PYTANIA EGZAMINACYJNE Z PRZEDMIOTU PŁYWANIE
DLA III-GO ROKU ST. ZAOCZNYCH.
Teoretyczne podstawy techniki pływania
Wyjaśnij zasady zachowania się ciała stałego, zanurzonego w cieczy, gdy jego gęstość jest: większa, mniejsza czy równa gęstości cieczy.
Ciało stałe zanurzone w cieszy może pozostać w stanie równowagi jeżeli jego ciężar G równy jest ciężarowi wypartego tlenu m/V = G płynu, jeżeli m/V > G wówczas ciało porusza się ku dołowi (tonie), m/V < G ciało zanurzone porusz się ku górze (wypływa)
Podaj istotne cechy fizyczne środowiska wodnego i powietrza.
Ciśnienie
Gęstość i ciężar właściwy
Przewodnictwo cieplne
Podaj wzór siły oporu i wyjaśnij zasady jej powstawania.
F = K * S * v² / 2 * c
Siła oporu powstaje poprzez przesuwanie się cząsteczek wody. Kiedy cząsteczki się przesuwają powstaje tarcie.
Co to jest gęstość ciała i podaj sposoby jej mierzenia?
Jest to suma mas poszczególnych komponentów o określonej gęstości.
G ciała = (G kości + G tłuszczu + G mięśni + G powietrza + G tkanek) / M.
Sposobami mierzenia są:
Metoda densytometryczna oparta na ważeniu ciała w wodzie.
Metoda pomiaru za pomocą woluminometru - polega na określeniu objętości wody wypartej przez zanurzone ciało.
Metoda szacunkowa polega na określeniu pływalności na podstawie wynurzonych części ciała (obu ramion i głowy) u ćwiczącego znajdującego się w nieruchomej pozycji pionowej.
Test Curetona polega na pomiarze czasu wypłynięcia na powierzchnie zanużonego ciała
Czy wiedza o pływalności ciała ludzkiego może mieć wpływ na efektywność nauczania techniki pływania?
Jeżeli znamy zasady fizyczne jakie panuja w środowisku wodnym możemy odpowiednio dobrać ćwiczenia do nauczania technik pływackich, niektóre z zasad dzialaja na nasza niekorzyść czyli sprawiają trudności dla osob uczacych się ale jednak wiekszosc pomaga chociazby wypornosc ciala
Od czego zależy opór czołowy wody?
Opór czołowy wody zależy od przekroju czołowego pływaka, opór ten zmienia się wprost proporcjonalnie do wielkości przekroju czołowego. Minimalny opór czołowy osiągniemy gdy oś długa pływaka pokryje się z kierunkiem pływania.
Zależy także od:
- prędkości pływania
- kształtu i rodzaju powierzchni ciała
Wyjaśnij zasady powstawania dynamicznej siły parcia.
Powstaje ona w przypadku nie symetrycznego opływu potokami wody ciała ułożonego pod pewnym kątem w stosunku do kierunku pływania. Wielkość zależna jest od siły oporu.
Co to jest siła ciągu?
Jest to wypadkowa siły nośnej działającej zgodnie z kierunkiem pływania oraz siły oporu skierowanej prostopadle do kierunku pływania.
Jak powstaje siła nośna?
Siła nośna to siła aerodynamiczna powstająca przy ruchu otoczonego płynem ciała (profilu) względem tego płynu, prostopadła do kierunku ruchu. Powstaje w wyniku tworzącego się wokół ciała pola prędkości i ciśnień płynu.
Podstawowymi elementami ruchu ciała pływaka są ruchy rąk i stóp, ich droga i prędkość w porównaniu z ruchami innych elementów ciała jest największa. W czasie ruchu wiosłującego ręka jest ustawiona pod niewielkim kątem do kierunku ruchu, taki kąt natarcia ręki wywołuje siłę nośną
Podaj metody oceny pływalności ciała ludzkiego.
- metoda szacunkowa - polega na określeniu pływalności na podstawie wynurzonych części ciała, jeżeli ciało zanurza się całkowicie pływalność jest niska, jeżel
i wynurzone są dłonie - średnia, jeżeli dłonie i przedramiona -wysoka
- test Curetona - polega na mierzeniu czasu wypływania badanego na powierzchnie
Jak jest zależność oporu czołowego od prędkości ciała pływaka?
Opór wody zmienia się proporcjonalnie do kwadratu prędkości pływania.
Jeżeli szybkość zwiększa się dwukrotnie to opór czterokrotnie
Podaj ogólne zasady ułożenia ciała pływaka w wodzie.
ułożenie horyzontalne, opływowe i odpowiednio „wysokie”
kat natarcia a) tech sport 3 -5 stopni
b) tech standardowa 8 -12 stopni
odpowiednie ułożenie głowy i bioder
tułów pływaka nie powinien odchylać się w bok
13. Opisz ruchy kończyn górnych podczas pływania kraulem na piersiach.
Faza właściwa zaczyna się włożeniem ręki do wody i krótkim poślizgiem. Ręka przesuwa się w dół i na zewnątrz, a następnie do wewnątrz (ramię zgina się w stawie łokciowym do kąta ok. 95˚) - faza pociągnięcia. W połowie tej fazy ręka przecina oś długą ciała i zaczyna się odepchnięcie, dłoń podąża do bioder. W końcowej fazie odepchnięcia następuje skręt głowy w celu wykonania wdechu. W wyniku ruchów ramion i skrętu głowy występuje rotacja tułowia nadająca ciału „kraulisty” kształt opływowy. Na początku nauczania ramiona w fazie podwodnej są wyprostowane. Zbyt wczesne wprowadzenie ugięcia w stawie łokciowym może spowodować skracanie ruchu (głaskanie wody).
Faza przygotowawcza zaczyna się od wynurzenia ramienia z wody, później przedramienia i ręki. Po wynurzeniu zwiększa się ugięcie w stawie łokciowym (wysoki łokieć). W drugiej części tej fazy następuje wyprost ramienia.
14. Zademonstruj na lądzie (w wolnym tempie) ruchy kończyn górnych w kraulu na
piersiach.
15. Co to jest koordynacja ruchów?
Koordynacja to uporządkowanie, uzgodnienie, zharmonizowanie, np. przyporządkowanie ruchów celowi, który chcemy osiągnąć. Koordynacja ruchów to przyporządkowanie ruchów określonemu celowi. Poprawna koordynacja to takie „uporządkowanie ruchów”, które umożliwi wykonanie motorycznego zadania.
Podstawowe zdolności koordynacyjne to:
- zdolność sterowania ruchami zgodnie z zamierzeniem
- zdolność regulacji ruchów stosowanie do zmieniającej się sytuacji
- zdolność do uczenia się nowych, dotąd nieznanych czynności ruchowych
16. Opisz koordynację ruchów kończyn górnych, dolnych oraz oddychanie podczas pływania kraulem na piersiach.
W pływaniu kraulem sportowym spotyka się różne warianty koordynacji kończyn górnych i dolnych. Oprócz koordynacji sześciouderzeniowej dodatkowo wyróżnia się koordynację dwuuderzeniowa, czterouderzeniową oraz koordynacje dwu- i czterouderzeniwe ze skrzyżnym ruchem nóg.
W pływaniu sportowym oddychanie skoordynowane jest zawsze z pracą kończyn górnych, a w stylach naprzemianstronnych - prawego lub lewego ramienia. Wdech przypada na taki moment ruchu ramion, kiedy ciało ma dużą prędkość. Aby wykonać wdech, kraulista musi obrócić głowę w stronę wiosłującego ramienia. Jest to moment, gdy ramię zaczyna prostować się w stawie łokciowym i kończy odepchnięcie, a w tym czasie druga kończyna rozpoczyna ruch wiosłujący. Jest to najkorzystniejsza chwila do wykonania wdechu, ponieważ występuje stosunkowo duża rotacja ciała wokół osi długiej. Wdech wykonywany jest ustami i trwa ok. 0,5 s, następnie jest długi bezdech i krótki, dynamiczny wydech. Zawodnicy zazwyczaj wykonują wdech w każdym cyklu ruchowym, zawsze na tę samą stronę. Na długich dystansach, preferowane jest oddychanie co półtora cyklu, czyli co trzeci ruch ramion.
17. Wyjaśnij, dlaczego ruch kończyny górnej podczas pływania kraulem na piersiach
wykonywany jest wolniej w wodzie niż nad nią?
Nad woda panują mniejsze opory ruchu niż pod woda dlatego jest różnica w szybkości ruchu
18. Wymień najczęściej występujące błędy w ruchach kończyn górnych i dolnych podczas pływania kraulem na piersiach.
Błędy w pracy nóg:
1. Nadmierne uginanie nóg w stawach kolanowych - podciąganie i uginanie podudziami zamiast całą długością w górę i w dół.
2. Wykonywanie ruchów nóg tylko w stawach kolanowych.
3. Usztywnianie nóg w kolanach.
4. Zbyt wysokie unoszenie bioder.
5. Zbyt głębokie lub płytkie zanurzenie nóg (stopy wychodzą nad powierzchnię wody).
6. Zbyt mała rozpiętość między stopami, w ich skrajnym położeniu.
Błędy w pracy ramion:
1. Podciągnięcie prostym ramieniem w wodzie.
2. Podciągnięcie zbyt ugiętym ramieniem.
3. Zbyt wczesne zakończenie ruchu ramion.
4. Wkładanie ramienia do wody zbyt blisko głowy (skośnie), nieprostowanie go w momencie włożenie.
5. Przytrzymywanie ramion w przodzie („dokładanka”)
6. Podnoszenie głowy przy wykonywaniu wdechu.
7. Głowa po skręceniu i wykonaniu wdechu nie wraca do pozycji wyjściowej
8. Brak wydechu do wody.
Co to jest rytm i tempo w pływaniu i czy cechy te mają wpływ na poprawność techniki?
Rytmem nazywamy stosunek fazy ruchu o danej prędkości do fazy ruchu o innej prędkości.
Tempem nazywamy częstotliwość ruchu kończyn, wyrażona liczbą cykli w jednostce czasu
Cechy te maja wpływ na poprawność techniki ponieważ pomagaja w płynności ruchu i w oddychaniu.
20. Opisz algorytmiczną strukturę ruchów kończyn górnych i dolnych występującą w technice pływania kraulem na piersiach.
Ruchy nóg:
a) faza przygotowawcza (ruch z dołu do góry)
b) faza zasadnicza (ruch z góry w dół)
Ruchy ramion:
a) wejście ramienia do wody
b) napłynięcie i chwyt wody
c) pociągnięcie
d) odepchnięcie
e) wyjście ramienia z wody
f) przeniesienie ramienia nad wodą z tzw. „wysokim łokciem”
27.Jak zgodnie z przepisami należy wykonać skok startowy i nawrót w kraulu na piersiach?
SW 5 Styl dowolny.
SW 5.2 Po przepłynięciu każdej długości pływalni i przy zakończeniu wyścigu, pływak musi dotknąć ściany dowolną częścią ciała.!!!!!
SW 5.3 Część ciała pływaka, przez cały czas trwania wyścigu musi „łamać” powierzchnię wody, z wyjątkiem, że dozwolone jest całkowite zanurzenie się pływaka w czasie nawrotu i na dystansie nie dłuższym niż 15 metrów po starcie i po każdym nawrocie. Przed tym punktem, głowa musi „złamać” powierzchnię wody.
SW 4.1. Start w wyścigach w stylu dowolnym rozpoczyna się skokiem. Na długi gwizdek sędziego głównego pływacy wchodzą na słupek startowy i pozostają tam. Na komendę startera „na miejsca”, bezzwłocznie zajmują pozycję startową, z przynajmniej jedną stopą na krawędzi słupka startowego. Położenie rąk nie ma znaczenia. Gdy wszyscy pływacy stoją nieruchomo, starter podaje sygnał startu.
. Za co można zdyskwalifikować podczas zawodów płynącego kraulem na piersiach?
Dyskwalifikacja:
- brak „łamania” lustra wody przez dowolną część ciała w trakcie pływania na dystansie (nurkowanie)
- przepłynięcie ponad 15 metrów pod wodą po starcie i nawrocie
- brak kontaktu ze ścianą przy nawrocie i zakończeniu wyścigu
- chodzenie po dnie pływalni
21. Podaj definicję sekwencji sensomotorycznej
Sekwencja sensomotoryczna to elementarna konfiguracja czynności, ograniczona dwoma miejscami decyzji, między którymi nie podejmuje się żadnej innej decyzji w strukturze systemu sensomotorycznego. Sekwencja sensomotoryczna to najprostszy ruch ograniczony dwiema decyzjami. Na przykład ruch przedramieniem od decyzji „zginam przedramię” do decyzji „zakończę zginanie” lub „prostuję”.
Jest najmniejsza elementarna struktura ruchu składająca się na całą strukturę ruchu techniki pływania, ograniczona dwoma punktami decyzji.
Dlaczego podczas pływania kraulem na piersiach oraz kraulem na grzbiecie występuje rotacja wokół osi długiej ciała ?
Pomaga ona przy pływaniu kraulem w oddychaniu i zwiększa zakres stawu barkowego. Gdyby nie występowała ograniczona by była ruchomość w stawach i spadła by prędkość pływania
Czy rotacja wokół osi długiej ciała podczas pływania kraulem na piersiach i na grzbiecie jest zjawiskiem korzystnym dla efektywności przemieszczania się w wodzie? (to samo co pkt 23)
Jest to zjawisko korzystne w poruszaniu się w wodzie ponieważ pomaga w oddychaniu i w naturalniej pracy kończyn górnych, pomaga zwiększyć zakres stawu barkowego
Opisz algorytmiczną strukturę ruchów kończyn górnych i dolnych podczas pływania kraulem na grzbiecie.
Ruchy nóg:
a) faza przygotowawcza (ruch z góry do dołu) -> na odwrót jak w kraulu !!)
b) faza zasadnicza (ruch z dołu do góry)
Ruchy ramion:
a) wejście ramienia do wody
b) napłyniecie i chwyt wody
c) pociagnięcie (
d) odepchnięcie
e) wyjście ramienia z wody
f) przeniesienie ramienia nad wodą (tak samo jak w kraulu na piersiach tylko że bez „wysokiego łokcia” !!
25. Opisz koordynację kończyn górnych, dolnych i oddychania podczas pływania kraulem na grzbiecie.
W kraulu na grzbiecie występuje jeden rodzaj koordynacji kończyn górnych górnych dolnych i jest to koordynacja sześciouderzeniowa. Oznacza to, że na jeden ruch kończyn górnych przypada sześć uderzeń nóg. Pracy ramion towarzyszy duża, większa aniżeli w kraulu na piersiach, rotacja całego ciała. Rotację rozpoczynają ramiona i przenoszona jest ona na biodra oraz kończyny dolne. Obroty ciała wokół osi długiej SA celowe i spowodowane ograniczeniem zakresu ruchu ramienia do tyłu, wynikającym z anatomicznej budowy stawu ramiennego, głównie łopatki. Zakres ruchu w stawie ramiennym do tyłu jest znacznie mniejszy aniżeli do przodu. Stad też konieczność występowania większej, aniżeli w kraulu na na piersiach, rotacji całego ciała oraz mniejsza efektywność ruchów kończyn górnych. Oddychanie w kraulu na grzbiecie jest stosunkowo łatwe, ponieważ odpada problem wydechu powietrza do wody. W pływaniu sportowym oddychanie skoordynowane jest z pracą kończyn górnych: podczas przeniesienia tego samego ramienia nad woda - wydech. Rytmiczność oddychania jest szczególnie ważna podczas wyścigu pływackiego dla sprawnej pracy układów krążenia i oddechowego.
26. Zademonstruj na lądzie (w sposób wzorcowy) ruchy kończyn górnych w kraulu na
grzbiecie.
28.Jak zgodnie z przepisami należy wykonać skok startowy i nawrót w kraulu na
grzbiecie?
SW 6 Styl grzbietowy.
SW 4.2 Start w stylu grzbietowym i w sztafecie zmiennej odbywa się z wody. Na pierwszy długi gwizdek sędziego głównego pływacy bezzwłocznie wchodzą do wody. Na drugi długi gwizdek sędziego głównego, pływacy bez zbędnej zwłoki wracają na miejsca startowe. Gdy wszyscy pływacy zajmą pozycje startowe, starter podaje komendę „na miejsca”. Gdy wszyscy pływacy są nieruchomi, starter podaje sygnał startu.
SW 6.1 Pływacy ustawiają się w wodzie twarzą do krawędzi startowej pływalni trzymając obydwiema dłońmi uchwyty startowe. Umieszczanie stóp na rynnach przelewowych lub stanie na nich jest zabronione.
SW 6.2 Na sygnał startu i po nawrocie, pływak odbija się i płynie na plecach przez cały wyścig, z wyjątkiem gdy wykonuje nawrót.
SW 6.3 Część ciała pływaka, przez cały czas trwania wyścigu musi „łamać” powierzchnię wody. Dozwolone jest całkowite zanurzenie się pływaka w czasie nawrotu, finiszu i na dystansie nie dłuższym niż 15 metrów po starcie i po każdym nawrocie. Przed tym punktem głowa musi „złamać” powierzchnię wody.
SW 6.4 W czasie wykonywania nawrotu, pływak musi dotknąć ściany jakąkolwiek częścią ciała. W trakcie wykonywania nawrotu plecy pływaka mogą być obrócone poza płaszczyznę pionową, do pozycji na piersiach, po czym następuje ciągłe pojedyncze pociągnięcie ramieniem lub ciągłe równoczesne pociągnięcie obydwoma ramionami dla zapoczątkowania nawrotu. Pływak musi powrócić do położenia na plecach przy opuszczaniu ściany.
SW 6.5 Kończąc wyścig pływak musi dotknąć ściany, znajdując się w pozycji na plecach.
29.Za co można zdyskwalifikować podczas zawodów zawodnika płynącego stylem
grzbietowym?
Dyskwalifikacja:
- nie utrzymanie pozycji ciała na grzbiecie (z wyjątkiem nawrotu)
- stanie (zmiana pozycji ciała)
- wynurzenie głowy spod lustra wody po starcie i po nawrocie poza linią 15 metrów
- brak kontaktu ze ścianą podczas nawrotu i zakończeniu wyścigu
- wykonywanie ruchów ramion, nóg nie związanych z wykonywaniem nawrotu
- brak pozycji na plecach przy opuszczaniu ściany nawrotowej
- obrót ciała wzdłuż podłużnej osi, przekraczający 90˚ od poziomu
- ukończenie wyścigu w położeniu innym niż na plecach
31. Wymień najczęściej pojawiające się błędy podczas pływania kraulem na grzbiecie
Błędy w pracy nóg:
1. Zbyt duże ugięcie w biodrach.
2. Nadmierne uginanie i wynurzanie kolan.
3. Zbyt głębokie ruchy stopami i podudziami.
4. Zgięcie grzbietowe stóp, usztywnienie w stawie skokowym.
5. Ruchy nóg z usztywnionymi kolanami.
6. Zbyt mała rozpiętość między stopami w ich skrajnym położeniu.
Błędy w pracy ramion:
1. Odchylenie głowy do tyłu lub zbyt wysokie wyniesienie jej nad wodę.
2. Wkładanie do wody ugiętych ramion, zbyt blisko głowy.
3. Wykonywanie ruchów właściwych (pod woda) wyprostowanymi ramionami.
4. Brak zakończenia fazy pociągnięcia.
5. Brak ciągłości pracy ramion, tzw. „dokładanka” (przytrzymywanie rąk przy biodrach).
6. Wkładanie ramienia poza podłużną osią ciała (pływanie zygzakiem).
32. Wymień najczęściej pojawiające się błędy w koordynacji i oddychaniu podczas
pływania kraulem na grzbiecie .
Błędy w koordynacji:
1. Nierytmiczne oddychanie.
2. Przestoje w ruchach nóg, w trakcie ruchów ramion
33. Opisz technikę pływania stylem klasycznym (wg. Czabański, Fiłon, Wiesner)
- ciało ułożone jest w wodzie na piersiach
- w trakcie wdechu głowa jest uniesiona tak, aby podbródek nie odrywał się od powierzchni wody
- podczas wydechu oczy znajdują się pod wodą
- ruchy kończyn dolnych wykonywane są równocześnie i symetrycznie
- w trakcie podciągania kończyn dolnych duże palce powinny się wzajemnie dotykać
- ruch podciągania kończyn dolnych kończy się dotknięciem pięt i ustawieniem palców na zewnątrz
- ruch odepchnięcia kończyn dolnych od wody wykonywany jest wewnętrzną częścią podudzia i stopy
- ruchy kończyn górnych wykonywane są równocześnie równocześnie symetrycznie
- podczas poślizgu ręce dotykają się stroną grzbietowa
- barki są zanurzone w wodzie
- podczas ruchu w bok kończyny górne prowadzone są poza linią barków, a następnie po ugięciu w łokciach, podciągane do tułowia, a ręce do podbródka
- kończyny górne wyprowadza się w przód powoli, złączone ręce skierowane sa dłońmi dół
- wdech następuje w momencie, kiedy ramiona przyciągane są do tułowia
36. Opisz algorytmiczną strukturę występującą w ruchach kończyn górnych stylu klasycznego
Ruchy ramion są podporządkowane ruchom nóg. Dzielą się na następujące fazy:
a) napłynięcie i chwyt wody
b) zagarnięcie
c) przeniesienie
38. Wyjaśnij zasadę koordynacji w stylu klasycznym
Zasadą poprawnej koordynacji ruchów kończyn w czasie pływania stylem klasycznym jest aby ruch ramion odbywał się w chwili kiedy nogi nie stwarzaja dodatkowych oporów, zas ruch nóg wówczas, gdy ręce przesuwane sa w przód a ciało pływaka przyjmuje kształt opływowy
40. Za co można zdyskwalifikować zawodnika płynącego podczas zawodów stylem
klasycznym?
Dyskwalifikacja:
- obrót ciała na plecy w trakcie wyścigu (zmiana pozycji ciała)
- asymetryczne ruchy ramion lub nóg
- nierównoczesne ruchy ramion lub nóg
- ruchy nóg w płaszczyźnie pionowej w dół
- wynurzanie łokci ponad lustro wody w czasie pływania na dystansie, z wyjątkiem ostatniego ruchu przed nawrotem i ostatniego ruchu na finiszu
- brak wynurzenia części głowy w każdym cyklu podczas pływania na dystansie
- przeniesienie dłoni poza linię bioder (bioder wyjątkiem pierwszego ruchu ramion po starcie i nawrocie)
- wynurzenie głowy później niż w fazie napłynięcia drugiego ruchu ramion po starcie lub nawrocie
- dotknięcie ściany pływalni jedną ręką przy nawrocie i zakończeniu wyścigu
- nierównoczesne dotknięcie rękoma ściany pływalni przy nawrocie i zakończeniu wyścigu.
44. Wymień najczęściej pojawiające się błędy w koordynacji i oddychaniu podczas
pływania stylem klasycznym.
Błędy w koordynacji:
1. Brak krótkiego poślizgu po pełnym cyklu pracy ramion.
2. Przyspieszenie ruchów nóg w stosunku do pracy rąk.
3. Zbyt małe wyjście głowy i klatki piersiowej nad powierzchnię wody podczas wykonywania wdechu.
34. Opisz technikę pływania stylem motylkowym. (wg. Czabański, Fiłon, Wiesner)
- ciało ułożone jest w wodzie na piersiach
- ruch ciała odbywa się po krzywej sinusoidalnej
- ruchy kończyn dolnych odbywają się równocześnie równocześnie symetrycznie
- palce stóp są lekko skierowane do wewnątrz
- ruch kończyn dolnych rozpoczyna się ruchem całego tułowia, a następnie przenoszony jest na biodra i podudzia; ruch kończyn dolnych kończą stopy
- kończyny dolne wykonują dwa ruchy na jeden cykl ruchu ramion: pierwszy - po włożeniu rąk do wody, drugi - po zakończeniu ruchu wiosłującego kończyn górnych
- ruchy kończyn górnych odbywają się równocześnie symetrycznie
- faza przygotowawcza ruchu ramion przebiega nad wodą
- podczas przenoszenia kończyn górnych nad woda dłonie ustawione są grzbietowo w kierunku wody
- ręce wkładane są do wody palcami w dół
- ruch wiosłujący kończyn górnych jest podobny do ruchu kraulowego, tyle że wykonywanego równocześnie
- wdech rozpoczyna się w trakcie zakończenia ruchu kończyn w wodzie, poprzez uniesienie głowy w przód
- wydech wykonywany jest do wody
37. Opisz algorytmiczną strukturę występującą w ruchach kończyn górnych stylu motylkowego
Ruchy ramion dzielą się na fazy:
a) wejście ramion do wody
b) napłynięcie i chwyt wody
c) pociągnięcie
d) odepchnięcie
e) wyjście ramion z wody
f) przeniesienie ramion nad wodą
35. Zademonstruj na lądzie (w sposób wzorcowy) ruchy ramion w stylu klasycznym i
motylkowym.
39. Jakie znasz odmiany koordynacji w stylu motylkowym i jedną z nich opisz?
W pływaniu motylkiem przyjęta jest koordynacja dwuuderzeniowa, co oznacza, że na jeden cykl pracy ramion przypadają dwa uderzenia nóg.
40. Za co można zdyskwalifikować zawodnika płynącego podczas zawodów stylem
klasycznym?
Dyskwalifikacja:
- obrót ciała na plecy w trakcie wyścigu (zmiana pozycji ciała)
- asymetryczne ruchy ramion lub nóg
- nierównoczesne ruchy ramion lub nóg
- ruchy nóg w płaszczyźnie pionowej w dół
- wynurzanie łokci ponad lustro wody w czasie pływania na dystansie, z wyjątkiem ostatniego ruchu przed nawrotem i ostatniego ruchu na finiszu
- brak wynurzenia części głowy w każdym cyklu podczas pływania na dystansie
- przeniesienie dłoni poza linię bioder (bioder wyjątkiem pierwszego ruchu ramion po starcie i nawrocie)
- wynurzenie głowy później niż w fazie napłynięcia drugiego ruchu ramion po starcie lub nawrocie
- dotknięcie ściany pływalni jedną ręką przy nawrocie i zakończeniu wyścigu
- nierównoczesne dotknięcie rękoma ściany pływalni przy nawrocie i zakończeniu wyścigu.
41. Za co można zdyskwalifikować zawodnika płynącego podczas zawodów stylem
motylkowym.
Dyskwalifikacja:
- stanie (zmiana pozycji ciała)
- obrót na plecy w żadnym momencie wyścigu
- brak „łamania” lustra wody przez dowolną cześć ciała w trakcie pływania na dystansie (nurkowanie)
- asymetryczne i niejednoczesne ruchy ramion
- przemienne ruchy nóg
- ruchy nóg do stylu klasycznego
- przenoszenie ramion do przodu pod lub po powierzchni wody
- wykonanie więcej niż jednego ruchu ramion w celu wypłynięcia na powierzchnię po starcie lub nawrocie
- przenoszenie ramion do przodu pod powierzchnią wody podczas ostatniego cyklu ramion przed nawrotem i zakończeniem wyścigu
- przepłynięcie ponad 15 metrów pod wodą po starcie i nawrocie
- dotknięcie ściany przy nawrocie lub zakończeniu dystansu jedną reka
- nierównoczesne dotknięcie ściany pływalni przy nawrocie lub zakończeniu wyścigu
42. Podaj ogólne zasady wykonywania nawrotów: w kraulu na piersiach, kraulu na grzbiecie, stylu klasycznym i stylu motylkowym.
Nawrót składa się z:
dopłynięcia do ściany
obrotu
odbicia
poślizgu
W stylu dowolnym obowiązuje jedynie dotknięcie ściany, a w motylkowym, klasycznym dotknięcie ściany musi nastapic obiema dłońmi, pod woda można wykonac tylko jeden ruch ramion w grzbietowym pływak po dobicu od sciany musi wrócic do pozycje na plecach, dozwolone jest jedno odepchniecie ramieniem jeśli będzie to ciąglość nawrotu
43. Jakie znasz subiektywne i obiektywne metody oceny techniki pływania?
Metody subiektywne
ocena techniki za pomocą obserwacji wzrokowej
Metody obiektywne
filmowe
fotograficzne
pomiary spidograficzne, czasowe
pomiar długości kroku pływackiego
pomiar rytmu, tempa, zwięzłości ruchów
45. Wymień najczęściej pojawiające się błędy w koordynacji i oddychaniu podczas
pływania w stylem motylkowym.
Błędy w koordynacji:
1. Niepełny wydech do wody powodujący zaburzenia w rytmie pływania
2. Zbyt wczesna praca ramion (w trakcie jednego ruchu nogami)
48. Co to jest symetria ruchów i jak się ją ocenia w stylu klasycznym?
49. Jaka jest różnica w technice pływania „motylkiem a delfinem”?
Styl motylkowy Nogi pracują tak samo jak przy żabce. (KIEDYS!!!!!),teraz to samo !
Delfin. Styl ten różni się od motylkowego tylko pracą nóg. Praca ramion jest bowiem taka sama. Przy stylu tym nóg nie zwiera się i nie rozwiera, są one przez cały czas złączone wykonując ruch w dół i w górę. Styl ten jest szybszy od stylu motylkowego.
50. Opisz koordynację kończyn górnych i dolnych w pływaniu stylem motylkowym.
W pływaniu delfinem przyjęta jest koordynacja dwuuderzeniowa, co oznacza, że na jeden cykl pracy ramion przypadają dwa uderzenia nóg. Pierwsze uderzenie nóg, słabsze, przypada na moment włożenia ramion do wody i rozpoczęcia ruchu wiosłującego, natomiast drugie, mocniejsze uderzenie pokrywa się z zakończeniem ruchu wiosłującego ramion i wyjęciem ich z wody. Ciało pływaka posiada wówczas dużą prędkość i jest to najkorzystniejszy moment, aby wykonać wdech. W tym czasie ramiona i głowa znajdują się w najwyższym położeniu, a broda pływaka powinna utrzymywać kontakt z wodą. Zawodnicy zazwyczaj wykonują wdech powietrza, w co drugim cyklu pracy ramion.!! W nastepnym cyklu ruchu ma miejsce długi bezdech i krótki - ustami i nosem - wydech.
51. Jakie są podobieństwa i różnice w ruchach kończyn górnych podczas pływania stylem klasycznym i delfinem?
Jeśli chodzi o podobieństwo w ruchach kończyn górnych w jednym jak i w drugim stylu ruchy wykonywane są równocześnie, symetrycznie. Jeśli chodzi o różnice w stylu klasycznym ruchy ramion wykonywane są pod powierzchnią wody , nie ma przeniesienia ramion nad wodą oraz nie ma przeniesienia dłoni poza linię bioder.
52. Jaki jest rozkład sił na dłoniach pływaka podczas pływania delfinem?
Rozkład sił jest jednakowy, gdyż ruchy ramion podczas pływania delfinem są wykonywane równocześnie i symetrycznie.
53. W których konkurencjach zawodnik rozpoczyna wyścig pływacki startem z wody?
W stylu grzbietowym oraz w sztafecie zmiennej zawodnicy rozpoczynają pływanie na dystansie od startu z wody.
54. Opisz technikę wykonywania skoku startowego do stylu klasycznego
Skok startowy do stylu klasycznego jest jedynym skokiem, którego długość szybowania nie została przez przepisy ograniczona odległością a ilością dozwolonych pod wodą ruchów. Składa się z faz:
a) pozycja startowa
b) odbicie
c) lot
d) wejście do wody
e) szybowanie pierwsze
f) ruch ramion
g) szybowanie drugie
h) ruch nóg i przeniesienie ramion
i) szybowanie trzecie
j) wynurzenie i przejście do pływania
55. Opisz technikę wykonywania skoku startowego do stylu motylkowego
a) pozycja startowa
b) odbicie
c) lot
d) wejście do wody
e) szybowanie i napędowe ruchy nóg
f) wynurzenie i przejście do pływania
56. Co decyduje o skuteczności skoku startowego?
odpowiednia pozycja wyjściowa
czas reakcji
odbicie
faza lotu
wejście do wody i poślizg
57. Którą ze znanych ci odmian skoku startowego, można uznać za najbardziej skuteczną?
Skuteczniejsza jest pozycja startowa ze słupka gdyż dzięki fazie lotu pokonuje się już jakiś dystans przy mniejszych oporach niż w wodzie
58. Opisz technikę nawrotu w stylu klasycznym
W pływaniu stylem klasycznym stosowane są nawroty zwykłe. Należy dotknąć ściany nawrotowej oburącz i jednocześnie. Po dotknięciu ściany następuje ugięcie ramion w stawach łokciowych, podciągnięcie nóg do tułowia oraz skręt barków i głowy co powoduje przyśpieszenie obrotu. W momencie obrotu następuje wdech i oderwanie jednego ramienia od ściany nawrotowej - ramię, które dłużej było oparte zostaje przeniesione nad powierzchnią wody. Ustawione są na ścianie na głębokości ok. 40 - 50 cm - są one jednak oparte na różnej głębokości. Podczas odbicia następuje energiczny wyprost nóg w stawach biodrowych, ugiętych pod kątem ok. 140˚ i kolanowych, gdzie ugięcie wynosi ok. 115 - 120˚. W pływaniu żabką należy opóźnić wykonywanie ruchów napędowych podczas poślizgu ponieważ istnieje duża różnica prędkości pływania w tym momencie, a prędkością uzyskiwaną przez zawodnika na dystansie.
Nawrót do stylu klasycznego składa się z faz: 1. Dopłyniecie, 2. Obrót, 3. Odbicie, szybowanie pierwsze, 4. Ruch ramion, 5. Szybowanie drugie, 6. Ruch nóg i przeniesienie ramion, 7. Szybowanie trzecie, 8. Wynurzenie i przejście do pływania.
FINA SW 7.6 Przy każdym nawrocie i na przy zakończeniu wyścigu dotknięcie ściany musi być równoczesne obydwiema dłońmi, na poziomie wody, powyżej lub poniżej lustra wody. Głowa może być zanurzona po ostatnim pociągnięciu ramion przed dotknięciem ściany, pod warunkiem, że "złamie" ona lustro wody w jakimś momencie trwania ostatniego, pełnego lub niepełnego cyklu ruchowego, poprzedzającego dotknięcie ściany.
59. Opisz technikę nawrotu w stylu motylkowym
W pływaniu delfinem stosowane są nawroty zwykłe. Należy dotknąć ściany nawrotowej oburącz i jednocześnie. Po dotknięciu ściany następuje ugięcie ramion w stawach łokciowych, podciągnięcie nóg do tułowia oraz skręt barków i głowy co powoduje przyśpieszenie obrotu. W momencie obrotu następuje wdech i oderwanie jednego ramienia od ściany nawrotowej - ramię, które dłużej było oparte zostaje przeniesione nad powierzchnią wody. Ustawione są na ścianie na głębokości ok. 40 - 50 cm - są one jednak oparte na różnej głębokości. Podczas odbicia następuje energiczny wyprost nóg w stawach biodrowych, ugiętych pod kątem ok. 140˚ i kolanowych, gdzie ugięcie wynosi ok. 115 - 120˚. W delfinie pierwsze ruchy wykonują nogi, następnie z pewnym opóźnieniem ramiona, które kończą swój ruch w momencie wynurzenia się zawodnika na powierzchnię wody. Pozwala to na przeniesienie ramion nad wodą i harmonijną synchronizację ruchów podczas pływania.
Nawrót do delfina składa się z następujących: 1. Dopłynięcie, 2. Obrót, 3. Odbicie, 4. Szybowanie i napędowe ruchy nóg, 5. Wynurzenie i przejście do pływania.
FINA SW 8.4 Przy każdym nawrocie i przy zakończeniu wyścigu dotknięcie ściany musi być równoczesne obydwiema dłońmi, na, powyżej lub poniżej lustra wody.
SW 8.5 Po starcie i po nawrotach, pływak może wykonać pod wodą jeden lub więcej ruchów nóg i jeden ruch ramion w celu wypłynięcia na powierzchnię. Dozwolone jest całkowite zanurzenie pływaka na dystansie nie dłuższym niż 15 m po starcie i każdym nawrocie, przed tym punktem głowa musi złamać lustro wody. Pływak musi pozostawać wynurzony do następnego nawrotu lub finiszu.
60. Jakie błędy popełnia się najczęściej podczas nawrotów w stylach klasycznym i
motylkowym ?
Błędy podczas nawrotów w stylu klasycznym:
1. Brak jednoczesnego ułożenia dłoni na ścianie pływalni.
2. Zbyt głębokie zanurzenie podczas poślizgu pod powierzchnią wody
3. Wykonanie więcej niż jednego cyklu ruchowego pod wodą
Błędy podczas nawrotów w stylu motylkowym:
1. Brak jednoczesnego ułożenia dłoni na ścianie pływalni
2. Zbyt głębokie zanurzenie podczas poślizgu pod wodą
3. Zbyt płytkie zanurzenie, poślizg na powierzchni wody.
61. W jakim stopniu sprawność nawrotu decyduje o wyniku sportowym?
Sprawność nawrotu ma duży wpływ na osiągany wynik sportowy gdyż przy nawrocie można stracić wiele cennego czasu bądź tez poprzez nie zgodne z przepisami wykonanie nawrotu może doprowadzić do dyskwalifikacji zawodnika
Teoretyczne i praktyczne podstawy metodyki nauczania pływania (ze szczególnym
uwzględnieniem etapu wstępnego)
1 . Jakie niezbędne czynności organizacyjne musi wykonać nauczyciel przed lekcją
pływania i po jej zakończeniu ?
Miejsce do zajęć i jego wyposażenie
brak zakazu kapieli, najlepiej pływalnia lub kąpielisko strzezone
regulamin
-ratownicy
Temperatura wody i powietrza
wody 26-28 stopni
powietrza zbliżona do temp wody
Przybory pomocnicze
niezbędny sprzęt ratunkowy
urozmaicony zestaw przyborów
Organizacja grupy uczestników
spr zdrowia
liczby 10-12 na nauczyciela
spr stroi
Organizacja czasu i formy zajęć
2. Wymień przepisy prawnie regulujące bezpieczeństwo na zajęciach z pływania.
Warunki bezpieczeństwa regulują następujące akty prawne:
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach.
• Rozporządzenie Rady Ministrów dnia 6 maja 1997 roku w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne.
3. Na jakie urazy narażone są dzieci podczas zajęć na basenie?
Zajęcia w wodzie zawsze niosą ze sobą ryzyko utonięcia. Dochodza do tego inne niebezpieczeństwa, jak kontuzje po skokach do wody, urazy po upadkach na śliskim podłożu pływalni, zachorowania w wyniku oziębienia organizmu albo nieprzestrzegania higieny.
4. Jakie warunki prakseologiczne winien spełniać dobry plan pracy?
5. Podaj zasady formułowania celów perspektywicznych i etapowych stanowiących
niezbędny warunek opracowania programu nauczania pływania.
6. Jakie informacje winien posiadać nauczyciel pływania, aby opracować sprawnie
funkcjonujący program nauczania.
7 Przypomnij zasady obciążenia wysiłkiem dzieci podczas lekcji pływania?
8. Jak ocenisz czy intensywność zajęć z pływania jest zgodna z przyjętymi normami
metodycznymi?
9. Kiedy zajęcia w środowisku wodnym będą miały wpływ na stymulowanie rozwoju
biologicznego dziecka?
10. Jaką dokumentację należy gromadzić z realizacji procesu dydaktycznego w pływaniu?
11. Podaj zasady oceny poziomu umiejętności pływackich dzieci przed rozpoczęciem
zajęć w wodzie
12. Jakie warunki musi spełnić nauczyciel , aby sprawnie przeprowadzić test oceniający
poziom sprawności pływackiej uczących się dzieci.?
Z zakresu wiedzy:
wiedza o pływaniu (biomechanika pływania, hydrofizyka, fizjologia pływania i nurkowania, metodyka pływania, teoria treningu pływackiego)
Z zakresu umiejętności
umiejętności wychowawcze i dydaktyczne
umiejętności pływackie z zakresu 4 technik
13. Jakie warunki muszą być zachowane, aby proces nauczania pływania dzieci odbywał
się zgodnie z współczesnymi koncepcjami edukacyjnymi podkreślającymi podmiotowość uczącego się?
14. Opisz basen „twoich marzeń, dla efektywnego nauczania pływania dzieci.
Co rozumiesz pod pojęciem „oswojenie z wodą„?
Oswojenie z wodą jest adaptacją do s.rodowiska wodnego, proces ten powinien odbywac się stopniowo uwzględniajaąc poczucie bezpieczeństwa i komfortu dziecka
Na proces oswaja nie się z woda sklada się:
uzyskanie umiejetnosci elementarnych (zanurzanie, poślizg, leżenie na wodzie)
wiedza o pływaniu (zalety pływania, zasady zachowania się na zajęciach z pływania)
Kondycja (ogólne przygotowanie fizyczne w zakresie wytrzymałości i siły)
Adaptacja (receptorów, hartowanie)
Wychowanie (samodzielność, higiena,dyscyplina)
Osobowość ( motywacje, emocje, nastawienie, postawy)
16. Jak interpretują proces oswojenia z wodą autorzy podręczników traktujących o
metodyce nauczania pływania?
Kiedy uczący się w ogóle nie umieją pływać, oswojenie z woda utożsamiane jest często ze wstępnym etapem nauczania-uczenia się pływania. Takiego uogólnienia i uproszczenia używa się często wśród praktyków. Zakres rozumienia tego pojęcia bywa wśród autorów szeroki, od adaptacji fizycznej organizmu człowieka do środowiska wodnego, po elementy pływania statycznego, a nawet nauczanie pływackiego oddychania i pokonania lęku przed wodą.
17. Empatia - główna cecha nauczyciela pływania
Współcześnie za jedną z podstawowych cech osobowości nauczyciela uznajemy empatię, czyli zdolność i chęć wczuwania się w stany emocjonalne innego, np. uczącego się, człowieka. Jak bowiem skutecznie pomagać uczącemu się, nie znając jego nastawienia, nie rozumiejąc jego rozterek, nie współuczestnicząc w jego porażkach i radościach z sukcesów i postępów w nauce. Uczucie, jakim darzy nauczyciel ucznia, powinno być podobne do uczucia zatroskanego o swe dziecko rodzica, pełnego niepokoju o jego wykształcenie, a więc: o doskonalenie uczuć wyższego rzędu, rozwój intelektu i rozwój psychomotoryczny.
18. Podaj podstawowe przyczyny powstawania lęku u dzieci przed zajęciami z pływania
Podstawową przyczyną jest nieznajomość środowiska wodnego. Podczas zajęć w wodzie jest to strach przed utonięciem. Wśród innych przyczyn lęku można wyróżnić dramatyczne lub tylko przykre przeżycia związane z wodą. Lęk wynika z przykrych doznań, do których z pewnością zaliczyć można: zalewanie twarzy wodą, wlewanie się wody do ust i nosa, utrata równowagi spowodowana siłą wyporu, utrata kontaktu z podłożem, uderzenie o wodę podczas skoków. Dlatego też najczęściej lęk występuje podczas pierwszego wejścia do wody, układania się w wodzie na plecach, także na piersiach, podczas skoków do wody czy ćwiczeń w wodzie głębokiej.
19. W jaki sposób rozpoznać dziecko bojące się wody?
Dzieci przejawiające lęk przed wodą wyróżniają emocje pośrednie tj. ostrożność, niepokój, obawa, zdenerwowanie. Najwięcej jednak można się dowiedzieć obserwując uczących się. Dzieci lękliwe będą się ustawiać na końcu grupy, będą się chować, będą unikać wykonania niektórych zadań, czasem przejawiać nadmierne pobudzenie, a nawet agresję. Agresja jest formą rozładowania napięcia lękowego, często bardzo niebezpieczną dla otoczenia i potencjalnej ofiary. Niektóre dzieci będą reagować płaczem lub wręcz odmówią wejścia do wody.
20. Które sytuacje na lekcji pływania generują stany lękowe u uczących się dzieci?
Lęk wynika z przykrych doznań, do których z pewnością zaliczyć można: zalewanie twarzy wodą, wlewanie się wody do ust i nosa, utrata równowagi spowodowana siłą wyporu, utrata kontaktu z podłożem, uderzenie o wodę podczas skoków. Dlatego też najczęściej lęk występuje podczas pierwszego wejścia do wody, układania się w wodzie na plecach, także na piersiach, podczas skoków do wody czy ćwiczeń w wodzie głębokiej.
21. Czy pedagogiczne działania nauczyciela pływania mogą mieć wpływ na osłabienie
stanów lękowych u dzieci ?
Poznanie poziomu lęku uczących się pozwala dostosować część zadań dydaktycznych do poszczególnych uczniów indywidualnie. Indywidualizacja zadań oraz indywidualny, osobisty kontakt z uczącym się pozwala na kształtowanie u niego mechanizmów redukujących lęk. Należy do nich głównie rozwijanie odwagi oraz kształtowanie odporności psychicznej, czyli zdolności sprawnego działania mimo zagrożenia. Lęk przedmiotowy (strach) można zredukować przez przyzwyczajanie ucznia do zagrażającego przedmiotu, poprzez celowe pomniejszanie źródła lęku, poprzez czasowe i przestrzenne zbliżanie się do przyczyny lęku. Powoduje to oswojenie z zagrożeniem, pobudza do walki z zagrożeniem, wzmacnia odwagę i nie paraliżuje podczas wykonania działań.
22. Jak określić stopień oswojenia dziecka z wodą?
Dziecko powinno wykonać:
- samodzielne wejście do wody
- zanurzenie głowy pod wodę
- leżenie na wodzie
- poślizgi
- proste ruchy lokomocyjne (strzałki na piersiach i na plecach)
Praktycznym sprawdzianem oceniającym całościowo oswojenie z woda jest wykonanie próby na plakietkę „Już pływam”. Obejmuje ona samodzielny skok do głębokiej wody z wysokości ok. 1 m, a następnie przepłynięcie w dowolny sposób odcinka 25 m.
Jakie formy zajęć z pływania są szczególnie lubiane przez dzieci?
24. Które formy i metody zajęć z dziećmi w wodzie wymagają szczególnej czujności
nauczyciela pływania?
25. Jakie znasz współczesne (nowoczesne) metody nauczania techniki pływania? Str. 18 K
a) metody nauczania oparte na słowie
b) metody oparte na pokazie
- pokaz w wodzie
- pokaz na lądzie
c) metody oparte na działaniu praktycznym uczniów
d) metody nauczania częściami (analityczny) i w całości (syntetyczny)
26. Podaj metody przekazywania informacji podczas nauczania pływania i jedną z nich
opisz.
Metody:
a) oglądowe (pokaz, obserwacja)
b) słowne (opis, objaśnienie, dyskusja, analiza, wykład)
c) praktycznego działania
- metoda syntetyczna - (całościowa) polega na nauczaniu ruchu w całości, bez naruszania jego wewnętrznego schematu. Jest ona najbardziej naturalna. Bardzo często oparta jest na naśladownictwie. Stosowana jest w nauczaniu ruchów prostych i łatwych, których nie ma potrzeby i sensu rozbijać na części np. nauczanie ruchów nóg do kraula, skoku szkolnego na głowę itp. Zaletą jej jest powtarzanie ruchu we właściwej kolejności, a więc utrwala ona właściwą kolejność skojarzeń nerwowo-mięśniowych.
- metoda analityczna - (częściowa) polega na rozbiciu całego ruchu na części i nauczaniu ich osobno. Zakończenie nauczania następuje po połączeniu wyuczonych uprzednio części i uporządkowaniu ich zgodnie ze strukturą ruchu. Stosowana jest przy nauczaniu ruchów złożnych, trudnych np. nawrót do stylu klasycznego (osobno nauczamy: dopłynięcie do ściany, obrotu z odbiciem, ruchów wykonywanych w szybowaniu). Wadą jej stosowania jest utrudnione koordynowanie osobno nauczanych części w całość. Poprawność wykonania poszczególnych części często różni się od jakości wykonania całego ruchu. Dlatego ważne jest logiczne dzielenie ruchu na części mało ze sobą związane.
- metoda kompleksowa - (mieszana) stanowi połączenie metody syntetycznej i analitycznej. Polega na stosowaniu ich na przemian (całość-część-całość). Po pokazaniu ruchu i wykonaniu kilku prób przez ucznia w całości, nauczyciel wybiera najtrudniejszy element (kompleks), którego naucza oddzielnie (analitycznie), a potem włącza go w całość ruchu. Stosowana jest w nauczaniu ćwiczeń złożonych. Zaletą jej stosowania jest racjonalne wykorzystanie dodatnich cech metody analitycznej i syntetycznej.
27. W jaki sposób zgodnie z zasadami sprawnego komunikowania się należy przygotować metody przekazywania informacji przy pomocy pokazu?
Zasady przeprowadzenia pokazu:
• jest kilkukrotny - najpierw z pełną szybkością (by uczeń poznał cała czynność w jej dynamicznej formie), potem wolno (bo nie wszystkie szczegóły są od razu odbierane przez ucznia), następnie wolno z rozbiciem na części składowe (szczególnie przy złożonym ruchu) i wreszcie szybko i całościowo.
• może być skrócony - stosowany w toku nauczania np. podczas korekty błędów i doskonaleniu techniki wybranych elementów.
28. Jakie warunki musi spełniać „pokaz”, aby był skuteczny?
Cechy pokazu warunkujące jego skuteczność:
a) zawsze poprawny (może wykonywać nauczyciel lub uczeń)
b) dobrze widoczny przez ucznia. W zależności od pokazywanego elementu możliwe są ustawienia:
- demonstrator i uczeń w wodzie (np. pokaz wydechu do wody)
- demonstrator w wodzie, a uczeń na lądzie (np. pokaz ruchu nóg do stylu klasycznego)
- demonstrator i uczeń na ladzie (np. pokaz ruchu ramion do stylu grzbietowego przy omawianiu techniki)
c) ze zmiennym ustawieniem demonstratora zależnie od fazy pokazywanego elementu np. przodem do grupy - gdy pokazujemy fazę pociągnięcia ramienia do kraula, ale bokiem, gdy fazę odepchnięcia.
29. Podaj istotne różnice w przygotowaniu pokazowych metod przekazywania informacji między etapem wstępnym nauczania techniki pływania, a jej doskonaleniem.
Czy stosowanie audiowizualnych środków dydaktycznych zawsze podnosi efektywność nauczania techniki pływania?
Stosowanie takich środków jest atrakcyjne, nie tylko przy nauczaniu pływania ale w innych dyscyplinach sportowych. Stosowanie takich środków pomaga przy doskonaleniu technik pływackich, natomiast przy nauczaniu może postawić za wysoką poprzeczkę dla nowego adepta sztuki pływackiej.
Co to jest „język gestów”?
Jest to umowny język wykorzystujący prace rąk bądź mimikę wypracowany pomiędzy uczniami a nauczycielem pływania który pomaga im w porozumiewaniu się na pływalniach podczas zajęć z pływania.
32. Dlaczego w nauczaniu techniki pływania przekazywanie informacji przy pomocy
„gestów” ma swoje szczególne uzasadnienie?
Wiadomości obrazowe bardziej działają na wyobraźnię dziecka, rozumienie się bez słów z nauczycielem umacnia wieź a także zaufanie do nauczyciela. Na pływalniach zazwyczaj panuje hałas wywołany czy to wodą czy też przez innych użytkowników pływalni.
33. Podaj konkretne przykłady nauczania pływania przy pomocy informacji przesyłanej
„gestem”.
34. Co rozumiesz pod pojęciem „wzajemny przekaz informacji między nauczycielem
a uczniem?
Wzajemny przekaz informacji pomiędzy uczniem a nauczycielem polega na tym ze na każda przekazaną informacje nauczyciel dostaje informacje zwrotną przez ucznia która potwierdza zrozumienie polecenia. Uczeń ma zaufanie do nauczyciela i pyta go w sytuacjach problemowych gdyż wie ze udzieli mu odpowiedniej rady.
35. W jaki sposób i w jakim celu uczeń przekazuje informacje nauczycielowi pływania?
Kiedy nauczyciel pływania jest zobowiązany do zmodyfikowania swoich form, środków i metod nauczania ?
Nauczyciel jest zobowiązany do zmian jeśli stosowane przez niego metody nie przynoszą porządanych skutków, założone cele nie zostają spełnione.
37. Jakie zasady muszą spełnić metody nauczania, aby były skuteczne?
38. Co to jest instrukcja, opis i objaśnienie? Kiedy te formy przekazywania wiadomości
są najczęściej stosowane w nauczaniu pływania?
Instrukcja to metoda słowna tworząca wyobrażenie o sposobie wykonania techniki pływania. Jak wykonać dany ruch? Efektem instrukcji może być nie tylko wyobrażenie o wykonaniu, ale także samo wykonanie nauczanej czynności. W instrukcji powinno się podać uczniowi cel działania, jego ogólny przebieg (miejsce wykonania ruchu, kierunek poruszania się, organizację grupy itp.), pozycję wyjściową i pozycję, w jakiej ruch będzie wykonywany, a także sposób wykonania czynności.
Opis jest najbardziej powszechną, słowną metodą wytwarzania wyobrażeń o celu nauczania. Zawiera informacje odpowiadające na pytanie, jak wygląda dana technika pływania. Opisywanie rozpoczyna się podaniem nazwy nauczanego ruchu, a następnie od ogółu do szczegółu podawane są najważniejsze informacje prezentujące ten ruch. Słowa muszą być tak dobrane, aby zawierały dokładne przedstawienie nauczanej czynności ruchowej. Jednocześnie muszą uwzględniać specyfikę odbioru informacji przesz konkretnego ucznia. Poszczególne określenia słowne muszą oznaczać to samo dla nauczyciela i uczącego się.
Objaśnienie metoda ta może być stosowana jako uzupełnienie opisu lub instrukcji słownej. Zawiera informacje o związkach przyczynowo-skutkowych w nauczanej technice pływania. Objaśniając odpowiadamy na pytania, dlaczego dany ruch tak wygląda lub dlaczego wykonuje się go w taki sposób. Objaśnienie podnosi poziom świadomości uczących się, którzy dzięki niemu mają szansę zrozumieć, na czym polega istota ruchu, którego się uczą.
39. Podaj zasady przygotowania słownych metod przekazywania informacji w wstępnym etapie nauczania pływania.
40. Która z metod nauczania pływania (syntetyczna, czy analityczna), jest bardziej
efektywna. Uzasadnij, dlaczego? Str. 21-22 K
Metoda syntetyczna - (całościowa) polega na nauczaniu ruchu w całości, bez naruszania jego wewnętrznego schematu. Jest ona najbardziej naturalna. Bardzo często oparta jest na naśladownictwie. Stosowana jest w nauczaniu ruchów prostych i łatwych, których nie ma potrzeby i sensu rozbijać na części np. nauczanie ruchów nóg do kraula, skoku szkolnego na głowę itp. Zaletą jej jest powtarzanie ruchu we właściwej kolejności, a więc utrwala ona właściwą kolejność skojarzeń nerwowo-mięśniowych.
Metoda analityczna - (częściowa) polega na rozbiciu całego ruchu na części i nauczaniu ich osobno. Zakończenie nauczania następuje po połączeniu wyuczonych uprzednio części i uporządkowaniu ich zgodnie ze strukturą ruchu. Stosowana jest przy nauczaniu ruchów złożnych, trudnych np. nawrót do stylu klasycznego (osobno nauczamy: dopłynięcie do ściany, obrotu z odbiciem, ruchów wykonywanych w szybowaniu). Wadą jej stosowania jest utrudnione koordynowanie osobno nauczanych części w całość. Poprawność wykonania poszczególnych części często różni się od jakości wykonania całego ruchu. Dlatego ważne jest logiczne dzielenie ruchu na części mało ze sobą związane.
41. Co rozumiesz pod pojęciem „semantyczna weryfikacja treści informacji”
przekazywanych podczas nauczania pływania?
można powiedzieć, iż badania nad znaczeniem (semantyką) komunikatu dostarcza nam wiedzy, odnośnie sposobu postrzegania dowolnego fragmentu rzeczywistości przez odbiorcę/ grupę odbiorców. Mówiąc obrazowo- możemy "wejść w głowę" odbiorcy dowolnego komunikatu i opisać wybrany fragment rzeczywistości przez niego percypowany. Dostarczamy gotowych „map”, jakie tworzą się, lub mogą się tworzyć w umysłach grupy docelowej, mającej kontakt z dowolnym komunikatem bądź przekazem o dowolnie zróżnicowanej strukturze.
42. Wyjaśnij w jaki sposób ocenisz, czy opracowany przez nauczyciela program nauczania techniki pływania został zrealizowany?
43. Podaj obiektywne metody oceny postępów nauczania pływania.
44. Dlaczego zgodnie z współczesnymi koncepcjami edukacyjnymi, głównie nauczyciel
ponosi winę za niepowodzenia dydaktyczne uczniów podczas uczenia się pływania?
45. Uzasadnij, dlaczego wyobrażenia o technice pływania mają wpływ na efektywność
uczenia się .
46. Jakie metody nauczania stosowane przez nauczyciela sprzyjają powstawaniu wyobrażeń motorycznych?
47. Jakie warunki muszą spełnić metody przekazywania informacji ,aby powstało
prawidłowe wyobrażenie nauczanej techniki pływania ?
48. W jaki sposób sprawdzisz, zy powstało w umyśle dziecka poprawne wyobrażenie
nauczanej techniki ?
49. W jaki sposób oprócz słownych i wizualnych metod przekazywania informacji możesz przekazać informacje o środowisku, w którym odbywa się proces nauczania pływania?
50. Jak uczeń odbiera informacje od środowiska?
51. Czy uczenie się pływania poprzez działania praktyczne w środowisku wodnym wymagają intelektualnego zaangażowania ucznia. Jeśli tak to naczym ono polega?
52.Cechy wzorowego nauczyciela pływania.
Wiedza
1. Wiedza ogólna (dotycząca orientacji w aktualnych problemach życiowych i społecznych)
2. Wiedza pedagogiczna (teoria wych. I dydaktyka)
3. Wiedza biologiczna (anatomia, fizjologia, wychowawcza, rozwojowa)
4. Wiedza psychologiczna (psych. Osobowości, wychowawcza, rozwojowa)
5. Wiedza o pływaniu (hydrofizyka, biomechanika pływania, fizjologia pływania i nurkowania, metodyka pływania, historia pływania, ratownictwo wodne)
Umiejętności
1. U. pedagogiczne (wych. I dydaktyczne)
2. U. pływackie (w zakresie czterech technik pływania sportowego)
3. U. ratownicze (pozwalające na przeprowadzenie akcji ratunkowej w wodzie)
4. U. sportowe (wysoki poziom ogólnej sprawności fizycznej)
5. U organizacyjne (związane z organizacją bezpieczeństwa, miejsca zajęć i grupy ćwiczących, organizacja imprez i zawodów pływackich)
Osobowość
1. Cechy odnoszące się do uczniów: życzliwy, sprawiedliwy, cierpliwy, konsekwentny, komunikatywny, opiekuńczy.
2. Cechy odnoszące się do pracy: sumienny, odpowiedzialny, obowiązkowy, zaangażowany, twórczy.
3. Odpowiedni poziom cech odnoszących się do pływania: nastawienia, motywacje, zainteresowania, postawy, aktywny w utrzymywaniu sprawności pływackiej.
Teoretyczne podstawy treningu pływackiego, pływanie zdrowotne ,pływanie synchroniczne, piłka wodna, nurkowanie swobodne.
Jakie podstawowe czynniki morfo-funkcjonalne należy uwzględnić przy naborze dzieci 7-8 letnich do uprawiania pływania sportowego?
1. Proporcjonalna budowa ciala
wysoki wzrost
Nie duży ciężar ciała
Gładkie umięśnienie
Drobnej budowy kości
Cienkich kostkach nóg i nadgarstków
Długie stopy długie i szerokie dłonie
Ruchomość w stawach barkowych i skokowych
Umiejętność rozluźnienia mięśni
Poziom koordynacji ruchowej
2. Jakie istotne różnice winny charakteryzować trening pływacki dzieci i młodzieży
oraz osób dorosłych?
3. Wpływ czynników motywacyjnych na realizację procesu treningowego w pływaniu.
4. W którym etapie treningu pływackiego szczególne znaczenie ma wprowadzenie
czynników motywacyjnych.?
5. Podaj konkretne przykłady działań trenera pływania zmierzających do szczególnego
umotywowania „do uprawiania” sportu pływackiego.
6. Co rozumiem pod pojęciem „ogólny rozwój zawodnika” w treningu pływackim?
Scharakteryzuj podstawowy etap treningu pływackiego
Etap podstawowy powinien obejmować 2- 3 pierwsze lata przygotowań nie wliczając w to okresu nauki pływania Liczba treningów w tym okresie powinna wynosić nie więcej niż 2- 3 w tygodniu po 45-90 minut. Zajęcia te powinny być uzupełnione 2-3 razy w tygodniu programowymi zajęciami z wychowania fizycznego po jednej godzinie lekcyjnej.
8. Co rozumiesz pod pojęciem „przygotowanie fizyczne, techniczne i taktyczne”
w treningu pływackim ?
Przygotowanie fizyczne skierowane jest na wszechstronny rozwój, wzmocnienie stanu zdrowia i doskonalenia cech motoryczności zawodnika, a tym samym na zbudowanie mocnej i trwałej bazy funkcjonalnej młodego organizmu. W procesie przygotowania fizycznego stosowane są zarówno ogólnorozwojowe, jak i specjalne, ukierunkowane ćwiczenia fizyczne w wozie i na lądzie.
Przygotowanie techniczne w pierwszym etapie treningu pływackiego zapewnia opanowanie prawidłowej techniki pływania czterema stylami, startów i nawrotów w tych stylach i w stylu zmiennym.
Przygotowanie taktyczne i teoretyczne na etapie treningu początkowego ma na celu takie przygotowanie młodego zawodnika, aby rozkład sił i prędkości na dystansie był równomierny. Zapoznajemy młodego zawodnika z teoretycznymi podstawami techniki pływania i wyjaśniamy cele i zadania treningu sportowego
9. Jak kształtować zdolności szybkościowe , wytrzymałościowe i siłowe u młodego
pływaka?
Zdolności wytrzymałościowe- aby wytrzymałość mogła się rozwijać wykonany wysiłek powinien spowodować wzrost tętna powyżej 130/min nawet do 160/min. Długość przepływanego dystansu powinna być miedzy 200 a 1000 m, zamiast dystansu można użyć czasu pływania np. 30 min. Powinno się pływać z umiarkowana szybkością, tak aby przepłynąć cały dystans bez zatrzymania
Szybkość pływania -jest uwarunkowana genetycznie, zależy od szybkości wykonywania ruchów, od tempa ruchów i szybkości reakcji. Szybkość pływania poprawia się dzięki doskonaleniu techniki pływania, a następnymi metodami są metody powtórzeniowe lub kształtowania siły
Siła- kształtujemy poprzez odpowiednie ćwiczenia siłowe
pływanie w płetwach na nogach
pływanie w łapkach na rękach
pływanie w ubraniu
pływanie na uwięzi
pływanie z pomocą samych nóg ręce na desce
10.Jakie znasz obiektywne metody naboru i selekcji do sportu pływackiego?
11.Jakie istotne cechy psycho-fizyczne warunkują uprawianie sportu pływackiego?
12.Scharakteryzuj kolejne etapy treningu pływackiego.
13.Jakie znasz podstawowe metody stosowane w treningu pływackim?
Metoda równomierna w treningu pływackim przewiduje pływanie odcinków o długości 400 -1500 i więcej metrów z równomierną prędkością. Pływanie takie sprzyja harmonijnej i wszechstronnej pracy wszystkich systemów organizmu i zmusza pływaka do bardziej ekonomicznej pracy w wodzie. Metoda ta najczęściej wykorzystywana jest w kształtowaniu wytrzymałości ogólnej.
Metoda zmienna polega na niestałym (zmiennym) dozowaniu obciążenia organizmu pływaka w trakcie pływania. Najczęściej polega to na zmianie prędkości pływania podczas pokonywania kolejnych odcinków dystansu, np. 50 m szybko, 50 wolno itd. na dystansie 400m. Metoda ta kształtuje wytrzymałość ogólną, a przy szybkim pływaniu również wytrzymałość specjalną.
Metoda interwałowa to pływanie składające się z serii odcinków o określonej liczbie, długości, intensywności oraz przerw między odcinkami i seriami. W treningu interwałowym wyróżnia się dwa kierunki - rozwój wytrzymałości ogólnej oraz rozwój wytrzymałości specjalnej.
Metoda powtórzeniowa polega na przepływaniu odcinków od 25 do 80 m z wysoką intensywnością. Przerwy między odcinkami wynoszą 5-10 min i powinny zapewnić pełny odpoczynek. Liczba przepływanych odcinków uzależniona jest od długości przepływanego dystansu oraz stopnia przygotowania zawodnika. Metoda powtórzeniowa ma na celu rozwój szybkości zawodnika.
Metoda startowa (kontrolna) to przepływanie dystansu na zawodach z maksymalną prędkością. Metodę tę stosujemy zazwyczaj przed startem w zawodach, sprawdzając w trakcie takie elementy, jak start, nawroty, równomierność przepływania dystansu, technikę.
14.Scharakteryzuj metodę zmienną i interwałową stosowaną w treningu pływackim.
Metoda zmienna polega na niestałym (zmiennym) dozowaniu obciążenia organizmu pływaka w trakcie pływania. Najczęściej polega to na zmianie prędkości pływania podczas pokonywania kolejnych odcinków dystansu, np. 50 m szybko, 50 wolno itd. na dystansie 400m. Metoda ta kształtuje wytrzymałość ogólną, a przy szybkim pływaniu również wytrzymałość specjalną.
Metoda interwałowa to pływanie składające się z serii odcinków o określonej liczbie, długości, intensywności oraz przerw między odcinkami i seriami. W treningu interwałowym wyróżnia się dwa kierunki - rozwój wytrzymałości ogólnej oraz rozwój wytrzymałości specjalnej.
15.Podaj ogólne zasady planowania treningu pływackiego.
Właściwe planowanie powinno być oparte na wieloletnim planie perspektywicznego rozwoju zawodnika(grupy). Planowanie perspektywiczne w treningu podstawowym możemy ograniczyć do 2-3 letniego planu z ewentualnym uwzględnieniem objętości treningowej w pierwszym roku następnego etapu szkolenia. W rocznym planie treningowym powinny być ujęte:
krótka charakterystyka grupy
cel i podstawowe zadania planu
termin sprawdzianów i normy kontrolne
kalendarz startów
terminy i formy kontroli lekarskiej.
Planowanie bieżące obejmuje planowanie miesięczne lub tygodniowe i polega na doborze odpowiednich środków treningowych na najbliższy okres.
16.Podstawowe cele sportu pływackiego
Współdziałanie w upowszechnianiu umiejętności pływania, a w szczególności nauka pływania dzieci i młodzieży.
Harmonijny rozwój psychofizyczny dzieci i młodzieży.
Popularyzacja, upowszechnianie oraz rozwój sportu pływackiego.
Rozwijanie umiejętności pływackich do najwyższego poziomu sportowego.
Kształtowanie pozytywnych cech charakteru i osobowości wśród dzieci i młodzieży uczestniczących w zajęciach pływackich.
Upowszechnianie kultury fizycznej, wychowania fizycznego i sportu.
17.Zasady organizacji zawodów pływackich o randze krajowej i skład komisji sędziowskiej
18. Kompetencje sędziego głównego podczas zawodów pływackich
Sędzia główny sprawuje pełną kontrolę nad wszystkimi sędziami i odpowiada za sprawny przebieg zawodów. W kwestiach spornych decyduje o ich rozstrzygnięciu. Ponadto:
- ustala kolejność zawodników na mecie w przypadku różnicy zdań sędziów celowniczych oraz niezgodność w zarejestrowanych czasach,
- wyznacza poszczególnych sędziów na stanowiska,
- poprzez serię krótkich gwizdków zaprasza zawodników do przygotowania się do startu, następnie długim gwizdkiem, poleca im aby zajęli pozycję na słupku startowym lub w wodzie. Po zajęciu pozycji przez zawodników gestem wyciągniętej ręki, przekazuje ich starterowi
- dyskwalifikuje pływaków za naruszenie przepisów - na wniosek upoważnionych sędziów lub gdy sam zauważy wykroczenie.
19. Zakres obowiązków i uprawnień członków komisji sędziowskiej
20. Powinności sędziego celowniczego i torowego
Sędziowie celowniczy zajmują miejsca na stanowiskach stopniowo wznoszących się (umieszczonych na linii mety), ustalają i notują kolejność zawodników, zgodnie ze swoim podziałem. W tym czasie nie mogą wykonywać innych czynności niż mierzenie czasu.
Sędziowie torowi pełnią swe funkcje na każdym torze, na obu jego końcach.
- sprawdzają poprawność wykonania nawrotów i dopłynięcia do ściany
- notują liczbę przepłyniętych długości basenu, przy indywidualnych wyścigach 800 i 1500 metrów stylem dowolnym
- pełniący swe obowiązki po stronie startu dają sygnał ostrzegawczy, gdy zawodnik płynący na jego torze ma do ukończenia dystansu dwie długości basenu + 5 metrów
- w wyścigach sztafetowych sprawdzają czy następny zawodnik startuje po dotknięciu ściany przez zawodnika
Zasady opracowania regulaminu zawodów pływackich (podaj przykład)
Nazwa, termin, miejsce
Zasady uczestnictwa(kategorie wiekowe, liczba startów, ewentualnie normy kwalifikacyjne)
Program zawodów(konkurencje i czas rozgrywania)
Przepisy, zasady i tryb rozgrywania zawodów(seriami na czas, eliminacje, finały
Zasady współzawodnictwa sportowego(punktacja indywidualna i drużynowa)
Przewidywane nagrody i reguły ich przyznawania,
Zasady finansowania(koszty organizatora i koszty uczestnictwa)
Możliwość i tryb rozstrzygania protestów i odwołań
Termin i tryb nadsyłania zgłoszeń oraz rezerwacji miejsc noclegowych i wyżywienia
22. Opisz pole gry w piłkę wodną
Pole gry - na igrzyskach olimpijskich, mistrzostwach świata i turniejach międzynarodowych pole wynosi 30 x 20 m przy głębokości wody minimum 1,8 m. W spotkaniach rozgrywanych przez kobiety maksymalne wymiary pola gry wynosza 25 x 17 m.
23. Jak określisz przewinienia zwykłe i główne występujące podczas gry w piłkę wodną.
Przewinienie zwykłe - to m. in. trzymanie i odpychanie się od brzegu pływalni, branie czynnego udziału w grze, stojąc na dnie, chodzenie lub odbijanie się od dna, zanurzanie piłki pod wodą, dotykanie jej oburącz, przeszkadzanie, odpychanie i popychanie przeciwnika, gra na czas(ponad 35 s).
Przewinienie główne - to trzymanie, zatapianie i odciąganie przeciwnika do tyłu, kopanie lub uderzanie przeciwnika, nieposłuszeństwo wobec decyzji sędziego głównego.
24. Jaki jest skład drużyny w piłce wodnej?
7 zawodników oraz nie więcej niż 6 rezerwowych.
Scharakteryzuj technikę podania i chwytu w grze w piłkę wodną
Przyjęcie (chwyt) - przed przyjęciem zawodnik podnosi tułów na odpowiednią wysokość i wyciąga rękę w stronę lecącej piłki, dłoń ze zwartymi palcami nadgarstek rozluźniony. W momencie zetknięcia się z piłką dłonią i całą ręką amortyzuje uderzenie przez cofnięcie do tyłu i ugięcie w stawie nadgarstkowym i łokciowym. W tym czasie nogi i drugie ramię wykonują ruchy podtrzymujące.
Rzut podstawowy z miejsca - podnosi piłkę z wody, odwodzi rękę z piłką w tył, odchylając bark do tyłu, w połowie zamachu wykonuje „żabkowanie” odepchnięcie nogami w dół, rozpoczyna rzut z obrotem tułowia przenosząc ruch przez bark, ramię, przedramię i dłoń na piłkę, kończy rzut ruchem tułowia w przód, ręka wykonuje rzut opada na wodę podtrzymując ciało na powierzchni.
26. Który zawodnik drużyny piłki wodnej i w jakiej części pola gry może dotknąć piłki
oburącz?
Bramkarze w obrębie 4 m mają dodatkowe uprawnienia, jak uderzenie piłki pięścią, odbicie się od dna, dotykanie piłki oburącz.
27. Od kiedy piłka wodna jest w programie Igrzysk Olimpijskich?
Od 1900 (Paryż) jest dyscypliną olimpijską.
28. Jak zgodnie z przepisami winien być ubrany zawodnik grający w piłkę wodną?
Czepki powinny mieć kolor kontrastowy w stosunku do koloru piłki. Bramkarze powinni mieć czerwone czepki. Czepki powinny być zapięte pod brodą. Czepki powinny mieć ochraniacze uszu. Czepki powinny być oznaczone po obu stronach numerami o wysokości 10 cm. Bramkarz ma numer 1, a pozostali zawodnicy od 2 do 13. Zawodnicy powinni nosić nieprzezroczyste kostiumy bez żadnych elementów powodujących obrażenia.
29. Wymień najczęściej stosowane rzuty do bramki w grze w piłkę wodną
Rzut karny wykonuje się z linii 4 m. Na sygnał zawodnik ruchem ciągłym musi natychmiast oddać rzut.
Rzut wolny wykonuje zawodnik będący najbliżej miejsca przewinienia drużyny pokrzywdzonej, podając piłkę partnerowi lub sobie tak, żeby piłka oderwała się od dłoni. W drugim przypadku nie ma prawa oddania rzutu na bramkę.
30. W jaki sposób ustalamy skład sędziowski podczas zawodów w piłce wodnej?
31. Jaki jest podstawowy skład komisji sędziowskiej w grze w piłkę wodną?
Minimalny skład komisji sędziowskiej: sekretarz, sędzia czasu oraz dwóch sędziów głównych albo jeden sędzia główny i dwóch sędziów bramkowych.
32. Jaką karę ponosi zawodnik popełniający przewinienie główne podczas gry w piłkę
wodną ?
Za przewinienie główne rzut karny, jeżeli przewinienie nastąpiło na polu 4 m i mogło przeszkodzić w zdobyciu bramki. W innych przypadkach zawodnik zostaje usunięty z gry na 35 s lub do czasu zdobycia bramki przez którykolwiek z zespołów. Następna w gradacji kara to usuniecie gracza do końca meczu z prawem zamiany (po 35 s lub po bramce) bądź bez prawa zamiany.
33. Omów rozwój skoków do wody jako dyscypliny sportu w kraju i na świecie
W XVII-wiecznych Niemczech i Szwecji gimnastycy tradycyjnie przenosili się latem na plaże, gdzie skacząc do wody ćwiczyli w powietrzu figury akrobatyczne. Tak więc sport ten zapoczątkowali nie pływacy, lecz gimnastycy.
Pierwsze zawody rozegrano w Anglii około 1880 roku. Choć nie które źródła podają, iż w 1886 roku rozegrano pierwsze mistrzostwa Niemiec. Skoki zadebiutowały na igrzyskach olimpijskich w St Louis w roku 1904 (skoki mężczyzn z wieży) z tym, że kobiety startują od Sztokholmu 1912 roku. Program tej konkurencji praktycznie nie zmieniał się od 1924 do 1996 roku. W Sydney po raz pierwszy pojawiły się skoki synchroniczne i skoki parami na olimpiadzie. Pierwszy złoty medal zdobył Amerykanin George Sheldon, zapoczątkowując wieloletnią amerykańską dominacje w tym sporcie: do olimpiady w Atlancie (1996) Największym zawodnikiem w historii tej dyscypliny był Amerykanin Greg Louganis. Pierwsze przepisy mówiące o skokach do wody zostały opracowane przez Kallenabacha i Lindera w 1891 roku. Początkowo dyscyplina ta podlegała Międzynarodowej Federacji Pływania Amatorskiego, ale z czasem wyodrębnił się Międzynarodowy Komitet Skoków do Wody (IDC). W Polsce dyscyplina ta jest mało popularna, choć pierwsze zawody rozegrano juz w 1923 roku. W ramach konkurencji olimpijskich odbywają się skoki z wieży i trampoliny. Zawody międzynarodowe rozgrywa się na trampolinie o wysokości 3,40 do 3,80 m i wieży o wysokości 4,50 do 5 m lub 3,80 do 4 m.
34. Jakie elementy skoku wchodzą w ocenę skoku do wody?
Podczas oceny skoków sędzia punktowy nie powinien kierować się żadnymi czynnikami innymi niż technika i wykonanie skoku. Skok oceniany jest bez względu na postawę przed pozycją wyjściową, stopień trudności skoku, czy pozycja skoczka pod powierzchnią wody.
Punkty za wykonanie skoku powinny być rozważane ze względu na:
a) pozycję wyjściową,
b) rozbieg,
c) odbicie,
d) technikę wykonania i elegancję skoku podczas lotu w powietrzu,
e) wejście do wody.
35. Jakie znasz grupy skoków do wody?
Skok zwykły w tył
Salto odwrotne
Skok zwykły w przód
Pół śruby w przód
Skok odwrócony
36. W jakich pozycjach wykonuje się skoki do wody? (pozycja prosta,łamana i kuczna)
Skoki w przód
Skoki w tył
Skoki auerbacha
Skoki odwrócone (delfina)
Skoki ze obrotami (śrubami)
Skoki ze stania na rękach
37. W jakiej skali ocenia się skoki do wody?
Punkty i pół punkty od 0 do 10 przyznawane przez sędziów punktowych:
Całkowicie nieudany - 0
Niezadawalający - 1/2 do 2
Niedokładny - 2 1/2 do 4 1/2
Zadawalający - 5 do 6
Dobry - 6 1/2 do 8
Bardzo Dobry - 8 1/2 do 10
38. Kiedy skok do wody ocenia się jako nieudany?
W przypadku, gdy sędzia jest pewien, że skoczek wykonał skok o numerze innym niż zapowiadany, wtedy oznajmia, że skok jest całkowicie nieudany.
Sędzia główny może ogłosić skok za całkowicie nieudany, jeżeli uzna, że skoczek otrzymał pomoc w trakcie wykonywania skoku. Za początek wykonania skoku uznaje się sygnał dany przez sędziego głównego.
39. Jakie kategorie zawodów płetwonurków wyróżnia regulamin międzynarodowy ?
Zawody w pływaniu w płetwach i w pływaniu podwodnym
Zawody w orientacji (nawigacji) podwodnej
Zawody w łowiectwie podwodnym
40. Jaki sprzęt do płetwonurkowania wykorzystują zawodnicy ?
Z. w pływaniu - sprzęt ABC(maska, płetwy, rurka)
Z. w orientacji - płetw, masek, rurek, skafandrów izolacyjnych, aparatów oddechowych, noży, przyrządów do orientacji pod wodą.
Z. w łowiectwie - płetw, masek, rurek, skafandrów ochronnych, noża, latarki, pasów balastowych, głębokościomierza, kusz.
41. Jakimi kryteriami należy kierować się przy doborze terenu do penetracji podwodnej?
42. Co wchodzi w skład zestawu ABC?
1. Sprzęt podstawowy tzn.: ABC to: • płetwy • maska • fajka
43. Jakich technik pływackich używa płetwonurek?
Zawodnicy pływający w monopłetwach wykonują ruchy tułowia i kończyn dolnych bardzo zbliżone do ruchu delfinowego, nie wykonując ruchu rękoma. Drugim stylem jest styl zbliżony do kraula również bez użycia rąk. Ręce i głowa pełnią jedynie funkcję steru. Nurkowanie bez sprzętu wykonuje się stylem zbliżonym do stylu klasycznego.
44. Omów zasady asekuracji podczas płetwonurkowania
45. Co to jest kompensacja i korektywa?
Kompensacja jest to poprawianie błędów, natomiast korektywa jest to ich naprawianie.
46. Wyjaśnij, dlaczego środowisko wodne nadaje się szczególnie do działań o charakterze kompensacyjno-korektywnym?
Środowisko wodne jest doskonałym miejscem wielu ćw, ponieważ utrata ciężaru ciała po zanurzeniu w wodzie umożliwia wykonanie zadań niemożliwych do wykona nia na lądzie. W wodzie można wykonać również wiele ruchów z rozluźnieniem nadmiernych napięć m, często występujących podczas różnych ćw na lądzie. Są one dostatecznie efektywne przy temp. wody ponad 25oC. Uprawianie pływania angażuje cały aparat ruchowy. Pozycja pozioma zwalnia od potrzeby utrzymywania równowagi, a zayem i napięć m niezbędnych dla utrzymania postawy. Jest to dobra pozycja wyjściowa do wielu ruchów z zachowaniem znacznej elastyczności m przy aktywności pro- i antagonistycznych grup m. Pływanie poprawia siłę m, koordynację ruchową, zwiększa zakres ruchów w stawach.
47. Rola ćwiczeń oddechowych w działaniach o charakterze kompensacyjno-korektywnym w środowisku wodnym.
Oddychanie w czasie pływania polega na nasilonym i długim wydechu do wody ustami i nosem oraz wdechu silniejszym niż normalnie z powodu ciśnienia wody wywieranego na klatkę piersiową. Taki szczególny sposób oddychania sprawia, że podczas pływania, wzmacnia się siłę mięśni oddechowych i zwiększa pojemność życiową płuc w stosunku do powierzchni ciała. Przy wydechu do wody uaktywniają się m wydechowe, co niejednokrotnie ma duże znaczenie dla ukł oddechowego.
WICZENIA ODDECHOWE
STOSOWANE W GIMNASTYCE KOREKCYJNEJ SŁUŻĄ :
1. Poprawie ruchomości i kształtu klatki piersiowej
2. Zwiększeniu pojemności życiowej i wentylacji płuc
3. Zwiększeniu wydolności organizmu
4. Usprawnienia oddychania
5.Uspokojeniu organizmu i odpoczynkowi - zwłaszcza po intensywnym wysiłku i przygotowaniu do dalszej pracy
48. Czy sport pływacki może spełniać cele korektywne?
specyfika środowiska wodnego umożliwia odciążenie kręgosłupa, wpływa hartująco, pozwala stosować różnorodne ćwiczenia oddechowe sprzyja rozluźnieniu mięśni i elongacji kręgosłupa, a przez to ułatwia przyjęcie poprawnej postawy
49. Wymień korektywne sposoby pływania na plecach .
. Pływanie kraulem na grzbiecie może być wykorzystywane w korekcji:
a) wad postawy w płaszczyźnie strzałkowej, to jest pleców okrągłych, wklęsłych i
wklęsło-okrągłych
b) kolan koślawych
c) płaskostopia
2. W celu zintensyfikowania oddziaływania korekcyjnego pływania na grzbiecie należałoby po przeniesieniu ręki za głowę zanurzać ją w wodę jak najbliżej linii środkowej ciała, a przy symetrycznej pracy rąk zanurzać ręce wyprostowane w stawach łokciowych ze złączonymi dłońmi.
3. Stosując pływanie stylem grzbietowym u dzieci z bocznym skrzywieniem kręgosłupa należy zmienić naprzemienną pracę rąk na równoczesną - symetryczną, aby uniknąć pogłębiania rotacji kręgosłupa.
50. Jak rozpoznasz tzw. „plecy okrągłe „ oraz jakie formy ruchu zastosować w wodzie
aby tą wadę wyeliminować ?
WIDOCZNE wypuklenie fizjologicznej krzywizny piersiowej.
Istotą interwencji korekcyjnej jest tworzenie pływackich ćwiczeń korekcyjnych, które wzmacniają mięśnie grzbietu i rozciągają mięśnie klatki piersiowej, nie zapominając o czynnej elongacji tułowia. Ważnym zadaniem w tej grupie wad postawy jest położenie nacisku na zwiększenie ruchomości klatki piersiowej, wpływającej na siłę i wydolności mięśni oddechowych.
Przykłady
Na piersiach, ramiona wyciągnięte przed głowę trzymają deskę za jej dalszy brzeg (przedramiona leżę na desce blokującej zgięcie w stawach łokciowych), nogi wahadłowo, wydech nad lustrem wody.
Jak w pkt. l, lecz wydech do wody z maksymalnym zanurzenie głowy pod lustrem wody i jednoczesnym wypchnięciem ramion w przód (elongacja czynna). Zastosowanie dwu desek jednocześnie zwiększy siłę redresyjną w stawie barkowym.
Na grzbiecie, ramiona wyciągnięte wzdłuż długiej osi ciał trzymają deskę (stawy łokciowe wyprostowane!). nogi wahadłowo.
Na grzbiecie, ramiona wyciągnięte wzdłuż długiej osi ciała - dłonie złączone (stawy łokciowe wyprostowane!) , nogi wahadłowo.
Na grzbiecie, przez odwiedzenie ramion w bok i ich zgięcie w stawach łokciowych dłonie utrzymuję deskę podłożone pod plecy tak, aby głowa znajdowała się na przedłużeniu tułowia (dłonie ułożone ich grzbietowe stronę do dna basenu, stawy łokciowe pod lustrem wody). nogi wahadłowo.
Na grzbiecie, dłonie złączone na karku (stawy łokciowe pod lustrem wody!), nogi wahadłowo.
Jak w pkt 6, lecz powyżej stawów łokciowych założone są „motylki” lub inne przybory zwiększające wypór ramion, np. kawałki styropianu (utrzymanie ramion z założonymi przyborami pod lustrem wody!).
Na grzbiecie, dłonie obejmują ramiona tuż nad stawami łokciowymi ( zgięcie ramion w stawach barkowych ), głowa naciska potylicą na przedramiona, nogi wahadłowo.
Na grzbiecie, ramiona odwiedzione w bok 90stopni oplatają nachwytem drążek oparty na karku i stawach barkowych, nogi wahadłowo.
Na grzbiecie, drążek pod plecami wzdłuż kręgosłupa, jedna ręka wyciągnięta wzdłuż długiej osi ciała obejmuje drążek ruchem na zewnątrz, druga - wyprostowana w stawie łokciowym - przyciska drążek do szpary pośladkowej. Ćwiczenie powinno być przeprowadzone ze zmianą rąk.
51. Dlaczego w przypadku skolioz wskazane jest pływanie symetryczne?
Ćwiczenia symetryczne w leczeniu skolioz
-by uniknąć pogłębiania rotacji kręgosłupa.))!! Przede wszystkim!
- pływanie symetryczne powoduje Elongacje Kręgosłupa co prowadzi do korekcji skolioz !
Ruchy lokomocyjne wykonywane przez pływaka są najczęściej symetryczne. Asymetrycznym praca rąk czy nóg jest z reguły uważana za błąd. W pływaniu korekcyjnym również dąży się do symetrycznej pracy kończyn prawej i lewej strony. Taka praca, w połączeniu z rozlużnieniem mięśni antygrawitacyjnych i elongacją kregosłupa, sprzyja korekcji w przypadku większości wad postawy. W ćwiczeniach symetrycznych u dzieci ze skoliozami korekcję skrzywienia osiąga się przez elongacje kregosłupa. Niezależnie od lokalizacji i kierunku skrzywienia bocznego elongacja powoduje zniesienie lub zmniejszenie każdej skoliozy (przy założeniu, że jest to wada korygująca się- tzw. „miękka”).
52. Uzasadnij celowość stosowania ćwiczeń oporowych w wodzie do celów korektywnych.
cwiczenia oporowe prowadzą do wzrostu siły mięśniowej poprzez zmuszanie ich do większej niż zwykle pracy. Takie nadmierne obciążenie pobudza wzrost drobnych białek wewnątrz każdego mięśnia, które grają ważną rolę w możliwościach mięśnia do wytwarzania siły.
Ćwiczenia oporowe - zwiększają siłę mięśni, poprawiają wytrzymałość ścięgien i więzadeł. Obniżają poziom cholesterolu, poprawiają tolerancję glukozy. Redukują zbędną tkankę tłuszczową. Zwane są też siłowymi, gdyż zwiększają siłę i masę mięśni, a także wytrzymałość kości. Szybko poprawiają wygląd ciała.
53. Od kiedy pływanie synchroniczne znajduje się w programach Igrzysk Olimpijskich?
Od 1984 roku jest to dyscyplina olimpijska.
54. W jakich konkurencjach odbywają się zawody w pływaniu synchronicznym?
Konkursy odbywają się w konkurencji indywidualnej, dwójkami i zespołowo. Składają się z pięciu figur obowiązkowych oraz programu dowolnego. Czas występu dowolnego od 3 do 5 min.
55. Na jakie główne elementy zwraca uwagę sędzia w konkursie pływania synchronicznego?
Zasady sędziowania - ocena obowiązkowych figur i dowolnych konkurencji ujęta jest w skali od 0 do 10 pkt. Przy ocenie bierze się pod uwagę technikę wykonania figur, wysokość położenia ciała, precyzję rysunku figur. Zwraca się uwagę na płynność, rytm wykonania figur, ich prawidłowość w zestawieniu z klasyfikacją.
56. Dlaczego pływanie synchroniczne można zaliczyć do form alternatywnego pływania?
Pływanie alternatywne:
pływanie dla osób w starszym wieku,
gimnastyka w wodzie,
zajęcia w wodzie dla kobiet w ciąży,
zajęcia dla niemowląt.
57. Jaka minimalna głębokość wody wymagana jest podczas wykonywania programu
obowiązkowego w pływaniu synchronicznym?
Zawody w pływaniu synchronicznym odbywać się powinny w pływalniach o powierzchni co najmniej 12 x12 m i głębokości nie mniej niż 3 m.
