Pytania z piel. europejskiego:

1. Międzynarodowa Rada Pielęgniarek (historia i geneza powstania; misja oraz zasady funkcjonowania; podstawowe obszary działań; rola i znaczenie dla rozwoju pielęgniarstwa).

2. Regulacje prawne Unii Europejskiej dotyczące zawodów pielęgniarki i położnej (Dyrektywy sektorowe; Deklaracja Bolońska; Traktat Akcesyjny)

3. Światowa Organizacja Zdrowia i jej znaczenie dla rozwoju zdrowia publicznego i pielęgniarstwa (misja i strategia działania; podstawowe dokumenty dotyczące polityki zdrowotnej; polityka w obszarze pielęgniarstwa; podstawowe dokumenty strategiczne w obszarze pielęgniarstwa przyjęte przez WHO (deklaracje); znaczenie WHO dla rozwoju pielęgniarstwa w Polsce)

4. Polityka zdrowotna Unii Europejskiej (priorytety zdrowotne; analiza programów zdrowotnych; współpraca państw członkowskich)

5. Rozwój standardów europejskich dotyczących pielęgniarstwa (Porozumienie Strasburskie; Konwencja Międzynarodowej Organizacji Pracy; Stały Komitet ds. pielęgniarstwa przy Komisji Europejskiej)

6. Nowelizacja ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz innych ustaw jako dostosowanie polskich przepisów dotyczących zawodu pielęgniarki i położnej do standardów Unijnych (zakres przedmiotowy nowelizacji związanej z akcesją; analiza odnośnych aktów wykonawczych; zmiany w ustawie o samorządzie zawodowym)

7. Transformacja kształcenia w zawodach medycznych w Polsce w odniesieniu do poszczególnych grup zawodów (zawodu pielęgniarki i położnej; pozostałych zawodów objętych dyrektywami sektorowymi; innych zawodów medycznych; rozwój wyższego szkolnictwa medycznego po akcesji)

8. Akcesja z Unią Europejską i jej wpływ na funkcjonowanie rynku świadczeń zdrowotnych w Polsce : zasady dostępu do świadczeń zdrowotnych w świetle prawa europejskiego.

9. Rola i znaczenie czasopism naukowych w pielęgniarstwie europejskim (charakterystyka czasopism naukowych; przegląd czasopism pielęgniarskich)

10. Organizacje i struktury pielęgniarskie działające na płaszczyźnie europejskiej

11. Badania naukowe w pielęgniarstwie europejskim (współpraca organizacji pielęgniarskich w obszarze badawczym; priorytety badawcze; polityka badawcza wybranych organizacji)

12. Programy Unijne dostępne dla nowych członków UE (ogólne zasady korzystania z finansowania ze środków unijnych; specyfika wybranych programów)

13. Funkcjonowanie rynku urządzeń i wyrobów medycznych w Polsce po przystąpieniu do U E (nowe regulacje prawne; system rejestracji; ocena technologii medycznych)

14. Zagrożenia zdrowotne pielęgniarek w świetle prawodawstwa Unii Europejskiej

15. Rozwój praktyki pielęgniarskiej w Europie i na świecie (kierunki rozwoju profesji pielęgniarskiej; rozwój

samodzielności zawodowej; praktyka oparta na dowodach naukowych)

16. Rozwój pielęgniarstwa w Polsce i w Europie - analiza porównawcza

17. Wpływ akcesji na funkcjonowanie polskiego systemu ochrony zdrowia

18. Analiza najnowszych doniesień w wybranej dziedzinie pielęgniarstwa w oparciu o zagraniczne czasopisma

naukowe.

19. Migracja zawodowa pielęgniarek na świecie oraz jej następstwa dla profesji.

20. Rejestracja zawodowa na przykładzie wybranych krajów unijnych

21. Funkcjonowanie pielęgniarstwa w wybranych krajach Europy z uwzględnieniem kształcenia , praktyki

zawodowej oraz ram prawnych.

22. Rozwój kształcenia podyplomowego pielęgniarek w krajach Unii Europejskiej. Analiza porównawcza

standardów programowych w wybranych dziedzinach i specjalnościach.

23. działalności międzynarodowych organizacji pielęgniarskich,

24. opieki pielęgniarskiej w wybranych krajach Europy Zachodniej,

25. standardów kształcenia i kwalifikacji zawodowych pielęgniarek w Polsce i Unii Europejskiej,

26. badań pielęgniarskich w wybranych krajach europejskich na tle pielęgniarstwa światowego.

27. Zasady funkcjonowania Unii Europejskiej.

28. Polityka Wspólnoty Europejskiej w zakresie ochrony zdrowia i prognozy epidemiologiczne w krajach UE

29. Międzynarodowe standardy kształcenia i kwalifikacji zawodowych pielęgniarek w Polsce i Unii Europejskiej (TUNING EDUCATIONAL STRUCTURE).

30. Rola i zadania międzynarodowych organizacji i stowarzyszeń pielęgniarskich.

31. Krajowe i zagraniczne organizacje pielęgniarskie.

32. Stan badań pielęgniarstwa w krajach europejskich na tle pielęgniarstwa światowego.

33. System opieki pielęgniarskiej w wybranych krajach Europy.

34. Regulacje prawne dotyczące zawodu pielęgniarki w krajach Wspólnoty Europejskiej.

35. System kształcenia pielęgniarek w wybranych krajach Unii Europejskiej.

36. Pielęgniarstwo oparte na dowodach naukowych (Evidence Based Practicee).

37. Zawodowe zagrożenia zdrowia pielęgniarek we Wspólnocie Europejskiej

38. dokonaj analizy porównawczej pielęgniarstwa polskiego z pielęgniarstwem europejskim uwzględniając syste

39. Omów opieki pielęgniarskiej, system kształcenia pielęgniarek, stan badań pielęgniarskich i organizację stowarzyszeń międzynarodowych;

40. Omów miejsce i funkcjonowanie pielęgniarstwa europejskiego w świecie.

Pyt. Przedstaw znane ci pielęgniarskie czasopisma naukowe.

„Pielęgniarka Polska”: 1929-1939 i po wojnie 1948-1958.

„Pielęgniarka i Położna” od 1956 r. czasopismo związków zawodowych piel. i poł

„Problemy Pielęgniarstwa” - wydawca PTP od 1993 r. - zeszyty naukowe.

„Pielęgniarstwo XXI w”- siedziba AM Lublin

„Pielęgniarstwo Polskie” - od 1989 r. Poznań

„Internacional Nursing Review” - 1927 - najważniejsze pielęgniarskie czasopismo świecie

„Nursing Management” - dla pielęgniarek zarządzających

„Nurse Researcher” - dla pielęgniarek badaczy

„Nursing Older Peopel” - dla ludzi w podeszłym wieku

„Nursing Standard” najlepiej sprzedająca się

DATY DO ZAPAMIĘTANIA

1899 - Powstanie MRP (ICN)

1925 - Kongres w Helsinkach - włączenie PSPZ do MRP

1946 - powstanie WHO (siedziba w Genewie)

1952 - pierwsze czasopismo naukowe dla pielęgniarek w Europie „Nursing Research"

1957 - Powstanie PTP

1961 - (Melbourne) przyjęcie PTP do MRP

1978 - Europejska Grupa Pielęgniarek Naukowców (Badaczy)

1996 - Europejskie Forum Stowarzyszeń Pielęgniarek i Położnych WHO

2004 - Europejska Federacja Stowarzyszeń Pielęgniarskich (siedziba Bruksela)

Pyt. Opisz procedurę zawieszania prawa wykonywania zawodu.

Pyt. Przedstaw procedurę orzekania w sprawie niezdolności do wykonywania zawodu piel i poł

Jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie całkowitej lub częściowej niezdolności pielęgniarki do wykonywania zawodu spowodowane stanem jej zdrowia ORPiP powołuje komisje lekarską złozoną z odpowiednich specjalistów. Komisja wydaje orzeczenie w sprawie niezdolności do wykonywania zawodu lub niektórych czynności zawodowych. Następnie ORPiP na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej podejmuje uchwałę o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu na okres trwania niezdolności albo o ograniczeniu wykonywania określonych czynności zawodowych na czas trwania niezdolności. Pielęgniarka jest uprawniona do wzięcia udziału w posiedzeniu ORPiP w trakcie rozpatrywania jej sprawy z prawem zabrania głosu. Jeżeli pielęgniarka odmawia poddaniu się badaniu przez komisję lub gdy ORPiP na podstawie wyników przeprowadzonego postępowania uzna, że dalsze wykonywanie zawodu jest niemożliwe, wówczas ORPiP podejmuje uchwałę o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu lub ograniczeniu wykonywania określonych czynności zawodowych. Pielęgniarka może wystąpić z odwołaniem do NRPiP w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o podjęciu uchwały. Pielęgniarka może wystąpić z wnioskiem do ORPiP o uchylenie uchwały jeżeli ustaną przyczyny, nie wcześniej jednak niż po upływie pół roku.

Pyt. Wpływ procesów zachodzących w ochronie zdrowia w Polsce na sytuację pielęgniarstwa.

- Zamiana systemu kształcenia w wyniku przystąpienia Polski do Unii i ratyfikowania prawa unijnego

- Reforma opieki zdrowotnej - możliwość otwierania prywatnych praktyk

- w Ustawie o zawodach Pip pojawia się zapis o samodzielności zawodu PiP

Pyt. Wpływ akcesji na system ochrony zdrowia w Polsce

Co Unia wniosła dla pacjenta?

- karta praw pacjenta; promocja praw pacjenta; polityka prozdrowotna dotycząca zachowań prozdrowotnych, upowszechnianie edukacji zdrowotnej, zapobieganie narkomanii; opieka zdrowotna - niwelowanie nierówności w dostępie do opieki zdrowotnej; profilaktyka chorób i inwalidztwa; niwelowanie niekorzystnych czynników środowiskowych; umocnienie pozycji pacjenta w sensie prawnym co przekłada się na bezpieczne leki, bezpieczny sprzęt, podwyższony standard organizacyjno - sprzętowy; możliwość korzystania z usług zdrowotnych na terenie UE; pacjent ma prawo wyjechać na leczenie do innych krajów UE - wymaga to od niego ubezpieczenia chorobowego bądź zdrowotnego uprawniającego go do świadczeń w danym kraju, jednocześnie musi on uzyskać zgodę właściwej instytucji państwa pochodzenia.

Co Unia wniosła dla pielęgniarek?

- zmiana systemu kształcenia w formie dwustopniowej; jednolite kryteria dostawania się na studia w postaci matury; punkty ECDS odpowiadające poszczególnym przedmiotom; stypendia zagraniczne (Erasmus, Sokrates); zintegrowana wiedza nastawiona na zdobycie wiedzy, umiejętności oraz postawy; program pomocy studentom w postaci stypendiów; pielęgniarki mają możliwość pracy w UE; praca za granicą dała nam możliwość większych płac; pielęgniarki wracające z Unii do Polski zmieniają mentalność, wprowadzają nowe standardy; negatywne SA jednak manewry wyjazdu za granicę mimo nieznajomości języka i podejmowanie tam pracy jako pomoc pielęgniarska, gdyż to degraduje cię zamiast rozwijać; są przymiarki do wprowadzenia zawodów pomocniczych dla pielęgniarek; Wzrost kwalifikacji zawodowych; refundacja szkolenia przez UE;

Co Unia wniosła dla szpitali?

-możliwość korzystania ze środków unijnych na rozbudowę szpitali (program „bezpieczne technologie”); podwyższenie standardów medycznych poprzez możliwość uzyskania akredytacji i certyfikatów ISO; możliwość dofinansowania badań naukowych. Negatywne to: możliwość emigracji personelu co może wiązać się z niedoborem kadrowym; biurokracja związana z wypełnianiem standardów; dezorganizacja pracy -lekarze nie mogą pracować więcej niż 48 godzin/tyg.

Pyt. Przedstaw znane ci wyniki badań naukowych dotyczące problematyki pielęgniarskiej.

Spośród znanych mi wyników badań dotyczących problematyki pielęgniarskiej zachce przytoczyć badania prowadzone przez pracowników WUM:

*Ewa Kobos, Anna Leńczyk-Gurba w badaniu „Pedagogiczne aspekty edukacji zdrowotnej w pracy pielęgniarki środowiska nauczania i wychowania”: dowiodła że różnorodność stosowanych metod edukacji rośnie wraz ze wzrostem wykształcenia pielęgniarki środowiska nauczania i wychowania.

*Teresa Paszek, Irena Wrońska: dowiodła, że pielęgniarki nie są przygotowane w pełni do poradnictwa, co rodzi implikacje dla doskonalenia systemu kształcenia pielęgniarek, który zapewni optymalne przygotowanie do pełnienia tej funkcji.

*Henryk Rabendel i wsp: w pracy „Do mężczyzny siostro - postrzeganie zawodu pielęgniarza w opinii studentów WUM. Badacze dowiedli, że w opinii studentów WUM zawód pielęgniarki był i nadal jest sfeminizowany, dlatego też jest mało atrakcyjny dla mężczyzn. Jednocześnie w opinii badanych istnieje ogromne zapotrzebowanie na pielęgniarzy.

Pyt. Funkcjonowanie systemu na przykładzie wybranego kraju.

W Holandii przeważają prywatne zakłady opieki zdrowotnej, w tym również szpitale, co pozwala na stworzenie dużej konkurencji pomiędzy świadczeniodawcami.
W Holandii istnieje wiele rodzajów ubezpieczeń zdrowotnych m.in.:

- ubezpieczenie na wypadek nadzwyczajnych wydatków związanych z chorobą

- ubezpieczenie dotyczące pozostałych rodzajów opieki zdrowotnej

- dobrowolne prywatne ubezpieczenie

Ubezpieczenie na wypadek nadzwyczajnych wydatków związanych z chorobą

- obejmuje bez wyjątków wszystkich mieszkańców Holandii

- zwraca koszty związane z pobytem i leczeniem w zakładach opieki długoterminowej, szpitalach, gdy pobyt

przekracza 365dni

Ubezpieczenie dotyczące pozostałych rodzajów opieki zdrowotnej

- jest obowiązkowe dla osób otrzymujących wynagrodzenie do pewnego maksymalnego poziomu

- ta grupa to prawie 70% populacji.

- ubezpieczenie to pokrywa bieżące wydatki zdrowotne na poz, leczenie specjalistyczne, pobyt i leczenie w

szpitalu, opiekę stomatologiczną itd.

- liczba kas ubezpieczenia obowiązkowego wynosi obecnie ok.30

Dobrowolne prywatne ubezpieczenie

- udział w tym ubezpieczeniu dotyczy zazwyczaj osób osiągających bardzo wysokie dochody, które nie podlegają ubezpieczeniu obowiązkowemu

- osoby takie mogą wybrać jedną z około 50 kas prywatnych

- wysokość składki w przypadku tego ubezpieczenia jest zmienna i często zależy od zakresu ubezpieczenia.

Prawie połowa osób korzystających z ubezpieczeń prywatnych korzysta z tak zwanych ubezpieczeń grupowych.

Dodatkowo w Holandii zorganizowana jest pomoc dla osób korzystających z opieki społecznej. W tym przypadku funduszami zarządza kasa generalna obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego.

W Holandii Bardzo istotną rolę pełnia lekarze rodzinni. Stanowią oni 40% wszystkich zatrudnionych lekarzy.

Również duża grupa pozostałych pracowników służby zdrowia takich, jak pielęgniarki, fizjoterapeuci, zatrudniona jest w poz. Najczęściej funkcjonują otwierane przez ww indywidualną praktykę, rzadziej spotyka się typowe dla Polski przychodnie lub praktyki grupowe. W Holandii na opiekę zdrowotną przeznacza się 9% dochodu narodowego. Jest to bardzo duży odsetek - jedna z wyższych wartości wśród wszystkich krajów rozwiniętych. Większe nakłady na opiekę zdrowotną pojawiają się tylko w Stanach Zjednoczonych.

W Holandii wiele wskaźników osiąga bardzo wysokie wartości m. in.: liczba łóżek szpitalnych na 10 000 mieszkańców; średni czas pobytu w szpitalu; liczba pielęgniarek. Jedynie liczba lekarzy osiąga wartość średnią w porównaniu z innymi krajami rozwiniętymi.

Belgia, Holandia i kraje skandynawskie prezentują najwyższy poziom pielęgniarstwa, pielęgniarstwo wykwalifikowane, samorealizujące się, samodzielne, głęboko osadzone w kulturze.

Pyt. Kształcenie podyplomowe we Francji:

Prowadzone jest w dziedzinach :

• Pielęgniarstwa pediatrycznego

• Pielęgniarstwa anestezjologicznego

• Pielęgniarstwa operacyjnego

Kształcenie trwa 2 lata i obejmuje 4000 godzin. Aby podjąć takie kształcenie, należy wykazać się co najmniej dwuletnim doświadczeniem zawodowym. Pielęgniarki, które posiadają minimalnie 5 - letni staż pracy mogą podejmować kształcenie, by uzyskać uprawnienia menadżera lub nauczyciela. Kształcenie takie trwa 9 m-cy.

Pyt. WHO - zasady funkcjonowania i podstawowe kierunki działań. WHO str 145

Światowa Organizacja Zdrowia została utworzona na podstawie konwencji podpisanej 22 lipca 1946 roku Konwencja ta weszła w życie 7.04.1948 roku, po ratyfikowaniu jej przez 26 państw, stąd 7 kwietnia obchodzony jest jako Światowy Dzień Zdrowia. Polska została przyjęta do ŚOZ w dniu 6 maja 1948 roku, a wystąpiła z niej w 1950 roku (podobnie jak inne państwa socjalistyczne), a przyjęta ponownie w styczniu 1957 roku.

Głównym celem ŚOZ jest osiągnięcie przez wszystkie narody możliwie najlepszego stanu zdrowia. W wykonywaniu złożonych i wielokierunkowych zadań ŚOZ biorą udział państwa członkowskie, kierując do pracy swoich specjalistów. Z tytułu członkostwa, Polska korzystała i nadal korzysta ze stypendiów przydzielanych przez WHO.

Pyt. 1992 - Traktat w Maastricht - traktat o UE

Pyt. Omów system "automatycznego uznawania kwalifikacji" w krajach UE.

Podstawą prawną dla automatycznego uznawania kwalifikacji w krajach UE jest Deklaracja Bolońska oraz przepisy Unijne zawarte w Dyrektywie 2005/36/WE.

* 7 września 2005 r. Parlament Europejski podjął decyzje zmierzającą do konsolidacji wszystkich przepisów w jeden akt prawny. Efektem tych działań było uchwalenie Dyrektywy 2005/36/WE. Nowa dyrektywa zastępuje dyrektywy systemu sektorowego lecz podtrzymuje zasadnicze kwestie wymogów związanych z kształceniem i wykonywaniem zawodu pielęgniarki. Obowiązuje ona od 20 października 2007 r.

* Aby posługiwać się dokumentem o wykształceniu (dyplomem, świadectwem itp.) w kraju innym niż kraj jego wydania, należy poddać go procedurze uznania zgodnie z obowiązującymi w danym państwie przepisami.

Zagraniczne dokumenty o wykształceniu mogą być uznane w celu kontynuacji kształcenia bądź w celu zatrudnienia. Pierwszy rodzaj, czyli uznanie w celu kontynuacji kształcenia w innym państwie nazywane jest uznaniem do celów akademickich. Drugi rodzaj - uznanie w celu zatrudnienia, nazywane jest uznaniem do celów zawodowych. Każdy kraj posiada własne przepisy regulujące uznawanie wykształcenia, często różne w przypadku uznania akademickiego i zawodowego. Jedynie w przypadku uznawania kwalifikacji zawodowych do pracy w zawodach regulowanych w krajach Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego istnieją dyrektywy UE obowiązujące w tych państwach.

* Zagraniczny dyplom może zostać uznany w Polsce w różny sposób w zależności od tego, z jakiego kraju pochodzi, jakiego poziomu wykształcenia dotyczy i w jakim celu ma być uznany. Inaczej są traktowane dyplomy z krajów członkowskich UE, inaczej z krajów, z którymi Polska podpisała umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów o wykształceniu.

W celu uzyskania dokładnych informacji o procedurze uznania w każdym przypadku najlepiej jest skontaktować się bezpośrednio z Biurem.

* W przypadku uznawania wykształcenia do celów akademickich, tj. dalszego kształcenia, każdy kraj członkowski UE posiada własne przepisy regulujące te kwestie. Szczegółowe informacje można uzyskać kontaktując się z ośrodkiem NARIC w danym kraju.

W przypadku uznania do celów zawodowych, należy rozróżnić uznanie kwalifikacji do pracy w zawodach regulowanych od uznania kwalifikacji do pracy w pozostałych zawodach. W przypadku zawodów regulowanych obowiązują odpowiednie dyrektywy UE. W przypadku zawodów, które nie są regulowane, kwalifikacje uznaje pracodawca. Zawód regulowany to taki zawód, którego wykonywanie jest uzależnione od spełnienia wymagań kwalifikacyjnych i warunków określonych w odrębnych przepisach.

* Polskie dyplomy mogą być uznawane bądź na mocy umów międzynarodowych o uznaniu równoważności dokumentów o wykształceniu, albo też - w przypadku krajów, z którymi takich umów nie podpisano - na podstawie obowiązujących w danym kraju przepisów o uznawalności zagranicznych dyplomów.

Informacje o krajach, z którymi Polska podpisała umowy o uznawaniu wykształcenia dostępne są na stronie Biura. Informacji o tym, jak wygląda procedura uznania polskiego dyplomu w innym kraju należy zasięgnąć w ośrodku zajmującym się sprawami uznawalności wykształcenia właściwym dla danego kraju (ENIC/NARIC).

* Legalizacja dokumentów o wykształceniu. Legalizacja jest wymagana w stosunku do dokumentów przeznaczonych do obrotu prawnego z zagranicą. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 18 lipca 2005 r. w sprawie dokumentacji przebiegu studiów urząd obsługujący ministra nadzorującego uczelnie podległe Ministerstwu Edukacji i Nauki legalizuje do obrotu prawnego z zagranicą wyłącznie oryginały następujących dokumentów:

- dyplomów ukończenia studiów /książeczka/

- świadectw stwierdzających ukończenie studiów podyplomowych

- dyplomów nadania stopni naukowych oraz

- zaświadczeń o ukończeniu studiów.

Legalizacji dokumentów wydanych przez inne uczelnie dokonują urzędy obsługujące ministrów sprawujących nad nimi nadzór. Pozostałe dokumenty dotyczące toku studiów, których legalizacji wymagają partnerzy za granicą - zgodnie z rozporządzeniem - legalizuje uczelnia, która je wydała.

Legalizacji można dokonać od poniedziałku do piątku w godzinach 9.00-14.00 w gmachu Ministerstwa Edukacji i Nauki w Alei Szucha 25 w pokoju 378 A. Opłata wynosi 19 złotych w znakach skarbowych, które można nabyć w gmachu w kiosku na parterze. Szczegółowe informacje można uzyskać pod numerem telefonu (0 22) 3474831.

Legalizacja świadectw dojrzałości wydanych przez Okręgowe Komisje Egzaminacyjne po zdanym egzaminie dojrzałości dokonywana jest w MEiN, w Alei Szucha 25 w pokoju 215 tel. nr [phone].

W sprawie dalszych procedur legalizacyjnych prosimy kontaktować się z Ministerstwem Spraw Zagranicznych.

Pyt. Przedstaw charakterystykę zagrożeń zdrowia pielęgniarek, różnicowanie ryzyka zawodowego z zagrożeniem zdrowia oraz porównaj przeciwdziałanie czynnikom szkodliwym w Polsce i w Europie.

Pielęgniarki w pracy zawodowej są narażone na różnorakie czynniki szkodliwe. Wśród nich wymienić należy:

- fizyczne (promieniowanie jonizujące, nadfioletowe, obciążenie pracą fizyczną - dźwiganie ciężarów)

- biologiczne (wirusy, bakterie, grzyby, riketsje)

- chemiczne (preparaty dezynfekcyjne, antybiotyki, cytostatyki)

- psycho-nerwowe (szybkie tempo pracy, odpowiedzialne zadania, kontakt z cierpieniem, śmiercią, natłok

informacji)

Warunki pracy regulowane są przez przepisy Prawa Pracy oraz przez Listy Ergonomiczne (w Polsce obowiązuje ergonomiczna lista kontrolna zwana „dortmundzką”

Lista B.C.E. Burgera z Holandii ogłoszona podczas II Kongresu Ergonomicznego w Dortmundzie z 1964 roku (Lista Kontrolna Ergonomicznej Analizy Układów ESACH), (lista ta zwana „dortmundzką”, najczęściej stosowana jest w Polsce).

Dokumenty prawne związane z wykonywana pracą:

--- Kodeks Pracy

--- Polskie normy

--- Dyrektywy unijne:

*Dyrektywa Ramowa

*Dyrektywy Szczegółowe

Dyrektywa ramowa: Dyrektywa 89/391/EWG w sprawie wprowadzenia środków w celu zwiększania bezpieczeństwa i poprawy zdrowia pracowników podczas pracy.

--- Ergonomiczne listy kontrolne:

Lista B.C.E. Burgera z Holandii ogłoszona podczas II Kongresu Ergonomicznego w Dortmundzie z 1964 roku (Lista Kontrolna Ergonomicznej Analizy Układów ESACH), (lista ta zwana „dortmundzką”, najczęściej stosowana jest w Polsce).

Analiza warunków pracy z punktu widzenia fizjologii pracy i higieny pracy powinna obejmować ocenę obciążenia pracownika pod kątem bio - psycho - fizycznym.

--- rok 1977 MOP konwencja dotycząca zatrudniania i warunków pracy personelu pielęgniarskiego

Pyt. Uzasadnij następującą tezę: " Regulacje prawne dotyczące zawodu pielęgniarki w Polsce tworzą podstawy do intensywnego rozwoju tej profesji zgodnie ze standardami w UE."

W zupełności zgadzam się ze stwierdzeniem, iż regulacje prawne dotyczące zawodu pielęgniarki w Polsce tworzą podstawy do intensywnego rozwoju tej profesji zgodnie ze standardami UE, ponieważ:

- podnoszą poziom wykształcenia pielęgniarek na wyższy, pozwalają na zrównanie szans polskich piel z piel europejskimi

- otwarta wspólna przestrzeń edukacyjna umożliwia podejmowanie nauki, praktyk, stażów, itp. Za granicą i zdobywanie tam cennych doświadczeń

Pyt. Jakie są skutki migracji zawodowej pielęgniarek dla polskiego systemu ochrony zdrowia.

Pyt. Omów zjawisko migracji zawodowej pielęgniarek na świecie.

Pyt. Traktat Akcesyjny.

Kopenhaga 2002r. - Traktat Akcesyjny w sprawie ogólnych warunków przystąpienia Polski do Unii + warunków uznawania kwalifikacji piel i poł

Pyt. Polityka zdrowotna UE. Przedstaw główne obszary aktywności UE w tej dziedzinie.

UE we współpracy z WHO regionu europejskiego prowadzi olityke zdrowotną ukierunkowaną przede wszystkm na:

- zdrowie publiczne

- informacja o zdrowiu i edukację zdrowotną

- profilaktyka zdrowotna

- zapobieganie chorobom zakaźnym w tym HIV/AIDS

- poprzez edukację oraz wspieranie badań nad przyczynami chorób

- zapobieganie wypadkom, urazom i ich następstwom (inwalidztwu)

- ochrona środowiska naturalnego

- wpływ na doskonalenie systemów opieki zdrowotnej, dla zapewnienie równego/lepszego dostępu do świadczeń

oraz podniesienia jakości świadczeń zdrowotnych.

Pyt. Wymień znane ci polskie towarzystwa pielęgniarskie

- Polskie Stowarzyszenie Piel Epidemiologicznych

- Polskie Towarzystwo Piel Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki

- Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie

- Katolickie Stowarzyszenie Pielęgniarek i Położnych

- Krajowe Stowarzyszenie Piel Medycyny Szkolnej

Pyt. Przedstaw zasady funkcjonowania i dorobek jednego ze znanych ci towarzystw pielęgniarskich

(z wyłączeniem ICN) ( PTP str 150 )

1957r - powstanie Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego.

PTP powstało w 1957r., jest Towarzystwem naukowym i posiada osobowość prawną. Swoją działalność opiera na statucie. Najwyższą władzą PTP jest Krajowy Zjazd Delegatów. Zjazdy odbywają się co 4 lata. Ostatni odbył się w listopadzie 2005 roku w Łodzi. Podczas tego Zjazdu wybrano nową prezes którą została mgr Dorota Kilańska. Towarzystwo powołuje oddziały terenowe, jest ich 16. PTP realizuje zalecenia ICN w zakresie kształcenia, doskonalenia i uregulowań prawnych w zawodzie pielęgniarskim.

Celem PTP jest:

- Popularyzowanie zdobyczy naukowych w zakresie pielęgniarstwa i nauk pokrewnych oraz kształtowanie postaw etycznych członków Towarzystwa.

- Wspieranie zawodowego i naukowego rozwoju pielęgniarek i położnych.

- Prowadzenie badań naukowych i wdrażanie ich wyników do praktyki pielęgniarskiej.

- Współpraca i wymiana doświadczeń z instytucjami i organizacjami naukowymi w kraju i za granicą.

Powyższe cele są realizowane poprzez:

Opracowywanie własnych projektów kierunków rozwoju pielęgniarstwa oraz opinii, wniosków i postulatów w zakresie różnych dziedzin pielęgniarstwa.

Współdziałanie z organami administracji państwowej, instytucjami oświatowymi, zakładami opieki zdrowotnej, terenowymi organami samorządowymi, organizacjami społecznymi i samorządami zawodowymi.

Udział w tworzeniu i opiniowanie programów kształcenia zawodowego pielęgniarek i położnych.

Prowadzenie działalności edukacyjnej i promującej zdrowie w społeczeństwie.

Organizowanie kongresów naukowych, konferencji i warsztatów edukacyjnych, kursów, wykładów, odczytów.

Organizowanie olimpiad, konkursów, wystaw, pokazów, sondaży.

Redagowanie Biuletynu Informacyjnego 4 razy w roku, Zeszytów Naukowych „Problemy Pielęgniarstwa”

2 razy w roku oraz prowadzenie działalności wydawniczej.

Gromadzenie i opracowywanie dokumentacji o zawodzie, działalności Towarzystwa, wybitnych pielęgniarkach i położnych.

Popularyzowanie zawodu pielęgniarskiego i dbanie o jego prestiż.

PTP jest członkiem:

- Międzynarodowej Rady Pielęgniarek (ICN).

- Europejskiego Forum Narodowych Stowarzyszeń Pielęgniarek i Położnych i WHO.

- Europejskiego Forum Stowarzyszeń Pielęgniarskich przy UE (EFN).

- Europejskiej Grupy Pielęgniarek Badaczy (WENR).

PTP współpracuje z:

- Ministerstwem Zdrowia

- Ministerstwem Edukacji Narodowej i Sportu

- Naczelną Radą Pielęgniarek i Położnych oraz izbami okręgowymi

- Uczelniami wyższymi, kształcącymi pielęgniarki i położne

- Centrum Kształcenia Podyplomowego Pielęgniarek i Położnych, 

- Krajowym Ośrodkiem Wspierania Edukacji Zawodowej 

- Związkami Zawodowymi Pielęgniarek i Położnych

- Zrzeszeniami specjalistycznymi pielęgniarek i położnych

- Polskim Towarzystwem Lekarskim, 

- Izbami Lekarskimi

- Polskim Towarzystwem Higienicznym

- Redakcją "Magazynu Pielęgniarki i Położnej" 

- Redakcją "Pielęgniarki i Położnej"

Pyt. Europejska grupa pielęgniarek badaczy WENR.

Pyt. Badania naukowe w pielęgniarstwie europejskim ( patrz przypis na dole str 147)

Zadaniem WENR jest rozwój badań pielęgniarskich w Europie mających zapewnić wysoki standard opieki pielęgniarskiej. Grupa skupia po jednym przedstawicielu z każdej narodowej organizacji będącej członkiem Międzynarodowej Rady Pielęgniarek. Obecnie zrzesza 23 członków. Polska reprezentowana jest od 1978 roku.

Europejska Grupa Pielęgniarek Badaczy (WENR)

Ustanowiona w 1978 roku w celu:

- Budowania bliższych kontaktów pomiędzy pielęgniarkami badaczami w Europie i na świecie

- Rozwijania bardziej systematycznej współpracy w obszarze badań pielęgniarskich w Europie

Cele strategiczne grupy:

- Oddziaływanie na politykę zdrowotną w poszczególnych krajach i Europie,

Rozwój pielęgniarskiej infrastruktury badawczej,

Rozszerzanie płaszczyzny kontaktów pomiędzy członkami Grupy a innymi organizacjami,

Promowanie pozycji Wener-u na płaszczyźnie europejskiej i międzynarodowej,

Uruchamianie i rozwijanie zakresu programów badawczych,

Zapewnienie warunków finansowych niezbędnych do realizacji celów grupy.

Warunki członkowstwa WENER

Przedstawiciele krajowych towarzystw pielęgniarskich będących członkami ICN

Każda organizacja ma prawo do delegowania jednego przedstawiciela

Aktualnie 25 członków/reprezentantów krajowych organizacji

Osoba delegowana do pracy w WENER, powinna posiadać przygotowanie do prowadzenia badań oraz być czynnie zaangażowana w prowadzenie badań w swoim kraju

Finansowanie grupy

Krajowe towarzystwa pielęgniarskie ponoszą w całości koszty finansowania organizacji poprzez:

- Finansowanie uczestnictwa swojego przedstawiciela

- Roczną składkę członkowską (zależną od wielkości organizacji)

- Finansowanie kosztów sekretariatu i spotkań

- Finansowanie kosztów konferencji

Struktura grupy (WENER)

Pięcioosobowy Komitet Wykonawczy - wybierany w głosowaniu bezpośrednim

Przewodniczący grupy - wybierany z Komitetu na okres trzyletniej kadencji

Sekretariat - Sztokholm - siedziba szwedzkiego Towarzystwa Pielęgniarskiego

Posiedzenie Grupy - organizowane raz w roku, w kolejnych krajach członkowskich

Posiedzenie robocze komitetu wykonawczego (2 x w roku)

Podstawowe formy aktywności WENER-u

Organizacja Konferencji (co dwa lata) dotycząca problematyki badawczej w pielęgniarstwie

Roczne spotkania Grupy obejmujące:

• Przedstawianie raportów krajowych

• Omawianie tematyki związanej z badaniami w pielęgniarstwie w Europie

• Omawianie wniosków zgłaszanych przez organizacje krajowe

Podstawowe zadaniaCzłonków reprezentujących poszczególne Towarzystwa

Opracowywanie krajowego raportu na temat rozwoju badań pielęgniarskich w danym kraju

Przekazywanie informacji i ustaleń ze spotkań Grupy dla swojej organizacji krajowej

Udział w pracach związanych z realizacją celów Grupy

Co wyróżnia WENER na płaszczyźnie międzynarodowej

Funkcjonuje jako platforma współpracy a nie regularna organizacja

Nie posiada rozbudowanych struktur i regulacji wewnętrznych

Umożliwia kontakty dla pielęgniarek badaczy

Funkcjonuje dzięki zaangażowaniu i wsparciu organizacji pielęgniarek

Priorytety badawcze WENER-u

Warunki badawcze powinny uwzględniać udział i znaczenie poszczególnych problemów zdrowotnych

Prace badawcze powinny być oparte na interdyscyplinarnej współpracy pomiędzy profesjonalistami medycznymi i społecznymi

W badaniach należy wykorzystywać i wzmacniać praktykę pielęgniarską opartą na dowodach naukowych

Konferencja WENER-u 2006 r. (Kopenhaga)

„Otyłość jako zagrożenie zdrowia - jaki jest wkład badań pielęgniarskich w realizację prewencji i opiekę?”

<<<<<<<Europejskie dokumenty strategiczne dotyczące badań w Pielęgniarstwie

• 1996 - Raport Rady Europy - Badania w pielęgniarstwie

• 2000 - budowanie europejskiej Strategii Badawczej w Pielęgniarstwie - konferencja w Salamance - Hiszpania

• 2000 - Narodowa Strategia Badań w Pielęgniarstwie - Kopenhaga, Duńskie Towarzystwo Pielęgniarskie

• 2003 - Strategia Badawcza dla Pielęgniarstwa i Położnictwa, Dublin - Irlandia

• UK - szereg dokumentów rządowych dotyczących pielęgniarskiej problematyki badawczej

Raport Rady Europy - 1996 rok. Do chwili obecnej jest to podstawowy dokument opisujący sytuacje w zakresie badań pielęgniarskich w Europie. Wydany przez Europejski Komitet Zdrowia CDSP. Jedna z głównych tez Raportu było przejęcie przez rządy odpowiedzialności za rozwój badań w obszarze pielęgniarstwa

Raport Rady Europy - 1996 rok Wniosek dotyczący poprawy sytuacji w obszarze rekrutacji do zawodu:

„ Praktyka oparta na wynikach naukowych będzie wpływała na wysoką jakość opieki pielęgniarskiej i tym samym oddziaływała na podniesienie statusu zawodu pielęgniarskiego ”

Raport Rady Europy - 1996 rok
Główne wnioski

- Potrzeba przygotowania infrastruktury i koordynacji badan naukowych w pielęgniarstwie

- Zasada integracji badań naukowych i praktyki zawodowej

- Rozwijanie różnych form przygotowania pielęgniarek do prowadzenia badań

- Zapewnienie finansowania projektów badawczych

- Promowanie i wspieranie krajowej i międzynarodowej współpracy w tej dziedzinie

Pyt. Rola i znaczenie ICN (MRP) w procesie rozwoju pielęgniarstwa na świecie. str 149

- reprezentowanie interesów swojej grupy zawodowej

- wspieranie i promowanie profesji pielęgniarskiej

Aktywność ICN w zakresie rozwijania badań naukowych

Obszary strategiczne: zdrowie i choroba

W obrębie powyższych dziedzin przyjęto następujące priorytety:

- Jakość i efektywność ekonomiczna opieki

- Opieka środowiskowa

- Zasoby ludzkie w pielęgniarstwie

- Reformy systemów ochrony zdrowia

ICN zainicjował światową sieć w zakresie badań pielęgniarskich

Międzynarodowa Rada Pielęgniarek - (1899 r.) - siedziba Genewa

Jedna z najstarszych organizacji profesjonalnych związanych z zawodem. Reprezentuje pielęgniarki na arenie międzynarodowej. Dzięki niej towarzystwa pielęgniarskie dzielę zainteresowania, razem pracują dla zwiększenia swojego wkładu w promowanie zdrowie i zapewnienie opieki chorym ludziom.

Jedna z najstarszych profesjonalnych organizacji reprezentujących pielęgniarki.

Symbol (logo) od 2000r. Kopenhaga- zapalona lampka

Podstawa - jedność środowiska pielęgniarskiego

Lampka - siła

Płomień - kompleksowe podejście (podejście systemowe, holistyczne)

Kula ziemska - równowaga.

1925 r. - Kongres w Helsinkach - włączenie do MRP Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych

(pierwsza organizacja zawodowa pielęgniarek Polsce).

1961 r. - Melbourne - przyjęcie do MRP Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek

Naczelne władze - Kongres (odbywa się w różnych krajach. W Polsce jeszcze nie było).

Wybór nowych władz odbywa się co 4 lata (szczególnie przewodniczącej - prezesa).

Podczas Kongresu odbywa się:

Wybór nowej władzy wykonawczej - Zarząd Główny.

Zatwierdzenie planu działania i budżetu.

Podejmowanie uchwał i rezolucji., które kierowane są do międzynarodowych organizacji np.:

• WHO,

• Organów rządowych państw,

• Krajowych Stowarzyszeń Pielęgniarskich.

Cele ICN:

Stymulowanie rozwoju pielęgniarstwa zawodowego na całym świecie.

Umożliwienie porozumiewanie się pielęgniarek z różnych krajów.

Stworzenie współpracy międzynarodowej (Kongresy, Zjazdy).

MRP jest członkiem:

- WHO

- Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP)

- Narodowy Komitet Czerwonego Krzyża,

- Międzynarodowa Federacja Szpitali.

Działalność naukowa MRP:

- Stymuluje rozwój zawodowy.

- Opracowuje teorie i modele pielęgniarstwa (w większości zapożyczone z USA).

- Organizuje konferencje, szkolenia i warsztaty.

- Prowadzi programy badawcze.

- Opracowuje standardy kształcenia pielęgniarek.

- Opracowuje normy zawodowe.

Działalność edukacyjna MRP:

- Punkty CE (Credits educations).

- Teren lokalny, region, państwo członkowskie, organizacje międzynarodowe.

- Sympozja, warsztaty, szkolenia, spotkania edukacyjne.

- Międzynarodowe kongresy co 4 lata.

- Konferencje co 2 lata.

Badania naukowe MRP:

- Potwierdzają ekonomiczność i skuteczność działań pielęgniarek.

- Przyczyniają się do poprawy stanu ogólnego pacjentów, populacji, systemów zdrowia.

- Wdrażają nowe technologie w pracy pielęgniarek.

- Wskazują na właściwe wyposażenie stanowisk pracy.

Przewodnicząca MRP 2005-2009 r. - dr Hiroko Minami (zwolenniczka silnego i zharmonizowanego przywództwa w pielęgniarstwie)

MRP:

2. Wydaje publikacje: Biuletyn Badań Naukowych

3. Wspiera i koordynuje projekty badawcze prowadzone przez Towarzystwa Krajowe

4. Opracowuje zasady etyczne w zakresie prowadzenia badań

Międzynarodowa Rada Pielęgniarek (ICN) - jedna z najstarszych organizacji profesjonalnych związanych ze zdrowiem. Pielęgniarki zrozumiały, że problemy zdrowotne i zawodowe mogą być skuteczniej rozwiązywane / powstrzymywane dzięki połączonym wysiłkom w ramach międzynarodowej federacji. Międzynarodowa Rada Pielęgniarek reprezentuje pielęgniarstwo na arenie międzynarodowej, wszędzie tam gdzie poruszana tematyka dotyczy ochrony zdrowia i pracowników służby zdrowia.

Według konstytucji, MRP jest środkiem, dzięki któremu towarzystwa pielęgniarek dzielą zainteresowania, razem pracują dla zwiększenia swego wkładu w promowanie zdrowia i zapewnieniu opieki ludziom chorym.

Główne cele MRP:

- wspieranie towarzystw pielęgniarek w podnoszeniu poziomu pielęgniarstwa

- przyczynianie się do rozwoju silnych towarzystw pielęgniarek

- służenie jako miarodajny, autorytatywny głos w sprawach pielęgniarstwa

- pomaganie towarzystwom pielęgniarek w podnoszeniu profesjonalnej, społecznej, ekonomicznej pozycji

pielęgniarek

Podstawowe formy działania MRP zmierzają do:

- zapewnienia warunków do partnerskich kontaktów pielęgniarek z całego świata

- wymiany doświadczeń oraz projektów, innowacji, upowszechniania informacji

- uzyskania wsparcia i dobrej rady

Działalność MRP:

Drugi rodzaj działalności prowadzonej przez MRP ma charakter edukacyjny. Międzynarodowa Rada organizuje warsztaty szkoleniowe i seminaria, przygotowuje komplety materiałów dotyczących wybranych tematów, sporządza zestawy bibliograficzne, przygotowuje wydawnictwa z zakresu pielęgniarstwa, etyki, wydaje dwumiesięcznik "International Nursing Review.” W ostatnim okresie bardzo zwiększyła też ofertę własnych publikacji z zakresu pielęgniarstwa.

Pyt. Dlaczego należy inwestować w badania w pielęgniarstwie ?

Pielęgniarstwo konsumuje około 40-60 budżetu systemów ochrony zdrowia

W obszarze dyscypliny zarejestrowanych jest około 1,7 mln praktyków

Brakuje szerokich podstaw naukowych stanowiących podstawę do funkcjonowania tej dyscypliny

Pytania do dyskusji

W jakim stopniu badania naukowe stanowią siłę napędową dla rozwoju systemów ochrony zdrowia ?

Jaka będzie rola pielęgniarki w przyszłości ?

Jakie będą podstawowe funkcje szpitala?

W jakim zakresie zaawansowane technologie i usługi medyczne wkroczą do domu pacjenta i będą nadzorowane przez najbliższych ?

W jaki sposób rozwijać kulturę badań naukowych w systemach ?

Dylematy w procesie planowania badań naukowych w pielęgniarstwie

Bariery językowe i ograniczenia dostępności do infrastruktury badawczej

Brak pozytywnych doświadczeń we wdrażaniu wyników badań pielęgniarskich

Dobór materiału badawczego przez pielęgniarki nie pozwala na wykorzystywanie wyników w odniesieniu do całości problematyki zdrowotnej

Badania wieloośrodkowe nie są powszechnie stosowane

Badania interdyscyplinarne są zasadne lecz mogą redukować wkład pielęgniarstwa

Podstawowe zmiany przewidywane w rozwoju systemów ochrony zdrowia wg Stalldal'a

Dzisiaj

Orientacja na poszczególne specjalności

Dążenie do efektywności departamentalnej/oddziałowej

Niewspółpracujące grupy zawodowe

Priorytet celów ekonomicznych

Niezależne systemy informatyczne

Jutro

Orientacja na „ścieżki pacjentów” lub zintegrowane pakiety usług

Dążenie do efektywności instytucji medycznych/szpitali

Zespoły interdyscyplinarne

Priorytet interesu pacjenta i jakości usług

Sieciowe systemy informatyczne

Orientacja na wyniki zdrowotne

Wzmocnienie pozycji pacjentów i odbiorców usług

Wnioski końcowe

Wszyscy liderzy związani z problematyką badawczą podkreślają siłę i znaczenie współpracy na wszystkich płaszczyznach

Wiedza ma charakter uniwersalny a nie narodowy

Będziemy musieli sprostać nowym wyzwaniom i dylematom, np. rozwój genetyki i jej wpływ na zachowania jednostek, koncentracja problemów zdrowotnych w krajach najuboższych

Istnieje pilna potrzeba rozszerzenia współpracy interdyscyplinarnej

Kierunki, tematyka badań powinny być skorelowane z efektami opieki

Pielęgniarstwo jest kluczowym obszarem w ochronie zdrowia

Niedobór kadry w pielęgniarstwie stymuluje do poszukiwania nowych rozwiązań

Należy przewidywać rozwój nowych form organizacji usług medycznych „oddziały domowe”.

Pyt. Priorytety badań naukowych w pielęgniarstwie

Podstawowym priorytetem prowadzenia badań w pielęgniarstwie jest opieranie praktyki na dowodach naukowych, a nie intuicji.

Wśród badań prowadzonych w pielęgniarstwie dominują:

- Zagrożenia zawodowe pielęgniarek; Nowe wyzwania dla pielęgniarstwa, nowe role, nowe oczekiwania; Relacje lekarz pielęgniarka, relacje w interdyscyplinarnym zespole terapeutycznym; Poprawa opieki nad pacjentem; Promocja zdrowia; Jakość życia pacjentów z chorobami przewlekłymi; Opieka w zakresie pielęgniarstwa rodzinnego, szkolnego; Wdrażanie procesu pielęgnowania i standardów opieki; badania nad stresem; filozoficzne i etyczne problemy opieki pielęgniarskiej

Pyt. Uznawalność dyplomów w UE

Prawo Unijne określa uznawalność dyplomów w UE:

Podstawowym dokumentem w tej kwestii jest Deklaracja Bolońska, gwarantująca wspólną przestrzeń edukacyjną, czytelność i porównywalność ocen przez wdrożenie suplementu do dyplomu oraz punktów kredytowych ECTS. Zgodnie z przepisami prawa Unijnego państwo przyjmujące powinno uznać dyplom, świadectwo wydane w innym państwie Unii o ile świadectwo to spełnia wymogi określone w Dyrektywie 2005/36/WE.

Dyrektywy sektorowe zawierają zasady wykonywania zawodu wspólne dla wszystkich państw członkowskich UE i wprowadzają automatyczny system uznawania kwalifikacji specjalistycznych. Oznacza to, że osoba legitymująca się dyplomem wskazanym w aneksie stanowiącym załącznik do odpowiedniej dyrektywy może bez dokonywania dodatkowych formalności czy spełniania wymagań poruszać się w granicach UE i występować o uznanie kwalifikacji i umożliwienie swobodnego wykonywania zawodu.

Niektóre państwa członkowskie mogą wymagać dodatkowego zaświadczenia o stanie zdrowia psychicznego, nienagannej reputacji czy postawy etycznej, zasadą jednak jest, iż nie mogą wymagać niczego ponad to, czego wymagają od swoich obywateli.

Ponadto państwo przyjmujące nie może badać przedstawionego dyplomu czy innego dokumentu poświadczającego formalne kwalifikacje pod kontem zgodności z programem czy systemem kształcenia.

Ze względu na ochronę dobra i bezpieczeństwa pacjentów w Polsce wymaga się od obywateli państw członkowskich UE chcących świadczyć usługi medyczne w naszym kraju, znajomości języka polskiego w mowie i piśmie w zakresie niezbędnym do wykonywania danego zawodu, przy czym zainteresowany składa jedynie oświadczenie o odpowiedniej znajomości języka. W żadnym razie nie może on być egzaminowany czy też w inny sposób sprawdzany ze znajomości j. polskiego.

Pyt. Legislacja

Legislacji dokumentów zaświadczających uzyskanie kwalifikacji dokonują urzędy pracujące dla ministra właściwego, któremu podlega uczelnia która dyplom wydała. Do tych dokumentów należą oryginały: dyplomu (książeczka; świadectwa ukończenia …………….?????; dyplomu nadania tytułu naukowego;????????????

Legislacji pozostałych dokumentów, jeśli kraj przyjmujący takich się domaga, dokonuje Uczelnia która dokument wydała.

OIPiP, na wniosek pielęgniarki lub położnej będącej członkiem tej izby, wydaje:

1) zaświadczenie stwierdzające, że pielęgniarka lub położna posiada kwalifikacje zgodne z wymaganiami wynikającymi z przepisów prawa Unii Europejskiej oraz że posiadany dyplom, świadectwo lub inny dokument potwierdzający posiadanie formalnych kwalifikacji odpowiada dokumentom potwierdzającym formalne kwalifikacje pielęgniarki lub położnej wynikające z przepisów prawa Unii Europejskiej,

2) zaświadczenie o przebiegu pracy zawodowej,

3) inne zaświadczenia wymagane przez odpowiednie władze lub organizacje państw członkowskich Unii Europejskiej zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej.

Pyt. Opisz projekt TUNING. Str.106

Zapisy dokonane w Dyrektywie z roku 1977 wymagały uściślenia odpowiedzi na pytanie „Kto to jest pielęgniarka ogólna?” ponieważ w dokumencie tym operuje się takim właśnie określeniem.

Dlatego też w projekcie TUNING podjęto próbę uporządkowania profilu kompetencyjnego pielęgniarki europejskiej. Projekt przebiegał w trzech etapach:

1. wstępne zebranie kompetencji

2. opracowanie listy ogólnej

3. analiza listy.

Po dokonaniu analiz eksperci uznali, iż minimum połowa programu szkolenia powinna odbywać się w warunkach klinicznych (praktycznych), tj. minimum 1/2 z 4600 godzin o których mówią przepisy prawa unijnego. Decyzję swą argumentują następująco:

O tym, ze pielęgniarka jest pielęgniarką stanowią:

- postawy i umiejętności ogólne (związane z zawodowymi wartościami i rolą pielęgniarki)

- postawy i umiejętności specyficzne (związane z podejmowaniem klinicznych decyzji i pracą zespołową).

Projekt TUNING - Tematyka:

• Kompetencje/Efekty kształcenia

• Wiedza/Minima programowe/Treści programowe

• ECTS jako system akumulacji punktów

• Podejścia do nauczania i uczenia się, ocenianie, osiągnięcia, jakość.

Pyt. Kształcenie podyplomowe pielęgniarek w UE.

Ponieważ system kształcenia podyplomowego jest dość zróżnicowany w poszczególnych krajach UE, dlatego też międzynarodowe stowarzyszenia pielęgniarek dążą do ujednolicenia sposobu kształcenia podyplomowego we wszystkich krajach Unii Europejskiej w zakresie poszczególnych dziedzin pielęgniarstwa.

Szwecja

Kształcenie podyplomowe nie jest regulowane przepisami prawa, dlatego występują różnice w programach między różnymi uczelniami wyższymi.

Do specjalizacji jest dopuszczona pielęgniarka posiadająca przynajmniej 2 lata stażu pracy zawodowej.

Szkolenia specjalizacyjne odbywają się w 10 dziedzinach, w tym w pielęgniarstwie operacyjnym.

Specjalizacja ta trwa 10 miesięcy i obejmuje 1800 godzin.

Francja

Kształcenie podyplomowe prowadzone jest w 3 dziedzinach, w tym w pielęgniarstwie operacyjnym

Kształcenie trwa 2 lata i obejmuje około 4000 godzin

Pielęgniarka przystępująca do specjalizacja musi mieć 2 lata stażu pracy w zawodzie.

Pyt. System kształcenia pielęgniarek w Szwecji.

Pyt. Organizacja kształcenia przeddyplomowego w Szwecji.

W Szwecji kształcenie pielęgniarek opieki ogólnej prowadzone jest na poziomie wyższym, a absolwent uzyskuje tytuł licencjata pielęgniarstwa. Kształcenia trwa 3 lata i jest podzielone w równych częściach na kształcenie praktyczne i teoretyczne. Dodatkowo kształcenie jest prowadzone na poziomie średnim, trwa 3 lata, a absolwenci uzyskują tytuł enrolled nurse. W systemie ochrony zdrowia funkcjonują także pomoce pielęgniarskie. Jednakże tylko kwalifikacje pielęgniarki opiek ogólnej SA regulowane przez stosowne przepisy prawne, a uzyskiwany tytuł zawodowy jest prawnie chroniony. Ponadto w Szwecji prowadzone jest kształcenie tzw. branch nurse w zakresie diagnostyki radiologicznej.

Pyt. Kierunki działania Unii Europejskiej.

Celem UE jest zjednoczenie Europy we wszystkich płaszczyznach życia, zarówno gospodarczego, społecznego, naukowego jak i ochron zdrowia, a tym samym zjednoczenie potencjału poszczególnych członów UE dla uzyskania efektu spotęgowania tego potencjału tak w wymiarze: gospodarki (określono cztery wolności: wolność przepływu towarów, usług, osób i kapitału),wspólnej przestrzeni edukacyjnej, informacji o zdrowiu i promocji zdrowia, zdrowia publicznego, ochrony środowiska i jego zasobów, zapobieganie chorobom i inwalidztwu, ochrona praw pacjenta i ochrona praw konsumenta. Tak więc działalność UE obecnie rozszerza się na niemal wszystkie obszary życia społeczeństwa.

Politykę zdrowotną na obszarze Europy prowadzą dwie organizacje. Są to:

1. WHO regionu europejskiego z siedzibą w Kopenhadze

2. Unia Europejska z siedzibami w Strasburgu i Brukseli

Pyt. Zasoby pielęgniarstwa europejskiego.

Zasoby Unii Europejskiej stanowią 6 milionów pielęgniarek i położnych.

Zasoby pielęgniarstwa europejskiego należy scharakteryzować używając w tym celu wielu wskaźników. Są nimi:

1. ogólna liczba pielęgniarek na obszarze Europy

2. liczba pielęgniarek przypadająca na 100 000 mieszkańców

3. liczba pielęgniarek dyplomowanych

4. liczba pielęgniarek licencjonowanych

5. liczba magistrów pielęgniarstwa

6. liczba pielęgniarek z doktoratem

7. liczba kobiet i mężczyzn wśród ogółu pielęgniarek

8. liczba pielęgniarek które w najbliższym czasie przejdą na emeryturę

9. liczb absolwentów pielęgniarstwa którzy w najbliższym czasie uzyskają dyplom i prawo wykonywania zawodu

10. liczba pielęgniarek aktywnych zawodowo

11. liczba pielęgniarek które nie podjęły pracy w zawodzie

12. liczba pielęgniarek pracujących w sektorze prywatnym

13. liczba pielęgniarek pracujących w sektorze publicznym

14. liczba pielęgniarek klinicznych (pracujących w szpitalu)

15. liczba pielęgniarek środowiskowych (rodzinnych, środowiska nauczania i wychowania)

16. liczba pielęgniarek tworzących kadrę dydaktyczną, pracowników naukowych

17. liczba pielęgniarek praktykujących?

Wiadomo, że Unia Europejska dysponuje dobrze wykształcona kadrą pielęgniarską, że w takich krajach jak Holandia, czy Szwecja pielęgniarstwo stoi na szczególnie wysokim poziomie, szczególnie za względu na poziom samodzielności zawodowej. Jednakże bolączką zasobów pielęgniarstwa europejskiego jest za mała liczba pielęgniarek i wciąż zmniejszające się zainteresowanie tym zawodem. Dlatego trzeba przedsiąwziąć należne kroki aby zachęcić młodych ludzi do podejmowania kształcenia na kierunkach pielęgniarstwo, trzeba spowodować, że zawód pielęgniarki będzie zawodem atrakcyjnym.

Pyt. Kierunki rozwoju pielęgniarstwa w Europie i na świecie.

1)dynamiczny rozwój zakresu praktyki zawodowej

2)globalizacja pielęgniarstwa jako dyscypliny (większy prestiż zawodu)

3)zmiany w strukturze i dynamice rynku pracy (np. większe wynagrodzenia, więcej miejsc pracy)

4)zwiększa niezależność i samodzielność

5)dążenie do zwiększenia liczby uprawnień

Pyt. Determinanty rozwoju pielęgniarstwa europejskiego w przyszłości.

Na rozwój pielęgniarstwa europejskiego w przyszłości ma - i będzie miało coraz większy wpływ - kilka istotnych determinantów. Są nimi mianowicie:

1. Czynniki demograficzne - starzenie się społeczeństw generuje zapotrzebowanie na różne formy opieki długoterminowej (ZOL, ZPO, hospicja, zakłady opieki paliatywnej, hospicja domowe, opiekę domową). Stąd będzie potrzeba, by pielęgniarki specjalizowały się w geriatrii, by posiadły umiejętności współpracy z rodziną, lekarzem, ale też opieką społeczną. Pielęgniarki opieki długoterminowej powinny być liderami zespołów opiekuńczych, harmonizować i zespalać pracę wszystkich członków zespołów które świadczyć będą usługi na rzecz pacjentów z wielochorobowością, starczym niedołęstwem, pacjentów w wieku podeszłym. Starzenie się społeczeństw i rozwój zakładów opieki długoterminowej może spowodować eksplozję kosztów, dlatego będzie kładziony nacisk na rozwój opieki domowej na pacjentem przewlekle chorym i zniedołężniałym. Stad konieczny będzie rozwój pielęgniarstwa środowiskowego i zwiększy się samodzielność zadań pielęgniarki.

2. Polityka zdrowotne w lecznictwie zamkniętym jest i będzie nastawiona na krótką hospitalizację. To generuje zapotrzebowanie na świadczeniodawców opieki pielęgniarskiej, którzy zaopiekują się chorym w okresie rekonwalescencji w jego środowisku domowym.

3. Rozwój nauk medycznych i technicyzacja medycyny. Niezwykły postęp w medycynie i technicyzacja w medycynie jest przyczyną powstawania nowych wąskich specjalności lekarskich. Aby pielęgniarka mogła być partnerem w działaniu wymagać się będzie alby także pielęgniarki zdobywały wąskie specjalizacje.

4. Kreowanie nowych potrzeb zdrowotnych wśród społeczeństwa. Współczesne społeczeństwo jest coraz bardziej świadome w kwestii zdrowia i jego zachowania, w kwestii swoich praw, w kwestii działalności służby zdrowia. To generuje potrzebę podnoszenia jakości świadczeń pielęgniarskich. Jakości odnośnie wykształcenie i ciągłego podnoszenia kwalifikacji aby sprostać oczekiwaniom społeczeństw. Ponadto pacjent chce coraz więcej wiedzieć o zdrowiu, stąd istnieje potrzeba - i stale będzie się ona zwiększała - na specjalizacje pielęgniarek w dziedzinie edukacji i promocji zdrowia.

5. Konieczne stało się rozwijanie i poszerzanie profesjonalnej opieki pielęgniarskiej w Europie w zakresie zdrowia publicznego. Cały opiekuńczy personel medyczny a w szczególności pielęgniarki muszą być przygotowane na zmiany, które zajdą w przyszłości i muszą posiadać właściwe umiejętności w zakresie promowania zdrowia i profilaktyki w populacji.

6. Dalsza prywatyzacja opieki zdrowotnej - ten wskaźnik również zdeterminuje przyszłość pielęgniarstwa. Mianowicie coraz więcej pielęgniarek będzie pracowało w sektorze prywatnym opieki zdrowotnej.

7. Czynniki polityczne - kierunek polityki zdrowotnej państw, jest wyznaczany przez UE i WHO regionu Europejskiego. Stąd:

* zapobieganie chorobom, leczenie tych chorób wynikających z zanieczyszczenia wód, gleby,

powietrza

* informacja o zdrowiu i promocja zdrowia

* podnoszenie kultury zdrowotnej społeczeństw

stają się wyzwaniem które także zdeterminują przyszłość pielęgniarstwa europejskiego.

8. Czynniki środowiskowe - jw. oraz udział pielęgniarek w procesach decyzyjnych na etapie przygotowania i wdrażania polityki zdrowotnej.

9. Czynniki społeczno-kulturowe - styl życia współczesnych cywilizacji, jest przyczyną wielu chorób zwanych cywilizacyjnymi, nowe role pielęgniarstwa w tym wymiarze to edukacja, wychowanie, promocja zdrowia, motywowanie do prozdrowotnego stylu życia, do brania odpowiedzialności za zdrowie swoje i swoich najbliższych.

Ponadto przyszłość pielęgniarstwa to rozwój samodzielności zawodowej i praktyka oparta na dowodach.

Omawiając rozwój pielęgniarstwa w przyszłości wymienić należy współczesne funkcje pielęgniarki:

- Promocja zdrowia i zapobieganie chorobom - główna rola pielęgniarki obecnie.

- Realizacja procesu pielęgnowania i udział w procesie rewalidacji i rehabilitacji.

- Nauczanie prozdrowotnych i proekologicznych stylów życia.

- Obecnie pielęgniarka pełni rolę:

*edukatora,

*konsultanta,

*autorytetu,

*osoby wskazującej właściwy kierunek.

- Pełnienie funkcji administracyjno-organizacyjnej - zarządzanie w pielęgniarstwie.

Pyt. Organizacje które prowadzą politykę zdrowotną na obszarze Europy to:

1) WHO regionu europejskiego z siedzibą w Kopenhadze

2) Unia Europejska z siedzibami w Strasburgu i Brukseli.

20. Normy prawne kształcenia pielęgniarek w UE.

Dokumentami określającymi normy prawne kształcenia pielęgniarek w UE są:

- Dyrektywa 77/452/EWG (wygasła 10.10.2007)

- Dyrektywa 77/453/EWG (wygasła 10.10.2007)

- Dyrektywa 2005/36/WE (z dniem 10.10.2007 zastąpiła powyższe)

- europejskie porozumienie w sprawie szkolenia i kształcenia pielęgniarek, Strasburg 1967r. przez Polskę

ratyfikowane w 2005r.

- Europejska Strategia WHO Kształcenia Piel i Poł z 2000r.

- Deklaracja Monachijska 2000r.

- Deklaracja Bolońska 19.06. 1999r.

- Strategia Doskonalenia Zawodowego WHO 2003r.

Ideą przewodnią wszystkich przytoczonych powyżej dokumentów jest harmonia i ujednolicenia kształcenia pielęgniarek we wszystkich krajach UE, innymi słowy uzyskanie wspólnej przestrzeni edukacyjnej, tj. możliwości wyboru przez kandydata na studia pielęgniarskie uczelni w dowolnym kraju UE, możliwości wymiany studentów między uczelniami, wzajemnej uznawalności dyplomów we wszystkich krajach UE.

Przepisy powyższe określają m.in.:

- kształcenie pielęgniarek powinno odbywać się na poziomie wyższym

- kandydat na studia pielęgniarskie musi okazać się dokumentami stwierdzającymi

ukończenie ogólnego kształcenia (10-12lat), oraz innych dokumentów (np. świadectwo

maturalne) dopuszczających do podjęcia studiów w danym kraju UE.

- kandydat na studia pielęgniarskie nie może mieć mniej niż 17 lat

- podstawowe kształcenie zawodowe powinno trwać 3 lata (ostatnio mówi się o wydłużeniu

tego okresu do lat 4); program kształcenia powinien obejmować 4600 godzin, z czego

przynajmniej ½ to zajęcia praktyczne, a minimum 1/3 zajęcia teoretyczne (tak więc przepisy

pozostawiają niewielki margines swobody do rozdysponowania planu nauczania przez

poszczególne uczelnie indywidualnie); po ukończeniu tego etapu kształcenia student

uzyskuje tytuł licencjata i dyplom pielęgniarki. Po ukończeniu tego kształcenia i uzyskaniu

prawa wykonywania zawodu może podjąć pracę w zawodzie.

- przepisy Unijne określają też kolejne etapy kształcenia, po omówionych powyżej studiach I

stopnia kandydat może rozpocząć edukację na studiach II stopnia, uzyskując tytuł magistra.

Uzyskanie tytułu magistra otwiera możliwości podjęcia studiów doktoranckich. Przy czym II i III stopień

jest możliwy d realizowania w niektórych krajach UE.

- przepisy Unijne odnoszą się także do kształcenia podyplomowego, mówiąc o konieczności

kształcenia ustawicznego, o konieczności podejmowania przez pielęgniarki studiów/

szkoleń/kursów specjalizacyjnych w wąskich dziedzinach i wskazując, że powinno ono być

prowadzone przez wykwalifikowane kadry w uczelniach wyższych, które poddają się

procesowi akredytacji. Jednakże przepisy Unijne nie określają ścisłych wymogów odnośnie

kształcenia podyplomowego, stąd póki co jest ono dość zróżnicowane w poszczególnych

krajach UE. I w wielu krajach Europy prowadzone jest kształcenia podyplomowe przez

różne podmioty (szpitale, uczelnie wyższe, centra kształcenia ustawicznego).

Deklaracja Bolońska:

wprowadza wspólną przestrzeń edukacyjną poprzez:

- wprowadzenie porównywalnego, łatwo czytelnego systemu stopni/ocen poprzez włączenie suplementu do

dyplomu

- określa że kształcenie powinno odbywać się w dwóch etapach tj. Stopień I i stopień II. Kandydat po

ukończeniu I stopnia otrzymuje tytuł licencjata i jest to stopień który powinien być uznawany na rynku pracy

jako wystarczający; warunkiem rozpoczęcia kształcenia na etapie II stopnia jest pozytywne ukończenie stopnia

I, po czym kandydat uzyskuje tytuł magistra. Dalej studia mogą być kontynuowane na studiach doktoranckich

tj. III stopniu. Przy czym kształcenie a II i III stopniu jest możliwe w niektórych krajach UE.

- wprowadzenie punktów kredytowych ECTS - jako ułatwienia optymalnej mobilności w krajach Europy

- wspieranie mobilności studentów i nauczycieli

- współpracę między uczelniami

- system jakości zapewniający porównywalne kryteria i metodologię

Pyt. Deklaracja Bolońska - Europejska Przestrzeń Edukacyjna

Kształtowanie się europejskiej przestrzeni edukacyjnej

*Bolonia (19 czerwca 1999)

*Salamanka (29-30 marca 2001)

*Praga (18-19 maja 2001)

*Graz (29-31 maja 2003)

*Berlin (18-19 września 2003)

Deklaracja Bolońska

- Przyjęcie systemu łatwo czytelnych i porównywalnych stopni także poprzez wdrożenie tzw. suplementu do dyplomu, w celu ułatwiania zatrudniania obywateli Europy oraz zapewnienia międzynarodowej konkurencyjności europejskiego systemu szkolnictwa wyższego    

- Przyjęcie dwustopniowego systemu nauczania opartego na dwu cyklach kształcenia - pierwszego i drugiego stopnia. Dostęp do drugiego poziomu wymaga zakończenia z sukcesem studiów na I poziomie trwającym co najmniej 3 lata. Stopnie nadawane po ukończeniu I poziomu winny być uznawane na europejskim rynku pracy za odpowiedni poziom kwalifikacji. Drugi cykl kształcenia powinien prowadzić do stopnia magistra (master) lub doktoratu, który można uzyskać w wielu krajach Europy.    

- Wprowadzenie systemu punktów kredytowych takich jak ECTS (European Credit Transfer System) jako odpowiedniego środka wspierającego najszerszy rodzaj mobilności studentów. Punkty kredytowe mogą być także uzyskiwane w instytucjach na poziomie wyższym w formach nietradycyjnych (np. w ramach kształcenia ustawicznego) jeśli takie formy są uznawane przez rekrutujący uniwersytet.

Wspieranie mobilności przez pokonywanie utrudnień swobodnego poruszania się, ze zwróceniem szczególnej uwagi na: studentów ( dostęp do studiów, szkolenia i stosownych usług); nauczycieli, badaczy i kadrę administracyjną (uznanie i waloryzacja okresów spędzonych w innych krajach Europy na nauczaniu lub badaniach, z uwzględnieniem praw statutowych tych pracowników):

- Wspieranie współpracy europejskiej w zakresie zapewniania jakości z uwzględnieniem przygotowania porównywalnych kryteriów i metodologii;

- Wspieranie niezbędnego wymiaru europejskiego szkolnictwa wyższego, zwłaszcza w zakresie: przygotowania treści kształcenia, współpracy między instytucjami, form mobilności, zintegrowanych programów studiów, dokształcania i badań.

Podstawowe elementy europejskiej przestrzeni edukacyjnej:

*Porównywalność dyplomów (suplement)

*Studia 2-stopniowe

*System punktowy (ECTS)

*Zapewnienie jakości kształcenia

*Promowanie mobilności

*Wymiar europejski

Porozumienie Strasburgskie 1967r.

Porozumienie Strasburskie 1967r. mówi o tym że:

- kandydat na studia pielęgniarskie musi mieć ukończone przynajmniej 10 - 12 lat kształcenia ogólnego

- musi mieć ukończone minimum 17 lat przed kontaktem z pacjentem

- kadra dydaktyczna musi być odpowiednio przygotowana, pod względem dydaktycznym i pedagogicznym

- baza szkoły i placówek w których jest prowadzone szkolenie praktyczne musi być wystarczająca dla uzyskania

odpowiedniego poziomu kształcenia

- kształcenie powinno trwać 4600 godzin z czego praktyczne przynajmniej 1/2 a teoretyczne przynajmniej 1/3.

- we wszystkich oddziałach i jednostkach gdzie odbywają się praktyki powinna być przynajmniej 1 pielęgniarka prowadząca nadzór nad przebiegiem praktyk i wystarczająca ilość personelu, aby uniknąć podejmowania przez uczniów zadań nie mających wartości edukacyjnych z pielęgniarskiego punktu widzenia.

- zarządzać szkołą powinien lekarz lub pielęgniarka z przygotowaniem dydaktycznym
i administracyjnym

- personel dydaktyczny powinni stanowić wykwalifikowani nauczyciele

- szkoła powinna zapewniać fundusze na szkolenie pielęgniarek

- uczelnia prowadzi pełną dokumentację przebiegu studiów i osiągnięć studenta oraz zapewnia jej wiarygodność

- końcowy egzamin powinien obejmować pisemne, praktyczne i ustne testy.

- wiek (nie należy ustalać sztywnej granicy, przy czym uczniowie nie powinni stykać się
z pacjentami i środowiskiem szpitalnym przed ukończeniem 17 - 19 roku życia)

Kwestie dotyczące systemu kształcenia pielęgniarek w prawie europejskim regulowane są przez Europejskie Porozumienie w sprawie szkolenia i kształcenia pielęgniarek oraz stosowne dyrektywy.

Europejskie Porozumienie w sprawie szkolenia i kształcenia pielęgniarek sporządzone w Strasburgu w 1967 r. Stronami porozumienia były państwa członkowskie Rady Europy, ale ich przystąpienie do porozumienia było dobrowolne. Rząd RP porozumienie podpisał w 1995 r. a ratyfikował je w marcu 1996 r.

W oświadczeniu Rządowym z dnia 22 marca 1996 r. w sprawie ratyfikacji przez Rzeczpospolitą Polską Europejskiego porozumienia w sprawie szkolenia i kształcenia pielęgniarek sporządzonego w Strasburgu 1967 r., podano do wiadomości, iż w/w porozumienie w stosunku do RP weszło w życie 1 maja 1996 r. Dokument ratyfikacyjny złożony został jednak z zastrzeżeniem, iż „Polska będzie korzystać do 2000 r. z zastrzeżenia o którym mowa w pkt 3 załącznika II”. Zastrzeżenie to oznacza prawo do nieprzestrzegania przez Polskę postanowień rozdziału III załącznika I, określającego, iż program kształcenia pielęgniarek powinien obejmować minimum 4600 godzin nauki pielęgniarstwa podstawowego.

(zgodnie z postanowieniami Europejskiego Porozumienia RP z dniem 1 stycznia 2001 r. powinna wprowadzić kształcenie pielęgniarek w wymiarze 4600 godzin we wszystkich szkołach pielęgniarskich)

Zgodnie z treścią Porozumienia - harmonizacja szkolenia i kształcenia pielęgniarek pozwoli w przyszłości na podejmowanie przez pielęgniarki zatrudnienia w innych krajach.

Dyrektywy UE.

Zgodnie z prawem wspólnotowym obywatele państw członkowskich UE mogą swobodnie przemieszczać się w obrębie UE, w tym w celu podejmowania pracy bądź świadczenia usług. Z przepisów regulujących swobodny przepływ osób może korzystać każdy obywatel państwa członkowskiego UE posiadający pełne kwalifikacje do wykonywania określonego zawodu lub podjęcia działalności, który zamierza wykonywać zawód na terenie innego państwa członkowskiego UE.

Począwszy od lat siedemdziesiątych, w celu zapewnienia bezpieczeństwa usługobiorców oraz obiektywnej oceny kwalifikacji zawodowych, wprowadzane są dyrektywy regulujące uznawanie kwalifikacji. Należą one, obok rozporządzeń, decyzji i opinii, do podstawowych źródeł prawa Unii Europejskiej.

Cechą charakterystyczną tych aktów jest konieczność implementacji ich założeń do prawa krajowego. Zgodnie z art. 249 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, dyrektywy wiążą wszystkie Państwa Członkowskie, do których są skierowane w zakresie celów, które maja być osiągnięte oraz ich terminów, pozostawiając jednocześnie Państwom Członkowskim swobodę wyboru formy i metody ich realizacji. Tym samym Państwo Członkowskie może dokonać implementacji dyrektywy poprzez dowolny akt ustawowy, wykonawczy lub administracyjny.

Ogólny system uznawania kwalifikacji

Dyrektywy horyzontalne systemu ogólnego nie wprowadzają minimalnych wymagań dot. systemu kształcenia. Obejmują wszystkie zawody poza tymi, które zostały objęte dyrektywami sektorowymi.

Dyrektywa 89/48/ EWG dotyczy zawodów, których kształcenie odbywa się na poziomie wyższym i trwa, co najmniej 3 lata.

92/51/ EWG jest dyrektywą uzupełniającą dyrektywę 89/48/ EWG i obejmuje wszystkie te zawody, w których kształcenie odbywa się na poziomie średnim lub też kończy się wydaniem zaświadczenia lub certyfikatu.

Cechy systemu ogólnego:

- nie zakłada automatycznego uznawania kwalifikacji (nie określono minimalnego zakresu kształcenia),

- starający się o uznanie kwalifikacji musi być obywatelem jednego z państw członkowskich UE lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego (Norwegia, Islandia, Lichtenstein) a także Szwajcarii,

- starający się o uznanie kwalifikacji musi być w pełni wykwalifikowany do wykonywania danego zawodu w państwie, w którym uzyskał wykształcenie,

- w państwie przyjmującym (państwo, w którym obywatel UE stara się o uznanie kwalifikacji), zawód musi być zawodem regulowanym.

Istota systemu ogólnego polega na porównywaniu przez uprawniony organ danego państwa:

1. czasu trwania kształcenia,

2. zawartości programu kształcenia,

3. zakresu czynności do których wykonywania uprawniony jest absolwent danej szkoły

z czasem i programem jaki obowiązuje w danym państwie.

W przypadku znaczących różnic wnioskodawca może być zobowiązany do odbycia stażu adaptacyjnego (staż nie może przekroczyć 3 lat) lub przystąpienia do testu umiejętności. Są to środki kompensacyjne i mogą obejmować jedynie stwierdzone istotne różnice programowe. W przypadku stwierdzenia różnic w długości kształcenia organ uznający kwalifikacje może wymagać od wnioskodawcy dodatkowego doświadczenia zawodowego, które zniweluje różnice w długości kształcenia (nie może żądać doświadczenia dłuższego niż 4 lata). Organ uznający kwalifikacje jest zobowiązany do wydania decyzji w przeciągu 4 miesięcy od dnia złożenia wszystkich wymaganych dokumentów. W przypadku odmowy uznania kwalifikacji musi podać powody odmowy.

Sektorowy system uznawania kwalifikacji.

Dyrektywy sektorowe zawierają zasady wykonywania zawodu wspólne dla wszystkich państw członkowskich UE i wprowadzają automatyczny system uznawania kwalifikacji specjalistycznych. Oznacza to, że osoba legitymująca się dyplomem wskazanym w aneksie stanowiącym załącznik do odpowiedniej dyrektywy może bez dokonywania dodatkowych formalności czy spełniania wymagań poruszać się w granicach UE i występować o uznanie kwalifikacji i umożliwienie swobodnego wykonywania zawodu.

Niektóre państwa członkowskie mogą wymagać dodatkowego zaświadczenia o stanie zdrowia psychicznego, nienagannej reputacji czy postawy etycznej, zasadą jednak jest, iż nie mogą wymagać niczego ponad to, czego wymagają od swoich obywateli.

Ponadto państwo przyjmujące nie może badać przedstawionego dyplomu czy innego dokumentu poświadczającego formalne kwalifikacje pod kontem zgodności z programem czy systemem kształcenia.

Ze względu na ochronę dobra i bezpieczeństwa pacjentów w Polsce wymaga się od obywateli państw członkowskich UE chcących świadczyć usługi medyczne w naszym kraju, znajomości języka polskiego w mowie i piśmie w zakresie niezbędnym do wykonywania danego zawodu, przy czym zainteresowany składa jedynie oświadczenie o odpowiedniej znajomości języka. W żadnym razie nie może on być egzaminowany czy też w inny sposób sprawdzany ze znajomości j. polskiego.

System sektorowy obejmuje zawody lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną, położnej, farmaceuty, lekarza weterynarii oraz architekta.

Poza Dyrektywą dotyczącą zawodu lekarza do wszystkich pozostałych zawodów odnosiły się (do 10 października 2007 r.) 2 dyrektywy:

1. określająca minimalne wymagania systemu kształcenia w danym zawodzie (77/452/EWG)

2. zawierająca wykaz dyplomów, świadectw i innych dowodów potwierdzających formalne kwalifikacje

uzyskane przez obywateli państw członkowskich UE, które spełniają minimalne wymagania programowe

określone w pierwszej dyrektywie (77/453/EWG)

Z uwagi na wielokrotne zmiany dyrektyw dot. zawodów pielęgniarki, lekarza, lek. Dentysty, farmaceuty, położnej, architekta oraz lekarza weterynarii, uznano za konieczne zastąpienie kilkunastu dyrektyw, jedną, która zawierać będzie również przepisy dot. ogólnego systemu uznawania kwalifikacji. W marcu 2002 r. Komisja Europejska przedstawiła projekt nowej Dyrektywy regulującej uznawanie kwalifikacji. Zapewnia ona znacznie uproszczenie sytemu uznawania kwalifikacji, większą spójność i elastyczność. Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, opublikowana została w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 30.09.2005 r. Zgodnie z art. 63 Dyrektywy Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne konieczne dla wykonania niniejszej Dyrektywy przed dniem 20 października 2007 r.

Program kształcenia pielęgniarek

Dyrektywa 2005/36/WE (art. 31, art. 32, art. 33, załącznik V.2 (program kształcenia pielęgniarek, dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji - (proponuje zapoznać się z ich treścią) !

Istotne kwestie

*Zgodnie z Dyrektywą 2005/36/WE kształcenie pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną powinno

obejmować, co najmniej 3 lata lub 4600 godzin kształcenia teoretycznego i klinicznego w proporcjach:

co najmniej ½ kształcenie kliniczne (praktyczne), co najmniej 1/3 kształcenie teoretyczne

*kształcenie pielęgniarek powinno odbywać się w pełnym wymiarze godzin.

*Państwa Członkowskie mogą zezwolić na kształcenie w niepełnym wymiarze godzin (kształcenie zaoczne lub

wieczorowe) pod warunkiem jednak, że łączny czas trwania studiów oraz poziom i jakość kształcenia nie będą

niższe niż w przypadku kształcenia w pełnym wymiarze godzin.

*Art. 31.3 oraz art. 33.3 umożliwiają automatyczne uznanie kwalifikacji pielęgniarkom, które ukończyły tzw. studia pomostowe, czyli studia realizowane na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 11 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków prowadzenia studiów zawodowych na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo przeznaczonych dla pielęgniarek i położnych posiadających świadectwo dojrzałości i będących absolwentami liceów medycznych oraz medycznych szkół zawodowych kształcących w zawodzie pielęgniarki i położnej (Dz.U. Nr 110, poz. 1170).

Zgodnie z prawem wspólnotowym obywatele UE mogą swobodnie przemieszczać się w obrębie UE i podejmować pracę lub świadczyć usługi.

Z przepisów regulujących swobodny przepływ osób może korzystać każdy obywatel UE posiadający pełne kwalifikacje do wykonywania określonego zawodu lub podjęcia działalności, który zamierza wykonywać zawód na terenie innego państwa członkowskiego UE.

System uznawania kwalifikacji:

• Lekarza dentysty (dyrektywa 78/686/EWG oraz 78/687/EWG)

• Pielęgniarki (oraz)

• Położnej (Dyrektywa 80/154/EWG oraz 80/155/EWG)

• Farmaceuty (Dyrektywa 85/432/EWG oraz 85/433/EWG)

Dwie dyrektywy (oprócz zawodu lekarza 1983):

a)Minimalnych wymagań systemu kształcenia w danym zawodzie (77/452/EWG)

b)Wykaz dyplomów, świadectw i innych dowodów potwierdzających formalne kwalifikacje uzyskane przez obywateli państw członkowskich UE, które spełniają minimalne wymagania programowe określone w pierwszej dyrektywie (77/453/EWG)

Osoba legitymująca się dyplomem wskazanym w aneksie stanowiącym załącznik do odpowiedniej dyrektywy może bez dokonywania dodatkowych formalności czy spełniania wymagań poruszać się w granicach UE i występować o uznanie kwalifikacji i umożliwienie swobodnego wykonywania zawodu.

Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych zastąpiła dwie poprzednie, które wygasły 10.10.2007r.

Określa ona także kształcenie podyplomowe: Wobec szybkości przemian technologicznych i postępu naukowego, ustawiczne kształcenie ma szczególne znaczenie w odniesieniu do znaczącej liczby zawodów. W tym kontekście rolą Państw Członkowskich jest przyjęcie szczegółowych przepisów dotyczących odpowiedniego dalszego kształcenia, które umożliwi przedstawicielom tych zawodów stałe zaznajamianie się ze zmianami, które przynosi postęp techniczny i naukowy.

Pyt. Transformacja kształcenia pielęgniarek w Polsce.

Historia kształcenia

Do roku 1980 w systemie kształcenia pielęgniarek i położnych przeprowadzano wielokrotnie zmiany. Zwiększano wymagania co do wykształcenia ogólnego kandydatów do tego zawodu jak również wprowadzono ujednolicony program nauczania w szkołach 2-letnich oraz 5-letnich liceach pielęgniarskich. W roku 1991 podjęta została decyzja o wstrzymaniu naboru do liceów pielęgniarskich a w roku 1996 zaprzestano kształcić w tego typu szkołach.

Do roku 1991 szkoły pomaturalne kształciły pielęgniarki w systemie szkół 2 letnich pomaturalnych od roku 1992 program kształcenia obejmuje 2,5 roku - 5 semestrów. Z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 3 lutego 2001r o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarek i położnej, absolwentów szkół pielęgniarskich, którzy chcą uzyskać prawo wykonywania zawodu obowiązuje roczny staż zawodowy. W przepisach przejściowych w/w ustawy znalazł się zapis, że od roku szkolnego 2003/2004 nie organizuje się naboru do szkół pomaturalnych dla pielęgniarek i położnych. Tak więc ostatni nabór do tego typu szkół odbył się w roku 2002/03.

W latach 1996-1999 wprowadzono innowację pedagogiczną. 10 szkół pielęgniarskich realizujących pilotażowy program rozpoczęło kształcenie pielęgniarek w systemie 4600 godzin realizowanych przez 6 semestrów. Był to pierwszy program spełniający wymogi Unii Europejskiej.

Od roku 1999 pierwsze uczelnie wyższe rozpoczęły kształcenie pielęgniarek w systemie wyższych studiów zawodowych na poziomie licencjata.

Podwyższenie jakości kształcenia pielęgniarek i położnych będzie polegało na:

1.Podniesieniu jakości studiów i pracy naukowej studentów na uczelniach publicznych.

2. Ukierunkowaniu działalności programowej szkoły wyższej na nowe zadania.

3. Przygotowaniu studentów do odpowiedzi na wyzwania współczesnego świata.

4. Dbałości o poziom procesu dydaktycznego - umiejętne łączenie wiedzy ogólnej i zawodowej w programach

kształcenia.

5. Stałym ulepszaniu spójności między podstawami programowymi tzw. przygotowanie programów nauczania

zgodnych ze standardami wymagań.

6. Dostosowaniu kształcenia zawodowego pielęgniarek i położnych do zmieniających się potrzeb gospodarki

rynkowej .

7. Komplementarnym traktowaniu wewnętrznego i zewnętrznego sposobu oceniania i egzaminowania

8. Rozwijaniu form właściwych dla edukacji przez całe życie, poczynając od zapewnienia drożności i spójności

między wszystkimi formami edukacji.

9. Prowadzeniu monitoringu, analiz i badań statystycznych opartych na wskaźnikach jakości, uwzględniając

wskaźniki opracowane w Unii Europejskiej.

10. Uzyskaniu porównywalności i uznawalności dyplomów w ramach Unii Europejskiej.

INTEGRACJA PROGRAMU NAUCZANIA W ZAKRESIE:

Struktury - logicznego układu, odpowiednich proporcji nauczania teorii oraz praktyki;

Procesu - zastosowania podejścia zorientowanego na osoby uczące się;

Wyniku/rezultatów - uzyskanie rezultatu w postaci praktycznych kompetencji.

Cel programu realizowany w postaci trzech głównych zadań edukacyjnych :

* Dostarczaniu wiedzy ogólnej ;

* Kształtowaniu umiejętności praktycznego wykorzystania zdobywanej wiedzy;

* Rozwijaniu postaw moralnych o istotnym znaczeniu dla rozwoju osobowego i życia społecznego studentów

Ogólne standardy kształcenia na kierunku pielęgniarstwo/położnictwo

1. Standardy dotyczące uczelni (koncepcja kształcenia, zgodność programów z celami i misją instytucji)

2. Standardy dotyczące programów kształcenia (dokumentacja programu; zajęcia fakultatywne;programy

indywidualne, równowaga pomiędzy zajęciami teoretycznymi i praktycznymi-2300 godz. teoria i 2300 godz.

praktyka; programy samokształceniowe-760 godz. liczone jako zajęcia teoretyczne; system punktów ECTS.

3. Standardy dotyczące organizacji procesu nauczania (ocena procesu nauczania proponowane metody

nauczania; egzaminy; plany nauczania; kwalifikacje nauczycieli; pracownicy i jednostki naukowo-

dydaktyczne;stosunek liczby kadry do liczby studentów wyposażenie dydaktyczne; praktyki kliniczne)

4. Standardy dotyczące rekrutacji studentów i opieki nad nimi (warunki rekrutacji; warunki studiowania; kontakt

z władzami Wydziału; opieka zdrowotna; organizacje studenckie; opinia studentów o Wydziale)

Regulacje dotyczące kształcenia przeddyplomowego:

- Europejskie Porozumienie w sprawie szkolenia i kształcenia pielęgniarek - Strasburg 1967 rok

- Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich (77/453/EWG i nr 80/155/EEC zawierające podstawowe wymogi

kształcenia

- Dyrektywa Rady 77/452/EWG i 80/154/EEC dotycząca wzajemnego uznawania dyplomów, certyfikatów i

innych formalnych dokumentów kwalifikacji

- Deklaracja Bolońska (Ministrowie edukacji 29 krajów europejskich podpisali deklarację tworzenia „wspólnej

europejskiej przestrzeni szkolnictwa wyższego.” Stworzenie do roku 2010 wspólnej polityki mającej

zwiększyć atrakcyjność szkolnictwa wyższego, promować szkolenia i kursy podnoszące kwalifikacje,

ujednolicić systemy kształcenia. Zgodnie z Deklaracją Bolońską, Europejską Strategią WHO kształcenia

pielęgniarek i położnych oraz dyrektywami UE kształcenie pielęgniarek i położnych musi być realizowane w

cyklu co najmniej 3-letnim i obejmować 4780 godzin.

Standard kształcenia pielęgniarek i położnych w Polsce:

*3-letnie studia wyższe zawodowe - uzyskanie tytułu zawodowego licencjata

*2-letnie studia magisterskie - uzyskanie tytułu magistra .

Uzupełnienie wykształcenia:

Nowa ustawa o zawodach pielęgniarki i położnej uwzględnia możliwość podniesienia kwalifikacji przez absolwentów szkół pielęgniarskich (5-letnie Licea Medyczne, 2,5-letnie i 3-letnie Policealne Szkoły Medyczne)

USTAWA PRAWO O SZKOLNICTWIE WYŻSZYM z dnia 27 lipca 2005 roku

Wprowadza nowe określenia rodzajów i form studiów

Studia pierwszego stopnia (licencjackie)

Studia drugiego stopnia ( uzupełniające magisterskie)

Studia stacjonarne ( dzienne)

Studia niestacjonarne ( wieczorowe, zaoczne)

Kształcenie Podyplomowe

Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym
Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 13 maja 2005 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia standardów nauczania dla poszczególnych kierunków studiów i poziomów kształcenia

1) Ustawa z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej

2) Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 15 kwietnia 2002 r. w sprawie standardów kształcenia pielęgniarek i położnych w szkołach wyższych i wyższych szkołach zawodowych

3) Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 31 lipca 2001 r. w sprawie Krajowej Rady Akredytacyjnej Szkolnictwa Medycznego oraz trybu uzyskiwania akredytacji
4) Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie opłat ponoszonych przez szkołę pielęgniarską i szkołę położnych za uzyskanie akredytacji oraz wydanie certyfikatu

5) Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków prowadzenia studiów zawodowych na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo przeznaczonych dla pielęgniarek i położnych posiadających świadectwo dojrzałości i będących absolwentami liceów medycznych oraz medycznych szkół zawodowych kształcących w zawodzie pielęgniarki i położnej

Pyt. Rodzaje szkolenia podyplomowego w Polsce:

W roku 1998 MZiOS wydał Rozporządzenie w sprawie kształcenia podyplomowego PiP:

a) Szkolenie specjalizacyjne, zwane „specjalizacją”

- jest rodzajem kształcenia podyplomowego mającym na celu uzyskanie przez pielęgniarki i położne specjalistycznych kwalifikacji w określonej dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia i uzyskanie tytułu specjalisty w tej dziedzinie.
Specjalizację kończy egzamin państwowy obejmujący całokształt zagadnień z danej dziedziny kształcenia. Egzamin państwowy przeprowadza odrębnie dla każdej dziedziny pielęgniarstwa lub dziedziny mającej zastosowanie w ochronie zdrowia państwowa komisja egzaminacyjna powołana przez ministra właściwego do spraw zdrowia na wniosek dyrektora Centrum Kształcenia Podyplomowego Pielęgniarek i Położnych. Pielęgniarka, położna po odbyciu specjalizacji i zdaniu egzaminu państwowego uzyskuje tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia.

b) Kurs kwalifikacyjny

- jest rodzajem kształcenia podyplomowego mającym na celu uzyskanie przez pielęgniarkę, położną specjalistycznych kwalifikacji do udzielania określonych świadczeń zdrowotnych wchodzących w zakres danej dziedziny pielęgniarstwa lub dziedziny mającej zastosowanie w ochronie zdrowia.

c) Kurs specjalistyczny

- ma na celu uzyskanie przez pielęgniarkę, położną kwalifikacji do wykonywania określonych czynności zawodowych przy udzielaniu świadczeń pielęgnacyjnych, zapobiegawczych, diagnostycznych, leczniczych lub rehabilitacyjnych.

d) Kurs dokształcający

- ma na celu pogłębienie i aktualizację wiedzy oraz umiejętności zawodowych pielęgniarek, położnych.

Pyt. (Europejska Federacja Organizacji Pielęgniarskich (EFN).

Pyt. Europejska Federacja Stowarzyszeń Pielęgniarek (EFN).

Federacja jest autonomiczną i niezależną od innych międzynarodową organizacją i będzie kontynuować bliską współpracę z MRP. Zadaniem Federacji jest zwiększać znaczenie pielęgniarstwa w Unii Europejskiej. Uznana przez Komisję Unii Europejskiej za oficjalne przedstawicielstwo pielęgniarek, ma swoją stałą siedzibę w Brukseli. Przedstawiciel Federacji jest stałym konsultantem w Radzie Europy. Jest kontynuatorką Stałego Komitetu Pielęgniarek Unii Europejskiej (Standing Committee of Nurses of the European Union PCN), który powstał w 1971 roku

1. Historia

W 1971 roku w Brnie, powstała nowa organizacja pielęgniarska - Rada Pielęgniarek oraz została uchwalona jej Konstytucja jako najważniejszy dokument. W roku 1975 w Brukseli wprowadzono i zatwierdzono poprawki w Konstytucji, a na kolejnym spotkaniu Rady Pielęgniarek, które odbyło się w 1981 roku w Atenach zmieniono nazwę organizacji na Radę Pielęgniarek Unii Europejskiej, która funkcjonowała pod ta nazwą do roku 2004. Zmiana nazwy miała na celu lepsze określenie ról i funkcji pielęgniarek w Europie. Jednak dopiero w 1997 roku na spotkaniu w Delhi oficjalnie zatwierdzono nową nazwę Rady. W roku 2004 na spotkaniu Rady Pielęgniarek UE, które odbyło się w Amsterdamie dokonano po raz kolejny zmiany nazwy organizacji z Rady Pielęgniarek UE na Europejską Federację Organizacji Pielęgniarskich (EFN). Również na tym spotkaniu wprowadzono nowe zmiany w Konstytucji oraz wewnętrznym regulaminie organizacji. EFN działa jako niezależna organizacja pielęgniarska i reprezentuje ponad milion pielęgniarek w Europie.

Głównym celem EFN jest ochrana zawodu pielęgniarki oraz poszerzanie podstaw i zasad edukacji w zakresie pielęgniarstwa.

Od momentu założenia Rady Pielęgniarek \ Europejskiej Federacji Organizacji Pielęgniarskich wybrano wielu jej Przewodniczących:

1971 - 1975   Marie-Paul Florin, France

1975 - 1979   Astrid Levert, Netherlands

1979 - 1983   Inge Andersen, Denmark

1983 - 1991   Sheila Quinn, UK

1991 - 1995   Kirsten Stallknecht, Denmark

1995 - 2001   Christine Hancock, UK

2001 - 2005   Ria von Bönninghausen tot Herinkhave-Visser

                    Netherlands

2005 -           Annette Kennedy, Ireland

2. Cele

Misją Federacji EFN jest promocja oraz ochrona zawodu pielęgniarskiego
(ze szczególnym skoncetrowaniem działań wokół Uniii Europejskiej).
Cele te osiągane są poprzez wywieranie wpływu (lobbing) na kluczowe europejskie instytucje, takie jak:

• Komisja Europejska

• Parlament Europejski

• Konsulat Europejski

EFN stanowi szeroko pojętą podstawę w procesie planowania polityki zdrowotnej oraz społecznej Unii Europejskiej, poprzez wspieranie instytucji UE w podejmowaniu kluczowych decyzji, dotyczących zawodu pielęgniarskiego.

EFN jest niejako ”zjednoczonym głosem postulatów” społeczności pielęgniarskiej UE, promującym wartości zawodów pielęgniarskich i wzmacniającym relację pomiędzy Narodowymi Organizacjami Pielęgniarskimi, a specjalistami w dziedzinie pielęgniarstwa oraz innymi profesjonalistami z zakresu opieki zdrowotnej.

EFN ma na celu zwrócenie uwagi władz Unii Europejskiej na aktualne oraz potencjalne możliwości Pielęgniarstwa, pod kątem spełniania wymagań / oczekiwań obywateli Unii Europejskiej w kwestiach opieki zdrowotnej.

Federacja EFN wpływa w istotny sposób na umocnienie statusu oraz praktyk pielęgniarskich oraz szeroko pojętych interesów pielęgniarskiej grupy zawodowej w Unii Europejskiej oraz całej Europie.

Cele Federacji EFN zostały wytyczone w dokumencie Konstytucji oraz bardziej szczegółowo, w dokumencie Strategii: (EFN Strategic Plan 2003-2008)

3. Członkowie

Członkowstwo w EFN obejmuje 3 poziomy współpracy:

• Pełnoprawni członkowie (Full members),

• Członkowie stowarzyszeni (Associate Members),

• Obserwatorzy (Observers)

Pełnoprawni członkowie EFN pochodzą z Narodowych Organizacji Pielęgniarskich z 25 krajów członkowskich EU (+ Chorwacja, Norwegia, Islandia oraz Szwajcaria),
które są członkami i Międzynarodowej Rady Pielęgniarskiej (ICN) oraz Konsulatu Europejskiego.

Członkowie stowarzyszeni z EFN to trójmandatowi reprezentanci Europejskiej Organizacji Pielęgniarstwa Specjalistycznego i Ogólnego (ESNO).

Grono obserwatorów EFN stanowią członkowie organizacji:

1) (ICN - Międzynarodowy Konsulat Pielęgniarstwa),

2) (WHO - Światowa Organizacja Zdrowia)

3) (ENSA - Europejskie Stowarzyszenie Studentów Pielęgniarstwa).

Członkowie EFN spotykają się 2 razy do roku na 2 dni na zgromadzeniu generalnym,
gdzie dyskutują na temat najistotniejszych kwestii i podejmują kluczowe decyzje.

Wśród krajów członkowskich jest Polska.

4. Władza

Największą władzę w EFN posiada Przewodniczący, który jest wybierany raz na 4 lata przez Zgromadzenie Generalne ( spotkania przedstawicieli członków EFN). Przewodniczący wybierany jest z pośród przedstawicieli Zgromadzenia Generalnego.. Na Zgromadzeniu spośród siebie wybierany jest również Wiceprzewodniczący i Skarbnik. Ich kadencja również trwa 4 lata.

Po Zgromadzeniu Generalnym ważne stanowisko zajmuje również Komitet Wykonawczy, który również spotyka się 2 razy w roku. W skład Komitetu wchodzi Przewodniczący, Wiceprzewodniczący, Skarbnik, 4 przedstawicieli EFN oraz wybrani przedstawiciele delegatur członkowskich. Komitet może spotykać się częściej tylko wtedy gdy Przewodniczący uzna to za konieczne.

Oficjalnym językiem EFN jest język angielski i francuski.

Przewodnicząca EFN: Annette Kennedy

5. Współpraca

Jednym z celów EFN jest podnoszenie i ulepszanie współpracy z kluczowymi organizacjami politycznymi Unii Europejskiej, w celu ugruntowienia i utrzymania wiarygodności EFN jako poważnego partnera w procesie tworzenia Unii Europejskiej.

Organizacje współpracujące z EFN:

• EONS - Europejskie Towarzystwo Pielęgniarek Onkologicznych

• EORNA - Europejskie Stowarzyszenie Pielęgniarek Operacyjnych

• FOHNEU - Federacja Pielęgniarska ds. Medycyny Pracy

• IFNA - Międzynarodowa Federacja Pielęgniarek Anestezjologicznych

• EANAC - Europejskie Stowarzyszenie Pielęgniarstwa ds. AIDS

• FINE - Europejska Federacja Edukacji Pielęgniarskiej

• ENDA - Europejskie Stowarzyszenie Dyrektorów Pielęgniarstwa

• EFCCNA - Europejska Federacja Pielęgniarska ds. Przypadków Krytycznych

• HORATIO - Europejskie Pielęgniarstwo Psychiatryczne

• ACENDIO - Stowarzyszenie Diagnostyki Pielęgniarskiej oraz Inwencji

• EDTNA/ERCA - Europejskie Stowarzyszenie Pielęgniarstwa ds. Dializ i Transplantologii / European Renal Care Association

• RED CROSS - Czerwony Krzyż

• ICN - Międzynarodowa Rada Pielęgniarek

• WHO - Światowa Organizacja Zdrowia

• ENSA - Europejskie Stowarzyszenie Studentów Pielęgniarstwa

6. Działalność

Działalność EFN koncentruje się na:

• Analizie i podejmowaniu stosownych reakcji, związanych z kwestiami zdrowia mieszkańców Unii Europejskiej oraz kwestiami związanymi z zawodami pielęgniarskimi

• Zbieraniu aktualnych informacji na temat ”kondycji” zawodów pielęgniarskich w UE oraz całej Europie i dostarczaniu ich do odpowiednich instytucji w Strukturach Europejskich, oraz narodowych organizacji, związanych z pielęgniarstwem

• Prezentowaniu własnych opinii oraz rekomendacji we wszelkich kwestiach, wchodzących w zakres kompetencji, do instytucji Europejskich i podejmowaniu wszelkich akcji, mających na celu realizację właściwych kroków w oparciu o te rekomendacje

• Komunikacji oraz współpracy z innymi organizacjami, reprezentującymi specjalistów w dziedzinie służby zdrowia w Europie

• Zapewnianiu kluczowej roli pielęgniarstwa przy procesie tworzenia europejskiej polityki zdrowotnej

• Wspieraniu równego dostępu do wysoko wyspecjalizowanych usług zdrowotnych wszystkich obywateli UE

• Lobbingu, mającym na celu wymuszenie liczby miejsc pracy w zawodach pielęgniarskich, adekwatnej do potrzeb populacji

• Zwiększeniu własnej reprezentacji w EU oraz w całej Europie, i rozwoju własnej roli jako organizacji ”pomostowej” pomiędzy narodowymi organizacjami pielęgniarskimi a instytucjami rządzącymi w Europie

EFN kładzie największy nacisk na rozwój:

- edukacji,

- zdrowia publicznego,

- warunków pracy,

- nowości medycznych i pielęgniarskich,

- bezpieczeństwo pacjentów ( Deklaracja Luksemburska o bezpieczeństwie pacjenta 5.04.2005 rok),

- opieka nad osobami starszymi.

EFN organizuje wiele Konferencji poświeconych w/w zagadnieniom, na których to przedstawiciele EFN przedstawiają swoje prace. Dodatkowo członkowie EFN piszą różne artykuły, które są zamieszczane w prasie międzynarodowej poświęconej zagadnieniom pielęgniarskim.

Konferencje:

- Obawy studentów pielęgniarstwa na temat ich przyszłości, 15.03.2006 r. Portugalia,

- Perspektywy edukacji w Europie, 22-24.02.2006r. Holandia,

- Bezpieczeństwo pacjenta, 5.04.2005r. Luksemburg,

- Opieka nad pacjentami. Pozycja pielęgniarki w Unii Europejskiej, 12-14.05.2005r. Słowenia.

Prace:

- Interakcje między pielęgniarkami a lekarzami, Paul de Reave,

- Wyzwania dla Unii Europejskiej w celu podniesienia jakości i bezpieczeństwa w opiece nad pacjentami, Paul de Reave i Annette Kennedy

Publikacje w prasie:

• Deficyt pielęgniarek w Europie - „ Journal of Advanceal Nursing” 08.2003r. Paul de Reave,

• Wielka Brytania zatrudnia najlepsze filipińskie pielęgniarki - „ Nursing Standard” Sarah Harrison

EFN bierze również udział w realizowaniu niektórych europejskich projektów dotyczących pielęgniarstwa i zdrowia publicznego.

PROGRAM ZDROWIE PUBLICZNE

Celem tego programu jest rozwijanie i poszerzanie profesjonalnej opieki pielęgniarskiej w Europie w zakresie zdrowia publicznego. Cały opiekuńczy personel medyczny a w szczególności pielęgniarki muszą być przygotowane na zmiany, które zajdą w przyszłości i muszą posiadać właściwe umiejętności w zakresie promowania zdrowia i profilaktyki w populacji. Program ten został pozytywnie przyjęty przez Europejską Komisję i zostaje wprowadzony pomału przez Stowarzyszenia pielęgniarskie w poszczególnych krajach członkowskich Unii Europejskiej.

HEALTHPRO - ELDERLY

Jest to projekt czerwonego krzyża i dotyczy promowania opieki zdrowotnej nad osobami starszymi.

OECD - organizacja współpracy gospodarczej i rozwoju

Pyt. Polityka Wspólnoty Europejskiej w zakresie ochrony zdrowia

Europejska Wspólnota Węgla i Stali (1951)

Geneza powstania Unii Europejskiej i jej cele:

1 maja 2004r. Polska i 9 innych krajów wstąpiła do UE

Aktualnie do UE należy 25 krajów

Cele Unii Europejskiej:

- Promowanie ekonomicznego i społecznego postępu

- Wzmacnianie obrazu Unii jako jednego ciała politycznego

- Dążenie do stworzenia obywatelstwa europejskiego i poczucia przynależności do jednej wspólnoty

- Rozwijanie obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości

Polityka zdrowotna w Europie koncentruje się na czterech głównych grupach problemów:

- kreowanie zachowań prozdrowotnych

- działania w opiece zdrowotnej

- profilaktyka chorób oraz inwalidztwa

- niwelowanie niekorzystnych czynników środowiskowych

Działania Polski w zakresie polityki zdrowotnej

1. Ustawa oświadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych -27.09.2004r

Nowelizacja:

2. Ustawa - 1.07.2005 r

Narodowy Plan Zdrowotny, Wojewódzkie Plany Zdrowotne, Krajowy Plan Zabezpieczenia Świadczeń Zdrowotnych, Plan Zabezpieczenia Świadczeń dla Służb Mundurowych na rok 2004

Narodowy Program Zdrowia 1996-2005

Wstępny ramowy projekt Narodowego Programu Zdrowia na lata 2006-2015

Wnioski

1. Wspólnota Europejska wywiera realny i rosnący wpływ na sposób organizacji krajowych systemów opieki

zdrowotnej

2. Wspólnota będzie popierać współpracę w dziedzinie zdrowia publicznego z innymi państwami i

organizacjami międzynarodowymi

3. Zdrowie publiczne obejmuje szeroki obszar działań dotyczących niemal wszystkich aspektów zdrowia

społeczeństwa

4. Wspólnota Europejska zwalcza największe „plagi” zdrowotne (choroby zakaźne, narkomanię i raka)

Ważne

Bardzo znaczącym wydarzeniem, które dokonało się w ostatnim czasie jest wybór Polaka dr Andrzeja Rysia na Dyrektora Departamentu Zdrowia Publicznego w Komisji Europejskiej.

Pyt. Przedstaw krótką charakterystykę systemu rejestracji wyrobów medycznych w Polsce.

Pyt. System rejestracji wyrobów medycznych

O tym czy „wyrób” jest czy nie jest „wyrobem medycznym” decyduje nadane przez wytwórcę przeznaczenie.

Przykładowo, pęseta może być wyrobem medycznym, jeżeli wytwórca nada jej takie przeznaczenie. Identyczna pęseta może być sprzedawana jako wyrób niemedyczny dla potrzeb modelarstwa lub filatelistyki szczoteczka do zębów (która ewidentnie spełnia definicję wyrobu medycznego) jest tradycyjnie traktowana jako wyrób kosmetyczny i nie podlega dyrektywie MDD

jeżeli nie wskaże on medycznego zastosowania to nie podlegają dyrektywie MDD takie wyroby jak:

• soczewki kontaktowe do celów estetycznych (bez funkcji korekcyjnej)

• pieluchy dla niemowląt

• sprzęt gimnastyczny

• szczoteczki i wykałaczki dentystyczne, nici dentystyczne

• kosmetyki

• sprzęt ochrony osobistej

Akty prawne dot. wyrobów medycznych

1. Ustawa o wyrobach medycznych z dnia 20 kwietnia 2004 (Dz. U. 2004, Nr 93, poz. 896 ze zmianami)

2. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie klasyfikacji wyrobów medycznych do różnego przeznaczenia (Dz.U. Nr 100, poz.1027)

3. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie wzoru oznakowania wyrobów medycznych znakiem CE (Dz.U. Nr 104, poz.1111)

4. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie sposobu zgłaszania incydentów medycznych oraz dalszego postępowania po ich zgłoszeniu (Dz.U. Nr 125, poz.1316)

5. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 3 listopada 2004 r. w sprawie wymagań zasadniczych dla wyrobów medycznych do różnego przeznaczenia (Dz.U. Nr 251, poz.2514)

6. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 3 listopada 2004 r. w sprawie wymagań zasadniczych dla wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro (Dz.U. Nr 251, poz.2515)

7. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 3 listopada 2004 r. w sprawie wymagań zasadniczych dla aktywnych wyrobów medycznych do implantacji (Dz.U. Nr 251, poz.2516)

Dyrektywy:

• MDD (ang. Medical Device Directive) - 93/42/EEC - dyrektywa dla wyrobów medycznych (zwanych w legislacji polskiej wyrobami medycznymi do różnego przeznaczenia)

• AIMD (ang. Active Implantable Medical Device) - 90/385/EEC - dyrektywa dla aktywnych implantowanych wyrobów medycznych

• IVD (ang. In Vitro Diagnostic Device Directive) - 98/79/EC - dyrektywa dla wyrobów medycznych do diagnostyki in-vitro.

UWAGA ! Z REGUŁY WYRÓB MEDYCZNY PODLEGA REGULACJI TYLKO JEDNEJ DYREKTYWY

Zgodnie z definicją wyrobów medycznych, nie zalicza się do nich wyrobów, które osiągają swoje zasadnicze działanie środkami farmakologicznymi. Stąd produkty lecznicze podlegają niezależnym przepisom i procedurom oceny zgodności.

Wyrób medyczny podlega dyrektywie MDD (93/42/EEC) albo AIMD (90/385/EEC) albo IVD (98/79/EC) - nie mają one zastosowania łącznie, co wynika z artykułu 1.5 MDD

WYJĄTKI:

FARTUCHY OPERACYJNE - MDD oraz dyrektywie 89/686/EEC dla sprzętu ochrony osobistej

STERYLIZATORY - MDD oraz dyrektywie ciśnieniowej 97/23/EC

Dyrektywy umożliwiły harmonizację przepisów dot. bezpieczeństwa, zdrowia oraz ochrony konsumenta i ochrony środowiska. Każda z dyrektyw nakłada obowiązek umieszczenia na podlegających jej wyrobach oznakowania „CE”

Klauzula swobodnego przepływu towarów mówi, że państwa członkowskie nie mogą zabronić wprowadzenia na swój rynek wyrobów, które spełniają zasadnicze wymagania zawarte w dyrektywie i oznaczone są znakiem „CE”. Jednakże, gdy państwo członkowskie uzna, że produkt taki jest niebezpieczny, ma prawo wycofać go z rynku. W takim wypadku wszczyna się odpowiednią procedurę wyjaśniającą.

Obowiązek spełnienia wymagań wynikających z dyrektyw ciąży na producencie danego wyrobu. W szczególności musi on samodzielnie ocenić, czy jego wyrób podlega danej dyrektywie. Następnie producent musi wyprodukować wyrób zgodnie z odpowiednimi wymaganiami dyrektywy i normami zharmonizowanymi oraz poddać go odpowiedniej procedurze oceny zgodności. Jeśli konkretna dyrektywa dla danego typu wyrobu wymaga udziału jednostki certyfikującej (tzw. jednostki notyfikowanej), należy wybrać taką jednostkę i uzyskać od niej odpowiedni certyfikat. Po wypełnieniu wszystkich przewidzianych w danej dyrektywie procedur producent zawsze samodzielnie i na własną odpowiedzialność umieszcza na wyrobie oznakowanie „CE”.

1. Wyrób medyczny wprowadzony do obrotu i do używania powinien być właściwie dostarczony, prawidłowo zainstalowany i konserwowany oraz używany zgodnie z przewidzianym przez wytwórcę zastosowaniem. Wyrób ten nie może stwarzać zagrożenia dla bezpieczeństwa i zdrowia pacjentów, użytkowników i osób trzecich.

2. Podmiot uprawniony, który wprowadza wyrób medyczny na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązany oznakować wyrób medyczny w języku polskim oraz dostarczyć użytkownikowi instrukcje używania i etykiety tego wyrobu w języku polskim.

3. Do obrotu i do używania mogą być wprowadzane wyroby medyczne oznakowane znakiem CE.

4. Znak CE jest umieszczany w instrukcji używania, na opakowaniu handlowym i, jeżeli to możliwe, na wyrobie medycznym lub jego opakowaniu gwarantującym sterylność, w sposób widoczny, czytelny i nieusuwalny.

5. Do obrotu i do używania nie mogą być wprowadzane wyroby medyczne, których oznakowanie lub instrukcja używania może wprowadzać w błąd co do właściwości i działania wyrobu medycznego, w szczególności:

  1)  przypisując wyrobowi medycznemu właściwości, funkcje i działanie, których nie posiada;

  2)  nie informując o ryzyku związanym z używaniem wyrobu medycznego;

  3)  sugerując przewidziane zastosowanie inne niż deklarowane przy wykonaniu oceny zgodności.

6. Użytkownicy wyrobów medycznych są obowiązani do zachowania należytej staranności w zakresie doboru, instalowania, uruchamiania oraz przeprowadzania przeglądów i konserwacji, a w szczególności do przestrzegania instrukcji używania dostarczonej przez wytwórcę

Przyjmuje się domniemanie zgodności wyrobu medycznego z wymaganiami zasadniczymi, jeżeli stwierdzono jego zgodność z:

  1)  krajowymi normami przyjętymi na podstawie zharmonizowanych norm europejskich dotyczącymi aktywnych wyrobów medycznych do implantacji, wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro i wyrobów medycznych do różnego przeznaczenia;

  2)  monografiami Farmakopei Europejskiej dotyczącymi nici chirurgicznych oraz materiałów przeznaczonych do przechowywania produktów leczniczych dla wyrobów medycznych do różnego przeznaczenia;

  3)  wspólnymi specyfikacjami technicznymi dotyczącymi wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro.

Wyrób nie zakłóca stanu klinicznego i bezpieczeństwa pacjenta.

Wyrób spełnia zasady bezpieczeństwa w oparciu o aktualny stan wiedzy.

Wyrób jest zaprojektowany, wytworzony i opakowany w sposób zapewniający realizację deklarowanej funkcji, zgodnej z definicją wyrobu medycznego i w sposób zapewniający, że deklarowane właściwości nie ulegną degradacji podczas transportu i przechowywania

Właściwości wymienione powyżej nie powinny w czasie życia wyrobu ulec degradacji w stopniu wpływającym na bezpieczeństwo

Urząd Rejestracji Produktów leczniczych, Wyrobów medycznych i Produktów biobójczych

Nadzór sprawowany jest poprzez:

kontrolowanie wytwórców, autoryzowanych przedstawicieli, importerów, dystrybutorów lub podmiotów odpowiedzialnych za wprowadzanie do obrotu wyrobu medycznego;

prowadzenie postępowań w sprawach incydentów medycznych › formularze zgłoszenia, raportu wstępnego i ostatecznego, raportu nadzoru nad incydentami /wersja po polsku i po angielsku/;

prowadzenie Rejestru Incydentów Medycznych

współpracę z innymi organami kontroli - z Głównym Inspektorem Farmaceutycznym, Głównym Inspektorem Sanitarnym, Głównym Lekarzem Weterynarii, Głównym Inspektorem Pracy, Głównym Inspektorem Inspekcji Handlowej, Szefem Służby Celnej, Prezesem Urzędu Dozoru Technicznego, Prezesem Państwowej Agencji Atomistyki.

Rejestracja wyrobów medycznych odbywa się na podstawie przepisów zawartych w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. 2004, Nr 93, poz. 896 ze zmianami).

- wszystkich wyrobów medycznych, które są po raz pierwszy wprowadzane do obrotu pod nazwą własną wytwórcy, podmiotu zestawiającego wyroby medyczne, podmiotu dokonującego sterylizacji wyrobów medycznych z siedzibą w Polsce, oraz wszystkich wyrobów medycznych wytwarzanych poza Unią Europejską lub Europejskim Porozumieniem o Wolnym Handlu, wprowadzanych po raz pierwszy do obrotu na teren UE lub EFTA poprzez Polskę,

- wszystkich wytwórców wyrobów medycznych na zamówienie z siedzibą w Polsce,

- wszystkich wyrobów medycznych „zwiększonego ryzyka”, tzn. aktywnych wyrobów medycznych do implantacji, wyrobów medycznych klasy IIb i klasy III, wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro z wykazów A i B oraz do samodzielnego stosowania, które zostały już wprowadzone do obrotu i do używania w innych UE lub EFTA, a zostały wprowadzone do używania w Polsce przez wytwórcę, autoryzowanego przedstawiciela, podmiot odpowiedzialny za wprowadzenie do obrotu wyrobu medycznego lub importera, zgodnie z art. 54 ustawy.

Wyroby medyczne klasy I i IIa, wyroby na zamówienie oraz wyroby do diagnostyki in vitro nie klasyfikowane, których wytwórca ma siedzibę poza Polską, i które już zostały wprowadzone do obrotu w innych krajach członkowskich UE lub EFTA, nie są objęte obowiązkiem zgłoszenia do Rejestru wyrobów medycznych i podmiotów odpowiedzialnych za ich prowadzenie do obrotu i do używania.

Pyt. System rejestracji zawodowej pielęgniarek w Polsce i innych krajach UE.

W Polsce po ukończeniu studiów zgłaszasz się do OIPiP z oryginałem i odpisem dyplomu, z suplementem do dyplomu, z trzema zdjęciami, z xero dowodu osobistego; wypełniasz odpowiedni wniosek z danymi osobowymi; OIPiP we własnym zakresie sprawdza ważność twojego dyplomu, tj. czy uczelnie która ukończyłaś miała akredytację w czasie gdy kończyłaś studia; potem zgłaszasz się po prawo wykonywania zawodu, a w nim masz nadany nr identyfikacyjny; od tej pory jesteś członkiem OIPiP i płacisz comiesięczne składki. Powyższy przepis, jak uzyskać prawo wykonywania zawodu w Polsce dotyczy Polaków oraz innych członków UE, tj. obcokrajowców. Przepis ten jest określony w Ustawie o Zawodach Piel i Poł z 1996 roku.

Pielęgniarki SA objęte dyrektywą sektorową, czyli obligatoryjnym systemem kształcenia, który automatycznie daje/przygotowuje do uzyskania prawa wykonywania zawodu. W każdym kraju UE istnieje(ją) instytucja(cje) odpowiedzialne za rejestrację zawodową pielęgniarek; zwykle są to te same instytucje, które rejestruje pielęgniarki z tegoż kraju. Do takiej instytucji składa się wniosek wg standardu danego kraju. Wniosek taki składa się z: formularza ogólnego, dokumentów potwierdzających nasze kwalifikacje (przetłumaczonych przysięgle), prawa wykonywania zawodu, dyplomu, zaświadczenia o niekaralności, zaświadczenie o zgodności wykształcenia zgodnie z dyrektywami Unii (zaświadczenie takie wydaje OIPiP), zaświadczenie potwierdzające staż pracy (w przypadku gdy jesteś po studium i nie masz wykształcenie wyższego, to musisz mieć 5 lat stażu pracy), zaświadczenie o stanie zdrowia pozwalającym na podjęcie racy w zawodzie pielęgniarki, zaświadczenie o dobrym prowadzeniu się. Do tłumacza niesiesz kopie z poświadczeniem, bo jeśli zaniedbasz takiego poświadczenia na kopiach, to choć dokona tłumaczenia to i tak dokumenty SA nieważne. Procedura rejestracji zawodowej w różnych krajach różnie kosztuje. W Polsce jest to stała comiesięczna składka członkowska, w innych krajach jest to opłata jednorazowa.

W Wielkiej Brytanii Składasz pisemnie, e-mailem, telefonicznie prośbę o rejestrację. Oni przysyłają ci wniosek, który ty wypełniasz wszystko łącznie z informacją w jakim kraju się kształciłaś. Oni przysyłają ci formularze i instrukcje do wypełnienia ich. Do formularza zgłoszeniowego dołączasz zaświadczenie o wpisie do rejestru z OIPiP, zaświadczenie o niekaralności i ewentualnie stażu pracy. To tłumaczysz przysięgle, wysyłasz do instytucji w Anglii i czekasz na odpowiedź. Otrzymasz albo odmowna albo potwierdzająca rejestrację na 3 lata i otrzymujesz identyfikujący cię numer PIN. Ważne aby wypełniając wszystkie formularze przestrzegać jednolitości podpisów, aby wzór podpisów był wszędzie taki sam. Przy prawidłowo wypełnionych wnioskach można czekać do 2 tygodni na rejestrację. W Anglii zapytają nas jaka szkołę kończyłyśmy i o jaki rejestr aplikujemy. My Polacy będziemy aplikować o „general nurse” bo tak jesteśmy przygotowane. A w Anglii do niedawna pielęgniarki kończyły szkoły profilowane, np. psychiatryczna, pediatryczna.

22

---