwem cywilnym do odrębnego rozpoznania (art. 24 § 3 kpk).

I bardzo często to: I KZP 40/99

Powód cywilny, który w toku rozprawy cofnął pozew, zachowuje prawa strony do czasu uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w przedmiocie powództwa cywilnego.

2. czyn z oskarżenia publ. A na rozprawie okazuje się ze z prywatnego, co robić (a w łeb se strzelić) - pouczyć zgodnie z 399 p. 1; czekać; ew. umorzyć, jeżeli prokurotror nie zareaguje i nie obejmie ściganiem

Rw 237/75 Jeżeli sąd w toku rozprawy głównej stwierdzi, że zachodzi możliwość zakwalifikowania czynu - ujętego w akcie oskarżenia jako przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego - według innego przepisu prawnego, a w szczególności jako przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego, to powinien w myśl art. 346 kpk uprzedzić o tym strony, gdy ma to dla nich znaczenie.

VI KZP 51/71Jeżeli prokurator wniósł oskarżenie o czyn ścigany z oskarżenia publicznego, a wyniki przewodu sądowego wskazują, że czyn ten zawiera jedynie znamiona przestępstwa z oskarżenia prywatnego, może mieć zastosowanie art. 50 § 1 kpk w formie złożenia przez prokuratora odpowiedniego oświadczenia co do jego uczestniczenia w dalszym postępowaniu. W takim wypadku musi być jednak spełniony warunek, iż wszczęcie ścigania o czyn, który zdaniem prokuratora stanowił przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, nastąpiło w okresie trzech miesięcy od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy.

Jeżeli warunek ten został spełniony, a prokurator oświadczy, że odstępuje od ścigania, pokrzywdzonemu przysługują wówczas uprawnienia wynikające z art. 50 § 4 kpk.

No i świeża buleczka wprost z SN z dnia 23 kwietnia 2008 r. V KK 5/2008

3. W razie ustalenia dopiero na rozprawie, że czyn ścigany przez prokuratora jako przestępstwo publicznoskargowe zawiera jedynie znamiona przestępstwa ściganego skargą prywatną, prokurator może objąć ściganie takiego czynu jedynie przez stosowne działanie, wyrażające w dowolnej formie, ale w sposób nie budzący wątpliwości, jego wolę odnośnie do takiego ścigania, a więc przez odpowiednie oświadczenie do protokołu rozprawy, a gdyby nie doszło w sprawie do uprzedzenia, o jakim mowa w art. 399 § 1 kpk, także np. przez wniesienie apelacji od wydanego wyroku; powstrzymanie się od takiego działania, a więc zaniechanie, nie może być uznane za objęcie ścigania, a tym samym oznacza, iż sąd orzekał przy braku skargi uprawnionego oskarżyciela.

3.kpsw-kary porządkowe, pod przepis

Art. 49. § 1. Na świadka, biegłego, tłumacza lub specjalistę, który bez usprawiedliwienia nie stawił się na wezwanie uprawnionego organu lub bez zezwolenia tego organu samowolnie wydalił się z miejsca czynności przed jej zakończeniem albo bezpodstawnie odmówił złożenia zeznań, wykonania czynności biegłego, tłumacza lub specjalisty, można nałożyć karę porządkową do 250 złotych, a w razie ponownego niezastosowania się do wezwania do 500 złotych.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do osoby, która będąc obowiązana do okazania albo wydania przedmiotu oględzin lub dowodu rzeczowego odmówiła jego okazania lub wydania; nie dotyczy to osoby, której przysługuje prawo odmowy zeznań.

§ 3. Nałożoną karę należy uchylić, jeżeli osoba ukarana w ciągu 7 dni od daty doręczenia lub ogłoszenia jej postanowienia o nałożeniu kary porządkowej dostatecznie usprawiedliwi swoje niestawiennictwo, samowolne oddalenie się, odmowę złożenia zeznań albo wykonania innego obowiązku, o którym mowa w § 1 lub 2.

§ 4. W przypadku uchybienia obowiązkom wskazanym w § 1 lub 2 przez żołnierza w czynnej służbie wojskowej, sąd występuje do dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę, o pociągnięcie go do odpowiedzialności dyscyplinarnej.

§ 5. Przepis § 4 stosuje się, choćby za uchybienie, którego dopuścił się żołnierz przed wstąpieniem do wojska, była mu poprzednio wymierzona kara porządkowa, lecz nie została do tego czasu wykonana.

Na marginesie, z najlepszego Sądu Okręgowego w kraju pochodzi takie orzeczenie:

Postanowienie Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 15 marca 2005 r. II Waz 51/05

LexPolonica nr 394047

Krakowskie Zeszyty Sądowe 2005/6 poz. 105

Termin przewidziany w art. 49 § 3 kpw nie jest terminem zawitym, zatem nie może być przywrócony w trybie art. 126 kpk.

Zestaw 7

pyt. 1 s±d rej. w X złożył wniosek w oparciu o art. 36 kpk do s±du okr. o przekazanie sprawy s±dowi rej. w y. przed rozpoznaniem tego wniosku do s±du okr. wpłyn±ł wniosek oskarżonego tymczasowo aresztowanego o uchylenie ¶rodka zapobiegawczego, w którym ten wskazał, iż SO jest s±dem przed którym sprawa się toczy. Co zrobi SO z tym wnioskiem, jak dalej potoczy się postępowanie.

Sprowadzało się to do odpowiedzi, iż SO będzie uprawionym do rozstrzygnięcia tego wniosku.

pyt. 2 toczy się prywatka o 157 par2. kk w toku sprawy opinia biegłego i wychodzi na jaw, iż obrażenia jakie poniósł pokrzywdzony/oskarżyciel prywatny były powyżej 7 dni. Co ma zrobić SR. Przedstaw dalszy tok postępowania w sprawie.

Chodziło o to, iz postępowanie należy umorzyć. i sprawę przekazać prokuratorowi aby ewentualnie wszcz±ł postępowanie przygotowawcze i dalej sprawę prowadził w tyrbie publicznoskargowym .

pyt. 3 w toku sprawy o 177 par 1 kk w której oskarżonym był Roman, wychodzi na jaw, iż obrażenia pokrzywdzonego nie były powyżej 7 dni. Wobec tego prokurator złożył wniosek o ukaranie Romana z art 86 kw. Czy prokurator może być stron± w postępowaniu o wykroczenia. Jak powinien z wnioskiem po jego wpłynięciu post±pić przewodnicz±cy wydziału grodzkiego.

art. 400 kpk, art. 18 kpw , 59 kpw art. 5 kpw

Zestaw 8

1) 387 - zmienił zdanie, że mu się kara nie podoba, czy może skarżyć TAK,

Przepisy kodeksu postępowania karnego nie zawierają unormowań wyłączających bądź ograniczających uprawnienie oskarżonego do wniesienia apelacji od wyroku skazującego, wydanego w trybie art. 387. Należy przyjąć zatem, że wyrok taki podlega kontroli instancyjnej na ogólnych zasadach. Mimo że wymiar kary zostaje orzeczony w rezultacie zaaprobowania przez sąd wniosku oskarżonego przy braku sprzeciwu prokuratora oraz pokrzywdzonego, to każda ze stron może wnieść apelację od wyroku i wysunąć w niej także zarzut rażącej niewspółmierności kary. Wydanie wyroku przez sąd pierwszej instancji w trybie art. 387 nie modyfikuje zasad kontroli instancyjnej orzeczenia z punktu widzenia podstaw zaskarżenia określonych w art. 438. (SN V KKN 362/2000, OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 9, glosy: R. Kmiecik, OSP 2001, z. 7-8, s. 413, 414, M. Skwarcow, PS 2002, nr 7-8). Zatem od wyroku tego rodzaju, na zasadach ogólnych, może też być wniesiona kasacja (SN III KKN 600/99, Prok. i Pr. 2001, nr 1, poz. 14).

2000.10.17 postanow. SN V KKN 362/00 OSNKW 2001/1-2/9

Przepisy kodeksu postępowania karnego nie zawierają unormowań, wyłączających bądź ograniczających uprawnienie oskarżonego do wniesienia apelacji od wyroku skazującego wydanego w trybie art. 387 k.p.k. Należy zatem przyjąć, że wyrok taki podlega kontroli instancyjnej na ogólnych zasadach. Mimo że wymiar kary zostaje orzeczony w rezultacie zaaprobowania przez sąd wniosku oskarżonego i przy zgodzie prokuratora oraz pokrzywdzonego, to każda ze stron może wnieść apelację od wyroku i wysunąć w niej także zarzut rażącej niewspółmierności kary. Wydanie wyroku przez sąd pierwszej instancji w trybie art. 387 k.p.k. nie modyfikuje zasad kontroli instancyjnej orzeczenia z punktu widzenia podstaw zaskarżenia, określonych w art. 438 k.p.k.

czy można ujawnić zeznania osoby najbliższej

podstawa prawna: art. 186 k.p.k., art. 391 k.p.k.

sąd może sięgnąć po protokół uprzednich zeznań osoby mającej prawo do odmowy ich złożenia, jeżeli osoba ta przebywa za granicą, a sąd spełnił warunek prawidłowego i realnego wezwania tego świadka na rozprawę, a więc gdy świadek poprzez niestawiennictwo zrezygnował z możliwości "wycofania" swych wcześniejszych zeznań w drodze odmowy ich złożenia w sądzie (w. SN z 17 listopada 1993 r., III KRN 242/93, OSNKW 1-2/1994, poz. 13 i aprob. J. Satko, Glosa, Pal. 7-8/1994).

2003.01.21 postanow. SN II KKN 314/01 OSNKW 2003/5-6/45

Protokoły zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym przez świadka określonego w art. 182 § 1 k.p.k. mogą być odczytane na rozprawie na podstawie art. 391 § 1 k.p.k., jeżeli świadkowi nie można doręczyć wezwania.

2) odpowiedzialność posiłkowa- na kogo czy można skarżyć, czy można
uchylić przed wyrokiem, czy jest przy wykroczeniach (NIE),

Podstawa prawna : art. 24 k.k.s., 124 k.k.s.
Odpowiedzialność posiłkowa to osobista odpowiedzialność majątkowa za grzywnę wymierzoną sprawcy przestępstwa skarbowego (nie odnosi się do wykroczeń skarbowych), a także ewentualnie za ściągnięcie równowartości przedmiotu przepadku (§ 1 i 2 art. 24).

Odpowiedzialność posiłkową można nałożyć jedynie na taki podmiot, który odniósł lub mógł odnieść z przestępstwa sprawcy korzyść majątkową, jeżeli sprawca czynu był jego zastępcą prowadzącym jego sprawy w charakterze pełnomocnika, zarządcy, pracownika albo działającego w innym charakterze, w tym także samodzielnie załatwiającym cudze sprawy bez zlecenia (byle przy świadomości zastępowanego). Odpowiedzialnym może być przy tym tak osoba fizyczna, jak i osoba prawna, a także podmiot niemający osobowości prawnej. W odróżnieniu od zobowiązanego do zwrotu korzyści uzyskanych z cudzego przestępstwa, przy odpowiedzialnym posiłkowo nie jest konieczne uzyskanie korzyści z przestępstwa sprawcy, wystarczy bowiem możliwość jej odniesienia. Sprawca musi jednak działać nie wyłącznie na własny rachunek, ale w interesie odpowiedzialnego, gdyż chodzi o sprawcę czynu prowadzącego cudze sprawy i to w sposób mogący co najmniej przysporzyć mu korzyści

postanowienie o pociągnięciu danej osoby do odpowiedzialności posiłkowej może ulegać modyfikacjom (art. 124§ 4k.k.s.). Wymagają one wydania kolejnego postanowienia, przy czym możliwe jest wręcz uchylenie wydanego postanowienia, jeżeli stwierdzono brak podstaw do odpowiedzialności posiłkowej (§ 4 zd. drugie).
3) W II instancji okazało się że jest wykroczenie Sąd zmienił skład z
3 osobowego na 1 osobowy. Ocenić Pytania dodatkowe w kazusie czy Sąd
II instancji z urzędu uzasadnia wyrok

Podstawa prawna : 400 k.p.k., 458k.p.k., 457k.p.k.

Jeżeli po rozpoczęciu przewodu sądowego ujawni się, że czyn oskarżonego stanowi wykroczenie, sąd, nie przekazując sprawy właściwemu sądowi, rozpoznaje ją w tym samym składzie, stosując w dalszym jej toku przepisy Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Zatem sąd z kazusu źle zrobił zmieniając skład.

.Uzasadnienie wyroku sporządza się z urzędu w terminie 14 dni. Jeżeli sąd utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną, uzasadnienie sporządza się na wniosek strony, chyba że zostało zgłoszone zdanie odrębne. , w terminie 7 dni od od daty ogłoszenia wyroku i sąd ma 14 dni na jego sporządzenie (art. 422 i 423 stosuje się odpowiednio).

Zestaw 9

1. Najpierw zastosowano t.a. wobec oskarżonego, a potem wprowadzono mu do wykonania karę pozbawienia wolnościrozważania na temat 263, starych uchwał Sądu i orzeczenia TK, że taka interpretacja jest niekonstytucyjna2. Prokurator oskarżył kogoś z 280 par 2, w toku procesu zmienił sobie kwalifikację na 280 par. 1. A Sąd sobie skazał za 280 par. 1 i do tego zmienił czas/miejsce i inne okoliczności modalne z opisu czynu bez uprzedzenia o niczym. Apelacja obrońcy, że Sąd wyszedł poza zakres a.o. i co zrobi Sąd II instancji. Rozważania na temat "zdarzenia historycznego",

2003.02.04 wyrok s.apel. II AKa 178/02 Prok.i Pr. 2003/12/27 w Lublinie

Zmiana kwalifikacji prawnej dopuszczalna jest w granicach oskarżenia i nie decyduje o tym zbieżność opisu czynu ze wszystkimi czynnościami modalnymi mogącymi wchodzić w zakres danego zdarzenia. Decydują o tym ramy zakreślone w uzasadnieniu aktu oskarżenia, gdyż w konkretyzacji oskarżenia nie zawsze zachodzi potrzeba przytaczania wszystkich znamion przestępnego działania sprawcy, które w jednych wypadkach mogą być całkowicie pochłaniane, a w innych stanowić wyłącznie okoliczności obciążające. Tak więc ramy zakreślone w uzasadnieniu aktu oskarżenia, identyczność zamachu, identyczność osób oskarżonych oraz czas i miejsce zdarzenia wyznaczają zakres tożsamości "zdarzenia historycznego", które, w zależności od konkretnej sytuacji faktycznej, może być podciągnięte pod właściwe przepisy prawa karnego materialnego

3. Odpowiedzialność za niesłuszne wykonanie kary wobec bezdomnego kolesia w wykroczeniach, wobec którego tuż po wyroku skierowano orzeczenie do wykonania. po uwzględnieniu jego apelacji - na przepisy: czy służy mu odszkodowanie (82 kpsw i 114) + kto orzeka, w jakim składzie szerokie moje rozważania na temat, czy  prokurator może uznać takie roszczenie i kto w imieniu SP w ogóle się tam pojawi

podstawa prawna 114 , 115 kpw

sąd okręgowy , w którego okręgu wydano orzeczenie w I inst. lub w którym nastąpiło zwolnienie zatrzymanego, w składzie jednoosobowym, na rozprawie, wyrok 6 m-cy

Zestaw 10

pokrzywdzony zlozyl zazalenie na postanowienie prokuratora o odmowie wszczescia dochodzenia. Sąd postanowienie to uchylil nakazujac prokuraturze przeprowadzenie czynnosci. Prokurator po ich dokonaniu postanowieniem dochodzenie umorzyl, pouczajac okrzywdzonego ze jest ono niezaskarzalne i ze moze wniesci subsydiarny akt oskarzenia.

Czy pouczenia były prawidłowe?

(zeby wniesc subsydiarny ao musza byc 2 tozsame postanowienia)

podstawa prawna 55 par. 1 k.p.k., 330 par 2kpk

a w kazusie najpierw postanowienie o odmowie wszczęcia , a potem o umorzeniu zatem art. 55 par 1 k.p.k. nie będzie miał tu zastosowania i pouczenie nie było prawdłowe

2. Wyrokiem nakazowym sad skazal za czyn z 107 par 1 kks na grzywne w kwocie 10 000 zł+koszty 70 zł i opłate 1000 zł.

Czy wyrok jest prawidlowy? W jaki sposob nastepuje publikacja takich wyrokow? W jaki sposob mozna go zaskarzyc?

(107 par 1 kks - to przestepstwo skarbowe wiec grzywna powinna byc w stawkach dziennych a nie kwotowo, publikacja przez wylozenie w sekretariacie, zaskarzenie jak w kpk)

Wykłada się te wyroki w sekretariacie. Nie wiadomo z czego to wynika. Chyba z USP.

Podstawa prawna 172 par 1 k.k.s, 113 k.ks

W stawkach i to do 200 st. dz. art. 23 par. 2 k.k.s,

113 k.k.s - odpowiednio przepisy kpk

506par 1 k.p.k. sprzeciw w terminie 7 dni od daty doręczenia

418ak.pk. w wypadku wyrokowania poza rozpartą treść wyroku udostępnia się publicznie przez wyłożenie jego odpisu na 7 dni w sekretariacie sadu o czym wzianke w protokole

co do kosztów to at. 21 ust o opłatach w sprawach karnych art. 3 ust 1 - czyli 10% od grzwyny i 113 kks - co do wydatków kpk

3. Obwiniony, ktory nie skladal dotychczas wyjasnien, po otrzymaniu wezwania na rozprawe, zlozyl wniosek o skazanie go w okreslony sposob bez przeprowadzania rozprawy. Prezes skierowal sprawe na rozprawe.

Czy mogl skierowac na posiedzenie? Czy mozna taki wniosek uwzglednic i wydac wyrok? W jakich wypadkach w kpsw sad moze wydac wyrok na posiedzeniu?

(54 par 3 kpsw, powinien skierowac na posiedzenie i na nim delikwenta przesluchac i wydac wyrok. Wyrok na posiedzeniu - uwzglednienie wnioskow o skazanie bez rozprawy - 60 i 64 kpsw, ponadto wyrok nakazowy i w odwolawczym - 104 kpsw)

54 i 58 kpsw.

Podstawa prawna 60 par 1 pkt 2 kpw (na posiedzenie) , 64 par 3 kpw,(przesłuchanie) 58 par 3 kpw (obwiniony może złożyć wniosek),93 kpw (nakazowe) 104 kpw(odwoławcze)

Zestaw 11

1. Adwokat A. jest oskarżony o czyn z ar=. 236 kk. Sąd powołał na świadka szefa Kancelarii -

Adwokata B by ten opisał sposób funkcjonowania kancelarii. Adwokat B. stwierdził, że =ie może zeznawać

nt. sposobu rejestracji dokumentów,

spraw w=kancelarii itp. gdyż jest związany&nb=p;tajemnicą adwokacką. 

Proszę się ustosunkować do powyższ=go stanowiska B. Co powinien zrobić Sąd, jeśli chce przesłuchać B?  

 Art. 180 kpk.  i 178

2. X został skazany (119 k.w.) przez S=B1d I instancji na karę 5 dni aresztu + warunkowe zawieszenie

kary. Oskarżyciel zaskarżył ww. wyro=. Sąd II instancji zmienił ustalenia faktyczne i orzekł karę 30

dni aresztu bez "zawiasów".

Proszę ocenić, czy sąd II instancji =ógł tak postąpić.

 104 par 2 kpw sąd nie może zmienić na surowszą jeśli zmienia ustalenia faktyczne 

3. Y został skazany prawomocnym wyrokiem=20 za czyn z art. 107 par 1 kks. na karę grzywny + koszty

sądowe.Y zmarł przed uiszczeniem grzywny.

Czy należy umorzyć postępowanie?

 Art. 15 par 1k.k.w. umorzyć

Zestaw 12

1. rozprawa, tryb zwyczajny, stawił sie prokurator, 2 świadków; nie ma oskarżonego i jego obrońcy, innych 2 świadków, pokrzywdzonego - sąd dysponuje zwrotkami od ww.

Podstawa prawna:

art. 374 § 1, 79, 117 § 3, 376 § 2, 377 § 3, 285 k.p.k.

Odpowiedź:

Obecność oskarżonego jest co do zasady na rozprawie głównej obowiązkowa (art. 374 § 1 k.p.k.). Obecność jego obrońcy jest obowiązkowa w przypadkach wskazanych w art. 79 § 1 i 2 k.p.k. (art. 79 § 3 k.p.k.). Zgodnie z art. 117 § 3 k.p.k. w razie niestawiennictwa strony, obrońcy lub pełnomocnika, których stawiennictwo jest obowiązkowe, czynności procesowej nie przeprowadza się, chyba że ustawa stanowi inaczej. Ustawa stanowi zaś inaczej m.in. w sytuacji, gdy oskarżony po złożeniu wyjaśnień, zawiadomiony o terminie rozprawy odroczonej lub przerwanej, nie stawia się na nią bez usprawiedliwienia (art. 376 § 2 w zw. z art. 376 § 1 k.p.k.), albo gdy czyni tak oskarżony osobiście zawiadomiony o terminie rozprawy (art. 377 § 3 k.p.k.). Za mało danych, aby przesądzić, z którą sytuacją mamy do czynienia.

Co do świadków - można nałożyć na nich karę pieniężną w wysokości do 10.000 zł (art. 285 § 1 k.p.k.), a nadto zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie.

Brak pokrzywdzonego nie przeszkadza.

2. prywatka, staje obrońca i pełnomocnik, obrońca twierdzi, że ma ustną zgodę oskarżonego na zawarcie ugody.

Podstawa prawna:

art. 492 § 1 k.p.k.

Odpowiedź:

Wg Hofmańskiego obrońca nie może składać oświadczeń woli za oskarżonego, wobec czego do pojednania, o którym mowa w art. 492 § 1 k.p.k., konieczny jest jego udział. Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego może za to być.

3. wszystko o dozorze na etapie wykonawczego.

Podstawa prawna:

Art. 169. § 1. Skazany, na którego nałożono obowiązki, a także oddany pod dozór, obowiązany jest przestrzegać obowiązków ustanowionych przez sąd na okres próby lub związanych z dozorem.

§ 2. Skazany oddany pod dozór obowiązany jest bezzwłocznie, a najpóźniej w ciągu 7 dni od powzięcia wiadomości o oddaniu go pod dozór, zgłosić się do kuratora sądowego tego sądu rejonowego, w okręgu którego dozór ma być wykonywany.

§ 3. Skazany obowiązany jest stawić się na wezwanie sądu lub kuratora sądowego i udzielać wyjaśnień co do przebiegu dozoru i wykonywania nałożonych na niego obowiązków, umożliwić kuratorowi wejście do mieszkania oraz informować go o zmianie miejsca zatrudnienia, zamieszkania lub pobytu.

§ 4. Dozór wykonuje się w miejscu zamieszkania lub pobytu skazanego, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.

Art. 170. § 1. Sprawowanie dozoru powierza się kuratorowi sądowemu tego sądu rejonowego, w okręgu którego środek ten jest lub ma być wykonywany.

§ 2. Sprawowanie dozoru może być powierzone także stowarzyszeniu, organizacji lub instytucji, do których działalności należy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym, albo osobie godnej zaufania; powierzenie dozoru następuje na ich wniosek lub za ich zgodą.

Art. 171. § 1. Kuratorami sądowymi są kuratorzy zawodowi i społeczni.

§ 2. Zadaniem kuratora sądowego, a także innych osób, stowarzyszeń, organizacji i instytucji wykonujących dozór jest pomoc w readaptacji społecznej skazanego. Kontrola ścisłego wykonywania przez skazanego nałożonych na niego obowiązków i poleceń ma na celu wychowawcze oddziaływanie i zapobieganie powrotowi do przestępstwa.

Art. 172. § 1. Kurator sądowy, któremu powierzono dozór nad skazanym, powinien nawiązać z nim bezzwłocznie kontakt i poinformować go o jego obowiązkach i uprawnieniach.

§ 2. Kurator sądowy obowiązany jest do składania sądowi okresowych sprawozdań z przebiegu dozoru, w szczególności ma obowiązek bezzwłocznego powiadomienia sądu o popełnieniu przez skazanego przestępstwa lub o innym rażącym naruszeniu przez niego porządku prawnego.

Art. 173. § 1. Sądowy kurator zawodowy organizuje i prowadzi działania mające na celu pomoc skazanemu w społecznej readaptacji oraz kieruje pracą sądowych kuratorów społecznych i innych osób wykonujących dozór samodzielnie lub z upoważnienia stowarzyszeń, organizacji i instytucji.

§ 2. (210) Do zakresu działania sądowego kuratora zawodowego należy w szczególności:

1) kontrolowanie zachowania skazanego w okresie próby,

2) składanie wniosków o zmianę okresu próby w sprawach dotyczących wykonywania postanowienia o warunkowym zwolnieniu,

3) składanie wniosków o ustanowienie, rozszerzenie lub zmianę obowiązków w okresie próby, o zwolnienie od wykonania tych obowiązków albo o oddanie pod dozór lub zwolnienie od dozoru,

4) składanie wniosków o odroczenie lub o przerwę wykonania kary lub o odwołanie odroczenia lub przerwy wykonania kary,

5) składanie wniosków o warunkowe zwolnienie i o odwołanie warunkowego zwolnienia,

6) składanie wniosków o zarządzenie wykonania kary, której wykonanie warunkowo zawieszono, oraz o wykonanie kary zastępczej,

7) składanie wniosków o wszczęcie postępowań dotyczących wykonania kary ograniczenia wolności,

8) udzielanie pomocy z funduszu pomocy postpenitencjarnej,

9) branie udziału w posiedzeniach sądu w przedmiocie wykonywania środków karnych związanych z poddaniem sprawcy próbie, jeżeli sprawca oddany był pod dozór lub w sprawach wszczętych na wniosek kuratora,

10) podejmowanie czynności mających na celu przygotowanie skazanego do zwolnienia z zakładu karnego.

Art. 174. Do zakresu działania sądowego kuratora społecznego należy w szczególności:

1) odwiedzanie osób, których dotyczy postępowanie, w miejscu ich zamieszkania lub pobytu, w tym również w zakładach karnych, oraz kontaktowanie się z ich rodziną,

2) żądanie niezbędnych informacji i wyjaśnień od osób znajdujących się w okresie próby, objętych dozorem lub tych, na które nałożono obowiązki,

3) współdziałanie z właściwymi stowarzyszeniami, organizacjami i instytucjami w zakresie poprawy warunków bytowych i zdrowotnych, zatrudnienia i szkolenia osób, których dotyczy postępowanie wykonawcze,

4) współdziałanie z administracją zakładów karnych w zakresie odpowiedniego przygotowania skazanych do zwolnienia,

5) przeglądanie akt sądowych i sporządzanie z nich odpisów w związku z wykonywaniem czynności zleconych przez sąd,

6) przeprowadzanie wywiadów środowiskowych i zbieranie niezbędnych informacji od organów administracji rządowej, samorządu terytorialnego, zakładów pracy, stowarzyszeń, organizacji i instytucji,

7) podejmowanie innych czynności niezbędnych dla prawidłowego wykonywania kar, środków karnych i środków zabezpieczających,

8) udzielanie skazanym innej stosownej pomocy.

Art. 175. § 1. Stowarzyszenia, organizacje i instytucje, którym powierzono sprawowanie dozoru, obowiązane są w szczególności do:

1) bezzwłocznego wyznaczenia przedstawiciela do wykonywania czynności związanych z dozorem oraz udzielania mu pomocy w prawidłowym ich wykonywaniu,

2) utrzymywania, przez wyznaczonego przedstawiciela, niezbędnych kontaktów z sądem i sądowym kuratorem zawodowym,

3) zapewnienia, aby wyznaczony przedstawiciel wykonywał prawidłowo powierzone mu czynności związane z dozorem oraz przedstawiał sądowi okresowe sprawozdania o zachowaniu się skazanego w okresie próby.

§ 2. Do osoby godnej zaufania oraz przedstawiciela stowarzyszenia, organizacji i instytucji stosuje się odpowiednio art. 174, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Art. 176. (211) Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres praw i obowiązków kuratorów sądowych, stowarzyszeń, organizacji, instytucji oraz osób, którym powierzono sprawowanie dozoru, a także zasady i tryb wykonywania dozoru stosowanego w związku z orzeczonymi karami, środkami karnymi, zabezpieczającymi i profilaktycznymi oraz tryb wyznaczania przedstawicieli przez stowarzyszenia, organizacje i instytucje.

Zestaw 13

247 kpk

Art. 247. § 1. ⁽¹⁴⁸⁾ Prokurator może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie osoby podejrzanej. W tym celu wolno zarządzić przeszukanie. Przepisy art. 220-222 i 224 stosuje się odpowiednio.

§ 2. ⁽¹⁴⁹⁾ Do zatrzymania, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio art. 246.

§ 3. Zarządzenia dotyczące zatrzymania i przymusowego doprowadzenia żołnierza w czynnej służbie wojskowej wykonują właściwe organy wojskowe.

2. art. 17 kpsw, 3.

Art. 17. § 1. Oskarżycielem publicznym we wszystkich sprawach o wykroczenia jest Policja, chyba że ustawa stanowi inaczej.

§ 2. ⁽³⁾ W sprawach o wykroczenia przeciwko prawom pracownika określonych w Kodeksie pracy, w sprawach o wykroczenia określonych w art. 119-123 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, a także w sprawach o inne wykroczenia związane z wykonywaniem pracy zarobkowej, jeżeli ustawa tak stanowi, oskarżycielem publicznym jest inspektor pracy.

§ 3. Organom administracji rządowej i samorządowej, organom kontroli państwowej i kontroli samorządu terytorialnego oraz strażom gminnym (miejskim) uprawnienia oskarżyciela publicznego przysługują tylko wówczas, gdy w zakresie swego działania ujawniły wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie.

§ 4. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, nadać w sprawach o wykroczenia uprawnienia oskarżyciela publicznego także innym instytucjom państwowym, samorządowym lub społecznym, określając zakres spraw, w których w ramach swego działania mogą występować z wnioskiem o ukaranie za ujawnione przez siebie wykroczenia, mając na względzie zakres ustawowych uprawnień takich instytucji oraz potrzebę ochrony dóbr szczególnie narażonych na naruszenia ze strony sprawców wykroczeń.

§ 5. ⁽⁴⁾ Udział w sprawie organu, który złożył wniosek o ukaranie, wyłącza Policję od udziału w sprawie

3. art. 150 i 151 kkw

Art. 150. § 1. Wykonanie kary pozbawienia wolności w wypadku choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary sąd odracza do czasu ustania przeszkody.

§ 2. Za ciężką chorobę uznaje się taki stan skazanego, w którym umieszczenie go w zakładzie karnym może zagrażać życiu lub spowodować dla jego zdrowia poważne niebezpieczeństwo.

Art. 151. § 1. Sąd może odroczyć wykonanie kary pozbawienia wolności na okres do 6 miesięcy, jeżeli natychmiastowe wykonanie kary pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny zbyt ciężkie skutki, a także w razie wystąpienia okoliczności, o której mowa w art. 248.

§ 2. Okres odroczenia biegnie od dnia wydania postanowienia w tym przedmiocie.

§ 3. Odroczenie może być udzielone kilkakrotnie, jednakże łączny okres odroczenia nie może przekroczyć roku, chyba że chodzi o kobietę ciężarną lub w okresie 3 lat po urodzeniu dziecka i sprawowania nad nim opieki.

Zestaw 14

1. oskarżony nagannie zachowuje się w trakcie rozprawy, przewodniczący

wydala go bez uprzedzenia, przesłuchuje 2 świadków, następnie oskarżony wraca i oświadcza, że nie chce słuchać relacji z przebiegu post. Podczas jego nieobecności, przewodniczący więc prowadzi rozprawę nadal, po

jakimś czasie przewodniczący znowu wydala osk. i zaznacza, żeby już na rozprawę w tym dniu nie przychodził

odp.art. 375 kpk

sad powinien go poinformować o przebiegu rozprawy nawet jak oskarżony tego nie chce, nie może mu zakazać pojawiania się na dalszej części rozprawy, wydalenie jest tylko na jakiś czas

z komentarza

1. Zachowanie oskarżonego określone w art. 375 § 1 może być powodem upomnienia go, a w razie dalszego zakłócania porządku rozprawy lub godzenia w powagę sądu - wydalenia go z sali rozprawy na mocy zarządzenia przewodniczącego. Wydalenie to następuje na pewien czas, a więc nie może obejmować całej rozprawy. Gdyby po powrocie na salę rozprawy zachowanie oskarżonego nie uległo zmianie, możliwe jest ponowne wydalenie go na pewien czas. Oskarżonego należy pouczyć, iż nie wolno opuszczać mu miejsca, do którego został wydalony (zob. L.K. Paprzycki, w: J. Grajewski, L.K. Paprzycki: Kodeks postępowania karnego z komentarzem, Sopot 2000, s. 525).

2. Po powrocie oskarżonego na salę rozprawy na przewodniczącym składu orzekającego ciążą obowiązki określone w art. 375 § 2 zarówno wtedy, gdy na sali rozpraw cały czas obecny był obrońca oskarżonego, jak i wówczas gdy oskarżony oświadczył, iż nie chce informacji o przebiegu rozprawy.

Autor:  Wincenty Grzeszczyk

2. prokurator umorzył postępowanie na podstawie 17 par 1 p 2 kpk,

zażalenie oskarżonego gdyż uważa, że jest niewinny, uchylone postanowienie,

prokurator prowadzi postępowanie i wnosi AO, oskarżony podnosi, że zachodzi 17 par.

1 p 9 (!!!), sąd umarza na podstawie 17 par. 1 p. 11 i w uzasadnieniu podaje,

że umorzył z uwagi na reformationis in peius (!!!) - ocenić sytuację

Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Karna

z dnia 26 września 2002 r.

I KZP 23/2002

1. W sytuacji gdy postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa lub dochodzenia albo o jego umorzeniu zostało zaskarżone wyłącznie na korzyść podejrzanego, obowiązuje zakaz reformationis in peius, przewidziany w art. 434 § 1 oraz w art. 443 kpk.

2. W wypadku wniesienia przez prokuratora aktu oskarżenia, mimo że - ze względu na zakaz reformationis in peius - dochodzenie lub śledztwo powinno być umorzone, postępowanie sądowe ulega umorzeniu na podstawie art. 17 § 1 pkt 11 kpk.

Z uzasa

Pozostaje rozstrzygnięcie zagadnienia, na jakiej podstawie powinno nastąpić umorzenie postępowania sądowego w wypadku wniesienia przez prokuratora aktu oskarżenia, mimo że - ze względu na zakaz reformationis in peius - dochodzenie lub śledztwo powinno być umorzone. Supozycja zawarta w tej materii w uzasadnieniu pytania prawnego nie jest - zdaniem Sądu Najwyższego - zasadna. Nie można bowiem uznać, iż w analizowanej tu konfiguracji procesowej mamy do czynienia z brakiem skargi uprawnionego oskarżyciela. Oskarżycielem „uprawnionym”, w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 9 kpk, jest bowiem taki oskarżyciel, który ma określoną przepisami prawa legitymację do złożenia skargi w sprawie o dany czyn (por. T. Grzegorczyk, J. Tylman: Polskie postępowanie karne. Warszawa 1998, str. 184 oraz cyt. komentarze: pod red. Z. Gostyńskiego, t. I, str. 221, pod red. P. Hetmańskiego, t. I, str. 136 oraz T. Grzegorczyka, str. 100-101). Bezsporne jest, że generalnie prokurator uprawniony jest do wniesienia skargi o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego (art. 14 § 1 i art. 45 § 1 kpk), a w zaistniałym in concreto układzie procesowym nie tyle nie mógł, ile nie powinien on wnieść aktu oskarżenia, albowiem stał temu na przeszkodzie zakaz reformationis in peius. Zważyć trzeba, że przyjęcie, iż w analizowanej sytuacji zachodziła ujemna przesłanka procesowa, określona w art. 17 § 1 pkt 9 kpk, prowadziłoby w każdej sytuacji, w której występuje inna okoliczność wyłączająca ściganie (np. niewyrażenie zgody na ściganie określonego czynu w akcie ekstradycyjnym - art. 596 kpk), a prokurator mimo jej istnienia wniósł akt oskarżenia, do uznania, iż brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela. Nie byłaby to praktyka prawidłowa. Analiza treści art. 17 § 1 kpk prowadzi do wniosku, że ponieważ nie wchodzi w grę żadna z okoliczności wymienionych w pkt 1-10 tego przepisu, zatem jako podstawę umorzenia postępowania należy powołać pkt 11 tego przepisu, czyli „inną okoliczność wyłączającą ściganie”. Jest to bowiem sytuacja zbieżna z tą, którą określa się mianem konsumpcji skargi publicznej czy też wygaśnięciem prawa oskarżyciela publicznego do oskarżania. Dochodzi do niej w wyniku prawomocnego umorzenia dochodzenia lub śledztwa, co oznacza, że po takim umorzeniu oskarżyciel publiczny nie może skutecznie wnieść skargi (aktu oskarżenia), utracił bowiem przez swą wcześniejszą decyzję owo uprawnienie. Odzyskać on je może jedynie w wypadku podjęcia albo wznowienia postępowania w trybie określonym w art. 327 kpk, albo w razie uchylenia postanowienia o umorzeniu przez Prokuratora Generalnego, jeśli zaistnieją przesłanki określone w art. 328 kpk

3. kpsw - wniosek o ukaranie z art. 27 par. 2, prokurator zgłasza

wstąpienie po wydaniu wyroku i wnosi o doręczenie uzasadnienia, przewodniczący

odmawia, prokurator składa zażalenie

odp.

Art. 18. § 1. W każdej sprawie o wykroczenie wniosek o ukaranie może wnieść prokurator, stając się oskarżycielem publicznym.

§ 2. Prokurator może także wstąpić do postępowania wszczętego na podstawie wniosku o ukaranie wniesionego przez innego oskarżyciela.

§ 3. W wypadkach wskazanych w § 1 i 2 udział prokuratora wyłącza udział innego oskarżyciela publicznego.

Z komentarza

Prawo prokuratora wstąpienia do postępowania wszczętego na podstawie wniosku innego oskarżyciela nie dotyczy procesu prowadzonego na podstawie wniosku oskarżyciela posiłkowego ( art. 27 § 1 i 2). Prokurator może jedynie - tak jak inny oskarżyciel publiczny - złożyć wniosek o ukaranie w takim terminie, w jakim można przez ten wniosek wyeliminować oskarżenie posiłkowe samoistne lub konkurencyjne i przekształcić je w posiłkowe oskarżenie uboczne (art. 27 § 4). Praktycznie jest to mało realne, gdyż dla innego oskarżyciela publicznego termin ten biegnie od zawiadomienia go przez prezesa sądu o oskarżeniu posiłkowym, a zawiadomienia takiego nie kieruje się do prokuratora. Prokurator może zatem jedynie, wiedząc o takim zawiadomieniu, wystąpić z wnioskiem o ukaranie ( art. 18 § 1), ale z zachowaniem terminu płynącego dla powiadomionego oskarżyciela publicznego. Może oczywiście także wstąpić do postępowania, gdy inny oskarżyciel publiczny, korzystając z zawiadomienia, złożył wniosek o ukaranie i wyeliminował oskarżenie posiłkowe samoistne lub konkurencyjne (art. 18 § 2).

Wprawdzie w § 2 art. 18 mówi się o wstąpieniu prokuratora do procesu wszczętego na podstawie wniosku "innego oskarżyciela" i w odróżnieniu od § 1 i 3 nie pada tu słowo "publicznego", ale przepis zawarty jest w rozdziale zatytułowanym "Oskarżyciel publiczny", zatem może się odnosić jedynie do wstępowania do postępowania wszczętego w wyniku wniosku innego oskarżyciela publicznego.

Wydaje mi się w zw. z tym co wyżej cytowane, że później niż w terminie z 27 par. 4 już nie może wstąpić I zasadne było odmówienie przyjęcia wniosku o uzasadnienie

Zestaw 15

1. Facet wniosl o odszkodowanie za niesluczne TA. Przewodniczacy skierowal sprawe na posiedzenie. Prokurator podniosl zarzut przedawnienia. Pelnomocnik wnioskodawcy wniosl o przywrocenie terminu do wniesienia wniosku twierdzac, ze jego klient byl w takim szoku po opuszczeniu aresztu, ze nie mogl zachowac terminu. Sad wniosek oddalil podajac, ze nastapilo przedawnienie i ze oddalenie nie jest sprzeczne z zasadami wspolzycia spolecznego. Czy decyzja byla dobra ? Tak

Nie ma czegoś takiego jak wniosek o przywrócenei terminu do wniesienia wniosku z art. 552 i nast.

Terminy określone w art. 555 k.p.k. są terminami przedawnienia, do których należy stosować art. 117 i nast. kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym, cywilnoprawny charakter roszczenia może wyłącznie prowadzić do oddalenia żądania odszkodowania, a nie jak to uczynił sąd okręgowy do umorzenia postępowania na zasadzie art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. Upływ terminu może wywołać jedynie skutek o charakterze materialnoprawnym i w razie skuteczności podniesienia zarzutu przedawnienia prowadzić do oddalenia żądania odszkodowania. Jasne jest zatem, że nawet jeżeli roszczenie nie jest zasadne, to w myśl art. 554 § 2 k.p.k. nieodzowne jest wyznaczenie rozprawy i wydanie merytorycznego orzeczenia co do żądania odszkodowania (zob. post. SN z 7 listopada 2001 r. - III KKN 137/2001, LexPolonica). Zgłoszenie żądań, o których mowa w art. 555 k.p.k., po upływie roku, powoduje ich oddalenie tylko w razie podniesienia przez prokuratora zarzutu przedawnienia, i to pod warunkiem, że podniesienie tego zarzutu nie zostanie uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (por. post. SN z 5 września 1995 r. - WZ 141/95, OSNKW 1996, nr 5-6, poz. 30; zob. też wyrok SA w Łodzi z 12 lipca 2001 r. - II AKa 100/2001, Prok. i Pr. 2002, nr 11, poz. 30). Jeżeli prokurator podniósł zarzut przedawnienia, ustalenie przez sąd, iż niedotrzymania przez żądającego odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie terminu określonego w art. 555 k.p.k. nie usprawiedliwiają żadne wyjątkowe okoliczności, powoduje oddalenie żądania (zob. wyrok SN z 17 marca 2000 r. - WA 7/2000, OSNKW 2000, nr 7-8, poz. 73).

2. Prokurator zlozyl akt osk. wraz z wnioskiem z 335 kpk. Uzgodniona

kara to bylo 150 stawek grzywny po 10 zl, a dotyczylo to chyba

przestepstwa ze 190 kk. Sad skierowal sprawe na posiedzenie i wydal wyrok nakazowy zgodnie z trescia wniosku. Obronca w apelacji zarzucil, ze kara jest razaco wygorowana. Ocen sytuacje.

Jeżeli art. 190 - to musiał być wniosek pokrzywdzonego (paragraf 2, 190 kk)

Art. 500 § 4. Sąd wydaje wyrok nakazowy na posiedzeniu bez udziału stron.

Art. 502.  § 1. Wyrokiem nakazowym można orzec karę ograniczenia wolności lub grzywnę w wysokości do 100 stawek dziennych albo do 200 000 złotych.

Ale waźniejsze jest to ze nie można, tak jak to jest opisane w kazusie, przejść z „dpk” na nakazowe; jeżeli uzgodniona kara/środki karne zyskują akceptację sądu, to na posiedzenie i wyroczek skazujący z uzgodnioną karą

3. Zarzucono facetowi 288 par 2. Biegli lekarze w psychiatrzy w

postepowaniu przygotowawczym stwierdzili,

ze zachodzi okolicznosc z 31 par 2 kk. Ustanowiono obronce. W dalszym

toku prkurator ustalil, ze wartos mienia

wynosila tylko 220 zl wiec skierowal sprawe do Sadu Grodzkiego z

wniskiem o ukaranie. Sad Grtodzki wzial sprawe

w postepowaniu uproszczonym (art. 93) i wydal wyrok nakazowy. Ocen

postepowanie prokuratora i sadu.

Postępowanie nakozowe było nie dopuszczalne z uwagi na to, iż za wykroczeniowe niszczenie rzeczy można oberwać aresztem (art. 124 kw) i już tylko to zgdnie z art. 93 wyłącza postępowanie nakazowe;

Poza tym oczywiście kwestia obrony obligatoryjnej, która wyłącza postępowanie nakazowe - art. 93 p. 4 kpw

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 6 grudnia 2005 r. II KK 273/2005

Wprawdzie w art. 93 § 1 kpw normującym przesłanki trybu nakazowego zakłada się możliwość orzekania w tym postępowaniu kar: nagany, grzywny i ograniczenia wolności, ale jest oczywiste, że kary mogą być orzekane wyrokiem nakazowym jedynie wtedy, gdy z przepisów materialnego prawa wykroczeń wynika, iż mogą one być wymierzone za dane wykroczenie. Przepis art. 93 § 1 kpw ogranicza zatem jedynie rodzaj kar, jakie wolno orzec w trybie nakazowym, eliminując z nich karę aresztu. Nie jest on natomiast normą o charakterze materialnoprawnym, która dawałaby możliwość wymierzenia za określony czyn kary nieprzewidzianej w przepisie statuującym to wykroczenie.

Zestaw 16

czy świadek może zeznawać za pomocą pisma, czy może odmówić zeznań na piśmie

Odp. Na piśmie nie może zeznawać, ale może odmówić składania zeznań na piśmie.

kto wykonuje zakaz prowadzenia pojazdow mech

Tutaj mamy:

Art. 182. § 1. kkw: W razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów, sąd przesyła odpis wyroku odpowiedniemu organowi administracji rządowej lub samorządu terytorialnego właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego. Jeżeli skazany prowadził pojazd wykonując pracę zarobkową, o orzeczeniu sąd zawiadamia ponadto pracodawcę, u którego skazany jest zatrudniony.

§ 2. Organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu.

obrona oblig i fakult. W kpk i kpów- porównaj:

Najpierw w kpk:

Art. 77. Oskarżony może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców.

Art. 78.  § 1. Oskarżony, który nie ma obrońcy z wyboru, może żądać, aby mu wyznaczono obrońcę z urzędu, jeżeli w sposób należyty wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów obrony bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny.

§ 2. Sąd może cofnąć wyznaczenie obrońcy, jeżeli okaże się, że nie istnieją okoliczności, na podstawie których go wyznaczono.

Art. 79.  § 1. W postępowaniu karnym oskarżony musi mieć obrońcę, jeżeli:

1) jest nieletni,

2) jest głuchy, niemy lub niewidomy,

3) zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego poczytalności. 

4) 

§ 2. Oskarżony musi mieć obrońcę również wtedy, gdy sąd uzna to za niezbędne ze względu na okoliczności utrudniające obronę.

§ 3. W wypadkach, o których mowa w § 1 i 2, udział obrońcy jest obowiązkowy w rozprawie oraz w tych posiedzeniach, w których obowiązkowy jest udział oskarżonego.

§ 4. Jeżeli w toku postępowania biegli lekarze psychiatrzy stwierdzą, że poczytalność oskarżonego zarówno w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i w czasie postępowania nie budzi wątpliwości, udział obrońcy w dalszym postępowaniu nie jest obowiązkowy. Prezes sądu, a na rozprawie sąd, może wówczas cofnąć wyznaczenie obrońcy.

Art. 80. Oskarżony musi mieć obrońcę w postępowaniu przed sądem okręgowym jako sądem pierwszej instancji, jeżeli zarzucono mu zbrodnię lub jest pozbawiony wolności. W takim wypadku udział obrońcy w rozprawie głównej jest obowiązkowy, a w rozprawie apelacyjnej i kasacyjnej, jeżeli prezes sądu lub sąd uzna to za konieczne.

Art. 81.  § 1. Jeżeli w warunkach określonych w art. 78 § 1, art. 79 § 1 i 2 oraz art. 80 oskarżony nie ma obrońcy z wyboru, prezes sądu właściwego do rozpoznania sprawy wyznacza mu obrońcę z urzędu.

§ 2. Na uzasadniony wniosek oskarżonego lub jego obrońcy prezes sądu właściwego do rozpoznania sprawy może wyznaczyć nowego obrońcę w miejsce dotychczasowego.

Art. 378.  § 1. kpk: Jeżeli w sprawie, w której oskarżony musi mieć obrońcę i korzysta z obrony z wyboru, obrońca lub oskarżony wypowiada stosunek obrończy, prezes sądu lub sąd wyznacza obrońcę z urzędu, o ile oskarżony nie powołał obrońcy z wyboru. W razie potrzeby rozprawę przerywa się lub odracza.

§ 2. W sprawie, w której oskarżony korzysta z obrońcy z urzędu, sąd na uzasadniony wniosek obrońcy lub oskarżonego zwalnia obrońcę z jego obowiązków i wyznacza oskarżonemu innego obrońcę z urzędu.

§ 3. W wypadkach określonych w § 1 i 2 sąd podejmuje zarazem decyzję, czy dotychczasowy obrońca może bez uszczerbku dla prawa oskarżonego do obrony pełnić obowiązki do czasu podjęcia obrony przez nowego obrońcę.

I kpsw:

Art. 21. § 1. W postępowaniu w sprawie o wykroczenia obwiniony musi mieć obrońcę przed sądem, jeżeli:

1) jest głuchy, niemy lub niewidomy,

2) zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego poczytalności.

§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, obowiązek korzystania z pomocy obrońcy ustaje, jeżeli powołany biegły stwierdzi, że poczytalność obwinionego nie budzi wątpliwości, chyba że sąd postanowi inaczej.

§ 3. W wypadkach, o których mowa w § 1, udział obrońcy w rozprawie jest obowiązkowy, a w posiedzeniu, jeżeli ustawa tak stanowi.

§ 4. Jeżeli w wypadkach, o których mowa w § 1, obwiniony nie ma obrońcy z wyboru, wyznacza mu się obrońcę z urzędu.

Art. 22. Gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości, obwinionemu, który nie ma obrońcy z wyboru, wyznacza się na jego wniosek obrońcę z urzędu, jeżeli w sposób należyty wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów obrony bez poważnego uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny. Przepis art. 78 § 2 Kodeksu postępowania karnego stosuje się.

Art. 23. Obrońcę z urzędu wyznacza prezes sądu właściwego do rozpoznania sprawy.

Art. 24. § 1. Obrońcą w sprawach o wykroczenia może być adwokat albo radca prawny.

§ 2. Do obrońcy obwinionego stosuje się odpowiednio przepisy art. 83-86 Kodeksu postępowania karnego.

§ 3. Ilekroć w przepisach Kodeksu postępowania karnego stosowanych na podstawie art. 1 § 2 mówi się o obrońcy albo o adwokacie, rozumie się przez to także radcę prawnego.

Co z ilością obrońcow - kpk 3 a kpw-

Zestaw 17

1. Kks - Postępowanie w stosunku do nieobecnych zaskarżanie orzeczeń i kwestia działania obrońcy w tym postępowaniu.

Podstawa ogólna:

Art. 173.  § 1. Przeciwko sprawcy przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego przebywającemu stale za granicą albo gdy nie można ustalić jego miejsca zamieszkania lub pobytu w kraju, postępowanie toczyć się może podczas jego nieobecności.

Obrońca:

Art. 176. § 1. Prezes sądu właściwego do rozpoznania sprawy wyznacza nieobecnemu oskarżonemu obrońcę z urzędu. Udział obrońcy jest obowiązkowy także w postępowaniu odwoławczym.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej, gdy nie ma on pełnomocnika. Wyznaczenie adwokata lub radcy prawnego dla nieobecnego podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa.

Art. 177. W razie osobistego zgłoszenia się skazanego do dyspozycji sądu lub ujęcia skazanego doręcza mu się odpis prawomocnego wyroku. Na wniosek skazanego złożony na piśmie w zawitym terminie 14 dni od daty doręczenia sąd, którego wyrok się uprawomocnił, wyznacza niezwłocznie rozprawę, a wydany w tej instancji wyrok traci moc z chwilą stawienia się skazanego na rozprawie.

Notka z komentarza:

Art. 177 jest wyraźnie wzorowany na art. 417 d.k.p.k. Przewiduje on swoisty środek zaskarżenia, który ma  cechy sprzeciwu, z tym zastrzeżeniem, że przysługuje - co raczej dla sprzeciwów nietypowe - od prawomocnego wyroku.

Pyt. 2. 387 kpk czy wyrok można wydać na posiedzeniu? (ogólnie wskazać uchybienia sądu).

Nie wiem, jakie uchybienia - komentarz Grzeszyka.

Kpsw 1. Istota uregulowania zawartego w art. 387 sprowadza się do dobrowolnego poddania się karze bez przeprowadzania postępowania dowodowego (tzw. rozprawa skrócona). Nowela do k.p.k. z 10 stycznia 2003 r. (nadała nowe brzmienie § 1 i 2) rozszerzyła ramy dopuszczalności tej instytucji w taki sposób, iż przepis ten może być stosowany w sprawach o wszystkie występki (niezależnie od zagrożenia oraz od zgody pokrzywdzonego), jeżeli tylko oskarżony, będąc należycie powiadomionym o terminie rozprawy oraz o możliwości zgłoszenia takiego wniosku, nie złożył sprzeciwu (jak również nie uczynił tego prokurator).

2. Wniosek może być złożony na piśmie lub ustnie do protokołu rozprawy, najpóźniej do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania oskarżonego, a więc może być złożony i wcześniej, np. w odpowiedzi na akt oskarżenia. Musi on zawierać konkretną propozycję wymierzenia określonej kary (co do rodzaju i wysokości) lub środka karnego (rodzaj i wymiar), mieszczących się w granicach zakreślonych przez prawo karne materialne, oraz spełniać warunki formalne przewidziane w art. 387 § 1 (zachowanie terminu złożenia wniosku oraz zarzut dotyczący występku). Jeżeli oskarżony nie ma obrońcy z wyboru, sąd może, na jego wniosek, wyznaczyć mu obrońcę z urzędu.

3. Sąd może uwzględnić wniosek oskarżonego, jeżeli, poza przesłankami wymienionymi w art. 387 § 1, wystąpią kumulatywnie przesłanki (trzy) określone w § 2. Brak którejkolwiek z tych przesłanek powoduje, iż wyłączona jest dopuszczalność rozpoznania sprawy w tym trybie (zob. wyrok SN z 16 listopada 1999 r. - V KKN 453/99, Prok. i Pr. 2000, nr 3, poz. 10).

Uwzględnienie przez sąd wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie określonej kary lub środka karnego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego jest możliwe tylko wtedy, gdy nie budzi wątpliwości nie tylko zasadnicza kwestia sprawstwa czynu przez określoną osobę, ale wszelkie te okoliczności, które są istotne dla ustaleń o odpowiedzialności karnej sprawcy, w tym dla właściwej oceny prawnej czynu będącego przedmiotem osądu (zob. wyrok SN z 19 października 2004 r. - II KK 279/2004, OSNKW 2005, nr 6, poz. 52).

Sam fakt, że oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu przestępstwa, a uczynił to dopiero na rozprawie głównej, nie stoi na przeszkodzie uznaniu przez sąd, iż „okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości” w rozumieniu art. 387 § 2 (zob. wyrok SN z 30 marca 2005 r. - WA 4/2005, OSNKW nr 7-8, poz. 65).

4. Uwzględnienie przez sąd wniosku oskarżonego może łączyć się z odpowiednim stosowaniem art. 341 § 3, a więc z sugestią porozumienia się oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii naprawienia szkody lub zadośćuczynienia. Porozumienie takie stwarza możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 2 pkt 1 k.k., co sąd bierze pod uwagę przy wymiarze kary (art. 53 § 3 k.k.).

5. Określenie „dowody wymienione w akcie oskarżenia”, użyte w § 4 art. 387 obejmuje także zeznania świadków, których wezwania na rozprawę główną żądał oskarżyciel w akcie oskarżenia (art. 333 § 1 pkt 1 k.p.k.), w tym zeznania świadków uprawnionych do odmowy złożenia zeznań (art. 182), którzy uprzedzeni o tym prawie, nie skorzystali z tego uprawnienia w postępowaniu przygotowawczym (uchwała SN z 21 marca 2000 r. - I KZP 54/99, OSNKW 2000, nr 3-4, poz. 28).

6. W trybie przewidzianym w art. 387 dopuszczalne jest tylko wydanie wyroku skazującego, a nie wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne (post. SN z 17 maja 2000 - I KZP 7/2000, OSNKW 2000, nr 5-6, poz. 51). Przychylenie się sądu do wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego na zasadach przewidzianych w art. 387 § 1 i 2 zobowiązuje sąd do wymierzenia kary zgodnej z akceptowanym wnioskiem. Orzeczenie przez sąd kary surowszej (lub środka karnego nieprzewidzianego we wniosku) oznacza złamanie „swoistej ugody” określającej warunki dobrowolnego poddania się karze i tym samym stanowi podstawę do kasacji (art. 523), gdyż jest rażącym naruszeniem prawa procesowego, mającym istotny wpływ na treść orzeczenia (wyrok SN z 7 września 1999 r. - WKN 32/99, OSNKW 1999, nr 11-12, poz. 77). Wydanie przez sąd pierwszej instancji wyroku w trybie art. 387 nie modyfikuje zasad kontroli instancyjnej orzeczenia z punktu widzenia podstaw zaskarżenia, określonych w art. 438. Oznacza to, że każda ze stron może wnieść apelację od wyroku i wysunąć w niej także zarzut rażącej niewspółmierności kary (zob. post. SN z 17 października 2000 r. - V KKN 362/2000, OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 9 oraz glosę częściowo krytyczną R. Kmiecika, OSP 2001, nr 7-8, poz. 121).

3. wniosek o powołanie dwóch biegłych psychiatrów na okoliczność stanu poczytalności obwinionego i wniosek o skierowanie do postępowania mediacyjnego. Jakie decyzje podejmie sąd?

Podstawa prawna: art. 42 § 2 k.p.w.

Par. 2 art. 42 nakazuje powołać biegłego psychiatrę (tylko jednego) w razie uzasadnionych wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego obwinionego. Stosuje się wówczas odpowiednio art. 202 § 4 k.p.k. Przepis ten stanowi:

§ 4. Opinia psychiatrów powinna zawierać stwierdzenia dotyczące zarówno poczytalności oskarżonego w chwili popełnienia czynu, jak i i jego aktualnego stanu zdrowia psychicznego oraz zdolności do udziału w postępowaniu, a w razie potrzeby co do okoliczności wymienionych w art. 93 kodeksu karnego.

Chyba sąd nie może oddalić na podstawie, że niedopuszczalny (art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k.)

Może należałoby zmodyfikować w ten sposób, że powołać jednego biegłego (bo jest superfluum)

Co do mediacji - nie mam jej w kpw ani przez zastosowanie k.p.k. - oddalić wniosek.

Zestaw 18

1.Było 4 świadków: 1 - okazał się nie przydatny, 2 - zmarł, 3- cofnięto wniosek o jego powołanie, 4 - prokurator cofną wniosek o jego powałanie ale przed rozprawą. Jakie decyzje podejmie tu są odp. Wszystko na 170 - oddalenie wniosku dowodowego (Dział V Dowody).

1 - okazał się nie przydatny - 170§1 pkt.3

2 - zmarł, (jeśli zmarł przed złożeniem jakichkolwiek zeznań to 170§1 pkt.4, ale jeśli zmarł a wcześniej coś zeznał na etapie przygotowawczego to można odczytać na 391§1)

3- cofnięto wniosek o jego powołanie,

III KKN 113/01 wyrok SN 2003.03.25

LEX nr 77026

Oczywistą jest rzeczą, iż wniosek dowodowy może być cofnięty, lecz tego rodzaju oświadczenie nie jest wiążące dla organu procesowego. Uwzględnienie stanowiska strony co do cofnięcia wniosku dowodowego ("zrzeczenia", "zrezygnowania" ze świadka) możliwe jest jedynie wówczas, gdy w sprawie zachodzi którakolwiek z przyczyn, uzasadniających oddalenie wniosku, wskazana w przepisach procedury karnej.

4 - prokurator cofną wniosek o jego powołanie ale przed rozprawą

hmm. W tym wypadku to nie wiem. Pytanie chyba kiedy prokurator przestaje być dysponentem postępowania karnego. Wydaje mi się, że z chwilą złożenia aktu oskarżenia, prokurtor juz nie może go korygować. (poniekąd może to wynikać z 352)

2. Holandia zwróciła się do RP żeby zastosowała tymczasowe aresztowanie przy europejskim nakazie aresztowania. Czy można( tak). Kto podejmie decyzje państwo wydajace osobe czy przekazujące.odp. to państwo, które przkazuje może zastosować tym. Areszt. Art. 607k § 3 - przekazanie osoby ściganej, nakaz europejski (Rozdział 65b. Wystapienie państwa członkowskiego UE o przekazanie osoby ściganej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania). Sad posiedzenie- postanwienie zazalenie mb

3. Oskarżyciel publiczny złożył apelację w postępowaniu wykroczeniowym, bo sąd umorzył postępowanie bo doszło jego zdaniem do przedawnienia karalności czynu. Czy mogł tak zrobić - tak, Oskarżyciel chciał skazania a uniewinniono - reguła reformationi in Peius.art. 109 § 2 kpow. - odpowiednie stosownie kpk (Dział X Środki odwoławcze) i 5 §1 pkt. 4 kpow - negatywne przesłanki postępowania (Dział I Zasady ogólne).

3. postępowanie w wykroczeniach w I instancji uniewinnienie, w II sąd uchylił i umorzył postępowanie, czy może.

Art. 109 § 2 - stosuje się odpowiednio przepisy k.p.k., art. 454 § 1 k.p.k. - może, bo nie może tylko skazać

Na potwierdzenie fragment z komenta Grzeszyka:

Zakaz ne peius wyrażony w art. 454 § 1, odnoszony do zakazu skazywania, ma charakter bezwzględny. Nie wyklucza on jednak pogorszenia sytuacji oskarżonego, gdyż dopuszcza możliwość umorzenia postępowania w stosunku do osoby uprzednio uniewinnionej (zob. wyroki SN z 14 stycznia 1972 r. - RW 1393/71, OSNKW 1972, nr 4, poz. 75 i z 18 maja 1989 r. - II KR 87/89, OSNKW 1989, nr 7-12, poz. 59) oraz warunkowego umorzenia postępowania w stosunku do osoby, co do której w pierwszej instancji postępowanie umorzono bezwarunkowo (zob. uchwałę SN z 28 grudnia 1982 r. - RNw 16/82, OSNKW 1983, nr 16, poz. 38). Sąd Najwyższy zalecał jednak, aby korzystanie z takiej możliwości miało charakter wyjątkowy (zob. wyrok SN z 7 grudnia 1994 r. - II KRN 234/94, Wokanda 1995, nr 5, poz. 13). Zakaz przewidziany w § 1 nie dotyczy też sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji jedynie odstąpił od wymierzenia kary albo ograniczył się do orzeczenia środka karnego (zob. post. SN z 29 września 1989 r. - V KZP 24/89, OSNKW 1990, nr 1-3, poz. 5).

Zestaw 19

obrona obligatoryjna, bezwzględne przyczyny odwoławcze, kiedy udział obrońcy jest obowiązkowy, czy osoba nie władająca językiem polskim musi mieć obrońcę

79, 80 k.p.k.

interwencja w kks w postępowaniu przygotowawczym, czy interwenient może mieć obrońcę, co się stanie, jak interwenient nie wstąpi

Art. 123. § 1. Podmiot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej i interwenient mogą ustanowić pełnomocnika. Pełnomocnikiem może być adwokat lub radca prawny.

§ 2. Za podmiot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej i interwenienta, którzy nie są osobami fizycznymi, czynności procesowych może dokonać także organ uprawniony do działania w ich imieniu.

§ 3. W sprawach o wykroczenia skarbowe interwenient może mieć tylko jednego pełnomocnika.

Art. 126. § 1. Interwencja może być zgłoszona do chwili rozpoczęcia przewodu sądowego w pierwszej instancji.

§ 2. Jeżeli interwenient w zgłoszeniu nie podał miejsca swego zamieszkania, pobytu lub siedziby lub podał co do tego nieprawdziwe dane, zgłoszenie jest bezskuteczne

Co do niezgłoszenia:

Art. 119. § 1. Interwenient roszczący sobie prawo do przedmiotów podlegających przepadkowi może dochodzić swych roszczeń w postępowaniu w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe.

§ 2. W razie prawomocnego orzeczenia przepadku przedmiotów, co do których podmiot określony w § 1 nie zgłosił interwencji we właściwym czasie z przyczyn od siebie niezależnych, odpowiedzialność Skarbu Państwa ocenia się według przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.

§ 3. Roszczenie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia wygasa, jeżeli powództwa nie wytoczono w terminie 3 miesięcy, licząc od dnia, w którym powód dowiedział się o prawomocnym orzeczeniu przepadku przedmiotów, nie później jednak niż przed upływem 2 lat od daty uprawomocnienia się tego orzeczenia.

3. czy dopuszczalne jest skrócenie środka karnego na tle kkw wskazać konkretny przepis

Nie znalazłem.

Zestaw 20

1. Sad prowadzi postepowanie w sprawie popelnienia przez X i Y przestepstw z art. 191 par. 1 kk i 158 par. 1 kk. Na rozprawie pokrzywdzony zeznal, iz dokonali oni tych czynow, zeby zmusic go przychylnego zeznawania w innej sprawie. Odnoszac sie do tych zeznan pokrzywdzonego oskarzeni podniesli, iz zostali oni w innym postepowaniu uniewinnieni nieprawomocnym wyrokiem od dokonania przestepstwa z art. 245 kk. Wniesli jednoczesnie o dopuszczenie dowodu z akt tamtej sprawy.

Przeciwko dopuszczeniu dowodu zaoponowal prokurator powolujac sie na art. 170 par. 1 pkt 2 i 5 kpk.

W zaistnialej sytuacji oskarzony X wniosl wniosek w trybie art. 387 kpk, za późno ktory sad uwzglednil.

Dokonaj oceny zaistnialej sytuaccji, wskaz uchybienia, a takze wyjasnij w jakim zakresie sad karny jest zwiazany wyrokami innych sadow.

Dopóki jest tamten nieprawomocny

W 17 §1 pkt. 7 - nie wiemy czy tamto postępowanie dotyczy tego samego czynu.

Odp. Wydaje mi się że sąd powinien zapoznać się aktami tamtej sprawy, może się bowiem okazać ze pomimo innej kwalifikacji prawnej AO w innej sprawie X i Y zostali oskarżeni de facto o to samo, o ten sam czyn/y, a jeżeli okaże się ze tamto postępowanie zostało wcześniej wszczęte (i zajdzie tożsamość zarzucanych czynów) to postępowanie należałoby umorzyć

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 25 listopada 2004 r. WA 23/2004 
LexPolonica nr 407713

Postępowanie karne dotyczy tego samego czynu co w sprawie wcześniej prawomocnie zakończonej, gdy odnosi się do tej samej osoby, dotyczy tego samego zdarzenia w ujęciu historycznym, jeżeli powoływane są te same dowody dotyczące zachowania się oskarżonego a zespół zachowań oskarżonego w obu sprawach jest identyczny.

Różnice w zakresie stylistycznego opisu czynu sprawcy, jak i w zakresie jego kwalifikacji prawnych oraz form stadialnych popełnienia przestępstwa nie powodują zróżnicowania czynu sprawcy, jako zdarzenia historycznego i nie mogą być przedmiotem ponownego rozpoznania sprawy prawomocnie już zakończonej.

Art. 387.  § 1. Do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej oskarżony, któremu zarzucono występek, może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego; jeżeli oskarżony nie ma obrońcy z wyboru, sąd może, na jego wniosek, wyznaczyć mu obrońcę z urzędu.

Art. 170.  § 1. Oddala się wniosek dowodowy, jeżeli:

2) okoliczność, która ma być udowodniona, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albo jest już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy,

5) wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania.

Zasada jurysdykcyjnej samodzielności sądu karnego podlega ograniczeniu. W szczególności wiążące są prawomocne rozstrzygnięcia sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny, np. zapadłe w postępowaniu cywilnym orzeczenia o rozwiązaniu małżeństwa. Do tej kategorii nie należą orzeczenia o charakterze wyłącznie deklaratoryjnym, np. o zasądzeniu odszkodowania. Wiążący charakter mają też wyroki skazujące (i warunkowo umarzające) sądów karnych, w zakresie, w jakim przypisują one określonej osobie fakt popełnienia przestępstwa, oraz orzekające wobec niej określoną karę lub środki karne (P. Hofmański, Samodzielność jurysdykcyjna, s. 213).

Wiążący charakter co do dalszego postępowania mają przewidziane w art. 442 § 3 „zapatrywania prawne i wskazania” sądu odwoławczego, adresowane do sądu, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Taki sam charakter dla sądów w danej sprawie ma uchwała Sądu Najwyższego będąca rozstrzygnięciem zagadnienia prawnego przekazanego przez sąd odwoławczy (art. 441 § 3).

2. Po wydaniu wyroku oskarzony X zostal pouczony o sposobie i terminie wniesienia srodka odwolawczego. Po pouczeniu oswiadczyl, iz pouczenie zrozumial, po czym 5 dnia od ogloszenia orzeczenia wniosl apelacje bezposrednio do sadu odwolawczego.

Dokonaj dalszych czynnosci.

Jeżeli Sąd Odwoławczy przekazuje, ale nie musi się spieszyć a tamtemu termin przeleci.

Powyższa sytuacja jest rodzajowo inna od następującej:

Zażalenie na postanowienie sądu oddalające wniosek o zasądzenie odszkodowania za oczywiście niesłuszne aresztowanie, wniesione z zachowaniem terminu - ale nie do sądu, lecz do Rzecznika Praw Obywatelskich - przez stronę prawidłowo pouczoną o sposobie zaskarżenia orzeczenia, nie uzasadnia stosowania art. 110 k.p.k. z 1969 r. (por. obecny art. 125 k.p.k.) (postanowienie SA w Katowicach z dnia 11 września 1991 r. - II AKo 23/91, „Wokanda” 1992/5; OSPiKA 1992/9/192).

Art. 125 kpc wspomina o niewłaściwym sądzie i o omyłce - tak więc moim zdaniem artykuł ten znajdzie zastosowanie; a jeżeli tak to SO powinien akta przekazać właściwemu SR, który powinien podjąć właściwe czynności; potraktować tę apelację jako wniosek o uzasadnienie, a przy jego doręczeniu, dokonać odpowiednich pouczeń

3. W sprawie zostal wniesiony wniosek o ukaranie obwinionego za wykroczenie z art. 86 par. 1 kw. Obwiniony wniosl o umorzenie/odmowe wszczecia postepowania w zwiazku z tym, iz o ten sam czyn toczy sie postepowanie karne za przestepstwo z art. 178a par. 1 kk. Prezes/sad odmowil odmowy wszczecia/umorzenia postepowania.

Czy przysluguje zażalenie na ta decyzje? jakie sa podstawy umorzenia postepowania w kpsw?

Art. 61. § 1. Można odmówić wszczęcia postępowania, a wszczęte umorzyć, także wtedy, jeżeli:

1) w sprawie o ten sam czyn, jako mający jednocześnie znamiona przestępstwa i wykroczenia, postępowanie karne zostało już prawomocnie zakończone orzeczeniem skazującym lub toczy się postępowanie karne z oskarżenia publicznego,

2) wobec sprawcy zastosowano środek oddziaływania w postaci pouczenia, zwrócenia uwagi lub ostrzeżenia albo środek przewidziany w przepisach o odpowiedzialności dyscyplinarnej lub porządkowej, a środek ten jest wystarczającą reakcją na wykroczenie.

§ 2. Na postanowienie o umorzeniu postępowania z przyczyn wskazanych w § 1 przysługuje zażalenie.

§ 3. W sprawie o wykroczenie, w której odmówiono wszczęcia postępowania lub je umorzono, można podjąć postępowanie w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie o przestępstwo, jeżeli orzeczeniem tym uniewinniono oskarżonego lub umorzono postępowanie, a nie ustała jeszcze karalność wykroczenia.

Art. 5. § 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:

1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia,

2) czyn nie zawiera znamion wykroczenia albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia wykroczenia,

3) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze,

4) nastąpiło przedawnienie orzekania,

5) obwiniony zmarł,

6) obwiniony jest:

a) uwierzytelnionym w Rzeczypospolitej Polskiej, szefem przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa obcego,

b) osobą należącą do personelu dyplomatycznego tego przedstawicielstwa,

c) osobą należącą do personelu administracyjnego lub technicznego tego przedstawicielstwa,

d) członkiem rodziny osób wymienionych w lit. a)-c) i pozostaje z nimi we wspólnocie domowej,

e) inną osobą korzystającą z immunitetu dyplomatycznego, na podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych,

f) kierownikiem urzędu konsularnego lub innym urzędnikiem konsularnym państwa obcego albo inną osobą zrównaną z nimi na podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych,

7) obwiniony z mocy przepisów szczególnych nie podlega orzecznictwu na podstawie niniejszego kodeksu,

8) postępowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało prawomocnie zakończone lub wcześniej wszczęte, toczy się,

9) brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela albo żądania ścigania pochodzącego od osoby uprawnionej lub zezwolenia na ściganie, gdy ustawa tego wymaga,

10) zachodzi inna okoliczność wyłączająca z mocy ustawy orzekanie w postępowaniu na podstawie niniejszego kodeksu.

§ 2. Przepisu § 1 pkt 6 nie stosuje się:

1) do osób w nim wymienionych, jeżeli są obywatelami polskimi lub mają w Polsce miejsce stałego zamieszkania, przy czym osoby, o których mowa w lit. f), nie podlegają orzecznictwu na podstawie niniejszego kodeksu, tylko w zakresie czynności pełnionych w toku i w wykonaniu funkcji urzędowych,

2) jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

§ 3. Przepisu § 1 pkt 6 można nie stosować do obywatela państwa obcego, z którym nie ma w tym przedmiocie umowy, a państwo to nie zapewnia wzajemności.

Na marginesie uważam że jeżeli takie zażalenie zostałoby złożony, to powinno było odnieść zamierzony skutek, ponieważ art. 178a p. 1 pozostaje we właściwym zbiegu z art. 86 p. 1 kw

61 §1 pkt. 2 i jeżeli się zakończy to §3 - to w ciągu trzech miesięcy można bawić się z powrotem.

Zestaw 21

Areszt tymczasowy, ale nie pamiętam dokładnie.

- był przedłużany, a w między czasie zarządzono wykonanie wobec oskarżonego 4 lat pozbawienia wolności.

Orzecznictwo SA w Krakowie stało na stanowisku, iż w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności nie wykonywany jest środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania a zatem limity dotyczące przedłużania tego środka nie biegną. Ta linia orzecznicza została przełamana przez TK, który w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r. (SK 17/07) rozpoznał skargę konstytucyjną Jarosława M. dotyczącą zasad przedłużania aresztu tymczasowego.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 263 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego w zakresie, w jakim do dwuletniego okresu maksymalnego stosowania tymczasowego aresztowania do chwili wydania pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji nie wlicza okresów, w których tymczasowo aresztowany odbywa równocześnie karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie, dopuszczając do przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania na okres ponad dwóch lat przez sąd pierwszej instancji na zasadach ogólnych, jest niezgodny z art. 41 ust. 1 w związku z art. 2 oraz z art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Przepis nie został uchylony, jeno stwierdzono niedopuszczalność takiej jego wykładni!

Prokurator w akcie oskarżenia zarzuca popełnienie czynu z art. 280 § 1. Wydając wyrok w rubrum podaje własną kwalifikację z art. 280 § 2, a w komparycji zmienia dodatkowo miejsce i czas czynu. Co powinien zrobić sąd odwoławczy i dlaczego?

BPO pełną gębą - jeżeli sąd uznał, że sprawca popełnił 280 § 2 - zbrodnię - to właściwy stał się SO. Orzekł sąd niższego rzędu, a więc art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. Dodatkowo sąd jest związany zarzutem w tym sensie, że nie może wyrokować na temat innego czynu. Dopuszczalne są modyfikacje zarzutu, ale nie takie, które spowodują, że rozpoznaniu zostanie poddany zupełnie inny czyn. Jeżeli więc sąd orzekł o innym rozboju - z innego miejsca i daty - orzekał bez skargi (art. 439 § 1 pkt 9 w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.).

Postępowanie o odszkodowanie za niesłuszne ukaranie w kkw.

Chyba chodzi o odszkodowanie za niesłuszne ukaranie z kpsw - art. 114 i n.

Zestaw 22

1. Art. 387 kpk. Sąd wydał w tym trybie wyrok wobec oskarżonego o czyn z art. 280 par. 2 kk, ponieważ to zbrodnia, było to niedopuszczalne. Ogólnie dopytywanie z 387, 335, apelacyjnego.

ot i wszystko

2. Postępowanie wobec nieobecnych w kks. Facet wyjechał, a potem wrócił, już po wydaniu wyroku w tym trybie. W jaki sposób może domagać się jego uchylenia.

Art. 177. W razie osobistego zgłoszenia się skazanego do dyspozycji sądu lub ujęcia skazanego doręcza mu się odpis prawomocnego wyroku. Na wniosek skazanego złożony na piśmie w zawitym terminie 14 dni od daty doręczenia sąd, którego wyrok się uprawomocnił, wyznacza niezwłocznie rozprawę, a wydany w tej instancji wyrok traci moc z chwilą stawienia się skazanego na rozprawie.

oczywiście od wyroku wydanego w postępowaniu w stosunku do nieobecnych służy na zasadach ogólnych apelacja, którą może wywieść m.in. ustanowiony z urzędu dla nieobecnego obrońca

3. KPSW - obwiniony nie stawia się, ale przychodzi dwóch jego obrońców: adwokat i radca prawny. Ponieważ obrońca może być jeden trzeba drugiego wywalić. Pani sędzia wymusiła na mnie stwierdzenie :), że trzeba kazać dogadać im się między sobą, a jeżeli tego nie zrobią, powiadomić rady odpowiednich izb. Dalej złożyli wnioski o mediację (w wykroczeniach niedopuszczalna) oraz o opinię dwóch biegłych psychiatrów (a może być 1 w wykroczeniach).

i znów czuję się wyręczony

Zestaw 23

1. Oskarżyciel posiłkowy subsydiarny zmarł w trakcie postępowania. Sąd zawiesił postępowanie, a następnie je umorzył. Po 4 miesiącach zgłosił się syn tamtego oskarżyciela. Podniósł, iż dopiero teraz dowiedział się o postępowaniu i chce je kontynuować. Co mu przysługuje? Czy możliwe jest jego wstąpienie do postępowania, w jaki sposób?

Co do zasady jest możliwe, ale termin do 61 - trzy miesiące. Termin zawity - można przywracać. Jeżeli mu się przywróci to należałoby uchylić postanowieni o umorzeniu

61 kpk w zw. Z art. 58 § 2 kpk, art. 126 kpk,

2. Oskarżony na rozprawie przyznał się do winy i odmówił składania wyjaśnień. Po odczytaniu mu jego wyjaśnień z dochodzenia potwierdził je i odmówił odpowiedzi na pytania. Następnie został złożony wniosek o ograniczenie postępowania dowodowego w trybie art. 388 kpk. Został on uwzględniony, sąd wydał wyrok skazujący. Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego. Zarzucił, iż nie było jego zgody na ograniczenie postępowania nie był on obecny na rozprawie, ale był prawidłowo powiadomiony o terminie. Zarzucił też, iż oskarżony przed sądem nie złożył wyjaśnień i przez to powyższy przepis nie mógł być uwzględniony. Ocenić zarzuty.

388 kpk Nie może być tak, że tylko potwierdza - musi powiedzieć coś więcej. Musi je złożyć ponownie. W przepisie jest „za zgodą obecnych stron”.

3. Został złożony wniosek o ukaranie z art. 86 § 1 kw. Obwiniony jest obcokrajowcem. Sprawa jest wszczęta w postępowaniu przyspieszonym. Na rozprawie wychodzi, że nasz obwiniony pracuje w stoczni w G. i ma kontrakt do 2009 r. sąd zmienił tryb na zwyczajny. Oskarżyciel wniósł do protokołu zażalenie na zmianę trybu. Kiedy się wszczyna postępowanie przyspieszony? Czy była tutaj podstawa do zmiany trybu? Odrębności postępowania przyspieszonego. W jaki sposób wnosi się zażalenie w tym postępowaniu? Czy można do protokołu?

- co do obcokrajowców, którzy nie mają zamieszkania w kraju. Po przepisach trzeba lecieć. 92 §3 pkt. 2 - postanowienie - niezaskarżalne (wg Mati). 103 § 3 kpsw zażalenie tylko gdy ustawa tak stanowi.

Zestaw 24

Chodziło o art. 353 - Okres pomiędzy doręczeniem zawiadomienia a terminem rozprawy (co najmniej 7 dni), (Rozdział 41 Przygotowanie do rozprawy głównej).

II AKa 54/05 wyrok s.apel. 2005.03.22

we Wrocławiu

OSA 2005/8/59...

Oddalenie wniosku o odroczenie rozprawy, mimo niezachowania terminu z art. 353 § 1 k.p.k., jeżeli prowadziło do uniemożliwienia oskarżonemu złożenia pełnych wyjaśnień, stanowi obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia.

Sąd musi odroczyć rozprawę (§ 2), jeżeli spełnione zostały jednocześnie trzy warunki:

a) termin siedmiu dni nie został zachowany tylko w stosunku do oskarżonego lub jego obrońcy, a więc nie dotyczy to innych stron (oskarżycieli, podmiotu określonego w art. 416, powoda cywilnego, ich pełnomocników);

b) oskarżony lub obrońca w takiej sytuacji złoży wniosek o odroczenie (wniosek nie wymaga żadnego uzasadnienia);

c) wniosek o odroczenie zostanie zgłoszony przed rozpoczęciem przewodu sądowego (art. 385), a więc przed odczytaniem aktu oskarżenia.

X cofną wniosek na rozprawie apelacyjnej, ale w postepowaniu przekazanym do ponownego rozpoznania. Odp. Czy mogł - art.12 Dopuszczalność cofnięcia wniosku (Dział I Przepisy wstępne).

Cofnięcie jest dopusczalne:

- w postępowaniu sądowym za zgodą prokuratora

- w postępowaniu sądowym za zgodą sądu

Nie jest dopuszczalne cofnięcie wniosku o ściganie przestępstwa zgwałcenia 197 kk

Cos o nakaz zapłaty

???? (Może jakiś inny nakaz, ale nie zapłaty?!)

Zestaw 25

casus pod orzeczenie - czy możliwe orzeczenie na niekorzyść.

Tu mam za mało danych do kazusu.

odroczenie wykonania kary ogr.wolności - skazany został powołany do wojska - art. 62 par 2 kkw

Art. 62. § 1. kkw: Sąd może odroczyć wykonanie kary ograniczenia wolności na czas do 6 miesięcy, jeżeli natychmiastowe wykonanie kary pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny zbyt ciężkie skutki.

§ 2. Sąd odracza wykonanie kary ograniczenia wolności w razie powołania skazanego do czynnej służby wojskowej, do czasu ukończenia tej służby. Wobec takiego skazanego sąd może zastosować odpowiednio przepisy art. 336 § 3 i 4 Kodeksu karnego.

§ 3. Sąd może odwołać odroczenie wykonania kary ograniczenia wolności w razie ustania przyczyny, dla której zostało udzielone, lub w wypadku, gdy skazany nie korzysta z odroczenia kary zgodnie z celem, w jakim zostało udzielone, albo rażąco narusza porządek prawny.

tryb przyspieszony (89 - 92 kpw), termin wniesienia apelacji, (obwiniony oddalił się-chodziło o to, że nie wówczas nie będzie to wyrok zaoczny)

DZIAŁ IX

Postępowania szczególne

Rozdział 15

Postępowanie przyspieszone

Art. 89. W postępowaniu przyspieszonym stosuje się przepisy o postępowaniu zwyczajnym, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Art. 90. § 1. Postępowanie przyspieszone stosuje się do osób niemających stałego miejsca zamieszkania lub miejsca stałego pobytu, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że rozpoznanie sprawy w postępowaniu zwyczajnym będzie niemożliwe lub znacznie utrudnione.

§ 2. Postępowanie przyspieszone stosuje się również do osób przebywających jedynie czasowo na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że rozpoznanie sprawy w postępowaniu zwyczajnym będzie niemożliwe lub znacznie utrudnione.

§ 3.  Postępowanie przyspieszone stosuje się także wobec sprawców wykroczeń o charakterze chuligańskim.

§ 4. Postępowanie przyspieszone stosuje się ponadto, gdy ustawa tak stanowi.

§ 5. Postępowania przyspieszonego nie stosuje się wobec osób podlegających orzecznictwu sądów wojskowych.

Art. 91. § 1. W wypadkach, o których mowa w art. 90, w postępowaniu przyspieszonym orzeka się tylko wówczas, gdy sprawca został ujęty na gorącym uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykroczenia i niezwłocznie doprowadzono go do sądu.

§ 2. Policja lub inny organ, któremu szczególne ustawy powierzają zadania w zakresie ochrony porządku lub bezpieczeństwa publicznego, w wypadku schwytania na gorącym uczynku lub bezpośrednio potem sprawcy wykroczenia, o którym mowa w art. 90, może go zatrzymać i doprowadzić do sądu.

§ 3. Organ określony w § 2 może odstąpić od zatrzymania i przymusowego doprowadzenia sprawcy do sądu, zobowiązując go do stawienia się w sądzie w wyznaczonym czasie i miejscu ze skutkami wezwania, o których mowa w art. 71 § 4. Wydanego wówczas pod nieobecność obwinionego wyroku nie uważa się za zaoczny.

§ 4. W wypadku wskazanym w § 3 Policja i Straż Graniczna mogą zatrzymać sprawcy paszport lub inny dokument uprawniający do przekroczenia granicy, który wraz z wnioskiem o ukaranie przekazują sądowi. Zwrotu dokumentu dokonuje sąd, nie później niż przy wydaniu orzeczenia albo z chwilą zmiany trybu postępowania.

§ 5. Osoba wezwana przez organ, o którym mowa w § 2, do stawienia się w sądzie w charakterze świadka obowiązana jest stawić się we wskazanym czasie i miejscu; art. 49 i art. 50 § 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 92. § 1. W postępowaniu przyspieszonym:

1) wniosek o ukaranie może ograniczyć się do wymogów wskazanych w  art. 57 § 2 i § 3 pkt 1 i 3; może też być złożony ustnie do protokołu; 

2) sąd bez zbędnej zwłoki przystępuje do rozpoznania sprawy, zaznaczając w protokole, że prowadzi ją w trybie przyspieszonym oraz odnotowując godzinę doprowadzenia obwinionego; 

3) sąd zobowiązuje obwinionego do pozostania do dyspozycji sądu do zakończenia rozprawy pod rygorem wydania orzeczenia pod jego nieobecność; tak wydanego wyroku nie uważa się za zaoczny; 

4) w razie przerwania rozprawy na okres dłuższy niż 3 dni sprawę rozpoznaje się w postępowaniu zwyczajnym; 

5) w razie wydania wyroku pod nieobecność obwinionego w wypadkach, o których mowa w pkt 3 albo w art. 91 § 3, uzasadnienie wyroku sporządza się z urzędu, w pozostałych wypadkach uzasadnienie wyroku sporządza się tylko na wniosek strony złożony ustnie do protokołu rozprawy bezpośrednio po ogłoszeniu wyroku; 

6) termin do wniesienia środka odwoławczego wynosi 3 dni od daty ogłoszenia rozstrzygnięcia, gdy uzasadnienie sporządza się z urzędu, a w pozostałych przypadkach - 3 dni od daty doręczenia wyroku z uzasadnieniem; 

7) sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę najpóźniej w ciągu miesiąca od daty jej wpływu do tego sądu. 

§ 2. Sąd sporządza uzasadnienie w terminie 3 dni od daty ogłoszenia wyroku.

§ 3. W razie ustalenia, że brak jest warunków uzasadniających prowadzenie sprawy w trybie przyspieszonym:

1) prezes sądu przed wszczęciem postępowania zwraca oskarżycielowi wniosek o ukaranie do uzupełnienia braków formalnych, gdy wniosek ten ograniczał się do wymogów wskazanych w § 1 pkt 1, jeżeli jednak wniosek o ukaranie odpowiada wymogom określonym w art. 57 § 2-4, rozpoznaje się go w postępowaniu zwyczajnym; 

2) sąd wydaje postanowienie o zmianie trybu na zwyczajny, gdy brak podstaw do prowadzenia postępowania przyspieszonego ustalono po wszczęciu postępowania.

Zestaw 26

1. 316 kpk. wniosek adwokata o przesłuchanie świadka przez sąd, gdyż ten

ma wyjechać za granice na dwa lata

Podstawa prawna: art. 316 § 3 k.p.k.

Art. 316. § 1.  Jeżeli czynności śledztwa nie będzie można powtórzyć na rozprawie, należy podejrzanego, pokrzywdzonego i ich przedstawicieli ustawowych, a obrońcę i pełnomocnika, jeżeli są już w sprawie ustanowieni, dopuścić do udziału w czynności, chyba że zachodzi niebezpieczeństwo utraty lub zniekształcenia dowodu w razie zwłoki.

§ 2. Podejrzanego pozbawionego wolności nie sprowadza się wtedy, gdy zwłoka grozi utratą lub zniekształceniem dowodu.

§ 3. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo, że świadka nie będzie można przesłuchać na rozprawie, strona lub prokurator albo inny organ prowadzący postępowanie mogą zwrócić się do sądu z żądaniem przesłuchania go przez sąd.

2. wniosek prokuratora o sporządzenie uzasadnienia bez wskazania którego

oskarżonego dotyczy ( 422 zd. ost. ), czy ma zastosowanie 120 kpk - ps.

po wyniku sądzę, że ma ( tak obstawiałem )

Podstawa prawna: art. 422 zd. ostatnie k.p.k.

Art. 422. § 1.  W terminie zawitym 7 dni od daty ogłoszenia wyroku strona, podmiot określony w art. 416, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie. Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Fragment z Grzeszyka:

W konsekwencji w sprawie wieloosobowej prokurator lub obrońca, który bronił w takiej samej sprawie kilku oskarżonych albo inny uprawniony podmiot (nie dotyczy to oskarżonego), są zobowiązani do tego, aby wymienić we wniosku oskarżonych, których ma dotyczyć uzasadnienie wyroku. Niewskazanie we wniosku niektórych oskarżonych powoduje utratę prawa do zaskarżenia wyroku w części dotyczącej tychże oskarżonych.  W sprawach z oskarżenia publicznego, prokurator nie może wnieść apelacji w stosunku do oskarżonego, którego nie wskazał we wniosku złożonym na podstawie art. 422 § 1 zd. ostatnie k.p.k. (uchwała SN z 25 marca 2004 r. - I KZP 45/2003, OSNKW 2004, nr 4, poz. 38).

Choć ten fragment nie odpowiada na pytania, czy 120 ma zastosowanie.

3. kpw. - zarzut obwinionego, że zmienił się skład, że wyznaczano

sędziów nie wg. listy. A także skład sądu okręgowego.

Zestaw 27

1. SO w O. przekazał sprawę do SR z uwagi na niewłaściwość miejscową i rzeczową. SR przekazał z tego samego powodu do innego SO. Z kolei ten ostatni SO przekazał z uwagi na brak właściwości miejscowej do SO w O. Czy jest spór kompetencyjny? Między którymi organami i jak go rozstrzygnąć?

Odp. SR mógł mieć prawo przekazać innemu SO, tak więc wszystkie przekazania były zgodne z art. 35 kpk. Spór kompetencyjny powstał tu między SO w O., a drugim SO. Powinien go rozstrzygnąć SA przełożony nad SO który pierwszy wszczął spór - czyli nad SO. w O. (38 § 1 kpk). Spór wszczął tutaj SO w O. bo odmówił przyjęcia sprawy przekazanej mu przez inny sąd równorzędny.

W wypadku gdy Sąd Okręgowy stwierdzi swą niewłaściwość i przekazał sprawę sądowi rejonowemu, sąd ten jest związany stanowiskiem sądu wyższego, chyba że w toku dalszego postępowania ujawnią się nowe, istotne okoliczności, mające znaczenie w kwestii właściwości rzeczowej.

Wyrok SN z dnia 10 października 1991 r., I KZP 24/91

2. Policja złożyła wniosek o ukaranie do sądu grodzkiego. Prezes SR zwrócił wniosek z uwagi na braki formalne. Po jakimś czasie Policja znowu ponowiła wniosek uzupełniony. Jednakże Prezes SR uznał, że nastąpiło już przedawnienie karalności wykroczenia i postanowieniem odmówił wszczęcia postępowania. Na to postanowienie zażalił się pokrzywdzony twierdząc, iż nie doszło do przedawnienia orzekania, gdyż zgodnie z art. 120 § 2 kpk pierwsze złożenie wniosku o ukaranie przez Policję przerwało bieg przedawnienia.

Podstawa prawna:

Art. 45 § 1 kw, 59 § 2 kpw

Odp.

O wszczęciu postępowania w myśl art. 45 § 1 kw decyduje zawsze wydanie przez prezesa sądu zarządzenia w przedmiocie wszczęcia postępowania, toteż w podanym przykładzie nastąpiło przedawnienie karalności mimo złożenia pierwotnego wniosku o ukaranie w przepisowym terminie czyli przed upływem 1-rocznego okresu przedawnienia.

Także wtedy, gdy wniesienie wniosku o ukaranie, uzupełnionego w trybie art. 59 § 1, nastąpiło z zachowaniem 7-dniowego terminu, o którym mowa w tym przepisie, wszczęcie postępowania nie może nastąpić po upływie rocznego terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 45 § 1 k.w.

(postanowienie SN z dnia 25 lutego 2005 r., I KZP 34/2004, OSNKW 2005, z. 2, poz. 24).

Z uzasadnienia:

Po pierwsze zatem, przedawnienie karalności wykroczeń wynosi, zgodnie z art. 45 § 1 kw 1 rok, chyba że przed upływem tego terminu wszczęto postępowanie. Po wtóre, w sprawach o wykroczenia postępowanie wszczynane jest nie poprzez złożenie wniosku o ukaranie, ale poprzez wydanie przez prezesa sądu zarządzenia w przedmiocie wszczęcia postępowania na podstawie art. 59 § 2 zdanie 1 kpw (por. postanowienie Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2003 r. I KZP 9/2003 OSNKW 2003/11-12 poz. 92).

Rozważenie tej kwestii prowadzi do przekonania, że niepokój Sądu Okręgowego nie jest uzasadniony. Trzeba bowiem pamiętać o tym, że termin przedawnienia wynikający z art. 45 § 1 kw jest terminem materialnoprawnym i dla jego biegu nie mogą mieć znaczenia jakiekolwiek inne czynności procesowe niż te, które ustawa wyraźnie wskazuje. Wskazuje zaś jedynie na dwie sytuacje, w których przedawnienie biegnie odmiennie niż wynikałoby to z art. 45 § 1 kw in principio. Pierwsza z tych sytuacji dotyczy wszczęcia postępowania w sprawie przed upływem rocznego terminu przedawnienia (co przedłuża okres przedawnienia do dwóch lat - art. 45 § 1 kw po średniku), druga zaś uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie o wykroczenie (co powoduje, że przedawnienie biegnie od daty uchylenia, jeśli w dacie uchylenia okres przedawnienia jeszcze nie upłynął - art. 45 § 2 kw; por. uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2002 r. I KZP 15/2002 OSNKW 2002/7-8 poz. 49). Żadne inne zdarzenie procesowe nie może wpłynąć na bieg terminu przedawnienia, w tym także wniesienie wniosku o ukaranie z zachowaniem 7-dniowego terminu, po wezwaniu oskarżyciela do usunięcia braków formalnych wniosku.

Można mieć wątpliwości co do tego, czy rzeczywiście w świetle art. 59 § 1 kpw wniosek o ukaranie uzupełniony w terminie 7 dni wywołuje skutki procesowe od dnia jego wniesienia. Na przyjęcie takiej skuteczności wniosku o ukaranie nie pozwala literalna wykładnia tego przepisu. Ponadto sprzeciwia się temu także wykładnia systemowa. O ile bowiem, zgodnie z art. 120 § 2 zdanie 1 kpk (stosowanym odpowiednio do czynności procesowych w postępowaniu w sprawach o wykroczenia na podstawie art. 38 § 1 kpw), w razie uzupełnienia braku w terminie, pismo wywołuje skutki od dnia jego wniesienia, o tyle w art. 59 § 1 kpw brak jest normy dotyczącej skuteczności pisma. Co więcej, między innymi właśnie potrzeba autonomicznego uregulowania trybu usuwania formalnych braków wniosku o ukaranie, legitymizuje art. 59 § 1 kpw. Jest przecież oczywiste, że gdyby nie potrzeba zróżnicowania skuteczności wniesienia uzupełnionego pisma, do wniosku o ukaranie można byłoby stosować art. 120 § 2 zd. 1 kpk w zw. z art. 38 § 1 kpw, albowiem wniosek o ukaranie jest pismem w rozumieniu art. 120 § 1 kpk, a warunki formalne wniosku określone w art. 57 § 2 - 4 kpw należą do kategorii wymagań formalnych, o których mowa w art. 120 § 1 kpk. Relacja pomiędzy art. 59 § 1 kpw a art. 120 kpk stosowanym w sprawach o wykroczenia odpowiednio na podstawie art. 38 § 1 kpw układa się dokładnie tak samo jak relacja pomiędzy art. 120 a art. 337 § 1 kpk, w świetle którego poza sporem pozostaje, że określa on autonomiczny i niezależny od art. 120 kpk reżim kontrolowania wymagań formalnych aktu oskarżenia.

3. Policja złożyła wniosek o ukaranie sprawcy wykroczenia karnoskarbowego. Oceń co powinien zrobić prezes sądu.

Podstawa prawna:

Art. 121 § 2 kks, art. 337 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks

Odpowiedź:

Policja jest uprawniona do wniesienia aktu oskarżenia w sprawie o wykroczenie skarbowe, a nie wniosku o ukaranie. Do wykroczeń skarbowych nie mają zastosowania przepisy kpw. Na podstawie art. 337 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks prezes sądu powinien zarządzeniem zwrócić wniosek o ukaranie z uwagi na braki formalne.

Zestaw 28

Sprzeciw w postępowaniu uproszczonym, później ponownie podniesiony w apelacji → nie można

Zawieszenie postępowania w KPK → zasadniczo nie występuje

Pytanie dodatkowe: post. zawiesza się w syt. śmierci oskarżyciela posiłkowego (WYJ.)

Sprawa o bójkę → wyłączenie do osobnego rozpoznania

Wniosek o uzasadnienie wyroku przez pokrzywdzonych (którzy przed wyłączeniem do osobnego rozpoznania byli oskarżonymi) → czy jest dopuszczalny?

Zestaw 29

Kazus: rozprawę wyznaczono na 22.07, ale pojawia się wniosek o odroczenie wraz z zaświadczeniem lekarskim

Art. 357 kpk → musi odroczyć

Cofnięcie wniosku na rozprawie apelacyjnej

Nakaz zapłaty??? → SSA Urban powiedział, że kazus jest źle sformułowany

Zestaw 30

Kazus: osoba była aresztowana tymczasowo na Słowacji, następnie przejęta do Polski

Art.598 kpk → okres tymczasowego aresztowania w stosunku do osoby wydanej liczy się od momentu przejęcia osoby na terytorium RP - (Rozdział 64 Wystąpienie o wydanie lub przewóz osób ściganych lub skazanych przebywających za granicą oraz o wydanie przedmiotów).

Pytanie dodatkowe: terminy obowiązujące Sąd Apelacyjny przy tymczasowym aresztowaniu - patrz. 263 (Rozdział 28 Środki zapobiegawcze).

Kazus: dziennikarz na żywo chciał relacjonować przebieg rozprawy - kto może udzielić zezwolenia?

Art. 357 kpk (sąd) - (Rozdział 42 Jawność rozprawy głównej).

Pytanie dodatkowe → chodziło o to, że Pr. prasowe reguluje ochronę wizerunku

Kazus: Towarzystwo Ochrony Zwierząt wystąpiło z wnioskiem o …

wymienić oskarżycieli publicznych wg KPW [organy pozakodeksowe!!] → art. 17 KPW

ważny §4 → RM może w dr. rozporządzenia nadać uprawnienia nowym organizacjom

Zestaw 31

Na rozprawie okazało się, że są braki w postępowaniu przygotowawczym. Zwrócono akta. Czy można było tak zrobić ?

Odp. Nie można było tak zrobić. Przerwa i uzupełnienie dowodów

Art. 297 kpk - chyba chodzi o art.397 kpk - braki w postępowaniu przygotowawczym (Rozdział 45 Przewód sądowy).

2. 4 oskarżonych. Jeden podał się dobrowolnie karze, sąd wyłączył do odrębnego postępowania i skazał go. Pozostało 3 oskarżonych i jeden z nich był oskarżony o współudział z oskarżonym, któremu została już orzeczona kara w wyłączonym postępowaniu. Dowód inne postępowanie dowodowe.

Adwokat w tym kazusie jest obrońcą oskarżonego o współudział i był także obrońcą oskarżonego, który poddał się karze. Wniósł on o wyłączenie sędziego.

Czy mógł ???? - (Rozdział 2 Wyłączenie sędziego) - od art.40 kpk

Odp. Nie

3. Wykroczenie. W sklepie ukradziono towar za kwotę 200 zł. Zawiadomił o tym Policję klient przebywający w sklepie, który to widział. Wniosek o ukaranie wniosła Policja. Sąd odmówił wszczęcia postępowania na art.59 § 2 kkw (Rozdział 11 Wszczęcie postępowania. Orzekanie przed rozprawą) w zw. z art.5 § 1 pkt. 1 kkw - negatywne przesłanki postępowania (Dział I Zasady ogólne), gdyż w postępowaniu przygotowawczym obwiniony wykazał, iż był w tym czasie w Belgii. Klient zażalił. Czy mógł ?

Odp. Mógł się zażalić, a Sąd mógł umorzyć, iż czynu nie popełniono.

Zestaw 32

1. 263 kpk - czas trwania tymczasowego aresztowania (Rozdział 28 Środki zapobiegawcze).

2. 399 kpk - zmiana kwalifikacji prawnej czynu (Rozdział 45 Przewód sądowy).

3. 116 kpow - odpowiednie stosowanie kpk (Rozdział 20 Odszkodowanie za niesłuszne ukaranie lub zatrzymanie).

Zestaw 33

Świadka przesłuchał przewodniczący składu → czy mógł? - przesłuchanie art.143,147,177,191

Art. 41 § 1 - Wyłączenie sędziego na wniosek

Art. 119 kk - odszkodowanie za niesłuszne skazanie, gdy osoba niesłusznie skazana zmarła - chyba od art.552

Zestaw 34

Tymczasowe aresztowanie - czy przesłanki z art. 258§2 mogą stanowić samoistna podstawę?

KPOW → właściwość sądu - art.9-15

KKW: tymczasowo aresztowanemu udzielono przepustki na pogrzeb - czy można? - od art.250- 265

Zestaw 35

Zażalenie na zatrzymanie - art. 246 kpk

Postępowanie w sprawach o wykroczenia: Inspektor Pracy złożył wniosek o ściganie; następnie nie stawił się na rozprawę; na rozprawę przyszedł funkcjonariusz Policji by popierać wniosek → czy może? - chyba art. 17 kpow

KKW: wniosek o odroczenie wykonania kary na podst. zaświadczenia o nowotworze - od art.150 kkw (Oddział 10 Odroczenie i przerwa wykonania kary pozbawienia wolności).

Zestaw 36

odmowa składania zeznań przez adwokata - może chodzi o art. 178 kpk

?????????

cos dotyczyło tego ze nie można zmienić ustaleń faktycznych

Zestaw 37

Pyt. 1 dotyczyło naruszenia przepisów 351-wyznaczenie składu sędziowskiego (Rozdział 41 Przygotowanie do rozprawy głównej) 113-podpisywanie orzeczenia (Rozdział 12 Narada i głosowanie) 108 kpk- tajność narady i głosowania(Rozdział 12 Narada i głosowanie).

Pyt. 2 dotyczyło grzywny i prymusowego doprowadzenia świadka

49 i 50 kpw. - kara porządkowa, Przymusowe doprowadzenie (Rozdział 10 Kary porządkowe i pozostałe środki przymusu).

Pyt 3

Dotyczyło 30 par 2 - skład sądu na posiedzeniu (Rozdział 1 Właściwość i skład sądu).

Sad rejonowy jak jest sadem odwoławczym to może orzekać w składzie 3 sędziów.

Zestaw 38

Kazus: w sprawie przeprowadzona jest opinia biegłych (nie psychiatryczna); strona wnosi o przesłuchanie biegłych; sad oddala wniosek na podst. art. 201 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt. 5 kpk (przewlekłość)

Odp. art. 201 kpk stanowi lex specialis w stos. do art. 170 kpk - oddalenie wniosku dowodowego (Dział V Dowody)

Sąd powinien jako podstawę wskazać tylko art. 201 kpk - uzupełnienie opinii(nie trzeba przesłuchiwać biegłych) (Rozdział 22 Biegli, tłumacze, specjaliści).

Oskarżony pozbawiony wolności wniósł apelację; drugą apelację wniósł jego adwokat; oskarżony wniósł o przesłuchanie trzech świadków; sad oddalił wniosek dowodowy;

Czy Sąd postąpił prawidłowo?

Odp. sąd najpierw powinien przesłuchać skazanego aby ustalić czy wniosek jest zasadny

Sprawa o wykroczenia; sąd doprowadził obwinionego na rozprawę;

Czy obwiniony ma zażalenie?

Kiedy w sprawach o wykroczenia przysługuje zażalenie? Jak sąd rozpoznaje zażalenie? - może art.47 kpow - zażalenie na zatrzymanie (Rozdział 8 Zatrzymanie).

Zestaw 39

1. art. 11 kpk i zawieszenie absorpcyjne, czy bylo zasadne, na posiedzeniu czy na rozprawie, podjecie itd.

ODP. zawsze postanowieniem, na posiedzeniu i chyba na rozprawie jak zajda okolicznosci, wznowienie par. 3 art. 11

327 §2 jest podstawą do wznowienia jeżeli prokurator w przygotowawczym. I może być z urzędu. A w sądowym musi być wniosek.

2. kks postepowanie w stosunku do nieobecnych, decyzja sadu, zaskarzenie i wniosek skazanego o wyznaczenie rozprawy,

art. 175 kks postanowieniem niezaskarzalnym przez oskarzonego bo mu sie nie dorecza, art. 177 kiedy sie wyznacza rozprawe

3. x byl skazany za wykroczenia na grzywne i srodek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdow na 2 lata, zaplacil grzywne a po roku i 2 miesiacach wystapil do SO ktory rozpoznawal apelacje w jego sprawie i zmienil wyrok, o skrocenie okresu wykonywania srodka karnego, jaki sad w jakim skladzie rozpozna wniosek skazanego.

ODP. odpowiedzialem ze SR w skladzie 1 S art. 3 kkw, brak podstaw do skrocenia tego okresu bo nigdzie nie znalazlem ze sie go da skrocic (art. 3)

---