058 059

58

żująca na funktorach NATO lub NOR uzyskujemy zastępując funfctory z. rys. . 2.14a,b odpowiednimi schematami zastępczymi z rys. 2.12. Pojawiające się przy tym pary szeregowo połączonych Inwertorów należy odrzucić, ponieważ Ich działanie znosi się. Końcowe postacie uzyskanych schematów pokazane są aa rys. 2.14o,d,e,f.    ł*

Z rys. 2.14 wynika, że przy ustalonym typie liczba użytych- funktorów zależy od wybranej postaci funkcji (NFS lub NPI). V większości przypadków dla funktorów NATO bardziej dogodna Jest NPS, zaś dl~ funktorów NOR postać NPI. Odstępstwa od tej reguły mogą powstać, gdy w zapisie funkcji występuje wiele zmiennych tylko w postaci zanegowanej.

Zwróćmy również uwagę na podobieństwo schematów 2.14a,o oraz 2.14b,f. Dzięki niemu, w przypadku realizacji układu na funktorach NATO lub NOR, mówi się często o warstwie negującej (funktorach umieszczonych na miejscu negacji), mnożącej (funktorach umieszczonych na miejscu iloczynów) 1 sumującej (funktorach umieszczonych na miejscu sum), zaś samo rysowanie schematu na funktorach NATO lub NOR jest równie proste Jak w przypadku funktorów AND, OR, NOT.

Należy sobie zdawać sprawę, że w układach fizycznych występuje opóźnienie pomiędzy sygnałami wejściowymi 1 wyjściowymi, zwane czasem propagacji (patrz, rozdział 4). Czas propagacji układu jest w przybliżeniu równy sumie czasów propagacji bramek, przez które musi przejść sygnał od wejścia do wyjścia. Z powyższego przykładu widać, że każda funkcja może być zrealizowana za pomocą trzech warstw bramek, a wobec tego dysponując bramkami o' dowolnej liczbie wejść można zbudować układ o czasie propagacji równym w przybliżeniu trzykrotnemu czasowi propagacji użytych bramek. Reasumując, synteza układu kombinacyjnego przebiega więc następującoi

1.    Minimalizujemy zadaną funkcję uzyskując Ją w postaci NPS lub NPI.

2.    Według podanych wyżej zasad rysujemy schemat układu kombinacyjnego na wybranych funktorach.

Przedstawiony proces syntezy omija szereg ważnych metod 1 problemów.o których z braku miejsca jedynie wspomnimy.

Do takich problemów należy:

1. Synteza układów kombinacyjnych przy rezygnacji z postaci normalnych f unfcc J i.

Nożna czasami uzyskać wtedy schematy o mniejszej Ilości funktorów, ale często o liczbie warstw większej od 3, co daje układy o dłuższych czasach propagacji. Metody syntezy przy rezygnacji z postaci normalnych noszą nazwę faktoryzacjl.

Przykład 2,8

Rysując schematy na funktorach NATO według minimalnej NFS funkcji f = ab + ac +■ acL + e

oraz według postaci powstałej z niej przez wyłączenie przed nawias zmiennej a

f = a(b + £ + 3) + a

' G»

otrzymujemy schematy jak na rys. 2.15*    #

»)*bc

Rys. 2.15- Układy realizujące tę samą funkcję według postaci: a) ab+ac+a3te,

b) a(b+S+3)+e

Z przykładu widać, że realizacja układu według zapisu NPS wymaga 7 funktorów, zaś według drugiego zapisu tylko 5 funktorów, Jednak wtedy układ posiada 4 warstwy ze względu na zmienną b.

2. Synteza układów o wielu wyjściach.

W takim przypadku zawsze możemy przeprowadzać syntezę oddzielnie dla każdego wyjścia. Rozwiązanie takie Jednak nie jest optymalne, ponieważ nie wykorzystujemy ewentualnych wspólnych składników funkcji. Istnieją metody syntezy (minimalizacji) układów w takim przypadku. Ogólnie polegają one na wyrażeniu danego zespołu funkcji za pomocą minimalnej ilości różnych implikantów (patrz też p. 5*5.2).    *