0003 jpeg

rhor przecie/ nie jedynym, takich d/mlnn oświatowych realizujących nio tylko jedną funkcję, są tak wielkim cnvi/ąco su; obecnie powodzeniem kursy języków obcych.

Innym sposobom zaspokajania przez oświatę dorosłych potrzeb wolno-< /.isowych, mającym często charakter inicjatyw społecznych, jest działalność rożnych kół i organizacji społecznych, o której szerzej w następnym rozdziale.

Zagadnienia do przemyślenia i dyskusji

Ku ii keje jakie ma do spełnienia oświata dorosłych i wynikające z tych funkcji zadania bywają w literaturze przedmiotowej określane również inac/.ąi I tak np. stosunkowo często podnosi się potrzebę pełnienia przez oświatę dorosłych, obok funkcji kompensacyjnej i zawodowej, również • /rmko rozumianej funkcji informacyjnej, uspołeczniającej, przeobrażają-coj i stymulującej. Proszę zastanowić się nad sensem tych trzech ostatnich funkcji i drogami ich realizacji.

I literatura uzupełniająca

Kaczor, Zmiany w systemie kierowania oświatą pozaszkolną, Edukacja Dorosłych, nr 4, 1994.

W Okoń, Słownik pedagogiczny, PWN, Warszawa 1975.

I I' o 11 u r zy c k i, Dydaktyka dorosłych, WSiP, Warszawa 1991.

Rozdział VII

Główne strategie kształcenia dorosłych

Wstęp

Wymienione wcześniej funkcje oświata dorosłych, jako swoisty system społeczny, realizuje poprzez różnego rodzaju działania. Na konkretny kształt wszystkich tych działań wpływ mają zarówno wieloletnia tradycja i doświadczenia praktyczne, jak i konkretna wiedza teoretyczno-metodycz-na zawarta w dotychczasowym dorobku andragogiki.

Bliższa analiza kształtu współczesnej oświaty dorosłych pozwala dostrzec w' niej kilka takich podstawowych dróg oddziaływań edukacyjnych, funkcjonujących w sferze zarówno tak zwanej edukacji formalnej dorosłych jak i ich edukacji nieformalnej. Owe podstawowe drogi oddziaływań są, w swojej istocie, strategiami kształcenia dorosłych, i tak je też będziemy tu nazywać. W szczególności pod pojęciem „strategia kształcenia” rozumieć tu będziemy konkretny zbiór reguł, określających jednoznacznie, w konkretnej sytuacji, która powstała w trakcie kształcenia, wybór określonego działania przez uczestników danego procesu kształcenia, w tym wypadku procesu kształcenia dorosłych (J. Skrzypczak 1991). Określonych sposobów postępowania w danej sytuacji dydaktycznej może być na dobrą sprawę tyle, ilu jest uczestników konkretnego kształcenia, każdy z nich bowiem może w jego trakcie realizować własną strategię, co najmniej po części odmienną aniżeli pozostali. Nas tu jednak interesuje przede wszystkim strategia kształcenia rozważana na poziomie bardzo ogólnym, jako swoista procedura postępowania o charakterze normatywnym, wyznaczona głównie rodzajem i charakterem celów, dla realizacji których została zaprojektowana.

Takich podstawowych strategii kształcenia, w obrębie oświaty dorosłych w jej obecnym kształcie, nie ma wiele. Zanim jednak zostaną one tu wyliczono i pokrótce opisane, należy zaznaczyć, iż wyliczenie to nawiązuje w znacznej mierze do istniejących już, dawniejszych źródeł, w których posługiwano mu; pojęciom „system dydaktyczny” (F. Urbańczyk 1973).