1. Przedstaw i scharakteryzuj podział prawa konkurencyjnego.

Prawo konkurencji dzieli się na:

• prawo antymonopolowe lub antykartelowe lub antytrustowe,

• prawo zwalczania nieuczciwej konkurencji,

• prawo równości konkurowania,

• prawo zakazów konkurencji,

• prawo ograniczania konkurencji,

• Międzynarodowe prawo konkurencji

• Branżowe prawo konkurencji

• Inne Prawo Konkurencji

1. Prawo antymonopolowe - to prawo które ma na celu chronić rynek przed monopolem. Przykładem jest ustawa o ochronie konkurencji konsumentów z 2007 r. W latach 80 nie było prawa konkurencji, nie było regulacji, nie działała konkurencja. Prawo antymonopolowe pojawia się z chwilą pojawienia się gospodarki rynkowej- koniec socjalizmu

Jeśli na rynku jest monopol to nie ma konkurencji, musi być co najmniej dwóch przedsiębiorców żeby była konkurencja. (1 przedsięb - monopol, 2 przedsięb - duopol, 3 przedsięb- oligopol)

Prawo antymonopolowe rozbija monopole

• pierwsza forma rozbijania monopoli to dekoncentracja

• druga nadzór nad koncentracjami - nadzór powyżej 50 mln euro obrotu w roku poprzedzającym rok budżetowy

2. Prawo zwalczania nieuczciwej konkurencji - ustawa z 16.04. 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji to jest katalog zachowań które są nieuczciwe (naruszanie tajemnicy przedsiębiorstwa, bojkoty, obniżanie cen, podburzanie pracowników). Ten katalog zachowań nieuczciwych może się zmieniać, w jednym roku niektóre zachowania są kwalifikowane jako nieuczciwe, w następnym roku inne zachowania mogą podchodzić pod tą kategorię.

• ustawa generalna o z 16.04. 1993 r o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji

• ustawa o ochronie konkurencji konsumentów z 2007 wcześnie z 2000 r

3. Prawo równości konkurowania - chodzi o to żeby państwo nie zachwiało równości konkurowania. Prawo to dotyczy dwóch aktów prawnych,

- zamówienia publiczne-1994r.,

- prawo pomocy publicznej-2000r.

Dozwolona jest dla przedsiębiorstw: pomoc sektorowa, horyzontalna, regionalna.

• pomoc regionalna 0,75 średniej unijnej stawki

• pomoc regionalna-

• pomoc horyzontalna w dalszej perspektywie może wpłynąć na dalszą pomoc np. proces kształcenia

4. Prawo zakazów konkurencji -tworzy je państwo w celu ochrony przedsiębiorcy przed innymi współpracownikami nieuczciwymi, którzy chcieliby przejąć jego np. tajemnicę np prawo z kodeksu prawa pracy

5. Prawo ograniczania konkurencji - ustawa o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące określone funkcje publiczne z 1997 r.,.( Prezydenta, ministrów, radnych, posłów, sędziów) Jeżeli chodzi o radnych i urzędników samorządowych oraz rządowych to mają obowiązek zgłaszać stan swojego majątku.. W tej instytucji mamy tzw. rejestr korzyści. Rejestr polega na tym że każdy poseł albo określony w ustawie urzędnik ma zgłaszać wszelkie korzyści które nie są związane z jego funkcją - korzyść powyżej 100 zł np. otrzymane prezenty)

8-31 art.- część końcowa i wprowadzająca.

Ustawa nowa różni się od starej tym,że ze wcześniej nie wszyscy podlegali ustawie ( wolne zawody, adwokaci, radcy) ponieważ była rzetelna kontrola wewnętrzna a procedury były błyskawiczne.

6. Międzynarodowe Prawo Konkurencji-są to umowy :

- umowa bilateralna

Umowa Multilateralna

- WTO- Światowa Organizacja Handlu - należą prawie wszystkie państwa

- UECD- Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju- Polska przystąpiła w 1996r

7.Branżowe Prawo Konkurencji- sprawuje nadzór nad branżami np. nad telefonią komórkowa, która to nadużywa, PKP, Branża Energetyczba, Fundusze Emerytalne

8. Inne Prawo Konkurencji- np. Prawo upadłościowe. Może być np:

- Ustawa o przedsiębiorstwach państwowych

- Umowa o zarządzaniu tzw. Prywatyzacja w zarządzaniu.

2. Geneza prawa antymonopolowego.

Ustawodawstwo antymonopolowe rozwinęło się, zwłaszcza po II wojnie światowej, w USA i krajach Europy Zachodniej. W USA polityka antytrustowa oparta jest na trzech ustawach, które były i są poprawiane oraz modyfikowane poprzez decyzje sądów: Ustawie Shermana, Ustawie Claytona i Ustawie o Fedreralnej Komisji Handlu.
Ustawa Shermana została przyjęta w 1890 roku, po serii połączeń jakie miały miejsce wśród wielkich korporacji. Zawiera ona dwa wyraźne postanowienia. Pierwsze zakazuje jakiejkolwiek formy współdziałania, która ogranicza konkurencję, po drugie zakazuje monopolizacji lub jakichkolwiek działań w celu uzyskania pozycji monopolu.
Ponieważ Ustawa Shermana nie precyzowała, czym są nieuczciwe i nieetyczne działania w biznesie i ponieważ sądy przyjmowały na ogół bardzo wąski pogląd na to, co stanowiło ograniczenie przemysłu i handlu, w roku 1914 Kongres przyjął nowe rozwiązanie prawne. Ustawa Claytona zawierała listę czterech działań ograniczających konkurencję, które uznano za nielegalne, tj. umów wiązanych, wyłączności handlowej, połączeń poziomych, połączonej dyrekcji.
Polityka władz II RP
Kryzys gospodarczy lat 30. spowodował, że stosunek władz do organizacji monopolistycznych stał się jednym z najważniejszych zagadnień w polityce gospodarczej państwa. Politycy obozu rządzącego uznali, że istnienie karteli i syndykatów jest niezbędne dla realizacji polityki forsowania eksportu i uniknięcia masowych zwolnień robotników zatrudnionych w przedsiębiorstwach przemysłowych. Mimo to władze postanowiły przeciwdziałać pewnym, negatywnym, w ich ocenie, przejawom działalności monopoli. Podjęły zatem wysiłki zmierzające do regulowania wysokości cen dyktowanych przez zmonopolizowaną wytwórczość przemysłową oraz likwidując (delegalizując) porozumienia monopolistyczne uznane za niekorzystne dla gospodarki kraju. W tym celu wydano w 1933 r. tzw. ustawę kartelową, która nakazywała przedsiębiorcom zgłaszanie do specjalnego rejestru kartelowego wszystkich umów dotyczących, np. ustalania cen i warunków sprzedaży.
Polityka III RP
Polska gospodarka u progu procesu transformacji systemowej charakteryzowała się wysokim stopniem koncentracji produkcji i monopolizacji rynku. Było to kłopotliwe dziedzictwo po scentralizowanej gospodarce. Monopole w Polsce nie powstały w wyniku walki rynkowej z konkurentami, lecz pozycja ta została im nadana administracyjnie. Na mocy ustawy z 24 lutego 1990 roku o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym rozpoczął swoją działalność Urząd Antymonopolowy ( obecnie nazywany Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumentów). Generalną linią działania Urzędu jest promowanie konkurencji przez wpływanie na zmianę struktury organizacyjnej gospodarki, w tym - tworzenie warunków dla powstania nowych firm oraz przeciwdziałanie praktykom monopolistycznym, stosowanym wobec konsumentów i przedsiębiorstw.

3. Geneza ustawy o zawalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Aktualnie obowiązującym źródłem prawa dotyczącym zwalczania nieuczciwej konkurencji jest ustawa z 16.4.1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Oczywiście ustawa ta była wielokrotnie nowelizowana i jej obecny kształt znacząco odbiega od swojej pierwotnej wersji. Poprzedniczką ustawy z 1993 r. była ustawa z 2.8.1926 r. Nie ma ona tylko znaczenia historycznego, gdyż niektóre jej postanowienia mogą być pomocne w interpretacji obecnie obowiązującej ustawy.

4. Wymień i charakteryzuj organy konkurencji.

Organy ochrony konkurencji w Polsce:

1. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i konsumentów- jest centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach ochrony konkurencji i konsumentów. Prezes Rady Ministrów sprawuje nadzór nad działalnością Prezesa Urzędu..

Prezes Rady Ministrów powołuje na 5-letnią kadencję Prezesa Urzędu, wyłonionego w drodze konkursu spośród osób:

1)   posiadających wykształcenie wyższe, w szczególności z zakresu prawa, ekonomii lub zarządzania;

2)   wyróżniających się wiedzą teoretyczną i doświadczeniem z zakresu gospodarki rynkowej oraz ochrony konkurencji i konsumentów. Ponadto stanowisko Prezesa Urzędu może zajmować osoba, która:

1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;

2) jest obywatelem polskim;

3) korzysta z pełni praw publicznych;

4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;

5) posiada kompetencje kierownicze;

6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy na stanowisku kierowniczym;

7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości Prezesa Urzędu

Do zakresu działania Prezesa Urzędu należy m. in :

1) sprawowanie kontroli przestrzegania przez przedsiębiorców przepisów ustawy;

2) wydawanie decyzji w sprawach praktyk ograniczających konkurencję, w sprawach koncentracji przedsiębiorców oraz w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, a także innych decyzji przewidzianych w ustawie;

3) prowadzenie badań stanu koncentracji gospodarki oraz zachowań rynkowych przedsiębiorców;

4) przygotowywanie projektów rządowych programów rozwoju konkurencji oraz projektów rządowej polityki konsumenckiej;

5) współpraca z krajowymi i międzynarodowymi organami i organizacjami, do których zakresu działania należy ochrona konkurencji i konsumentów;

10) współpraca z organami samorządu terytorialnego, w zakresie wynikającym z

rządowej polityki konsumenckiej;

11) inicjowanie badań towarów, wykonywanych przez organizacje konsumenckie;

13) występowanie do przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów konsumentów;

2. Samorząd terytorialny - Zadania w dziedzinie ochrony interesów konsumentów w zakresie określonym ustawą oraz odrębnymi przepisami wykonują również: samorząd terytorialny, a także organizacje konsumenckie i inne instytucje, do których statutowych lub ustawowych zadań - należy ochrona interesów konsumentów. Zadaniem samorządu terytorialnego w zakresie ochrony praw konsumentów jest prowadzenie edukacji konsumenckiej, w szczególności przez wprowadzenie elementów wiedzy konsumenckiej do programów nauczania w szkołach publicznych. Zadania samorządu powiatowego w zakresie ochrony praw konsumentów wykonuje powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów.

Do zadań rzecznika konsumentów w szczególności należy:

1) zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsumenckiego i informacji prawnej w zakresie ochrony interesów konsumentów;

2) składanie wniosków w sprawie stanowienia i zmiany przepisów prawa miejscowego w zakresie ochrony interesów konsumentów;

3) występowanie do przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów konsumentów;

4) współdziałanie z właściwymi miejscowo delegaturami Urzędu, organami Inspekcji Handlowej oraz organizacjami konsumenckimi;

5) wykonywanie innych zadań określonych w ustawie lub w przepisach odrębnych.

Z rzecznikiem konsumentów stosunek pracy nawiązuje starosta lub w miastach na prawach powiatu prezydent miasta. Rzecznikiem konsumentów może być osoba posiadająca wyższe wykształcenie, w szczególności prawnicze lub ekonomiczne, i co najmniej pięcioletnią praktykę zawodową.

3. Krajowa Rada Rzeczników Konsumentów

Przy Prezesie Urzędu działa Krajowa Rada Rzeczników Konsumentów. Rada jest stałym organem opiniodawczo-doradczym Prezesa Urzędu w zakresie spraw związanych z ochroną praw konsumentów na szczeblu samorządu powiatowego.

3. Do zadań Rady należy w szczególności:

1) przedstawianie propozycji dotyczących kierunków zmian legislacyjnych w przepisach dotyczących ochrony praw konsumentów;

2) wyrażanie opinii w przedmiocie projektów aktów prawnych lub kierunków rządowej polityki konsumenckiej;

3) wyrażanie opinii w innych sprawach z zakresu ochrony konsumentów przedłożonych Radzie przez Prezesa Urzędu;

4) przekazywanie informacji dotyczących

W skład Rady wchodzi dziewięciu rzeczników konsumentów, po jednym z obszaru właściwości miejscowej delegatur Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Członków Rady powołuje i odwołuje Prezes Urzędu.

4. Rada Dobrych Praktyk Gospodarczych, nie ma jej w ustawie, jest w statucie urzędu. Składa się z 15 osób-5 przedstawicieli organizacji konsumenckich- 5 nauki,- 5przedsiębiorców. RDPG opiniuje i proponuje nowe akty prawne, uregulowania, rozwiązania. Jest to społeczna rada, nie jest wynagradzana. Ma ona ożywiać konkurencję w gospodarce z korzyścią dla konsumentów. Wada: Rada robi to, co jej Prezes wskaże, to on ostatecznie zatwierdza jej skład, narzuca jej kierunek działania.

5. Organizacje konsumenckie

Organizacje konsumenckie reprezentują interesy konsumentów wobec organów administracji rządowej i samorządowej i mogą uczestniczyć w realizacji rządowej polityki konsumenckiej.

2. Organizacje, o których mowa w ust. 1, mają w szczególności prawo do:

1) wyrażania opinii o projektach aktów prawnych i innych dokumentów dotyczących praw i interesów konsumentów;

2) opracowywania i upowszechniania konsumenckich programów edukacyjnych;

3) wykonywania testów produktów i usług oraz publikowania ich wyników;

4) wydawania czasopism, opracowań badawczych, broszur i ulotek;

6. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dawna nazwa sąd antymonopolowy) jest w Sądzie Okręgowym w Warszawie, w ramach wydziału gospodarczego. Sąd ten przyjmuje odwołania od decyzji Prezesa UOKiK oraz odwołania prezesów innych organów nadzorczych wyspecjalizowanych w zakresie nadzoru nad konkurencją branżową, zażalenia na postanowienia.

7. Krajowy Rejestr Sądowy - on jest ostatnim etapem sprawdzania czy właściwie przeprowadzono procedurę koncentracyjną. Sprawdza czy koncentracje, które zachodzą między przedsiębiorcami są za zgodą prezesa. Nadzór nad koncentracjami jest ograniczony. Koncentracje podlegające zgłoszeniu:

1. jeżeli światowy łączny obrót przedsiębiorstwa które się koncentrują przekracza 1 miliard euro w roku poprzedzającym koncentracje.

2. Łączny obrót na terytorium RP przekracza 50mln euro

8. Inspekcja handlowa - podlega Prezesowi UOKiK, zajmuje się kontrolą. Inspektorzy handlowi prowadzą też sąd polubowny dla konsumentów.

9. Komisja Europejska- główny organ UE, jest obecna wiele razy w mediacjach np. sprawa stoczni. Włącza się KE gdy jest naruszenie konkurencji o charakterze wspólnotowym tj. obejmuje co najmniej 2 państwa lub 2 przedsiębiorców z różnych państw.

10. Sąd I Instancji i Europejski Trybunał Sprawiedliwości - oba w Strasburgu

Sąd I Instancji przyjmuje skargi kierowane do KE np. dolina Respudy.

5. Wyłączenia podmiotowe, przedmiotowe, warunkowe, bezwarunkowe art. 2

Wyłączenia bezwarunkowe - nie podlegają pod ustawę obszary wyłączone na podstawie odrębnych ustaw, kontrolowany obrót papierami wartościowymi, fundusze inwestycyjne, emerytalne, prawo energetyczne, emerytalne. Zezwala na ograniczenie konkurencji w branżach specjalnych, szczególnie:

- poczta polska (przesyłki pocztowe) - od niedawna linie lotnicze (trzeba spełniać pewne standardy)

- inaczej uregulowana energia elektryczna (nie ma już monopolu) - telekomunikacja

- obrót papierami wartościowymi (publiczny obrót w 3 ustawach zawierają inne przepisy niż ogólne)

Powyżej 5% trzeba ujawnić:

- fundusze inwestycyjne - fundusze medytalne - trochę aktów dotyczących rolnictwa - tam gdzie są koncesje:

* o narkomanii (obrót narkotykami) * obrót bronią palną

Wyłączenia warunkowe - Ustawa nie narusza praw przysługujących na podstawie przepisów dotyczących ochrony własności intelektualnej i przemysłowej, w szczególności przepisów o ochronie wynalazków, wzorów użytkowych i przemysłowych, topografii układów scalonych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych, praw autorskich i praw pokrewnych Art. 2 ust 1.

wskazuje się ze w pewnych sytuacjach są przedsiębiorcy, którzy mogą bardzo to ograniczyć (konkurencję) ale są pewne zasady tego ograniczenia (przy własności intelektualnej i przemysłowej).

6. Przedstaw i scharakteryzuj instytucje prewencyjną.

Nie są wydzielone w ustawie, obejmują trzy grupy działań:
1. informacyjno- ostrzegawcze (wydawanie Dziennika Urzędowego, materiałów informacyjnych ogólnych i szczegółowych, działalność naukowa i konsultacyjna)
2. programowanie i planowanie- Przedmiotem planowania są: cele (końcowe i pośrednie, pożądane stany rzeczy), do których przedsiębiorstwo ma zmierzać, metody realizacji tych celów, niezbędne zasoby (osobowe, rzeczowe, finansowe, informacyjne), a także sposoby ich pozyskania, działania(operacje, czynności), czas i miejsce ich wykonywania. Zasadniczo proces planowania obejmuje: prognozowanie, programowanie i tworzenie planu. Prognozowanie polega na naukowym przewidywaniu przyszłych zjawisk i procesów, gdyż prognoza jest informacją o najbardziej prawdopodobnym kształcie przyszłości. Plan jako zbiór decyzji zakłada aktywne kształtowanie rozwoju firmy. Programowanie to zespół czynności zmierzających do ustalenia sformalizowanego opisu celów działalności organizacji oraz określenia optymalnych środków ich realizacji. Tworzenie planu również dotyczy projektowania przyszłej działalności przedsiębiorstwa. Różni się ono od programowania przede wszystkim tym, ze opracowuje się kilka programów ( wariantów), plan natomiast jest jeden. Plan ma w organizacjach charakter obowiązujący, natomiast program postulatywny. Plan jest zbiorem wydanych decyzji, podczas gdy program jest wskazuje kierunki i sposoby realizacji celów.
3. nadzór nad koncentracją przedsiębiorstw- kontrola koncentracji przedsiębiorstw jest jednym ze sposobów uniknięcia lub likwidacji nadużycia pozycji dominującej. Kontrola koncentracji jest działaniem skupiającym się na innym kierunku. Art. 82 mówi o zakazie nadużywania istniejącej pozycji dominującej. W związku tym cała regulacja tam zawarta ma na celu stwierdzenie istnienia takiej pozycji i jej nadużycia. Jednak Komisja zwraca uwagę na fakt, czy przedsiębiorstwo może uzyskać pozycję dominującą nie tylko ze względu na przynoszącą sukcesy działalność gospodarczą, ale także poprzez proces łączenia się spółek. W takim przypadku pozycję dominującą uzyskuje się natychmiast, jednocześnie łączenie się redukuje konkurencję poprzez zmniejszenie się liczby konkurentów na rynku. Oba warunki wymagają dodatkowej kontroli ze strony instytucji nadzorujących. Podstawą prawną stosowaną przez Komisję do kontroli koncentracji jest Art. 82 Traktatu.

7. Procedura koncentracyjna (kiedy zgłasza się, kiedy nie, stany koncentracyjne).

Art. 13

1. Zamiar koncentracji podlega zgłoszeniu Prezesowi Urzędu, jeżeli:

  1)   łączny światowy obrót przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza równowartość 1.000.000.000 euro lub

  2)   łączny obrót na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza równowartość 50.000.000 euro.

2. Obowiązek wynikający z ust. 1 dotyczy zamiaru: (stany koncentracyjne)

  1)   połączenia dwóch lub więcej samodzielnych przedsiębiorców;

  2)   przejęcia - przez nabycie lub objęcie akcji, innych papierów wartościowych, udziałów lub w jakikolwiek inny sposób - bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad jednym lub więcej przedsiębiorcami przez jednego lub więcej przedsiębiorców;

  3)   utworzenia przez przedsiębiorców wspólnego przedsiębiorcy;

  4)   nabycia przez przedsiębiorcę części mienia innego przedsiębiorcy (całości lub części przedsiębiorstwa), jeżeli obrót realizowany przez to mienie w którymkolwiek z dwóch lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej równowartość 10.000.000 euro.

Art. 14.

 Nie podlega zgłoszeniu zamiar koncentracji:

  1)   jeżeli obrót przedsiębiorcy, nad którym ma nastąpić przejęcie kontroli, zgodnie z art. 13 ust. 2 pkt 2, nie przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w żadnym z dwóch lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie równowartości 10.000.000 euro;

  2)   polegającej na czasowym nabyciu lub objęciu przez instytucję finansową akcji albo udziałów w celu ich odsprzedaży, jeżeli przedmiotem działalności gospodarczej tej instytucji jest prowadzone na własny lub cudzy rachunek inwestowanie w akcje albo udziały innych przedsiębiorców, pod warunkiem, że odsprzedaż ta nastąpi przed upływem roku od dnia nabycia lub objęcia, oraz że:

a)  instytucja ta nie wykonuje praw z tych akcji albo udziałów, z wyjątkiem prawa do dywidendy, lub

b)  wykonuje te prawa wyłącznie w celu przygotowania odsprzedaży całości lub części przedsiębiorstwa, jego majątku lub tych akcji albo udziałów;

  3)   polegającej na czasowym nabyciu lub objęciu przez przedsiębiorcę akcji lub udziałów w celu zabezpieczenia wierzytelności, pod warunkiem że nie będzie on wykonywał praw z tych akcji lub udziałów, z wyłączeniem prawa do ich sprzedaży;

  4)   następującej w toku postępowania upadłościowego, z wyłączeniem przypadków, gdy zamierzający przejąć kontrolę jest konkurentem albo należy do grupy kapitałowej, do której należą konkurenci przedsiębiorcy przejmowanego;

  5)   przedsiębiorców należących do tej samej grupy kapitałowej.

8. Praktyki ograniczające konkurencje/porozumienie.

Zakaz praktyk ograniczających konkurencję odnosi się do zakazu zawierania porozumień ograniczających konkurencję ¹ oraz do zakazu nadużywania pozycji dominującej na rynku². Są to dwie różne sytuacje, obejmujące zróżnicowane stany faktyczne, prowadzące jednak do wywołania takiego samego skutku.

Art. 6 Zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na:¹

1) ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów;

2) ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji lub zbytu oraz postępu technicznego lub inwestycji;

3) podziale rynków zbytu lub zakupu;

4) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji;

5) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy;

6) ograniczaniu dostępu do rynku lub eliminowaniu z rynku przedsiębiorców nieobjętych porozumieniem;

7) uzgadnianiu przez przedsiębiorców przystępujących do przetargu lub przez tych przedsiębiorców i przedsiębiorcę będącego organizatorem przetargu warunków składanych ofert, w szczególności zakresu prac lub ceny.

Zakaz nie dotyczy porozumień zawieranych pomiędzy:

1) konkurentami, których łączny udział w rynku w roku kalendarzowym poprzedzającym zawarcie porozumienia nie przekracza 5%;

2) przedsiębiorcami, którzy nie są konkurentami, jeżeli udział w rynku posiadany przez któregokolwiek z nich w roku kalendarzowym poprzedzającym zawarcie porozumienia nie przekracza 10%.

Art. 9 Zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku właściwym przez jednego lub kilku przedsiębiorców ². Nadużywanie pozycji dominującej polega w szczególności na:

1) bezpośrednim lub pośrednim narzucaniu nieuczciwych cen, w tym cen nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich, odległych terminów płatności lub innych warunków zakupu albo sprzedaży towarów;

2) ograniczeniu produkcji, zbytu lub postępu technicznego ze szkodą dla kontrahentów lub konsumentów;

3) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji;

4) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy;

5) przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji;

6) narzucaniu przez przedsiębiorcę uciążliwych warunków umów, przynoszących mu nieuzasadnione korzyści;

7) podziale rynku według kryteriów terytorialnych, asortymentowych lub podmiotowych.

9. Wyłączenia w zakresie porozumień ograniczających konkurencje.

Wyłączenia spod zakazu zawierania porozumień:

• Wyłączenia indywidualne porozumień o mniejszym znaczeniu („porozumienia bagatelne”) - art. 7 (ma ograniczone zastosowanie), porozumień spełniających przesłanki określone w art. 8 ust. 1 („porozumienia racjonalizatorskie”)

• Wyłączenia grupowe - obecnie w ramach pięciu rozporządzeń Rady Ministrów (charakter czasowy: do 2011, 2015; potem ew. ponowne wyłączenia) (wyłączenia te obejmują: niektóre porozumienia pomiędzy przedsiębiorcami prowadzącymi działalność ubezpieczeniową, w sektorze pojazdów samochodowych, dotyczące transferu technologii, specjalizacyjne i badawczo-rozwojowe oraz niektóre wertykalne)

Porozumienia ograniczające konkurencję (typologia, art. 6 ust. 1):

1. Kartele cenowe- ustalanie, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków

zakupu lub sprzedaży towarów.

2. Porozumienia kontyngentowe- ograniczanie lub kontrolowanie produkcji lub zbytu oraz postępu technicznego lub inwestycji

3. Dotyczące podziału rynku- podział rynków zbytu lub zakupu

4. Dyskryminujące- stosowanie w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych

lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji.

5. Dotyczące stosowania umów wiązanych - uzależnianie zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, nie mającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy:

- umowa kredytu i ubezpieczenia kredytu

6. Ograniczające dostęp do rynku- ograniczanie dostępu do rynku lub eliminowanie z rynku

przedsiębiorców nieobjętych porozumieniem.

7. Zmowy przetargowe- uzgadnianie przez przedsiębiorców przystępujących do przetargu

lub przez tych przedsiębiorców i przedsiębiorcę będącego organizatorem przetargu warunków składanych ofert, w szczególności zakresu prac lub ceny

10. Wyjaśnij pojęcia związane z kartelizacją

Kartel - zmowa (umowa) państw lub przedsiębiorstw posiadających decydujący wpływ w tej samej lub podobnej gałęzi gospodarki, mająca na celu całkowitą kontrolę nad rynkiem i jego regulację (ceny, podaży, popytu). Tworzenie karteli pomiędzy przedsiębiorstwami jest nielegalne w Unii Europejskiej oraz w Stanach Zjednoczonych, jak również w wielu innych państwach świata.

Syndykat- kartel, w którym są wspólne organy. Jest to jedna z form wchodzenia przedsiębiorstw na rynki międzynarodowe. Jest to nietrwałe porozumienie przedsiębiorstw o porównywalnej wielkości, działających w tej samej branży i mających podobny stopień rozwoju. Pomimo umów prawnych regulujących stosunki pomiędzy przedsiębiorstwami tworzącymi syndykat, tak ekonomicznie jak i prawnie pozostają one niezależne. W przeciwieństwie do kartelu, firmy w niektórych aspektach (szczególnie sprzedaży) decydują się na wspólne interesy. Osiągnięte zyski i dochody zostają następnie podzielone. Syndykat jest pewnego rodzaju wyższą formą umowy kartelowej. Zachowując swą odrębność prawną i produkcyjną, przedsiębiorstwa należące do syndykatu rezygnują najczęściej z prawa do samodzielnej sprzedaży produktów. Dlatego tworzy się wspólne biuro sprzedaży syndykatu, które sprzedaje wyroby produkowane przez przedsiębiorstwa zrzeszone w syndykacie, ustala jednolite ceny i warunki sprzedaży. Często biuro sprzedaży syndykatu występuje na zewnątrz jako samodzielny sprzedawca i wtedy odbiorcy kierują tam swe zamówienia na wyroby produkowane przez przedsiębiorstwa syndykatu. Biuro sprzedaży rozdziela z kolei zamówienia na poszczególne przedsiębiorstwa. Dostawa wyrobów następuje bezpośrednio z przedsiębiorstwa produkującego do odbiorcy, rozliczenie i zapłata natomiast za pośrednictwem biura sprzedaży. Syndykaty są tworzone w gałęziach surowcowych przemysłu ze względu na łatwiejsze wprowadzenie tam standaryzacji wyrobów.

Trust- jest to forma monopolu, w którym przedsiębiorstwa tworzą oligopol, powstająca na drodze łączenia się samodzielnych dotąd przedsiębiorstw tej samej branży. Dotychczasowi ich właściciele stają się udziałowcami powstającego trustu, na którego czele stoi zarząd kierujący produkcją i zbytem, wyznaczający ceny, określający podział zysków. Nie ma wolnych przedsiębiorstw, jest jeden zarząd.

11. Wyjaśnij pojęcia związane z koncentracją.

Koncentracja przedsiębiorstw występuje wtedy, gdy partnerzy związku przedsiębiorstw tracą swą samodzielność gospodarczą na rzecz centralnego kierownictwa, któremu są podporządkowani. Często rezygnują oni przy tym ze swej odrębności prawnej wśród zrzeszeń przedsiębiorstw utworzonych na zasadzie koncentracji można wyróżnić: koncern, holding trust i fuzje.

Koncern-tworzony jest na podstawie formuły koncentracji. Jest to zrzeszenie przedsiębiorstw zachowujących swą osobowość prawną, lecz rezygnujących z rzeczywistej samodzielności gospodarczej na rzecz wspólnego kierownictwa, chociaż niekiedy ich samodzielność może mieć charakter czysto formalny. Właścicielem firm należących do koncernu jest pojedynczy finansista ,a część grupa finansistów zależnie od rodzaju i sposobu powiązań zrzeszonych firm rozróżnia się koncerny:-pionowe-łączą firmy według następujących po sobie technologicznie powiązanych etapów produkcji lub ogniw obrotu towarowego-poziome-obejmuje firmy tej samej dziedziny produkcji lub dziedzin pokrewnych.

Holding-forma centralizacji dyspozycji gospodarczej tworzona w formie wykupywanie przez jedną wielką firmę lub przez bank takiej liczby akcji różnych innych przedsiębiorstw, aby zapewnić sobie kontrolę nad nimi.

Rozróżnia się holding:-czysty-zgrupowanie prowadzące działalności holdingowe nie ma formalnie własnych przedsiębiorstw dyspozycji pakietami kontrolnymi akcji innych firm, które są oficjalnie samodzielne pod względem prawnym i gospodarczym-przemysłowy-jest rzeczywistym właścicielem wielu form i kieruje bezpośrednio ich działalnością, ponad to kontroluje inne firmy.

Trust-grupuje firmy, które tracą swą niezależność gospodarczą i odrębność prawną. Zrzeszone przedsiębiorstwa tracą samodzielność przechodzą pod wspólny zarząd - centralna rada wykonawcza i w pełni realizują politykę gospodarczą tej rady.

Fuzja-najsilniejsza forma związków firm. Po połączeniu firmy dotychczas samodzielne tracą niezależność gospodarczą i prawną. Możliwe jest połączenie na zasadzie pionowej lub poziomej. Fuzja może prowadzić do powstania w miejsce dotychczas wyodrębnionych przedsiębiorstw nowego przedsiębiorstwa o nowej nazwie. Może również nastąpić wchłoniecie przedsiębiorstw przez jedno i wtedy wszystkie one występują pod na zwą przedsiębiorstwa, które wchłonęło pozostałe.

12. Wyjaśnij definicję, pozycja dominująca, rynek właściwy, konkurent, przedsiębiorca.

Rynek właściwy-rozumie się przez to rynek towarów, które ze względu na ich przeznaczenie, cenę oraz właściwości, w tym jakość, są uznane przez ich nabywców za substytuty oraz oferowane na obszarze, na którym, ze względu na ich rodzaj i właściwości, istnienie barier dostępu do rynku, preferencje konsumentów, znaczące różnice cen i koszty transportu, panują zbliżone warunki konkurencji.

Pozycja dominująca-rozumie się przez to pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów, domniewa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym przekracza 40%.

Konkurent-rozumie się przez to przedsiębiorców, którzy wprowadzają lub mogą wprowadzić albo nabywają lub mogą nabyć, w tym samym czasie , towary na rynku właściwym.

Przedsiębiorca - Przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. A także:

a)  osobę fizyczną, osobę prawną, a także jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, której ustawa przyznaje zdolność prawną, organizującą lub świadczącą usługi o charakterze użyteczności publicznej, które nie są działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej,

b)  osobę fizyczną wykonującą zawód we własnym imieniu i na własny rachunek lub prowadzącą działalność w ramach wykonywania takiego zawodu,

c)  osobę fizyczną, która posiada kontrolę, w rozumieniu pkt 4, nad co najmniej jednym przedsiębiorcą, choćby nie prowadziła działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli podejmuje dalsze działania podlegające kontroli koncentracji, o której mowa w art. 13,

d)  związek przedsiębiorców w rozumieniu pkt 2 - na potrzeby przepisów dotyczących praktyk ograniczających konkurencję oraz praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów;

Konsument - w ekonomii osoba nabywająca od przedsiębiorcy towar lub usługę.^[1]. Nie istnieje uniwersalna prawna definicja konsumenta^[2]. W polskim prawie pojęcie konsumenta zostało zdefiniowane w kodeksie cywilnym jako "osoba fizyczna dokonująca czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową"

13. Scharakteryzuj postępowanie prze prezesem.

Postępowanie przed Prezesem Urzędu jest prowadzone jako postępowanie wyjaśniające, postępowanie antymonopolowe lub postępowanie w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Prezes Urzędu może wszcząć z urzędu, w drodze postanowienia, postępowanie wyjaśniające, jeżeli okoliczności wskazują na możliwość naruszenia przepisów ustawy, w sprawach dotyczących określonej gałęzi gospodarki, w sprawach dotyczących ochrony interesów konsumentów oraz w innych przypadkach, gdy ustawa tak stanowi.

 Postępowanie wyjaśniające może mieć m.in.

  1)   wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie przepisów ustawy uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego, w tym, czy sprawa ma charakter antymonopolowy;

  2)   wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie uzasadniające wszczęcie postępowania w sprawie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów;

  3)   badanie rynku, w tym określenie jego struktury i stopnia koncentracji;

  4)   wstępne ustalenie istnienia obowiązku zgłoszenia zamiaru koncentracji;

  5)   ustalenie, czy miało miejsce naruszenie chronionych prawem interesów konsumentów uzasadniające podjęcie działań określonych w odrębnych ustawach.

 Zakończenie postępowania wyjaśniającego następuje w drodze postanowienia. Postępowanie wyjaśniające nie powinno trwać dłużej niż 30 dni, a w sprawach szczególnie skomplikowanych - nie dłużej niż 60 dni od dnia jego wszczęcia.

Postępowanie antymonopolowe w sprawach praktyk ograniczających konkurencję, postępowanie w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów oraz w sprawach nakładania kar pieniężnych wszczyna się z urzędu.

Postępowanie antymonopolowe w sprawach koncentracji wszczyna się na wniosek lub z urzędu.

Decyzje prezesa:

1. decyzja stwierdzająca praktykę

2. stwierdzenie naruszenia i stwierdzenie zaniechania

3. decyzje warunkowe z ugodą.

14. Instytucje Amicis curie (przyjaciel sądu).

ANIMUS CURIA art.50 ust.3 instytucja anglosaska od 3 lat w ustawie polega na tym ze każda osoba z własnej inicjatywy może się włączyć do postępowania lub na prośbę prezesa UOKiK.

Każda osoba ma prawo do składania na piśmie z własnej inicjatywy lub na prośbę prezesa wyjaśnień dotyczących istotnych okoliczności sprawy czyli włączyć się do postępowania

Amicus curiae lub amicus curiæ (l.mn. amici curiae) - prawniczy termin rzymski, dosłownie "przyjaciel sądu", określający - najczęściej w anglosaskiej praktyce prawnej - osobę lub organizację, nie będącą stroną w postępowaniu sądowym i dobrowolnie, z własnej inicjatywy, oferującą sądowi opinię prawną lub inną dotyczącą przedmiotu postępowania. Opinia, przekazywana w postaci listu, ma wesprzeć sąd w rozstrzygnięciu rozpatrywanej przezeń sprawy. Sąd nie jest zobowiązany do uwzględnienia takiej opinii, jak też ma swobodę dopuszczenia lub odrzucenia oferty przedstawienia opinii. Instytucja przyjaciela sądu była znana w prawie rzymskim. Począwszy od wieku IX istnieje w prawie brytyjskim, skąd rozpowszechniła się na inne kraje stosujące prawo zwyczajowo-precedensowe (common law).

W polskim systemie prawnym formalnie taka konstrukcja nie istnieje. W III RP zaczęły ją jednak stosować organa państwowe na użytek zewnętrzny w interesujących państwo polskie postępowaniach przed sądami w USA - na przykład w 1999 r. w sprawie dotyczącej odszkodowań dla robotników przymusowych III Rzeszy, toczącej się przed sądem w Newark pod Nowym Jorkiem przeciwko koncernowi Degussa^[1].

15. Postępowanie wyjaśniające/ Hybrydowe.

Prezes Urzędu może wszcząć z urzędu, w drodze postanowienia, postępowanie wyjaśniające, jeżeli okoliczności wskazują na możliwość naruszenia przepisów ustawy, w sprawach dotyczących określonej gałęzi gospodarki, w sprawach dotyczących ochrony interesów konsumentów oraz w innych przypadkach, gdy ustawa tak stanowi.

Postępowanie wyjaśniające może mieć na celu w szczególności:

  1)   wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie przepisów ustawy uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego, w tym, czy sprawa ma charakter antymonopolowy;

  2)   wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie uzasadniające wszczęcie postępowania w sprawie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów;

  3)   badanie rynku, w tym określenie jego struktury i stopnia koncentracji;

  4)   wstępne ustalenie istnienia obowiązku zgłoszenia zamiaru koncentracji;

  5)   ustalenie, czy miało miejsce naruszenie chronionych prawem interesów konsumentów uzasadniające podjęcie działań określonych w odrębnych ustawach.

Zakończenie postępowania wyjaśniającego następuje w drodze postanowienia. Postępowanie wyjaśniające nie powinno trwać dłużej niż 30 dni, a w sprawach szczególnie skomplikowanych - nie dłużej niż 60 dni od dnia jego wszczęcia.

Postępowanie wyjaśniające:

1) Cel: wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie przepisów ustawy uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego, w tym, czy sprawa ma charakter antymonopolowy

2) Nie zawsze jest konieczne (można od razu wszcząć postępowanie antymonopolowe)

3) Nie powinno trwać dłużej niż 30 dni, a w sprawach szczególnie skomplikowanych - nie dłużej niż 60 dni od dnia jego wszczęcia

16. Jakie są przedawnienia i inne terminy procesowe.

Nie wszczyna się, z zastrzeżeniem art. 93 i 105, postępowania, jeżeli upłynęło 5 lat od końca roku, w którym:
1) dopuszczono się naruszenia przepisów ustawy;
2) uprawomocniła się decyzja o nałożeniu kary pieniężnej.
Nie wszczyna się postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano ich stosowania, upłynął rok.
Postępowanie wyjaśniające nie powinno trwać dłużej niż 30 dni, a w sprawach szczególnie skomplikowanych - nie dłużej niż 60 dni od dnia jego wszczęcia.
Postępowanie antymonopolowe w sprawach koncentracji powinno być zakończone nie później niż w terminie 2 miesięcy od dnia jego wszczęcia.
Postępowanie w sprawie praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów powinno się zakończyć nie później niż w ciągu dwóch miesięcy, a w sprawie szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu trzech miesięcy od dnia wszczęcia postępowania

17. Sankcje.

Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli przedsiębiorca ten, choćby nieumyślnie:

1) dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 6, w zakresie niewyłącznym na podstawie art. 7 i 8, lub naruszenia zakazu określonego w art. 9;

2) dopuścił się naruszenia art. 81 lub 82 Traktatu WE;

3) dokonał koncentracji bez uzyskania zgody Prezesa Urzędu;

4) dopuścił się stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 24.

Prezes Urzędu może również nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość do 50 000 000 euro, jeżeli przedsiębiorca ten choćby nieumyślnie:

1) we wniosku, o którym mowa w art. 23, lub w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 94 ust. 2, podał nieprawdziwe dane;

2) nie udzielił informacji żądanych przez Prezesa Urzędu na podstawie art. 12 ust. 3, art. 19 ust. 3 lub art. 50 bądź udzielił nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji;

3) nie współdziała w toku kontroli prowadzonej w ramach postępowania na podstawie art. 105a, z zastrzeżeniem art. 105d ust. 2.

Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, nałożyć na osobę pełniącą funkcję kierowniczą

lub wchodzącą w skład organu zarządzającego przedsiębiorcy karę pieniężną

w wysokości do pięćdziesięciokrotności przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli osoba

ta umyślnie albo nieumyślnie:

1. nie wykonała decyzji, postanowień lub wyroków, o których mowa w art. 107;

2) nie zgłosiła zamiaru koncentracji, o którym mowa w art. 13;

3) nie udzieliła informacji lub udzieliła nierzetelnych lub wprowadzających w

3. błąd informacji żądanych przez Prezesa Urzędu na podstawie art. 50.

Rodzaje sankcji

1. Sankcja administracyjna (zakaz dalszego stosowania praktyk)

2. Sankcja karno-administracyjna (kara pieniężna)

3. Sankcja cywilnoprawna (nieważność czynności cywilnoprawnych)

18. Świadek koronny.

Świadek koronny- podejrzany, który zgodził się zeznawać jako świadek w zamian za odstąpienie wykonania na nim kary lub jej złagodzenie.

Duży świadek koronny

Prezes Urzędu, z zastrzeżeniem ust. 4, odstępuje od nałożenia kary, o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 1 lub 2, na przedsiębiorcę biorącego udział w porozumieniu, o którym mowa w art. 6 ust. 1 lub art. 81 Traktatu WE, jeżeli przedsiębiorca ten spełnia łącznie następujące warunki:

1) jako pierwszy z uczestników porozumienia:

a) dostarczy Prezesowi Urzędu informację o istnieniu zakazanego porozumienia, wystarczającą do wszczęcia postępowania antymonopolowego lub

b) przedstawi Prezesowi Urzędu, z własnej inicjatywy, dowód umożliwiający wydanie decyzji, o której mowa w art. 10 lub 11 - jeżeli Prezes Urzędu nie posiadał w tym czasie informacji i dowodów wystarczających do wszczęcia postępowania antymonopolowego lub wydania decyzji, o której mowa w art. 10 lub 11;

2) współpracuje z Prezesem Urzędu w toku postępowania w pełnym zakresie, dostarczając niezwłocznie wszelkich dowodów, którymi dysponuje, albo którymi może dysponować, i udzielając niezwłocznie wszelkich informacji związanych ze sprawą, z własnej inicjatywy lub na żądanie Prezesa Urzędu;

3) zaprzestał uczestnictwa w porozumieniu nie później niż w dniu poinformowania Prezesa Urzędu o istnieniu porozumienia lub przedstawienia dowodu, o którym mowa w pkt 1 lit. b;\

4) nie był inicjatorem zawarcia porozumienia i nie nakłaniał innych przedsiębiorców do uczestnictwa w porozumieniu.

Mały świadek koronny

Jeżeli przedsiębiorca uczestniczący w porozumieniu, o którym mowa w art. 6 ust. 1 lub art. 81 Traktatu WE, nie spełnia warunków, o których mowa w ust. 1, Prezes Urzędu obniża karę, o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 1 lub 2, nakładaną na tego przedsiębiorcę, jeżeli spełnia on łącznie następujące warunki:

1) przedstawi Prezesowi Urzędu, z własnej inicjatywy, dowód, który w istotny sposób przyczyni się do wydania decyzji, o której mowa w art. 10 lub 11;

2) zaprzestał uczestnictwa w porozumieniu nie później niż w momencie przedstawienia dowodu, o którym mowa w pkt 1.

W przypadku, małego świadka koronnego Prezes Urzędu, z zastrzeżeniem art. 110, nakłada karę:

1) w wysokości nie większej niż 5% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary - na przedsiębiorcę, który jako pierwszy spełnił warunki, o których mowa w ust. 2;

2) w wysokości nie większej niż 7% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary - na przedsiębiorcę, który jako drugi spełnił warunki, o których mowa w ust. 2;

3) w wysokości nie większej niż 8% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary - na pozostałych przedsiębiorców, którzy spełnili warunki, o których mowa w ust. 2.

19. Zakres podmiotowy i przedmiotowy starej i nowej ustawy.

1) zakres podmiotowy- wszyscy przedsiębiorcy, którzy prowadza działalność, choćby nie byli zarejestrowani, osoby fizyczne i prawne prowadzące choćby ubocznie działalność gospodarczą.

Wyjątki!!!!! Nie podlega działalność charytatywna

Art. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji : Przedsiębiorcami, w rozumieniu ustawy, są osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które prowadząc, chociażby ubocznie, działalność zarobkową lub zawodową uczestniczą w działalności gospodarczej.

2) zakres przedmiotowy- cała działalność (przemysłowa, handlowa itp.) nie ma wyłączeń.

W orzecznictwie wyjątki się ukazały:

- wolne zawody (bo miały silne samorządy, które dokonywały selekcji)

Art. 1. ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji Ustawa reguluje zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji w działalności gospodarczej, w szczególności produkcji przemysłowej i rolnej, budownictwie, handlu i usługach - w interesie publicznym, przedsiębiorców oraz klientów, a zwłaszcza konsumentów.

20. Czyn nieuczciwej konkurencji.

Czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta.

Czynami nieuczciwej konkurencji są w szczególności: wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa, fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towarów albo usług, wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług, naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, nakłanianie do rozwiązania lub niewykonania umowy, naśladownictwo produktów, pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie, utrudnianie dostępu do rynku, przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną, a także nieuczciwa lub zakazana reklama oraz organizowanie systemu sprzedaży lawinowej.

21. Jak ustala się prawa osoby zagranicznej. .

Osoby zagraniczne z Państw członkowskich Unii Europejskiej i państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak polscy przedsiębiorcy.

Na takich samych zasadach, jak obywatele polscy, podejmować i wykonywać działalność gospodarczą mogą także obywatele państw nie należących do UE (EOG), którzy:

1. otrzymali zezwolenie na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2. uzyskali zgodę na pobyt tolerowany lub status uchodźcy nadany w Rzeczypospolitej Polskiej,

3. korzystają z ochrony czasowej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Pozostałe osoby zagraniczne mają prawo, o ile umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej jedynie w formie spółek:

1. komandytowej, komandytowo-akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjnej.

Osoby te mają także prawo do przystępowania do wymienionych wyżej spółek oraz obejmowania bądź nabywania ich udziałów lub akcji. Ponadto przedsiębiorcy zagraniczni mogą prowadzić działalność gospodarczą w formie oddziału , a także tworzyć przedstawicielstwa na terenie Polski.

Osobą zagraniczną w rozumieniu ustawy jest:

1. osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania za granicą, nieposiadająca obywatelstwa polskiego,

2. osoba prawna z siedzibą za granicą,

3. jednostka organizacyjna, nie będąca osobą prawną, posiadająca zdolność prawną, z siedzibą za granicą.

Przedsiębiorcą zagranicznym w rozumieniu ustawy jest osoba zagraniczna wykonująca działalność gospodarczą za granicą.

 

22. Tajemnica przedsiębiorstwa (definicja, okres trwania, formy naruszenia itd)

Art. 11 ust. 4. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji:

Przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się nie ujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, handlowe, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności.

Czas trwania tajemnicy:
1) przez czas przewidziany w umowie (tyle ile w umowie o pracę lub w innych formach urzędowych)
2) jeśli umowa tego nie podaje to przez okres 3 lat od zakończenia stosunku pracy lub innego stosunku prawnego, na podstawie którego osoba świadczyła pracę
3) do czasu ustania stanu tajemnicy (ten termin pochodzi od doktryny)

Formy naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa:

1. nabycie od osoby nieuprawnionej

2. przekazanie w rozmowie

3. ujawnienie- najczęściej nieumyślne zachowania np. dane w komputerze ktoś komuś przeczyta

4. wykorzystanie we własnym zakresie

Informacja może być uznana za tajemnicę przedsiębiorstwa, jeżeli spełnia łącznie trzy przesłanki:

1. nie została ujawniona przez przedsiębiorcę do wiadomości publicznej

2. są to informacje z zakresu techniki, technologii, organizacyjne i inne mające wartość gospodarczą

3. są objęte klauzulą poufności

Nie podlega tajemnicy rzecz powszechnie znana.

Konsekwencje: sankcje cywilne- utracone korzyści, szkoda

23. Czyny utrudniające wejście na rynek (wymienić 4 i scharakteryzować)
 

Czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku, w szczególności przez:

  1)   sprzedaż towarów lub usług poniżej kosztów ich wytworzenia lub świadczenia albo ich odprzedaż poniżej kosztów zakupu w celu eliminacji innych przedsiębiorców;

  2)   nakłanianie osób trzecich do odmowy sprzedaży innym przedsiębiorcom albo niedokonywania zakupu towarów lub usług od innych przedsiębiorców;

  3)   rzeczowo nieuzasadnione, zróżnicowane traktowanie niektórych klientów;

  4)   pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży;

Utrudnianie wejścia na rynek:

1) Dumping- sprzedaż towarów poniżej kosztów ich nabycia ( lub świadczenia) w celu eliminacji innych przedsiębiorstw.

Wyprzedaże sezonowe, produkt był za drogi, niemodny- wtedy nie jest to złe bo chce się go pozbyć.

2) Bojkot- nakłanianie osób trzecich do odmowy sprzedaży innym przedsiębiorcom albo niedokonywania zakupu towarów lub usług od innych przedsiębiorców.

3) Dyskryminacja- rzeczowo nieuzasadnione, zróżnicowane traktowanie niektórych klientów

4) Półkowe - pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży

24. Kiedy dyskryminacja jest uzasadniona a kiedy nie? (przykłady) .

Rzeczowo nieuzasadnione zróżnicowanie:
- ze wzgl. na płeć
- ze wzgl. na wiek
- ze wzgl. na religijne aspekty
- ze wzgl. na rasę

Rzeczowo uzasadnione zróżnicowanie:
- kilku klientów daje nam takie same oferty, a my musimy wybrać jedną firmę, która nam rzeczowo bardziej odpowiada, np. dłużej działa na rynku
- mamy 4 firmy ale tylko jedna z nich przedstawia referencje i właśnie tą wybieramy
- może też wpłynąć na nasz wybór wykształcenie, różne dyplomy, kursy, znajomość języków
- sytuacja gospodarcza i prawna firmy (firma nie ma konfliktów, jest rzetelna)

25. Nieuczciwa reklama, pojęcia podobne do reklamy

1. Reklama sprzeczna z przepisami prawa

2. Sprzeczna z dobrymi obyczajami

3. Uchybiająca godności człowieka

4. Wprowadzająca klienta w błąd (taka jeżeli może wpłynąć na nabycie towarów)- 1% ludzi to nie jest wprowadzenie w błąd, musi być znaczący od 10% wtedy bierzemy pod uwagę.

5. Odwołująca się do uczuć klientów (odwołanie się do lęku, wykorzystując lęk, przesady, łatwowierność)

- wywołanie lęku

- łatwowierność dzieci- dziecko inaczej odbiera pewne fakty np. zwrot „wszystkie dzieci już to mają”

6) Ingerencja w prywatność

- wysyłanie nie zamówione tzw. spam

1. Reklamą nieuczciwą jest każdy przekaz zmierzający do promocji sprzedaży albo innych form korzystania z towarów lub usług poprzez stosowanie czynów nieuczciwych. Taka reklama jest sprzeczna z przepisami prawa (dobrymi obyczajami, uchybia godności człowieka, wprowadza klienta w błąd). Reklama nieuczciwa odwołuję się do uczuć klienta przez wywoływanie lęku, wykorzystywanie przesądów, łatwowierność dzieci..

Reklamą nieuczciwą może być reklama porównawcza, chyba że zawiera informacje prawdziwe i użyteczne dla klientów.

Nieuczciwa reklama wprowadza w błąd, wpływa na decyzję konsumenta co do nabycia towaru lub usługi. Również treść obiektywnie zgodna z prawdą może wprowadzać w błąd, jeżeli wywołuje u odbiorcy mylne przeświadczenie co do właściwości towarów lub usług. Tak będzie na przykład w przypadku reklamy, zachwalającej oczywiste, zwykłe cechy danego produktu - odbiorcy reklamy mogą na jej podstawie wywnioskować, że inne towary tego rodzaju danej cechy nie posiadają. Natomiast dopuszczalna jest w reklamie pewna przesada. Reklamą nieuczciwą jest:

1. Reklamowaniu towarów lub usług, których prawo reklamy zabrania lub których reklamę ogranicza (np. reklama alkoholu, leków, usług adwokackich);

2. Reklamowaniu towarów lub usług z użyciem pewnych zakazanych określeń i nazw (np. z użyciem słowa „bank” w przypadku reklamy usług innego podmiotu, niż banku);

3. Naruszaniu zasad prowadzenia reklamy w środkach masowego przekazu (np. reklama leków wydawanych wyłącznie z przepisu lekarza).

26. Reklama porównawcza - wymienić przykłady (w ustawie)

Reklama porównawcza- reklama umożliwiająca bezpośrednio lub pośrednio rozpoznanie konkurenta albo towarów lub usług oferowanych przez konkurenta. Stanowi ona czyn nieuczciwej konkurencji, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami. Reklama porównawcza nie jest sprzeczna z dobrymi obyczajami, jeżeli łącznie spełnia następujące przesłanki:

  1)   nie jest reklamą wprowadzającą w błąd,

  2)   w sposób rzetelny i dający się zweryfikować na podstawie obiektywnych kryteriów porównuje towary lub usługi zaspokajające te same potrzeby lub przeznaczone do tego samego celu;

  3)   w sposób obiektywny porównuje jedną lub kilka istotnych, charakterystycznych, sprawdzalnych i typowych cech tych towarów i usług, do których może należeć także cena;

  4)   nie powoduje na rynku pomyłek w rozróżnieniu między reklamującym a jego konkurentem, ani między ich towarami albo usługami, znakami towarowymi, oznaczeniami przedsiębiorstwa lub innymi oznaczeniami odróżniającymi;

  5)   nie dyskredytuje towarów, usług, działalności, znaków towarowych, oznaczeń przedsiębiorstwa lub innych oznaczeń odróżniających, a także okoliczności dotyczących konkurenta;

  6)   w odniesieniu do towarów z geograficznym oznaczeniem regionalnym odnosi się zawsze do towarów z takim samym oznaczeniem;

  7)   nie wykorzystuje w nieuczciwy sposób renomy znaku towarowego, oznaczenia przedsiębiorstwa lub innego oznaczenia odróżniającego konkurenta ani też geograficznego oznaczenia regionalnego produktów konkurencyjnych;

  8)   nie przedstawia towaru lub usługi jako imitacji czy naśladownictwa towaru lub usługi opatrzonych chronionym znakiem towarowym albo innym oznaczeniem odróżniającym.

Reklama porównawcza związana z ofertą specjalną powinna, w zależności od jej warunków, jasno i jednoznacznie wskazywać datę wygaśnięcia tej oferty lub zawierać informację, że oferta jest ważna do czasu wyczerpania zapasu towarów bądź zaprzestania wykonywania usług, a jeżeli oferta specjalna jeszcze nie obowiązuje, powinna wskazywać również datę, od której specjalna cena lub inne szczególne warunki oferty będą obowiązywały.

Dawniej była zabroniona, chyba, ze była użyteczna. Obecnie jest dozwolona chyba, ze narusza dobre obyczaje.

27. Scharakteryzuj dobre obyczaje w ustawie (gdzie są określone a gdzie niedookreślone - w których artykułach)

Dobre obyczaje- należy je rozumieć jako społecznie akceptowane normy moralne i zwyczajowe stosowane w działalności gospodarczej, czyli zarobkowej działalności wytwórczej, handlowej, budowlanej, usługowej Zakaz reklamy godzącej w dobre obyczaje łączy się z zakazem reklamy uchybiającej godności człowieka, eksponującej uprzedzenia rasowe, nędzę, przemoc, poniżenie, cierpienie, seksualizm człowieka, motywy religijne.

Reklama sprzeczna z dobrymi obyczajami lub uchybiająca godności człowieka adresowana zwłaszcza do szerokiego kręgu odbiorców za pośrednictwem telewizji, radia, prasy i reklamy ulicznej, może być oceniana i skutecznie zwalczana za pomocą wypracowanych w orzecznictwie sądowym mierników, np. poczucia przyzwoitości danego środowiska, powszechności negatywnych uczuć wywołanych przez reklamę i inne. Tak opracowane standardy powinny być powszechnie publikowane i znane szerokim kręgom odbiorców, by mogli z nich korzystać w prowadzonej działalności reklamowej.

Uregulowania prawne związane z uczciwym obrotem gospodarczym mają ważne znaczenie dla gospodarki kraju, ponieważ muszą godzić interesy przedsiębiorców, konsumentów i interes ogólny. Dobre obyczaje występują w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji:

Art. 3 najszerzej, wszystkie związane z konkurencją

Art. 16 ust.1 związane z nieuczciwa reklamą

Art. 16 ust. 3, związane z reklama porównawczą (te co UE podała)

Art.16 ust.1 i art.3 musimy sami dochodzić (kodeks etyki, od etyków, biegłych)

28. Nieuzasadnione powództwo

W przypadku wniesienia nieuzasadnionego actio pro socio były pozwany, w stosunku do którego wystąpiono z takim powództwem, może się domagać naprawienia wyrządzonej tym szkody w drodze odrębnego procesu, następującego już po rozstrzygnięciu powództwa wytoczonego. Jest to w pewnym sensie odpowiedzialność powoda wnoszącego actio pro socio za wynik wszczętego przez niego postępowania. Odszkodowanie przysługuje byłemu pozwanemu jednak o ile, wnosząc je, powód - wspólnik (akcjonariusz) spółki, uczynił to w złej wierze lub dopuścił się rażącego niedbalstwa.

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są zatem:

1. wniesienie nieuzasadnionego powództwa;

2. działanie pod wpływem złej wiary lub rażącego niedbalstwa;

3. wyrządzenie szkody;

4. związek przyczynowy między wytoczeniem powództwa a szkodą.
   

29. Nowe czyny nieuczciwej reklamy (przykłady)

Nowe czyny nieuczciwej reklamy
Nieuczciwa reklama to zestaw różnych niegodnych zachowań. Ustawodawca wylicza:
1) reklama sprzeczna z przepisami prawa; to tam gdzie jest zakaz reklamy - wyroby tytoniowe, alkohol, gry hazardowe, farmaceutyków wydawanych na receptę.
2) reklama sprzeczna z dobrymi obyczajami, to reklama stojąca w sprzeczności ze zwyczajami przyjętymi w Polsce, z określonymi normami etycznymi i moralnymi. Dobre obyczaje są dla każdego zawodu, kraju inne. Np. firma Beneton zrobiła reklamę obrażającą nasze uczucia religijne, obyczaje. Reklamowano koszulki na zwłokach serbskiego żołnierza, leżącego w kałuży krwi.
3) reklama uchybiająca godności człowieka np. reklamy erotyczne.
4) reklama wprowadzająca klienta w błąd i mogąca przez to wpłynąć na jego decyzję co do nabycia towaru. Błąd - to istotna pomyłka, która obejmuje co najmniej 10% a max. 40% przeciętnych odbiorców. Jeżeli jedna osoba na tysiąc źle zrozumiała to nie jest błąd.
5) reklama odwołująca się do uczuć klientów przez wywoływanie lęku, wykorzystywanie przesądów, lub łatwowierności dzieci (np. reklama lalek Barbie: „Wszystkie dzieci to mają”). Wywoływanie lęku uzasadnionego - można. Jeżeli reklama ma przed czymś przestrzec, ochronić, to może wywołać lęk np. reklama PZU ubezpieczenia na dom.
6) reklama ukryta - jest to wypowiedź zachęcająca do zakupu towarów a sprawia wrażenie neutralnej informacji. Np. czytamy w gazecie, w dziale informacyjnym wypowiedź znanego sportowca, który mówi że ma takie a takie auto i jest b. zadowolony. Nie jest to zabronione, jeżeli jest to umieszczone jako artykuł sponsorowany, w dziale reklamy (sensu stricte).
Sensu largo - różne inne formy reklamy ukrytej:
A) Usytuowanie produktu - tzw. produkt plejsmen; prezentacja jakiegoś produktu np. w filmie zobaczymy że główny bohater ma firmową koszulkę i sprawi to że my będziemy ją chcieli kupić.
B) Efekt podklatkowy - działanie obrazami na podświadomość odbiorcy, to działa na 1/3 ludzi. np. oglądając film w kinie co 35 klatka ukazywała napój, oglądający ludzie film w pewnym momencie poczuli pragnienie. Efekt podklatkowy rozumiemy jako pojęcie szerokie, ukryty sposób prawie niedostrzegalny.
7) reklama stanowiąca istotną ingerencję w sferę prywatności - jest to uciążliwe nagabywanie w miejscach publicznych, przesyłanie na koszt klienta nie zamówionych towarów, nadużywanie technicznych środków przekazu informacji (wrzucanie wielokrotne do skrzynki pocztowej tych samych ulotek).

30. Formy, rodzaje, zasady pomocy publicznej

Jakie formy przyjmuje pomoc publiczna :

1. dekapitalizowania przedsiębiorcy (przez nabycie akcji lub udziałów tego przedsiębiorcy )

2. umorzenia zaległości wobec sektora finansów publicznych

3. udzielenie gwarancji lub poręczenia

4. udzielenie kredytu lub pożyczki

Na co może być przydzielona pomoc publiczna :

Na pomoc regionalną, pomoc horyzontalną oraz pomoc sektorową.

Pomoc regionalną mogą otrzymać podmioty, które prowadzą swoją działalność na obszarze charakteryzującym się niskim poziomem rozwoju gospodarczego w stosunku do sytuacji występującej w całej Unii Europejskiej.

Pomoc horyzontalna o charakterze międzysektorowym kierowana jest do wszystkich przedsiębiorców (bez względu na to z jakiego sektora pochodzą lub gdzie prowadzą działalność gospodarczą),którzy otrzymując tego typu pomoc będą przyczyniali się do realizacji określonych celów przyświecających określonym typom pomocy horyzontalnej. Z kolei dopuszczalność pomocy sektorowej określana jest na podstawie przynależności danego przedsiębiorstwa do sektora, do którego pomoc ta jest adresowana. W ramach wyżej wymienionych kategorii, pomoc publiczna dopuszczalna jest na podstawie decyzji Komisji Europejskiej o krajowej mapie pomocy regionalnej, w oparciu o rozporządzenia o wyłączeniach blokowych, jako pomoc de minimis, jako pomoc notyfikowana (notyfikowane programy pomocowe, pomoc indywidualna) lub jako pomoc udzielana w oparciu o różnego rodzaju postanowienia Komisji Europejskiej w stosunku do poszczególnych sektorów przemysłowych pomocą sektorową.

Dopuszczalne formy pomocy:

1. Pomoc minimalna której wartość łączna nie przekracza w ciągu ostatnich 3 lat 100 000 EUR

2. Wsparcie o charakterze przedmiotowym dopuszczalna jest pomoc udzielana:

1. W celu naprawienia szkody wyrządzonych przez klęski żywiołowe lub inne zdarzenia nadzwyczajne

2. W celu zapobiegania lub likwidacji poważnych i ponadsektorowych zakłóceń gospodarczych

3. W celu promowania oświaty, nauki, kultury

4. W celu promocji eksportu

5. W ramach polityki regionalnej

2. Wsparcie o charakterze podmiotowym dopuszczalna jest pomoc udzielana:

1. Krajowym przedsiębiorcą działającym w ramach przedsięwzięcia gospodarczego podejmowanego w interesie europejskim

2. Sektorom uznanym za wrażliwe tzw. pomoc sektorowa i horyzontalna

3. wymagania stawiane przedsiębiorcom ubiegającym się o przyznanie pomocy publicznej?

Pierwszym obowiązkiem firmy ubiegającej się o pomoc publiczną jest udzielenie instytucji przyznającej takie środki pełnej informacji o dotychczas przyznanych funduszach. Okres objęty obowiązkiem sprawozdawczym to trzy lata wstecz od dnia złożenia wniosku.

Jakie warunki muszą być jednocześnie spełnione aby dana pomoc mogła być uznana za pomoc publiczną :

1. musi być udzielona przez państwa członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych

2. musi zniekształcać konkurencję lub grozić jej zniekształceniem

3. musi prowadzić do uprzywilejowania niektórych przedsiębiorstw lub produkcji niektórych towarów ( chodzi tu o selektywność )

4. musi mieć negatywny wpływ na wymianę handlową pomiędzy krajami członkowskimi

Art. 87 ust 2 TWE Artykuł ten zawiera trzy kategorie pomocy które, są zgodne z zasadami wspólnego rynku:

1. pomoc o charakterze socjalnym przyznawanym indywidualnie konsumentom pod warunkiem że, jest przyznana bez dyskryminacji związanej z pochodzeniem produktów ,

2. pomoc mająca na celu naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi lub innymi zdarzeniami nadzwyczajnymi

3. pomoc przyznawana niektórym regionom RFN dotkniętym podziałem Niemiec w zakresie w jakim jest niezbędna do skompensowania niekorzystnych skutków gospodarczych spowodowanych tym podziałem

Możliwość otrzymania ( udzielenia ) pomocy publicznej zgodnie z zapisem ustawy zależy od łącznego spełnienia kilku warunków :

1. stanowi w przypadku inwestowania lub tworzenia nowych miejsc pracy, uzupełnienie środków innych niż środki publiczne, angażowanych przez przedsiębiorców.

2. jej wielkość, czas tworzenia oraz zakres są proporcjonalne do rangi rozwiązywanego problemu oraz jest udzielana w częściach

3. przynosi korzyści społeczne

4. służy wspieraniu projektów w stopniu niezbędnym i niewystarczającym do osiągnięcia celu pomocy

5. charakteryzuje się przejrzystością ułatwiającą jej nadzorowanie

1. Wyjątki (wyłączenia) bagatelne i grupowe

Zakaz porozumień ograniczających konkurencję ma względny charakter - liczne wyłączenia:

1. Porozumienia bagatelne (de minimis)

2. Wyłączenia ustawowe

3. Wyłączenia grupowe (blokowe)

Reguła de minimis - ustawowe wyłączenie porozumień bagatelnych zawieranych między (art. 7 ust 1):

1) konkurentami, których łączny udział w rynku w roku kalendarzowym poprzedzającym zawarcie porozumienia nie przekracza 5 %;

2) przedsiębiorcami, którzy nie są konkurentami, jeżeli udział w rynku posiadany przez któregokolwiek z nich w roku kalendarzowym poprzedzającym zawarcie porozumienia nie przekracza 10 %.

- Przepisów o wyłączeniach de minimis nie stosuje się do przypadków określonych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i 7 (najcięższe porozumienia mogące skutkować naruszeniem konkurencji bez względu na wielkość uczestniczących przedsiębiorców ).

Wyłączenie to opiera się na założeniu, że porozumienia bagatelne, ze względu na niewielkie znaczenie gospodarcze uczestniczących w nich podmiotów, nie są w stanie spowodować istotnego zniekształcenia konkurencji. Dlatego też nie wymagają one sankcjonowania. Niemniej jednak należy zwrócić uwagę, że tolerancja ustawodawcy wobec porozumień bagatelnych nie jest absolutna. Zgodnie z art. 7 ust. 2 o ochronie konkurencji i konsumentów zakaz porozumień antykonkurencyjnych znajduje zastosowanie również wobec porozumień bagatelnych, jeśli dotyczą one:

- ustalania cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów,

- ograniczania lub kontrolowania produkcji lub zbytu oraz postępu technicznego lub inwestycji,

- podziału rynków zbytu lub zakupu,

- tzw. zmów przetargowych.

Brak tolerancji ustawodawcy wobec tych grup porozumień wynika stąd, że są to najpoważniejsze naruszenia prawa konkurencji.

Zróżnicowanie zaś progów porozumień bagatelnych (próg 5% przy konkurentach, 10% przy nie-konkurentach) wynika z tego, że porozumienia pomiędzy konkurentami (tzw. porozumienia horyzontalne) są ze swojej natury bardziej szkodliwe dla zjawiska konkurencji niż porozumienia pomiędzy podmiotami, które nie konkurują ze sobą (tzw. porozumienia wertykalne)

Reguła rozsądku - wyłączenia grupowe (art. 8 o ochronie konkurencji i konsumentów), stosowane do porozumień które:

1) przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego;
2) zapewniają nabywcy lub użytkownikowi odpowiednią część wynikających z porozumień korzyści;
3) nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia tych celów;
4) nie stwarzają tym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów.

Ciężar udowodnienia ww. okoliczności spoczywa na przedsiębiorcy.

31. Nowe czyny nieuczciwej konkurencji art.17 abc

 Czynem nieuczciwej konkurencji jest sprzedaż konsumentom towarów lub usług połączona z przyznaniem wszystkim albo niektórym nabywcom towarów lub usług nieodpłatnej premii, w postaci towarów lub usług odmiennych od stanowiących przedmiot sprzedaży.

Nie stanowi czynu nieuczciwej konkurencji sprzedaż, jeżeli premie stanowią towary lub usługi:

  1)   o niewielkiej wartości lub próbki towaru;

  2)   wygrane w loteriach promocyjnych, organizowanych na podstawie przepisów o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach , lub konkursach, których wynik nie zależy od przypadku.

Czynem nieuczciwej konkurencji w zakresie loterii promocyjnych jest formułowanie ofert w sposób stwarzający konsumentowi - niezależnie od wyniku losowania czy wiedzy konsumenta - pewność wygranej, jeżeli konsument złoży zamówienie na towar lub usługę objęte promocją albo zapłaci oferentowi z góry jakąkolwiek kwotę.

Czynem nieuczciwej konkurencji jest w szczególności formułowanie ofert w dokumencie wystawionym imiennie na konsumenta, mającym cechy pisma o charakterze oficjalnym.

Czynem nieuczciwej konkurencji jest organizowanie systemu sprzedaży lawinowej, polegającego na proponowaniu nabywania towarów lub usług poprzez składanie nabywcom tych towarów lub usług obietnicy uzyskania korzyści materialnych w zamian za nakłonienie innych osób do dokonania takich samych transakcji, które to osoby uzyskałyby podobne korzyści materialne wskutek nakłonienia kolejnych osób do udziału w systemie.

Nie stanowi czynu nieuczciwej konkurencji organizowanie systemu sprzedaży:

  1)   korzyści materialne uzyskiwane z uczestnictwa w systemie sprzedaży pochodzą ze środków uzyskiwanych z zakupu lub ze sprzedaży dóbr i usług po cenie, której wartość nie może rażąco przekraczać rzeczywistej wartości rynkowej tych dóbr i usług;

  2)   osoba rezygnująca z udziału w systemie sprzedaży ma prawo do odprzedaży organizatorowi systemu za co najmniej 90 % ceny zakupu wszystkich nabytych od organizatora nadających się do sprzedaży towarów, materiałów informacyjno-instruktażowych, próbek towarów lub zestawów prezentacyjnych zakupionych w przeciągu 6 miesięcy poprzedzających datę złożenia rezygnacji organizatorowi systemu sprzedaży.

Czynem nieuczciwej konkurencji jest wprowadzanie do obrotu przez sieci sklepów dyskontowych towarów w ilości przewyższającej 20 % wartości obrotów z markami stanowiącymi własność właściciela sieci lub podmiotów zależnych.

19

18

---